What do you think?
Rate this book
Quantum Books
Dit is geen pijp
Essay, waarin de filosoof aan de hand van het werk van de surrealistische schilder Magritte de traditionele betrekkingen tussen taal en beeld op losse schroeven zet.
80 pages, Hardcover
First published January 15, 1968
130 people are currently reading
5927 people want to read
About the author
Michel Foucault
761 books6,414 followersPaul-Michel Foucault was a French philosopher, historian of ideas, writer, political activist, and literary critic. Foucault's theories primarily address the relationships between power and knowledge, and how they are used as a form of social control through societal institutions. Though often cited as a structuralist and postmodernist, Foucault rejected these labels. His thought has influenced academics, especially those working in communication studies, anthropology, psychology, sociology, criminology, cultural studies, literary theory, feminism, Marxism and critical theory.
Born in Poitiers, France, into an upper-middle-class family, Foucault was educated at the Lycée Henri-IV, at the École Normale Supérieure, where he developed an interest in philosophy and came under the influence of his tutors Jean Hyppolite and Louis Althusser, and at the University of Paris (Sorbonne), where he earned degrees in philosophy and psychology. After several years as a cultural diplomat abroad, he returned to France and published his first major book, The History of Madness (1961). After obtaining work between 1960 and 1966 at the University of Clermont-Ferrand, he produced The Birth of the Clinic (1963) and The Order of Things (1966), publications that displayed his increasing involvement with structuralism, from which he later distanced himself. These first three histories exemplified a historiographical technique Foucault was developing called "archaeology".
From 1966 to 1968, Foucault lectured at the University of Tunis before returning to France, where he became head of the philosophy department at the new experimental university of Paris VIII. Foucault subsequently published The Archaeology of Knowledge (1969). In 1970, Foucault was admitted to the Collège de France, a membership he retained until his death. He also became active in several left-wing groups involved in campaigns against racism and human rights abuses and for penal reform. Foucault later published Discipline and Punish (1975) and The History of Sexuality (1976), in which he developed archaeological and genealogical methods that emphasized the role that power plays in society.
Foucault died in Paris from complications of HIV/AIDS; he became the first public figure in France to die from complications of the disease. His partner Daniel Defert founded the AIDES charity in his memory.
Born in Poitiers, France, into an upper-middle-class family, Foucault was educated at the Lycée Henri-IV, at the École Normale Supérieure, where he developed an interest in philosophy and came under the influence of his tutors Jean Hyppolite and Louis Althusser, and at the University of Paris (Sorbonne), where he earned degrees in philosophy and psychology. After several years as a cultural diplomat abroad, he returned to France and published his first major book, The History of Madness (1961). After obtaining work between 1960 and 1966 at the University of Clermont-Ferrand, he produced The Birth of the Clinic (1963) and The Order of Things (1966), publications that displayed his increasing involvement with structuralism, from which he later distanced himself. These first three histories exemplified a historiographical technique Foucault was developing called "archaeology".
From 1966 to 1968, Foucault lectured at the University of Tunis before returning to France, where he became head of the philosophy department at the new experimental university of Paris VIII. Foucault subsequently published The Archaeology of Knowledge (1969). In 1970, Foucault was admitted to the Collège de France, a membership he retained until his death. He also became active in several left-wing groups involved in campaigns against racism and human rights abuses and for penal reform. Foucault later published Discipline and Punish (1975) and The History of Sexuality (1976), in which he developed archaeological and genealogical methods that emphasized the role that power plays in society.
Foucault died in Paris from complications of HIV/AIDS; he became the first public figure in France to die from complications of the disease. His partner Daniel Defert founded the AIDES charity in his memory.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 226 reviews
unfinished
February 25, 2020This is not a review, bitches.
February 14, 2020
This is not a review
هرهرهرهر، مسخره🤭
چیزی آشفته نیست، مگر ذهنی که جهانی خیالی را به خیال می‌کشد.
"رنه مگریت"
این کتاب تحلیل فوکو بر بیست و هشت تابلوی معروفه که بیشترش جزو آثار رنه‌مگریت هستن.
تصاویر کتاب بیست و شش تاس، حدس میزنم بخاطر سانسور دوتا از تابلو ها حذف شدن . من تونستم یکی رو با گوگل کردن ببینم ولی تابلوی دومی رو متاسفانه نتونستم پیدا کنم .
دوتا تابلویی که تصویرشون حذف شده :
La liaisons dangerous
که دیدمش
دومی رو با این عنوان که توی کتاب بود سرچ کردم که به " مزه‌ی اشکها" ترجمه شده بود ولی تصاویر تابلوی "الطاف طبیعی " رو میآورد
La saveur des larmes
توضیح این تابلوی دوم اینه: زنی که به بطری می‌گراید 🤷♀️ یا خودبزرگ‌پنداری
هرهرهرهر، مسخره🤭
چیزی آشفته نیست، مگر ذهنی که جهانی خیالی را به خیال می‌کشد.
"رنه مگریت"
این کتاب تحلیل فوکو بر بیست و هشت تابلوی معروفه که بیشترش جزو آثار رنه‌مگریت هستن.
تصاویر کتاب بیست و شش تاس، حدس میزنم بخاطر سانسور دوتا از تابلو ها حذف شدن . من تونستم یکی رو با گوگل کردن ببینم ولی تابلوی دومی رو متاسفانه نتونستم پیدا کنم .
دوتا تابلویی که تصویرشون حذف شده :
La liaisons dangerous
که دیدمش
دومی رو با این عنوان که توی کتاب بود سرچ کردم که به " مزه‌ی اشکها" ترجمه شده بود ولی تصاویر تابلوی "الطاف طبیعی " رو میآورد
La saveur des larmes
توضیح این تابلوی دوم اینه: زنی که به بطری می‌گراید 🤷♀️ یا خودبزرگ‌پنداری
Read
July 20, 2024Okay, that's clear. This is not a pipe. Then, what is it ? Is it a bird ? Nooooo ! Is it a plane ? Nooooo ! It is ... Chubby, how did you call it, a "twist "? Now, seriously. How far can representation go in capturing the essence of an object ? We have an image that suggests the presence of a pipe, while simultaneously denying its materiality, and yes, that's quite a twist. Foucault challenges the viewer's assumptions about representation and reality, suggesting that recognizing an object through its image it's not the same as knowing the object itself. Leaving aside my other personal opinion about Foucault-the -Father- of -Sexuality, ( although I still don't know who the mother is ,some claim Marine Le Pen ) , I could say that in the present case I have nothing to reproach the author of this insight. And this annoys me to death, but, this is it.
So, here, Papa Foucault delves into the tension between language, image, and reality. But, how does language interact with visual representation ? Can language ever truly capture the essence of an image or an object ? How many times have we become speechless in front of a painting ?
What is the nature of reality if my perception of it is always mediated through representations ? Is there a " real " independent of my perception ?
Foucault's exploration raises more questions than it answers. It is a quite philosophical inquiry that remains relevant, prompting us to question the nature of what we see and what we believe to be true.
Monsieur Foucault, leave sex, and focus on philosophy in ( or as ) art. It fits you better.
So, here, Papa Foucault delves into the tension between language, image, and reality. But, how does language interact with visual representation ? Can language ever truly capture the essence of an image or an object ? How many times have we become speechless in front of a painting ?
What is the nature of reality if my perception of it is always mediated through representations ? Is there a " real " independent of my perception ?
Foucault's exploration raises more questions than it answers. It is a quite philosophical inquiry that remains relevant, prompting us to question the nature of what we see and what we believe to be true.
Monsieur Foucault, leave sex, and focus on philosophy in ( or as ) art. It fits you better.
November 21, 2021
Kitabı bulmam Magritte'yi araştırırken oldu. Surrealist ressamlardan -sanırım geçerken büyük ihtimal- en sevdiğim ve bana en ilham verendir Magritte. Foucault ise hakkında okuyup, eserlerini okumasam da kendisi okumuşluğum vardı.
Bu kitapta Foucault, Magritte'nin La Trahison des Images (1929) (İmgelerin İhaneti)'den etkilenerek yazdığı ve kitaplaştırdığı bir eleştiri/analiz/fikir beyanı yazısı :) Üstüne diyecek çok bir şey yok, üstelik sadece La Trahison des Images değil, ilerleyen bölümlerde Foucault'un felsefi olarak irdelediği diğer eserleri de var Magritte'nin.
Zaten -yine sanırım gerçekten büyük ihtimal- en sevdiğim sanat akımı da surreal (gerçeküstü) olduğu için okumasından çok keyif aldım ben. Özellikle benzeyiş-andırış mevzusuna taktım.
Üç tavsiyem olacak; öncelikle Foucault hakkında biraz okumanız ki felsefesini çözümleyebilmeye çalışın (dili açısından da yardımcı olur), Magritte ve bu tablosunu hakkında okumanız çünkü kitap içinde web ağzıyla değil terimler kullanılıyor, önceden (yorum)okuma yapmak Foucaultca'daki karşılığını daha iyi anlarsınız, diye düşüyorum. Bir de yanınızda internet erişimi bulundurmanız, metinle görsel ilişki kurmak adına.
Baskıda da hiç bir sıkıntı göremedim. Hatta terimsel olarak kullanılan bi çok kelime parantez içinde (ne denir ne denir) günlük yaşamdaki adıyla ifade edilmiş (halk ağzı değil), bu orijinalden mi böyle geliyor yoksa çeviri işi mi bilemiyorum. Çeviri elbette çok güzeldi.
Tek şikayetim, (yayın, eser hakkına dair hiçbir şey bilmeyerek söylüyorum) bahsi geçen eserlerin kitap sonunda bir sayfada verilmemiş olması.
Gerçeksütü sanatı seven hiç vakit kaybetmesin. Sanatın kardeşi felsefe değil de nedir? Çünkü neden olmasın?
Not: Magritte'nin 2 mektubu var Foucault'a yazdığı, onları hep vb. diye bitirmiş :) hep mi böyle acaba ya, yerim :3
Bu kitapta Foucault, Magritte'nin La Trahison des Images (1929) (İmgelerin İhaneti)'den etkilenerek yazdığı ve kitaplaştırdığı bir eleştiri/analiz/fikir beyanı yazısı :) Üstüne diyecek çok bir şey yok, üstelik sadece La Trahison des Images değil, ilerleyen bölümlerde Foucault'un felsefi olarak irdelediği diğer eserleri de var Magritte'nin.
Zaten -yine sanırım gerçekten büyük ihtimal- en sevdiğim sanat akımı da surreal (gerçeküstü) olduğu için okumasından çok keyif aldım ben. Özellikle benzeyiş-andırış mevzusuna taktım.
Üç tavsiyem olacak; öncelikle Foucault hakkında biraz okumanız ki felsefesini çözümleyebilmeye çalışın (dili açısından da yardımcı olur), Magritte ve bu tablosunu hakkında okumanız çünkü kitap içinde web ağzıyla değil terimler kullanılıyor, önceden (yorum)okuma yapmak Foucaultca'daki karşılığını daha iyi anlarsınız, diye düşüyorum. Bir de yanınızda internet erişimi bulundurmanız, metinle görsel ilişki kurmak adına.
Baskıda da hiç bir sıkıntı göremedim. Hatta terimsel olarak kullanılan bi çok kelime parantez içinde (ne denir ne denir) günlük yaşamdaki adıyla ifade edilmiş (halk ağzı değil), bu orijinalden mi böyle geliyor yoksa çeviri işi mi bilemiyorum. Çeviri elbette çok güzeldi.
Tek şikayetim, (yayın, eser hakkına dair hiçbir şey bilmeyerek söylüyorum) bahsi geçen eserlerin kitap sonunda bir sayfada verilmemiş olması.
Gerçeksütü sanatı seven hiç vakit kaybetmesin. Sanatın kardeşi felsefe değil de nedir? Çünkü neden olmasın?
Benzeyiş-andırış
vb.
iko
Not: Magritte'nin 2 mektubu var Foucault'a yazdığı, onları hep vb. diye bitirmiş :) hep mi böyle acaba ya, yerim :3
Fotoğrafla gelen edit:
Bu aralar en sevdiğim akım contemporary impressionism ama canım sağ olsun.
Fotoğrafla gelen edit bitti.
May 7, 2023
اگر به فلسفه زبان و نقاشی های مگریت علاقه دارید حتما بخونید.
گرچه بخش اعظم کتاب داره بی راهه میره و خود مگریتم در نامه ای به فوکو این رو میگه ولی کتاب ارزش خوندن داره.
گرچه بخش اعظم کتاب داره بی راهه میره و خود مگریتم در نامه ای به فوکو این رو میگه ولی کتاب ارزش خوندن داره.
May 4, 2014
I am not the kind of person who reads social theory for fun. There are moments, however, when I feel like I'm stuck in such a deep rut, that life is so deeply mired in the mundanity that I need something to make me think -- really think -- about something outside myself, outside the daily routine, outside politics and the urgent fear and despair of humanity. And so I find myself reading Foucault, not because I like him, but because me forces me radically out of my own interior space and into his, and in doing so he makes me think about art and its power to subvert and transform, to shatter the discourses that shackle it. Art, he leads me to believe, is the one redeeming thing we have, the only way to escape reality, and in escaping reality, to bend it into something else, to create something that is both lens and mirror all at once, to reveal truth in the midst of distorting resemblance.
My only disappointment is that my French is not strong enough to read this in the original, where I suspect (based on the translator's note) that it is a funny, playful piece. I can't fault the translator too much -- the thing about humor is that it's the true barometer of whether you understand a language, and in so many respects it simply doesn't translate without so much explication as to render it deadpan, or worse, frustrating. And I wonder also whether in the original, to someone fluent, Foucault is a slightly less dense read -- if some of the complexities of reading Foucault (sometimes a herculean task) arise in part from a use of language on his part so precise that even the best translation will lose some of its saturation, will labor to reproduce the ideas, turning the smooth functioning of his thought into a limping, juddering machine.
Or maybe it's just me.
In any case, I am not widely read enough to comment extensively on the relative importance of the ideas here. I am familiar with a small range of Foucault's work (Discipline and Punish; The History of Sexuality; Madness and Civilization; governmentality), and so I can see how the threads of discourse bound this work and frame it from a distance, but it reads in a very different vein than those works more familiar to me. His discussion of calligrams, of representation and similitude: these, vis-à-vis his work, are new to me, and I found them interesting. There are echoes of Baudrillard here, though from a slightly different perspective -- less biting perhaps; rather than a media trap, simulation is presented as empowering. And this is crucial: so rarely do I feel that anything Foucault proposes is empowering, so concerned is he with the chains that dominate and discipline us.
And that, for now, must be enough.
My only disappointment is that my French is not strong enough to read this in the original, where I suspect (based on the translator's note) that it is a funny, playful piece. I can't fault the translator too much -- the thing about humor is that it's the true barometer of whether you understand a language, and in so many respects it simply doesn't translate without so much explication as to render it deadpan, or worse, frustrating. And I wonder also whether in the original, to someone fluent, Foucault is a slightly less dense read -- if some of the complexities of reading Foucault (sometimes a herculean task) arise in part from a use of language on his part so precise that even the best translation will lose some of its saturation, will labor to reproduce the ideas, turning the smooth functioning of his thought into a limping, juddering machine.
Or maybe it's just me.
In any case, I am not widely read enough to comment extensively on the relative importance of the ideas here. I am familiar with a small range of Foucault's work (Discipline and Punish; The History of Sexuality; Madness and Civilization; governmentality), and so I can see how the threads of discourse bound this work and frame it from a distance, but it reads in a very different vein than those works more familiar to me. His discussion of calligrams, of representation and similitude: these, vis-à-vis his work, are new to me, and I found them interesting. There are echoes of Baudrillard here, though from a slightly different perspective -- less biting perhaps; rather than a media trap, simulation is presented as empowering. And this is crucial: so rarely do I feel that anything Foucault proposes is empowering, so concerned is he with the chains that dominate and discipline us.
And that, for now, must be enough.
September 21, 2022
YouTube kanalımda Bu Bir Pipo Değildir kitabının da içinde bulunduğu kitaplık turu videomu izleyebilirsiniz:
https://youtu.be/a3ctaLux8B4
Bu bir kitap değildir.
Nasıl yani? Eee basbayağı aşağıda gayet de resmi ve cismi, kapağı, belirli boyutları, renkleri, içerisine girince çeşitli bilgileri olan bir kitap değil mi yani bu? Tam olarak öyle değil.
Gördüğümüz her zaman gördüğümüz gibi olmayabilir.
Nasıl ki bir nesne, tuvale ya da resme aktarılırken kendiliğini kaybediyorsa ve biz sadece bu resimde o nesnenin desenini görüyorsak, böylece bu görselin tam anlamıyla bir kitap olabilmesi için de bizim sanallıktan ibaret olan bir imajı görüyor olmamamız gerekirdi. Biraz daha tümdengelelim.
Eğer ortada "bu bir kitap değildir" cümlesi varsa bu ileri sürüş cümlesi de doğal olarak bir kitap olmayacaktır. Çünkü bu sadece bir cümledir, kitap değildir. Ayrıca aşağıdaki resim bir kitabın sadece görüntüsüdür, desenidir, sanal yüklemesidir, gerçek kitap boyutlarından bambaşka nicelikteki dijital boyutlara sahip olan, ağırlığı bile dijital niceliklerle tasvir edilen, bir ekran içerisine sıkıştırılmış, arka kapağındaki yazının bile kendisinin sağ tarafına yerleştirilerek okunmasını sağlattıran, içerisindeki sayfalarıyla beraber değil sadece kapağı görünen bir görüntüden ibarettir.
"Bu bir kitap değildir." diye bir cümle ileri sürüyorsam, bu cümledeki "bu" zamiri de bize kitabın gerçekliğini sunmaz. Çünkü "bu" da bir kitap değildir. Ayrıca bu aşağıda gördüğünüz çerçeve, kitabın görseli, bu yazıların bütünü, onun kitap olmamasına dair söylenen herhangi bir şey de kitap değildir. Kitabın altta gördüğünüz sanal görüntüsü, elinizde tuttuğunuz kitapların her zaman alıştığınız görüntülerine istediği kadar benzetilmeye çalışılsın, istendiği kadar "bu bir kitaptır" ya da "bu bir kitap değildir" densin ne alttaki görüntüye ne de bu cümlelere karşı çıkan bir ileri sürüştür bunlar, yani bunlar da kitap değildir.
Hiçbir yerde bir kitap göremiyorum hala. Şu an size buradan bir kitap fotoğrafı paylaşsam bu da benim bunu yansıtış aracımdır.
Benim bu kitaptan anladığım :
Herkesin piposuna kimse karışamaz.
Benim bu kitabı farklı yere koymamın sebebi : René Magritte'in pek çok tablosuna karşı bir Foucault bakışı yakalayabilmek, öğrenildiğinde ufku iki katına çıkaran şeyler kategorisinde kendine yer bulabilmektir.
https://youtu.be/a3ctaLux8B4
Bu bir kitap değildir.
Nasıl yani? Eee basbayağı aşağıda gayet de resmi ve cismi, kapağı, belirli boyutları, renkleri, içerisine girince çeşitli bilgileri olan bir kitap değil mi yani bu? Tam olarak öyle değil.
Gördüğümüz her zaman gördüğümüz gibi olmayabilir.
Nasıl ki bir nesne, tuvale ya da resme aktarılırken kendiliğini kaybediyorsa ve biz sadece bu resimde o nesnenin desenini görüyorsak, böylece bu görselin tam anlamıyla bir kitap olabilmesi için de bizim sanallıktan ibaret olan bir imajı görüyor olmamamız gerekirdi. Biraz daha tümdengelelim.
Eğer ortada "bu bir kitap değildir" cümlesi varsa bu ileri sürüş cümlesi de doğal olarak bir kitap olmayacaktır. Çünkü bu sadece bir cümledir, kitap değildir. Ayrıca aşağıdaki resim bir kitabın sadece görüntüsüdür, desenidir, sanal yüklemesidir, gerçek kitap boyutlarından bambaşka nicelikteki dijital boyutlara sahip olan, ağırlığı bile dijital niceliklerle tasvir edilen, bir ekran içerisine sıkıştırılmış, arka kapağındaki yazının bile kendisinin sağ tarafına yerleştirilerek okunmasını sağlattıran, içerisindeki sayfalarıyla beraber değil sadece kapağı görünen bir görüntüden ibarettir.
"Bu bir kitap değildir." diye bir cümle ileri sürüyorsam, bu cümledeki "bu" zamiri de bize kitabın gerçekliğini sunmaz. Çünkü "bu" da bir kitap değildir. Ayrıca bu aşağıda gördüğünüz çerçeve, kitabın görseli, bu yazıların bütünü, onun kitap olmamasına dair söylenen herhangi bir şey de kitap değildir. Kitabın altta gördüğünüz sanal görüntüsü, elinizde tuttuğunuz kitapların her zaman alıştığınız görüntülerine istediği kadar benzetilmeye çalışılsın, istendiği kadar "bu bir kitaptır" ya da "bu bir kitap değildir" densin ne alttaki görüntüye ne de bu cümlelere karşı çıkan bir ileri sürüştür bunlar, yani bunlar da kitap değildir.
Hiçbir yerde bir kitap göremiyorum hala. Şu an size buradan bir kitap fotoğrafı paylaşsam bu da benim bunu yansıtış aracımdır.
Benim bu kitaptan anladığım :
Herkesin piposuna kimse karışamaz.
Benim bu kitabı farklı yere koymamın sebebi : René Magritte'in pek çok tablosuna karşı bir Foucault bakışı yakalayabilmek, öğrenildiğinde ufku iki katına çıkaran şeyler kategorisinde kendine yer bulabilmektir.
February 1, 2014
One easy way to answer "Why read this book" is: to know how to read Avant Grade art.
Yet a more favorable answer would be; to learn how to think surreal, how to see a different, new dimension, one where art takes more forms than humanly understandable, or one that isn't only based on automatism, but surpasses that to the point where the very definition of art, base, limits, and all such vocabulary, is defined by the artist himself, by the uniqueness and the singularity of himself. A new dimension where paradox is a god, where perfection is cleared out by a statement so simple that it might not even be noticeable for a man of no sight in such a dimension.
This "kind" of art is indeed one of humanity, of extreme complication and simplicity. The book defies the term contradiction, explains it, and changes the way you look at it, just as it does to a dozen other day to day terms.
This was my eye opener. I still have a long way to fully understand this book, and I doubt I ever will, That's why Five out of five is barely enough.
Yet a more favorable answer would be; to learn how to think surreal, how to see a different, new dimension, one where art takes more forms than humanly understandable, or one that isn't only based on automatism, but surpasses that to the point where the very definition of art, base, limits, and all such vocabulary, is defined by the artist himself, by the uniqueness and the singularity of himself. A new dimension where paradox is a god, where perfection is cleared out by a statement so simple that it might not even be noticeable for a man of no sight in such a dimension.
This "kind" of art is indeed one of humanity, of extreme complication and simplicity. The book defies the term contradiction, explains it, and changes the way you look at it, just as it does to a dozen other day to day terms.
This was my eye opener. I still have a long way to fully understand this book, and I doubt I ever will, That's why Five out of five is barely enough.
August 12, 2019
Apéndice estético de la indagación filosófica sobre las palabras y las cosas. La obra de Magritte le sirve a Foucault para seguir pensando la incertidumbre del lenguaje, sus límites. En lugar de volverse místico al estilo Wittgenstein, se volvió crítico-político y refundó las ciencias sociales. Cuando la filosofía se transforma en una reflexión exclusiva sobre el lenguaje, no deja de cambiar el rumbo del mundo. Sin embargo, hay algo incómodo en esta iluminación lingüística, algo rancio. Creo que las ciencias formales hacía tiempo que lo sabían. Desde mediados del siglo XIX, principios del XX. Los trabajos sobre los fundamentos de las matemáticas que cristalizaron en las matemáticas actuales van mucho más lejos que la filosofía de Foucault. Dicho de otra manera, el problema del marco de referencia o universo discursivo es determinante para cualquier lenguaje formal o no formal. Y es plástico, está sujeto a la imaginación. La consistencia viene después. Antes de operar geométricamente con paralelas que se cruzan en algún lugar abstracto, hay que imaginar un universo en el que esas paralelas no euclidianas puedan cruzarse. Se pueden pensar sin problemas los dos universos. Y ser coherente, no ambiguo dentro de cada lenguaje. De hecho, se demuestran infinitos teoremas dentro de cada geometría, aunque en ningún caso haya lenguajes completos. Entonces, muy bueno el insight de Foucault, su rastreo en Magritte, pero el problema está mejor tratado en la metamatemática y las lógicas matemáticas actuales, que son proliferaciones de teorías que se vienen desarrollando hace más de un siglo, casi dos según el marco de referencia histórico que se proponga.
October 2, 2017
میشل فوکو در کتاب «این یک چپق نیست» که به تشریح و تحلیل تابلویی با همین نام از «رنه ماگریت» اختصاص دارد، به نوعی نگاه معناشناختی و هرمنوتیکی خود را با ما درمیان می‌گذارد. ماگریت بانگاهی ساختارشکنانه و یا طنزآمیز، رابطه واژه و شیء، یا دال و مدلول را در آثارش به هم ریخته است. ماگریت در آثار خود محور ارجاعی را در توضیح، از میان برمی‌دارد تا چیزها نتوانند مدعی نشستن بر مسند الگو و سرچشمه باشند. او رابطه دال و مدلول را زیر سوال می‌برد تا بگوید آنچه که در مقام واقع قرار گرفته و مدلولی را شکل داده لزوما به دالی که ما تصور می‌کنیم برنمی‌گردد. آنچنانکه در تابلوی «این یک چپق نیست»، او عکسی از یک چپق را با زیرنویس «این یک چپق نیست» همراه کرده است. میشل فوکو در مقدمه کتاب خود می‌نویسد: «بسیاری از نقاشی‌های ماگریت به یکی انگاشتن عرفانی و افلاطونی واژه‌ها با سرشت چیزها به سختی می‌تازد. همانطور که واژه‌ها در زبان‌شناسی سوسوری به «چیزها» اشاره نمی‌کنند، در سوررئالیسم ماگریت نیز تصاویر پرداخته نقاش، به راستی با چیزی که حضور حاکمش به آن، سویه الگو یا سرچشمه‌ای را اعطا کند، «همگون» نیستند.”
ماگریت پس از تابلوی «این یک چپق نیست» (سال1926-یک چپق که زیرش نوشته شده این یک چپق نیست)، در سال 1966 نیز تابلوی «دو راز» راخلق کرد. این تابلو مانند تابلوی اول است اما چپق و نوشته در یک قاب و روی سه‌پایه نقاشی قرار گرفته‌اند و سه‌پایه نیز بر روی زمین با کفپوشی چوبی، و بر فراز همه اینها چپقی شبیه همان چپق تصویر اما بسیار بزرگتر روی هوا قرار گرفته است. فوکو در توشیح این دو اثر می‌گوید: «نسخه نخست با سادگی محضش است که حیران‌مان می‌کند. دومی ابهام‌های عمومی را در برابر چشمان‌مان چند چندان می‌کند.”
آنچنان که فوکو نیز می‌گوید، قاب روی سه پایه گواه می‌دهد که این کار، کار یک هنرمند است. در مقابل نوشته روی قاب نه می‌تواند عنوان نقاشی باشد و نه یکی از عناصر تصویری، هیچ رد دیگری هم از هنرمند در این اثر وجود ندارد. زمختی کفپوش‌ها و مجموعه اثر گواهی است بر اینکه «این تخته سیاهی است در کلاس درس». وقتی با این واقعیت روبه‌رو شویم چه بسا نتیجه بگیریم که با پاک‌کن می‌توان به راحتی این اشتباه یعنی جمله «این یک چپق نیست» را از روی تخته پاک کنیم و ظاهر داستان درست شود و یا چپق را پاک کنیم تا جمله معنایی به ظاهر درست بیابد. اما از نظر فوکو ابهام‌ها بسیار بیشتر از این است:
1- جمله به کدام چپق برمی‌گردد؟
2- آیا اثر، دو تصویر از یک چپق است؟
3- آیا اثر، یک چپق و تصویری از آن است؟
4- آیا اثر، دو تصویر چپق است که بازنمای دو چپق گوناگون‌اند؟
5- آیا اثر، دو تصویر است که یکی بازنمای چپق است و دیگری نه؟
6- آیا اثر دو تصویر است که نه چپق هستند و نه بازنمای تصویر چپق؟
7- آیا در اثر با تصویر چپقی روبه‌رو می‌شویم که بازنمایی چپق دیگر است و در این صورت جمله زیرین چه معنایی دارد؟
8- یا اینکه می‌خواهد بگوید چپق آن بالاست نه در خطوط بچه‌گانه روی تابلو؟
از نظر فوکو شاید هم چپق بالایی(معلق) بخاری است که از دود چپق نقاشی بیرون آمده و تبدیل به شکل چپق شده است و بخاری است که خود را از نقاشی رها کرده است و «به این ترتیب با خود چپق می‌ستیزد و همانندش می‌گردد»؛ یا شاید «چپق [معلق] ژرفنای ریشه‌کن شده [چپق] نقاشی است. ساحتی درونی که بوم را می‌گسلد و به آرامی در آنجا، در فضایی از این پس خالی از هر نقطه اشارتی، تا بی‌نهایت می‌گسترد».
فوکو می‌گوید که «من حتی به این ابهام هم یقین ندارم» و سپس این تصویر را در ذهن خود می‌سازد که بالاخره این بوم نقاشی روی سه‌پایه‌ای قرار دارد که پایه‌های آن با نوک تیزشان روی زمین قرار گرفته‌اند. به این ترتیب کل اثر نقاشی روی سه‌پایه نوک‌تیز که تماس اندکی با سطح زمین دارند، معلق شده است. یعنی: «سقوطی در راه؟ فروریختن سه‌پایه، قاب، بوم یا تخته، نقاشی، متن؟ چوب‌های درهم‌شکسته، اشکال گسیخته، حروف پخش بر زمین، طوری که بازسازی واژه‌ها ناممکن باشد. این همه خرت و پرت بر زمین هنگامی که بر فراز چپق بی‌مقیاس و نشان همچنان بر بی‌تحرک بودن بادکنک‌وار دور از دسترسش اصرار می‌کند؟»
به اعتقاد فوکو «نشانه‌ها، که به‌گونه‌ای زیرکانه بر صفحه‌ای از کاغذ آراسته شده‌اند، همان چیزی را متجلی می‌کنند که از آن سخن نیز می‌گویند، از بیرون، از راه حاشیه‌ای که رسم می‌کنند از راه پدیدار شدن حجم‌شان بر فضای خالی صفحه. و در ازای این، شکل مرئی حفاری می‌شود، چروکیده به‌دست واژه‌هایی که از درون خراشش می‌دهند و با نادیده گرفتن حضور ساکن و مبهم و بی‌نام، سرچشمه دلالت‌هایی که بر آن نام می‌گذارند را به فوران وامی‌دارند، تعیینش می‌کنند و در جهان سخن قرارش می‌دهند.”
فوکو به‌این‌ترتیب و در مقابل تلاش دارد تا خودارجاع بودن زبان (یا تصویر یا نوشتار) را نشان دهد. چرا که با اثبات خود ارجاع بودن زبان، دیگر تناظر دوطرفه میان شیء و واژه از بین می‌رود و دیگر ما نمی‌توانیم از مدلول و دال سخن بگوییم چرا که دال مدلول نیز در درون خود مدلول مستتر شده است، نه در بیرون مدلول. دیگر سخن دال در ارجاع به مدلول، خود-ارجاع است و تناظری دوسویه در کار نیست.
چرا ماگریت نوشته است «این یک چپق نیست»؟ چون او توصیف واژه‌انگارانه را در حالی که چشم ما واقعیت را می‌تواند ببیند، حجابی بر آن پوشش و عملی اضافی و زاید می‌داند. فوکو می‌گوید: «به راستی لحظه‌ای که او خواندن آغاز می‌کند، شکل از خود می‌گسلد... به محض اینکه گفتن آغاز می‌کند و واژه‌ها به سخن می‌آیند و معنا را می‌رسانند، پرنده پیشاپیش پرکشیده، باران بخار شده. «واژه نگاشته» به او که می‌بیندش، «چیزی نمی‌گوید»، «هنوز نمی‌تواند بگوید»: این یک گل است، این یک پرنده است؛ هنوز بیش از آن در بند شکل است، بیش از آن مطیع بازنمایی از راه همگونی است که بتواند چنین گزاره‌ای را بیان کند.”
برگرفته از سایت باشگاه اندیشه
ماگریت پس از تابلوی «این یک چپق نیست» (سال1926-یک چپق که زیرش نوشته شده این یک چپق نیست)، در سال 1966 نیز تابلوی «دو راز» راخلق کرد. این تابلو مانند تابلوی اول است اما چپق و نوشته در یک قاب و روی سه‌پایه نقاشی قرار گرفته‌اند و سه‌پایه نیز بر روی زمین با کفپوشی چوبی، و بر فراز همه اینها چپقی شبیه همان چپق تصویر اما بسیار بزرگتر روی هوا قرار گرفته است. فوکو در توشیح این دو اثر می‌گوید: «نسخه نخست با سادگی محضش است که حیران‌مان می‌کند. دومی ابهام‌های عمومی را در برابر چشمان‌مان چند چندان می‌کند.”
آنچنان که فوکو نیز می‌گوید، قاب روی سه پایه گواه می‌دهد که این کار، کار یک هنرمند است. در مقابل نوشته روی قاب نه می‌تواند عنوان نقاشی باشد و نه یکی از عناصر تصویری، هیچ رد دیگری هم از هنرمند در این اثر وجود ندارد. زمختی کفپوش‌ها و مجموعه اثر گواهی است بر اینکه «این تخته سیاهی است در کلاس درس». وقتی با این واقعیت روبه‌رو شویم چه بسا نتیجه بگیریم که با پاک‌کن می‌توان به راحتی این اشتباه یعنی جمله «این یک چپق نیست» را از روی تخته پاک کنیم و ظاهر داستان درست شود و یا چپق را پاک کنیم تا جمله معنایی به ظاهر درست بیابد. اما از نظر فوکو ابهام‌ها بسیار بیشتر از این است:
1- جمله به کدام چپق برمی‌گردد؟
2- آیا اثر، دو تصویر از یک چپق است؟
3- آیا اثر، یک چپق و تصویری از آن است؟
4- آیا اثر، دو تصویر چپق است که بازنمای دو چپق گوناگون‌اند؟
5- آیا اثر، دو تصویر است که یکی بازنمای چپق است و دیگری نه؟
6- آیا اثر دو تصویر است که نه چپق هستند و نه بازنمای تصویر چپق؟
7- آیا در اثر با تصویر چپقی روبه‌رو می‌شویم که بازنمایی چپق دیگر است و در این صورت جمله زیرین چه معنایی دارد؟
8- یا اینکه می‌خواهد بگوید چپق آن بالاست نه در خطوط بچه‌گانه روی تابلو؟
از نظر فوکو شاید هم چپق بالایی(معلق) بخاری است که از دود چپق نقاشی بیرون آمده و تبدیل به شکل چپق شده است و بخاری است که خود را از نقاشی رها کرده است و «به این ترتیب با خود چپق می‌ستیزد و همانندش می‌گردد»؛ یا شاید «چپق [معلق] ژرفنای ریشه‌کن شده [چپق] نقاشی است. ساحتی درونی که بوم را می‌گسلد و به آرامی در آنجا، در فضایی از این پس خالی از هر نقطه اشارتی، تا بی‌نهایت می‌گسترد».
فوکو می‌گوید که «من حتی به این ابهام هم یقین ندارم» و سپس این تصویر را در ذهن خود می‌سازد که بالاخره این بوم نقاشی روی سه‌پایه‌ای قرار دارد که پایه‌های آن با نوک تیزشان روی زمین قرار گرفته‌اند. به این ترتیب کل اثر نقاشی روی سه‌پایه نوک‌تیز که تماس اندکی با سطح زمین دارند، معلق شده است. یعنی: «سقوطی در راه؟ فروریختن سه‌پایه، قاب، بوم یا تخته، نقاشی، متن؟ چوب‌های درهم‌شکسته، اشکال گسیخته، حروف پخش بر زمین، طوری که بازسازی واژه‌ها ناممکن باشد. این همه خرت و پرت بر زمین هنگامی که بر فراز چپق بی‌مقیاس و نشان همچنان بر بی‌تحرک بودن بادکنک‌وار دور از دسترسش اصرار می‌کند؟»
به اعتقاد فوکو «نشانه‌ها، که به‌گونه‌ای زیرکانه بر صفحه‌ای از کاغذ آراسته شده‌اند، همان چیزی را متجلی می‌کنند که از آن سخن نیز می‌گویند، از بیرون، از راه حاشیه‌ای که رسم می‌کنند از راه پدیدار شدن حجم‌شان بر فضای خالی صفحه. و در ازای این، شکل مرئی حفاری می‌شود، چروکیده به‌دست واژه‌هایی که از درون خراشش می‌دهند و با نادیده گرفتن حضور ساکن و مبهم و بی‌نام، سرچشمه دلالت‌هایی که بر آن نام می‌گذارند را به فوران وامی‌دارند، تعیینش می‌کنند و در جهان سخن قرارش می‌دهند.”
فوکو به‌این‌ترتیب و در مقابل تلاش دارد تا خودارجاع بودن زبان (یا تصویر یا نوشتار) را نشان دهد. چرا که با اثبات خود ارجاع بودن زبان، دیگر تناظر دوطرفه میان شیء و واژه از بین می‌رود و دیگر ما نمی‌توانیم از مدلول و دال سخن بگوییم چرا که دال مدلول نیز در درون خود مدلول مستتر شده است، نه در بیرون مدلول. دیگر سخن دال در ارجاع به مدلول، خود-ارجاع است و تناظری دوسویه در کار نیست.
چرا ماگریت نوشته است «این یک چپق نیست»؟ چون او توصیف واژه‌انگارانه را در حالی که چشم ما واقعیت را می‌تواند ببیند، حجابی بر آن پوشش و عملی اضافی و زاید می‌داند. فوکو می‌گوید: «به راستی لحظه‌ای که او خواندن آغاز می‌کند، شکل از خود می‌گسلد... به محض اینکه گفتن آغاز می‌کند و واژه‌ها به سخن می‌آیند و معنا را می‌رسانند، پرنده پیشاپیش پرکشیده، باران بخار شده. «واژه نگاشته» به او که می‌بیندش، «چیزی نمی‌گوید»، «هنوز نمی‌تواند بگوید»: این یک گل است، این یک پرنده است؛ هنوز بیش از آن در بند شکل است، بیش از آن مطیع بازنمایی از راه همگونی است که بتواند چنین گزاره‌ای را بیان کند.”
برگرفته از سایت باشگاه اندیشه
March 3, 2016
زبان پیچیده‌ای داشت و فقط تونستم مفهوم و ایده کلی کتاب رو بفهمم. البته بعضی جاهاش خوب بود، ولی در کل کتاب سختی بود. ولی جالب!
اگر به نقاشی یا سورئالیست‌ها علاقه دارید، کتاب رو بخونید!
اگر به نقاشی یا سورئالیست‌ها علاقه دارید، کتاب رو بخونید!
September 8, 2024
Bir gün Margaritte düşüncelerini takibe aldığı Foucault'a bir yem atar ve o yem bir kitaba dönüşür.
Tabiki bu benim uydurmam .
Şu gerçek nedir sorgusu o kadar dolu dolu bir malzeme ki bu minvalde ne okursak kabulüz ve mualifiz .
Yazarın terminolojisi alışık olmamam tabiki beni okur olarak zorladı ama zaten bu beklediğim bir durumdu çok üstüne durmadım .
Gerçeklik ve temsili arasındaki ilişkide dilin manipülasyonuna odaklanmış . (Ne yediğimize dikkat ettiğimiz gibi ne okuduğumuza ve duyduğumuza da dikkat etmeliyiz .)
Herkese tavsiye eder miyim .Yok! Bana da zaten kimse tavsiye etmemişti ;yol beni ne zamandır bu kitaba getiriyordu .
Benzer yoldan gitmek isteyenlere iki kitap önerim daha var .
🖍️ Baudrillard / Simulaklar ve Simulasyon .( Matrix ❤️)
Temsil ve gerçekliği Simulasyon Teorisi ile ele alır.
🖍️Berger / Görme Biçimleri
Temsilin izleyici üzerindeki etkisini ele alır .
Tabiki kitaplar arasında farklılıklar var ama okurken bana bu iki kitabı anımsattı .
Tabiki bu benim uydurmam .
Şu gerçek nedir sorgusu o kadar dolu dolu bir malzeme ki bu minvalde ne okursak kabulüz ve mualifiz .
Yazarın terminolojisi alışık olmamam tabiki beni okur olarak zorladı ama zaten bu beklediğim bir durumdu çok üstüne durmadım .
Gerçeklik ve temsili arasındaki ilişkide dilin manipülasyonuna odaklanmış . (Ne yediğimize dikkat ettiğimiz gibi ne okuduğumuza ve duyduğumuza da dikkat etmeliyiz .)
Herkese tavsiye eder miyim .Yok! Bana da zaten kimse tavsiye etmemişti ;yol beni ne zamandır bu kitaba getiriyordu .
Benzer yoldan gitmek isteyenlere iki kitap önerim daha var .
🖍️ Baudrillard / Simulaklar ve Simulasyon .( Matrix ❤️)
Temsil ve gerçekliği Simulasyon Teorisi ile ele alır.
🖍️Berger / Görme Biçimleri
Temsilin izleyici üzerindeki etkisini ele alır .
Tabiki kitaplar arasında farklılıklar var ama okurken bana bu iki kitabı anımsattı .
September 26, 2010
Foucault is a difficult read. His concepts and language require much of the reader, making re-readings and multiple contemplations frequent requirements. So why is he so intent to make us read so much of it unnecessarily? That’s not to say that This is Not a Pipe is not worthwhile. On the contrary, its reconsideration of the meaning of representation and originals is both thought-provoking and whimsical (in the best meaning of that word). However, the book (shall we say “long essay”?) is needlessly tedious and leads the reader too often to frustratingly conclude that this bit or that seems to have covered already. That said, what is covered (and re-covered) is a quite ingenious examination of the nature of art and its representation of the original. Foucault’s assessment of René Magritte’s work, which comprises the bulk of the discussion, is imminently interesting, especially when he strays from the titular Pipe paintings and goes toe to toe with a series of Magritte’s works stressing the limitations of the perceptions of assumed representation. Where Foucault stumbles and drags is in his (thankfully limited) treatment of Kandinsky and Klee, whose work receives short shrift via a greatly underdeveloped evaluation of their integration of representations, essentially serving as rather weak counterpoints to Magritte. Nevertheless, this short and useless digression aside, Pipe is a challenging (and occasionally frustrating)consideration of our concepts of reality, perceptions, images and the manner in which they are all represented in art and in the imagination.
January 20, 2018
Questo non è una recensione.
"Questo" non è una recensione.
"Questo non è una recensione" non è una recensione.
Recensione: questo non è.
Recensione: "Questo" non è.
Recensione: "Questo non è una recensione" non è.
La coppia Michel - René è la pace dei sensi (di marcia) (del pensiero).
"Questo" non è una recensione.
"Questo non è una recensione" non è una recensione.
Recensione: questo non è.
Recensione: "Questo" non è.
Recensione: "Questo non è una recensione" non è.
La coppia Michel - René è la pace dei sensi (di marcia) (del pensiero).
October 4, 2007
اين يک چپق نيست عنوان تابلويي از رنه مگريت است. فوکو با تکيه از نقاشي بي نظير اين يک چپق نيست به نق�� زبانشناسانه ي مدرني مي پردازد که بي نظير است . کتاب کوتاهي اما بسيار فني و پيچيده است
May 28, 2019
Magritte, pipo, gördüğümüz gördüğümüz müdür?
Gerçek?
Sıkıştırılmış barut.
Gerçek?
Sıkıştırılmış barut.
December 3, 2016
A love letter to Magritte. Perhaps worth reading in parallel with Mieville's Last Days of New Paris along with Breton.
In depth analysis of the painting of the same name:
and then also 
Much discussion of “what lends the figure its strangeness is not the ‘contradiction’ between the image and the text” (19), as “contradiction can only exist between two statements” (id.). The solitary statement is not contradictory because it is “simple demonstrative” (id.), and can merely be false, as opposed to aporetic. Is it false, then, “because its ‘referent’—obviously a pipe—does not verify it?” The viewer is misled by “the inevitability of connecting the text to the drawing” (20). Is it that “the sorcery here lies in an operation rendered invisible by the simplicity of its result” (id.)? “By ruse or impotence, small matter—the calligram never speaks and represents at the same moment. The very thing that is both seen and read is hushed in the vision, hidden in the reading” (24-25). The point of articulation: “I have omitted that from one position to the other a stable and instable dependency, at once insistent and unsure, is indicated. And it is indicated by the word ‘this’” (26).
Analysis thereafter of other Magritte images, such as Person walking toward the horizon, “the converse of a rebus” (40). Quite a bit of this, for a short essay. Overall, “Magritte dissociated similitude from resemblance” (44): “resemblance serves representation, which rules over it; similitude serves repetition, which ranges across it” (id.). Locates in the Pipe paintings “seven discourses in a single statement—more than enough to demolish the fortress where similitude was held prisoner to the assertion of resemblance” (49).
Absent are many of Foucault’s normal concerns, except perhaps an interest in significatory processes at the most macro-level.
In depth analysis of the painting of the same name:
and then also Much discussion of “what lends the figure its strangeness is not the ‘contradiction’ between the image and the text” (19), as “contradiction can only exist between two statements” (id.). The solitary statement is not contradictory because it is “simple demonstrative” (id.), and can merely be false, as opposed to aporetic. Is it false, then, “because its ‘referent’—obviously a pipe—does not verify it?” The viewer is misled by “the inevitability of connecting the text to the drawing” (20). Is it that “the sorcery here lies in an operation rendered invisible by the simplicity of its result” (id.)? “By ruse or impotence, small matter—the calligram never speaks and represents at the same moment. The very thing that is both seen and read is hushed in the vision, hidden in the reading” (24-25). The point of articulation: “I have omitted that from one position to the other a stable and instable dependency, at once insistent and unsure, is indicated. And it is indicated by the word ‘this’” (26).
From painting to image, from image to text, from text to voice, a sort of imaginary pointer indicates, shows, fixes, locates, imposes a system of references, tries to stabilize a unique space. (30)Leads thereafter into a discussion of two principles that ruled painting: “The first asserts the separation between plastic representation (which implies resemblance) and linguistic reference (which excludes it). By resemblance we demonstrate and speak across difference: the two systems can neither merge nor intersect” (32). The second principle “posits an equivalence between the fact of resemblance and the affirmation of a representative bond” (34).
Analysis thereafter of other Magritte images, such as Person walking toward the horizon, “the converse of a rebus” (40). Quite a bit of this, for a short essay. Overall, “Magritte dissociated similitude from resemblance” (44): “resemblance serves representation, which rules over it; similitude serves repetition, which ranges across it” (id.). Locates in the Pipe paintings “seven discourses in a single statement—more than enough to demolish the fortress where similitude was held prisoner to the assertion of resemblance” (49).
Absent are many of Foucault’s normal concerns, except perhaps an interest in significatory processes at the most macro-level.
October 15, 2015
Rene Magritte'in "bu bir pipo değildir" tablosundan yola çıkarak, bu tabloyu ve o dönemde kendisinin de sorguladığı benzemek ve andırmak kelimeleri üstüne bir kitap... Kelimeler ve şeyler kitabı üzerine düşünceleri ve yorumlarını da içeriyor. Bu kitabını okumadan önce Kelimeler ve Şeyler kitabını okumuş olsaydım daha açık ve anlaşılır gelebilirdi. Bir nesne olan piponun tam olarak (hiç değiştirilmeden) resmeden Rene Magritte tabloya bir de yazı iliştirmiştir. "Bu bir pipo değildir". Bunun bir pipo olduğunu görmek tamamen bizim daha evvel gerçeklikte bir pipo görerek ona benzetmemizle ilgilidir. Ve bu tabloda dikkat çeken bir diğer şey piponun bir yüzeyinin olmayışıdır. Yani o boşluktadır. Bir cisme ya da tanıma da aitliği yoktur. Ressam eğer altına bu bir pipo değildir yazıyorsa da, bu bizi çelişkiye düşürmek ve o bize ne gösteriyorsa olduğu, kendi üretim, tanımlama ve benzetmelerimizin bu tabloda bir anlam bulmayacağını apaçık etmektedir. Gerçeküstücü bir ressam olan Rene Magritte, resme bilinçdışı yaklaşımıyla bizi de kendiliğimizden ve doğrularımızdan hatta kelimelerimizden uzaklaştırır. Resmin üzerindeki yazının da resmin bir parçası olduğunu ve onun bizim yine benzetme yetimizi kullanarak kelimelere ve anlama döktüğümüzü apaçık eder. Oldukça düşündürücü ve kafa karıştırıcı bu silsileye bu kitap sayesinde kapılmak güzeldi.
January 1, 2014
Foucault borrowed the concept of calligramme to illustrate how Magritte's painting "This is not a pipe" unites semiotic symbols and picture, and also employed the concepts of resemblance and similarity to present this painting as a perfect representation of "ideas" and a rebellion against paintings pursuing similarity... However Magritte understands it as an affirmation, in the ambiguity and confusion caused by the words and picture, a truthful image of the object appears in the audience's mind.
This entire review has been hidden because of spoilers.
March 22, 2022
hey foucault if you‘ve got like an hour or so in your free time as a spirit, maybe we could have a nice chat so yould explain all of this again for me pls? i can update you on current lgbtq activism if you want and i make great coffee, please foucault please
February 26, 2020
Now I know how others feel when they listen to me rambling about some random bs.
Hey, maybe I'm not artsy enough to get it
¯\_(ツ)_/¯
Hey, maybe I'm not artsy enough to get it
¯\_(ツ)_/¯
July 30, 2013
Sanatı yalnızca görülene bakışta alınan haz ve ya teknik açıdan incelenip çözümlenmesi gereken bir ürün olarak almayanların, aksine sanatın felsefi boyutunda derinlere dalıp çıkarak sanat eserlerini yeniden keşfetmek isteyenlerin mutlaka okuması gereken bir kitap.
René Magritte'in Bu Bir Pipo Değildir (Ceci n'est pas une pipe)'ine tam da bakılması gerektiği gibi bakıoyr Michel Foucault. Dili dille kıran Nietszche ve Foucault'dan sonra dili resmiyle çökerten Magritte'i yine Foucault'yla sorgulamak isteyenleri beğeneceği bir eser.
Yalnız kitabı okumak isteyeceklere bir kaç öneride bulunmak gerek:
Görsel hafızanızda René'nin, Kandinsky'nin ve Klee'nin eserleri yoksa, kitabı okurken yanınızda bir bilgisayar bulundursanız iyi olur. İnternetten eserleri açıp Foucault'yla birlikte incelemeniz gerekecek.
Bunun dışında yine Kandinsky ve Klee'nin eserlerindeki felsefe hakkında; yahut eserlerini yaratmaya iten düşünceleri hakkında bir kaç yazı okumakta fayda var.
Kitabın yine son bölümlerinde Foucault'nun dipnot olarak eklediği eseri ben şimdiden söyleyeyim. Bu Bir Pipo Değildir'e başlamadan önce bu dediğim kitaba göz atma fırsatınız olsun: René Passeron'un René Maggritte adlı kitabı. Foucault bu kitabın özellikle son bölümünün okunması gerektiğine işaret ediyor.
*
Kitap'ta eleştirilecek noktalara gelirsek..
Yaklaşık on sayfalık bir önsözü var kitabı İngilizceye çeviren James Harkness'ın. Elbette önemli ve Magrritte'i anlamakta kolaylık sağlayan bir giriş bu. Fakat Harkness, Foucault'ya nispet eder gibi, uzunca bir giriş yapmış. Olmasa da olur dediğim sayfalar var önsözde. Çünkü alınması gereken ilk 4-5 sayfada alınıyor.
Foucault da anlatmak istediği asıl şeyi anlattıktan sonra iyice cümlelere boğarak okuyucunun satırlar arasında kaybolmasına neden oluyor. Hoş, Foucault'nun yazım tarzı hep böyle olmuştur sanırım.
René Magritte'in Bu Bir Pipo Değildir (Ceci n'est pas une pipe)'ine tam da bakılması gerektiği gibi bakıoyr Michel Foucault. Dili dille kıran Nietszche ve Foucault'dan sonra dili resmiyle çökerten Magritte'i yine Foucault'yla sorgulamak isteyenleri beğeneceği bir eser.
Yalnız kitabı okumak isteyeceklere bir kaç öneride bulunmak gerek:
Görsel hafızanızda René'nin, Kandinsky'nin ve Klee'nin eserleri yoksa, kitabı okurken yanınızda bir bilgisayar bulundursanız iyi olur. İnternetten eserleri açıp Foucault'yla birlikte incelemeniz gerekecek.
Bunun dışında yine Kandinsky ve Klee'nin eserlerindeki felsefe hakkında; yahut eserlerini yaratmaya iten düşünceleri hakkında bir kaç yazı okumakta fayda var.
Kitabın yine son bölümlerinde Foucault'nun dipnot olarak eklediği eseri ben şimdiden söyleyeyim. Bu Bir Pipo Değildir'e başlamadan önce bu dediğim kitaba göz atma fırsatınız olsun: René Passeron'un René Maggritte adlı kitabı. Foucault bu kitabın özellikle son bölümünün okunması gerektiğine işaret ediyor.
*
Kitap'ta eleştirilecek noktalara gelirsek..
Yaklaşık on sayfalık bir önsözü var kitabı İngilizceye çeviren James Harkness'ın. Elbette önemli ve Magrritte'i anlamakta kolaylık sağlayan bir giriş bu. Fakat Harkness, Foucault'ya nispet eder gibi, uzunca bir giriş yapmış. Olmasa da olur dediğim sayfalar var önsözde. Çünkü alınması gereken ilk 4-5 sayfada alınıyor.
Foucault da anlatmak istediği asıl şeyi anlattıktan sonra iyice cümlelere boğarak okuyucunun satırlar arasında kaybolmasına neden oluyor. Hoş, Foucault'nun yazım tarzı hep böyle olmuştur sanırım.
September 16, 2014
This is not a book as much as an essay, really. Following soon after his seminal work, The Order of Things (Les Mots et les choses), Foucault's 1968 essay not only offers a insightful study of Magritte's famous Treachery of Images (Ceci n'est pas une pipe), it also provides an introduction to the French philosopher himself.
April 25, 2011
This book is way over my head. I do understand bits of it by I feel like I am not artsy or abstract enough to really grasp any of the concepts. I read it for a challenge I am participating in here on GR but I didn't get much out of it.
May 8, 2014
هم کتاب خوبیه هم خوب ترجمه شده،قشنگ معلومه مانی حقیقی وقت گذاشته برا ترجمه ش.دمش گرم!ا
January 4, 2020
Bu bir inceleme yazısı ya da yorum değildir.
January 24, 2025
Foucault behandelt hier de moeilijke relatie tussen afbeelding, representatie, het origineel van dat wat afgebeeld wordt en de wijze waarop het denken er mee aan de haal gaat. Vanuit een analyse van het werk van Magritte construeert hij een continuüm waarin kiee Broothaers, Duchamp een plaats hebben waarin kunst zijn aura verliest uiteindelijk uitmondend bij Warhol. Uiteindelijk gaat het volgens mij bij kunst in eerste om kijken en zien, rationaliseren voegt m.i. weinig toe.
June 14, 2025
brat je napisa вопросный план o luli
April 3, 2024
Más allá de Las palabras y las cosas, este es un ensayo que viaja a otra velocidad. El mundo que abre no parte tanto de una apertura, sino de un ejercicio práctico en el que se muestran las vergüenzas: una ruptura. Me parece que el contenido desborda, precipita y rebosa por toda la superficie del pensamiento filosófico.
Foucault aquí realiza un desglose de intensidades que están dirigidos a Magritte por una razón anecdótica. Me quedo con dos síntomas: el entre como un espacio absolutamente lleno (de relaciones, de fuerzas, de potencias, de virtualidades) y el territorio como un no-lugar inminentemente transitable, pero con unas coordenadas que nos pueden destruir en lugar de crear.
Me leí ya este libro hace tres años, antes de leerme Las palabras y las cosas y después de Historia de la locura I. Me sigue pareciendo que es uno de los puntos imprescindibles de Foucault, tres años y muchas de sus otras lecturas después. La sensibilidad que abren los escritos de arte permiten desvincularnos de esa concepción de que hablar de arte es aquello que concierne a los cuadros, a los museos o, si acaso, a la práctica artística. Hablar de (con/desde/por/hacia/para el) arte nos conduce a unas posibilidades de pensar el mundo sin sujetarnos a un sistema, sin sujetarnos a unos valores.
Foucault aquí realiza un desglose de intensidades que están dirigidos a Magritte por una razón anecdótica. Me quedo con dos síntomas: el entre como un espacio absolutamente lleno (de relaciones, de fuerzas, de potencias, de virtualidades) y el territorio como un no-lugar inminentemente transitable, pero con unas coordenadas que nos pueden destruir en lugar de crear.
Me leí ya este libro hace tres años, antes de leerme Las palabras y las cosas y después de Historia de la locura I. Me sigue pareciendo que es uno de los puntos imprescindibles de Foucault, tres años y muchas de sus otras lecturas después. La sensibilidad que abren los escritos de arte permiten desvincularnos de esa concepción de que hablar de arte es aquello que concierne a los cuadros, a los museos o, si acaso, a la práctica artística. Hablar de (con/desde/por/hacia/para el) arte nos conduce a unas posibilidades de pensar el mundo sin sujetarnos a un sistema, sin sujetarnos a unos valores.
September 13, 2014
Amusing how Foucault does all sorts of exercises addressing such simple matter. He explains the Magritte's painting from several angles. This stuff stretched my imagination a bit. Of course Magritte was masterful creating things to throw people out of common sense. Such an impolite artist. Provoking us to think!
Displaying 1 - 30 of 226 reviews