What do you think?
Rate this book
Το μέγαρο των χαστουκιών
Πράγματι, όταν ο άνθρωπος τελείωσε με το φίλο του, αφήνοντας τον μισοπεθαμένο, σφουγγίστηκε μ' ένα δαντελένιο μαντίλι, ήπιε ένα ποτήρι μεταλλικό νερό κι έσπευσε να εξασκήσει επάνω του το θλιβερό του υπούργημα. Αυτή τη φορά ξεπέρασε σε αγριότητα και τον ίδιο τον εαυτό του. Κάρφωνε πάνω στα οπίσθια του αγοριού ένα μάτι άτονο, σχεδόν απαθές. Σήκωνε το χέρι του: εκείνη την ώρα κάτι σαν λάμψη φώτιζε το πρόσωπό του και, με τα χείλη υγρά, τα χαρακτηριστικά συσπασμένα, παραδινόταν στη μέθη του ξύλου. Ο σπασμός του κορυφωνόταν τη στιγμή του χτυπήματος και, στο τέλος, προσπαθούσε να συνέλθει από τη σφοδρή συγκίνηση ανασαίνοντας θορυβώδικα, σαν να είχε τρέξει.
128 pages, Paperback
First published January 1, 1986
1 person is currently reading
85 people want to read
About the author
Pascal Bruckner
112 books462 followersPascal Bruckner est un romancier et essayiste français, d'origine suisse protestante, né à Paris le 15 décembre 1948. Après des études au Lycée Henri IV à Paris, à l'université de Paris I et de Paris VII, et à l'Ecole pratique des hautes études, Pascal Bruckner devient professeur invité à l'Université d'Etat de San Diego en Californie et à la New York University de 1986 à 1995. Maître de conférences à l'Institut d'études politiques de Paris de 1990 à 1994, il collabore également au Monde et au Nouvel Observateur. Romancier prolifique, on lui doit Lunes de fiel - adapté à l'écran par Roman Polanski - Les Voleurs de beauté - prix Renaudot en 1997 - et plus récemment L'Amour du prochain (2005).
Pascal Bruckner is a French writer, one of the "New Philosophers" who came to prominence in the 1970s and 1980s. Much of his work has been devoted to critiques of French society and culture. He is the author of many books including The Tyranny of Guilt, Perpetual Euphoria and The Paradox of Love. He writes regularly for Le Nouvel Observateur.
Pascal Bruckner is a French writer, one of the "New Philosophers" who came to prominence in the 1970s and 1980s. Much of his work has been devoted to critiques of French society and culture. He is the author of many books including The Tyranny of Guilt, Perpetual Euphoria and The Paradox of Love. He writes regularly for Le Nouvel Observateur.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 13 of 13 reviews
October 15, 2017
«Ο αληθινός κομμουνισμός της κατακωλιάς»
Μια νουβέλα φαντασίας που σατιρίζει με ξυραφιές τη βία της εξουσίας και τους μηχανισμούς λειτουργείας κάθε κυβερνητικού καθεστώτος.
Σίγουρα είναι ενα ευφυέστατο ανάγνωσμα με μεγάλες δόσεις μαύρου χιούμορ και φανταστικών στοιχείων. Αποτελεί ένα δίδαγμα και τροφοδοτεί με σκέψεις που θίγουν βαθιά τη νοσηρότητα της βίας που γεννά βία, καθώς επίσης και τις ζωτικές ανάγκες των λαών που είναι ζωντανοί οργανισμοί και όχι χειραγωγούμενα όργανα.
Όταν τα κατώτερα ένστικτα της ανθρώπινης φύσης ενεργοποιηθούν για να ενδώσουν στη βία, με απώτερο σκοπό τον πλήρη έλεγχο και το κέρδος της κρατικής εξουσίας,τότε δεν υπάρχει έξοδος κινδύνου.
Κάθε μορφή εκδίκησης όταν χρησιμοποιείται ως νόμιμο δημοκρατικό μέσο δικαιοσύνης και κοινωνικής ισορροπίας εξιδανικεύεται και ξεφεύγει απο τον έλεγχο. Η άσκηση ακραίας βίας γίνεται ένας νοσηρός κρατικός θεσμός.
Έτσι, σε κάποιο κράτος,κάποιος Πρόεδρος θεσπίζει έναν μεταρρυθμιστικό νόμο με τον οποίο απαγορεύεται απο οποιονδήποτε να χτυπάει τα παιδιά.
Κατόπιν δημιουργεί έναν ρυθμιστικό θεσμό δικαιοσύνης και μνησίκακης κατανομής κακίας και κατάλοιπων ή ψυχικών ανωμαλιών.
Δημιουργεί το θεσμό του Μεγάρου των χαστουκιών.
Ένα τεράστιο νεόκτιστο κτίριο στο οποίο τα Σαββατοκύριακα θα ξυλοκοπούνται παιδιά και ζώα απο πελάτες που θα έχουν πληρώσει το αντίστοιχο αντίτιμο.
Το Μέγαρο είναι πολυόροφο και υπερσύγχρονο.
Σε κάθε όροφο τα θύματα θα υποβάλλονται σε διαφορετική διαδικασία και δοκιμασία βίας.
Σκοπός του Προέδρου είναι να κατανεμηθεί δίκαια η βία σε όλα τα παιδιά και τα ζώα αλλά να γεμίσουν με εισπρακτικές εισφορές και τα κρατικά ταμεία.
Το μέτρο αποτυγχάνει παταγωδώς. Οι πολίτες εθίζονται στη βία, την καταστροφή και την τρομοκρατία.
Παρόλο που το Μέγαρο κλείνει και θεσπίζονται νόμοι προστασίας των πολιτών απο επιθέσεις και ξυλοδαρμούς, η απαγόρευση της βιαιοπραγίας εξάπτει ακόμη περισσότερο την εγκληματικότητα.
Επικρατεί αναρχία. Το κράτος καταρρέει. Οι κυβερνητικοί εκπρόσωποι και ο Πρόεδρος προσπαθούν να σώσουν τα τομάρια τους με οποιοδήποτε τίμημα.
Η λύση που έρχεται και φέρνει εκπληκτικά αποτελέσματα την τελευταία στιγμή, λίγο πριν την ολοκληρωτική κατάρρευση των πάντων,είναι η κατάργηση των εξαιρέσεων....
👊🏻💪🏻⛔️
Καλή ανάγνωση.
Πολλούς ασπασμούς.
Μια νουβέλα φαντασίας που σατιρίζει με ξυραφιές τη βία της εξουσίας και τους μηχανισμούς λειτουργείας κάθε κυβερνητικού καθεστώτος.
Σίγουρα είναι ενα ευφυέστατο ανάγνωσμα με μεγάλες δόσεις μαύρου χιούμορ και φανταστικών στοιχείων. Αποτελεί ένα δίδαγμα και τροφοδοτεί με σκέψεις που θίγουν βαθιά τη νοσηρότητα της βίας που γεννά βία, καθώς επίσης και τις ζωτικές ανάγκες των λαών που είναι ζωντανοί οργανισμοί και όχι χειραγωγούμενα όργανα.
Όταν τα κατώτερα ένστικτα της ανθρώπινης φύσης ενεργοποιηθούν για να ενδώσουν στη βία, με απώτερο σκοπό τον πλήρη έλεγχο και το κέρδος της κρατικής εξουσίας,τότε δεν υπάρχει έξοδος κινδύνου.
Κάθε μορφή εκδίκησης όταν χρησιμοποιείται ως νόμιμο δημοκρατικό μέσο δικαιοσύνης και κοινωνικής ισορροπίας εξιδανικεύεται και ξεφεύγει απο τον έλεγχο. Η άσκηση ακραίας βίας γίνεται ένας νοσηρός κρατικός θεσμός.
Έτσι, σε κάποιο κράτος,κάποιος Πρόεδρος θεσπίζει έναν μεταρρυθμιστικό νόμο με τον οποίο απαγορεύεται απο οποιονδήποτε να χτυπάει τα παιδιά.
Κατόπιν δημιουργεί έναν ρυθμιστικό θεσμό δικαιοσύνης και μνησίκακης κατανομής κακίας και κατάλοιπων ή ψυχικών ανωμαλιών.
Δημιουργεί το θεσμό του Μεγάρου των χαστουκιών.
Ένα τεράστιο νεόκτιστο κτίριο στο οποίο τα Σαββατοκύριακα θα ξυλοκοπούνται παιδιά και ζώα απο πελάτες που θα έχουν πληρώσει το αντίστοιχο αντίτιμο.
Το Μέγαρο είναι πολυόροφο και υπερσύγχρονο.
Σε κάθε όροφο τα θύματα θα υποβάλλονται σε διαφορετική διαδικασία και δοκιμασία βίας.
Σκοπός του Προέδρου είναι να κατανεμηθεί δίκαια η βία σε όλα τα παιδιά και τα ζώα αλλά να γεμίσουν με εισπρακτικές εισφορές και τα κρατικά ταμεία.
Το μέτρο αποτυγχάνει παταγωδώς. Οι πολίτες εθίζονται στη βία, την καταστροφή και την τρομοκρατία.
Παρόλο που το Μέγαρο κλείνει και θεσπίζονται νόμοι προστασίας των πολιτών απο επιθέσεις και ξυλοδαρμούς, η απαγόρευση της βιαιοπραγίας εξάπτει ακόμη περισσότερο την εγκληματικότητα.
Επικρατεί αναρχία. Το κράτος καταρρέει. Οι κυβερνητικοί εκπρόσωποι και ο Πρόεδρος προσπαθούν να σώσουν τα τομάρια τους με οποιοδήποτε τίμημα.
Η λύση που έρχεται και φέρνει εκπληκτικά αποτελέσματα την τελευταία στιγμή, λίγο πριν την ολοκληρωτική κατάρρευση των πάντων,είναι η κατάργηση των εξαιρέσεων....
👊🏻💪🏻⛔️
Καλή ανάγνωση.
Πολλούς ασπασμούς.
May 26, 2018
Ένα (τρόπος του λέγειν) παραμύθι που θυμίζει πολυ κάποια απο τα εκτενέστερα κείμενα του δικού μας Ευγενιου Τριβιζά. Εξαιρετικό βιβλιο, άκρως διδακτικό!
November 18, 2023
O încercare de distopie, cu elemente de basm. Habar n-ai unde bate.
September 6, 2022
Μαύρο χιούμορ , σαρκαστική διάθεση και φαντασία . Μια φαινομενικά «περίεργη» ιδέα θέτει με απολαυστικό τρόπο διαχρονικούς προβληματισμούς για την ανθρώπινη φύση , την δομή της κοινωνίας , την εξουσία , την βία , το λογικό και το παράλογο . Διαβάζεται μέσα σε ένα απόγευμα , σε κάνει να γελάσεις σε πολλά σημεία , να σφιχτεί το στομάχι σε άλλα , να βάλεις τον εαυτό σου και από την μια πλευρά και από την άλλη , να νιώσεις , να σκεφτείς . Ευκολοδιάβαστο σαν παραμύθι , σαν τα «ρούχα του Βασιλιά» ένα πράμα . Και μόνο για αυτά , το θεωρώ ένα καλό βιβλίο , το βρήκα τυχαία αλλα χάρηκα που έπεσε στα χέρια μου .
January 26, 2019
de citit la gura sobei și aruncat în foc după
(sau în timpul) :))))
(sau în timpul) :))))
June 17, 2021
În momentul în care zvonul, care făcuse deja înconjurul oraşului, ajunse la ei, Matthieu şi Alice se jucau cu colegii lor în curtea şcolii. Întâi au dat din umeri, apoi le-a trecut pofta de joacă şi nu mai ştiau dacă era cazul să se bucure sau să plângă.
Când cei doi au ajuns seara acasă, părinţii lor erau pradă aceleiaşi frământări: şeful statului urma să ţină un discurs excepţional la televizor. Nu era deloc un semn bun. Nimeni nu uitase reforma pe care o făcuse cu doi ani în urmă când hotărâse să schimbe distanţele şi să modifice greutatea lucrurilor: fuseseră atunci distruse mii de rigle şi de cântare. Cei slabi, declaraţi obezi, fuseseră puşi la regim, iar cei graşi – hrăniţi cu forţa. Numeroşi oameni muriseră de foame, alţii de ghiftuială. În cele din urmă Preşedintele a fost de acord să restabilească sistemul metric; dar ţara se aflase pe marginea prăpastiei.
Aşa că toată lumea se temea dinainte de vreo toană nouă. La ora 8 seara, toţi membrii familiei Darbois se aşezară în faţa micului ecran: era obligatoriu să deschizi televizorul în zilele în care se transmiteau discursuri.
O fanfară militară intona imnul naţional şi apăru apoi faţa bucălată a Preşedintelui. Era ars de soare şi purta un lanţ de aur în jurul gâtului; salută fluturându-şi degetele încărcate cu inele scânteietoare. Răspândea în jurul lui bună dispoziţie, voioşie. Prin deschizătura prelungă a cămăşii de culoare roz i se vedea părul bogat de pe piept. Doi perciuni tăiaţi în formă de stridii păreau că vor să-i invadeze fălcile. Stând pe tron, picior peste picior, tuşi uşor, îşi plesni limba ca să vadă dacă era destul de suplă şi începu să vorbească: „Dragii mei concetăţeni şi concetăţene, scumpii mei, iubiţii mei, îngeraşii şi puişorii mei. În seara aceasta, la sfârşitul acestei zile, sunt aici şi mă prezint cu scopul de a vă vorbi, de a vă întreţine despre o chestiune hotărâtoare, despre un subiect de cea mai mare însemnătate”.
Când cei doi au ajuns seara acasă, părinţii lor erau pradă aceleiaşi frământări: şeful statului urma să ţină un discurs excepţional la televizor. Nu era deloc un semn bun. Nimeni nu uitase reforma pe care o făcuse cu doi ani în urmă când hotărâse să schimbe distanţele şi să modifice greutatea lucrurilor: fuseseră atunci distruse mii de rigle şi de cântare. Cei slabi, declaraţi obezi, fuseseră puşi la regim, iar cei graşi – hrăniţi cu forţa. Numeroşi oameni muriseră de foame, alţii de ghiftuială. În cele din urmă Preşedintele a fost de acord să restabilească sistemul metric; dar ţara se aflase pe marginea prăpastiei.
Aşa că toată lumea se temea dinainte de vreo toană nouă. La ora 8 seara, toţi membrii familiei Darbois se aşezară în faţa micului ecran: era obligatoriu să deschizi televizorul în zilele în care se transmiteau discursuri.
O fanfară militară intona imnul naţional şi apăru apoi faţa bucălată a Preşedintelui. Era ars de soare şi purta un lanţ de aur în jurul gâtului; salută fluturându-şi degetele încărcate cu inele scânteietoare. Răspândea în jurul lui bună dispoziţie, voioşie. Prin deschizătura prelungă a cămăşii de culoare roz i se vedea părul bogat de pe piept. Doi perciuni tăiaţi în formă de stridii păreau că vor să-i invadeze fălcile. Stând pe tron, picior peste picior, tuşi uşor, îşi plesni limba ca să vadă dacă era destul de suplă şi începu să vorbească: „Dragii mei concetăţeni şi concetăţene, scumpii mei, iubiţii mei, îngeraşii şi puişorii mei. În seara aceasta, la sfârşitul acestei zile, sunt aici şi mă prezint cu scopul de a vă vorbi, de a vă întreţine despre o chestiune hotărâtoare, despre un subiect de cea mai mare însemnătate”.
October 10, 2025
O carte controversată, la finalul căreia cititorul nu se poate hotărî dacă a fost un pumn în plex, o prostie sau realitatea zilelor noastre.
Pentru noi, românii, este un 1984 ( G. Orwell ) cu Ceausescu conducător. Asemănarea e izbitoare.
Poporul prostit cu televizorul. Poporul iese în stradă. Poporul se resemnează. Poporul stă la coadă. Poporul acceptă. Poporul se ceartă. Poporul se împacă.
Conducătorul azi e bun, mâine e rău. Şi de la capăt.
Îți vine sa spui, în timpul lecturii, “Ce carte idioată!” Până când îți dai seama că este o lume a absurdului pe care noi chiar o trăim.
Pentru noi, românii, este un 1984 ( G. Orwell ) cu Ceausescu conducător. Asemănarea e izbitoare.
Poporul prostit cu televizorul. Poporul iese în stradă. Poporul se resemnează. Poporul stă la coadă. Poporul acceptă. Poporul se ceartă. Poporul se împacă.
Conducătorul azi e bun, mâine e rău. Şi de la capăt.
Îți vine sa spui, în timpul lecturii, “Ce carte idioată!” Până când îți dai seama că este o lume a absurdului pe care noi chiar o trăim.
March 31, 2020
F fairytale
Initially I thought that I would have sense, because there are some similarities with reality, however the end is disappointing - no logical result 😣
Initially I thought that I would have sense, because there are some similarities with reality, however the end is disappointing - no logical result 😣
April 13, 2021
3.5/5
September 12, 2021
O carte superba ce pune in perspectiva privirea moderna asupra cresterii copiilor, dar cat si a mentalitatilor gresite ale adultilor
July 28, 2022
Nu mi-a plăcut deloc această carte.
February 7, 2017
εφιέστατη ιστορία
November 18, 2016
A genius satire of absolutism! Cracked me up! Kudos
Displaying 1 - 13 of 13 reviews