این کتاب مجموعۀ نامه هایی است که بغدادی در دوران دبیری اش نوشته است. کتاب سه بخش دارد: یکم: منشورها و فرامینی که از طرف پادشاه به دیگران نوشته شده؛ دوم: مخاطباتی که به ملوک نوشته شده سوم: اخوانیه های خود بغدادی نثر کتاب نثر رایج نامه های دیوانی است: مصنوع و مسجع. این کتاب تا مدت ها سرمشق منشیان برای نامه نگاری بوده است.
این کتاب رو برای پایان نامه ام دارم می خونم. دوستش دارم ولی گاهی خیلی خسته کننده می شه. به خصوص در بخش نامه های دیوانی کاملا مشخصه که بعد قراره چی بگه. هر وقت از دیوانی ها خسته می شم می رم یک اخوانی می خونم، یعنی نامه هایی که به دوستانش نوشته. این داداشمون اعصاب نداره. چهارتا نامه اخوانی ازش خونده م، تو سه تاش با طرف دعوا کرده و آخر نامه گفته ببخشید لحنم تند شد ولی حقت بود
:))
بعد از خواندن: اجازه بدید من سرم رو بزنم به دیوار. پوستم کنده شد تا این کتاب رو خوندم. گذشته از الگوهای بکنواخت و تکرار شونده که باعث می شد نامه ها تفاوت زیادی با هم نداشته باشند و تشخص پیدا نکنند، خود متن هم مشکلاتی داشت. نسخه ای که برای تصحیح انتخاب شده کاتبی داشته بی ذوق و بی سواد (نسخۀ دیگه متعلق بوده به کاتبی زیاده از حد باذوق و بااستعداد که به مراتب خطرناک تره و متن غلطی ارائه داده سرشار از اظهارفضلهای خودش) مصحح بسیار خوب کتاب، صورتهای صحیح رو به جای توی متن توی پاورقی آورده و عملا کتاب درست رو می تونید تو پاورقی بخونید! بدیش اینه که در مدام ارتباط آدم با متن قطع می شه و چشمش هم کم سو.