What do you think?
Rate this book
تیمساح
Usually interpreted as a diatribe against the Chernyshevsky generation, it is a work that is often referred to, but rarely read. Cioran's translation... is not only readable, but is evocative of the wit and satire of the original; it is both accurate and fluid.
105 pages, Paperback
First published January 1, 1865
180 people are currently reading
5385 people want to read
About the author
Fyodor Dostoevsky
3,230 books72k followers
Фёдор Михайлович Достоевский
(Russian)
Works, such as the novels Crime and Punishment (1866), The Idiot (1869), and The Brothers Karamazov (1880), of Russian writer Feodor Mikhailovich Dostoyevsky or Dostoevski combine religious mysticism with profound psychological insight.
Very influential writings of Mikhail Mikhailovich Bakhtin included Problems of Dostoyevsky's Works (1929),
Fyodor Mikhailovich Dostoevsky composed short stories, essays, and journals. His literature explores humans in the troubled political, social, and spiritual atmospheres of 19th-century and engages with a variety of philosophies and themes. People most acclaimed his Demons(1872) .
Many literary critics rate him among the greatest authors of world literature and consider multiple books written by him to be highly influential masterpieces. They consider his Notes from Underground of the first existentialist literature. He is also well regarded as a philosopher and theologian.
(Russian: Фёдор Михайлович Достоевский) (see also Fiodor Dostoïevski)
Works, such as the novels Crime and Punishment (1866), The Idiot (1869), and The Brothers Karamazov (1880), of Russian writer Feodor Mikhailovich Dostoyevsky or Dostoevski combine religious mysticism with profound psychological insight.
Very influential writings of Mikhail Mikhailovich Bakhtin included Problems of Dostoyevsky's Works (1929),
Fyodor Mikhailovich Dostoevsky composed short stories, essays, and journals. His literature explores humans in the troubled political, social, and spiritual atmospheres of 19th-century and engages with a variety of philosophies and themes. People most acclaimed his Demons(1872) .
Many literary critics rate him among the greatest authors of world literature and consider multiple books written by him to be highly influential masterpieces. They consider his Notes from Underground of the first existentialist literature. He is also well regarded as a philosopher and theologian.
(Russian: Фёдор Михайлович Достоевский) (see also Fiodor Dostoïevski)
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 870 reviews
March 10, 2023
- هل ابتلعت القطة لسانك
- لا يا سيدي. بل ابتلعني التمساح بالكامل
- كووول
تخيل دوستويفسكي يكتب فانتازيا عبثية ساخرة.
هذا ما كتبه بالفعل عن رجل ابتلعه تمساح و لكنه لم يمت و ظل يعيش و يحلم و يخطط و يدير أعماله المتخيلة مع أصدقائه الذين انتظروا تعليماته التي يصدرها لهم من جوف التمساح.
March 10, 2020
وجود خودِ داستایفسکی یه شاهکاره!
رمان ها و داستانهایَش نیز از دل یه شاهکار بیرون میان.
و The Crocodile نیز یک داستان جالب و خاص به شمار میاد، که چطور میشه از طریق حادثهای (بلعیدن مرد بافرهنگ که تا چند روز زنده می ماند) روایَتی مفهومی ساخت.
مرد با فرهنگِ روسی که در اوایل، ماندن در شکم کروکدیل برایَش سخت است، به مرور زمان عادت می کند، به طوریکه چنان خشنود میشود که محل کسب و کاری را در دل تمساح بَنا کند (با عنوان گردشگری در درونِ تمساح)
در جای جای داستان، جمله ی«اصول اقتصاد مهم تر است» را بارها و بارها از زبان شخصیتهای مختلف میبینیم.
یعنی بشر به جایی رسیده از نعمت آزادی خود به خاطر اقتصاد چشم میپوشد.
داستایفسکی به زیبایی نشان میدهد که چگونه افول اخلاق و علاقه به ثروت و شهرت میتواند باعث نابودی انسان شود!
رمان ها و داستانهایَش نیز از دل یه شاهکار بیرون میان.
و The Crocodile نیز یک داستان جالب و خاص به شمار میاد، که چطور میشه از طریق حادثهای (بلعیدن مرد بافرهنگ که تا چند روز زنده می ماند) روایَتی مفهومی ساخت.
مرد با فرهنگِ روسی که در اوایل، ماندن در شکم کروکدیل برایَش سخت است، به مرور زمان عادت می کند، به طوریکه چنان خشنود میشود که محل کسب و کاری را در دل تمساح بَنا کند (با عنوان گردشگری در درونِ تمساح)
در جای جای داستان، جمله ی«اصول اقتصاد مهم تر است» را بارها و بارها از زبان شخصیتهای مختلف میبینیم.
یعنی بشر به جایی رسیده از نعمت آزادی خود به خاطر اقتصاد چشم میپوشد.
داستایفسکی به زیبایی نشان میدهد که چگونه افول اخلاق و علاقه به ثروت و شهرت میتواند باعث نابودی انسان شود!
December 6, 2025
Outstanding, absurdly hilarious — a grotesque comedy that still cuts to the bone of modern life. One of the greatest short stories ever written
I have returned to Dostoevsky’s The Crocodile several times, and each reading has felt as fresh, absurd, and piercing as the first…
The Crocodile is a surreal satire that critiques 19th-century Russian society, capitalism, and Westernization. In this bizarre tale, the civil servant Ivan Matveich is swallowed by a crocodile yet survives, discovering unexpected comfort and even intellectual purpose inside the beast. His predicament becomes a vehicle for exploring themes of alienation, commodification, and absurd rationalization in a rapidly changing world.
Dostoevsky blends humor with biting social commentary, using Ivan’s fate to parody political figures and societal values, particularly the superficial embrace of foreign ideas. The German owner of the crocodile views the creature purely as profit, refusing to cut it open since Ivan has become a valuable “asset.” Meanwhile, Ivan’s wife, Yelena Ivanovna, gains popularity and freedom from her husband’s misfortune, quickly contemplating divorce — a reflection of materialism’s corrosive effect on relationships.
Ivan’s plan to construct an entire social system from within the crocodile satirizes utopian socialists, especially Nikolai Chernyshevsky, who famously continued to write from prison. Dostoevsky ridicules the arrogance of reformers who propose grand schemes for humanity without practical experience. At the same time, the story lampoons Russian bureaucracy and the anxieties of civil servants: Ivan’s chief concern after being swallowed is not survival but “how my superiors will view this episode.” His passive acceptance and obsession with career advancement, even from inside the beast, underscore the absurdity of rigid hierarchies.
The grotesque premise — a man living comfortably inside a crocodile — exemplifies Dostoevsky’s use of absurdity, a style influenced by Nikolai Gogol. The characters’ mundane and selfish reactions to an extraordinary event expose the pettiness and moral indifference of society.
The story’s open-ended structure has led some scholars to speculate that Dostoevsky intended to expand it further, though he never did. Its unresolved conclusion heightens the satire, leaving the absurd situation hanging as a mirror of ongoing social and political contradictions.
Finally, the narrator’s account of newspaper reports misrepresenting the event — one “progressive” paper blaming Russian backwardness, another claiming Ivan was a gourmet who ate the crocodile — highlights the sensationalism and ideological distortions of the contemporary press. These conflicting narratives serve as a sharp critique of the media’s tendency to bend facts to suit agendas and national biases, completely obscuring the reality of Ivan Matveich’s misfortune.
Today’s Crocodile
If Dostoevsky wrote The Crocodile today, Ivan Matveich wouldn’t be swallowed by a reptile — he’d be swallowed by a corporate merger, a subscription plan, or a productivity app. And just like in the story, he’d sit there calmly, convinced that being digested is just another step toward career advancement. That’s late capitalism in a nutshell: you’re not a person, you’re a KPI.
The German owner’s refusal to cut open his profitable crocodile is the same logic behind billion-dollar companies hoarding user data or squeezing gig workers. Why save a human life when you can monetize it? Ivan isn’t a civil servant anymore — he’s a “premium feature.”
Yelena Ivanovna’s quick pivot to popularity is influencer culture before Instagram. Her husband’s misfortune becomes her personal brand, proof that selfish opportunism is timeless. Today she’d be selling crocodile-themed merch on TikTok.
And those newspapers? They’re the 19th-century ancestors of clickbait headlines and algorithmic outrage. One paper blames “Russian backwardness,” another claims Ivan was a gourmet who ate the crocodile — it’s basically Fox News vs Buzzfeed vs Twitter threads. The truth doesn’t matter; what matters is the spin, the engagement, the profit.
The unresolved ending of The Crocodile is the perfect metaphor for our own world: absurd crises left hanging, no solutions offered, just endless commentary, hollow diplomacy, and treaties so useless they might as well be written on toilet paper. We scroll, we shrug, we meme it, and then we move on. Dostoevsky’s satire reminds us that the crocodile is still here — only now it wears a suit, runs on Wall Street, and has a verified account.
I have returned to Dostoevsky’s The Crocodile several times, and each reading has felt as fresh, absurd, and piercing as the first…
The Crocodile is a surreal satire that critiques 19th-century Russian society, capitalism, and Westernization. In this bizarre tale, the civil servant Ivan Matveich is swallowed by a crocodile yet survives, discovering unexpected comfort and even intellectual purpose inside the beast. His predicament becomes a vehicle for exploring themes of alienation, commodification, and absurd rationalization in a rapidly changing world.
Dostoevsky blends humor with biting social commentary, using Ivan’s fate to parody political figures and societal values, particularly the superficial embrace of foreign ideas. The German owner of the crocodile views the creature purely as profit, refusing to cut it open since Ivan has become a valuable “asset.” Meanwhile, Ivan’s wife, Yelena Ivanovna, gains popularity and freedom from her husband’s misfortune, quickly contemplating divorce — a reflection of materialism’s corrosive effect on relationships.
Ivan’s plan to construct an entire social system from within the crocodile satirizes utopian socialists, especially Nikolai Chernyshevsky, who famously continued to write from prison. Dostoevsky ridicules the arrogance of reformers who propose grand schemes for humanity without practical experience. At the same time, the story lampoons Russian bureaucracy and the anxieties of civil servants: Ivan’s chief concern after being swallowed is not survival but “how my superiors will view this episode.” His passive acceptance and obsession with career advancement, even from inside the beast, underscore the absurdity of rigid hierarchies.
The grotesque premise — a man living comfortably inside a crocodile — exemplifies Dostoevsky’s use of absurdity, a style influenced by Nikolai Gogol. The characters’ mundane and selfish reactions to an extraordinary event expose the pettiness and moral indifference of society.
The story’s open-ended structure has led some scholars to speculate that Dostoevsky intended to expand it further, though he never did. Its unresolved conclusion heightens the satire, leaving the absurd situation hanging as a mirror of ongoing social and political contradictions.
Finally, the narrator’s account of newspaper reports misrepresenting the event — one “progressive” paper blaming Russian backwardness, another claiming Ivan was a gourmet who ate the crocodile — highlights the sensationalism and ideological distortions of the contemporary press. These conflicting narratives serve as a sharp critique of the media’s tendency to bend facts to suit agendas and national biases, completely obscuring the reality of Ivan Matveich’s misfortune.
Today’s Crocodile
If Dostoevsky wrote The Crocodile today, Ivan Matveich wouldn’t be swallowed by a reptile — he’d be swallowed by a corporate merger, a subscription plan, or a productivity app. And just like in the story, he’d sit there calmly, convinced that being digested is just another step toward career advancement. That’s late capitalism in a nutshell: you’re not a person, you’re a KPI.
The German owner’s refusal to cut open his profitable crocodile is the same logic behind billion-dollar companies hoarding user data or squeezing gig workers. Why save a human life when you can monetize it? Ivan isn’t a civil servant anymore — he’s a “premium feature.”
Yelena Ivanovna’s quick pivot to popularity is influencer culture before Instagram. Her husband’s misfortune becomes her personal brand, proof that selfish opportunism is timeless. Today she’d be selling crocodile-themed merch on TikTok.
And those newspapers? They’re the 19th-century ancestors of clickbait headlines and algorithmic outrage. One paper blames “Russian backwardness,” another claims Ivan was a gourmet who ate the crocodile — it’s basically Fox News vs Buzzfeed vs Twitter threads. The truth doesn’t matter; what matters is the spin, the engagement, the profit.
The unresolved ending of The Crocodile is the perfect metaphor for our own world: absurd crises left hanging, no solutions offered, just endless commentary, hollow diplomacy, and treaties so useless they might as well be written on toilet paper. We scroll, we shrug, we meme it, and then we move on. Dostoevsky’s satire reminds us that the crocodile is still here — only now it wears a suit, runs on Wall Street, and has a verified account.
June 13, 2024
وای بر دهان تمساحی که بی موقع باز شود و ایوان را ببلعد تا زیر پوست تمساحی ، سیاست و اقتصاد و... کشور رو به سخره بگیرد 🐊
همه ی عناصر کتاب با نکته سنجی ظریفی انتخاب شدن...
وجود تمساح در مکانی که با اون سازگاری نداره، صاحب خارجی تمساح که فقط دنبال سود و منفعت خودشه و از آب گل آلود ماهی میگیره، شخص بلعیده شده و جایگاه قبل و بعدش ،شخصیت و دغدغه های النا و اطرافیان فرصت طلب و... همه دور هم در این داستان جمع شدن تا داستایوفسکی طنزگونه جامعه و شرایطش رو نقد کنه..
همه ی عناصر کتاب با نکته سنجی ظریفی انتخاب شدن...
وجود تمساح در مکانی که با اون سازگاری نداره، صاحب خارجی تمساح که فقط دنبال سود و منفعت خودشه و از آب گل آلود ماهی میگیره، شخص بلعیده شده و جایگاه قبل و بعدش ،شخصیت و دغدغه های النا و اطرافیان فرصت طلب و... همه دور هم در این داستان جمع شدن تا داستایوفسکی طنزگونه جامعه و شرایطش رو نقد کنه..
March 12, 2022
31st book of 2022
This was a very interesting read for me. As someone who thinks of themselves as an ardent fan of Dostoevsky and his works, it pains me to say that I was unable to fully connect with this short story. However, I do not want to insinuate that this short story is bad, or poorly written. On the contrary, there is much to be had here in this short piece. Satire, political commentary relevant to the time period (first published in 1865 in the newspaper Epoch which interestingly was started by Dostoevsky's brother,) as well as a number of character studies. This short story was intended to be longer, however, Dostoevsky never made it back around to finish it, and so the ending is a bit lacking, and rightfully so once the reader knows that it was in fact, unfinished.
The tone and writing style seem to have much in debt to Gogol and his masterful stories of absurdities and flights of the imagination. Dostoevsky's distinct tone and style can still be made out from time to time, but there are many sections that do feel as if Dostoevsky has saluted Gogol stylistically. Three and a half stars.
I also have a short review posted on my BookTube channel for those who are interested. Here is the link. https://youtu.be/B1Uh24wWfl8
This was a very interesting read for me. As someone who thinks of themselves as an ardent fan of Dostoevsky and his works, it pains me to say that I was unable to fully connect with this short story. However, I do not want to insinuate that this short story is bad, or poorly written. On the contrary, there is much to be had here in this short piece. Satire, political commentary relevant to the time period (first published in 1865 in the newspaper Epoch which interestingly was started by Dostoevsky's brother,) as well as a number of character studies. This short story was intended to be longer, however, Dostoevsky never made it back around to finish it, and so the ending is a bit lacking, and rightfully so once the reader knows that it was in fact, unfinished.
The tone and writing style seem to have much in debt to Gogol and his masterful stories of absurdities and flights of the imagination. Dostoevsky's distinct tone and style can still be made out from time to time, but there are many sections that do feel as if Dostoevsky has saluted Gogol stylistically. Three and a half stars.
I also have a short review posted on my BookTube channel for those who are interested. Here is the link. https://youtu.be/B1Uh24wWfl8
September 30, 2024
«چه دغدغههای حقیری داری ای انسان غفلت زده و بیبنیاد!»
خوانش صوتی/واقعا جالب بود. داستایفسکی حتی تو طنز نویسی هم اینجا مهارت و ایدهی تک و خاص خودش رو نشون میده که برام لذتبخش بود.
داستان از اونجا شروع میشه که کارمندی عادی به نام ایوان ماتویچ به زودی قصد سفر به اروپا دارد و فعلاً در مرخصی اداری به سر میبرد. روزی به همراه همسر و دوست خانوادگیشان جهت آمادهشدن برای سفر به خارج، به تیمچه میرود تا تمساحی را ببیند که از آلمان به روسیه آورده شده. تمساح که انگار از محیط پیرامونش به ستوه آمده، ایوان ماتویچ که از دیدن تمساح به وجد آمده، به او نزدیک و سرگرم وارسی جانور میشود. در همین حین است که تمساح ایوان را تمام و کمال و در چند حرکت کوتاه میبلعد.
نویسنده برتری ارزشهای اقتصادی و سیاسی بر ارزشهای انسانی را در زمانه خود به تصویر میکشد و دیدگاهش به رابطه و عاقبت رویارویی فرهنگ غرب و روسیه را در ماجرای تمساح و ایوان خلاصه میکند. تمساح، همچون فرهنگ اروپایی، یا روسیه را از خود میراند، یا به درستی آنرا میبلعد.
حتی خود ایوان نیز به فکر سود بردن از موقعیتش است و اصلیترین نگرانیاش این است که مبادا لباسهای ساخت روسیهاش بپوسند و تمساح هوس کند او را هضم کند؛ پس از دوستش تقاضا میکند تا یک دست لباس انگلیسی برایش بیاورد… انگار میان شخصیتها، تنها کسی که بلعیده شدن یک انسان و ماندن او در شکم یک تمساح برایش غیر قابل قبول و ناگوار است، دوست ایوان (راوی داستان) است. طی روال داستان، نویسنده لایههای جذابی از جامعه آنروز روسیه را نمایان و همچنین شیوه برخورد جامعه با اتفاقی ناهنجار و عجیب را بررسی میکند.
خوانش صوتی/واقعا جالب بود. داستایفسکی حتی تو طنز نویسی هم اینجا مهارت و ایدهی تک و خاص خودش رو نشون میده که برام لذتبخش بود.
داستان از اونجا شروع میشه که کارمندی عادی به نام ایوان ماتویچ به زودی قصد سفر به اروپا دارد و فعلاً در مرخصی اداری به سر میبرد. روزی به همراه همسر و دوست خانوادگیشان جهت آمادهشدن برای سفر به خارج، به تیمچه میرود تا تمساحی را ببیند که از آلمان به روسیه آورده شده. تمساح که انگار از محیط پیرامونش به ستوه آمده، ایوان ماتویچ که از دیدن تمساح به وجد آمده، به او نزدیک و سرگرم وارسی جانور میشود. در همین حین است که تمساح ایوان را تمام و کمال و در چند حرکت کوتاه میبلعد.
نویسنده برتری ارزشهای اقتصادی و سیاسی بر ارزشهای انسانی را در زمانه خود به تصویر میکشد و دیدگاهش به رابطه و عاقبت رویارویی فرهنگ غرب و روسیه را در ماجرای تمساح و ایوان خلاصه میکند. تمساح، همچون فرهنگ اروپایی، یا روسیه را از خود میراند، یا به درستی آنرا میبلعد.
حتی خود ایوان نیز به فکر سود بردن از موقعیتش است و اصلیترین نگرانیاش این است که مبادا لباسهای ساخت روسیهاش بپوسند و تمساح هوس کند او را هضم کند؛ پس از دوستش تقاضا میکند تا یک دست لباس انگلیسی برایش بیاورد… انگار میان شخصیتها، تنها کسی که بلعیده شدن یک انسان و ماندن او در شکم یک تمساح برایش غیر قابل قبول و ناگوار است، دوست ایوان (راوی داستان) است. طی روال داستان، نویسنده لایههای جذابی از جامعه آنروز روسیه را نمایان و همچنین شیوه برخورد جامعه با اتفاقی ناهنجار و عجیب را بررسی میکند.
December 30, 2022
داستان کوتاهی که اگرچه در قرن نوزدهم نوشته شده است، اما بازتابی از نظام اقتصادی کنونی است که ما در آن «بلعیده شدهایم». طنزی که نویسنده بیان میکند نشان میدهد که دفاع از سرمایه خارجی به هزینه خود مردم چقدر غیرمنطقی به نظر میرسد و انتقاد نویسنده از جامعهای است که در جلوی دیدگانش مسخ میشد.
خواننده در زمان خواندن این رمان با خود میگوید، آیا همه دیوانه شدهاند؟ بعید به نظر میرسد که داستایفسکی میخواست ما این داستان را جدی بگیریم، زیرا میتوان به وضوح تفاوت های سورئالیستی، اگزیستانسیالیستی و پوچ گرایانهای که میان این کتاب با دیگر آثار این نویسنده است را مشاهده کرد. تمساح میتواند تمثیلی از گرایش انسان به تکبر، خودشیفتگی و بزرگنمایی باشد.
خواننده در زمان خواندن این رمان با خود میگوید، آیا همه دیوانه شدهاند؟ بعید به نظر میرسد که داستایفسکی میخواست ما این داستان را جدی بگیریم، زیرا میتوان به وضوح تفاوت های سورئالیستی، اگزیستانسیالیستی و پوچ گرایانهای که میان این کتاب با دیگر آثار این نویسنده است را مشاهده کرد. تمساح میتواند تمثیلی از گرایش انسان به تکبر، خودشیفتگی و بزرگنمایی باشد.
June 15, 2021
It is not the same in the constitution of man: the emptier a man’s head is, for instance, the less he feels the thirst to fill it, and that is the one exception to the general rule.
What a beautiful satire!
What a beautiful satire!
August 11, 2019
Ivan Matviéitch e a esposa visitam uma exposição de animais exóticos onde a grande atração é um enorme crocodilo. Ivan Matviéitch arma-se em engraçado com o bicho, mas o dito não lhe achou piada e …nhac! Assim, o funcionário público medíocre viu-se inesperadamente instalado na barriguinha reptiliana. De tal forma o trajeto foi cómodo que o homem não só escapou incólume à deglutição como ainda conseguia, muito confortavelmente alojado, comunicar com os atónitos familiares e amigos que o acompanhavam.
É absurdo? É! Tal como A Metamorfose de Kafka, ou os contos de Gogol, e como ambos os autores faz uso do insólito para satirizar e criticar estruturas e pessoas.
Infelizmente o conto ficou inacabado, então ficamos com aquela sensação de quando estamos deleitados a comer um gelado e de repente este cai ao chão...só por isso fico pelas 3⭐.
É absurdo? É! Tal como A Metamorfose de Kafka, ou os contos de Gogol, e como ambos os autores faz uso do insólito para satirizar e criticar estruturas e pessoas.
Infelizmente o conto ficou inacabado, então ficamos com aquela sensação de quando estamos deleitados a comer um gelado e de repente este cai ao chão...só por isso fico pelas 3⭐.
July 15, 2025
O Burocrata e o Crocodilo — Uma Sátira Social
Nesta história um burocrata e um crocodilo tornam-se entes inseparáveis a ponto do primeiro passar a habitar o interior do segundo…
Partindo duma premissa surreal, Crocodilo é uma sátira social onde o foco incide sobre os funcionários públicos, a economia, a imprensa, etc, etc…
A título de exemplo permitam que vos legue algumas das reações ao incidente:
A Esposa do dito Burocrata pretende o divórcio alegando que o lugar do marido é junto da esposa e não no interior dum réptil.
O seu Superior Hierárquico em nada ficou espantado pois considerou o estranho incidente deveras previsível. (Em sonhos, talvez?!…😜)
A Imprensa de Petersburgo publicou a notícia — deveras deturpada — em 2 jornais. Num deles o Crocodilo fora fatiado e ingerido por um humano que o apreciara como uma requintada iguaria. Noutro, o Crocodilo surge como vítima do burocrata que o compelira a engoli-lo contra vontade.
Etc, etc…
Este Conto é uma preciosa raridade — uma Pérola da Literatura que eu simplesmente Adorei 👏👏👏👏👏
———————————
The Swallowed Husband — A Short Dark Story
The moment Elena Ivanovna knew about The Crocodile of Petersburg she immediately told her spouse:
“Husband of mine, I want to see The Crocodile”
Since her illustrious spouse found nothing better to do and was, himself, rather excited with the thought of meeting the creature in flesh (oh boy, he really did it…😜 ), off they went…
Once arrived to the local of the exhibition, Elena Ivanovna seemed truly disappointed cos she was expecting something completely different…
Something Completely Different ?!… Different from what, exactly, regarding she never met the creature before?!…
Maybe she fantasized with the beast as women of her century commonly did to alleviate those days of extreme boredom?! Maybe the creature popped into her dreams as a Giant Prince fully covered with sparkling emeralds and rubies?!…😜
Well…whatever the motive of her reaction, she simply lost her previous interest and was now heading to the monkeys area where she was diverting herself with the similarities between those funny creatures and some of her notable relatives…
In the meantime, her illustrious spouse was bonding with the Crocodile in a rather intimate way. In fact, Elena Ivanovna was about to watch her husband being utterly swallowed by the beast…*
Whether it happened whilst trying to kiss the creature or not, is something we’ll never know… 😜
Now, tell me, was Dosto making fun of Elena Ivanovna, her husband or the Crocodile?
None of the above?…
All of them?…
Allow me to provide the right material for your reply:
https://ia800507.us.archive.org/21/it...
As for me, Dosto was mainly enjoying himself… 😜
*Don’t worry. He didn’t perish. In fact, he was the first and (till now) only man to prove that inside a crocodile is too dark to read …😜
Nesta história um burocrata e um crocodilo tornam-se entes inseparáveis a ponto do primeiro passar a habitar o interior do segundo…
Partindo duma premissa surreal, Crocodilo é uma sátira social onde o foco incide sobre os funcionários públicos, a economia, a imprensa, etc, etc…
A título de exemplo permitam que vos legue algumas das reações ao incidente:
A Esposa do dito Burocrata pretende o divórcio alegando que o lugar do marido é junto da esposa e não no interior dum réptil.
O seu Superior Hierárquico em nada ficou espantado pois considerou o estranho incidente deveras previsível. (Em sonhos, talvez?!…😜)
A Imprensa de Petersburgo publicou a notícia — deveras deturpada — em 2 jornais. Num deles o Crocodilo fora fatiado e ingerido por um humano que o apreciara como uma requintada iguaria. Noutro, o Crocodilo surge como vítima do burocrata que o compelira a engoli-lo contra vontade.
Etc, etc…
Este Conto é uma preciosa raridade — uma Pérola da Literatura que eu simplesmente Adorei 👏👏👏👏👏
———————————
The Swallowed Husband — A Short Dark Story
The moment Elena Ivanovna knew about The Crocodile of Petersburg she immediately told her spouse:
“Husband of mine, I want to see The Crocodile”
Since her illustrious spouse found nothing better to do and was, himself, rather excited with the thought of meeting the creature in flesh (oh boy, he really did it…😜 ), off they went…
Once arrived to the local of the exhibition, Elena Ivanovna seemed truly disappointed cos she was expecting something completely different…
Something Completely Different ?!… Different from what, exactly, regarding she never met the creature before?!…
Maybe she fantasized with the beast as women of her century commonly did to alleviate those days of extreme boredom?! Maybe the creature popped into her dreams as a Giant Prince fully covered with sparkling emeralds and rubies?!…😜
Well…whatever the motive of her reaction, she simply lost her previous interest and was now heading to the monkeys area where she was diverting herself with the similarities between those funny creatures and some of her notable relatives…
In the meantime, her illustrious spouse was bonding with the Crocodile in a rather intimate way. In fact, Elena Ivanovna was about to watch her husband being utterly swallowed by the beast…*
Whether it happened whilst trying to kiss the creature or not, is something we’ll never know… 😜
Now, tell me, was Dosto making fun of Elena Ivanovna, her husband or the Crocodile?
None of the above?…
All of them?…
Allow me to provide the right material for your reply:
https://ia800507.us.archive.org/21/it...
As for me, Dosto was mainly enjoying himself… 😜
*Don’t worry. He didn’t perish. In fact, he was the first and (till now) only man to prove that inside a crocodile is too dark to read …😜
January 30, 2025
داستایوفسکی حتی توی آثار بزرگش هم یک طنز ریز داره اما این طنز -که بسیار سنجیده و پختهست- در این کتاب بیشتر به کار رفته و رکن اساسی داستان رو تشکیل داده.
طنزی که با نقدِ سیاست، اقتصاد و جامعهی اون زمان همراه میشه و در ظاهر سادهای که داره، زیرلایههای نه چندان پنهان زیادی رو نمایان میکنه.
طنزی که با نقدِ سیاست، اقتصاد و جامعهی اون زمان همراه میشه و در ظاهر سادهای که داره، زیرلایههای نه چندان پنهان زیادی رو نمایان میکنه.
May 22, 2022
داستان مردی که به همراه همسرش و دوستش به دیدن یک تمساح میره و اونجا توسط تمساح بلعیده میشه ولی زنده میمونه و شروع میکنه به دادن تز های سیاسی فرهنگی از داخل شکم تمساح و از طرفی ما رفتارهای دوست و همسرش رو هم در داستان میبینیم که چه میکنند. خب بنده از داستان ها و روایات با حرف های گل درشت خیلی خوشم نمیاد و این داستان پر از عبارات و کنایه های گل درشت اقتصادی و سیاسی و فرهنگی و حتی اندکی فلسفی هست. طنز بدی نداره ولی شبیه داستان های سرسری نوشته شده هست ولی خب در انتها نوشته ی جناب داستایوفسکی هست و باید خوند. به نظرم یه ترجمه ی دیگه در یک مجموعه داستان از این روایت دیده بودم ولی متاسفانه اسم اون کتاب یادم نیست. ه
December 8, 2024
Nei divertissements la genialità di Fëdor Michailovič si esprime in maniera diretta, esplicita e cristallina. Metterei cinque stelle se non ci fosse il guaio che la novella rimane incompiuta, perciò non sapremo mai come farà il povero Ivan Matveič ad uscire dalla pancia del povero Karl (ossia: il coccodrillo).
È ovvio come questa storia voglia essere l'allegoria di qualcosa o di qualcuno - la vena di ironia polemica di cui è pervasa rappresenta un elemento inconfondibile - ed è altrettanto ovvio che non sapremo mai con certezza a chi o a cosa voglia riferirsi, sempre che intendesse riferirsi ad una persona o un episodio particolari, dal momento in cui Dostoevskij si limita a premurarsi di specificare che qui non intendeva in alcun modo polemizzare con Černyševskij . Ma a differenza di altre allegorie di altri scrittori, che diventano indigeste se non è possibile coglierne il senso preciso, questa rimane spassosa anche presa così com'è, una novella con un'invenzione assurda quanto la sua più famosa parente gogoliana.
Dostoevskij mi ha fatto ripensare a questo Carletto nostrano. Sarebbe bello che qualcuno scrivesse la novella contenente la storia in virtù della quale ora la povera bestia si ritrova appesa costassù.
È ovvio come questa storia voglia essere l'allegoria di qualcosa o di qualcuno - la vena di ironia polemica di cui è pervasa rappresenta un elemento inconfondibile - ed è altrettanto ovvio che non sapremo mai con certezza a chi o a cosa voglia riferirsi, sempre che intendesse riferirsi ad una persona o un episodio particolari, dal momento in cui Dostoevskij si limita a premurarsi di specificare che qui non intendeva in alcun modo polemizzare con Černyševskij . Ma a differenza di altre allegorie di altri scrittori, che diventano indigeste se non è possibile coglierne il senso preciso, questa rimane spassosa anche presa così com'è, una novella con un'invenzione assurda quanto la sua più famosa parente gogoliana.
Dostoevskij mi ha fatto ripensare a questo Carletto nostrano. Sarebbe bello che qualcuno scrivesse la novella contenente la storia in virtù della quale ora la povera bestia si ritrova appesa costassù.
April 24, 2023
“Splendida idea,” disse con aria molto soddisfatta “andiamo a vedere il coccodrillo! Dal momento che ci apprestiamo a visitare l’Europa, non sarebbe male conoscere ancora qui in patria gli aborigeni che la popolano.”
A Pietroburgo un dotto (?) funzionario, dopo essere stato inghiottito tutto intero da un coccodrillo, rimane sorprendentemente vivo. E non vuole più uscire da lì.
La sua voce era ovattata, esile, perfino stridula, quasi provenisse da molto lontano.
“Ivan Matveic, mio caro, allora sei vivo!” farfugliava Elena Ivanovna.
“Vivo e vegeto,” rispose Ivan Matveic “per grazia del Signore sono stato inghiottito senza subire alcun danno. La mia unica preoccupazione è come prenderanno la cosa i miei superiori: ritrovarmi in un coccodrillo dopo aver ricevuto il permesso di andare all’estero … non è neanche spiritoso …”
E come prenderanno la cosa la sua quasi vedova, il suo migliore amico e il proprietario del coccodrillo? E i benpensanti?
“La causa è l’eccessiva istruzione, credetemi. Perché le persone troppo istruite ficcano il naso dappertutto, e principalmente lì dove nessuno richiede la loro presenza.”
Delizioso racconto gogoliano. Il caustico Dostoevskij si prende gioco di tutti questi borghesi, più o meno progressisti, più o meno esterofili. E non salva nessuno.
“Vivo e vegeto,” rispose lui come da lontano o come da sotto un letto.
A Pietroburgo un dotto (?) funzionario, dopo essere stato inghiottito tutto intero da un coccodrillo, rimane sorprendentemente vivo. E non vuole più uscire da lì.
La sua voce era ovattata, esile, perfino stridula, quasi provenisse da molto lontano.
“Ivan Matveic, mio caro, allora sei vivo!” farfugliava Elena Ivanovna.
“Vivo e vegeto,” rispose Ivan Matveic “per grazia del Signore sono stato inghiottito senza subire alcun danno. La mia unica preoccupazione è come prenderanno la cosa i miei superiori: ritrovarmi in un coccodrillo dopo aver ricevuto il permesso di andare all’estero … non è neanche spiritoso …”
E come prenderanno la cosa la sua quasi vedova, il suo migliore amico e il proprietario del coccodrillo? E i benpensanti?
“La causa è l’eccessiva istruzione, credetemi. Perché le persone troppo istruite ficcano il naso dappertutto, e principalmente lì dove nessuno richiede la loro presenza.”
Delizioso racconto gogoliano. Il caustico Dostoevskij si prende gioco di tutti questi borghesi, più o meno progressisti, più o meno esterofili. E non salva nessuno.
“Vivo e vegeto,” rispose lui come da lontano o come da sotto un letto.
December 5, 2024
Un bel libricino satirico, molto divertente. Peccato che sia incompiuto! Mi sarebbe piaciuto leggerlo interamente.
June 13, 2023
در این کتاب حتی قبل از اعلام نتیجه غایی هم میشه بررسی و مداقه نهایی رو به عمل آورد...
متاسفانه داستایفسکی کریس رونالدویی هست که بازیکن خوبیه در اون شکی نیست اما در قبال پول برای «خونهبهخونه» هم ممکنه بازی کنه...
این«خونه به خونه» میتونه شبهای روشن،ابله،بانوی میزبان و بیچارگان و تمساح و ...کلی کارای دیگش باشه.
این داستان کوتاهِ جناب داستایفسکی از مقوا کمتره،اما قیمتش بیشتر...
آقای فیودور فقط یک سوال:
من چطور میتونم با داستان مردی حال کنم که تمساحی اون رو قورت میده و درون تمساح شروع به زندگی میکنه ! وقتی از بدو تولد با داستان حضرت یونس و اون نهنگ بزرگ شدم؟!
داستایفسکی:وقتی که بهتر نوشته شده باشه!
من:پس ببند.
متاسفانه داستایفسکی کریس رونالدویی هست که بازیکن خوبیه در اون شکی نیست اما در قبال پول برای «خونهبهخونه» هم ممکنه بازی کنه...
این«خونه به خونه» میتونه شبهای روشن،ابله،بانوی میزبان و بیچارگان و تمساح و ...کلی کارای دیگش باشه.
این داستان کوتاهِ جناب داستایفسکی از مقوا کمتره،اما قیمتش بیشتر...
آقای فیودور فقط یک سوال:
من چطور میتونم با داستان مردی حال کنم که تمساحی اون رو قورت میده و درون تمساح شروع به زندگی میکنه ! وقتی از بدو تولد با داستان حضرت یونس و اون نهنگ بزرگ شدم؟!
داستایفسکی:وقتی که بهتر نوشته شده باشه!
من:پس ببند.
August 2, 2024
اولین باری بود که از فئودور کار تمثیلي میخوندم.
به نظر میرسه این داستان رو به تقلید از «دماغ» گوگول نوشته باشه.
جالب بود.
کوتاه بود و منظورش رو نسبتاً خوب تونست برسونه.
به نظر میرسه این داستان رو به تقلید از «دماغ» گوگول نوشته باشه.
جالب بود.
کوتاه بود و منظورش رو نسبتاً خوب تونست برسونه.
December 20, 2024
نه چیزی شنیده بودم ازش نه خیلی توجهی داشتم به این داستان اما ایده داستان برام جذاب بود و داستایفسکی روان شناسی که اینبار در نقش منتقد قلم زده بود!
March 27, 2024
Leggendo questo frammento di Dostoevskij mi sono meravigliato, perché dopo qualche pagina mi sono chiesto se si trattasse d’un’opera pseudepigrafa, un po’ come certe orazioni greche attribuite a Demostene, le quali al Demostene autentico non somigliano neanche di striscio; invece no, è un vero Dostoevskij, sebbene abbia più l’aria d’un racconto di Gogol’: e infatti, guarda caso, piaceva molto anche a Nabokov, il quale, si sa, era innamorato di Gogol’ e detestava Dostoevskij. La postfazione di Serena Vitale riferisce di noie subite da Dostoevskij con la censura: probabilmente l’autore decise di non andare avanti col racconto per colpa di ciò; ma può darsi che piuttosto fosse una mutata condizione di spirito a fargli troncare quest’esperimento felicissimo di sarcasmo gogoliano: sarebbe per giunta interessante sapere che cosa facesse tanta ombra ai censori, tenuto conto che l’ironia di Dostoevskij andava tutta verso le infatuazioni esterofile, liberaleggianti e progressiste della classe media pietroburghese del tempo; ma non so nulla sulle inclinazioni e le diffidenze dei censori russi ottocenteschi: forse avevano in uggia la satira dovunque si dirigesse, o paventavano l’esistenza di sottotesti reconditi, oppure semplicemente non si fidavano di Dostoevskij in quanto tale. Ad ogni modo, benché rimasto un torso che s’interrompe d’improvviso, questo frammento è delizioso e del tutto godibile a distanza d’oltre un secolo e mezzo. L’apologo comincia con la scena d’un funzionario che con la moglie e un amico, il narratore, prima di partire in viaggio di piacere all’estero va incuriosito a vedere un coccodrillo (vivo) messo in mostra da un tedesco, ma, spintosi troppo vicino al rettile, ne viene trangugiato in un boccone; l’amico, sebbene sotto sotto un po’ irritato da questo collega vagamente prepotente e sapientone, cerca di darsi da fare per tirarlo fuori da lì, mentre la moglie civettuola sembra non dolersene più di tanto; quanto al tedesco, fieramente spalleggiato da una Mutter dominatrice, è decisamente più preoccupato per la salute del coccodrillo che per quella del visitatore ingoiato: anzi, appena consapevole che questi è vivo, vegeto e illeso, si dà tutto a trarne partito come fonte di guadagno, ché un coccodrillo con un uomo che parla nel ventre può rendere più d’un coccodrillo puro e semplice. La vittima, ben presto, lungi dall’angosciarsi della propria sorte, messasi comoda nelle capienti viscere del carnivoro, comincia ad almanaccare nuovi sistemi economici ed etici con notevole saccenza; gli garberebbe però che la moglie si facesse ingollare a propria volta per tenergli compagnia: ma costei sembra di tutt’altro avviso. Chissà come Dostoevskij pensava di andare avanti col racconto: nella parte che leggiamo, pur breve, aveva già creato un bel po’ di situazioni comiche, mettendo in burla parecchie fissazioni linguistiche e ideologiche dei suoi contemporanei; qualcuno di tali idola theatri non è tramontato nemmeno ai nostri giorni, e ne continuiamo a sorridere di cuore. Insomma, un Dostoevskij anomalo e inusuale: ma così brioso e burlone che si legge in un fiato, godendo la sua ironia ora delicatamente puntuta ora mordace, forse concepito in un momento di buon umore che, nella tormentosa biografia dello scrittore russo, era destinato a non tornare più.
November 9, 2021
فالإنسان كلما كان فراغ رأسه أكبر، كان شعوره بالحاجة إلى ملئه أقل ..
الكوميديا السوداء بقلم دوستويفسكي لها سحرها الخاص، وإن كانت مكرسة لنقد الواقع السياسي والاجتماعي لبلد مختلف في زمن مختلف، إلا أنك ستستمتع بإجراء بعض الاسقاطات وجمع ملامح اليوم مع الأمس، دوستويفسكي الذي رفض في وقتها فكرة ربط التمساح بالسجن في مقال نشره في "يوميات كاتب"، إلا أنك لا تستطيع خلع هذا التشابه اللعين من رأسك، فليس في ابتلاع التمساح لمواطن بائس سوى رمزية للتغييب القسري الذي صار كابوساً يؤرق ليالينا …
إن هذا الميل إلى الجنون، وهو جوهر خلقنا الروسي، قد تجلى في هذه الواقعة على نحو أوضح …
الكوميديا السوداء بقلم دوستويفسكي لها سحرها الخاص، وإن كانت مكرسة لنقد الواقع السياسي والاجتماعي لبلد مختلف في زمن مختلف، إلا أنك ستستمتع بإجراء بعض الاسقاطات وجمع ملامح اليوم مع الأمس، دوستويفسكي الذي رفض في وقتها فكرة ربط التمساح بالسجن في مقال نشره في "يوميات كاتب"، إلا أنك لا تستطيع خلع هذا التشابه اللعين من رأسك، فليس في ابتلاع التمساح لمواطن بائس سوى رمزية للتغييب القسري الذي صار كابوساً يؤرق ليالينا …
إن هذا الميل إلى الجنون، وهو جوهر خلقنا الروسي، قد تجلى في هذه الواقعة على نحو أوضح …
June 17, 2024
: ششمین کتاب داستایوفسکی
طنز داستان تنها بخش مثبت داستان بود
فقط حضور تمساح رو این وسط متوجه نمیشدمممم
طنز داستان تنها بخش مثبت داستان بود
فقط حضور تمساح رو این وسط متوجه نمیشدمممم
May 28, 2016
The story had a big impact on me. It was by no means a superficial satire, but one with a skin-deep meanig, aiming at Russians in that rough communism era.
A wake-up call for those who'd gone way into capitalism, but would they get it? According to him "the emptier the brain, the harder to fill it up" So I guess he'd say no.
A wake-up call for those who'd gone way into capitalism, but would they get it? According to him "the emptier the brain, the harder to fill it up" So I guess he'd say no.
June 24, 2015
Uno de los cuentos más divertidos, corrosivos e irónicos (si no el que más) que escribió Dostoievski. La historia del funcionario que es engullido por un cocodrilo y decide vivir cómodamente allí. Le costó algunos dolores de cabeza a Dostoievski con la crítica y los políticos, pues cada uno de ellos se consideró ridiculizado con el cuento. A mí, me divirtió!
May 31, 2017
I started laughing as if watching a comedy on television, loud, vibrant laughter. I didn't know if the author meant it to be funny until his character laughed. A man gets stuck in a crocodile and dreams up delusions of fame while the owner takes advantage of the situation to make more money. The story scathes capitalism and the economics of the times through satire.
September 2, 2023
احساسی که تا بهحال به من در رابطه با داستانهایی به قول گفتنی فرعیتر از نویسندگان بزرگی چون داستایوفسکی، تولستوی و بولگاکوف و… دست داده مبهم هست، بهگونهای که گاهی در این فکر هستم که یاد کردن از چنین نویسندگانی تنها با آثار بزرگشان خیلی بهتر از خواندن تمامی نوشتههایشان هست، چراکه ایرادات و ضعفهای متون، کمتر احساس میشود.
داستان روند خاصی را نداشت.
داستان روند خاصی را نداشت.
July 26, 2020
هم بامزه و هم پرمحتوا و قابل تفسیر
البته من نخسه نمایشی رو گوش دادم واقعا اجرای خوبی بود از کتابسرای تندیس و به کارگردانی میکاییل شهرستانی
البته من نخسه نمایشی رو گوش دادم واقعا اجرای خوبی بود از کتابسرای تندیس و به کارگردانی میکاییل شهرستانی
September 27, 2024
تمساح رو صوتی گوش کردم توی فیدیبو و میتونم بگم گویندگی خیلی خوبی داشت و اصلا حوصلم سر نرفت. چون معمولاً خیلی کتاب صوتی گوش نمیدم. ولی این یکی خوب بود.
البته با سرعت ۲× گوش کردم.
تمساح از نویسنده مورد علاقه ام (هرکتابی که ازش بخونم میره جز مورد علاقه هام )
شروع خیلی عجیب و غریبی داشت و از اون آغاز هایی بود که کنجکاوی مخاطب رو بر می انگیخت.
• قضیه چیه؟
تمساحی در تیمچه ایوان ماتویچ را میخورد(۹۶ صفحه خلاصه نداره که ، هرچی بگم کل طرح داستان اسپویل میشه)
• زیر متن های زیادی داره داستان ... که پیشنهاد میکنم سخن مترجم بر کتاب رو بخونید ، چون خیلی واضح توضیح داده که چی تمثیل چه چیزی هستش.
• تمساح یه ماهی میان تهی هستش .
• راوی از دوستان ایوان هستش که خیلی به نظر آدم فرصت طلبی بودش .
البته با سرعت ۲× گوش کردم.
تمساح از نویسنده مورد علاقه ام (هرکتابی که ازش بخونم میره جز مورد علاقه هام )
شروع خیلی عجیب و غریبی داشت و از اون آغاز هایی بود که کنجکاوی مخاطب رو بر می انگیخت.
• قضیه چیه؟
تمساحی در تیمچه ایوان ماتویچ را میخورد(۹۶ صفحه خلاصه نداره که ، هرچی بگم کل طرح داستان اسپویل میشه)
• زیر متن های زیادی داره داستان ... که پیشنهاد میکنم سخن مترجم بر کتاب رو بخونید ، چون خیلی واضح توضیح داده که چی تمثیل چه چیزی هستش.
• تمساح یه ماهی میان تهی هستش .
• راوی از دوستان ایوان هستش که خیلی به نظر آدم فرصت طلبی بودش .
March 24, 2025
Tutto ci si poteva aspettare da Fëdor Dostoevskij, tranne che si sarebbe cimentato in quella da lui stesso definita “una birichinata letteraria”.
Esplicitamente ispirata ai racconti dell’assurdo di Gogol’, questa breve novella incompiuta narra di un tale Ivan Matveič, che viene inghiottito vivo e per intero da un coccodrillo, solo per soddisfare la curiosità di ammirare l’animale esotico.
Dalle viscere dell’animale inizierà a sproloquiare sulla sua nuova missione di divulgare al mondo il “sapere scientifico”, convinto al punto che si rifiuterà di essere tirato fuori.
Purtroppo, essendo un racconto incompiuto, non sapremo mai quale sarà la sorte di Ivan Matveič, ma vale la pena di leggerlo solo per conoscere un lato di Dostoevskij pressoché sconosciuto.
Esplicitamente ispirata ai racconti dell’assurdo di Gogol’, questa breve novella incompiuta narra di un tale Ivan Matveič, che viene inghiottito vivo e per intero da un coccodrillo, solo per soddisfare la curiosità di ammirare l’animale esotico.
Dalle viscere dell’animale inizierà a sproloquiare sulla sua nuova missione di divulgare al mondo il “sapere scientifico”, convinto al punto che si rifiuterà di essere tirato fuori.
Purtroppo, essendo un racconto incompiuto, non sapremo mai quale sarà la sorte di Ivan Matveič, ma vale la pena di leggerlo solo per conoscere un lato di Dostoevskij pressoché sconosciuto.
January 15, 2022
به این وسیله تمساح رو به مقام بدترین کتابی که از داستایوفسکی خواندم نائل می کنم.
اول از همه این که ایده ی داستان خیلی کودکانه بود؛ مردی با همسر و دوستش به دیدن تمساح میره. توسط تمساح خورده میشه اما در شکم تمساح به زندگیش ادامه میده.
خب تا همین جا هم مشخصه که اگر داستایوفسکی این کتاب رو ننوشته بود احتمالا هرگز خوانده نمیشد اما با چشم پوشی از نام نویسنده،این اثر ایرادات عجیبی داره. اول از همه این که پیامش خیلی واضحه و روئه. انگار داری کلید اسرار میخونی. همه میدونن اقتصاد و سیاست خیلی مهمه. ما هم می دونیم که آدم ها حتی به سخت ترین شرایط عادت میکنند و برای سود بیشتر برنامه می چینند ولی آخه از تو شکم تمساح بیانیه سیاسی-اقتصادی میدی؟
مشکل بعدی اینه که همه چیز خیلی تنده. ظرف یک یا دو روز همسر فرد خورده شده چنان رفتاری از خودش نشون میده و چنان برنامه ریزی هایی میکنه که انگار پنجاه ساله شوهرش مرده. (که تازه در این مورد نمرده)
راوی که در واقع دوست این جناب خورده شده ست، وقتی می بینه تمساح در حال بلعیدن رفیقشه چنان خونسردانه به تشریح اوضاع در و دیوار می پردازه و جیغ و فریادهای همسر دوستش رو نقد می کنه که انگار آدم ها هر روز توسط تمساح خورده میشن و این خیلی عادیه.
یه سری ایرادات دیگه هم هست که اگر بخوام بهشون بپردازم مجبورم کل داستان رو براتون تعریف کنم پس هیچی.
در کل این که قرار نیست چون داستایوفسکیه همیشه خوب بنویسه. این یکی جدا حالم رو گرفت.
اول از همه این که ایده ی داستان خیلی کودکانه بود؛ مردی با همسر و دوستش به دیدن تمساح میره. توسط تمساح خورده میشه اما در شکم تمساح به زندگیش ادامه میده.
خب تا همین جا هم مشخصه که اگر داستایوفسکی این کتاب رو ننوشته بود احتمالا هرگز خوانده نمیشد اما با چشم پوشی از نام نویسنده،این اثر ایرادات عجیبی داره. اول از همه این که پیامش خیلی واضحه و روئه. انگار داری کلید اسرار میخونی. همه میدونن اقتصاد و سیاست خیلی مهمه. ما هم می دونیم که آدم ها حتی به سخت ترین شرایط عادت میکنند و برای سود بیشتر برنامه می چینند ولی آخه از تو شکم تمساح بیانیه سیاسی-اقتصادی میدی؟
مشکل بعدی اینه که همه چیز خیلی تنده. ظرف یک یا دو روز همسر فرد خورده شده چنان رفتاری از خودش نشون میده و چنان برنامه ریزی هایی میکنه که انگار پنجاه ساله شوهرش مرده. (که تازه در این مورد نمرده)
راوی که در واقع دوست این جناب خورده شده ست، وقتی می بینه تمساح در حال بلعیدن رفیقشه چنان خونسردانه به تشریح اوضاع در و دیوار می پردازه و جیغ و فریادهای همسر دوستش رو نقد می کنه که انگار آدم ها هر روز توسط تمساح خورده میشن و این خیلی عادیه.
یه سری ایرادات دیگه هم هست که اگر بخوام بهشون بپردازم مجبورم کل داستان رو براتون تعریف کنم پس هیچی.
در کل این که قرار نیست چون داستایوفسکیه همیشه خوب بنویسه. این یکی جدا حالم رو گرفت.
November 19, 2020
ظاهريًا
رجل زار مع زوجته وصديقه معرضًا
فابتلعه تمساح حيًا. يسعى صاحبه لإنقاذه
تنهار زوجته سريعًا .. ثمّ تنساه سريعًا
ولا يخاف صاحب التمساح إلّا على تمساحه
الفكرة
التمساح الذي يحمل في جوفه آدميًا
يجلب أضعافًا مضاعفة من الزوّار
وهذا يسعد صاحب التمساح؛ الطموع في المال
ويسعد الذي في بطن التمساح؛ الطموع في الشهرة
ويسعد الزوجة التي ملّت من زوجها
عصر طغيان المادّيّات
واللذّات العاجلة المتجدّدة
رجل زار مع زوجته وصديقه معرضًا
فابتلعه تمساح حيًا. يسعى صاحبه لإنقاذه
تنهار زوجته سريعًا .. ثمّ تنساه سريعًا
ولا يخاف صاحب التمساح إلّا على تمساحه
الفكرة
التمساح الذي يحمل في جوفه آدميًا
يجلب أضعافًا مضاعفة من الزوّار
وهذا يسعد صاحب التمساح؛ الطموع في المال
ويسعد الذي في بطن التمساح؛ الطموع في الشهرة
ويسعد الزوجة التي ملّت من زوجها
عصر طغيان المادّيّات
واللذّات العاجلة المتجدّدة
Displaying 1 - 30 of 870 reviews