تار عنکبوت و داستان‌های دیگر

by Ryūnosuke Akutagawa, نیکی نیکنام اصل (Translator)

Genres: Short Stories, Horror, Japan, Fiction

101 pages, Paperback

First published January 1, 1987

About the author

Akutagawa Ryūnosuke (芥川 龍之介) was one of the first prewar Japanese writers to achieve a wide foreign readership, partly because of his technical virtuosity, partly because his work seemed to represent imaginative fiction as opposed to the mundane accounts of the I-novelists of the time, partly because of his brilliant joining of traditional material to a modern sensibility, and partly because of film director Kurosawa Akira's masterful adaptation of two of his short stories for the screen.

Akutagawa was born in the Kyōbashi district Tokyo as the eldest son of a dairy operator named Shinbara Toshizō and his wife Fuku. He was named "Ryūnosuke" ("Dragon Offshoot") because he was born in the Year of the Dragon, in the Month of the Dragon, on the Day of the Dragon, and at the Hour of the Dragon (8 a.m.). Seven months after Akutagawa's birth, his mother went insane and he was adopted by her older brother, taking the Akutagawa family name. Despite the shadow this experience cast over Akutagawa's life, he benefited from the traditional literary atmosphere of his uncle's home, located in what had been the "downtown" section of Edo.

At school Akutagawa was an outstanding student, excelling in the Chinese classics. He entered the First High School in 1910, striking up relationships with such classmates as Kikuchi Kan, Kume Masao, Yamamoto Yūzō, and Tsuchiya Bunmei. Immersing himself in Western literature, he increasingly came to look for meaning in art rather than in life. In 1913, he entered Tokyo Imperial University, majoring in English literature. The next year, Akutagawa and his former high school friends revived the journal Shinshichō (New Currents of Thought), publishing translations of William Butler Yeats and Anatole France along with original works of their own. Akutagawa published the story Rashōmon in the magazine Teikoku bungaku (Imperial Literature) in 1915. The story, which went largely unnoticed, grew out of the egoism Akutagawa confronted after experiencing disappointment in love. The same year, Akutagawa started going to the meetings held every Thursday at the house of Natsume Sōseki, and thereafter considered himself Sōseki's disciple.

The lapsed Shinshichō was revived yet again in 1916, and Sōseki lavished praise on Akutagawa's story Hana (The Nose) when it appeared in the first issue of that magazine. After graduating from Tokyo University, Akutagawa earned a reputation as a highly skilled stylist whose stories reinterpreted classical works and historical incidents from a distinctly modern standpoint. His overriding themes became the ugliness of human egoism and the value of art, themes that received expression in a number of brilliant, tightly organized short stories conventionally categorized as Edo-mono (stories set in the Edo period), ōchō-mono (stories set in the Heian period), Kirishitan-mono (stories dealing with premodern Christians in Japan), and kaika-mono (stories of the early Meiji period). The Edo-mono include Gesaku zanmai (A Life Devoted to Gesaku, 1917) and Kareno-shō (Gleanings from a Withered Field, 1918); the ōchō-mono are perhaps best represented by Jigoku hen (Hell Screen, 1918); the Kirishitan-mono include Hokōnin no shi (The Death of a Christian, 1918), and kaika-mono include Butōkai(The Ball, 1920).

Akutagawa married Tsukamoto Fumiko in 1918 and the following year left his post as English instructor at the naval academy in Yokosuka, becoming an employee of the Mainichi Shinbun. This period was a productive one, as has already been noted, and the success of stories like Mikan (Mandarin Oranges, 1919) and Aki (Autumn, 1920) prompted him to turn his attention increasingly to modern materials. This, along with the introspection occasioned by growing health and nervous problems, resulted in a series of autobiographically-based stories known as Yasukichi-mono, after the name of the main character. Works such as Daidōji Shinsuke no hansei(The Early Life of

Reviews

[Eärendilen · Rating 3 out of 5]

با "گاری" و "نارنگی‌ها" ارتباط گرفتم، بقیه‌اش حس افسانه داشت و یا نوشتارش برای رده سنی کودکان بود انگار.

[Mia · Rating 3 out of 5]

این مجموعه یه تصویر خلاصه از دنیای نویسنده رو نشون می‌ده! دنیایی که توش معصومیت بچگی، فقر، اخلاق و مهربونی‌های کوچیک کنار تلخی و واقعیت سخت زندگی قرار می‌گیرن. داستان‌هایی مثل «نارنگی‌ها» و «عروسک‌ها» با وجود سادگی‌شون حس آدم رو تکون می‌دن! «گاری»، «برفی» و «هنر جادوگری» با تلخی و طنز به جامعه نگاه می‌کنن. «تار عنکبوت» هم نشون می‌ده؛ چطور خودخواهی، رستگاری رو خراب می‌کنه.
خلاصه، کتاب با چند داستان کوتاه، دنیای پیچیده‌ی آدم‌ها رو به سادگی نشون میده!
در کل کتاب معمولی برام بود!

[Shiva · Rating 5 out of 5]

داستان‌های ژاپنی رو خیلی دوست دارم. ساده و رک ارزش‌های انسانی رو عنوان می‌کنن.

[Niki · Rating 2 out of 5]

از بینشان شاید نارنگی و عردسک ها داستان های موردعلاقه‌ام باشند اما در پایان جهان این نویسنده برای من زیادی روشن و رنگی است

[Shantia · Rating 3 out of 5]

چندين داستان كوتاه و بلند اين كتاب رو تشكيل ميده. تار عنكبوت اولين داستان اين كتاب هست و عكس روي جلد هم به همين داستان مربوط ميشه. مردي در حال فرار از جهنم با تار عنكبوت. اين داستانها بيشتر حالت روايي و قصه مانند دارند. مثل حكايت هاي كه از گاي دو موپاسان ميخونيم. نويسنده اي حكيم كه در پايان داستانهاش نتيجه هاي حكيمانه ميگيره. به نظر مياد بعضي از اين داستانها تجربه هاي خود نويسنده باشن. مثلا در داستان گاري كه در آخر بعد از روايت قصه پسركي كه از خونه خيلي دور شده بود و هنگام برگشتن تنهايي و ترس رو تجربه كرده بود، ميگه" زماني كه ريوهي ٢٦ ساله شده بود(همون پسرك) با همسر و بچه هاش به توكيو نقل مكان كرد. حال او ويراستاري با قلم و مركب قرمز بود و در مجله اي كار مي كرد. ولي هنوز بعضي اوقات بي هيچ دليلي به ياد آن روز مي افتاد.
بي هيچ دليلي!؟ نه، درواقع او هرگاه كه از زندگي خسته مي شد، به آينده اي كه در برابرش قرار داشت، درست همانند آن مسير در تاريكي همراه با درختان و تپه هايش نگاه مي كرد."
آكوتاگاوا ويراستار بود.

[Sophia · Rating 4 out of 5]

از نظر بقیه شاید این کتاب، برای بچه‌ها باشه
که خب، آره می‌تونه واسه‌شون خیلی جالب باشه؟ ولی من، به عنوان یک جوان خیلی دوستش داشتم. آکوتاگاوا که خودش اسطوره‌ای در زمان خودشه و آدم‌هایی مثل دازای عاشقش بودن دقیقا یکی از چیزهایی هست که شمارو با نوشته‌ها و داستان‌های کوتاه ژاپنی آشنا می‌کنه. داستان‌هایی که به شدت رونن، راجع به انزوا و تنهایی آدمی‌ن، خیلی ترسناک یا عجیب‌غریبن و در عین سادگی‌شون شمارو به فکر می‌برن. تار عنکبوت برای من خیلی دوست‌داشتنی بود چون خیلی ساده و قشنگ بود و کودک درونم که در جامعه‌ای منزوی بزرگ شده، خیلی خیلی درکش می‌کرد. خوندنش رو به هرکس که داستان‌های کوتاه و ادبیات ژاپن رو دوست داره پیشنهاد می‌کنم.

[Mehrdad · Rating 3 out of 5]

علت اینکه رفتم سراغ آکوتاگاوا اینه که تو جشنواره بین‌المللی تئاتر فجر یه اجرا تو بخش بین‌الملل دیدم که نویسنده ش ایشون بود و داستانش به شدت برام جالب بود. اسمش a fool's life بود.
اما خب این کتاب اون انتظار زیاد منو بر آورده نکرد.
داستان های این مجموعه همگی داستان هایی اخلاقی هستند که تو یه فضای واقعی یا جادویی پیامی رو انتقال میدن. بیشتر مناسب سن های پایین هستن و البته ایده های جالبِ بعضی داستانهاش میتونه برای افراد مسن تر هم تجربه خوبی باشه.

[DS25 · Rating 4 out of 5]

Stranamente la storia che mi ha colpito di più in questa raccolta è "Nel Bosco", invece del famoso "Rashomon". Menzione d'onore per la bellissima e commovente "Gesù di Nanchino"... sarebbe bello avere una fede grande come quella della prostituta cinese!

[Zenobia Aryan · Rating 3 out of 5]

به عنوان نویسنده‌ای که معرف دوران تایشو محسوب میشه، نباید با انتظارات بالا سراغ کارهای آکوتاگاوا رفت... با این حال این اثر ایده‌ی جالبی داشت و هرچند در رده‌ی بهترین کارهای نویسنده قرار نمی‌گیره، باز هم قلم روان و دلنشینی داره و خوندنش خالی از لطف نیست.

[ریچارد · Rating 1 out of 5]

در حد اینکه یک نفر خاطراتی که جالب نیستن رو بشینه برای شما تعریف کنه. افسانه توشی شان هم داشت اگر کارتونش رو در روز شهادت از صدا سیما ندیدید. باید مترجم و ناشر و چاپانه و ویراستار رو یک جایی پیدا کرد شماتت کرد بابت انتخاب اثر.

[Sebastián · Rating 5 out of 5]

resonant fairytales without hope

[Erik · Rating 3 out of 5]

A friend from Japan gifted me with this book. She said, "I think you will enjoy these creepy stories." She was right.