Невский проспект

by Nikolai Gogol

Нет ничего лучше Невского проспекта, по крайней мере в Петербурге; для него он составляет все. Чем не блестит эта улица - красавица нашей столицы! Я знаю, что ни один из бледных и чиновных ее жителей не променяет на все блага Невского проспекта. Не только кто имеет двадцать пять лет от роду, прекрасные усы и удивительно сшитый сюртук, но даже тот, у кого на подбородке выскакивают белые волоса и голова гладка, как серебряное блюдо, и тот в восторге от Невского проспекта.

Genres: Classics, Russia, Short Stories, Fiction, Russian Literature, 19th Century, Literature

36 pages, Kindle Edition

First published January 1, 1835

About the author

People consider that Russian writer Nikolai Vasilievich Gogol (Николай Васильевич Гоголь) founded realism in Russian literature. His works include The Overcoat (1842) and Dead Souls (1842).

Ukrainian birth, heritage, and upbringing of Gogol influenced many of his written works among the most beloved in the tradition of Russian-language literature. Most critics see Gogol as the first Russian realist. His biting satire, comic realism, and descriptions of Russian provincials and petty bureaucrats influenced later Russian masters Leo Tolstoy, Ivan Turgenev, and especially Fyodor Dostoyevsky. Gogol wittily said many later Russian maxims.

Gogol first used the techniques of surrealism and the grotesque in his works The Nose , Viy , The Overcoat , and Nevsky Prospekt . Ukrainian upbringing, culture, and folklore influenced his early works, such as Evenings on a Farm near Dikanka .
His later writing satirized political corruption in the Russian empire in Dead Souls .

Reviews

[Melina · Rating 4 out of 5]

Αυτό το διήγημα μου θύμισε αυτό που είχε πει ο Poe: ''Is all that we see or seem, but a dream within a dream?''

Στην συγκεκριμένη ιστορία ακολουθούμε τον ρομαντικό, ονειρικό και αγνό έρωτα του ζωγράφου Πισκαριόφ και τον σαρκικό έρωτα με τις λάγνες επιθυμίες του υπολοχαγού Πιρογκόφ.

Ο ρομαντικός Πισκαριόφ εύχεται το όνειρό του να ήταν πραγματικότητα.
''Τι άβυσσος αιώνια που χωρίζει το όνειρο απ' την πραγματικότητα'', λέει ο Πισκαριόφ που προσπαθεί με νύχια και με δόντια να ξαναονειρευτεί το πρόσωπο της αγαπημένης του, που μόνο στο όνειρο μπορεί να την έχεις όπως την θέλει.

''Το όπιο φλόγιζε το νου του, κι αν υπήρξε ποτέ άνθρωπος που ερωτεύτηκε ως την έσχατη παραφροσύνη, που αγάπησε μανιασμένα και σπαραχτικά, ήταν αυτός ο δυστυχισμένος.''

Τη στιγμή που ο φιλήδονος Πιρογκόφ εύχεται η πραγματικότητά του να ήταν ένα όνειρο.

Και διερωτάται ο Γκόγκολ πολύ εύστοχα: ''Με τι παράξενο, με τι ασύλληπτο τρόπο παίζει μαζί μας η μοίρα! Άραγε αποκτούμε ποτέ αυτό που επιθυμούμε; Πετυχαίνουμε ποτέ αυτό για το οποίο μοιάζει, κατά κάποιον τρόπο σκόπιμα, να είναι προορισμένες οι δυνάμεις μας;''

Από την επιλογή και μόνο των επαγγελμάτων των δύο πρωταγωνιστών γίνεται φανερή για άλλη μια φορά η αντιπάθεια του Γκόγκολ για τις δημόσιες υπηρεσίες, τους υπαλληλίσκους και τους αξιωματικούς οι οποίοι είναι έρμαια της επαγγελματικής τους καταξίωσης και της εξασφαλισμένης κοινωνικής τους θέσης, αντιπαραβάλλοντάς τους με την ευγενική και ευαίσθητη φύση του καλλιτέχνη και κατά συνέπεια ελεύθερου ανθρώπου.

Και το αγαπήμενο μου απόσπασμα: ''Τίποτα δεν προκαλεί μεγαλύτερο οίκτο απ' το θέαμα του κάλλους που καταστρέφεται απ' το άγγιγμα της αμαρτωλής ηδονής. Όταν η ασχήμια συνταιριάζει με την αμαρτία, δε μας ενοχλεί τόσο, αλλά η ομορφιά, η ομορφιά... μένει πάντα στην σκέψη μας άσπιλη και ανέγγιχτη.''

[Mark Porton · Rating 4 out of 5]

The short story Nevsky Prospekt by one of my favourite dudes Nikolai Gogol follows the usual theme of - a normal world disrupted by farce.

Nevsky Prospekt is the main street in St Petersburg, a busy thoroughfare with shops, cafes, bakeries, businesses, and Government buildings with a continuous gaggle of considerable traffic – both pedestrian and vehicular. Back in Gogol’s day it would have been horse-drawn carriage, women in their finery and men in tails and hats – nowadays it’s a sprawling, glittering modern street – no doubt (not so sure what it’s like today though) full of tourists and locals alike.

The narrator commences with a detailed description of the type of people who traverse this public space. He breaks the day into discrete periods of time, as the type of personage using the street varies, depending on the time of day. You know, kids in the morning, hookers at night type of thing. The detail the narrator provides is meticulous in its detail albeit a bit rambling, the narrator describes the types of clothing worn, mannerisms of the various people, their jobs, their facial hair, scents, noises – the lot!! In some ways, I found the descriptions over the top and even sycophantic. It was like an over-zealous travel brochure.

Anyway – now we see the classic “Gogol manoeuvre”. Two gentleman one a painter (Piskaryov), the other an army lieutenant (Pirogov), spot a blonde and a brunette woman swishing through the human tide of sweat, smell and racket. Both young ladies are stunning, they appear to be delightfully flitting on their way to wherever they’re going. Now each of these gentlemen feels compelled to follow (stalk?) these beauties and follow them they do. All I will say is – the results are surprising, shocking, mysterious, and a bit funny.



If you feel like being ”Gogolled”, or you need a thoroughly good “Gogolling” today – try this one. You may also want to follow it up with some serious Googling about this gorgeous city, it’s interesting history and this particular street.

4-Stars

[Mohammed Ali · Rating 4 out of 5]

" الإنسان مخلوق مدهش إلى حد يتعذر معه تعداد مجيع مناقبه دفعة واحدة , و كلما تفحصته ظهر الجديد من خصائصه و صار وصفها لا ينتهي .

شارع نيفسكي لقاء أخر جديد مع كبير الأدب الروسي نيكولاي غوغول


hébergement gratuit d'images



" لا أفضل من شارع نيفسكي , في بطرسبرغ على الأقل , فهو كل شيئ بالنسبة لها , و بأي شيئ لا يتألق هذا الشارع , درة عاصمتنا ! , أنا أعرف أي ساكن من سكانه الشاحبي الوجوه و ذوي المناصب العالية لا يستبدل شارع نيفسكي بكل خيرات الدنيا "

اختار لنا غوغول قصتين غريبتين غرابة الأجواء في هذا الشارع...قصة غرام رسام بفتاة انتهت بمأساة..و قصة الظابط التي كادت أن تنتهي بمأساة .

و لكن أغرب الحوادث كلها , هي التي تحصل في شارع نيفسكي , أوه لا تصدقوا شارع نيفسكي

[Magrat Ajostiernos · Rating 3 out of 5]

Este cuento habla de dos conocidos que, una noche, deciden perseguir a unas jóvenes especialmente hermosas que ven por la calle Nevsky.
(Ya podían buscarse otros hobbies, pero bueno...)
Me ha encantado por lo bien que está escrito, y especialmente he disfrutado la historia del pintor, pero los dos protagonistas me parecieron despreciables y me incomodó mucho la visión que se hace de la mujer en este relato.
Aún así, una historia bien contada que merece la pena para pasar un rato.

[Malacorda · Rating 4 out of 5]

Quando si è alle prese con un racconto scritto da uno che con ogni evidenza siede negli scranni più alti dell'Olimpo, allora si sta zitti perché non c'è niente da aggiungere, a mettersi a fare la disamina dei dettagli c'è solo che da sembrar ridicoli.

Ma in definitiva, di che cosa parla questo racconto? Si compone di due personaggi, ciascuno con il suo episodio, uno tragico e l'altro farsesco, ed io ci avrei giurato che alla fine i due si ricongiungessero in qualche modo, e invece no.
Forse alla fin fine la spiegazione più corretta è quella della recensione di @Maryam: just mind-blowing. Ma in senso più letterale: due soffi di vento in libertà, due spifferi tanto più reali quanto più assurdi. Innegabile come in tanti da qui abbiano preso ispirazione (vedi Bulgakov ma anche il buon Fëdor Michajlovič) o addirittura scopiazzato (e qui penso a Bontempelli de L'amante fedele).
Però però, questa Prospettiva Nevskij dove "non senti altro che odore di passeggio" ma dove poi "tutto alita inganno", alla fin fine è proprio la stessa che ho trovato in Belyj, con la differenza che a Belyj occorre un romanzo intero per rendere l'idea, mentre Gogol' riesce a stringersi in poche righe.

[Bill Kerwin · Rating 5 out of 5]

First published in the collection Arabesques (1835), “Nevsky Prospect” shows Gogol near the height of his powers, a master of moods and styles who can also shift deftly from one to another, from dark romance to farce, from tragedy to irony, as swiftly and expertly as he does later in his masterpiece The Overcoat (1842).

“Nevsky Prospect”—named for the legendary boulevard in St. Petersburg—begins with an extensive description of the various sorts people who fill this major street of the city from dawn to evening. At this point, we meet up with two young friends, the army lieutenant Pirogov and the painter Piskarev, each of whom spies a different pretty girl in the street and begins to follow her.

The narrator pursues the painter on his quest, and relates his story to us—a magical, romantic tale with a surprisingly grim ending—and, once Piskarev’s woeful destiny is fulfilled, the narrator returns to Nevsky Prospect to follow Lieutenant Pirogov until he achieves his altogether different, thoroughly farcical fate. (I love the way the author indicates the shift in mood. Pirogov trails his little blonde honey right into an artisan’s shop where he encounters Schiller and Hoffman—not the famous German writers, Gogol is quick to assure us, but the local tinsmith and cobbler of the same names. Yes, Gogol signals, we are firmly in the country of comic realism here.)

So what is life like, really? Is it a tragic romance? Or a bawdy farce? The narrator offers no opinion, but—after Pirogov’s story is concluded—he returns to the place where he began, in St. Petersburg’s most famous street, now at late evening:

It lies all the time, this Nevsky Prospect, but most of all at the time when night heaves its dense mass upon it and sets off the white and pale yellow walls of the houses, when the whole city turns into a rumbling and brilliance, millions of carriages tumble from the bridges, postillions shout and bounce on their horses, and the devil himself lights the lamps only so as to show everything not as it really looks.

[Enrique · Rating 3 out of 5]

Arranca como una narración sencilla en la que el protagonista (más que una persona) es un lugar, un emplazamiento, una calle, vamos.
 
Se nota una cierta y muy fina ironía, apenas perceptible con el andar de las páginas: se expone un mundo material: corbatas, patillas, sombreros, etc.
 
Va casi todo el arranque de la historia en segunda persona, se dirige a un “lector-oyente” anónimo, al cual se le trata de Ud. con cierta consideración, y se le explica el funcionamiento de las gentes que transitan la calle Nevski; Gogol nos parece querer dar a entender que la mayoría de las veces se trata de un mundo y personajes impostados, rayando la hipocresía. Parece ser más importante el estado o la calidad de los zapatos que la naturaleza de la persona. Cada lector creo que se lo podría aplicar a una zona, pueblo o barrio.
 
Lo grande de la novelita al inicio es que el autor apenas lo apunta, no denuncia esa falsedad de forma clara, lo que da un plus a la narración. Yo lo hubiera dejado ahí, el cierre de la historia peca de esa "sobre-explicación", hace de menos al lector, es un tanto moralista.
 
Las dos breves historias que se cuentan, no están al nivel de la sugerencia de inicio del libro, pero sirven para ilustrar la propuesta inicial de lo que supone la apariencia y el provincianismo en determinados sitios, empleos, etc, en este caso nada menos que el San Petesburgo de finales del XIX.
 
No es memorable, pero no está mal.

[ناني ماكفي · Rating 4 out of 5]

أحب غوغول
هو بالنسبة لي تلك العجوز الثرثارة التي تملك عينا كالكاميرا بزاوية 360 درجة
لا تفوتها شاردة او واردة تصف الناس وأحوالهم وبذكاء وفطنة وملاحظات نمامة دون فضح
الفرق بين تشيكوف وغوغول ان تشيكوف يمزج البعد الإجتماعي بالنفسي ويبرز الطابع الحزين بينما غوغول يمزج التصرفات البشرية والمظاهر الإجتماعية ولا يتعمق في النفسية بل يرسمها لك دون ��زن
هو تلك العجوز التي تخبرك ان هناك بئرا وفيها كنز وتصفه لك
لكن تحذرك بشدة من الذهاب للبحث عنه
أحب غوغول وثرثرته التلقائية و نقده المبطن للمظاهر والتدين الزائف او المشط

[كـ · Rating 4 out of 5]

ما أروعك يا غوغول 💞 أنت فعلا بذرة الأدب الروسي وما جاءوا من بعدك هم ثمارك وطلابك وحصاد تربتك..

[Larnacouer de SH · Rating 3 out of 5]

Böyle bi' kitabı bana yalnızca Gogol okutabilirdi zaten. Aslında düşününce Dickens'dan da okurdum sanki? Tamam evet okurdum ama bu kadar.

[Elif Sena · Rating 4 out of 5]

Gogol'un diline alışamıyorum. Öykü okumayı çok seviyorum. Betimlemelere bayılırım. Ama nedense bu yazara alışamadım. Garip bir kitaptı.

Neva Bulvarı'nı anlattığı yerlere bayıldım. Harikaydı. Ama diğer olayları tam bağlayamadım. İki arkadaş(arkadaş denemez birbirini tanıyan iki kişi) üzerinden vermek istedikleri vardı. Almanlardan bahsetmesi, Çarlık Rusyasını eleştirmesi, sınıf farklarına değinmesi... Her şey bu iki arkadaş üzerinden anlatılmıştı.

Ben daha çok olay öykülerine alışkın olduğumdan garipsedim gibi geliyor. Bir de Burun ve Palto öykülerine atıfta bulunması baya iyiydi. Sanırım her şeye rağmen Gogol'u tanımaya devam edeceğim ✌️

[Ugnė · Rating 5 out of 5]

„O, netikėkite tuo Nevskio prospektu! Aš visada geriau susisupu apsiaustu, kai einu juo, ir stengiuosi visai nežiūrėti į pasitaikančius daiktus. Viskas apgaulė, viskas svaja, viskas ne tas, kas atrodo! Jūs manote, kad šitas ponas, kuris vaikštinėja su puikiai pasiūtu surdutėliu, labai turtingas? Kur ten: jis visas vertas tiek, kiek tasai surdutėlis.”

[Chequers · Rating 4 out of 5]

C'e' poco da dire: anche in poche pagine, Gogol sa rendere viva ogni frase e ogni descrizione, ti trasporta esattamente dove vuole (in questo caso a Pietroburgo, e nello specifico sulla Prospettiva Nevskij).
Avercene di scrittori cosi'!

[Liviana · Rating 3 out of 5]

"Non appena imbocchi la prospettiva Nevskij, non senti altro che odore di passeggio...ma tutto alita inganno"

[Fábio Fernandes · Rating 5 out of 5]

This is a superb Brazilian edition, not only because of its masterful translation from the Russian, done by Rubens Figueiredo, but because of the beautiful editing job. The novella is published in two colors, red and black, occupying each half page - the red part is the first half of the book, which you must read from page 1 to 75; after reaching this last page, you turn the books upside down and start reading the second half in black. This is not done on a whim - both parts are different in tone (no spoilers) and in pace. And it is Gogol, for crying out loud.

[Paula M. · Rating 4 out of 5]

A Avenida Nevsky é bela, esplendorosa ...o centro de S. Petersburg ...o centro do mundo. Adquire vida logo pela manhã e, por ela desfilam elegantes vestidos e chapéus, bigodes de todas ' as cores ' , fardas e cartolas diversas... Um rio de gente e inúmeras histórias. A do tenente Pirogov e a do pintor Piskarov demonstram, porém ,que 'nem tudo o que reluz é de ouro'.
Magnífica a descrição inicial da avenida.

[Maryam F · Rating 5 out of 5]

Just mind-blowing. Genius.

[Nanu · Rating 2 out of 5]

Gogol y sus descripciones me caen mal

[Laura Wetsel · Rating 4 out of 5]

Всё происходит наоборот. (Everything happens opposite.) So said the wise and superstitious Gogol who knew that the Devil prowls Nevsky Prospect not only at night. With our dear Nikolai, however, we can't expect that everything always happens opposite. In fact, you should be prepared to enter a world where opposites don't exist at all. Anything is possible with Gogol, so be sure to keep your nose on tight.

[Wissal H · Rating 4 out of 5]

شارع نيفيسكي أحد أهم شوارع روسيا حيث تقدس فيه المظاهر الكاذبة و الخادعة، و جاء أحد أعظم كتاب الادب الروسي لتعرية هذه الحقيقة الزائفة.

فحاله كحال أكبر شوارع أهم المدن ك لندن و باريس و روما ... مدن لا تهتم فقط الموضة بل تهتز لها إجلالا و تخصص أحداث و فعاليات عالمية للاحتفال بالموضة و الجمال الصارخ و طبعا المظاهر الصارخة لكن ماذا وراء كل هذا الجمال ؟ ما اللذي تخفيه حقيقة هذه الشوارع .. ؟

[Cintia Andrade · Rating 5 out of 5]

Uma avenida em São Petersburgo, dois homens, duas mulheres. E o russo faz miséria em menos de 100 páginas.

[Akad Hanna · Rating 4 out of 5]

Nevsky Prospect - en bullersam gata i St. Petersburg där en salig blandning människor samlas varje dag. Men när mörkret faller presenteras en grym baksida.

En baksida som beskrivs via två män som var och en följer en varsin gäri de ser på gatan och blir förälskade i. Kortfattat sagt: död, mord och prostitution.

Tyckte om den här novellen. Levande beskrivningar av såväl platser som personer, spännande kontrast mellan de två männens story som löper samman med kontrasten Nevsky Prospect har. Liksom ena romantisk och härlig medan andra är osentimental och mörk.

Blir att läsa mer Gogol nu.

[Agnė · Rating 2 out of 5]

2.5

[Esar ايثار · Rating 4 out of 5]

The women in this short story were simultaneously one dimensional and the best thing about it.

[Klaas · Rating 4 out of 5]

“This Nevsky Prospect lies always, but more than ever, when the thick mass of night settles over it and makes the white and yellowish walls of houses stand out, when the whole town becomes thunderous and dazzling, a myriad carriages roll down the streets, postillions shout and mount their horses, and the devil himself lights the lamps in order to show everything in an unreal light.”

[Justine Kaufmann · Rating 4 out of 5]

3.75*

[Blanasdiary · Rating 5 out of 5]

Kitabı Koridor Yayınlarından okudum. Neva Bulvarı Gogol'um aynı isimli öyküsü ile Fayton öykülerini içeriyor. Bir günde okunabilecek bu iki öyküden de oldukça keyif aldım.
⚡️ Neva Bulvarı, Petersburg'un ünlü bulvarını adım adım anlatırken, öykünün iki kahramanının aşık oldukları kadınların peşlerinden gidişini ve yaşadıkları trajik olayları anlatıyor.
⚡️ Fayton ise, B şehrine gelen bir süvari alayını ve yaşanan bir trajikomik olayın hikayesi.
⚡️ Kitabın kapak tasarımı, çevirisi ve baskı kalitesi çok güzel; okumayı kolaylaştıracak bir punto ile basılmış👌🏻 Neva Bulvarı, Koridor Yayınları'nın bez ciltli klasikler serisinden okuduğum ilk kitaptı ve çok beğendim😊

[Padmanabha Reddy · Rating 4 out of 5]

When we look at Russian Literature in general, we tend to notice the writing style of many greats have been realistic in the literary sense. Let it be Dostoevsky, Tolstoy, or Gogol, everyone has written realistic pieces of literature. Gogol was one of the greatest writers in Russian literature who is famous for his short stories. This particular story Nevsky Prospekt is considered as one of his greatest by many critics and I must admit, they aren't wrong. This book describes the Russian individualism so perfectly that I would recommend everyone to have a look at it before reading Dead Souls by Gogol.

The book starts with the narrator describing the main street of St. Petersburg called as Nevsky Prospekt. He describes the place as if it was a utopia. He says that people come to Nevsky Prospekt and forget their woes. But again, the narrator is very unreliable and also is filled with "poshlost", a russian term difficult to translate but many term it as trivial, lack of spirituality, and baneful which includes sexual promiscuity. The narrator then cuts to tell the stories to two characters - a young romantic painter Piskarev and Lieutenant Pirogov.

These two characters are very similar yet very different. One is a romantic and another is a realist. Piskarev and Pirogov both go behind beautiful women but both end up differently. Piskarev's story and the way Gogol describes his condition reminded me of Dostoevsky's descriptions of mental states in Crime and Punishment. Gogol shows the stark contrast in both the characters but at the same time also shows us the price that we pay for trying to make dreams into reality. Pigorov also falls for a women but his ending is very different to Piskarev's.

The book ends with the description of the main street Nevsky Prospekt and it's position in St. Petersburg. I felt that Gogol wanted to show that this place is more than just a road. This place has magic yet there is a demonic element in it. There is much more to this story than just women. I loved reading through the lines of this book. Gogol's descriptions are point on and help us understand the city and Russia of that time. I would recommend everyone to pick up this book and have a read, you will love it.

[Eleftherios Makedonas · Rating 5 out of 5]

"Από τη στιγμή που η θνητή του ζωή [του χλωρίου] άρχισε να υπάρχει με τον άλφα ή βήτα τρόπο, είχε μία 'χλωριακή συνείδηση'˙ απεγνωσμένα ήλπιζε στη διαρκή του ανεπάρκεια, γιατί τα μάτια του έψαχναν στο σκοτάδι, αλλά δεν διέκριναν τίποτε για τον εαυτό του: η ζωή του ήταν αποκλειστικά και μόνο θνητός πόνος. Εάν τώρα τοποθετήσουμε υδρογόνο σε μικρή απόσταση από αυτό, ... [το χλώριο] αφυπνίζεται σε μία πιο διακριτή ελπίδα, κάπου εκεί στο ημίφως, μέχρι που βλέπει τον ορίζοντά του να γίνεται απολύτως ξεκάθαρος, όταν το υδρογόνο έχει πλέον εισέλθει στην περιοχή του και επιβεβαιώνει την - τώρα πια βέβαιη - ζωή του στη θνητή ευχαρίστηση του γενετήσιου εναγκαλισμού. Όσο το υδρογόνο βρισκόταν μακριά, του έλειπαν τα πάντα και δεν γνώριζε καν τι ήταν αυτό που επιθυμούσε. Μόλις το υδρογόνο έρχεται σε επαφή μαζί του κι αρχίζει να εξαρτάται από αυτό, τότε είναι που το χλώριο επιθυμεί το υδρογόνο. ... [Το χλώριο από μόνο του] δεν διαθέτει κάποιον τρόπο να φτάσει στο υδρογόνο, δεν μπορεί να παράσχει στον εαυτό του αυτήν την εγγύτητα, δεν διαθέτει μέσα του τη βεβαιότητα της [αυτο-]επιβεβαίωσής του, παρά μόνο περιμένει αδρανές: ο χρόνος διαρκώς μετατρέπει σε παρελθόν την επιθυμία του" (Carlo Michelstaedter, "Persuasion and Rhetoric", Yale University Press, New Haven & London 2004, σ. 18).

Μ' αυτήν την 'ελπίδα στο ημίφως' καταπιάνεται ο Γκόγκολ στη 'Λεωφόρο Νιέφσκι' του. Μ' αυτό το θνητό έλλειμμα που είναι ο καθένας από εμάς, στον παράδοξο αυτό δρόμο που λέγεται ανθρώπινη ζωή. Όπως και το χλώριο, έτσι κι εμείς ζούμε στη 'διαρκή μας ανεπάρκεια', αναζητώντας με αγωνία μέσα στο σκοτάδι, ούτε κι εμείς ξέρουμε τι. Το μόνο που γνωρίζουμε είναι ότι νιώθουμε ανολοκλήρωτοι κι ανεπαρκείς, ότι κάτι το ζωτικό μας λείπει, χωρίς όμως να μπορούμε να προσδιορίσουμε τι ακριβώς είναι αυτό.

Και τότε, αίφνης, μέσα στο "πλάνο μαγικό φως" που δημιουργούν οι λάμπες τής Λεωφόρου Νιέφσκι (Νικολάι Γκόγκολ, "Η Λεωφόρος Νιέφσκι", Οροπέδιο, Αθήνα, σ. 17), εμφανίζεται το 'υδρογόνο' μας και ξάφνου, ο 'ορίζοντάς μας' γίνεται απόλυτα καθαρός. Η ελπίδα μας γίνεται πιο διακριτή και πλέον, η ύπαρξή μας αποκτά την επιβεβαίωση που απεγνωσμένα αναζητούσε, μέσα στο σκοτάδι τής ανεπάρκειάς της.

Είτε είμαστε στην πραγματικότητα ένας θλιβερός, νεαρός κι αθεράπευτα ρομαντικός Ρώσος ζωγράφος (Πισκαριόφ), είτε ένας υπολοχαγός του Ρωσικού στρατού, με γαλόνια και φανταχτερή στολή (Πιρογκόφ), είτε οτιδήποτε άλλο, λόγω κατασκευής μας, θα σπεύσουμε αναγκαστικά πίσω από την οπτασία, που το χλομό φως της Λεωφόρου Νιέφσκι αποκάλυψε στιγμιαία μπρος στα μάτια μας. [Στην περίπτωση των δύο ηρώων τού Γκόγκολ, τη θηλυκή οπτασία].

- Πράττουμε σωστά; - Όχι, μας απαντά ο Γκόγκολ. Όσο ελκυστικές κι αν είναι οι Σειρήνες μας, πρόκειται για οπτασίες, για φασματικές παρουσίες, για είδωλα τα οποία κατασκευάζει το μυαλό μας, το είναι μας, μέσα στην εξ ορισμού ανεπάρκεια της μοναχικής μοναδικότητάς μας, μέσα σ' ένα σκοτεινό, μυστηριακό κι ανεξιχνίαστο σύμπαν. Πρόκειται συνεπώς για παραισθητικές εικόνες, για ολογράμματα, για ψευδαισθήσεις!

Ο Πισκαριόφ θα καταλήξει εξαρτημένος από το όπιο κι από τα τεχνητά του όνειρα, στα οποία πρωταγωνιστεί η εξιδανικευμένη Μούσα του, η οποία - φευ!- στην πραγματικότητα είναι παρά μία πόρνη. Και τελικά, δεν θα αντέξει την εφιαλτική εικονική πραγματικότητα στην οποία έχει καταφύγει και θα αυτοκτονήσει, κόβοντας τις φλέβες του με ξυράφι. Ο Πιρογκόφ, φύσει πιο αισιόδοξος άνθρωπος, θα τη γλιτώσει πιο φτηνά: θα φάει απλά ένα γερό χέρι ξύλο που θα του επιδαψιλεύσουν τρεις μπρατσαράδες Γερμανοί τεχνίτες, τη γυναίκα τού ενός από του οποίους επιχειρεί εις μάτην να αποπλανήσει. Μετά από το αρχικό σοκ και την ντροπή που θα νιώσει, γρήγορα θα το ξεχάσει και θα επανέλθει στην κανονικότητα της πρότερης, επίπεδης ζωής του. Αυτός, κατά πάσα πιθανότητα, θα συνεχίσει να παίζει το ίδιο με πριν 'παιχνίδι':

"Στην αδιάφορη ομίχλη των πραγμάτων, ο θεός κατασκευάζει το μοναδικό πράγμα που ο ζων οργανισμός θέλει να τον φωτίζει˙ κι ο οργανισμός πασχίζει να φτάσει προς αυτό, ώστε να χορτάσει την πείνα του, λες και το πράγμα αυτό θα μπορούσε να του προσφέρει την ίδια του τη ζωή: απόλυτη πειθώ. Αλλά ο πονηρός θεός εξαφανίζει το φως, σ' εκείνο ακριβώς το σημείο, στο οποίο η κατάχρησή του θα εξάλειφε τη χρησιμότητά του και το ζώο, χορτάτο πια μόνο ως προς αυτό το πράγμα, στρέφεται προς ένα δεύτερο φως, που ο φιλάνθρωπος θεός του δείχνει τώρα. Και προς αυτό το φως, ο οργανισμός αγωνίζεται με όλη του την ελπίδα, ξανά μέχρις ότου το φως εξαφανισθεί, μόνο και μόνο για να επανεμφανιστεί σε άλλο σημείο" (Michelstaedter, "Persuasion and Rhetoric", σ. 20).

Πρόκειται για ένα παιχνίδι χωρίς τέλος και, σίγουρα, χωρίς καμία πιθανότητα ευτυχούς κατάληξης για κάθε δύστυχο ζώο, ημών των ανθρώπων συμπεριλαμβανομένων. Είναι το παιχνίδι τής αέναης κι ακόρεστης επιθυμίας. Γι' αυτό κι ο Γκόγκολ μας προειδοποιεί: "Θέλει προσοχή, μην πιστεύετε τίποτα απ' όσα θα δουν εδώ τα μάτια σας!" (Γκόγκολ, "Η Λεωφόρος Νιέφσκι", σ. 72). Και μας καταθέτει την προσωπική του συμβουλή: "Προσωπικά, όποτε περνάω απ' αυτό το δρόμο, τυλίγομαι ακόμα πιο σφιχτά στο πανωφόρι μου και κοιτάζω μονάχα τη δουλειά μου, αποφεύγοντας όσο μπορώ να ρίχνω ολόγυρα περίεργες ματιές" (ό.π.). Γιατί "Όλα εδώ αποτελούν μέρος μιας πλάνης, ενός ονείρου, τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται! (ό.π.). Μ' άλλα λόγια, ο Γκόγκολ έχει καταλάβει αυτό που θα καταλάβαινε μισόν αιώνα αργότερα κι ο ευφυής Μίκελστετερ. Ότι, από μία δεξίωση στην οποία προσφέρονται κακής γεύσης - ή κι επικίνδυνα για την υγεία - φαγητά, είναι καλό ν' αποχωρήσεις όσο γίνεται πιο έγκαιρα:

"Μεταξύ δύο προσκεκλημένων σ΄ ένα γεύμα, λιγότερο δυστυχής είναι αυτός που, έχοντας καταλάβει αμέσως ότι τα προσφερόμενα πιάτα είναι μη βρώσιμα, δεν δοκιμάζει κανένα τους, ενώ ο άλλος, αφού τα δοκιμάζει όλα κι αναγκάζεται να τα φτύσει ένα προς ένα, συνεχίζει να ζει με την όρεξη για αυτά που δεν έχει δοκιμάσει ακόμη, με τη σφοδρή επιθυμία να μην του στερήσει κανείς το δικό του μερτικό στην πλάνη και με το φόβο, ότι κάποια στιγμή θα πρέπει ν΄ αποχωρήσει κι απελπίζεται όταν τελικά τον πετάνε έξω από το απεχθές συμπόσιο" (Carlo Michelstaedter, El Diálogo de la Salud y Otros Diálogos Filosóficos [Ο Διάλογος της Υγείας κι Άλλοι Φιλοσοφικοί Διάλογοι], Marbot Ediciones, Barcelona 2009, σ. 79).

Ήδη είναι ξεκάθαρο, ότι το 'γεύμα' τού Μίκελστετερ δεν είναι τίποτε άλλο από τη 'Λεωφόρο Νιέφσκι' του Γκόγκολ, η οποία δεν είναι τίποτε άλλο από τη ζωή μας την ίδια!

Ένα βαθιά φιλοσοφικό βιβλίο, το οποίο, με τις γενναίες δόσεις τής γνήσια Ρωσικής, αλλά και απόλυτα αναγνωρίσιμης, ιδιοσυγκρασιακής ειρωνείας τού Γκόγκολ, μετατρέπεται σε πραγματική αναγνωστική απόλαυση και σε ένα αδιαμφισβήτητο αριστούργημα της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Must-read!

[عزام الشثري · Rating 4 out of 5]

المدن الكبرى كائنات لها طبيعتها
والعيش فيها يخلق حالة دراما مستمرة
تصوّر هذه الرواية القصيرة زيف مواقع الفعاليات
كشوارع الموضة والممشى والمناطق الشهيرة والكول
تذكّرك بأنّ هذه المواقع تزيّف حقائق الأشياء والأشخاص

رواية عن الجشع، والهوس بالمظهر، لأحد أشهر شوارع روسيا
عن رجلين ينجذب كلّ واحد منهما لامرأة ويسلك طريقة مختلفة
لكن الأمور لا تسير كما في حكايات الخيال الرومانسيّ الساذج
وهذه الواقعيّة الأخلاقيّة لن تكون غريبة على قرّاء الروايات الروسيّة
التي -تنبيه: هنا حرق- تنتهي فيها آنا كارنينا بالانتحار
وتنتهي الجريمة والعقاب وكارامازوف بالمحاكمة الصارمة
وتُدمّر فيها كلّ الرغبات الخاطئة بالنهايات التأديبيّة والانتقاميّة
.
"شارع نيفسكي يناسب المتغطرس والمادي أكثر من الحالم المثالي. اِحذره ليلاً، لأنه على الرغم من كل السحر الخارجي، هناك القليل من المضمون الحقيقي. أخبّئ نفسي في ثيابي دائمًا عندما أعبره، وأبذل قصارى جهدي حتى لا أنظر إلى الأشياء والناس الذين أمرّهم، كل الأشياء محض خداع، كل شيء حلم، ليس أيّ شيء على ما يبدو"