What do you think?
Rate this book
Η Τριλογία της Αθήνας #1
Στο πίσω κάθισμα
Ένας σκηνοθέτης βρίσκεται άγρια δολοφονημένος στο υπόγειο του Θεάτρου Πλάκας. Ο Αστυνόμος Χάρης Κόκκινος και οι συνεργάτες του θα κληθούν να διαλευκάνουν μια υπόθεση που αναμένεται να απασχολήσει την κοινή γνώμη. Σύντομα θα αντιληφθούν ότι θα χρειαστεί να αναζητήσουν τα αίτια της δολοφονίας στο σκοτεινό παρελθόν του σκηνοθέτη, ξετυλίγοντας ένα κουβάρι κοινών μυστικών, συγκάλυψης και βίας στην καρδιά της σημερινής Αθήνας.
Ταυτόχρονα, ο γιος του σαρανταπεντάρη Αστυνόμου συλλαμβάνεται με κατηγορίες που θα τον αναγκάσουν να βουτήξει στο δικό του οικογενειακό παρελθόν. Η πίεση του χρόνου και τα σφραγισμένα στόματα θα αποδείξουν ότι τα πράγματα δεν είναι ποτέ απλά για όσους βρέθηκαν στο πίσω κάθισμα.
Σε μια κοινωνία όπου όλοι είναι ένοχοι, κάποιοι θα πληρώσουν το τίμημα, μεταξύ αυτών και ο Χάρης Κόκκινος. Οι ανακρίσεις θα συνθέσουν μια τοιχογραφία των κατοίκων της Αθήνας που πρωταγωνιστεί σε μια ιστορία που δεν θα υπήρχε, αν δεν υπήρχε η πόλη και τίποτα δεν θα μείνει στο σκοτάδι κάτω από τον λαμπρό ήλιο της.
Ταυτόχρονα, ο γιος του σαρανταπεντάρη Αστυνόμου συλλαμβάνεται με κατηγορίες που θα τον αναγκάσουν να βουτήξει στο δικό του οικογενειακό παρελθόν. Η πίεση του χρόνου και τα σφραγισμένα στόματα θα αποδείξουν ότι τα πράγματα δεν είναι ποτέ απλά για όσους βρέθηκαν στο πίσω κάθισμα.
Σε μια κοινωνία όπου όλοι είναι ένοχοι, κάποιοι θα πληρώσουν το τίμημα, μεταξύ αυτών και ο Χάρης Κόκκινος. Οι ανακρίσεις θα συνθέσουν μια τοιχογραφία των κατοίκων της Αθήνας που πρωταγωνιστεί σε μια ιστορία που δεν θα υπήρχε, αν δεν υπήρχε η πόλη και τίποτα δεν θα μείνει στο σκοτάδι κάτω από τον λαμπρό ήλιο της.
440 pages, Paperback
First published July 4, 2016
6 people are currently reading
227 people want to read
About the author
Ευτυχία Γιαννάκη
19 books187 followersΗ Ευτυχία Γιαννάκη γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Σπούδασε πληροφορική, μουσική τεχνολογία, επικοινωνία και εργάστηκε στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Τα τελευταία χρόνια διδάσκει σε εργαστήρια δημιουργικής γραφής.
Από τις εκδόσεις Ίκαρος κυκλοφορεί η σειρά αστυνομικών μυθιστορημάτων με πρωταγωνιστή τον Αστυνόμο Χάρη Κόκκινο.
Η τριλογία της Αθήνας:
#1 Στο πίσω κάθισμα (2016)
#2 Αλκυονίδες μέρες (2017)
#3 Πόλη στο φως (2018)
Η τριλογία του βυθού:
#4 Η νόσος του μικρού θεού (2020)
#5 Στη φωλιά του ιππόκαμπου (2021)
#6 Οι ναυαγοί του Αυγούστου (2022)
Από τις εκδόσεις Ίκαρος κυκλοφορεί και η σειρά μυστηρίου για παιδιά "Πιτσιμπουίνοι: Τα πρώτα μου μυστήρια":
- Μυστήριο στη Λίμνη Λαμπίκο
- Εξαφάνιση στο Πίτσι Πίτσου
- Το μεγάλο Πιτς Πάρτι
- Έκρηξη στο Πιτσιτούμπο
- Κάτι βρομάει στου Πίτσου
- Το Πειρατικό Πιτς Radio
Στο παρελθόν κυκλοφόρησε με ψευδώνυμο το μυθιστόρημα "Χάρντκορ" (εκδόσεις Ωκεανίδα) που μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο, ενώ υπέγραψε και το σενάριο της αστυνομικής τηλεοπτικής σειράς "Ο Σκαραβαίος" (Alpha TV).
Από τις εκδόσεις Ίκαρος κυκλοφορεί η σειρά αστυνομικών μυθιστορημάτων με πρωταγωνιστή τον Αστυνόμο Χάρη Κόκκινο.
Η τριλογία της Αθήνας:
#1 Στο πίσω κάθισμα (2016)
#2 Αλκυονίδες μέρες (2017)
#3 Πόλη στο φως (2018)
Η τριλογία του βυθού:
#4 Η νόσος του μικρού θεού (2020)
#5 Στη φωλιά του ιππόκαμπου (2021)
#6 Οι ναυαγοί του Αυγούστου (2022)
Από τις εκδόσεις Ίκαρος κυκλοφορεί και η σειρά μυστηρίου για παιδιά "Πιτσιμπουίνοι: Τα πρώτα μου μυστήρια":
- Μυστήριο στη Λίμνη Λαμπίκο
- Εξαφάνιση στο Πίτσι Πίτσου
- Το μεγάλο Πιτς Πάρτι
- Έκρηξη στο Πιτσιτούμπο
- Κάτι βρομάει στου Πίτσου
- Το Πειρατικό Πιτς Radio
Στο παρελθόν κυκλοφόρησε με ψευδώνυμο το μυθιστόρημα "Χάρντκορ" (εκδόσεις Ωκεανίδα) που μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο, ενώ υπέγραψε και το σενάριο της αστυνομικής τηλεοπτικής σειράς "Ο Σκαραβαίος" (Alpha TV).
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 74 reviews
October 28, 2016
3,75/5
Ίσως ο μεγαλύτερος έπαινος που μπορώ να δώσω στο βιβλίο είναι τελικά και ο πιο απλός.
"Ένα κλασσικό αστυνομικό μυθιστόρημα."
Οι φίλοι του αστυνομικού θα καταλάβουν τι εννοώ και δεν χρειάζεται κάτι παραπάνω. Για τους υπόλοιπους ας πω λίγα πράγματα.
Είναι το είδος του αστυνομικού που βασίζεται όχι στην ιδιαίτερα πολύπλοκη υπόθεση αλλά σε μυστικά του παρελθόντος που στοιχειώνουν το σήμερα. Όλοι πασχίζουν να τα κρατήσουν κρυμμένα και ο κεντρικός ήρωας λίγο λίγο, κομμάτι κομμάτι φέρνει στο φως. Η συγγραφέας δίνει με μαεστρία τις πληροφορίες ώστε ο αναγνώστης να συμμετέχει κι αυτός με τις υποθέσεις του στο "παιχνίδι" αλλά χωρίς οι υποψίες του να γίνονται βεβαιότητες από την αρχή. Δεν λέω άλλα γιατί δε θέλω να αποκαλύψω κατά λάθος κάποια κρίσιμα στοιχεία της πλοκής. Το τέλος ικανοποιεί και κλείνει σωστά την ιστορία (πολύ σημαντικό για μένα).
Ιδιαίτερα μου άρεσε ο τρόπος που η συγγραφέας μεταφέρει τον αναγνώστη στην Αθήνα του σήμερα, μια ρεαλιστική αλλά χωρίς πεσιμιστικούς λυρισμούς εικόνα της πόλης. Επίσης, ο κεντρικός ήρωας, ο αστυνόμος Χάρης Κόκκινος (που ελπίζω να γίνει γνώριμη φιγούρα των βιβλιοπωλείων στο μέλλον) είναι αρκετά ιδιαίτερος για να είναι ενδιαφέρων αλλά χωρίς υπερβολές που θα τον έκαναν μη ρεαλιστικό. Τα προσωπικά του προβλήματα παρόντα αλλά στη σωστή δόση και σε μορφή που προάγει την πλοκή ώστε να μη χάνεται η αφήγηση μέσα τους όπως συμβαίνει συχνά σε σύγχρονα αστυνομικά (ιδίως σκανδιναβικής προέλευσης).
Εν κατακλείδι, ένα ισορροπημένο αστυνομικό που διαβάζεται εύκολα και ικανοποιεί μέχρι το τέλος! Μπράβο στην Ευτυχία Γιαννάκη!
Ίσως ο μεγαλύτερος έπαινος που μπορώ να δώσω στο βιβλίο είναι τελικά και ο πιο απλός.
"Ένα κλασσικό αστυνομικό μυθιστόρημα."
Οι φίλοι του αστυνομικού θα καταλάβουν τι εννοώ και δεν χρειάζεται κάτι παραπάνω. Για τους υπόλοιπους ας πω λίγα πράγματα.
Είναι το είδος του αστυνομικού που βασίζεται όχι στην ιδιαίτερα πολύπλοκη υπόθεση αλλά σε μυστικά του παρελθόντος που στοιχειώνουν το σήμερα. Όλοι πασχίζουν να τα κρατήσουν κρυμμένα και ο κεντρικός ήρωας λίγο λίγο, κομμάτι κομμάτι φέρνει στο φως. Η συγγραφέας δίνει με μαεστρία τις πληροφορίες ώστε ο αναγνώστης να συμμετέχει κι αυτός με τις υποθέσεις του στο "παιχνίδι" αλλά χωρίς οι υποψίες του να γίνονται βεβαιότητες από την αρχή. Δεν λέω άλλα γιατί δε θέλω να αποκαλύψω κατά λάθος κάποια κρίσιμα στοιχεία της πλοκής. Το τέλος ικανοποιεί και κλείνει σωστά την ιστορία (πολύ σημαντικό για μένα).
Ιδιαίτερα μου άρεσε ο τρόπος που η συγγραφέας μεταφέρει τον αναγνώστη στην Αθήνα του σήμερα, μια ρεαλιστική αλλά χωρίς πεσιμιστικούς λυρισμούς εικόνα της πόλης. Επίσης, ο κεντρικός ήρωας, ο αστυνόμος Χάρης Κόκκινος (που ελπίζω να γίνει γνώριμη φιγούρα των βιβλιοπωλείων στο μέλλον) είναι αρκετά ιδιαίτερος για να είναι ενδιαφέρων αλλά χωρίς υπερβολές που θα τον έκαναν μη ρεαλιστικό. Τα προσωπικά του προβλήματα παρόντα αλλά στη σωστή δόση και σε μορφή που προάγει την πλοκή ώστε να μη χάνεται η αφήγηση μέσα τους όπως συμβαίνει συχνά σε σύγχρονα αστυνομικά (ιδίως σκανδιναβικής προέλευσης).
Εν κατακλείδι, ένα ισορροπημένο αστυνομικό που διαβάζεται εύκολα και ικανοποιεί μέχρι το τέλος! Μπράβο στην Ευτυχία Γιαννάκη!
August 20, 2018
Αχ, αυτό το βιβλίο. Πόσο ήθελα να μου αρέσει! Θες που ακολουθώ καιρό την συγγραφέα στο instagram και μου είναι άκρως συμπαθής; Θες που είχα ακούσει θετικά σχόλια για την τριλογία της Αθήνας από άτομα που εμπιστεύομαι; Κάτι δεν πήγε καλά όμως.
Στην αστυνομική σειρά της Ευτυχίας Γιαννάκη ακολουθούμε τον αστυνόμο Χάρη Κόκκινο, έναν άκρως ενδιαφέρων χαρακτήρα, καθώς οι αντιδράσεις του είναι πολύ δύσκολο να προβλεφθούν με σιγουριά και ο χαρακτήρας του μοιάζει να είναι πολυδιάστατος, χωρίς κανένα “καρτουνίστικο” ή στερεοτυπικό στοιχείο.
Εφόσον τα γεγονότα διαδραματίζονται στην σημερινή Αθήνα, είναι αυτονόητο ότι υπάρχει και αναφορά στην οικονομική κρίση -έμμεσα και άμεσα. Ο έμμεσος σχολιασμός στο Πίσω Κάθισμα έχει να κάνει με την έλλειψη προσωπικού στην ελληνική αστυνομία, τα κακοδιατηρημένα γραφεία και κτίρια και τον ελαττωματικό εξοπλισμό. Ο άμεσος διατυπώνεται μέσα από τους διαλόγους και την αφήγηση σχεδόν συνέχεια. Μικρή παύση για να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Το βρίσκω αρκετά σημαντικό οι συγγραφείς να παραμένουν σε επαφή με την πραγματικότητα και να μην γράφουν αστυνομικές περιπέτειες που δεν πατούν στην πραγματικότητα. Και μιας που η κρίση είναι ο ελέφαντας στο δωμάτιο, εάν θέλεις να γράψεις μια σύγχρονη, ρεαλιστική μυθοπλασία, δε μπορείς να κάνεις ότι δεν υπάρχει. Αλλά όταν ο σχολιασμός καταλήγει να χώνεται σε κάθε συζήτηση που μπορεί να χωθεί, καταντάει το λιγότερο κουραστικό και μου θυμίζει έντονα άτομα τρίτης ηλικίας σε δημόσια υπηρεσία ή τράπεζα που έχουν τη φράση “τους αλήτες” στο τσεπάκι. Με κούρασε πάρα πολύ.
Αλλά ο σχολιασμός περί κρίσης δεν είναι το χειρότερο. Εκεί που με έχασε ήταν στο τέλος, όταν έσπασε έναν από τους 20 “κανόνες” της αστυνομικής λογοτεχνίας σύμφωνα με τον S.S. Van Dine (δείτε εδώπερισσότερα), τραβώντας άσσο απ’ το μανίκι. Είναι κάτι στο οποίο δε μπορώ να αναφερθώ χωρίς να κάνω spoil, γι’ αυτό δε θα πω περισσότερα. Όσοι το διαβάσατε ίσως ξέρετε σε τι αναφέρομαι.
Θέλω να πιστεύω ότι τα επόμενα βιβλία της σειράς δε θα με απογοητεύσουν και η αλήθεια είναι πως ο αστυνόμος Κόκκινος φαίνεται αρκετά ενδιαφέρον τυπάκι για να τον παρατήσω τόσο νωρίς, αλλά σίγουρα θα βάλω άλλα βιβλία ως προτεραιότητα – για την ώρα τουλάχιστον.
Στην αστυνομική σειρά της Ευτυχίας Γιαννάκη ακολουθούμε τον αστυνόμο Χάρη Κόκκινο, έναν άκρως ενδιαφέρων χαρακτήρα, καθώς οι αντιδράσεις του είναι πολύ δύσκολο να προβλεφθούν με σιγουριά και ο χαρακτήρας του μοιάζει να είναι πολυδιάστατος, χωρίς κανένα “καρτουνίστικο” ή στερεοτυπικό στοιχείο.
Εφόσον τα γεγονότα διαδραματίζονται στην σημερινή Αθήνα, είναι αυτονόητο ότι υπάρχει και αναφορά στην οικονομική κρίση -έμμεσα και άμεσα. Ο έμμεσος σχολιασμός στο Πίσω Κάθισμα έχει να κάνει με την έλλειψη προσωπικού στην ελληνική αστυνομία, τα κακοδιατηρημένα γραφεία και κτίρια και τον ελαττωματικό εξοπλισμό. Ο άμεσος διατυπώνεται μέσα από τους διαλόγους και την αφήγηση σχεδόν συνέχεια. Μικρή παύση για να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Το βρίσκω αρκετά σημαντικό οι συγγραφείς να παραμένουν σε επαφή με την πραγματικότητα και να μην γράφουν αστυνομικές περιπέτειες που δεν πατούν στην πραγματικότητα. Και μιας που η κρίση είναι ο ελέφαντας στο δωμάτιο, εάν θέλεις να γράψεις μια σύγχρονη, ρεαλιστική μυθοπλασία, δε μπορείς να κάνεις ότι δεν υπάρχει. Αλλά όταν ο σχολιασμός καταλήγει να χώνεται σε κάθε συζήτηση που μπορεί να χωθεί, καταντάει το λιγότερο κουραστικό και μου θυμίζει έντονα άτομα τρίτης ηλικίας σε δημόσια υπηρεσία ή τράπεζα που έχουν τη φράση “τους αλήτες” στο τσεπάκι. Με κούρασε πάρα πολύ.
Αλλά ο σχολιασμός περί κρίσης δεν είναι το χειρότερο. Εκεί που με έχασε ήταν στο τέλος, όταν έσπασε έναν από τους 20 “κανόνες” της αστυνομικής λογοτεχνίας σύμφωνα με τον S.S. Van Dine (δείτε εδώπερισσότερα), τραβώντας άσσο απ’ το μανίκι. Είναι κάτι στο οποίο δε μπορώ να αναφερθώ χωρίς να κάνω spoil, γι’ αυτό δε θα πω περισσότερα. Όσοι το διαβάσατε ίσως ξέρετε σε τι αναφέρομαι.
Θέλω να πιστεύω ότι τα επόμενα βιβλία της σειράς δε θα με απογοητεύσουν και η αλήθεια είναι πως ο αστυνόμος Κόκκινος φαίνεται αρκετά ενδιαφέρον τυπάκι για να τον παρατήσω τόσο νωρίς, αλλά σίγουρα θα βάλω άλλα βιβλία ως προτεραιότητα – για την ώρα τουλάχιστον.
June 28, 2017
Τι να πω, μεγάλο κρίμα. Αυτό το βιβλίο έχει όλα τα συστατικά ενός καλού αστυνομικού μυθιστορήματος, ενδιαφέρουσα πλοκή, τρισδιάστατους χαρακτήρες, πειστική απεικόνιση της Αθήνας στην εποχή της κρίσης. Αλλά αντί η συγγραφέας να κάτσει να γράψει ένα βιβλίο με συνοχή και ροή, περιορίστηκε στο να πετάξει όλα αυτά στο χαρτί κι ότι ήθελε προκύψει. Είναι σα να πήρε ένας σεφ εξαιρετικά υλικά και, αντί να κάνει τη δουλειά του και να μαγειρέψει, τα έριξε σε μία κατσαρόλα σε λάθος ποσότητες και την έβαλε στο μάτι χωρίς καν να τα ανακατέψει. Η βασική αστυνομική πλοκή είναι καλή, αλλά πιάνει μόλις το μισό του βιβλίου, ενώ οι υπόλοιπες σελίδες γεμίζουν με συνεχείς και επαναλαμβανόμενες αναφορές στα προσωπικά των αστυνομικών και στα ποσά χάλια είναι η κατάσταση σήμερα. Όχι ότι αυτά τα στοιχεία δεν έχουν θέση σε ένα αστυνομικό, αλλά στη σωστή αναλογία και συνυφασμένα αρμονικά με τη υπόθεση, πράγμα που εδώ η συγγραφέας δεν το προσπαθεί καν. Τα κραυγαλέα λάθη στον τρόπο που λειτουργεί η αστυνομία και το δικαστικό σύστημα θα μπορούσαν πολύ εύκολα να αποφευχθούν με μία στοιχειώδη έρευνα. Το χειρότερο είναι ότι η γραφή είναι κάπως ασυνάρτητη, λες και η ψυχική τρικυμία του κεντρικού ήρωα είναι κολλητική και μεταδόθηκε και στην συγγραφέα.
September 30, 2017
Readathon 2017 17/26 Ένα βιβλίο που σας κάνανε δώρο
Το πίσω κάθισμα είναι μια αρκετά καλή πρώτη προσπάθεια της Κας Γιαννάκη να μπει στο δύσκολο δρόμο της αστυνομικής λογοτεχνίας.
Τα θετικά του βιβλίου (ευτυχως) είναι αρκετά:
Πρώτα από όλα ο τρόπος γραφής (απόλαυση) δεν ήταν γρήγορο ούτε είχε σκηνές δράσης και αγωνίας αλλά αυτή η νωχελικότητα το έκανε να ήταν πιο προσεγμένο και πιο ουσιαστικό, δεύτερον η ρεαλιστικότητα των περιστάσεων και των καταστάσεων μέσω της κρίσης και των μνημονίων τα οποία δεν με κούρασαν μιας και ο τρόπος που τα αποτύπωνε τα έκαναν απλά αυτό που είναι .... κομμάτι της ζωής μας.
Ο κεντρικός χαρακτήρας του βιβλίου πολύ μου άρεσε... ήταν αλλόκοτος και ένιωθα ότι δεν έχει διαμορφωθεί 100% ή ίσως δεν το έχω εγώ διαμορφώσει 100%... παρολαυτά ξεφεύγει από τα συνηθισμένα χαρακτηριστικά. Είναι λίγο μπερδεμένος, λίγο κατσούφης, λίγο απαισιόδοξος και αισιόδοξος μαζί, είναι πολύ περίεργος και σίγουρα περνάει κατάθλιψη + ότι έχει μια πολύ προβληματική σχέση με τα προσωπικά του... Όμως όλος αυτός ο αχταρμάς της προσωπικότητάς του στα μάτια μου τον έκανε ενδιαφέρων, όπως ενδιαφέρων έχουν και τα άλλα άτομα της ομάδας του. Ο καθένας με την δικιά του προσωπικότητα που με έναν τρόπο ο ένας συμπληρώνει τα κενά του άλλου.
Αρνητικά του βιβλίου.
Μόνο ένα. Το βάθος που μπορεί να έχει ένα έγκλημα. Επιφανειακό. Δεν με κάλυψε 100% ούτε η δολοφόνος η οποία το background της ήταν μια - δυο σελίδες στο βιβλίο, ούτε ο τρόπος που έδρασε, ούτε ο λόγος που το έκανε. Η συγγραφέας σκιαγράφησε τους κεντρικούς χαρακτήρες του βιβλίου 1000% και άφησε την πιο σημαντική από όλους δίχως μια ουσιώδη επεξήγηση έστω για το κίνητρο.
Και σε αυτό το σημείο με έχασε...
Ελπίζω το 2ο να είναι καλύτερο....
3,5 αστέρια...
Το πίσω κάθισμα είναι μια αρκετά καλή πρώτη προσπάθεια της Κας Γιαννάκη να μπει στο δύσκολο δρόμο της αστυνομικής λογοτεχνίας.
Τα θετικά του βιβλίου (ευτυχως) είναι αρκετά:
Πρώτα από όλα ο τρόπος γραφής (απόλαυση) δεν ήταν γρήγορο ούτε είχε σκηνές δράσης και αγωνίας αλλά αυτή η νωχελικότητα το έκανε να ήταν πιο προσεγμένο και πιο ουσιαστικό, δεύτερον η ρεαλιστικότητα των περιστάσεων και των καταστάσεων μέσω της κρίσης και των μνημονίων τα οποία δεν με κούρασαν μιας και ο τρόπος που τα αποτύπωνε τα έκαναν απλά αυτό που είναι .... κομμάτι της ζωής μας.
Ο κεντρικός χαρακτήρας του βιβλίου πολύ μου άρεσε... ήταν αλλόκοτος και ένιωθα ότι δεν έχει διαμορφωθεί 100% ή ίσως δεν το έχω εγώ διαμορφώσει 100%... παρολαυτά ξεφεύγει από τα συνηθισμένα χαρακτηριστικά. Είναι λίγο μπερδεμένος, λίγο κατσούφης, λίγο απαισιόδοξος και αισιόδοξος μαζί, είναι πολύ περίεργος και σίγουρα περνάει κατάθλιψη + ότι έχει μια πολύ προβληματική σχέση με τα προσωπικά του... Όμως όλος αυτός ο αχταρμάς της προσωπικότητάς του στα μάτια μου τον έκανε ενδιαφέρων, όπως ενδιαφέρων έχουν και τα άλλα άτομα της ομάδας του. Ο καθένας με την δικιά του προσωπικότητα που με έναν τρόπο ο ένας συμπληρώνει τα κενά του άλλου.
Αρνητικά του βιβλίου.
Μόνο ένα. Το βάθος που μπορεί να έχει ένα έγκλημα. Επιφανειακό. Δεν με κάλυψε 100% ούτε η δολοφόνος η οποία το background της ήταν μια - δυο σελίδες στο βιβλίο, ούτε ο τρόπος που έδρασε, ούτε ο λόγος που το έκανε. Η συγγραφέας σκιαγράφησε τους κεντρικούς χαρακτήρες του βιβλίου 1000% και άφησε την πιο σημαντική από όλους δίχως μια ουσιώδη επεξήγηση έστω για το κίνητρο.
Και σε αυτό το σημείο με έχασε...
Ελπίζω το 2ο να είναι καλύτερο....
3,5 αστέρια...
December 23, 2018
Ο Χάρης Κόκκινος είναι ίσως ο πιο ρεαλιστικός ασφαλίτης σε ελληνικό βιβλίο που έχω διαβάσει (από κοντά έρχεται ο Αστυνόμος Καπετάνος του Σίμου, ο δημόσιος υπάλληλος Αστυνόμος Χαρίτος του Μάρκαρη θα ήταν ταιριαστός στο Τμήμα Διαβατηρίων ίσως, άντε Διοικητής Τροχαίας, για τον-πως-τον-λένε της Χίλντας Παπαδημητρίου ας μην μιλήσω καλύτερα), αλλά φυσικά λάθη, λάθη, λάθη. Έχει ατμόσφαιρα, είναι καλογραμμένο (όταν του έδωσα 3αρι μάλλον ήμουν καλός άνθρωπος) αλλά αν δεν έχετε μπει σε αστυνομικό τμήμα εκτός από το να βγάλετε ταυτότητα, γιατί γράφετε αστυνομικό ; Έχετε μπει σε κουζίνα. Φτιάξτε ένα παστίτσιο.
(Περιμένω δημοσίευση στην Α Μπα-Σβήνω-Σχόλια-Φεμινάζι-Στήλη-Της Λάιφο-Ο-Καζουαλ-Σεξισμος-Της-Ημέρας)
Και πάλι την προτιμώ από τον Μάρκαρη.
(Πότε θα πάρει σύνταξη ο Χαρίτος γαμώ τα μνημόνια μου)
(Περιμένω δημοσίευση στην Α Μπα-Σβήνω-Σχόλια-Φεμινάζι-Στήλη-Της Λάιφο-Ο-Καζουαλ-Σεξισμος-Της-Ημέρας)
Και πάλι την προτιμώ από τον Μάρκαρη.
(Πότε θα πάρει σύνταξη ο Χαρίτος γαμώ τα μνημόνια μου)
March 20, 2017
by BookLoverGR
Αυτό το αστυνομικό μυθιστόρημα ήταν από τα βιβλία που ήθελα οπωσδήποτε να προσθέσω στην βιβλιοθήκη μου, στην συλλογή των αστυνομικών μυθιστορημάτων μου. Είναι λίγο σπάνιο για Ελληνίδα συγγραφέα να επιλέξει να γράψει αστυνομικό …και τόσο επιτυχημένο! Η Ευτυχία Γιαννάκη με εξέπληξε ευχάριστα! Κατάφερε να επαναφέρει την ελληνική αστυνομική λογοτεχνία στο προσκήνιο!
Αυτό το αστυνομικό μυθιστόρημα ήταν από τα βιβλία που ήθελα οπωσδήποτε να προσθέσω στην βιβλιοθήκη μου, στην συλλογή των αστυνομικών μυθιστορημάτων μου. Είναι λίγο σπάνιο για Ελληνίδα συγγραφέα να επιλέξει να γράψει αστυνομικό …και τόσο επιτυχημένο! Η Ευτυχία Γιαννάκη με εξέπληξε ευχάριστα! Κατάφερε να επαναφέρει την ελληνική αστυνομική λογοτεχνία στο προσκήνιο!
December 23, 2016
Μου λείπει ήδη ο Χάρης Κόκκινος. Με αυτό το συναίσθημα έκλεισα το βιβλίο. Το "Στο πίσω κάθισμα" είναι η επιβεβαίωση ότι έχουμε Έλληνες συγγραφείς με αστυνομικό δαιμόνιο που σε τίποτα δεν έχουν να ζηλέψουν τους Σκανδιναβούς. Η γραφή της Ευτυχίας Γιαννάκη εξαιρετική. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει ότι τα γεγονότα διαδραματίζονται στην Αθήνα του σήμερα. Στην Αθήνα της οικονομικής κρίσης, των διαδηλώσεων, στην οργισμένη Αθήνα. Εκτός από αστυνομικό θέμα το "πίσω κάθισμα" ασχολείται και με τις ανθρώπινες σχέσεις, δίνοντας έτσι ψυχολογικές προεκτάσεις στο μυθιστόρημα. Μου θύμισε αρκετά τις αστυνομικές υποθέσεις και τους ήρωες του Μαρή.
Αναμένουμε το επόμενο...
Αναμένουμε το επόμενο...
April 21, 2017
Το βιβλίο αυτό είναι ένα police procedural, καθαρό αστυνομικό μυθιστόρημα δηλαδή. Το βρήκα αρκετά ρεαλιστικό για την ελληνική αστυνομική πραγματικότητα, όπως εγώ την φαντάζομαι. Σαν πρωτόλειο είναι αρκετά προσεγμένο και μου θύμισε πολύ την γραφή του Μάρκαρη. Είμαι σίγουρη πως οι φαν του Μάρκαρη θα γίνουν σίγουρα και φαν της Γιαννάκη αν την διαβάσουν.
Ο κεντρικός ήρωας του βιβλίου είναι ο τμηματάρχης του πρώτου τμήματος της υποδιεύθυνσης εγκλημάτων κατά της ζωής, στο τμήμα Ακροπόλεως της Αθήνας. Ο Χάρης Κόκκινος με το παρατσούκλι Πρίγκιπας στο σώμα, λόγω του γάμου του με πλούσια κληρονόμο του κατασκευαστικού κλάδου, την Μάρθα που έπειτα από δύο χρόνια γάμου χώρισαν με ένα επώδυνο διαζύγιο που αποτέλεσμα είχε να στερήσει στον Χάρη την δυνατότητα να βλέπει τον γιό του. Αν και κεντρικός ήρωας δεν νομίζω ότι η συγγραφέας μας έχει κάνει ιδιαίτερη ανάλυση στον χαρακτήρα του. Μοιάζει μπερδεμένος σας χαρακτήρας στο πως πρέπει να αντιδράσει και τι πρέπει να κάνει στην ζωή του. Παρόλα αυτά γίνεται συμπαθής αν και δεν είναι ξεκάθαρος. Ελπίζω η εικόνα του να γίνει πιο πλήρης στα επόμενα βιβλία.
Συνεργάτες του Χάρη είναι ο Γιάννης Ζώης, το δεξί του χέρι, άνθρωπος με κακό χιούμορ και έλλειψη ευαισθησίας αλλά ένας ευσυνείδητος αστυνομικός, λεπτολόγος, υπομονετικός και με εξαιρετικές ικανότητες στην συγκέντρωση στοιχείων, ο Ηρακλής Χρηστίδης ένας αστυνόμος ανέκφραστος και χωρίς συναισθήματα και η Λίνα Λιάρου που βρίσκεται συνήθως στο γραφείο και οργανώνει την χαρτούρα αλλά είναι και ο άνθρωπος που ανοίγει την καρδιά του για όλα του τα προβλήματα ο Χάρης. Σαν ομάδα μου φάνηκαν αρκετά συμπαθής και σίγουρα θα ήθελα να διαβάσω και άλλες τους περιπέτειες.
Η ιστορία που αφηγείται το βιβλίο είναι μια ιστορία που θα μπορούσες να συμβεί και θα μπορούσες να την ακούσεις στα δελτία ειδήσεων. Αν και το φινάλε του βιβλίου δεν με ικανοποίησε πλήρως. Επίσης αυτό που μου έλειψε πολύ είναι η δράση, το βρήκα λίγο στατικό, ελπίζω να βρω λίγη αδρεναλίνη στο επόμενο βιβλίο της κας Γιαννάκη.
Ο κεντρικός ήρωας του βιβλίου είναι ο τμηματάρχης του πρώτου τμήματος της υποδιεύθυνσης εγκλημάτων κατά της ζωής, στο τμήμα Ακροπόλεως της Αθήνας. Ο Χάρης Κόκκινος με το παρατσούκλι Πρίγκιπας στο σώμα, λόγω του γάμου του με πλούσια κληρονόμο του κατασκευαστικού κλάδου, την Μάρθα που έπειτα από δύο χρόνια γάμου χώρισαν με ένα επώδυνο διαζύγιο που αποτέλεσμα είχε να στερήσει στον Χάρη την δυνατότητα να βλέπει τον γιό του. Αν και κεντρικός ήρωας δεν νομίζω ότι η συγγραφέας μας έχει κάνει ιδιαίτερη ανάλυση στον χαρακτήρα του. Μοιάζει μπερδεμένος σας χαρακτήρας στο πως πρέπει να αντιδράσει και τι πρέπει να κάνει στην ζωή του. Παρόλα αυτά γίνεται συμπαθής αν και δεν είναι ξεκάθαρος. Ελπίζω η εικόνα του να γίνει πιο πλήρης στα επόμενα βιβλία.
Συνεργάτες του Χάρη είναι ο Γιάννης Ζώης, το δεξί του χέρι, άνθρωπος με κακό χιούμορ και έλλειψη ευαισθησίας αλλά ένας ευσυνείδητος αστυνομικός, λεπτολόγος, υπομονετικός και με εξαιρετικές ικανότητες στην συγκέντρωση στοιχείων, ο Ηρακλής Χρηστίδης ένας αστυνόμος ανέκφραστος και χωρίς συναισθήματα και η Λίνα Λιάρου που βρίσκεται συνήθως στο γραφείο και οργανώνει την χαρτούρα αλλά είναι και ο άνθρωπος που ανοίγει την καρδιά του για όλα του τα προβλήματα ο Χάρης. Σαν ομάδα μου φάνηκαν αρκετά συμπαθής και σίγουρα θα ήθελα να διαβάσω και άλλες τους περιπέτειες.
Η ιστορία που αφηγείται το βιβλίο είναι μια ιστορία που θα μπορούσες να συμβεί και θα μπορούσες να την ακούσεις στα δελτία ειδήσεων. Αν και το φινάλε του βιβλίου δεν με ικανοποίησε πλήρως. Επίσης αυτό που μου έλειψε πολύ είναι η δράση, το βρήκα λίγο στατικό, ελπίζω να βρω λίγη αδρεναλίνη στο επόμενο βιβλίο της κας Γιαννάκη.
February 25, 2018
Όσον αφορά την αστυνομική λογοτεχνία μοιραία κάνω το λάθος να χρησιμοποιώ σαν μέτρο σύγκρισης τη σκανδιναβική σχολή. Η Ευτυχία Γιαννάκη άντεξε επάξια την όποια σύγκριση! Σύγχρονος λογοτεχνικός λόγος, χωρίς φλυαρίες, με φόντο την Αθήνα του σήμερα και μία πλοκή που ξετυλίγεται με αμείωτο ενδιαφέρον.
Τελειώνοντας το πρώτο βιβλίο της τριλογίας, ένα είναι σίγουρο: Οι αλκυονίδες μέρες θα προστεθούν σίγουρα στη λίστα tbr!
Τελειώνοντας το πρώτο βιβλίο της τριλογίας, ένα είναι σίγουρο: Οι αλκυονίδες μέρες θα προστεθούν σίγουρα στη λίστα tbr!
May 30, 2017
Το τέλειο ελληνικό αστυνομικό μυθιστόρημα! Δεν μπορώ να βρω κάτι υπερβολικό ή περιττό. Οι περιγραφές είναι πολύ όμορφες και με ταξίδεψαν στη χειμωνιάτικη Αθήνα (η οποία μου λείπει). Αναμένω το 2ο της τριλογίας :)
October 12, 2017
Δεν θα πω πολλά. Σίγουρα δεν ήταν αυτό που περίμενα... Οι λόγοι που πήρε 2 αστεράκια είναι:
-Αργή πλοκή
-Απλή ιστορία χωρίς να εμβαθύνει ιδιαίτερα στους χαρακτήρες
-Λίγο μπερδεμένη γραφή
-Ο πρωταγωνιστής δεν είναι (για εμένα) ιδιαίτερα συμπαθής
Γενικά δεν έχει κάτι που με τράβηξε. Όπως δηλώνουν τα 2 αστέρια, it was ok.
-Αργή πλοκή
-Απλή ιστορία χωρίς να εμβαθύνει ιδιαίτερα στους χαρακτήρες
-Λίγο μπερδεμένη γραφή
-Ο πρωταγωνιστής δεν είναι (για εμένα) ιδιαίτερα συμπαθής
Γενικά δεν έχει κάτι που με τράβηξε. Όπως δηλώνουν τα 2 αστέρια, it was ok.
June 4, 2017
Ο αστυνόμος Χάρης Κόκκινος καλείται να διαλευκάνει τη δολοφονία ενός διάσημου, λίγο διαφορετικού στη σκηνοθετική ματιά, ανθρώπου που βρέθηκε νεκρός στο καμαρίνι του θεάτρου του. Μέσα από αυτήν την ιστορία ξεδιπλώνονται οι σκοτεινές γωνίες της Αθήνας και οι καταθλιπτικοί χαρακτήρες που κατοικούν σε αυτήν την πόλη.
Το μυθιστόρημα είναι μια καλή προσπάθεια της συγγραφέως να γράψει αστυνομικής υφής κείμενο, το γεγονός όμως ότι η ιστορία ξεδιπλώνεται από ανάκριση σε ανάκριση, οπότε το εκάστοτε στοιχείο που θα οδηγήσει παρακάτω την ιστορία προκύπτει είτε μέσα από τις κατάλληλες ερωτήσεις είτε μέσα από προσωπικές έρευνες του αστυνόμου, δεν κατάφερε να μου εξάψει ένοτνα το ενδιαφέρον. Δεν υπάρχουν ανατροπές και εκπλήξεις, μιας και ο σκελετός του βιβλίου είναι ο εξής: δολοφονία, ανακρίσεις, εμφάνιση σημαντικών προσώπων, κάποια στιγμή κάποιος λυγίζει και λέει κάποια πράγματα παραπάνω, ο ένοχος αρχίζει να αχνοφαίνεται ώσπου στο τέλος να αποδοθεί η πλήρης ταυτότητα και να επεξηγηθούν επαρκώς τα κίνητρα του εγκλήματος. Αν θα συλληφθεί ή πώς θα ολοκληρωθεί το μυθιστόρημα, αυτό το αφήνω στον αναγνώστη να το ανακαλύψει μόνος του.
Ο αστυνόμος Χάρης Κόκκινος δε με κέρδισε καθόλου. Μου φάνηκε σχεδόν ανεδαφικός και σαθρός. Είναι ένας άντρας σαρανταπεντάρης, αφοσιωμένος στη δουλειά του, με αποτέλεσμα να αγνοήσει την οικογένειά του. Η γυναίκα του του έχει δώσει διαζύγιο εδώ και πάρα πολλά χρόνια ενώ ο ίδιος δεν έχει προσπαθήσει ούτε μία φορά να δει τον γιο του, που πλέον είναι 20 ετών παλικάρι. Την ώρα που ξεκινάει η ιστορία του βιβλίου, ο γιος του αστυνόμου συλλαμβάνεται για αποπλάνηση ανηλίκου, μιας και συνήψε σχέση με 17χρονο φοιτητή, χωρίς να γνωρίζει την ηλικία του. Η αποκάλυψη ότι είναι ομοφυλόφιλος και ταυτόχρονα ότι συνελήφθη γκρεμίζει τον κόσμο της μητέρας του και κλονίζει ελάχιστα του πατέρα του. Ο Κόκκινος ουσιαστικά γυρίζει την πλάτη του στο ίδιο του το παιδί, ειδικά τώρα που τον χρειάζεται, κι ας ξέρει πόσο δύσκολα περνάνε στη φυλακή όποιοι είναι συγγενείς αστυνομικών και αφοσιώνεται ψυχή τε και σώματι στην υπόθεσή του. Αυτό θα ήταν αποδεκτό, εφόσον στο τέλος του βιβλίου ο Κόκκινος έπαιρνε το μάθημά του και άλλαζε γνώμη, όμως η μεταστροφή του δεν είναι απότοκη ριζικών αλλαγών ή εξελίξεων και καθόλου πλήρης. Δε με έπεισε καθόλου η κοσμοθεωρία του: «Όχι, ο Χάρης δεν θα το έπαιρνε πάνω του αυτή τη φορά. Δεν ήθελε να κάνει οτιδήποτε για αυτήν την υπόθεση. Δεν θα του φόρτωναν έναν ακόμη αδύναμο που απαιτούσε να αλλάξει τον κόσμο για χάρη του, ακόμη κι αν αυτός ο αδύναμος ήταν ο γιος του» (σελ. 213).
Οι υπόλοιποι ήρωες του βιβλίου αντικατοπτρίζουν γνωστούς, οικείους ανθρώπους της καθημερινότητας μιας πόλης που γκριζάρει κάθε μέρα και πιο πολύ. Η δράση εκτυλίσσεται στη Δραπετσώνα, στην Κυψέλη, στην Πλάκα και αλλού. Κρυψίνοες γριές, αδίστακτοι δημοσιογράφοι που κάνουν τον φίλο, δυναμικές γυναίκες που νοιάζονται να λύσουν σωστά την υπόθεση, ανώτεροι που επιπλήττουν για την κωλυσιεργία, παράλυτες πρώην υπηρέτριες που τις βιάζουν τα αφεντικά τους, νοητικά καθυστερημένα παιδιά που προτιμούν να τα φυλακίσουν στους τέσσερις τοίχους παρά να τα βοηθήσουν από ιατρικής και φαρμακευτικής άποψης. Και όλα αυτά δοσμένα με μια «μαύρη», κατηφή περιγραφή, με «απαισιόδοξες» (που εμένα μου άρεσαν, γι��τί λατρεύω αυτό το στυλ σε ένα βιβλίο) και διαχρονικές παρατηρήσεις. Η σχέση του Κόκκινου με τη γυναίκα του αποδομείται σε μία και μόνο φράση: «Πέρα από τη βιασύνη τους να γίνουν γονείς, δεν υπήρχε κάποιο άλλο κοινό σημείο αναφοράς» (σελ. 91). Ούτε η Αθήνα μένει αλώβητη: «Μια καθημερινότητα γεμάτη μικρές επιτυχίες για κάποιον που προφταίνει ανοιχτούς τους δρόμους πριν από μια πορεία, που αποφεύγει τις ακαθαρσίες ενός σκύλου στο πεζόδρόμιο, που βρίσκει να παρκάρει στο κέντρο» (σελ. 117).
Το βιβλίο «Στο πίσω κάθισμα» είναι ένα καλό κείμενο από περιγραφικής άποψης, με ενδελεχείς παρατηρήσεις πάνω στην ανθρώπινη φύση και τον κοινωνικό ιστό μιας πόλης, δεν έχει όμως ένταση και ανατροπές που χρειάζεται ένα αστυνομικό μυθιστόρημα για να το αγαπήσω λίγο παραπάνω. Ίσως επειδή είναι το 1ο της τριλογίας, όπως ανακοίνωσε η συγγραφέας, στα επόμενα να υπάρξουν τα στοιχεία που δε βρήκα εδώ.
Το μυθιστόρημα είναι μια καλή προσπάθεια της συγγραφέως να γράψει αστυνομικής υφής κείμενο, το γεγονός όμως ότι η ιστορία ξεδιπλώνεται από ανάκριση σε ανάκριση, οπότε το εκάστοτε στοιχείο που θα οδηγήσει παρακάτω την ιστορία προκύπτει είτε μέσα από τις κατάλληλες ερωτήσεις είτε μέσα από προσωπικές έρευνες του αστυνόμου, δεν κατάφερε να μου εξάψει ένοτνα το ενδιαφέρον. Δεν υπάρχουν ανατροπές και εκπλήξεις, μιας και ο σκελετός του βιβλίου είναι ο εξής: δολοφονία, ανακρίσεις, εμφάνιση σημαντικών προσώπων, κάποια στιγμή κάποιος λυγίζει και λέει κάποια πράγματα παραπάνω, ο ένοχος αρχίζει να αχνοφαίνεται ώσπου στο τέλος να αποδοθεί η πλήρης ταυτότητα και να επεξηγηθούν επαρκώς τα κίνητρα του εγκλήματος. Αν θα συλληφθεί ή πώς θα ολοκληρωθεί το μυθιστόρημα, αυτό το αφήνω στον αναγνώστη να το ανακαλύψει μόνος του.
Ο αστυνόμος Χάρης Κόκκινος δε με κέρδισε καθόλου. Μου φάνηκε σχεδόν ανεδαφικός και σαθρός. Είναι ένας άντρας σαρανταπεντάρης, αφοσιωμένος στη δουλειά του, με αποτέλεσμα να αγνοήσει την οικογένειά του. Η γυναίκα του του έχει δώσει διαζύγιο εδώ και πάρα πολλά χρόνια ενώ ο ίδιος δεν έχει προσπαθήσει ούτε μία φορά να δει τον γιο του, που πλέον είναι 20 ετών παλικάρι. Την ώρα που ξεκινάει η ιστορία του βιβλίου, ο γιος του αστυνόμου συλλαμβάνεται για αποπλάνηση ανηλίκου, μιας και συνήψε σχέση με 17χρονο φοιτητή, χωρίς να γνωρίζει την ηλικία του. Η αποκάλυψη ότι είναι ομοφυλόφιλος και ταυτόχρονα ότι συνελήφθη γκρεμίζει τον κόσμο της μητέρας του και κλονίζει ελάχιστα του πατέρα του. Ο Κόκκινος ουσιαστικά γυρίζει την πλάτη του στο ίδιο του το παιδί, ειδικά τώρα που τον χρειάζεται, κι ας ξέρει πόσο δύσκολα περνάνε στη φυλακή όποιοι είναι συγγενείς αστυνομικών και αφοσιώνεται ψυχή τε και σώματι στην υπόθεσή του. Αυτό θα ήταν αποδεκτό, εφόσον στο τέλος του βιβλίου ο Κόκκινος έπαιρνε το μάθημά του και άλλαζε γνώμη, όμως η μεταστροφή του δεν είναι απότοκη ριζικών αλλαγών ή εξελίξεων και καθόλου πλήρης. Δε με έπεισε καθόλου η κοσμοθεωρία του: «Όχι, ο Χάρης δεν θα το έπαιρνε πάνω του αυτή τη φορά. Δεν ήθελε να κάνει οτιδήποτε για αυτήν την υπόθεση. Δεν θα του φόρτωναν έναν ακόμη αδύναμο που απαιτούσε να αλλάξει τον κόσμο για χάρη του, ακόμη κι αν αυτός ο αδύναμος ήταν ο γιος του» (σελ. 213).
Οι υπόλοιποι ήρωες του βιβλίου αντικατοπτρίζουν γνωστούς, οικείους ανθρώπους της καθημερινότητας μιας πόλης που γκριζάρει κάθε μέρα και πιο πολύ. Η δράση εκτυλίσσεται στη Δραπετσώνα, στην Κυψέλη, στην Πλάκα και αλλού. Κρυψίνοες γριές, αδίστακτοι δημοσιογράφοι που κάνουν τον φίλο, δυναμικές γυναίκες που νοιάζονται να λύσουν σωστά την υπόθεση, ανώτεροι που επιπλήττουν για την κωλυσιεργία, παράλυτες πρώην υπηρέτριες που τις βιάζουν τα αφεντικά τους, νοητικά καθυστερημένα παιδιά που προτιμούν να τα φυλακίσουν στους τέσσερις τοίχους παρά να τα βοηθήσουν από ιατρικής και φαρμακευτικής άποψης. Και όλα αυτά δοσμένα με μια «μαύρη», κατηφή περιγραφή, με «απαισιόδοξες» (που εμένα μου άρεσαν, γι��τί λατρεύω αυτό το στυλ σε ένα βιβλίο) και διαχρονικές παρατηρήσεις. Η σχέση του Κόκκινου με τη γυναίκα του αποδομείται σε μία και μόνο φράση: «Πέρα από τη βιασύνη τους να γίνουν γονείς, δεν υπήρχε κάποιο άλλο κοινό σημείο αναφοράς» (σελ. 91). Ούτε η Αθήνα μένει αλώβητη: «Μια καθημερινότητα γεμάτη μικρές επιτυχίες για κάποιον που προφταίνει ανοιχτούς τους δρόμους πριν από μια πορεία, που αποφεύγει τις ακαθαρσίες ενός σκύλου στο πεζόδρόμιο, που βρίσκει να παρκάρει στο κέντρο» (σελ. 117).
Το βιβλίο «Στο πίσω κάθισμα» είναι ένα καλό κείμενο από περιγραφικής άποψης, με ενδελεχείς παρατηρήσεις πάνω στην ανθρώπινη φύση και τον κοινωνικό ιστό μιας πόλης, δεν έχει όμως ένταση και ανατροπές που χρειάζεται ένα αστυνομικό μυθιστόρημα για να το αγαπήσω λίγο παραπάνω. Ίσως επειδή είναι το 1ο της τριλογίας, όπως ανακοίνωσε η συγγραφέας, στα επόμενα να υπάρξουν τα στοιχεία που δε βρήκα εδώ.
October 28, 2016
Το διάβασα σε δυο μέρες. Φεύγει πολύ γρήγορα. Καλογραμμένο, ισορροπημένο, κρατάει το ενδιαφέρον μέχρι τέλους, αξιοπρόσεκτα ενδιαφέρον για ελληνικό αστυνομικό μυθιστόρημα, με ιδιαίτερη κοινωνική ματιά στην Αθήνα σήμερα. Ο Χάρης Κόκκινος νομίζω ότι μπορεί να γίνει ένας καινούριος Μπέκας ή Χαρίτος, αφού φαίνεται ότι θα έχει συνέχεια. Μ΄άρεσαν οι σκέψεις και ο τρόπος που είναι δομημένος ο χαρακτήρας του. Όπως και όλοι οι περιφερειακοί χαρακτήρες του βιβλίου. Είναι εντυπωσιακή η ισορροπία στον χειρισμό τους και το γεγονός ότι όλοι περιγράφονται με μια οικονομία που δεν αφαιρεί όμως από την πειστικότητά τους. Θα περιμένω με αγωνία το επόμενο που ακούγεται ότι θα κυκλοφορήσει την Άνοιξη.
May 30, 2017
Πολύ καλό! Καλογραμμένο, χωρίς να κάνει κοιλιά, αστυνομικό μεν αλλά όχι βορειοευρωπαϊκό σπλάτερ, ήταν όπως ακριβώς το περίμενα (σύμφωνα με αυτά που είχα ακούσει) και χαίρομαι για αυτό. Ανυπομονώ να διαβάσω το #2 του ήρωα Χάρη Κόκκινου... 👌
May 17, 2017
Βαθμολογία: ★★★★
Δυναμικό το πρώτο βήμα της Ευτυχίας Γιαννάκη στο χώρο του ελληνικού αστυνομικού. Το «Στο πίσω κάθισμα» τα έχει όλα: Ενδιαφέρουσα πλοκή χωρίς υπερβολές, ρεαλιστική απόδοση της Αθήνας, καλογραμμένους χαρακτήρες, ιδανική ισορροπία μεταξύ έρευνας και προσωπικής ζωής. Μπράβο στον Ίκαρο που αποφάσισε να κάνει ένα πρώτο άνοιγμα στα αστυνομικά, μακάρι να εμπιστευθεί και άλλους συγγραφείς. Όσο για τον Χάρη Κόκκινο, ανυπομονώ για την επόμενη ιστορία του.
Δυναμικό το πρώτο βήμα της Ευτυχίας Γιαννάκη στο χώρο του ελληνικού αστυνομικού. Το «Στο πίσω κάθισμα» τα έχει όλα: Ενδιαφέρουσα πλοκή χωρίς υπερβολές, ρεαλιστική απόδοση της Αθήνας, καλογραμμένους χαρακτήρες, ιδανική ισορροπία μεταξύ έρευνας και προσωπικής ζωής. Μπράβο στον Ίκαρο που αποφάσισε να κάνει ένα πρώτο άνοιγμα στα αστυνομικά, μακάρι να εμπιστευθεί και άλλους συγγραφείς. Όσο για τον Χάρη Κόκκινο, ανυπομονώ για την επόμενη ιστορία του.
November 5, 2016
Εξαιρετική ιστορία, αφήγηση με τέμπο και μαεστρία! Ο αστυνόμος Κόκκινος έχει προσωπικότητα και θα αποκτήσει πολλούς θαυμαστές! Η ιστορία και οι ήρωες κουμπώνουν θαυμάσια στην Ελλάδα της κρίσης. Το "αστυνομικό μυστήριο" ειναι ιδιαίτερο, δεν υπάρχουν πολλοί υποψήφιοι δολοφόνοι και πολλά κίνητρα, και παρ όλα ταύτα καταφέρνει να κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον. Περιμένω με ανυπομονησία το επόμενο!
July 27, 2017
Ωραίος τυπάς ο Χάρης Κόκκινος! :)
Το στόρι από την αρχή ως το τέλος είναι εθιστικό και, ρεαλιστικό!
Υπάρχει δράση, ένταση, μυστικά, πλοκή, ωραία αφήγηση και χωρίς υπερβολές!
Όσο για το τέλος... δυνατό κι ανατρεπτικό κλείσιμο!!!
Τα συγχαρητήρια μου στην συγγραφέα!!! ;)
Το στόρι από την αρχή ως το τέλος είναι εθιστικό και, ρεαλιστικό!
Υπάρχει δράση, ένταση, μυστικά, πλοκή, ωραία αφήγηση και χωρίς υπερβολές!
Όσο για το τέλος... δυνατό κι ανατρεπτικό κλείσιμο!!!
Τα συγχαρητήρια μου στην συγγραφέα!!! ;)
January 17, 2020
Η συγγραφέας έχει άγνοια της πραγματικότητας σχετικά με το Σώμα που υπηρετεί ο πρωταγωνιστής χαρακτήρας της. Απορώ είναι τόσο δύσκολο να ρωτήσεις έναν άνθρωπο "πως λειτουργεί αυτό το πράμα ρε φιλε γιατί σκέφτομαι να γράψω κάτι..."
Να κάνεις ένα δύο "λαθάκια", δεν λέω, για να σου βγει το έργο αλλά εδώ παράγινε...
Δύο αστεράκια γιατί είναι σχετικά καλογραμμένο και σε κρατάει αλλά τα λάθη του ειναι απίστευτα.
Διάβαζα κι αντί να έχω αγωνία τι θα συμβεί, γελούσα με αυτά που γινόταν με αποκορύφωμα φυσικά το τέλος...
Ελπίζω στα επόμενα βιβλία να ωρίμασε λίγο η κατάσταση. Ίδωμεν...
Υ.Γ: Να θυμηθώ στην επόμενη συνέντευξη τύπου να καλέσω και τον Ανακριτή να πει δύο κουβέντες. Το δικαιούται...
Να κάνεις ένα δύο "λαθάκια", δεν λέω, για να σου βγει το έργο αλλά εδώ παράγινε...
Δύο αστεράκια γιατί είναι σχετικά καλογραμμένο και σε κρατάει αλλά τα λάθη του ειναι απίστευτα.
Διάβαζα κι αντί να έχω αγωνία τι θα συμβεί, γελούσα με αυτά που γινόταν με αποκορύφωμα φυσικά το τέλος...
Ελπίζω στα επόμενα βιβλία να ωρίμασε λίγο η κατάσταση. Ίδωμεν...
Υ.Γ: Να θυμηθώ στην επόμενη συνέντευξη τύπου να καλέσω και τον Ανακριτή να πει δύο κουβέντες. Το δικαιούται...
October 28, 2016
Πάρα πολύ καλό ελληνικό αστυνομικό! Μια έκπληξη για μένα. Νομίζω ότι έχουμε πολλά να περιμένουμε από την Γιαννάκη στο μέλλον. Οι δύο μύθοι που τρέχουν παράλληλα, αυτός της εξιχνίασης του εγκλήματος και της προσωπικής ιστορίας του αστυνομικού είναι καλά πλεγμένοι, αλλά αυτό που είναι το πιο δυνατό σημείο πέρα από τον κεντρικό χαρακτήρα είναι η περιγραφή της Αθήνας εδώ και τώρα και της ελληνικής κοινωνίας των τελευταίων ετών χωρίς μελλοδραματισμούς, κορώνες ή άλλες ευκολίες. Επίσης το λογοτεχνικό ύφος είναι αξιοπρόσεκτο και η γλώσσα εξαιρετική! Θα περιμένω τη συνέχεια λοιπόν αφού αυτό είναι το πρώτο μέρος μιας τριλογίας.
April 4, 2017
Ειχα καιρό να διαβάσω ένα τόσο καλό και ρεαλιστικό αστυνομικό μυθιστόρημα! Πραγματικά εξαιρετικό! Ο αστυνόμος Χάρης Κόκκινος θα μπορούσε να εξελιχθεί σε ένα νέο Μπέκα ή Χαρίτο ... Περιμένουμε το επόμενο!
April 25, 2018
Ξεκίνησα να διαβάζω αυτό το βιβλίο μετά από προτροπή φίλης, μη γνωρίζοντας τη συγγραφέα και με αρκετή δυσπιστία απέναντι σε αυτό που ονομάζουμε "ελληνική αστυνομική λογοτεχνία", καθότι έχω μείνει πιστή στον Αστυνόμο Μπέκα εδώ και δεκαετίες. Όμως μετά τις 30-40 πρώτες σελίδες ανακάλυψα μια ιστορία η οποία δεν ήταν μόνο αστυνομικό μυθιστόρημα αλλά και ψυχογράφημα, το οποίο ήταν εθιστικό. Ο ήρωας είναι μεσήλικας, με κύριο προσόν ότι είναι καλός στη δουλειά του αλλά με πολλές εκκρεμότητες στη ζωή του και κυρίως την οικογένειά του από την οποία έχει απομακρυνθεί. Ο γιος του συλλαμβάνεται για ερωτικές σχέσεις με ανήλικο (ο οποίος απείχε ένα μήνα από την ηλικία της νόμιμης συναίνεσης) και ξαφνικά ο πατέρας βρίσκεται αντιμέτωπος με τις πράξεις και τις παραλείψεις της ζωής του και εκών άκων σύρεται σε απολογισμό της ζωής του, ο οποίος είναι μόνο πικρός. Η ικανοποίησή του προέρχεται από την δουλειά του επειδή του είναι πεποίθηση ότι αποτελώντας ένα μέρος του συστήματος που κάνει καλά τη δουλειά του έχει κερδίσει το δικαίωμα να είναι μέλος της κοινωνίας.
Θα περιμένω με ανυπομονησία και το δεύτερο βιβλίο της κ. Γιαννάκη για να παρακολουθήσω την πορεία του Χάρη Κόκκινου, ο οποίος μου θυμίζει λίγο τον Ρόκο Σκιαβόνε του Αντόνιο Μαντσίνι.
Θα περιμένω με ανυπομονησία και το δεύτερο βιβλίο της κ. Γιαννάκη για να παρακολουθήσω την πορεία του Χάρη Κόκκινου, ο οποίος μου θυμίζει λίγο τον Ρόκο Σκιαβόνε του Αντόνιο Μαντσίνι.
October 24, 2016
Μου άρεσε πολύ. Ανέλπιστο εν μέρει, γιατί ο Νέσμπο και οι λοιποί Σκανδιναβοί έχουν ανεβάσει πολύ τον πήχη στο αστυνομικό μυθιστόρημα, κακά τα ψέμματα. Έχει όμως ωραία πλοκή, δεμένη ιστορία, εξαίσιο ξετύλιγμα χαρακτήρων και πολύ ρεαλιστική προσέγγιση της Αθήνας (της κρίσης) - χαίρομαι που είναι μέρος τριλογίας και ανυπομονώ για τη συνέχεια!
February 8, 2020
Ένα 2,5 ίσως αντικατοπτρίζει καλύτερα τη γνώμη μου για αυτό το βιβλίο. Είχα πολύ μεγαλύτερες προσδοκίες βάσει αυτών που είχα ακούσει. Όπως και να έχει πάντως το απόλαυσα, αλλά δε νομίζω ότι θα κυνηγήσω να διαβάσω και τα υπόλοιπα της τριλογίας.
February 2, 2023
7/10 σίγουρα θα ξεχαστεί πολύ σύντομα αλλά είναι οκ για να περάσεις χωρίς προβληματισμούς κάποιες ώρες.
January 23, 2023
3,5 βασικά αλλά δεν θέλω να βάλω 3. Το τέλος ήταν αρκετά προβλέψιμο κατά τη γνώμη μου και ο Χάρης μου την έσπασε όσον αφορά τη συμπεριφορά του απέναντι στον γιο του.
This entire review has been hidden because of spoilers.
Read
May 21, 2018Το βιβλίο «Στο πίσω κάθισμα» είναι ένα καλοδουλεμένο αστυνομικό μυθιστόρημα με δεμένη πλοκή που διαδραματίζεται στην Αθήνα της κρίσης. Η συγγραφέας μέσα στις σελίδες του, πέρα από την αστυνομική ιστορία που έχει πλέξει, θίγει και κοινωνικά θέματα που ταλανίζουν τους Έλληνες τα τελευταία χρόνια. Χωρίς να ξεφεύγει φυσικά από τον κεντρικό πυρήνα του βιβλίου που είναι το αστυνομικό.
Κεντρικός ήρωας είναι ο αστυνόμος Χάρης Κόκκινος που συστήνεται στο αναγνωστικό κοινό μέσα από το «Στο πίσω κάθισμα». Το πρώτο βιβλίο της Τριλογίας της Αθήνας. Στοιχείο που αναφέρεται στο οπισθόφυλλο του βιβλίου και μας προϊδεάζει ότι θα υπάρξει και συνέχεια.
Όταν ένας διάσημος σκηνοθέτης, ο Άρις Δόξας, βρίσκεται άγρια δολοφονημένος στο υπόγειο του Θεάτρου Πλάκας ο αστυνόμος Χάρης Κόκκινος και οι συνεργάτες του θα κληθούν να διαλευκάνουν την υπόθεση. Μια υπόθεση που θα απασχολήσει ιδιαίτερα την κοινή γνώμη. Παλεύοντας να ανακαλύψουν στοιχεία για τον θάνατο του σκηνοθέτη θα αντιληφθούν ότι πρέπει να αναζητήσουν τα αίτια της στο παρελθόν του Δόξα. Ένα σκοτεινό παρελθόν που θα ξετυλίξει ένα κουβάρι κοινών μυστικών, συγκάλυψης και βίας στην καρδιά της Αθήνας.
Παράλληλα ο αστυνόμος Κόκκινος θα έχει να αντιμετωπίσει και τη σύλληψη του γιου του με κατηγορίες για ασέλγεια ανηλίκου που θα τον αναγκάσουν να κάνει βουτιά στο δικό του οικογενειακό παρελθόν και να έρθει αντιμέτωπος με τα δικά του φαντάσματα. Με τον ίδιο του εαυτό που όπως φαίνεται προσπαθεί να αποφύγει.
Ο χρόνος πιέζει, τα στόματα είναι κλειστά, τα στοιχεία φαντάζουν άπιαστα και τελικά τίποτα δεν είναι απλό για όσους βρέθηκαν στο πίσω κάθισμα. Στην Αθήνα του παρελθόντος αλλά και του σήμερα τα εγκλήματα της διπλανής πόρτας μας κάνουν να κλείνουμε τα μάτια μας, να μη θέλουμε να δούμε την σκληρή αλήθεια, να μη θέλουμε να παραδεχτούμε ότι αυτά συμβαίνουν ακόμα και στις καλύτερες οικογένειες, να μη θέλουμε να βρεθούμε αντιμέτωποι κι εμείς με την οργή τους.
Στην Αθήνα της κρίσης και των νέων δεδομένων που ζούμε πολλά δεν μας αρέσουν αλλά τα προτιμάμε από το τίποτα. Τον τελευταίο καιρό έχουμε μάθει να βλέπουμε έτσι τα πράγματα. Δεν είναι καλοί οι μισθοί αλλά είναι καλύτεροι από το τίποτα. Δεν είναι καλό που τα πάντα υπολειτουργούν αλλά είναι καλύτερο από το τίποτα. Δεν είναι καλό που δεν μιλάει κανείς αλλά είναι καλύτερο από το τίποτα. Δεν είναι καλό που όλα καταρρέουν αλλά είναι καλύτερο από το τίποτα.
Σε μια κοινωνία όπου όλοι είναι ένοχοι κάποιοι θα πληρώσουν το τίμημα.
Η γραφή της Ευτυχίας Γιαννάκη είναι γλαφυρή και σχετικά ήπια παρόλο που καυτηριάζει θέματα της εποχής που διανύουμε και μας αντιπροσωπεύουν λίγο πολύ όλους μας. Μας ταξιδεύει στα σοκάκια της Πλάκας και στις γειτονιές της Δραπετσώνας, στα σκοτεινά σημεία της πόλης όταν δύει ο ήλιος αλλά και στην λαμπρότητα της κατά τη διάρκεια της ημέρας. Η Γιαννάκη δεν αποκαλύπτει εύκολα τα πάντα στους αναγνώστες, κρατάει την αγωνία κορυφωμένη μέχρι την τελευταία στιγμή και αυτό είναι ένα στοιχείο που αναμφίβολα χαρακτηρίζει τα καλά αστυνομικά μυθιστορήματα.
Κεντρικός ήρωας είναι ο αστυνόμος Χάρης Κόκκινος που συστήνεται στο αναγνωστικό κοινό μέσα από το «Στο πίσω κάθισμα». Το πρώτο βιβλίο της Τριλογίας της Αθήνας. Στοιχείο που αναφέρεται στο οπισθόφυλλο του βιβλίου και μας προϊδεάζει ότι θα υπάρξει και συνέχεια.
Όταν ένας διάσημος σκηνοθέτης, ο Άρις Δόξας, βρίσκεται άγρια δολοφονημένος στο υπόγειο του Θεάτρου Πλάκας ο αστυνόμος Χάρης Κόκκινος και οι συνεργάτες του θα κληθούν να διαλευκάνουν την υπόθεση. Μια υπόθεση που θα απασχολήσει ιδιαίτερα την κοινή γνώμη. Παλεύοντας να ανακαλύψουν στοιχεία για τον θάνατο του σκηνοθέτη θα αντιληφθούν ότι πρέπει να αναζητήσουν τα αίτια της στο παρελθόν του Δόξα. Ένα σκοτεινό παρελθόν που θα ξετυλίξει ένα κουβάρι κοινών μυστικών, συγκάλυψης και βίας στην καρδιά της Αθήνας.
Παράλληλα ο αστυνόμος Κόκκινος θα έχει να αντιμετωπίσει και τη σύλληψη του γιου του με κατηγορίες για ασέλγεια ανηλίκου που θα τον αναγκάσουν να κάνει βουτιά στο δικό του οικογενειακό παρελθόν και να έρθει αντιμέτωπος με τα δικά του φαντάσματα. Με τον ίδιο του εαυτό που όπως φαίνεται προσπαθεί να αποφύγει.
Ο χρόνος πιέζει, τα στόματα είναι κλειστά, τα στοιχεία φαντάζουν άπιαστα και τελικά τίποτα δεν είναι απλό για όσους βρέθηκαν στο πίσω κάθισμα. Στην Αθήνα του παρελθόντος αλλά και του σήμερα τα εγκλήματα της διπλανής πόρτας μας κάνουν να κλείνουμε τα μάτια μας, να μη θέλουμε να δούμε την σκληρή αλήθεια, να μη θέλουμε να παραδεχτούμε ότι αυτά συμβαίνουν ακόμα και στις καλύτερες οικογένειες, να μη θέλουμε να βρεθούμε αντιμέτωποι κι εμείς με την οργή τους.
Στην Αθήνα της κρίσης και των νέων δεδομένων που ζούμε πολλά δεν μας αρέσουν αλλά τα προτιμάμε από το τίποτα. Τον τελευταίο καιρό έχουμε μάθει να βλέπουμε έτσι τα πράγματα. Δεν είναι καλοί οι μισθοί αλλά είναι καλύτεροι από το τίποτα. Δεν είναι καλό που τα πάντα υπολειτουργούν αλλά είναι καλύτερο από το τίποτα. Δεν είναι καλό που δεν μιλάει κανείς αλλά είναι καλύτερο από το τίποτα. Δεν είναι καλό που όλα καταρρέουν αλλά είναι καλύτερο από το τίποτα.
Σε μια κοινωνία όπου όλοι είναι ένοχοι κάποιοι θα πληρώσουν το τίμημα.
Η γραφή της Ευτυχίας Γιαννάκη είναι γλαφυρή και σχετικά ήπια παρόλο που καυτηριάζει θέματα της εποχής που διανύουμε και μας αντιπροσωπεύουν λίγο πολύ όλους μας. Μας ταξιδεύει στα σοκάκια της Πλάκας και στις γειτονιές της Δραπετσώνας, στα σκοτεινά σημεία της πόλης όταν δύει ο ήλιος αλλά και στην λαμπρότητα της κατά τη διάρκεια της ημέρας. Η Γιαννάκη δεν αποκαλύπτει εύκολα τα πάντα στους αναγνώστες, κρατάει την αγωνία κορυφωμένη μέχρι την τελευταία στιγμή και αυτό είναι ένα στοιχείο που αναμφίβολα χαρακτηρίζει τα καλά αστυνομικά μυθιστορήματα.
August 20, 2018
Θα ήθελα, προτού προχωρήσω σε σχόλια, να πω πως δεν είμαι μεγάλος φαν του αστυνομικού μυθιστορήματος με την κλασική έννοια και πως απολαμβάνω περισσότερο την "μαύρη" και σκληρή γραφή.
Παρά αυτήν μου την αρέσκεια, είχα την χαρά να διαβάσω ξεκούραστα 425 περίπου σελίδες υλικού, με το οποίο όμως μπορούσα να ταυτιστώ λόγω του τόπου και του χρόνου που εκτυλίσσεται το μυθιστόρημα, το εδώ και το σήμερα. Και όλα αυτά όχι από τα μάτια ενός στερεοτυπικού ντετέκτιβ, αλλά από την οπτική ενός ανθρώπου της διπλανής πόρτας που τυχαίνει να είναι αστυνομικός, παντρεμένος με την δουλειά του και έχοντας τον δικό του οικογενειακό Γολγοθά. Συνδυάζοντας κάποια στοιχεία από τους γνωστότερους Έλληνες ήρωες του είδους, τον Μπέκα και τον Χαρίτο, η Ευτυχία Γιαννάκη μας παρουσιάζει ένα χαρακτήρα που στέκεται ανεξάρτητος από τους προκατόχους του και πρόκειται να μας συνοδέψει τουλάχιστον σε δύο ακόμη βιβλία.
Σχετικά με την πλοκή οφείλω να ομολογήσω πως είχε αρκετό βάθος, κυρίως εξαιτίας της αναζήτησης του γιατί και όχι μόνο του ποιος. Και είναι, ίσως, από τα λίγα βιβλία που κάνουν τόσο καλή χρήση του τίτλου τους εσωτερικά, αναζητώντας την χαμένη αθωότητα των χαρακτήρων, όσο ήταν στο πίσω κάθισμα. Και δεν είναι η κακία ενός δολοφόνου κινητήριος άξονας της πλοκής, αλλά το ίδιο το παρελθόν (σε σημείο που αυτή η τραγικότητα πλησιάζει το "νουάρ", χωρίς όμως ποτέ να γίνεται μέρος του κυνισμού του). Και η συγγραφέας καταφέρνει να δημιουργήσει μια ιστορία που καθηλώνει όχι χάρη στη δράση αλλά μ' ένα προσωπικό γράψιμο που προσπαθεί να κοιτάζει την ιστορία πιο καθαρά και απ' τους ήρωές της.
Με άλλα λόγια, το "Πίσω Κάθισμα" είναι βιβλίο που διαβάζεται μονομιάς, χωρίς προβλήματα. Χωρίς την περιπετειώδη διάθεση των Σκανδιναβών ή το μελαγχολικό μπρίο των Μεσογειακών, η συγγραφέας καταφέρνει να φτιάξει πάνω απ' όλα ένα ψυχολογικό μυθιστόρημα και όπου χρειάζεται αστυνομικό. Το προτείνω ανεπιφύλακτα.
Παρά αυτήν μου την αρέσκεια, είχα την χαρά να διαβάσω ξεκούραστα 425 περίπου σελίδες υλικού, με το οποίο όμως μπορούσα να ταυτιστώ λόγω του τόπου και του χρόνου που εκτυλίσσεται το μυθιστόρημα, το εδώ και το σήμερα. Και όλα αυτά όχι από τα μάτια ενός στερεοτυπικού ντετέκτιβ, αλλά από την οπτική ενός ανθρώπου της διπλανής πόρτας που τυχαίνει να είναι αστυνομικός, παντρεμένος με την δουλειά του και έχοντας τον δικό του οικογενειακό Γολγοθά. Συνδυάζοντας κάποια στοιχεία από τους γνωστότερους Έλληνες ήρωες του είδους, τον Μπέκα και τον Χαρίτο, η Ευτυχία Γιαννάκη μας παρουσιάζει ένα χαρακτήρα που στέκεται ανεξάρτητος από τους προκατόχους του και πρόκειται να μας συνοδέψει τουλάχιστον σε δύο ακόμη βιβλία.
Σχετικά με την πλοκή οφείλω να ομολογήσω πως είχε αρκετό βάθος, κυρίως εξαιτίας της αναζήτησης του γιατί και όχι μόνο του ποιος. Και είναι, ίσως, από τα λίγα βιβλία που κάνουν τόσο καλή χρήση του τίτλου τους εσωτερικά, αναζητώντας την χαμένη αθωότητα των χαρακτήρων, όσο ήταν στο πίσω κάθισμα. Και δεν είναι η κακία ενός δολοφόνου κινητήριος άξονας της πλοκής, αλλά το ίδιο το παρελθόν (σε σημείο που αυτή η τραγικότητα πλησιάζει το "νουάρ", χωρίς όμως ποτέ να γίνεται μέρος του κυνισμού του). Και η συγγραφέας καταφέρνει να δημιουργήσει μια ιστορία που καθηλώνει όχι χάρη στη δράση αλλά μ' ένα προσωπικό γράψιμο που προσπαθεί να κοιτάζει την ιστορία πιο καθαρά και απ' τους ήρωές της.
Με άλλα λόγια, το "Πίσω Κάθισμα" είναι βιβλίο που διαβάζεται μονομιάς, χωρίς προβλήματα. Χωρίς την περιπετειώδη διάθεση των Σκανδιναβών ή το μελαγχολικό μπρίο των Μεσογειακών, η συγγραφέας καταφέρνει να φτιάξει πάνω απ' όλα ένα ψυχολογικό μυθιστόρημα και όπου χρειάζεται αστυνομικό. Το προτείνω ανεπιφύλακτα.
April 5, 2017
Αποφάσισα κι εγώ να διαβάσω την εκδοτική επιτυχία ελληνικού crime της περσινής χρονιάς. Δεν ενθουσιάστηκα. Σίγουρα δεν θα παραβώ ξανά σύντομα τον κανόνα "δεν διαβάζουμε σύγχρονη ελληνική λογοτεχνία γιατί υπάρχουν πολλά καλύτερα αναγνώσματα για τον λιγοστό ελεύθερο χρόνο μας".
Αφύσικοι διάλογοι, αμήχανο πολιτικό σχόλιο, όχι πολύ πετυχημένο χιούμορ (και δεν αναφέρομαι στον Ζώη). Θα μπορούσε να είναι λιγότερο φλύαρο: "Ο ήχος από τον διακόπτη του βραστήρα τον ειδοποίησε ότι το νερό ήταν έτοιμο". Ένα "το νερό είχε βράσει" νομίζω αρκούσε. Του δίνω το plausibility του εγκλήματος στην ελληνική πραγματικότητα, αν και η διασημότητα του πρώτου θύματος ήταν περιττή. All that said, το διάβασα μέσα σε λιγότερο από 24 ώρες, γεγονός που ίσως να μετράει για κάτι. Τα 2 αστέρια στο goodreads σημαίνουν "it was ok". Νομίζω είναι εντάξει.
Αφύσικοι διάλογοι, αμήχανο πολιτικό σχόλιο, όχι πολύ πετυχημένο χιούμορ (και δεν αναφέρομαι στον Ζώη). Θα μπορούσε να είναι λιγότερο φλύαρο: "Ο ήχος από τον διακόπτη του βραστήρα τον ειδοποίησε ότι το νερό ήταν έτοιμο". Ένα "το νερό είχε βράσει" νομίζω αρκούσε. Του δίνω το plausibility του εγκλήματος στην ελληνική πραγματικότητα, αν και η διασημότητα του πρώτου θύματος ήταν περιττή. All that said, το διάβασα μέσα σε λιγότερο από 24 ώρες, γεγονός που ίσως να μετράει για κάτι. Τα 2 αστέρια στο goodreads σημαίνουν "it was ok". Νομίζω είναι εντάξει.
July 28, 2017
Η πρώτη γνωριμία με τον αστυνόμο Χάρη Κόκκινο.Περιεργος τυπος,νευρικός,δεν του αρεσει η οδήγηση,δεν το πολυψαχνει με το φαγητό,πίνει οταν εχει ντέρτια,ειναι χωρισμένος και μεγάλο αστυνομικό λαγωνικό.Θα περάσουμε καλά με τον Χάρη στο μέλλον.
Displaying 1 - 30 of 74 reviews