What do you think?
Rate this book
Η μαγική πνοή των γυναικών
Στην Τύνιδα, στην ταράτσα ενός ξενοδοχείου, τέσσερις γυναίκες διασταυρώνονται τυχαία, καθώς παρακολουθούν από μακριά ένα γαμήλιο γλέντι. Είναι η Μαριάμ από την Αίγυπτο, η Αμίρα από την Τυνησία, μια δημοσιογράφος από την Τουρκία και η ηλικιωμένη μαντάμ Λίλα, που έχει ζήσει στο Παρίσι και το Λονδίνο. Η τελευταία, βαθύτατα πληγωμένη από έναν άντρα, τις παρασύρει σε ένα μυστηριώδες ταξίδι στην έρημο, με σκοπό να τον εκδικηθεί. Η μαγική πνοή των γυναικών περιγράφει την περιπέτειά τους, στον απόηχο της Αραβικής Άνοιξης. Αναζητούν μια επανάσταση όπου θα μπορούν να χορεύουν κι έναν Θεό που θα αγαπάει τις γυναίκες. Το κοινό τους ταξίδι, γεμάτο απρόοπτα και αποκαλύψεις, εκτυλίσσεται σε εκείνη την τραυματισμένη γεωγραφική επικράτεια που όσο κι αν αγαπιέται, δεν επουλώνεται, τη Βόρεια Αφρική και τη Μέση Ανατολή. Ενόσω παλάτια γκρεμίζονται και οι πλατείες γεμίζουν κόσμο, τα ερωτήματα παραμένουν αναπάντητα. Πώς αγαπιέται, αλήθεια, μια γυναίκα ή μια χώρα; Η Ετζέ Τεμελκουράν προκάλεσε αίσθηση με τούτο το ανατρεπτικό μυθιστόρημα, διαποτισμένο από τους σαγηνευτικούς μύθους της Ανατολής αλλά και τη σκληρή της πραγματικότητα.
«Αμίρα, μας χρειάζεται ένα βιβλίο που θα μας εξηγεί πώς ν’ αγαπάμε τις γυναίκες. Διαφορετικά, θα παραμείνουμε τόσο χαζοί, τόσο αδύναμοι. Μας χρειάζεται ένα βιβλίο που θα μας μάθει πώς να διευρύνουμε την πνοή των γυναικών, πώς ν’ ανοίγουμε πανιά στον άνεμό της… Ειδάλλως, όσο κι αν αγαπηθούμε, δεν πρόκειται να βελτιωθούμε».
«Δόθηκε τέλος στην αρθρογραφία της στο Χαμπέρτουρκ... Πήγε στην Τυνησία για να γράψει ένα μυθιστόρημα, και προέκυψε Η μαγική πνοή των γυναικών. Για το συγκεκριμένο βιβλίο, η Ετζέ Τεμελκουράν μελέτησε το Ιερό Κοράνι για ένα χρόνο. Στο μεταξύ, επαναπροσδιόρισε τον εαυτό της και επέλεξε τη μοίρα της, τη μοίρα της συγγραφέως».
ΤΖΕΡΕΝ ΑΡΣΕΒΕΝ, εφημερίδα Χουριέτ
«Ένα τρυφερό βιβλίο που σε συνεπαίρνει, ένα βιβλίο που αφηγείται την ιστορία των γυναικών, των “μαγισσών”, που δημιουργούν και δίνουν ζωή. Ετοιμαστείτε για μια απίθανη περιπέτεια με την Τυνήσια Αμίρα, την Αιγύπτια Μαριάμ, την Τουρκάλα δημοσιογράφο, της οποίας το όνομα δεν αναφέρεται, και τη μαντάμ Λίλα, που υπερβαίνει το χώρο και το χρόνο... Δεν υπάρχει περίπτωση να μην αγαπήσετε ξανά τον κόσμο των γυναικών!»
AΣΟΥ ΜΑΡΟ, εφημερίδα Μιλιέτ
«Αμίρα, μας χρειάζεται ένα βιβλίο που θα μας εξηγεί πώς ν’ αγαπάμε τις γυναίκες. Διαφορετικά, θα παραμείνουμε τόσο χαζοί, τόσο αδύναμοι. Μας χρειάζεται ένα βιβλίο που θα μας μάθει πώς να διευρύνουμε την πνοή των γυναικών, πώς ν’ ανοίγουμε πανιά στον άνεμό της… Ειδάλλως, όσο κι αν αγαπηθούμε, δεν πρόκειται να βελτιωθούμε».
«Δόθηκε τέλος στην αρθρογραφία της στο Χαμπέρτουρκ... Πήγε στην Τυνησία για να γράψει ένα μυθιστόρημα, και προέκυψε Η μαγική πνοή των γυναικών. Για το συγκεκριμένο βιβλίο, η Ετζέ Τεμελκουράν μελέτησε το Ιερό Κοράνι για ένα χρόνο. Στο μεταξύ, επαναπροσδιόρισε τον εαυτό της και επέλεξε τη μοίρα της, τη μοίρα της συγγραφέως».
ΤΖΕΡΕΝ ΑΡΣΕΒΕΝ, εφημερίδα Χουριέτ
«Ένα τρυφερό βιβλίο που σε συνεπαίρνει, ένα βιβλίο που αφηγείται την ιστορία των γυναικών, των “μαγισσών”, που δημιουργούν και δίνουν ζωή. Ετοιμαστείτε για μια απίθανη περιπέτεια με την Τυνήσια Αμίρα, την Αιγύπτια Μαριάμ, την Τουρκάλα δημοσιογράφο, της οποίας το όνομα δεν αναφέρεται, και τη μαντάμ Λίλα, που υπερβαίνει το χώρο και το χρόνο... Δεν υπάρχει περίπτωση να μην αγαπήσετε ξανά τον κόσμο των γυναικών!»
AΣΟΥ ΜΑΡΟ, εφημερίδα Μιλιέτ
576 pages, Paperback
First published February 1, 2013
132 people are currently reading
1611 people want to read
About the author
Ece Temelkuran
32 books558 followersEce Temelkuran, Turkish author, was born in 1973. She is a daily columnist of one of the most popular Turkish newspapers for ten years and a prize winning journalist. Her primary concerns that she addresses are the contemporary criticism of popular culture, masques of politics, women issues, and all other deteriorating identities of humanity. She uses various forms of dramatic sentimentalism and black humor together, combined with her postmodern style, creating space for tactful connections to everyday life. She is the author of three experimental literary fiction books written in the form of poem in prose, and a documentary book on hunger strikes. Lately she published two collections of articles from her column. Temelkuran is the pioneering signature of her generation with opposing voice as a young intellectual, and always brave to tell about “never to talk subjects” of Turkey.
She graduated from Faculty of Law, Ankara University in 1995. She started her journalism studies at Cumhuriyet newspaper in 1993. She worked on women’s movement, Southeast Issue in Turkey and also political detainees. Her first book, “All Women Are Confused “ was published in 1993.She was chosen as the “Journalist of the year” by German government and then she made a research on Women movement in Germany in 1993, the same year when she was chosen as the Journalist of the year.
Her research book “My Son, My Daughter, My State-The Mothers Of Detainees- From Homes To Streets.” Was published in 1997. She was awarded by Office of Doctors since she had a research paper “Virginity Test is A Crime” for Cumhuriyet journal.
Her poem- prose books “From the Edge” and “Voice Of The Inside” were published by Everest. She went to Brazil in 2003 and to India in 2004 to observe World Social Forum. She examined the nation movement after the economic Crisis in Argentina. Her books that include newspaper articles Voice Of The Inside and From Outside were published by Everest in 2005. She took the Idea and Democracy Award by the Office of Doctors in Turkey with her book “We Are Having Revolution Here, Senorita!” (Everest, 2006). She was also awarded by Diyarbakır Democratic Platform with her book “What Should I Tell You?”. Ece Temelkuran, who deserved the award of Freedom for Idea by Ayşenur Zorakolu, keeps writing on her column “From The Edge” at Haberturk newspaper and her latest books “The Deep Mountain” (2008) and “Sounds of Bananas” (2010) are published by Everest.
She graduated from Faculty of Law, Ankara University in 1995. She started her journalism studies at Cumhuriyet newspaper in 1993. She worked on women’s movement, Southeast Issue in Turkey and also political detainees. Her first book, “All Women Are Confused “ was published in 1993.She was chosen as the “Journalist of the year” by German government and then she made a research on Women movement in Germany in 1993, the same year when she was chosen as the Journalist of the year.
Her research book “My Son, My Daughter, My State-The Mothers Of Detainees- From Homes To Streets.” Was published in 1997. She was awarded by Office of Doctors since she had a research paper “Virginity Test is A Crime” for Cumhuriyet journal.
Her poem- prose books “From the Edge” and “Voice Of The Inside” were published by Everest. She went to Brazil in 2003 and to India in 2004 to observe World Social Forum. She examined the nation movement after the economic Crisis in Argentina. Her books that include newspaper articles Voice Of The Inside and From Outside were published by Everest in 2005. She took the Idea and Democracy Award by the Office of Doctors in Turkey with her book “We Are Having Revolution Here, Senorita!” (Everest, 2006). She was also awarded by Diyarbakır Democratic Platform with her book “What Should I Tell You?”. Ece Temelkuran, who deserved the award of Freedom for Idea by Ayşenur Zorakolu, keeps writing on her column “From The Edge” at Haberturk newspaper and her latest books “The Deep Mountain” (2008) and “Sounds of Bananas” (2010) are published by Everest.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 139 reviews
August 15, 2020
This is a book about sisterhood and a road trip through the Arab Spring. There are three younger women and one in her 70s. They travel through Tunisia, Libya, Egypt and finally The Lebanon by car, boat and camel. The title of the novel is from the Koran:
“The verse begins with a decree ’Keep away from the inauspicious women who blow on knots’. Keep away from the inauspicious enchantresses For God knows just what we are capable of.”
It has also been given other titles on translation, “What good is a revolution if I cannot dance to it,” referencing Emma Goldman. Both titles are quite apt.
‘And that is how it all began. We were three women fated to take refuge in a story, looking out for each other as we moved forwards, three women soon to become four.’
And the novel begins:
“We’re on the run. Barreling south in a white car at a hundred and forty kilometers an hour. I’m in the back. On my left a woman with a yellow wig aslant on her head, as still as stone. On my right a bald woman wearing a white headscarf, her leg bouncing up and down. An elderly one-eyed man is at the wheel. An old grey-haired woman dressed in lilac silk is riding shotgun with her face to the wind, without a care in the world.
The bald woman says, “Where are we going?”
The old woman, “South.”
Angry, the bald woman digs in:
“Just how far south?”
The old woman replies:
“Way down south.”
Not long ago I was about to make my way back to Istanbul. Now I’m on the brink of the most terrifying and wonderful trip I’ve ever taken. I remember how it all began and to this day I still have a hard time believing it ever really happened.”
The narrator is a Turkish journalist, Amira is a Tunisian dancer and blogger, Maryam is an Egyptian academic and Madam Lilla is possibly a courtesan, possibly spy-mistress and who knows what else, belying her seventy something years.
There is a good deal about goddess myths and particularly Dido, plenty of problems with travel (especially the camels), some talk about men (who play a relatively minor role), talk of politics and the Arab spring, food and drink, plenty of silliness, a brief brush with the Russian mafia, a small amount of magic realism, plenty of frivolity and intellectual musings. Along with the social comment and satire there is something filmic about it. The characterisation is excellent and there is no stereotyping, all are believable. Temelkuran says that the main concept of the book “is that women blow life into things, into men, into children, into anything. They create life.”
The motivations and the stories of the women are told gradually and the stories, especially that of Madam Lilla build gradually.
I really enjoyed this; it took a while to get going, but it’s an interesting look at four countries during the Arab spring: and it’s a road trip!
“The verse begins with a decree ’Keep away from the inauspicious women who blow on knots’. Keep away from the inauspicious enchantresses For God knows just what we are capable of.”
It has also been given other titles on translation, “What good is a revolution if I cannot dance to it,” referencing Emma Goldman. Both titles are quite apt.
‘And that is how it all began. We were three women fated to take refuge in a story, looking out for each other as we moved forwards, three women soon to become four.’
And the novel begins:
“We’re on the run. Barreling south in a white car at a hundred and forty kilometers an hour. I’m in the back. On my left a woman with a yellow wig aslant on her head, as still as stone. On my right a bald woman wearing a white headscarf, her leg bouncing up and down. An elderly one-eyed man is at the wheel. An old grey-haired woman dressed in lilac silk is riding shotgun with her face to the wind, without a care in the world.
The bald woman says, “Where are we going?”
The old woman, “South.”
Angry, the bald woman digs in:
“Just how far south?”
The old woman replies:
“Way down south.”
Not long ago I was about to make my way back to Istanbul. Now I’m on the brink of the most terrifying and wonderful trip I’ve ever taken. I remember how it all began and to this day I still have a hard time believing it ever really happened.”
The narrator is a Turkish journalist, Amira is a Tunisian dancer and blogger, Maryam is an Egyptian academic and Madam Lilla is possibly a courtesan, possibly spy-mistress and who knows what else, belying her seventy something years.
There is a good deal about goddess myths and particularly Dido, plenty of problems with travel (especially the camels), some talk about men (who play a relatively minor role), talk of politics and the Arab spring, food and drink, plenty of silliness, a brief brush with the Russian mafia, a small amount of magic realism, plenty of frivolity and intellectual musings. Along with the social comment and satire there is something filmic about it. The characterisation is excellent and there is no stereotyping, all are believable. Temelkuran says that the main concept of the book “is that women blow life into things, into men, into children, into anything. They create life.”
The motivations and the stories of the women are told gradually and the stories, especially that of Madam Lilla build gradually.
I really enjoyed this; it took a while to get going, but it’s an interesting look at four countries during the Arab spring: and it’s a road trip!
February 11, 2013
huyum değildir, güncel kitapları okumam, yeni çıkmış bir kitabı da koşarak gidip almam, nedense bu kez hikaye mi ilgimi çekti nedir, yoksa medyanın gazına mı geldim ne yaptım bilmiyorum, kadın yazarlara olan zaafım da devreye girince birden elimde buldum kitabı.
ortadoğu'da kadın olmak ekseninden çıkıp hikayeyi (macerayı da diyebiliriz) bütün kadınlara taşıyor ece temelkuran. eğer kitaptaki hikayeyi gerçekten yaşadıysa onu dünyanın en şanslı kadını sayarım, yaşamadıysa da bir gazeteciye göre gayet başarılı bir kurgu olduğunu söyler, hakkını teslim ederim. sorun öykünün kendisinde değil. bana göre sorun, anlatılış biçiminde. bir yerden sonra 470 sayfanın 300'ünde aynı şeylerin yazıldığını düşünmeye başladım. kadın. hep kadın. çok fazla kadın. üzerine o kadar çok söz söylenmiş, o kadar çok irdelenmiş, o kadar abartılmış ki resmen bir yerden sonra kadın olma kavramından soğuyorsunuz -en azından bana öyle oldu- hani neredeyse bir kahraman su içse, öteki ona dönüyor , kadınların nefesi mucizedir'den girip, güçlü olmalısınız, gözyaşlarınızı içmelisiniz'den çıkıyor. bitmek bilmeyen ve birbirini tekrar eden tumturaklı söylemler, kahramanların iç içe geçmiş hikayelerindeki aynılıkların sürekli vurgulanması, efsaneler, mitler, masallar, tanrıçalar, bir yandan da arap baharı, ülkeler, devrimler, aşklar, hepsi topyekün karışıyor ve hooop, kitap bittiğinde bir yorgunluk, ee ne oldu şimdi?
kitapların bende bıraktığı etkiyi bitirdikten sonra aklımda kalan cümlelerle ölçerim. kadınlığa, kadın olmaya dair binlerce cümlenin içinden hiçbir şey kalmamış aklımda.
çok güzel şeyler söylüyor ece temelkuran, ama nedense bana bilmediğim bir şey söylemiyor.
ortadoğu'da kadın olmak ekseninden çıkıp hikayeyi (macerayı da diyebiliriz) bütün kadınlara taşıyor ece temelkuran. eğer kitaptaki hikayeyi gerçekten yaşadıysa onu dünyanın en şanslı kadını sayarım, yaşamadıysa da bir gazeteciye göre gayet başarılı bir kurgu olduğunu söyler, hakkını teslim ederim. sorun öykünün kendisinde değil. bana göre sorun, anlatılış biçiminde. bir yerden sonra 470 sayfanın 300'ünde aynı şeylerin yazıldığını düşünmeye başladım. kadın. hep kadın. çok fazla kadın. üzerine o kadar çok söz söylenmiş, o kadar çok irdelenmiş, o kadar abartılmış ki resmen bir yerden sonra kadın olma kavramından soğuyorsunuz -en azından bana öyle oldu- hani neredeyse bir kahraman su içse, öteki ona dönüyor , kadınların nefesi mucizedir'den girip, güçlü olmalısınız, gözyaşlarınızı içmelisiniz'den çıkıyor. bitmek bilmeyen ve birbirini tekrar eden tumturaklı söylemler, kahramanların iç içe geçmiş hikayelerindeki aynılıkların sürekli vurgulanması, efsaneler, mitler, masallar, tanrıçalar, bir yandan da arap baharı, ülkeler, devrimler, aşklar, hepsi topyekün karışıyor ve hooop, kitap bittiğinde bir yorgunluk, ee ne oldu şimdi?
kitapların bende bıraktığı etkiyi bitirdikten sonra aklımda kalan cümlelerle ölçerim. kadınlığa, kadın olmaya dair binlerce cümlenin içinden hiçbir şey kalmamış aklımda.
çok güzel şeyler söylüyor ece temelkuran, ama nedense bana bilmediğim bir şey söylemiyor.
April 28, 2013
Aslında hiç beklediğim gibi çıkmayan ve beni hayal kırıklığına uğratan bir kitap ancak bir kitapta ufacık olsa da hoşuma giden bir şeylere rastladığım zaman o kitaba 3 yıldızdan aşağısını veremiyorum elim gitmiyor.
Çok fazla güncel yazarları takip eden bir insan değilim, ancak güncel bir roman okuyorsam da o kitaptan tek bir beklentim olur; o da çağını yakalaması. Okumadan önce kitapta Arap baharı var, kadınlar var bu kitabın "olmuş" olmaması için bir sebep yok ortada diye düşünmüştüm ama varmış maalesef.
Bana göre çağı yakalamak sadece mekan ve zaman seçimiyle olacak bir iş değil, bunu bu kitap sayesinde daha iyi anladım. Kitap okuyucuyu rahatsız edecek o kadar çok şey barındırıyor ki ben sadece bir kısmına değinmek istiyorum örnek teşkil etsin diye;
Öncelikle metni daha çekici göstermek için mi bilemiyorum yazar betimlemeleri fazla kastırmış, o kadar ki okurken insanı rahatsız edeiyor. Aynı şekilde bazı tabirleri gereksiz yere tekrar tekrar kullanarak da okuyucuyu bunaltıyor. "primadonna" ya da "kahkahası bol" gibi bazı kalıplar buna örnek olarak gösterilebilir. Bu şuna benziyor; hani bir insan bir espri yapar çok beğenirsiniz ilk duyduğunuzda, ilginizi çeker gülersiniz. Sonra o kişi bunu fark edip aynı espriyi tekrar tekrar yapar ve sizde "öeh" dersiniz artık bunalırsınız, işte buradaki olayda bundan ibaret.
Yine aynı şekilde yani çağı yakalama hususunda karakterleri beni inanılmaz hayal kırıklığına uğrattı. 21.yy'dayız ama hala bilge-kusursuz kadın motifini okuyoruz çağdaş roman adı altında. Karakterlerin o kadar arası yok ki, o kadar siyah ve beyaz ki Ece Temelkuran kadının dünyasını ve farklı kimliklerini anlatmaya çalışırken (anne-kadın, çocuk-kadın, aşık kadın vs) kadını sadece ataerkil toplumun kadınları içine tıktığı bir dünya ile sınırlı kalmış ancak fakında değil. Karakterlerin aktivist yönü vs de vurgulanmış ancak sadece erkeğin dünyasını etkileyebildikleri kadarını anlatmış. Yani sözün kısası biz yine aynı yerden bakıyoruz bu kitapla kadın olaylarına, erkeğin dünyasını etkilediği kadar. Bunun dışında bir dünya sunulmamış. Belki Tanrıça kavramlarıyla Temelkuran'ın yapmaya çalıştığı bu, fakat kadın dünyasını kadını mükemmeleştirmeye, tanrısallaştırmaya gerek duymadan anlatacak yazarlara ihtiyacı var bu çağın. Mükemmel ve yarı tanrı ideal kadın modelinin hala devam ettiğine inanamıyorum.
Anlatımı zengin göstermek için ucuz Paris romantizmini de kullanmaktan çekinmemiş yazar, ya da burjuva romantizmi mi demeliyim artık bilemiyorum. ( Paris'in bombalanmasından korkmak, camdan bir sarayın yıkılmasını engellemeye çalışan Petersburglu gibi kasılarak üretilmiş cümleler buna örnek olabilir)
Madam Lilla karakteri üzerinde ise ayrıca durmak lazım. Okurken ya bu karakter bana tanıdık geliyor ama nasıl diye düşündüm kaç kere. Yazar resmen 20. yy yazarlarından Nikos Kazancakis ve Emile Ajar'ın(Romain Gary) romanlarındaki Madam Rosa ve Madam Hortense karakterinden alıp alıp "madam" sosu ile karıştırıp servis etmiş biraz orta doğulu kadın kılıfına sokarak ama kurgu olarak karakter aynı. Tam bir hayal kırıklığı. Evet bu tarz karakterleri okumak güzeldi, ancak gerçekten var olduğu dönemlerde ve özgün türünün örneği olduğu güzel kitaplarda, böyle kötü birer kopya gibi duran kitaplarda değil.
Bir de okuyucuyu aptal yerine koyması var ki hiç hoş değil. Önemli ve yakalanması gereken yerleri koyu renkli yazılarla belirterek sanki roman değil de kpss hazırlık konu anlatımlı ders kitabı okuyormuş gibi hissettiriyor insana. Bariz olan şeyleri mesela "ırkçılık yaptıkları gözümden kaçmadı", "resmen ırkçılık yaptılar" gibi vurgulayarak okuyucunun zekasını küçümsüyor, sanki insanlar o metinden onu çıkaramayacak kadar okuduğunu anlama özürlü olabilecekmiş gibi.
Kitabın sevdiğim tek yönü ise -daha doğrusu kısmı diyelim- Dido'nun yazıtları. Belki ben mitolojik ya da yarı mitolojik öyküleri sevdiğim içindir bilemiyorum çok hoşuma gitti sırf o yüzden 3 yıldız verdim zaten. Zaten ana hikaye ile paralel giden bir anlatımla yer vermiş bu yazıtlara yazar ama ana konu o kadar berbattı ve kötü işlenmişti ki benim için merak sebebi olan tek kısım Dido'nun yazıtları oldu.
Çok fazla güncel yazarları takip eden bir insan değilim, ancak güncel bir roman okuyorsam da o kitaptan tek bir beklentim olur; o da çağını yakalaması. Okumadan önce kitapta Arap baharı var, kadınlar var bu kitabın "olmuş" olmaması için bir sebep yok ortada diye düşünmüştüm ama varmış maalesef.
Bana göre çağı yakalamak sadece mekan ve zaman seçimiyle olacak bir iş değil, bunu bu kitap sayesinde daha iyi anladım. Kitap okuyucuyu rahatsız edecek o kadar çok şey barındırıyor ki ben sadece bir kısmına değinmek istiyorum örnek teşkil etsin diye;
Öncelikle metni daha çekici göstermek için mi bilemiyorum yazar betimlemeleri fazla kastırmış, o kadar ki okurken insanı rahatsız edeiyor. Aynı şekilde bazı tabirleri gereksiz yere tekrar tekrar kullanarak da okuyucuyu bunaltıyor. "primadonna" ya da "kahkahası bol" gibi bazı kalıplar buna örnek olarak gösterilebilir. Bu şuna benziyor; hani bir insan bir espri yapar çok beğenirsiniz ilk duyduğunuzda, ilginizi çeker gülersiniz. Sonra o kişi bunu fark edip aynı espriyi tekrar tekrar yapar ve sizde "öeh" dersiniz artık bunalırsınız, işte buradaki olayda bundan ibaret.
Yine aynı şekilde yani çağı yakalama hususunda karakterleri beni inanılmaz hayal kırıklığına uğrattı. 21.yy'dayız ama hala bilge-kusursuz kadın motifini okuyoruz çağdaş roman adı altında. Karakterlerin o kadar arası yok ki, o kadar siyah ve beyaz ki Ece Temelkuran kadının dünyasını ve farklı kimliklerini anlatmaya çalışırken (anne-kadın, çocuk-kadın, aşık kadın vs) kadını sadece ataerkil toplumun kadınları içine tıktığı bir dünya ile sınırlı kalmış ancak fakında değil. Karakterlerin aktivist yönü vs de vurgulanmış ancak sadece erkeğin dünyasını etkileyebildikleri kadarını anlatmış. Yani sözün kısası biz yine aynı yerden bakıyoruz bu kitapla kadın olaylarına, erkeğin dünyasını etkilediği kadar. Bunun dışında bir dünya sunulmamış. Belki Tanrıça kavramlarıyla Temelkuran'ın yapmaya çalıştığı bu, fakat kadın dünyasını kadını mükemmeleştirmeye, tanrısallaştırmaya gerek duymadan anlatacak yazarlara ihtiyacı var bu çağın. Mükemmel ve yarı tanrı ideal kadın modelinin hala devam ettiğine inanamıyorum.
Anlatımı zengin göstermek için ucuz Paris romantizmini de kullanmaktan çekinmemiş yazar, ya da burjuva romantizmi mi demeliyim artık bilemiyorum. ( Paris'in bombalanmasından korkmak, camdan bir sarayın yıkılmasını engellemeye çalışan Petersburglu gibi kasılarak üretilmiş cümleler buna örnek olabilir)
Madam Lilla karakteri üzerinde ise ayrıca durmak lazım. Okurken ya bu karakter bana tanıdık geliyor ama nasıl diye düşündüm kaç kere. Yazar resmen 20. yy yazarlarından Nikos Kazancakis ve Emile Ajar'ın(Romain Gary) romanlarındaki Madam Rosa ve Madam Hortense karakterinden alıp alıp "madam" sosu ile karıştırıp servis etmiş biraz orta doğulu kadın kılıfına sokarak ama kurgu olarak karakter aynı. Tam bir hayal kırıklığı. Evet bu tarz karakterleri okumak güzeldi, ancak gerçekten var olduğu dönemlerde ve özgün türünün örneği olduğu güzel kitaplarda, böyle kötü birer kopya gibi duran kitaplarda değil.
Bir de okuyucuyu aptal yerine koyması var ki hiç hoş değil. Önemli ve yakalanması gereken yerleri koyu renkli yazılarla belirterek sanki roman değil de kpss hazırlık konu anlatımlı ders kitabı okuyormuş gibi hissettiriyor insana. Bariz olan şeyleri mesela "ırkçılık yaptıkları gözümden kaçmadı", "resmen ırkçılık yaptılar" gibi vurgulayarak okuyucunun zekasını küçümsüyor, sanki insanlar o metinden onu çıkaramayacak kadar okuduğunu anlama özürlü olabilecekmiş gibi.
Kitabın sevdiğim tek yönü ise -daha doğrusu kısmı diyelim- Dido'nun yazıtları. Belki ben mitolojik ya da yarı mitolojik öyküleri sevdiğim içindir bilemiyorum çok hoşuma gitti sırf o yüzden 3 yıldız verdim zaten. Zaten ana hikaye ile paralel giden bir anlatımla yer vermiş bu yazıtlara yazar ama ana konu o kadar berbattı ve kötü işlenmişti ki benim için merak sebebi olan tek kısım Dido'nun yazıtları oldu.
March 3, 2014
Bu kitap;
1.Erkek egemen Ortadoğu'da kadın olmak ve onun sıkıntılarına
2. Arap Baharı yaşanırken gelen değişikliklerin o kadınların hayatını değiştirmediğine
3. Baskı altındaki kadınların ilk önce kendi içlerine bakıp ayakta durma gücü edinmesine
4. Daha sonrasında ise kızkardeşleri ile elele tüm sıkıntıları aşmasına değinmek istemiş.
Bunu çok net bir şekilde anlıyorsunuz, amaç bunları anlatmak ise kitap bunu başarmış. Ancak anlatımı ve olay örgüsü çok kötü.
"Özellikle bizim hikayemizi anlat" dedikleri Türk kızımızın karakteri hiç bir şekilde doldurulmamış, orada öyle duruyor. Amira ve Maryam'ı ve onların Arap toplumlarında yaşadıkları sıkıntıyı anlayabiliyorsun ancak "ay ben ülkemde tutuklanabilirim yalnız" diye ortalarda dolaşan Türk'ü anlayabilmem mümkün değil. Ciddi bir tutuklanma tehlikesi mi var, yoksa Arap çöllerinde oradan oraya dolaşmak için bahane mi arıyor anlamak mümkün değil. Amira, Maryam ve çöllerde karşılaştıkları diğer tüm o kadınları ve sıkıntıları, bizim iyi eğitimli, maddi durumu iyi, ailesi iyi, çevresi iyi Türk kadınımız ile karşılaştırmak pek mümkün değil. Ülkenin Doğusundan gelen, eğitim almış ama yine de toplumsal cinsiyet baskılarını çeken bir kadın yazsa daha iyi olabilirdi.
Konu zaten vasat, Madam Lilla çekilecek karakter değil, onun peşinden sürüklenişleri mantıksız, herkesin ölümüne Madam Lilla'cı oluşu manasız, öyle langır lungur bir kitap. Hele o Madam Lilla'nın içindeki Tanrıça, erkeğe egemen olacaksın azizim minvalindeki konuşmaları çok fena.
İstediğimiz kadının ve erkeğin farklılıklarının bilincinde olduğu ancak o farklılıklarından dolayı 2. sınıf bir vatandaş olarak görülmediği ya da handikaplarla karşılaşmadığı, içice geçmiş bir toplum. Ne ben erkeğin köprücük kemiğinden çıkayım, ne erkek benim nefesimden oluşsun.
1.Erkek egemen Ortadoğu'da kadın olmak ve onun sıkıntılarına
2. Arap Baharı yaşanırken gelen değişikliklerin o kadınların hayatını değiştirmediğine
3. Baskı altındaki kadınların ilk önce kendi içlerine bakıp ayakta durma gücü edinmesine
4. Daha sonrasında ise kızkardeşleri ile elele tüm sıkıntıları aşmasına değinmek istemiş.
Bunu çok net bir şekilde anlıyorsunuz, amaç bunları anlatmak ise kitap bunu başarmış. Ancak anlatımı ve olay örgüsü çok kötü.
"Özellikle bizim hikayemizi anlat" dedikleri Türk kızımızın karakteri hiç bir şekilde doldurulmamış, orada öyle duruyor. Amira ve Maryam'ı ve onların Arap toplumlarında yaşadıkları sıkıntıyı anlayabiliyorsun ancak "ay ben ülkemde tutuklanabilirim yalnız" diye ortalarda dolaşan Türk'ü anlayabilmem mümkün değil. Ciddi bir tutuklanma tehlikesi mi var, yoksa Arap çöllerinde oradan oraya dolaşmak için bahane mi arıyor anlamak mümkün değil. Amira, Maryam ve çöllerde karşılaştıkları diğer tüm o kadınları ve sıkıntıları, bizim iyi eğitimli, maddi durumu iyi, ailesi iyi, çevresi iyi Türk kadınımız ile karşılaştırmak pek mümkün değil. Ülkenin Doğusundan gelen, eğitim almış ama yine de toplumsal cinsiyet baskılarını çeken bir kadın yazsa daha iyi olabilirdi.
Konu zaten vasat, Madam Lilla çekilecek karakter değil, onun peşinden sürüklenişleri mantıksız, herkesin ölümüne Madam Lilla'cı oluşu manasız, öyle langır lungur bir kitap. Hele o Madam Lilla'nın içindeki Tanrıça, erkeğe egemen olacaksın azizim minvalindeki konuşmaları çok fena.
İstediğimiz kadının ve erkeğin farklılıklarının bilincinde olduğu ancak o farklılıklarından dolayı 2. sınıf bir vatandaş olarak görülmediği ya da handikaplarla karşılaşmadığı, içice geçmiş bir toplum. Ne ben erkeğin köprücük kemiğinden çıkayım, ne erkek benim nefesimden oluşsun.
August 22, 2017
Το ανθρώπινο είδος λατρεύει τις ταμπέλες. Έχει μια μανία να τα βάζει όλα σε κουτάκια για να έχει το κεφάλι του ήσυχο. Εμείς πάλι τα σκορόφιδα, ως είδος με μυαλό σε μέγεθος κουκουτσιού, δεν τις μπορούμε τις ταμπέλες. Τι θα πει ας πούμε γυναικεία λογοτεχνία; Υπάρχει άραγε και αντρική; Μια γιατί δεν την έχω ακούσει ποτέ μου; Κι όταν λέμε γυναικεία, τι εννοούμε; Τη λογοτεχνία που γράφεται από συγγραφείς γυναίκες; Άρα και η Γιουρσενάρ ή η Άτγουντ γυναικεία λογοτεχνία έγραψαν; Τη λογοτεχνία που διαβάζουν μόνο γυναίκες; Μα υπάρχει βιβλίο που να μην έχει διαβαστεί έστω κι από έναν άντρα; Τη λογοτεχνία που στο εξώφυλλο του βιβλίου μοστράρεται γυναίκα εκπάγλου καλλονής; Μα το εξώφυλλο άπτει στην τέχνη της ζωγραφικής και της φωτογραφίας και ουχί στην τέχνη του λόγου. Ή μήπως είναι κάποιος όρος που κάποιοι δημοσιογράφοι, κριτικοί και αναγνώστες χρησιμοποιούν με αρνητική χροιά για να πείσουν τους εαυτούς τους πως δεν ανήκουν στην πνευματική πλέμπα.
Τώρα γιατί όλη αυτή η εισαγωγή; Γιατί μόλις διάβασα ένα βιβλίο που εγώ θα μπορούσα να το χαρακτηρίσω γυναικεία λογοτεχνία.
Α. γραμμένο από γυναίκα συγγραφέα Β. με τις 4 βασικές ηρωίδες γυναίκες (οι άντρες ως πέμπτοι κομπάρσοι κάνουν ένα πέρασμα) Γ. στο εξώφυλλο γυναικείο χέρι (φέρνει κάτι σε Θέλμα και Λουίζ) Δ. θέματα που μάλλον αφορούν κυρίως γυναίκες (ο θρησκευτικός φονταμενταλισμός ενάντια στις γυναίκες, η απιστία των αντρών, η γυναικεία σεξουαλικότητα, η μητρότητα, η ομορφιά, ο χορός – καλά το τελευταίο άσχετο αλλά είπα να το πω)
Για το κουτσομπολίστικο της υπόθεσης, η συγγραφέας είναι Τουρκάλα δημοσιογράφος που το καθεστώς Ερντογάν την έχει λίγο στη μπούκα…
Πάμε και στην υπόθεση: Τρεις γυναίκες μουσουλμάνες (Τουρκάλα – Αιγύπτια – Τυνήσια) όχι τύπικαλ μουσουλμάνες με τσαντόρ και μαντήλες γνωρίζονται τυχαία στην ταράτσα ενός ξενοδοχείου στην Τύνιδα. Κι επικεφαλής σ’αυτή την παρέα χώνεται και η μαντάμ Λίλα, μουσουλμάνα επίσης μεγάλης ηλικίας και οδηγεί το παράξενο κουαρτέτο σ’ένα ταξίδι.
Ένα road trip βιβλίο όπου οι πρωταγωνίστριες θέλουννα φτάσουν στην προσωπική τους «Γη της Επαγγελίας» και να γνωρίσουν τον εαυτό τους μέσα στα πλαίσια που η κοινωνία τους το επιτρέπει.
Ωραίο βιβλίο; Έλα μου ντε… Δεν είναι τελικά τόσο εύκολο να μπεις στον κόσμο ενός συγγραφέα που έχει άλλες πολιτισμικές και θρησκευτικές προσλαμβάνουσες. Πράγματα τα οποία για εκείνον είναι απλά και καθημερινά σ’εσένα φαντάζουν εξωγήινα. Μέσα στην ιστορία που εκτυλίσσεται είναι διάχυτες σούρες από το Κοράνι, καθημερινές συνήθειες ή μικροπροβλήματα των γυναικών του Αραβικού κόσμου (ποτέ δεν μπόρεσα να χωνέψω αυτό το ‘Αράβισσες’ που υπάρχει και μέσα στο βιβλίο), έντονα πολιτικά γεγονότα (πλατεία Ταχρίρ, αραβική άνοιξη, Συρία). Δεν ήταν τελικά εύκολο να χωθώ στο κείμενο, σε κάποια σημεία φάνταζε ξένο, υπήρχαν πράγματα που όσο και να προσπαθούσα δεν μπορούσα να τα αντιληφθώ… Και αυτή η πολιτισμική διαφορά, νομίζω πως φαίνεται και στον τρόπο γραφής καθώς η συγγραφέας δεν βιάζεται να φτάσει στο τέλος, δεν ενδιαφέρεται τόσο για τη ροή της υπόθεσης, όσο αρέσκεται να λέει την ιστορία αργά και ηδονικά όπως τα πάντα κυλάνε στην Ανατολή. Περπατάει αργά, σταματάει, κάνεις κύκλους, επιστρέφει ξανά στο ίδιο σημείο για να πιάσει ξανά την ιστορία από την αρχή, αφήνει μια ιστορία για να πιάσει μια άλλη…
Δεν ξέρω πως να το βαθμολογήσω… Υπήρχαν φορές που με κούρασε, που ευχαρίστως θα το παρούσα στην άκρη και δεν θα το ξανάπιανα και στιγμές που αφέθηκα… Πάμε μάλλον για ένα 6.4/10
Άντε κι ένα δωράκι – μίνι απόσπασμα:
«Όσο πνίγαμε τα χαχανητά μας για να μην κάνουμε φασαρία, τόσο περισσότερο ξεσπαθώναμε. Εκείνη τη στιγμή λοιπόν ακούσαμε μια στριγκλιά. Δεν απορήσαμε καθόλου, ως γυναίκες της Μέσης Ανατολής που πιστεύουν ενδόμυχα ότι κάθε ευτυχισμένη στιγμή έχει την τιμωρία της, και ενοχοποιηθήκαμε αυτοστιγμεί».
Readathon 2017: Ένα βιβλίο που διαδραματίζεται στη Μέση Ανατολή [32/80]
http://skorofido.blogspot.gr/2017/08/...
Τώρα γιατί όλη αυτή η εισαγωγή; Γιατί μόλις διάβασα ένα βιβλίο που εγώ θα μπορούσα να το χαρακτηρίσω γυναικεία λογοτεχνία.
Α. γραμμένο από γυναίκα συγγραφέα Β. με τις 4 βασικές ηρωίδες γυναίκες (οι άντρες ως πέμπτοι κομπάρσοι κάνουν ένα πέρασμα) Γ. στο εξώφυλλο γυναικείο χέρι (φέρνει κάτι σε Θέλμα και Λουίζ) Δ. θέματα που μάλλον αφορούν κυρίως γυναίκες (ο θρησκευτικός φονταμενταλισμός ενάντια στις γυναίκες, η απιστία των αντρών, η γυναικεία σεξουαλικότητα, η μητρότητα, η ομορφιά, ο χορός – καλά το τελευταίο άσχετο αλλά είπα να το πω)
Για το κουτσομπολίστικο της υπόθεσης, η συγγραφέας είναι Τουρκάλα δημοσιογράφος που το καθεστώς Ερντογάν την έχει λίγο στη μπούκα…
Πάμε και στην υπόθεση: Τρεις γυναίκες μουσουλμάνες (Τουρκάλα – Αιγύπτια – Τυνήσια) όχι τύπικαλ μουσουλμάνες με τσαντόρ και μαντήλες γνωρίζονται τυχαία στην ταράτσα ενός ξενοδοχείου στην Τύνιδα. Κι επικεφαλής σ’αυτή την παρέα χώνεται και η μαντάμ Λίλα, μουσουλμάνα επίσης μεγάλης ηλικίας και οδηγεί το παράξενο κουαρτέτο σ’ένα ταξίδι.
Ένα road trip βιβλίο όπου οι πρωταγωνίστριες θέλουννα φτάσουν στην προσωπική τους «Γη της Επαγγελίας» και να γνωρίσουν τον εαυτό τους μέσα στα πλαίσια που η κοινωνία τους το επιτρέπει.
Ωραίο βιβλίο; Έλα μου ντε… Δεν είναι τελικά τόσο εύκολο να μπεις στον κόσμο ενός συγγραφέα που έχει άλλες πολιτισμικές και θρησκευτικές προσλαμβάνουσες. Πράγματα τα οποία για εκείνον είναι απλά και καθημερινά σ’εσένα φαντάζουν εξωγήινα. Μέσα στην ιστορία που εκτυλίσσεται είναι διάχυτες σούρες από το Κοράνι, καθημερινές συνήθειες ή μικροπροβλήματα των γυναικών του Αραβικού κόσμου (ποτέ δεν μπόρεσα να χωνέψω αυτό το ‘Αράβισσες’ που υπάρχει και μέσα στο βιβλίο), έντονα πολιτικά γεγονότα (πλατεία Ταχρίρ, αραβική άνοιξη, Συρία). Δεν ήταν τελικά εύκολο να χωθώ στο κείμενο, σε κάποια σημεία φάνταζε ξένο, υπήρχαν πράγματα που όσο και να προσπαθούσα δεν μπορούσα να τα αντιληφθώ… Και αυτή η πολιτισμική διαφορά, νομίζω πως φαίνεται και στον τρόπο γραφής καθώς η συγγραφέας δεν βιάζεται να φτάσει στο τέλος, δεν ενδιαφέρεται τόσο για τη ροή της υπόθεσης, όσο αρέσκεται να λέει την ιστορία αργά και ηδονικά όπως τα πάντα κυλάνε στην Ανατολή. Περπατάει αργά, σταματάει, κάνεις κύκλους, επιστρέφει ξανά στο ίδιο σημείο για να πιάσει ξανά την ιστορία από την αρχή, αφήνει μια ιστορία για να πιάσει μια άλλη…
Δεν ξέρω πως να το βαθμολογήσω… Υπήρχαν φορές που με κούρασε, που ευχαρίστως θα το παρούσα στην άκρη και δεν θα το ξανάπιανα και στιγμές που αφέθηκα… Πάμε μάλλον για ένα 6.4/10
Άντε κι ένα δωράκι – μίνι απόσπασμα:
«Όσο πνίγαμε τα χαχανητά μας για να μην κάνουμε φασαρία, τόσο περισσότερο ξεσπαθώναμε. Εκείνη τη στιγμή λοιπόν ακούσαμε μια στριγκλιά. Δεν απορήσαμε καθόλου, ως γυναίκες της Μέσης Ανατολής που πιστεύουν ενδόμυχα ότι κάθε ευτυχισμένη στιγμή έχει την τιμωρία της, και ενοχοποιηθήκαμε αυτοστιγμεί».
Readathon 2017: Ένα βιβλίο που διαδραματίζεται στη Μέση Ανατολή [32/80]
http://skorofido.blogspot.gr/2017/08/...
June 5, 2018
This is a hard book for me to review, partly because I feel like my opinion isn’t the one you need to hear. I’m quite ignorant of Turkish culture, so I’m sure there are a lot of things that happened in this book that I, as a Brit, didn’t appreciate. I understand it’s importance and it’s power for many Turkish women, and I understand how controversial it was - and still is - for many people. However, I can’t relate to that, and I feel like did change the read for me.
I liked this novel more than I disliked it - but part of me thinks that’s because I was SO desperate to enjoy it. I mean, on the surface it is exactly my kind a book, but the execution was poor. You could see what the author intended to build up to in the first couple of chapters, but after a while the intent was lost, and it just appeared a bit stilted. Plus, I felt that the tablets and the letters added nothing to the story - in fact, they made it even more disjointed, as there didn’t seem to be any rhyme or reason for it. The book could have done with being 150 pages shorter, which would have made it a lot more snappy.
I know I’ve focused on the negatives, but there definitely were positives for me. I liked how individualised the characters of Lilla, Maryam and Amira were - they each had their own story from the get go, and although it wasn’t as interesting as I’d hoped, I felt like some thought really had been put into the characters. I also liked the way the chapters were structured, although I know this is a bit debatable - every chapter opened with the ending, almost also including a very cheesy line such as “But little did we know what was coming” or “And then she told us her story”. But it was kind of cute, and at least it continued for most of the novel. It felt like one of the more planned aspects of the book.
Overall, I’m very torn about this book - but I loved the premise, and I have gone out and bought some books by other Turkish authors, as I’m hoping I will come across similar themes that are potentially better executed.
I liked this novel more than I disliked it - but part of me thinks that’s because I was SO desperate to enjoy it. I mean, on the surface it is exactly my kind a book, but the execution was poor. You could see what the author intended to build up to in the first couple of chapters, but after a while the intent was lost, and it just appeared a bit stilted. Plus, I felt that the tablets and the letters added nothing to the story - in fact, they made it even more disjointed, as there didn’t seem to be any rhyme or reason for it. The book could have done with being 150 pages shorter, which would have made it a lot more snappy.
I know I’ve focused on the negatives, but there definitely were positives for me. I liked how individualised the characters of Lilla, Maryam and Amira were - they each had their own story from the get go, and although it wasn’t as interesting as I’d hoped, I felt like some thought really had been put into the characters. I also liked the way the chapters were structured, although I know this is a bit debatable - every chapter opened with the ending, almost also including a very cheesy line such as “But little did we know what was coming” or “And then she told us her story”. But it was kind of cute, and at least it continued for most of the novel. It felt like one of the more planned aspects of the book.
Overall, I’m very torn about this book - but I loved the premise, and I have gone out and bought some books by other Turkish authors, as I’m hoping I will come across similar themes that are potentially better executed.
March 19, 2013
Keyif alarak okuduğum bir kitaptı.Tunus'da başlayıp Beyrut'da biten aynı zamanda 4 kadının geçmişine ve geleceğine de ait bir yolculuktu.Kitabın giriş ve gelişme kısmını çok akıcı bulsamda ,sonuç kısmında başlardaki bütünlükten koptuğumu hissettim.Ama yazarın betimlemelerine,iç dünyaya yolculuğa, cümlelerinin güzelliğine diyecek yok.Altı çizilecek çok cümle var.Farklı bir tarzda yazmış o yüzden kitabı ilk okuduğum günlerde sık sık bölüm başına gitme ihtiyacı hissettim sonra ona da alıştım.Kadın karekterlere verdiği gücü ve ihtişamı erkek karekterlerde göremedim :)))(ihtişama değer olmadıklarından değilde kitabın kurgusunda öyle gerektiği için).Neyse daha fazla yazmayayım.Herkese keyifli okumalar dilerim.
February 29, 2016
Čitanje je gotovo, iako knjiga nije pročitana.
Mrcvarim knjigu već sedam dana, došla sam do 200 i neke stranice, ali ne ide. Ne postoji niti jedan dio knjige, radnje, koji me vuče da nastavim dalje sa čitanjem. Svaki put kada je uzmem u ruke, nakon par minuta je spustim i odem raditi nešto drugo.
Dosta čudan i pomalo zbrkan stil pisanja, ni nakon ovoliko stranica mi dosta stvari nije jasno, ko, šta, gdje idu, zašto?
Odavno mi se nije desilo da sam ostavila nepročitanu knjigu, pogotovo jer sam ovu knjigu jako dugo tražila i skoro doživjela srčani udar od sreće kada sam je ugledala na policama naših knjižara.
Mrcvarim knjigu već sedam dana, došla sam do 200 i neke stranice, ali ne ide. Ne postoji niti jedan dio knjige, radnje, koji me vuče da nastavim dalje sa čitanjem. Svaki put kada je uzmem u ruke, nakon par minuta je spustim i odem raditi nešto drugo.
Dosta čudan i pomalo zbrkan stil pisanja, ni nakon ovoliko stranica mi dosta stvari nije jasno, ko, šta, gdje idu, zašto?
Odavno mi se nije desilo da sam ostavila nepročitanu knjigu, pogotovo jer sam ovu knjigu jako dugo tražila i skoro doživjela srčani udar od sreće kada sam je ugledala na policama naših knjižara.
August 7, 2019
Kitap okutuyor kendini, kadın dünyası sarıyor hemencecik. Bir iki yerini pek sevemedim ( Muhammedin mektupları mesela, daha okunaklı bir font ile değiştirilebilir çünkü ben okurken gözlerim kanadı azıcık ve bir iki eril söylem.) ama onun dışında inanılmaz keyif aldım okurken. Merakla bekliyordum valla beklediğime de değdi.
December 2, 2015
Tanrı bizi sevmese bile cesur bir anne bize yeterdi
April 8, 2013
kadın sorunlarına, kadınlığa hatta kısaca kadına duyarlı bi insan olmuşumdur her zaman ve bununla da gurur duyarım ama bu kitabı sevemedim ben. kolay okunan, boğmayan, yormayan bir kitap. 470 sayfalık kitabı 200 sayfaya sığdırsaymış veya daha detaylı karakter betimleri yapsaymış yine beğenebilirdim ama çok gereksiz uzatıldığını düşündüm çoğu yerde. bir de her şey kabulüm ama kadın ve içindeki tanrıça kavramıyla barışamadım bir türlü. kadınlığın veya erkekliğin birbirlerine bir üstünlüğü olmadığına inancım nedeniyle özellikle bu içimdeki tanrıça ve "çünkü bir erkek kadının nefesi kadardır sözleri" ciddi anlamda kitaptan soğuttu beni. kitabın tanıtım yazısında yazan sevmeyi öğretme olayı ise tamamen bir reklam stratejisi. her ne kadar bir kitaptan zaten böyle bir şey beklemesem de daha sıcak daha naif daha güzel bir kitap beklemiştim. hayal kırıklığına uğradım.
August 7, 2018
Sizi öldüreni öldürmeyi öğreneceksiniz hanımlar !!!
June 17, 2017
Ovaj roman ceste bio je pravo mentalno putovanje. U nekoliko navrata sam htjela odustati od njega, ali natjerala sam se da ga pročitam do kraja i drago mi je da jesam, jer tek ako se pročita do kraja može se dobiti valjani cjeloviti dojam o njemu. Puno toga mu zamjeram. Sve u svemu, nije mi se svidio.
Radnja se temelji na slučajnom upoznavanju četiri žene iz tri različite muslimanske države koje zbog okolnosti koje im se dogode u periodu upoznavanja, krenu zajedno na pustolovno putovanje arapskim svijetom sjeverne Afrike i zapada Arapskog poluotoka. Motiv inicijatorice putovanja Madame Lili je osveta bivšem ljubavniku, odnosno želi ga pronaći i ubiti jer ju je ostavio prije četrdesetak godina. Prvo, to mi se nije svidjelo, to romantiziranje i time i poticanje te kulutre osvete.
Druga stvar koja mi se nije svidjela je zbrčkan tok pripovijedanja. Negdje u drugom dijelu romana, autorica pokušava objasniti da tako piše jer se ponaša kao tolateni papir na kojem piše svoju priču koji se vrti u krug. Dakle, tehnika pisanja koju je željela postići je kružna. Ali, to kružno opisivanje samo je zbunjujuće za one koji žele koncentrirano pratiti radnju, jer tek negdje na trećoj, četvrtoj rečenici, a negdje i kasnije u određenom odlomku čitatelj može doći do zaključka koji dio u vremenu priče se opisuje. Osim toga, toaletni papir ima svoj početak i kraj. To što je namotan u krug ne znači da počinje od sredine pa ide prema kraju, pa se vraća na početak i stalno tako iznova.
Treće što mi se nije svijdelo u romanu je, po meni, propali pokušaj opisivanja emancipiranih žena. Emancipirane žene ne ostavljaju svoju novorođenčad a onda kmeče za njima. Emancipirane žene ne bježe od života (kao tri u knjzi opisane mlađe djevojke), nego ga pojedu za ručak i traže repete. Dobar dio knjige je bilo nesnošljivo čitati infantilnost arapskih dijaloga i podjetinjavanje odraslih žena. Emancipirane žene ne vuku za sobom bilježnice u koje piskaraju izmišljene priče o mitološkim kraljicama kao djeca koja za sobom vuku plišane igračke s kojima se maze. A odrasli i ozbiljni frajeri ne pišu besramno ulizivačka religiozno poetična pisma na četiri kartice.
Možda ne razumijem bit kulture osvete u kojoj je nastao ovaj roman, ali nije mi se svidio i ne bih ga preporučila.
Radnja se temelji na slučajnom upoznavanju četiri žene iz tri različite muslimanske države koje zbog okolnosti koje im se dogode u periodu upoznavanja, krenu zajedno na pustolovno putovanje arapskim svijetom sjeverne Afrike i zapada Arapskog poluotoka. Motiv inicijatorice putovanja Madame Lili je osveta bivšem ljubavniku, odnosno želi ga pronaći i ubiti jer ju je ostavio prije četrdesetak godina. Prvo, to mi se nije svidjelo, to romantiziranje i time i poticanje te kulutre osvete.
Druga stvar koja mi se nije svidjela je zbrčkan tok pripovijedanja. Negdje u drugom dijelu romana, autorica pokušava objasniti da tako piše jer se ponaša kao tolateni papir na kojem piše svoju priču koji se vrti u krug. Dakle, tehnika pisanja koju je željela postići je kružna. Ali, to kružno opisivanje samo je zbunjujuće za one koji žele koncentrirano pratiti radnju, jer tek negdje na trećoj, četvrtoj rečenici, a negdje i kasnije u određenom odlomku čitatelj može doći do zaključka koji dio u vremenu priče se opisuje. Osim toga, toaletni papir ima svoj početak i kraj. To što je namotan u krug ne znači da počinje od sredine pa ide prema kraju, pa se vraća na početak i stalno tako iznova.
Treće što mi se nije svijdelo u romanu je, po meni, propali pokušaj opisivanja emancipiranih žena. Emancipirane žene ne ostavljaju svoju novorođenčad a onda kmeče za njima. Emancipirane žene ne bježe od života (kao tri u knjzi opisane mlađe djevojke), nego ga pojedu za ručak i traže repete. Dobar dio knjige je bilo nesnošljivo čitati infantilnost arapskih dijaloga i podjetinjavanje odraslih žena. Emancipirane žene ne vuku za sobom bilježnice u koje piskaraju izmišljene priče o mitološkim kraljicama kao djeca koja za sobom vuku plišane igračke s kojima se maze. A odrasli i ozbiljni frajeri ne pišu besramno ulizivačka religiozno poetična pisma na četiri kartice.
Možda ne razumijem bit kulture osvete u kojoj je nastao ovaj roman, ali nije mi se svidio i ne bih ga preporučila.
March 7, 2018
Naklada Ljevak
Zagreb, 2016.
Preveo s turskog Anđelko Vlašić
Prije svega valja reći da ovu knjigu nisam do kraja pročitao, nisam mogao, pročitao sam više od polovice romana.
Knjiga me držala prvih pedesetak stranica kada sam uvidio da se sve ponavlja onda sam, bivajući svjestan da sam stari konj od 25 godina, shvatio da nemam vremena za gubljenje ju pročitati do kraja.
Stavih ovu knjigu u policu "never gonna finish", mreža "Goodreads" mi istodobno automatski stavlja ovu knjigu i u policu pročitanih knjiga. Ne znam za��to je tako koncipirano.
Jezik ne posjeduje ikakvu razinu aktualizacije. Jezik je previše siromašan, oskudan, razgovornog stila, u potpunosti srednjostrujaško podilaženje publici.
Naraciju iznosi pripovjedačica u prvom licu, tekst je skucan na način postmodernističkog kolaža. Hipodijegetičke razine naracije predstavljaju umetci u vidu jednog romana jedne glavne likuše, pisama jednoj likuši od njezinog frajera. Ovakav manirizam postmodernizma mi je uvijek plus, podsjeća me na gotski žanr. Ali, ta jezična bezličnost. Baš je suvremen roman. Suvremen na loš način. Jezik je na šundovskoj razini Dan Browna.
Klasifikacija "romana ceste" mi je upitna. Zašto? Ponajviše jer bih "romanom ceste" nazvao djelce koje tematizira pelegrinstvo jednog jedinog lika. U ovom romanu pelegrinizira cijela četa ženskadije.
Radnja se bazira na razdoblje 2011., odnosno na Arapskom proljeću. Asian Dub Foundation je daleko bolje i kreativnije podao homage tom događaju; https://www.youtube.com/watch?v=fqrmF....
Feministička esencijalizacija muškosti, mizandrija, stvaranje mučeništva od ženstvenosti je ljigava i na razini svog suprotnog pola, patrijarhata. To je ta crno-bijela površna manifestacija uma, disjunktivni vid stvarnosti. Ni feminizam, ni patrijarhat. Što onda? Stvarnost. Stvarnost nije nikada bila niti će ikada biti patrijahalna kao što nije nikada nije bila niti će biti feministička.
Svođenje žena na žrtve je zbilja jadno.
Nemojte ovo pročitati.
Pa-pa!
Zagreb, 2016.
Preveo s turskog Anđelko Vlašić
Prije svega valja reći da ovu knjigu nisam do kraja pročitao, nisam mogao, pročitao sam više od polovice romana.
Knjiga me držala prvih pedesetak stranica kada sam uvidio da se sve ponavlja onda sam, bivajući svjestan da sam stari konj od 25 godina, shvatio da nemam vremena za gubljenje ju pročitati do kraja.
Stavih ovu knjigu u policu "never gonna finish", mreža "Goodreads" mi istodobno automatski stavlja ovu knjigu i u policu pročitanih knjiga. Ne znam za��to je tako koncipirano.
Jezik ne posjeduje ikakvu razinu aktualizacije. Jezik je previše siromašan, oskudan, razgovornog stila, u potpunosti srednjostrujaško podilaženje publici.
Naraciju iznosi pripovjedačica u prvom licu, tekst je skucan na način postmodernističkog kolaža. Hipodijegetičke razine naracije predstavljaju umetci u vidu jednog romana jedne glavne likuše, pisama jednoj likuši od njezinog frajera. Ovakav manirizam postmodernizma mi je uvijek plus, podsjeća me na gotski žanr. Ali, ta jezična bezličnost. Baš je suvremen roman. Suvremen na loš način. Jezik je na šundovskoj razini Dan Browna.
Klasifikacija "romana ceste" mi je upitna. Zašto? Ponajviše jer bih "romanom ceste" nazvao djelce koje tematizira pelegrinstvo jednog jedinog lika. U ovom romanu pelegrinizira cijela četa ženskadije.
Radnja se bazira na razdoblje 2011., odnosno na Arapskom proljeću. Asian Dub Foundation je daleko bolje i kreativnije podao homage tom događaju; https://www.youtube.com/watch?v=fqrmF....
Feministička esencijalizacija muškosti, mizandrija, stvaranje mučeništva od ženstvenosti je ljigava i na razini svog suprotnog pola, patrijarhata. To je ta crno-bijela površna manifestacija uma, disjunktivni vid stvarnosti. Ni feminizam, ni patrijarhat. Što onda? Stvarnost. Stvarnost nije nikada bila niti će ikada biti patrijahalna kao što nije nikada nije bila niti će biti feministička.
Svođenje žena na žrtve je zbilja jadno.
Nemojte ovo pročitati.
Pa-pa!
April 22, 2013
Bir kadın kitabı değil ECE'ninki. Hayatla meselesi olan, sığınacak yer aramayan, rüzgarda saçını savuran kadınların kitabı. Herkes bu hikayeyi hak etmez.
"Allah değil de memleketlerimiz bizi olduğumuz gibi sevseydi yeterdi değil mi azizim?"
"Sizin kuşağın sorunu bu hanımlar; dünyayı istiyorsunuz ama onu yönetmek istemiyorsunuz. Bir lider istemiyorsunuz. Olmaz. Kirlenmeden devrim yapmaya çalışıyorsunuz. Makul değil. Feda olmadan devrim olmaz. Erkekler nasılsa yeni bir düzen kurup onun askerleri olurlar. Peygamberleri ve devrimleri sadece kadınlar ciddiye alır. Siz kendinize bakın da bu sefer de aldatılmayın. Dünya inancını kaybetti hanımlar. Onun bir planı yok"
"Öpüldüğü zaman gövde bir bütün oluyor. Öpen gidince parçalara bölünüyor. Ayal oluyor işte, el oluyor, karın oluyor. Biz de öyleyiz şimdi. Parça parça."
"Aşk kadınlar yorulunca biter. Kadınlar bir adamı değil bir mezarlığı terk eder."
"Ben insanlığın sahne arkasında büyüdüm hanımlar, beni kimse kandıramaz."
"Onu affedemezdin. Onu affetseydin kendini affedemezdin"
"Ölümü iç ceplerinde sevgilinin resmi gibi taşıyan memleketler cenazeleri neden böyle hazırlıksız karşılar."
"Allah değil de memleketlerimiz bizi olduğumuz gibi sevseydi yeterdi değil mi azizim?"
"Sizin kuşağın sorunu bu hanımlar; dünyayı istiyorsunuz ama onu yönetmek istemiyorsunuz. Bir lider istemiyorsunuz. Olmaz. Kirlenmeden devrim yapmaya çalışıyorsunuz. Makul değil. Feda olmadan devrim olmaz. Erkekler nasılsa yeni bir düzen kurup onun askerleri olurlar. Peygamberleri ve devrimleri sadece kadınlar ciddiye alır. Siz kendinize bakın da bu sefer de aldatılmayın. Dünya inancını kaybetti hanımlar. Onun bir planı yok"
"Öpüldüğü zaman gövde bir bütün oluyor. Öpen gidince parçalara bölünüyor. Ayal oluyor işte, el oluyor, karın oluyor. Biz de öyleyiz şimdi. Parça parça."
"Aşk kadınlar yorulunca biter. Kadınlar bir adamı değil bir mezarlığı terk eder."
"Ben insanlığın sahne arkasında büyüdüm hanımlar, beni kimse kandıramaz."
"Onu affedemezdin. Onu affetseydin kendini affedemezdin"
"Ölümü iç ceplerinde sevgilinin resmi gibi taşıyan memleketler cenazeleri neden böyle hazırlıksız karşılar."
May 31, 2014
1.Asla yapmadiginiz bir sey icin ozur dilemeyin.
2.Kendinizi gereginden fazla aciklamaya calismayin.
3.Asla basarilarinizi hafife almayin.
4.Hic bir zaman lafa - Yalnis dusunuyor ola bilirim ama- diye baslamayin.
5.Istemediginiz sorulara asla cevap vermeyin.
6.Hayir demekten kacinmayin
7 ci kuralinizi kendiniz bulun :)
************
Aşk kadınlar yorulunca biter...
************
Sen şimdiye kadar insanlara inandın. Başının hep belada olması bu yüzden.
************
Çünkü yaralar bir kere açılınca, yarasız olmak diye bir şey yok.Yaradan sonra sadece İNTİKAM var.
**************
Kadınlar, erkekleri de üfleyerek var ederler. Bir erkek bir kadının nefesi kadardır, başka hiç bir şey degildir.
2.Kendinizi gereginden fazla aciklamaya calismayin.
3.Asla basarilarinizi hafife almayin.
4.Hic bir zaman lafa - Yalnis dusunuyor ola bilirim ama- diye baslamayin.
5.Istemediginiz sorulara asla cevap vermeyin.
6.Hayir demekten kacinmayin
7 ci kuralinizi kendiniz bulun :)
************
Aşk kadınlar yorulunca biter...
************
Sen şimdiye kadar insanlara inandın. Başının hep belada olması bu yüzden.
************
Çünkü yaralar bir kere açılınca, yarasız olmak diye bir şey yok.Yaradan sonra sadece İNTİKAM var.
**************
Kadınlar, erkekleri de üfleyerek var ederler. Bir erkek bir kadının nefesi kadardır, başka hiç bir şey degildir.
April 19, 2017
Bir otelde birbirini hiç tanımayan üç kadın, karşı daireden onlara kadeh kaldıran başka yabancı bir kadınla yolculuğa çıkıyorlar. Hepsinin belli sorunları var ve yolculuk yaptıkları yerler Ortadoğu'daki sorunlu topraklar. Özünde bir kaçış, bir kadın dayanışması gibi gözükse de öncelikle hikayenin bu saçma başlangıcı sayfalar boyu peşinizi bırakmıyor ve karakterlerin sıkıntılarının altı bir türlü doldurulamıyor. Olayların geçtiği coğrafyanın hakkı verilemiyor. 470 sayfa boyunca aynı şeyler abartılı anlatımlarla kendini tekrarlıyor. Açıkçası okumadan önceki beklentilerime göre hayal kırıklığı oldu benim için.
August 6, 2016
Τις αγάπησα με όλη μου τη ψυχή. Το ίδιο και την Ece . Απίστευτα καλογραμμένο βιβλίο, φοβερές περιγραφές, σκιαγραφησεις προσώπων τόσο ξεχωριστών και μοναδικών που εύχεσαι να συναντούσες, ευχεσαι να έκανες κ εσύ αυτό το ταξίδι μαζί του, ευχεσαι να μπορούσες και εσύ να διαμορφώσεις με την πνοή σου μια τόσο μαγική εμπειρία σαν μ αυτή που έζησαν.
February 28, 2013
Kitap, tatli bir gazetecilik aliskanligi oldugunu da hissettirerek, tum hikayelere sonunu once anlatarak basliyor. Benim gibi tum ktaplarin once sonunu okuma heveslisi bir insana son derece sempatik geldi onceleri hatta hikayenin nasil o noktaya geldigini daha da cok merak ettirmeyi de cok guzel basariyor. Kapali/ erkek egemen ortadogu kulturlerinde dimdik ve sereserpe kadin olabilmenin mitolojisini oyle guzel anlatiyor ki Temelkuran'a sapka cikartmak; takdir edilesi romanin sahibesi olarak, cani gonulden ;helal olsun hemsire!' demek istiyor insan. Tum kiz kardeslere tavsiye edilesi, kadinlarin derin dilini anlatmayi kendimize sik sik hatirlatmamiz gerekliliginin bir romani.
July 5, 2017
Berbat!
August 19, 2018
Jednostavno ne.
Sviđa mi se sve sto piše u opisu, 4 žene iz različitih islamskih kultura kreću na putovanje koje će im promijeniti život. Tunižanka, Egipćanka, Turkinja i Libijka - svaka sa svojom prošlošću i ožiljcima, svaka sa svojim mislima.
Otprilike tu staje sve sto mi se sviđa. Pisano je na način da me svaka slijedeća rečenica motiva da zatvorim knjigu, jednostavno - ne ide dalje. Svaki odlomak je muka. Ova spominjana napetost je samo odgađanje da nam opise neke kretenske price, životne, ljubavne, kakvegod, sad me vise najiskrenije ne zanimaju, a sve se to odgađa zbog beskrajno ispraznih digresija i dijaloga koji nigdje ne vode.
Da ne spominjem činjenicu da nas autorica bas i ne upoznaje s političkim i socijalnim prilikama u zemljama koje se spominju, jer se podrazumjeva da znamo povijest sjeverne Afrike i bliskog istoka u događaj, datum i godinu, pa da nam je sve jasno.
Uglavnom, nije za mene.
Sviđa mi se sve sto piše u opisu, 4 žene iz različitih islamskih kultura kreću na putovanje koje će im promijeniti život. Tunižanka, Egipćanka, Turkinja i Libijka - svaka sa svojom prošlošću i ožiljcima, svaka sa svojim mislima.
Otprilike tu staje sve sto mi se sviđa. Pisano je na način da me svaka slijedeća rečenica motiva da zatvorim knjigu, jednostavno - ne ide dalje. Svaki odlomak je muka. Ova spominjana napetost je samo odgađanje da nam opise neke kretenske price, životne, ljubavne, kakvegod, sad me vise najiskrenije ne zanimaju, a sve se to odgađa zbog beskrajno ispraznih digresija i dijaloga koji nigdje ne vode.
Da ne spominjem činjenicu da nas autorica bas i ne upoznaje s političkim i socijalnim prilikama u zemljama koje se spominju, jer se podrazumjeva da znamo povijest sjeverne Afrike i bliskog istoka u događaj, datum i godinu, pa da nam je sve jasno.
Uglavnom, nije za mene.
January 9, 2021
Strasznie męcząca książka. Nie wiem jak to możliwe że ta sama autorka napisała „Odgłosy rosnących bananów”, które uważam za wspaniałe. Może to kwestia tłumaczenia, ale „Taniec...” jest poszatkowany, za długi o jakieś 4/5, bohaterki stworzone w jakiś abstrakcyjny sposób. Ledwo to zmęczyłam. I ta męcząca maniera zaczynania każdego rozdziału od końca. Druga gwiazdka chyba za jakieś przebłyski sensowności pod koniec, ale bez przekonania.
August 2, 2017
Devir romanından aldığım gazla bu kitabının da iyi olacağını düşünmüştüm ama hayal kırıklığı oldu benim için. Özellikle başlarda Türkçesi varken kullandığı yabancı veya yabancı kökenli kelimeler rahatsız etti. Sonra konu belki açılır diye okumaya zorladım kendimi o da olmadı. En sonunda muhteşem bir final bekliyodur dedim ama maalesef o da olmadı 👎🏻👎🏻👎🏻
July 16, 2024
" Όταν περνάει κανείς ένα σύνορο μια φορά, δεν μπορεί να διαβλέψει ποια άλλα όρια θα περάσει και με ποιον τρόπο. Η έρημος όπου χάνεται κανείς δεν είναι ίδια με την έρημο που τον βρίσκει... "
Read
May 29, 2019Jedva sam došla do polovice. Stvarno sam se trudila ali sve mi onako, bez neke logike, nisam mogla doživjeti likove, nemam pojma što bih o njima mislila. Došla sam do pola knjige i dalje me ne zanima ni sto ce biti, ni kako ce se zavrsiti. Sklopila sam je i odlozila a da nisam cak ni virnula na kraj jer mi bas svejedno. Ocjene nema jer ne mogu reci da je losa, ne mogu reci da je dobra... Osjecam se kao da sam ronila i ronila ne bih li dohvatila nešto skriveno za sto sam vise slutila i zeljela da postoji, umorila se, odustala, izronila van praznih ruku i ne osjecam... nista... bas nista...
February 2, 2019
“Yapmanız lazım gelenler ortadan kalkınca, olmanız lazım gelen kadınlar olacaksınız. Etrafınıza bakın. Göreceksiniz ki hayat bizim nefesimizde.”
“Hakikatte kadınlar, bu alem içinde başka bir alemde yaşarlar. İçine aşklarını ve büyülerini üfledikleri bir alemdir bu. Erkekler biteviye o alemi hırpalar, yıkar. Kadınlar ise yeniden üfleyerek nefesleriyle kurarlar o alemi. Kadınlar, erkekleri de üfleyerek var ederler. Bir erkek, bir kadının nefesi kadardır; başka hiçbir şey değildir.”
Çok narsist mi geliyor kulağa!
Dünyada kadınların yaşadığı negatif ayrımcılık karşısında az bile diyorum. İyi ki yazıyorsun Ece Temelkuran!
“Hakikatte kadınlar, bu alem içinde başka bir alemde yaşarlar. İçine aşklarını ve büyülerini üfledikleri bir alemdir bu. Erkekler biteviye o alemi hırpalar, yıkar. Kadınlar ise yeniden üfleyerek nefesleriyle kurarlar o alemi. Kadınlar, erkekleri de üfleyerek var ederler. Bir erkek, bir kadının nefesi kadardır; başka hiçbir şey değildir.”
Çok narsist mi geliyor kulağa!
Dünyada kadınların yaşadığı negatif ayrımcılık karşısında az bile diyorum. İyi ki yazıyorsun Ece Temelkuran!
February 21, 2017
Ece Temelkuran beni yine şaşırtmadı ve yazdıkları ile keyif vermeye devam ediyor.
Romanlarında hikayenin nereye gittiği, hikayenin güçlü olup olmaması, karakterler vb. çok da önem taşımıyor benim için.
Sanki sevdiğiniz bir bayan sizinle sohbet ediyor, kendiyle ve dünya ile ilgili birşeyler anlatıyor. Ona aşık olmak değil, sadece onun yörüngesine olmak gereken. Ne anlattığı değil, bu anlatımlarda hangi betimlemeleri yaptığı sizin için önemli.
Ben de Ece Temelkuran okurken böyle hissediyorum. Sadece kitabın tümünde dikkatinizi çekecek birkaç betimlemesi için bile okunası bir kitap.
Romanlarında hikayenin nereye gittiği, hikayenin güçlü olup olmaması, karakterler vb. çok da önem taşımıyor benim için.
Sanki sevdiğiniz bir bayan sizinle sohbet ediyor, kendiyle ve dünya ile ilgili birşeyler anlatıyor. Ona aşık olmak değil, sadece onun yörüngesine olmak gereken. Ne anlattığı değil, bu anlatımlarda hangi betimlemeleri yaptığı sizin için önemli.
Ben de Ece Temelkuran okurken böyle hissediyorum. Sadece kitabın tümünde dikkatinizi çekecek birkaç betimlemesi için bile okunası bir kitap.
March 23, 2018
Okuduğum ilk Ece Temelkuran kitabıydı. Evet, devam edeceğim kesinlikle. Başından sonuna sisterhood anlayışıyla yazılmış, kadınların ne kadar güçlü olabildiklerini bize göstermiş dört kadının hikayesi. Çıktıkları yolculuğa ben de katıldım kitabı okurken. Her kadının belki de kendisini bulması için gerekiyor bu tarz yolculuklar. İçerisindeki Mektupları ve yazıtları açıp tekrar tekrar okumak isteyeceğim eminim ki.
August 23, 2015
Kadınları anlatan kitapları seviyorum.Fakat bu kitapta beni sıkan birşey vardı.Bir bölümü bitirip diğerine geçerken ne bir merak ne bir heyecan ne bir ne bir.....Haksızlık da etmek istemiyorum.Sakin sakin de okunabilecek kitaplar var tabi.
March 10, 2013
Karakterler sizinle kalıyor kitap bitince, hikaye... O kadar değil. Ece Temelkuran iyi bir betimleyici, ama hikayeci olarak gidecek yolu var daha.
Displaying 1 - 30 of 139 reviews