What do you think?
Rate this book
Had I Known
Winner of the 2021 PEN/Diamonstein-Spielvogel Award for the Art of the Essay, HAD I KNOWN contains the most provocative, incendiary, and career-making pieces by bestselling author, essayist, political activist, and "veteran muckraker" Barbara Ehrenreich (The New Yorker).
A self-proclaimed "myth buster by trade," Barbara Ehrenreich has covered an extensive range of topics as a journalist and political activist, and is unafraid to dive into intellectual waters that others deem too murky. Now, Had I Known gathers the articles and excerpts from a long-ranging career that most highlight Ehrenreich's brilliance, social consciousness, and wry wit.
From Ehrenreich's award-winning article "Welcome to Cancerland," published shortly after she was diagnosed with breast cancer, to her groundbreaking undercover investigative journalism in Nickel and Dimed, to her exploration of death and mortality in the New York Times bestseller, Natural Causes, Barbara Ehrenreich has been writing radical, thought-provoking, and worldview-altering pieces for over four decades. Her reviews have appeared in the New York Times Book Review, the Washington Post, the Atlantic Monthly, and the Los Angeles Times Book Review, among others, while her essays, op-eds and feature articles have appeared in the New York Times, Harper's Magazine, the New York Times Magazine, Time, the Wall Street Journal, and many more. Had I Known pulls from the vast and varied collection of one of our country's most incisive thinkers to create one must-have volume.
A self-proclaimed "myth buster by trade," Barbara Ehrenreich has covered an extensive range of topics as a journalist and political activist, and is unafraid to dive into intellectual waters that others deem too murky. Now, Had I Known gathers the articles and excerpts from a long-ranging career that most highlight Ehrenreich's brilliance, social consciousness, and wry wit.
From Ehrenreich's award-winning article "Welcome to Cancerland," published shortly after she was diagnosed with breast cancer, to her groundbreaking undercover investigative journalism in Nickel and Dimed, to her exploration of death and mortality in the New York Times bestseller, Natural Causes, Barbara Ehrenreich has been writing radical, thought-provoking, and worldview-altering pieces for over four decades. Her reviews have appeared in the New York Times Book Review, the Washington Post, the Atlantic Monthly, and the Los Angeles Times Book Review, among others, while her essays, op-eds and feature articles have appeared in the New York Times, Harper's Magazine, the New York Times Magazine, Time, the Wall Street Journal, and many more. Had I Known pulls from the vast and varied collection of one of our country's most incisive thinkers to create one must-have volume.
384 pages, Hardcover
First published March 24, 2020
120 people are currently reading
3992 people want to read
About the author
Barbara Ehrenreich
95 books2,011 followersBarbara Ehrenreich was an American author and political activist. During the 1980s and early 1990s, she was a prominent figure in the Democratic Socialists of America. She was a widely read and award-winning columnist and essayist and the author of 21 books. Ehrenreich was best known for her 2001 book Nickel and Dimed: On (Not) Getting By in America, a memoir of her three-month experiment surviving on a series of minimum-wage jobs. She was a recipient of a Lannan Literary Award and the Erasmus Prize.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 128 reviews
December 1, 2020
I love Barbara Ehrenreich, and while I haven't read all of her books, I've read most of them (my favorite being "Nickeled and Dimed") but NOT many of her published articles. So for me, this was mostly all new essays with which I was unfamiliar. Yes, they have all been published elsewhere, and yes they are dated - some going back to the 1980's - but I still found them fresh and insightful in, if nothing else, an historical way.
If you're a follower of everything Ehrenreich writes, this may not be for you if you've read ALL her published work over the years. I haven't - only her books - so I found this collection of essays worth my time. Some of them are surprisingly relevant today. The woman had great foresight and insight, and her background as an "experiential scientist" made the essays come to life. As some have said here, they are very much the product of a white-educated and upper-middle-class raised woman, and the topic of racism is never addressed. But she does write a lot about the poor. Almost all of these essays made me stop and think about whatever topic she was touching on. I enjoyed them.
If you're a follower of everything Ehrenreich writes, this may not be for you if you've read ALL her published work over the years. I haven't - only her books - so I found this collection of essays worth my time. Some of them are surprisingly relevant today. The woman had great foresight and insight, and her background as an "experiential scientist" made the essays come to life. As some have said here, they are very much the product of a white-educated and upper-middle-class raised woman, and the topic of racism is never addressed. But she does write a lot about the poor. Almost all of these essays made me stop and think about whatever topic she was touching on. I enjoyed them.
March 16, 2024
Przyznaję bez bicia - nie czytałam wcześniej nic z tego, co napisała Barbara Ehrenreich, więc "Gdybym wiedziała", czyli zbiór najsłynniejszych esejów autorki stał się naturalnym pierwszym spotkaniem z jej twórczością. Teksty pisane na przestrzeni 40 lat, umieszczane w wielu czasopismach, dotykają różnych tematów, bardziej lub mniej mnie interesujących.
Już otwarcie jest świetne, bo stykamy się z dziennikarstwem zaangażowanym, w którym autorka, kobieta z klasy średniej, intelektualistka, postanawia sprawdzić, czy da się przeżyć z pracy bez kwalifikacji. Traci imię, staje się "blondyneczką" lub "słonkiem", sprząta w hotelu "od 9 rano do kiedykolwiek", jako kelnerka znosi zniewagi i stres i utwierdza się w przekonaniu, że w tej misji niemożliwej jedynym jasnym punktem są ludzie, którzy - sami na skraju przetrwania - są w stanie sobie wzajemnie pomóc.
Część dotycząca zdrowia zawiera poruszający, osobisty tekst o raku piersi, ale i refleksje dotyczące stawiania znaku równości między zdrowymi nawykami a moralną doskonałością. Czy ci, których na zdrową żywność nie stać, są mniej moralni? Takie pytanie stawia autorka.
Sporo miejsca w zbiorze zajmują kwestie patriarchatu ("nagiego i durnego"), molestowania i #MeToo (większość ofiar to nie gwiazdy a zwykłe pracownice) i feminizmu. I tu, nie ukrywam, najbardziej wstrząsnął mną tekst o więzieniu Abu Ghraib, gdzie kobiety pastwiące się nad więźniami nadały nowego wymiaru określeniu "równość płci". Według autorki feminizm zakładający moralną wyższość kobiet jest feminizmem naiwnym ("Nie wystarczy dorównać mężczyznom, skoro mężczyźni zachowują się jak bestie. Asymilacja to za mało. Musimy stworzyć świat wart tego, by chcieć się w nim odnajdywać").
Przy całej powadze tematu, autorka potrafi świetnie żonglować humorem i ironią. Analiza Biblii pod kątem ukazanych w niej bezeceństw czy esej "Nieznośna istota białości" - cudo!
Patrząc na tytuł - "Gdybym wiedziała" - myślę sobie: gdybym wiedziała, że znajdę w twórczości Barbary Ehrenreich tyle dobra, zabrałabym się za lekturę jej tekstów już wcześniej. Warto!
Już otwarcie jest świetne, bo stykamy się z dziennikarstwem zaangażowanym, w którym autorka, kobieta z klasy średniej, intelektualistka, postanawia sprawdzić, czy da się przeżyć z pracy bez kwalifikacji. Traci imię, staje się "blondyneczką" lub "słonkiem", sprząta w hotelu "od 9 rano do kiedykolwiek", jako kelnerka znosi zniewagi i stres i utwierdza się w przekonaniu, że w tej misji niemożliwej jedynym jasnym punktem są ludzie, którzy - sami na skraju przetrwania - są w stanie sobie wzajemnie pomóc.
Część dotycząca zdrowia zawiera poruszający, osobisty tekst o raku piersi, ale i refleksje dotyczące stawiania znaku równości między zdrowymi nawykami a moralną doskonałością. Czy ci, których na zdrową żywność nie stać, są mniej moralni? Takie pytanie stawia autorka.
Sporo miejsca w zbiorze zajmują kwestie patriarchatu ("nagiego i durnego"), molestowania i #MeToo (większość ofiar to nie gwiazdy a zwykłe pracownice) i feminizmu. I tu, nie ukrywam, najbardziej wstrząsnął mną tekst o więzieniu Abu Ghraib, gdzie kobiety pastwiące się nad więźniami nadały nowego wymiaru określeniu "równość płci". Według autorki feminizm zakładający moralną wyższość kobiet jest feminizmem naiwnym ("Nie wystarczy dorównać mężczyznom, skoro mężczyźni zachowują się jak bestie. Asymilacja to za mało. Musimy stworzyć świat wart tego, by chcieć się w nim odnajdywać").
Przy całej powadze tematu, autorka potrafi świetnie żonglować humorem i ironią. Analiza Biblii pod kątem ukazanych w niej bezeceństw czy esej "Nieznośna istota białości" - cudo!
Patrząc na tytuł - "Gdybym wiedziała" - myślę sobie: gdybym wiedziała, że znajdę w twórczości Barbary Ehrenreich tyle dobra, zabrałabym się za lekturę jej tekstów już wcześniej. Warto!
February 13, 2023
A collection of essays spanning about 30 years, on what is wrong with the United States of America. The author went on an experiment to live a month as a low-wage worker, for example. Not even then, in the 90’s, was it possible to get by on one minimum wage job. The minimum wage has not increased, but inflation sure has. The American dream is dead and although the perpetrators are many, the reign of Reagan started the downhill spiral for all but the super rich. And the rest of the world mindlessly follows.
I agree with everything the author says and she makes many good points. The essays differ in quality and engagement though, so it’s not quite 4 stars.
I agree with everything the author says and she makes many good points. The essays differ in quality and engagement though, so it’s not quite 4 stars.
August 12, 2020
I love Barbara Ehrenreich's writing. This collection obviously has that spark, but I did not love it.
One, most of the pieces are seriously dated. They range from 1984 to 2017, with pretty even distribution over the years. Sometimes I barely remembered the then-current events she was writing about.
Two, I love her snark. But in some of these essays, she was snarky in ways that I didn't like. I loved Brightsided and her takedowns of perky positive thinking and other woo. But some of these took down...people who like animals? And mindfulness; I mean, if someone is all "I'm more spiritual that you" about it, yeah. But, without the fanfare, it's a pretty common-sense practice and can help people. I'm all for tearing apart unscientific "science" too, but in several places, her logic was no better than what she was criticizing.
Three, she is just so white educated upper middle class, for all her protestations of coming from common working people (though I like when she writes about her family; interesting people). Some of her subject matter is comprehensible only in upper middle class terms. Like how mindfulness is all the rage. And the fitness craze. And how there are fewer journalism jobs available nowadays.
I've never read Nickel and Dimed, so was happy to see "Nickel-and-Dimed" (1999), which predated the book. It was interesting. But she only lasted a month! With that short a time, it read too much like slumming. (I guess she later did two more separate months for the book - but never did more than a month at a time.)
Perhaps it would have helped if she'd written short updates for at least some of the pieces, noting how times and her viewpoint have changed, or giving more context.
Still, it was nice to dive into her writings for a while. I hope to continue reading new writings from her.
One, most of the pieces are seriously dated. They range from 1984 to 2017, with pretty even distribution over the years. Sometimes I barely remembered the then-current events she was writing about.
Two, I love her snark. But in some of these essays, she was snarky in ways that I didn't like. I loved Brightsided and her takedowns of perky positive thinking and other woo. But some of these took down...people who like animals? And mindfulness; I mean, if someone is all "I'm more spiritual that you" about it, yeah. But, without the fanfare, it's a pretty common-sense practice and can help people. I'm all for tearing apart unscientific "science" too, but in several places, her logic was no better than what she was criticizing.
Three, she is just so white educated upper middle class, for all her protestations of coming from common working people (though I like when she writes about her family; interesting people). Some of her subject matter is comprehensible only in upper middle class terms. Like how mindfulness is all the rage. And the fitness craze. And how there are fewer journalism jobs available nowadays.
I've never read Nickel and Dimed, so was happy to see "Nickel-and-Dimed" (1999), which predated the book. It was interesting. But she only lasted a month! With that short a time, it read too much like slumming. (I guess she later did two more separate months for the book - but never did more than a month at a time.)
Perhaps it would have helped if she'd written short updates for at least some of the pieces, noting how times and her viewpoint have changed, or giving more context.
Still, it was nice to dive into her writings for a while. I hope to continue reading new writings from her.
April 15, 2020
A great encapsulation of the incisive, skeptical, wry, wide-ranging writings of Barbara Ehrenreich. Essays in here range from the mid-1980s to 2018, and cover a lot of ground: poverty and wealth inequality in America, gender and social dynamics, religion and culture, and the insidious qualities of pop psychology. Written with a lot of wit and insight.
Two cautions: 1) Barbara Ehrenreich is deeply perceptive about class, but doesn't focus on race. She has been criticized for this, and some readers will find it a deficiency. I accept it as a limitation but not something that negates the value of her work, just an invitation to layer other thinkers onto it. 2) This book is a little misleading in the way it was advertised--it's entirely collected writings with nothing new. So if you've already read most of her work you may not be encountering material you haven't read already. I would have liked an introductory and concluding essay to frame this collection, but still, a worthwhile read.
Two cautions: 1) Barbara Ehrenreich is deeply perceptive about class, but doesn't focus on race. She has been criticized for this, and some readers will find it a deficiency. I accept it as a limitation but not something that negates the value of her work, just an invitation to layer other thinkers onto it. 2) This book is a little misleading in the way it was advertised--it's entirely collected writings with nothing new. So if you've already read most of her work you may not be encountering material you haven't read already. I would have liked an introductory and concluding essay to frame this collection, but still, a worthwhile read.
April 27, 2025
Barbara Ehrenreich is angry. She is incensed. She is furious. And with good reason. Her ranting and raving in this extraordinary collection of essays is focused on exposing—with the obvious hope of someday correcting—a multitude of societal wrongs and injustices.
The essays, which range in date from 1984 to 2019, were published in magazines as diverse as Mother Jones to the New York Times and cover an equally broad range of topics from the desperation of trying to live on minimum wage to the atrocities committed by American military women at Iraq's Abu Ghraib prison.
The 41 essays are divided into six topic groups: Haves and Have-Nots; Health; Men; Women; God, Science, and Joy; and Bourgeois Blunders.
A few of my favorites:
• "Nickel-and-Dimed: On (Not) Getting by in America": Barbara Ehrenreich went undercover, shedding everything about her more affluent and comfortable life—including her ATM card and comfy home—for one month and attempted to live as part of the lower working class in Key West, Florida, which included getting a job as a waitress in a diner (and very briefly as a hotel maid) and then living on what she made. It's a frightening story about what it means to barely scrape by. First published in 1999 in Harper's Magazine, this essay became the genesis for her book, "Nickel and Dimed: On (Not) Getting By in America," for which she worked a series of jobs from waitress to Wal-Mart sales clerk in a variety of U.S. cities and towns.
• "Welcome to Cancerland": When Ehrenreich was diagnosed with breast cancer, she documented her experience. This award-winning essay that was originally published in Harper's Magazine in 2001 isn't a warm fuzzy story of pink ribbons and cuddly pink bears. Instead, this is a fierce and powerful piece about healthcare and feminist advocacy.
• "The Cult of Busyness": This is a wry and sardonic essay on how we all seem to thrive on being busy—oh, so very busy—provided we are also able to complain about it. After all, if you're only doing one thing at a time, you must be doing it all wrong. Busyness is an important insignia of upper-middle-class status. The funniest part of all is that it was published in the New York Times in 1985! Not much has changed 40 years later.
• "Welcome to Fleece U:" This was published in 1987—so nearly 40 years ago—complaining in a sarcastic and humorous way about the skyrocketing cost of college tuition, room, and board at an Ivy League school. It was $20,000 then. Just change the number after the dollar sign to about $95,000 for today and everything else in the essay still rings true.
This is an eclectic collection of essays both in topics, from political to personal, and in the tone, from fierce to funny.
The essays, which range in date from 1984 to 2019, were published in magazines as diverse as Mother Jones to the New York Times and cover an equally broad range of topics from the desperation of trying to live on minimum wage to the atrocities committed by American military women at Iraq's Abu Ghraib prison.
The 41 essays are divided into six topic groups: Haves and Have-Nots; Health; Men; Women; God, Science, and Joy; and Bourgeois Blunders.
A few of my favorites:
• "Nickel-and-Dimed: On (Not) Getting by in America": Barbara Ehrenreich went undercover, shedding everything about her more affluent and comfortable life—including her ATM card and comfy home—for one month and attempted to live as part of the lower working class in Key West, Florida, which included getting a job as a waitress in a diner (and very briefly as a hotel maid) and then living on what she made. It's a frightening story about what it means to barely scrape by. First published in 1999 in Harper's Magazine, this essay became the genesis for her book, "Nickel and Dimed: On (Not) Getting By in America," for which she worked a series of jobs from waitress to Wal-Mart sales clerk in a variety of U.S. cities and towns.
• "Welcome to Cancerland": When Ehrenreich was diagnosed with breast cancer, she documented her experience. This award-winning essay that was originally published in Harper's Magazine in 2001 isn't a warm fuzzy story of pink ribbons and cuddly pink bears. Instead, this is a fierce and powerful piece about healthcare and feminist advocacy.
• "The Cult of Busyness": This is a wry and sardonic essay on how we all seem to thrive on being busy—oh, so very busy—provided we are also able to complain about it. After all, if you're only doing one thing at a time, you must be doing it all wrong. Busyness is an important insignia of upper-middle-class status. The funniest part of all is that it was published in the New York Times in 1985! Not much has changed 40 years later.
• "Welcome to Fleece U:" This was published in 1987—so nearly 40 years ago—complaining in a sarcastic and humorous way about the skyrocketing cost of college tuition, room, and board at an Ivy League school. It was $20,000 then. Just change the number after the dollar sign to about $95,000 for today and everything else in the essay still rings true.
This is an eclectic collection of essays both in topics, from political to personal, and in the tone, from fierce to funny.
November 24, 2020
This is a collection of essays published over a number of decades. The topics range from the pitfalls of prosperity gospel, to a commentary on the co-opting of the word “family” by the religious right, to essays that were the starting points for several of her books. It's tough to name a favorite, but the one that had the highest ratio of OMG moments per 60 seconds of audio was the one written in the middle of Reagan's second term, when the effects of his reverse-Robin Hood ideology were becoming startlingly clear. With every statistic about the decline of the middle class, widening income gap, and loss of good-paying jobs, I kept thinking, “Oh, sweet child, hold on to your hat. You ain't seen nothing yet.”
Barbara's uncanny ability to spot, identify, and call out the latest corporate “woo” fad is one of the best things about her, and bless her for pointing out that companies do not offer mindfulness training (or anything else that might be construed as a perquisite) out of the goodness of their hearts, but to squeeze that last little ounce of productivity out of an already overworked and underpaid staff.
Worth the read, even if you've already read her books. If you haven't read her books, this is a great sampler of the kinds of issues addressed there.
Barbara's uncanny ability to spot, identify, and call out the latest corporate “woo” fad is one of the best things about her, and bless her for pointing out that companies do not offer mindfulness training (or anything else that might be construed as a perquisite) out of the goodness of their hearts, but to squeeze that last little ounce of productivity out of an already overworked and underpaid staff.
Worth the read, even if you've already read her books. If you haven't read her books, this is a great sampler of the kinds of issues addressed there.
Read
April 23, 2020Ehrenreich’s writing is unlike some pedantic non-fiction books, meaning it’s chock full of wry humor. Sure, in her new collection of essays Had I Known: Collected Essays, she delivers some very bleak encounters, yet she does so with such humorous panache that you’re not left crying, but rather charged up and ready to do something to help.
Her essays are categorized into Have and Have-Nots, Health, Men, Women, God, Science & Joy and last, but not least, Bourgeois Blunders all offering buckets of rainy mood statistics destined to fire up your humanitarian spirit.
In her first essay from Harper’s Magazine entitled “Nickeled and Dimed: On Not Getting By in America”, Ehrenreich details her experiment as a laborer in the Florida Keys. What frightened me about this article was people living on the edge working two jobs, with the obvious realization that it has only gotten worse. Yet Ehrenreich makes you buck up and pay attention and do something about people who live on the margins. For myself, I plan to donate the silly bag of goods I previously planned to sell at a garage sale, to someone in need. A small gesture, but every good deed has a ripple effect, given our current crisis.
Within the Men section “Patriarchy Deflated” is an unconventional look at the possible solution to misogyny. God, Science and Joy contains nuggets like “Up Close at Trinidad’s Carnival”, an essay I read with vicarious awe given our current predicament. And as a perfect book end to this essay collection; “Divisions of Labor” from the New York Times in 2017, she hammers home the need for, if not unions, then some caring force ensuring workers are paid for their hard work.
I think now of the fun Rochester Red Wings baseball games I used to attend where a tongue in cheek “Waste Man”, a theoretical super hero advertising that refuse company ran through the stands, and realize now ‘he, the garbage man, is truly a superhero, along with the home health aides toiling in nursing homes afflicted with Covid 19. This book is a well written reminder that we need to recognize with fair pay the people whose backs we stand on, keeping us all afloat.
Her essays are categorized into Have and Have-Nots, Health, Men, Women, God, Science & Joy and last, but not least, Bourgeois Blunders all offering buckets of rainy mood statistics destined to fire up your humanitarian spirit.
In her first essay from Harper’s Magazine entitled “Nickeled and Dimed: On Not Getting By in America”, Ehrenreich details her experiment as a laborer in the Florida Keys. What frightened me about this article was people living on the edge working two jobs, with the obvious realization that it has only gotten worse. Yet Ehrenreich makes you buck up and pay attention and do something about people who live on the margins. For myself, I plan to donate the silly bag of goods I previously planned to sell at a garage sale, to someone in need. A small gesture, but every good deed has a ripple effect, given our current crisis.
Within the Men section “Patriarchy Deflated” is an unconventional look at the possible solution to misogyny. God, Science and Joy contains nuggets like “Up Close at Trinidad’s Carnival”, an essay I read with vicarious awe given our current predicament. And as a perfect book end to this essay collection; “Divisions of Labor” from the New York Times in 2017, she hammers home the need for, if not unions, then some caring force ensuring workers are paid for their hard work.
I think now of the fun Rochester Red Wings baseball games I used to attend where a tongue in cheek “Waste Man”, a theoretical super hero advertising that refuse company ran through the stands, and realize now ‘he, the garbage man, is truly a superhero, along with the home health aides toiling in nursing homes afflicted with Covid 19. This book is a well written reminder that we need to recognize with fair pay the people whose backs we stand on, keeping us all afloat.
December 17, 2021
Waffled between a 3 or 4 since there were some good essays in here and points that made me think, but ultimately decided I was a bit disappointed by this read. For one, despite the collection being published in 2020, many of the essays were quite outdated (ex: 1980s) and didn’t age very well. I almost choked on my coffee when she mentioned Bill Cosby as an example of “black excellence”. Yikes.
The collection begins with a shortened version of “Nickel and Dimed” for which Ehrenreich is most known. I read it in one of my sociology classes so I wanted a refresher and was curious about the rest for her work. What I forgot, is how disappointed I was by the ending. After living and working amongst the working class poor and concluding that it is in fact shitty to be poor (gasp!), Barbara ends the essay with “The hope…is that someday [low wage workers] will come to know what they’re worth, and take appropriate action”. Huh??
For a person whose work and research is focused on class issues, she ends this 3 Month long ethnographic experiment with the classic “pull yourself up by the bootstrap” narrative. The rest of her essays on class were just as lacking. She discusses poverty but her conclusions/solutions are essentially “well I hope things get better and the rich make changes out of the goodness of their heart.” She REFUSES to acknowledge the systemic changes that are needed for progress, not just individual action. She just very much writes with the air and naivete of a middle class educated white woman despite her assertion that her parents were part of the working class.
She also ignores race in much of what she writes, and when she did mention race I just wanted to beg her to stop. Her essay “Dead, white and blue” dedicates 6.5 pages to discuss the white working class and the forces which may drive them to vote Republican. Sounds interesting enough, except it reads as if she’s justifying (maybe this isn’t the right word) white rage and acts of aggression against black people??? I know this certainly isn’t the point she’s trying to make, but when you say “white Americans have lost ground economically, [while] black people have made gains”….and “ the culture has been inching bit by bit toward…black ascendancy” over white Americans (which are both just egregious oversimplifications of a complex issue) and then argue that that combined with despair leads to white suicide, murdering of black People in churches and insulting black people with racial slurs…..hmmm. Only to then end her essay with criticizing the “liberal intelligentsia” for their disgust and hate for this type of behavior. I understand that the view of the white working class as degenerates isn’t beneficial for advancing any form of racial or political middle ground. But….this essay was such a missed opportunity and required more thorough research?? thought?? wordsmithing??? and sensitivity??!
I almost stopped reading after this. Thankfully her essays on gender were the most interesting and least offensive. I won’t even address her “health” section since I stopped caring after she referred to the Breast cancer community as a “cult”. I understand that Ehrenreich’s humor is supposed to be wry, but that doesn’t mean I have to like it. Sometimes she took things too far.
Anyways, let me finish my rant by also saying this book could’ve been half the length lol since I found myself just wanting it to be over with by the end. Sorry Barbara 😬
The collection begins with a shortened version of “Nickel and Dimed” for which Ehrenreich is most known. I read it in one of my sociology classes so I wanted a refresher and was curious about the rest for her work. What I forgot, is how disappointed I was by the ending. After living and working amongst the working class poor and concluding that it is in fact shitty to be poor (gasp!), Barbara ends the essay with “The hope…is that someday [low wage workers] will come to know what they’re worth, and take appropriate action”. Huh??
For a person whose work and research is focused on class issues, she ends this 3 Month long ethnographic experiment with the classic “pull yourself up by the bootstrap” narrative. The rest of her essays on class were just as lacking. She discusses poverty but her conclusions/solutions are essentially “well I hope things get better and the rich make changes out of the goodness of their heart.” She REFUSES to acknowledge the systemic changes that are needed for progress, not just individual action. She just very much writes with the air and naivete of a middle class educated white woman despite her assertion that her parents were part of the working class.
She also ignores race in much of what she writes, and when she did mention race I just wanted to beg her to stop. Her essay “Dead, white and blue” dedicates 6.5 pages to discuss the white working class and the forces which may drive them to vote Republican. Sounds interesting enough, except it reads as if she’s justifying (maybe this isn’t the right word) white rage and acts of aggression against black people??? I know this certainly isn’t the point she’s trying to make, but when you say “white Americans have lost ground economically, [while] black people have made gains”….and “ the culture has been inching bit by bit toward…black ascendancy” over white Americans (which are both just egregious oversimplifications of a complex issue) and then argue that that combined with despair leads to white suicide, murdering of black People in churches and insulting black people with racial slurs…..hmmm. Only to then end her essay with criticizing the “liberal intelligentsia” for their disgust and hate for this type of behavior. I understand that the view of the white working class as degenerates isn’t beneficial for advancing any form of racial or political middle ground. But….this essay was such a missed opportunity and required more thorough research?? thought?? wordsmithing??? and sensitivity??!
I almost stopped reading after this. Thankfully her essays on gender were the most interesting and least offensive. I won’t even address her “health” section since I stopped caring after she referred to the Breast cancer community as a “cult”. I understand that Ehrenreich’s humor is supposed to be wry, but that doesn’t mean I have to like it. Sometimes she took things too far.
Anyways, let me finish my rant by also saying this book could’ve been half the length lol since I found myself just wanting it to be over with by the end. Sorry Barbara 😬
October 22, 2020
I've long admired Ehrenreich's work. I'm glad to own this essay compilation even though I've read it all over many years. Her work bookends so much of my working life.
Ehrenreich has often lived what she writes. Bravo! She has sought to enter others' worlds, trying not to eclipse them. Tough to do that, but she has often succeeded. The addition of a new introduction is also a plus.
Getting by when you work in the service economy? Blue collar white people? Cancer? Fitness? Grease? Rape? Patriarchy? Corporate Women? Abu Ghraib? Pornography? The New Creationism? Trinidad's Carnival? Family values? Homelessness? The Cult of Busyness? The Death of the Yuppie Dream?
I write this the afternoon of the last Pandemic Presidential Debate, moderated by Kristen Welker. I will have Ehrenreich in the forefront of my mind.
"The impoverishment of journalists impoverishes journalism. We come to find less and less in the media about the people who work paycheck to paycheck, as if 80% of the population had quietly emigrated while the other 20 percent wasn't looking."
Rings true on many issues. Impoverishment of focus? Money? Education? Access to jobs and housing and flood insurance and health care and internet access and liberty, happiness and life? Yep!
Ehrenreich has often lived what she writes. Bravo! She has sought to enter others' worlds, trying not to eclipse them. Tough to do that, but she has often succeeded. The addition of a new introduction is also a plus.
Getting by when you work in the service economy? Blue collar white people? Cancer? Fitness? Grease? Rape? Patriarchy? Corporate Women? Abu Ghraib? Pornography? The New Creationism? Trinidad's Carnival? Family values? Homelessness? The Cult of Busyness? The Death of the Yuppie Dream?
I write this the afternoon of the last Pandemic Presidential Debate, moderated by Kristen Welker. I will have Ehrenreich in the forefront of my mind.
"The impoverishment of journalists impoverishes journalism. We come to find less and less in the media about the people who work paycheck to paycheck, as if 80% of the population had quietly emigrated while the other 20 percent wasn't looking."
Rings true on many issues. Impoverishment of focus? Money? Education? Access to jobs and housing and flood insurance and health care and internet access and liberty, happiness and life? Yep!
May 13, 2020
Essays collected from the 80s to the 2010s written by the "professional muckraker," with columns from various publications. I admit I skimmed a few of the denser ones such as the Reagan ones (and wished Dame Barbara had some more recent musings about current situations) but I binged on her musings on race, labor, feminism with a lot of head nodding in agreement. My favorite was her Acer ic take on her daughter's admission to an Ivy League School, which would grant her daughter access to young attractive rich people all day, every day, and assure one poor person in her universe, the mother having to pay two thirds of an average family's salary each year (written before tuition got even more outrageous). The first essay is the opening of her classic Nickel and Dimed, about Ehrenreich's experiences living in dead end jobs with too little pay and constant little humiliations that suck the self esteem and joy out of the working class. Ehrenreich delivers her sharp observations with razor wit. We need more Barbaras.
January 15, 2023
This collection of essays spans over 20 years -- some of them may have a bit of a dated outlook (ie, discussion of "yuppies" and how boring it is for people to discuss "what brand of PC" they purchased. Overall - this should serve as a great reminder of Barbara Ehrenreich's brilliance and absolute sass! She's a damned funny writer -- I had a few LOL moments (esp in talking about punishment for people on public assistance, but not the rich people on public assistance like defense contractors). Whether you are new to her work, or already a fan -- this is worth your time and provides excellent perspectives on social issues that have not changed in the last 40 years.
September 21, 2022
Though certain aspects of some of the essays are dated (such as dollar values and Bill Cosby as a role model), the collection holds up remarkably well because sadly the problems and injustices she writes about are still the same. R.I.P. Barbara Ehrenreich, you will be missed.
didn-t-finish-or-didn-t-reread
December 19, 2020I saw this book on a library “New Releases” shelf and picked it up for two reasons: I had read Ehrenreich’s book “Nickel and Dimed” (in 2002: four stars), and I’m interested in the essay as a writing form. The first essay in this book is the article “Nickel and Dimed” that apparently evolved into the book. I liked the essay (again); it was part of a section titled “Haves and have nots”. But I did not find the other essays in that section particularly interesting. This may be because many were outdated, referring to the financial crisis of 2007 – and our problems seem much larger today.
In the second section, “Health”, I was impressed by her essay “Welcome to Cancerland”. It reveals a lot about the author, who underwent treatment for breast cancer, apparently around the time of the essay (2001). She makes some excellent points that I had never considered: breast cancer is almost an industry these days, with pink ribbons, teddy bears, and races that are inefficient fundraisers. The disease is an “attractive target of corporate charity”. Patients are treated in a “rah-rah”, almost infantile manner. At the same time, the probable causes for the increase in the disease – environmental carcinogens – are largely ignored. Bitter, her final words are, “I will not go into that last good night with a teddy bear tucked under my arm.”
This was a great essay, but as I read more on the subjects of “Health” and “Men” (I got about half-way through the book), I found that although she writes as a “fly in the ointment”, sometimes her points are too much for me. For example, she criticizes current obsessions with fitness - we idolize fitness as something “moral”, in her view. I’m not one to favor political correctness, but I feel that she is nitpicking something that is basically good. She terms herself sarcastic, but it seemed to me that she takes it too far. As I kept reading these essays, I found that I didn’t like her tone. There are probably more good essays in the book, but I just didn’t want to keep reading.
In the second section, “Health”, I was impressed by her essay “Welcome to Cancerland”. It reveals a lot about the author, who underwent treatment for breast cancer, apparently around the time of the essay (2001). She makes some excellent points that I had never considered: breast cancer is almost an industry these days, with pink ribbons, teddy bears, and races that are inefficient fundraisers. The disease is an “attractive target of corporate charity”. Patients are treated in a “rah-rah”, almost infantile manner. At the same time, the probable causes for the increase in the disease – environmental carcinogens – are largely ignored. Bitter, her final words are, “I will not go into that last good night with a teddy bear tucked under my arm.”
This was a great essay, but as I read more on the subjects of “Health” and “Men” (I got about half-way through the book), I found that although she writes as a “fly in the ointment”, sometimes her points are too much for me. For example, she criticizes current obsessions with fitness - we idolize fitness as something “moral”, in her view. I’m not one to favor political correctness, but I feel that she is nitpicking something that is basically good. She terms herself sarcastic, but it seemed to me that she takes it too far. As I kept reading these essays, I found that I didn’t like her tone. There are probably more good essays in the book, but I just didn’t want to keep reading.
April 25, 2024
Bardzo mocne 4*
Barbara Ehrenreich wielką social-feministką była i w zbiorze „Gdybym wiedziała”, składającym się z tekstów pisanych do gazet i portali internetowych przez 40 lat, udowadnia to ponad wszelką wątpliwość. Całość otwiera artykuł, który jest klasyką reportażu wcieleniowego i był podstawą do napisania książki „Za grosze: pracować i (nie)przeżyć”, która przyniosła autorce międzynarodowy sukces i rozpoznawalność, a dalej jest tylko lepiej. Nie ma chyba tematów bliskich sercu lewaczki i lewaka, których mogłoby w tym zestawieniu zabraknąć: jest feminizm i patriarchalna rzeczywistość, jest krytyka kapitalizmu i tego jak korporacyjne polityki kształtują zwyczajne życie, jest o rasizmie, walce klas, są kwestie socjalne: opieka zdrowotna, mieszkalnictwo, edukacja, bezdomność, prawa pracownicze, imigranci, a nawet zagadnienia religijno-etyczne. Chyba nie widziałam jeszcze zbioru esejów, który poruszałby taki ogrom wątków. Trudno mi zresztą nazywać zgromadzone w książce teksty esejami, większość przypomina raczej zadziorne felietony i tak też się je czyta – z ekscytacją, rozbawieniem i zaangażowaniem, zadając sobie wiele pytań. Niewiele tu pogłębionych metaanaliz, filozoficznych rozważań czy szerokich odniesień. Każdy z artykułów sygnalizuje jakiś problem, stawia go w odpowiednim dla światopoglądu autorki świetle, prowokuje do przemyśleń, ale z pewnością nie wyczerpuje tematu.
Barbara Ehrenreich bywa w tym zbiorze wielką prowokatorką. Czytając, dokładnie wiedziałam, w których momentach moje koleżanki z lewicowej bańki mogłyby się zagotować. Podważa i przedstawia jako narzędzie kapitalistycznej kontroli chociażby takie procesy jak trend skupiania się na własnym zdrowiu i modę na bycie fit stwierdzając „Kawałek po kawałku, z najlepszymi intencjami, zaczęłyśmy rezygnować z publicznej moralności, opartej na uczestnictwie i protestach, na rzecz osobistej moralności zdrowia.” Obrywa się także filozofii mindfulness i praktykowaniu wdzięczności – pamiętam wielką dyskusję i oburzenie, kiedy pisał o tym w „Gniewie” Tomasz Markiewka, okazuje się, że Amerykanka doszła do podobnych wniosków dużo wcześniej, a do tego połączyła to z zarządzaniem nasza uwagą przez firmy z Doliny Krzemowej, co razem tworzy perspektywę wartą rozważań. Podkreśla również klasistowski wymiar obydwu tych trendów i to jak mogą wpływać na utrwalanie się podziałów społecznych. Pisze o tym jak o naszej moralności przestały świadczyć czyny w stosunku do innych, a zaczął odpowiedni wygląd i mieszczenie się w normach, pisząc np. „Jeśli dogmat niskiej zawartości tłuszczu stał się tak odporny na krytykę, to również z uwagi na to, że brak tłuszczu elity identyfikują z cnotą, tłuszcz natomiast z czymś, o co od dawna podejrzewają lumpenproletariat – ze skłonnością do samopobłażania.”. Bardzo ciekawy jest esej, w którym kwestionuje mit o tym jakoby bóg był istotą z gruntu dobrą, chciał dobrze dla swoich owieczek i otaczał nas troską, szukając źródeł złego boga w prehistorii, ale też w literaturze science fiction.
Nie są to teksty równe, trudno żeby były, w końcu przez 40 lat człowiek zmienia się bardzo, rozwija się także warsztat pisarki, co także przebija się przez zgromadzony materiał, jednak u podstaw leży ta sama misja – poszukiwanie sprawiedliwości społecznej dla każdego.
Nie wszystkie eseje zainteresowały mne w równym stopniu. „Gdybym wiedziała” to książka do kości amerykańska i mocno umocowana w tamtejszych realiach i polityce, od których nie jestem wybitna specjalistką. Biorąc pod uwagę, że specyfiką tekstów gazetowych jest komentowanie bieżących wydarzeń, Ehrenrich odnosi się czasami do nazwisk, afer i sytuacji, które wydarzyły się dawno i nie przebiły do powszechnej świadomości w Polsce, po prostu nie rozumiałam kontekstu. Jednocześnie jest to niezły kawałek historii USA i tego jak pogrążała się w polityce wykańczającej własnych obywateli. Ciekawa była dla mnie obserwacja procesów społecznych i różnego tempa w jakim przebiegały w Stanach i u nas – wydaje się jakby między naszymi krajami było przynajmniej ćwierć wieku różnicy, co daje sporą przestrzeń do tego aby obserwować, wyciągać wnioski i uniknąć pewnych pułapek. Oczywiście to się nie dzieje, więc czytając Ehrenreich łatwo sobie wyobrazić dokąd możemy wkrótce dotrzeć, a już na pewno jak żyłoby się zwykłym ludziom gdyby do władzy doszła Konfederacja.
Niektóre eseje są intymne i poruszające, autorka dzieli się z nami bardzo osobistymi doświadczeniami, jak proces leczenia choroby nowotworowej, co jak łatwo się domyślić w USA bywa jeszcze trudniejsze niż u nas, jednocześnie naświetlając dlaczego rak piersi jest tematem, który spotyka się z tak olbrzymim odzewem charytatywnym ze strony firm i organizacji, a inne choroby, nawet te mające więcej ofiar śmiertelnych niekoniecznie. Jak mówi jeden z jej rozmówców „Rak piersi zapewnia sposób na zrobienie czegoś dla kobiet bez konieczności zostania feministką lub feministą”.
Olbrzymia różnorodność poruszanych tematów i naprawdę spora ilość niedługich tekstów zgromadzonych w zbiorze może czasami wywoływać w czytelniczce efekt zagubienia, dlatego polecam łapać oddech pomiędzy poszczególnymi częściami. Na pewno warto jednak eseje Barbary Ehrenreich przeczytać, choćby po to, żeby nabrać trochę zdrowego dystansu do rzeczywistości. Największą siłą autorki jest dla mnie jej poczucie humoru - atrament, którego używa w 80% składa się z ironii, bywa złośliwa, absolutnie nie oszczędza nikogo ani niczego, ale jest przy tym ekstremalnie przezabawna, błyskotliwa i kreatywna. Niektóre felietony, jak ten, w którym proponuje, żeby odbiorczynie zasiłków w pakiecie musiały zacząć się biczować, ku satysfakcji społeczeństwa krytykującego tę formę wsparcia, albo ten, w którym postuluje zastąpienie arabskiej ropy tłuszczem z amerykańskich liposukcji, albo mój ulubiony o tym jak biedni i skrzywdzeni są w dzisiejszym świecie biali ludzie, wywoływały u mnie niepowstrzymane wybuchy śmiechu. Wielkie ukłony składam w tym miejscu tłumaczce, która potrafiła ten cięty humor doskonale oddać i przełożyć tak, że bawi także polską czytelniczkę. Przekład Anny Dzierzgowskiej zasługuje na jeszcze jedna pochwałę – jest bardzo inkluzywny, rzadko czyta się książki, w których tak równo uwzględniana jest forma męska i żeńska czasowników, o oczywistościach jak feminatywy nie wspominając. Kawał dobrej roboty. Widać, na tym przykładzie, że jeśli autorkę i tłumaczkę łączy jakaś wspólnota, na przykład poglądów, jakość tłumaczenia rośnie.
Na sam koniec zostawiam zdanie, które notuję na czerwono w kajeciku:
„Nieważne, że patriotyzm aż nazbyt często staje się schronieniem łajdaków. Kontestacja, bunt, wszechobecne awanturnictwo pozostają prawdziwym obowiązkiem patriotek i patriotów.”.
Czytajcie!
Ebooka dostałam od księgarni Woblink: https://woblink.com/ebook/gdybym-wied...
Barbara Ehrenreich wielką social-feministką była i w zbiorze „Gdybym wiedziała”, składającym się z tekstów pisanych do gazet i portali internetowych przez 40 lat, udowadnia to ponad wszelką wątpliwość. Całość otwiera artykuł, który jest klasyką reportażu wcieleniowego i był podstawą do napisania książki „Za grosze: pracować i (nie)przeżyć”, która przyniosła autorce międzynarodowy sukces i rozpoznawalność, a dalej jest tylko lepiej. Nie ma chyba tematów bliskich sercu lewaczki i lewaka, których mogłoby w tym zestawieniu zabraknąć: jest feminizm i patriarchalna rzeczywistość, jest krytyka kapitalizmu i tego jak korporacyjne polityki kształtują zwyczajne życie, jest o rasizmie, walce klas, są kwestie socjalne: opieka zdrowotna, mieszkalnictwo, edukacja, bezdomność, prawa pracownicze, imigranci, a nawet zagadnienia religijno-etyczne. Chyba nie widziałam jeszcze zbioru esejów, który poruszałby taki ogrom wątków. Trudno mi zresztą nazywać zgromadzone w książce teksty esejami, większość przypomina raczej zadziorne felietony i tak też się je czyta – z ekscytacją, rozbawieniem i zaangażowaniem, zadając sobie wiele pytań. Niewiele tu pogłębionych metaanaliz, filozoficznych rozważań czy szerokich odniesień. Każdy z artykułów sygnalizuje jakiś problem, stawia go w odpowiednim dla światopoglądu autorki świetle, prowokuje do przemyśleń, ale z pewnością nie wyczerpuje tematu.
Barbara Ehrenreich bywa w tym zbiorze wielką prowokatorką. Czytając, dokładnie wiedziałam, w których momentach moje koleżanki z lewicowej bańki mogłyby się zagotować. Podważa i przedstawia jako narzędzie kapitalistycznej kontroli chociażby takie procesy jak trend skupiania się na własnym zdrowiu i modę na bycie fit stwierdzając „Kawałek po kawałku, z najlepszymi intencjami, zaczęłyśmy rezygnować z publicznej moralności, opartej na uczestnictwie i protestach, na rzecz osobistej moralności zdrowia.” Obrywa się także filozofii mindfulness i praktykowaniu wdzięczności – pamiętam wielką dyskusję i oburzenie, kiedy pisał o tym w „Gniewie” Tomasz Markiewka, okazuje się, że Amerykanka doszła do podobnych wniosków dużo wcześniej, a do tego połączyła to z zarządzaniem nasza uwagą przez firmy z Doliny Krzemowej, co razem tworzy perspektywę wartą rozważań. Podkreśla również klasistowski wymiar obydwu tych trendów i to jak mogą wpływać na utrwalanie się podziałów społecznych. Pisze o tym jak o naszej moralności przestały świadczyć czyny w stosunku do innych, a zaczął odpowiedni wygląd i mieszczenie się w normach, pisząc np. „Jeśli dogmat niskiej zawartości tłuszczu stał się tak odporny na krytykę, to również z uwagi na to, że brak tłuszczu elity identyfikują z cnotą, tłuszcz natomiast z czymś, o co od dawna podejrzewają lumpenproletariat – ze skłonnością do samopobłażania.”. Bardzo ciekawy jest esej, w którym kwestionuje mit o tym jakoby bóg był istotą z gruntu dobrą, chciał dobrze dla swoich owieczek i otaczał nas troską, szukając źródeł złego boga w prehistorii, ale też w literaturze science fiction.
Nie są to teksty równe, trudno żeby były, w końcu przez 40 lat człowiek zmienia się bardzo, rozwija się także warsztat pisarki, co także przebija się przez zgromadzony materiał, jednak u podstaw leży ta sama misja – poszukiwanie sprawiedliwości społecznej dla każdego.
Nie wszystkie eseje zainteresowały mne w równym stopniu. „Gdybym wiedziała” to książka do kości amerykańska i mocno umocowana w tamtejszych realiach i polityce, od których nie jestem wybitna specjalistką. Biorąc pod uwagę, że specyfiką tekstów gazetowych jest komentowanie bieżących wydarzeń, Ehrenrich odnosi się czasami do nazwisk, afer i sytuacji, które wydarzyły się dawno i nie przebiły do powszechnej świadomości w Polsce, po prostu nie rozumiałam kontekstu. Jednocześnie jest to niezły kawałek historii USA i tego jak pogrążała się w polityce wykańczającej własnych obywateli. Ciekawa była dla mnie obserwacja procesów społecznych i różnego tempa w jakim przebiegały w Stanach i u nas – wydaje się jakby między naszymi krajami było przynajmniej ćwierć wieku różnicy, co daje sporą przestrzeń do tego aby obserwować, wyciągać wnioski i uniknąć pewnych pułapek. Oczywiście to się nie dzieje, więc czytając Ehrenreich łatwo sobie wyobrazić dokąd możemy wkrótce dotrzeć, a już na pewno jak żyłoby się zwykłym ludziom gdyby do władzy doszła Konfederacja.
Niektóre eseje są intymne i poruszające, autorka dzieli się z nami bardzo osobistymi doświadczeniami, jak proces leczenia choroby nowotworowej, co jak łatwo się domyślić w USA bywa jeszcze trudniejsze niż u nas, jednocześnie naświetlając dlaczego rak piersi jest tematem, który spotyka się z tak olbrzymim odzewem charytatywnym ze strony firm i organizacji, a inne choroby, nawet te mające więcej ofiar śmiertelnych niekoniecznie. Jak mówi jeden z jej rozmówców „Rak piersi zapewnia sposób na zrobienie czegoś dla kobiet bez konieczności zostania feministką lub feministą”.
Olbrzymia różnorodność poruszanych tematów i naprawdę spora ilość niedługich tekstów zgromadzonych w zbiorze może czasami wywoływać w czytelniczce efekt zagubienia, dlatego polecam łapać oddech pomiędzy poszczególnymi częściami. Na pewno warto jednak eseje Barbary Ehrenreich przeczytać, choćby po to, żeby nabrać trochę zdrowego dystansu do rzeczywistości. Największą siłą autorki jest dla mnie jej poczucie humoru - atrament, którego używa w 80% składa się z ironii, bywa złośliwa, absolutnie nie oszczędza nikogo ani niczego, ale jest przy tym ekstremalnie przezabawna, błyskotliwa i kreatywna. Niektóre felietony, jak ten, w którym proponuje, żeby odbiorczynie zasiłków w pakiecie musiały zacząć się biczować, ku satysfakcji społeczeństwa krytykującego tę formę wsparcia, albo ten, w którym postuluje zastąpienie arabskiej ropy tłuszczem z amerykańskich liposukcji, albo mój ulubiony o tym jak biedni i skrzywdzeni są w dzisiejszym świecie biali ludzie, wywoływały u mnie niepowstrzymane wybuchy śmiechu. Wielkie ukłony składam w tym miejscu tłumaczce, która potrafiła ten cięty humor doskonale oddać i przełożyć tak, że bawi także polską czytelniczkę. Przekład Anny Dzierzgowskiej zasługuje na jeszcze jedna pochwałę – jest bardzo inkluzywny, rzadko czyta się książki, w których tak równo uwzględniana jest forma męska i żeńska czasowników, o oczywistościach jak feminatywy nie wspominając. Kawał dobrej roboty. Widać, na tym przykładzie, że jeśli autorkę i tłumaczkę łączy jakaś wspólnota, na przykład poglądów, jakość tłumaczenia rośnie.
Na sam koniec zostawiam zdanie, które notuję na czerwono w kajeciku:
„Nieważne, że patriotyzm aż nazbyt często staje się schronieniem łajdaków. Kontestacja, bunt, wszechobecne awanturnictwo pozostają prawdziwym obowiązkiem patriotek i patriotów.”.
Czytajcie!
Ebooka dostałam od księgarni Woblink: https://woblink.com/ebook/gdybym-wied...
August 20, 2020
I enjoyed this audiobook, which I checked out from my local library using the Libby app. I had heard a few of the essays before, having listened to Bright-Sided: How the Relentless Promotion of Positive Thinking Has Undermined America and Natural Causes: An Epidemic of Wellness, the Certainty of Dying, and Killing Ourselves to Live Longer as well as reading Nickel and Dimed: On (Not) Getting by in America, but I didn't mind hearing them again. They bear repeating.
My favorite of the essays was "The Cult of Busyness." I strongly relate to those individuals who have survived to adulthood without being habitually busy. It describes my personality well.
My favorite of the essays was "The Cult of Busyness." I strongly relate to those individuals who have survived to adulthood without being habitually busy. It describes my personality well.
Read
November 10, 2020DNF at 30%. I love me a good essay collection, and this just wasn’t it. So many of these pieces (originally published 1984-2017) were dated beyond being relevant and/or didn’t age well. This felt like a money grab rather than a thoughtfully put together collection.
May 11, 2020
Barbara Ehrenreich is a champion of the truth. For over 40 years, she has broken through the hype, the hidden and the horrendous to help us to understand complicated issues as well as the details of the daily lives of our fellow citizens. Now, she has gathered together a collection of some of her best essays – both eye-opening and enlightening. If you’re not familiar with her work (i.e. Nickle and Dimed), then you’ve got a lot of catching up to do. This is a great way to get started!
I met this book at Auntie's Bookstore in Spokane, WA.
I met this book at Auntie's Bookstore in Spokane, WA.
July 20, 2020
The collection of essays is arranged by topic, not chronologically, which I found a little disconcerting. But her observations on our America, even if only the parts we need to improve on, are original and very well written (I laughed, and copied, part of the opening two pages of "The Naked Truth About Fitness").
It is sad that there is so much material in the world's richest country for Ehrenreich to write about and, deservedly, beat us over the head with, but thank G-d there is someone out there doing it, and doing it so well.
It is sad that there is so much material in the world's richest country for Ehrenreich to write about and, deservedly, beat us over the head with, but thank G-d there is someone out there doing it, and doing it so well.
June 12, 2020
The perfect example of a book with a strong centerpiece essay surrounded by, at times, meandering filler.
For instance, her essays on poverty, especially "Nickel-and-Dimed" are particularly searing and worth the price of the book. The rest, however, have moments of brilliance enveloped in otherwise trite observations.
For instance, her essays on poverty, especially "Nickel-and-Dimed" are particularly searing and worth the price of the book. The rest, however, have moments of brilliance enveloped in otherwise trite observations.
August 1, 2020
Ehrenreich is one of my favorite living authors and this new collection of her essays is a keeper. Although the collection contains many older essays of hers which were already 'classics' in my mind, it was enjoyable to savor them again mixed in with newer essays. May she live long and prosper and write more!
October 24, 2020
I enjoyed the articles but some of them were from the 1980s and she made no additional comments nor did she update them which was a HUGE missed opportunity, especially the articles where she foresaw some things that have come to fruition. I wanted more from the author of one of my 10 Best Books of Ever-'Nickel and Dimed'.
March 19, 2024
W tym zbiorze są eseje publikowane wcześniej między innymi na łamach „The Guardian”, „New York Times”, „Harper’s magazin” i „Time”. Tematy, wokół których krąży, to zdrowie, płeć, kwestie religii i nauki oraz różnice w statusie finansowym.
Eseje traktują o wartościach, nierównościach społecznych i rozwarstwieniu, o klasach społecznych, o zasiłkach, emigracji, edukacji, recesji, bezdomności i kryminalizacji ubogich, o rasizmie oraz o przemocy. Wiele miejsca poświęciła płci. O nierównościach między płciami i o dyskryminacji, a także o płci kulturowej.
Zajęła się również tematem zdrowia, w tym zdrowia psychicznego, fitnessu, diety, długości życia, a nawet jest tekst o liposukcji.
Jest tam esej o wdzięczności i uważności. Znalazło się miejsce dla artykułu na temat zwierząt i tego, jak je traktujemy. W końcu kilka słów na temat religii, kultury i natury oraz o rozrywce.
Jeden z bardziej poruszających tekstów, to ten o jej własnych doświadczeniach związanych z nowotworem piersi. Szczególnie polecam też tekst „Za grosze pracować i (nie) przeżyć”, który jest fragmentem bardzo dobrej książki o tym samym tytule, wznowionym przez Wydawnictwo Relacja.
Jej błyskotliwe podsumowania i komentarze do rzeczywistości skłaniają do refleksji. Poszerzają percepcję i zmuszając do myślenia. Nie jest to książka na raz. Nie ze względu na kaliber czy specjalistyczne zagadnienia. Warto zostawić siebie przestrzeń na swoje własne wnioski.
Trzeba mieć na uwadze, że w zbiorze znajdują się teksty pisane na przestrzeni wielu lat. Niektóre zagadnienia straciły na aktualności, inne są bardzo związane z amerykańskimi realiami. Niemiej to bardzo ciekawa pozycja, która nie zostawia nas z niczym.
„W ten sposób, przewrotnie, zdrowy rozsądek łagodzi niepokoje ludzi zamożnych. Żadna ilość ćwiczeń na siłowni nie ratuje zwolnionych pracowników, żaden areobik nie obniży ceny edukacji w prywatnej szkole. Fitness może jednak dać jego wyznawcom i wyznawczyniom poczucie wyższości nad brzuchatymi masami. Lustrzanym odbiciem obwiniania ofiar jest nastrój odrażającego samozadowolenia: “my“ nie jesteśmy może wcale mądrzejsi, a nasza przyszłość nie jest bardziej pewna. Ale bez wątpienia jesteśmy bardziej zdyscyplinowani i czyści”. Tamże, s.135.
„W ten sposób, przewrotnie, zdrowy rozsądek łagodzi niepokoje ludzi zamożnych. Żadna ilość ćwiczeń na siłowni nie ratuje zwolnionych pracowników, żaden areobik nie obniży ceny edukacji w prywatnej szkole. Fitness może jednak dać jego wyznawcom i wyznawczyniom poczucie wyższości nad brzuchatymi masami. Lustrzanym odbiciem obwiniania ofiar jest nastrój odrażającego samozadowolenia: “my“ nie jesteśmy może wcale mądrzejsi, a nasza przyszłość nie jest bardziej pewna. Ale bez wątpienia jesteśmy bardziej zdyscyplinowani i czyści”. Tamże, s.135.
„Wielu psychiatrów i psychiatrek zwróciło uwagę, że prawdziwą stawką systemu zdrowia psychicznego jest kontrola społeczna. Normalnych aktywnych fizycznie dziesięciolatków i dziewięciolatki trzeba uczyć, by siedziały nieruchomo. Dorośli, którzy stoją w obliczu “kurczących się kont bankowych” powinni zostać odurzeni lub zdyscyplinowani, żeby mogli zaakceptować swój los. Celem terapii nie jest “zdrowie”, lecz podporządkowanie normom społecznym. Ta koncepcja przypomina mi się za każdym razem, kiedy spotykam się z “testem osobowości” przed zatrudnieniem, który brzmi jak policyjne przesłuchanie: Co ukradłaś u poprzednich pracodawców? Czy masz jakieś zastrzeżenia co do sprzedaży k...kainy? Czy „łatwiej ci się pracuje, kiedy jesteś na lekkim haju?”. Tamże, s.142.
Eseje traktują o wartościach, nierównościach społecznych i rozwarstwieniu, o klasach społecznych, o zasiłkach, emigracji, edukacji, recesji, bezdomności i kryminalizacji ubogich, o rasizmie oraz o przemocy. Wiele miejsca poświęciła płci. O nierównościach między płciami i o dyskryminacji, a także o płci kulturowej.
Zajęła się również tematem zdrowia, w tym zdrowia psychicznego, fitnessu, diety, długości życia, a nawet jest tekst o liposukcji.
Jest tam esej o wdzięczności i uważności. Znalazło się miejsce dla artykułu na temat zwierząt i tego, jak je traktujemy. W końcu kilka słów na temat religii, kultury i natury oraz o rozrywce.
Jeden z bardziej poruszających tekstów, to ten o jej własnych doświadczeniach związanych z nowotworem piersi. Szczególnie polecam też tekst „Za grosze pracować i (nie) przeżyć”, który jest fragmentem bardzo dobrej książki o tym samym tytule, wznowionym przez Wydawnictwo Relacja.
Jej błyskotliwe podsumowania i komentarze do rzeczywistości skłaniają do refleksji. Poszerzają percepcję i zmuszając do myślenia. Nie jest to książka na raz. Nie ze względu na kaliber czy specjalistyczne zagadnienia. Warto zostawić siebie przestrzeń na swoje własne wnioski.
Trzeba mieć na uwadze, że w zbiorze znajdują się teksty pisane na przestrzeni wielu lat. Niektóre zagadnienia straciły na aktualności, inne są bardzo związane z amerykańskimi realiami. Niemiej to bardzo ciekawa pozycja, która nie zostawia nas z niczym.
„W ten sposób, przewrotnie, zdrowy rozsądek łagodzi niepokoje ludzi zamożnych. Żadna ilość ćwiczeń na siłowni nie ratuje zwolnionych pracowników, żaden areobik nie obniży ceny edukacji w prywatnej szkole. Fitness może jednak dać jego wyznawcom i wyznawczyniom poczucie wyższości nad brzuchatymi masami. Lustrzanym odbiciem obwiniania ofiar jest nastrój odrażającego samozadowolenia: “my“ nie jesteśmy może wcale mądrzejsi, a nasza przyszłość nie jest bardziej pewna. Ale bez wątpienia jesteśmy bardziej zdyscyplinowani i czyści”. Tamże, s.135.
„W ten sposób, przewrotnie, zdrowy rozsądek łagodzi niepokoje ludzi zamożnych. Żadna ilość ćwiczeń na siłowni nie ratuje zwolnionych pracowników, żaden areobik nie obniży ceny edukacji w prywatnej szkole. Fitness może jednak dać jego wyznawcom i wyznawczyniom poczucie wyższości nad brzuchatymi masami. Lustrzanym odbiciem obwiniania ofiar jest nastrój odrażającego samozadowolenia: “my“ nie jesteśmy może wcale mądrzejsi, a nasza przyszłość nie jest bardziej pewna. Ale bez wątpienia jesteśmy bardziej zdyscyplinowani i czyści”. Tamże, s.135.
„Wielu psychiatrów i psychiatrek zwróciło uwagę, że prawdziwą stawką systemu zdrowia psychicznego jest kontrola społeczna. Normalnych aktywnych fizycznie dziesięciolatków i dziewięciolatki trzeba uczyć, by siedziały nieruchomo. Dorośli, którzy stoją w obliczu “kurczących się kont bankowych” powinni zostać odurzeni lub zdyscyplinowani, żeby mogli zaakceptować swój los. Celem terapii nie jest “zdrowie”, lecz podporządkowanie normom społecznym. Ta koncepcja przypomina mi się za każdym razem, kiedy spotykam się z “testem osobowości” przed zatrudnieniem, który brzmi jak policyjne przesłuchanie: Co ukradłaś u poprzednich pracodawców? Czy masz jakieś zastrzeżenia co do sprzedaży k...kainy? Czy „łatwiej ci się pracuje, kiedy jesteś na lekkim haju?”. Tamże, s.142.
February 6, 2024
Barbara Ehrenreich is one of my heroes. This last collection of essays is a fitting coda to her wonderful career as a cultural critic and gadfly. All of the pieces display her razor-like analysis and fierce wit. They are also all grounded in serious reading. But unlike the writers I’d think of as her rivals—HItchens, say, or Arendt—there’s no sense of elitism. Ever. Ehrenreich is always arguing for common sense and common people.
What an astute reader and forceful critic she was! And yet, in this final volume, the pieces that stand out most for me are those that seemed grounded in personal experience: the Harper’s essay that became the opening chapter of Nickel and Dimed, the extraordinary “Welcome to Cancerland”, and the incredible “Family Values” essay that outlines the actual values—of skepticism, independence, and dissent—that imbued her (and my) working-class upbringings.
There are other pieces I’d have liked to see memorialized (although I don’t know that she was imagining this book as a tombstone). I had the chance to invite Barbara to give a talk at Duke in 2000, just before the launch of Nickel and Dimed, and I asked her to inscribe my dogeared and annotated paperback copies of Fear of Falling and The Hearts of Men. She did so, graciously, and both volumes have treasured places on my shelves now. I wish that some part of those two great books—one analyzing the foibles and insecurities of men, the other the anxieties of middle-class professionals— could have become part of this book, too. But picking the greatest hits of such a great writer is a hard task indeed.
Which leads me to think: Why not a Library of America edition of Barbara Ehrenreich?
What an astute reader and forceful critic she was! And yet, in this final volume, the pieces that stand out most for me are those that seemed grounded in personal experience: the Harper’s essay that became the opening chapter of Nickel and Dimed, the extraordinary “Welcome to Cancerland”, and the incredible “Family Values” essay that outlines the actual values—of skepticism, independence, and dissent—that imbued her (and my) working-class upbringings.
There are other pieces I’d have liked to see memorialized (although I don’t know that she was imagining this book as a tombstone). I had the chance to invite Barbara to give a talk at Duke in 2000, just before the launch of Nickel and Dimed, and I asked her to inscribe my dogeared and annotated paperback copies of Fear of Falling and The Hearts of Men. She did so, graciously, and both volumes have treasured places on my shelves now. I wish that some part of those two great books—one analyzing the foibles and insecurities of men, the other the anxieties of middle-class professionals— could have become part of this book, too. But picking the greatest hits of such a great writer is a hard task indeed.
Which leads me to think: Why not a Library of America edition of Barbara Ehrenreich?
January 7, 2022
Ehrenreich’s ability to craft essays that are thoughtful, wise, often funny, and also full of angry is highly impressive. While not every essay in this collection (ranging from the late ‘80s to today) spoke to me, the great majority did. And, as I found with her Nickel and Dimed, little has changed in the past four decades.
June 17, 2020
Had I known... this collection is so amazing I would’ve read it sooner!
I love Barbara, her insight, topic of interest and writing style really speaks to me. The breast cancer article was especially interesting to me. More Ehrenreich books soon!
I love Barbara, her insight, topic of interest and writing style really speaks to me. The breast cancer article was especially interesting to me. More Ehrenreich books soon!
December 27, 2021
Brilliant Babs! My maiden voyage through the razor sharp waters of her wit, perceptiveness, and promotion of an American socialist revolution.
All thanks to RJJ.
All thanks to RJJ.
April 17, 2023
These topics and opinions really made me think.
I read these essays one a day.
I read these essays one a day.
February 10, 2022
Many of these essays were familiar to me, but it was still a pleasure to revisit them--especially the ones from the '80s, which I didn't remember nearly as well as some of her more recent pieces. Ehrenreich is a fantastic journalist and a very good stylist, seemingly allergic to sentimentality and cant. She's always a strong and necessary corrective to the dominant media narrative.
December 13, 2021
A great collection of essays from Barbara Ehrenreich, who came form working-class people in Butte, Montana and went on to work in New York for Harper's, The New Yorker, and related magazines and periodicals. A drum she beats constantly throughout these essays is no matter what the issue, it is not enough to make small, incremental changes to the American political system. There needs to be a major transformation in the kind of society we want to create. An avowed feminist, Ehrenreich believes women ought to have the option to choose business or homemaking, but just as we have long desired to change the patriarchal structure of the household, so too the patriarchal structure of corporate culture needs to be changed from the inside out. Ehrenreich fears, for instance, that too many women has assimilated to the culture rather than tried to transform it, as hard a task as that is. She emphasizes solidarity, unionization, intersectionality. You can see an entire worldview here in these disparate essays. Ehrenreich is a major champion for a more democratic, more egalitarian society.
Displaying 1 - 30 of 128 reviews