چیمریکا

by Lucy Kirkwood, نازنین دیهیمی (Translator), مهدی نوری (Translator)

میدان تاریخی تیان‌آن‌من در پکن محل جنبشی اعتراضی در سال ۱۹۸۹ است؛ جنبشی که حکومت چین به شدت آن را سرکوب کرد. آنچه امروز از این جنبش در خاطر مردم جهان نقش بسته بیش از هر چیز عکس مردی است ایستاده در مقابل صفی از تانک‌ها؛ مردی که هویتش هرگز معلوم نشد. لوسی کرک‌وود در نمایش‌نامه‌ی چیمریکا شخصیتی خیالی را خلق کرده که این عکس را در اوان جوانی گرفته است. نمایش‌نامه با وقایع میدان تیان‌آن‌من آغاز می‌شود و سپس ۲۵ سال به جلو می‌آید؛ به سال ۲۰۱۲ و رقابت انتخاباتی اوباما و رامنی برای ریاست جمهوری امریکا. جو شافیلد، عکاس «مرد مقابل تانک»، دیگر آنقدر جوان نیست. او سرنخی از «مرد مقابل تانک» پیدا می‌کند و به جست‌وجوی او می‌پردازد. چیمریکا نگاهی است به چین و روابطش با امریکا پس از جنبش ۱۹۸۹.

Genres: Plays, Drama, Theatre, Contemporary, China, Historical Fiction, British Literature

196 pages, Paperback

First published August 22, 2013

About the author

British playwright and screenwriter.

Reviews

[آبتین گلکار · Rating 5 out of 5]

عکس مردی چینی که در سال 1989 در میدان تیان‌ آن‌ من پکن با دو کیسة خرید در دست جلو صف تانک‌های سرکوبگر می‌ایستد و پیشروی آنها را متوقف می‌کند، بدون شک یکی از مشهورترین عکس‌های تاریخی جهان است. لوسی کرک‌ وود، نمایشنامه‌ نویس انگلیسی، این عکس را دستمایة خلق نمایشنامة چیمریکا کرده و با افزودن رخدادها و شخصیت‌های خیالی اثری پرکشش و تفکربرانگیز پدید آورده است که البته به تصریح خود نمایشنامه‌ نویس، غیر از آن عکس بقیة ماجراهایش هیچ‌ کدام مستند و منطبق بر واقعیت نیستند. یک عکاس جوان امریکایی که از آن صحنه عکس گرفته است، پس از گذشت بیش از دو دهه از کشتار میدان تیان‌ آن‌ من ناگهان به فکر می‌افتد ردّ پایی بیابد از «مرد مقابل تانک»، که در آن سال‌ها به نماد ایستادگی در برابر خشونت و سرکوب بدل شده بود. در جریان این جستجو که استفاده از برخی شگردهای ژانرهای پلیسی جذابیت آن را افزایش می‌دهد، ما گویی وادار می‌شویم از زاویه‌ های تازه‌ ای به آن عکس بنگریم و برداشتمان از قهرمان و ضدقهرمان در آن تصویر به کلی دگرگون می‌شود. کرک‌وود عملاً با یک جمله در صحنه‌ های پایانی نمایشنامه به ما می‌فهماند قضاوت‌های به‌ ظاهر بدیهی و مقبول‌ همگان ممکن است چقدر گمراه‌ کننده باشند، یا دست‌ کم از یک رخداد واحد چقدر برداشت‌های متفاوت می‌توان انجام داد که همگی آنها نیز ممکن است درست باشند.

[Moshtagh hosein · Rating 4 out of 5]

نمایشنامه ای بر ضد فراموشی

[Jenn · Rating 4 out of 5]

conclusão: f*ck the americans

[Nancy · Rating 5 out of 5]

Finished: 11.02.2019
Genre: play
Rating: A
Conclusion:
If you are in a winter 'reading slump' read a play!
This award winning work by Lucy Kirkwood is a good place to start.
There was a tank man (see cover), the photo proves it and
Kirkwood has taken a creative leap to tell us who he is...
why he is standing there....and what is in those shopping bags?
Kirkwood's Chimerica is based loosely on the
1989 Tiananmen Square protests.
She fictionalized it and retained control of the impressive narrative
It took Kirkwood 6 years to write this play
...and you can read it is 2,5 hrs.

[Nadja · Rating 3 out of 5]

I thought it was a bit long, but the twist at the end made it worthwhile. (3.5 stars)

[Ana Leite · Rating 4 out of 5]

Quero isto em cena no meu teatro segunda-feira de manhã quando eu chegar.
E bem-feito.

[Paul · Rating 1 out of 5]

Was forced to read this for work and honestly thought it was awful. Essentially a white British woman writes fan fiction about the Tiananmen Square Tank Man and produces American propaganda in the process. America good 🥳 China bad 😡

[Doug · Rating 5 out of 5]

One has to be some kind of mad genius to spend 6 years writing a 5 act/38 scene, 3+ hours long play requiring a cast of 20 (a half dozen who must be fluent in Mandarin Chinese) and multiple sets, centering on the Tiananmen Square massacre, no less. But this amazing, AMAZING work has justifiably been awarded three major awards so far (the Susan Smith Blackburn, the Evening Standard and London Critic's Circle). Hopefully this attention will catapult the 29 year old Kirkwood into the theatrical stratosphere where she belongs.

[Razieh Shahverdi · Rating 4 out of 5]

نمایشنامه‌ی درخشان چیمریکا، نوشته‌ی لوسی کرک‌وود، با ترجمه‌ی خوب نازنین دیهیمی و مهدی نوری، احتمالاً فقط سعی دارد با تعریف کردن داستان خیالی پشت عکس مشهور «مرد مقابل تانک» (کامنت اول)، تصوری از تاریخ معاصر تاریک چین و حقیقت پشت این غول اقتصادی موفق به ما بدهد، در عین حال پرسش‌های اخلاقی/فلسفی متعددی را هم مطرح می‌کند، که واقعاً خواننده را به چالش می‌کشند: حقیقت یا اخلاق؟ عشق یا کار؟ حقیقت یا آسایش؟ گذشته یا حال؟ حقیقت یا حرفه‌ای‌گری؟ امنیت یا آزادی؟ حقیقت یا سود؟
اما خواندن چیمریکا توی چنین دورانی، به لحاظ شخصی برای من خیلی فراتر از چین یا حتی آمریکا می‌رود. شباهت‌هایی که بسیار مرا می‌ترساند، بسیار بیش از سوریه شدن. مترجم‌ها برای آشنایی بیشتر خواننده با فضای کتاب و به‌خصوص میدان تیان‌آن‌من، پیش‌گفتار و پس‌گفتار کتابی به اسم «جمهوری خلق نسیان» را در پایان کتاب آورده‌اند. در پیش‌گفتار، لوئیزا لیم، نویسنده‌ی کتاب، خاطره‌ی روزی در سال ۲۰۱۴ را تعریف می‌کند که به میدان تیان‌آن‌من و مراسم باشکوه برافراشتن پرچمش رفته. این آیین پرچم‌افرازی هم مثل اقتصاد و دیپلماسی چین، بعد از سرکوب‌های سال ۱۹۸۹ به شکل دیگری درآمد. تا قبل از آن سال تنها سه سرباز مراسم را به جا می‌آوردند. اما از سال ۱۹۹۱ و بعد از اینکه دولت بی‌اعتمادی مردم به خودش را دید، مراسم باشکوهی ترتیب داد که سالانه میلیون‌ها نفر در آن شرکت می‌کردند. در این آیین عشای ناسیونالیستی، سی و شش نگهبان مسئول آوردن پرچم هستند. آن روز هم ده‌ها هزارنفر در آن میدان بزرگ گرد هم آمده‌ و غرق شکوه و جبروت رایج در این فضاها شده‌ بودند. وقتی لیم می‌بیند که زن معلم چینی‌ای که کنارش ایستاده غرق تحسین و شور میهن‌پرستی شده، از او می‌پرسد «هیچ به فکر آن دانشجویانی می‌افتد که بیست و پنج سال پیش همراه مردم حامی‌شان درست در همین نقطه تحصن کرده بودند تا به خواسته‌هایشان، یعنی فساد دولتی کم‌تر و دموکراسی بیش‌تر، برسند؟ یا این‌که اصلاً می‌داند مأموران حکومتی، موقع هجوم به میدان، با تانک و تفنگ به ناظران و رهگذران بی‌سلاح حمله کرده‌اند؟». زن چهره‌اش درهم می‌رود و با تردید جواب می‌دهد: «این مسأله خیلی حساس است. بهتر است حالا در موردش حرف نزنیم. بگذار توی دنیای امروز زندگی کنیم و ذهنمان را درگیر گذشته‌ها نسازیم.» لیم در ادامه از سیاست پساتیان‌آن‌من حزب کمونیست چین سخن می‌گوید. از سال ۱۹۸۹ تا امروز «رهبران کشور زندگی توده‌ی مردمشان را از بیخ و بن دگرگون کرده‌اند. صدها میلیون نفر را از زیر بار فقر خردکننده بیرون کشیده‌اند و چهره‌ی مملکت را با شهرهای تازه‌ای مملو از آسمان‌خراش‌های نورافشان از نو ساخته‌اند؛ شهرهایی که با بزرگراه‌های عریض و پیشرفته‌ترین قطارهای سریع‌السیر به هم متصل شده‌اند. ... ظرف تنها یک نسل، دولت تا حد زیادی از مدیریت و نظارت بر لحظه‌لحظه‌ی زندگی مردم عقب‌نشینی کرد و دیگر در عزل و نصب افراد به مشاغل، صدور جواز ازدواج یا مسافرت دخالت نکرد. با افزایش تصاعدی نرخ درآمد، همه ثروتمندتر شدند، خیلی ثروتمندتر. از آن‌جا که آزادسازی اقتصادی داشت همه چیز را زیر و رو می‌کرد، مردم نیز گرانیگاهشان را تغییر دادند و نیرویشان را وقف خرید آپارتمان، تأسیس شرکت و هدایت فرصت‌های بی‌شمار تازه‌ای کردند که این خصوصی‌سازی به آن‌ها ارزانی داشته بود. و تمام این‌ها نه علی‌رغم تیان‌آن‌من، که به خاطر آن بود.»
اما آیا دولت چین اصلاح شده است؟ آیا دموکراسی، حقوق بشر، آزادی‌های مدنی، حق اعتراض در چین بعد از این گل‌ و بلبل‌ شدن‌ها محقق شده‌اند؟ جواب یک نه بزرگ است. هر اعتراض کوچکی در چین این روزها، با زندان و تبعید مواجه می‌شود. سال ۲۰۱۲، جو یوفو، معترض سیاسی، به علت فرستادن شعری در اسکایپ برای دوستش – این شعر حتی جایی چاپ نشده است - به هفت سال زندان محکوم شد. شعر این است:
زمانش فرا رسیده، ای مردم چین!
میدان متعلق به همه است.
پای شما مال خودتان است
زمان آن رسیده پاهای خود را به کار گیرید
و راهی میدان شوید تا دست به انتخاب بزنید.
لیم می‌گوید: «ثبات تبدیل به اسم شب حزب، وسواسش و علت وجودی آن شده است». او از قراری برای تظاهرات از سوی مردم در سال ۲۰۱۳ صحبت می‌کند، که حزب چنان از آن پیشگیری می‌کند، که همه‌ی حکومت‌های دیکتاتور و توتالیتر باید از آن درس بگیرند. مردم تصمیم می‌گیرند در اعتراض به آلودگی وحشتناک هوا به میدان بروند. دولت شروع به دستگیری سردمداران می‌کند، برای مردم پیام می‌فرستد که بیرون نروند، در خانه‌ها بمانند تا فرصت اغتشاش را از سودجویان بگیرند، خیابان‌ها را پر از ون‌های پلیس می‌کند، تعطیلی شنبه و یکشنبه را حذف می‌کند و همه را موظف می‌کند به سر کار و دانشگاه بروند و آن روز را روز مانور نظامی اعلام می‌کند. در این روزگار چین با اینکه چنین لحظات تنش و اعتراض‌های پراکنده‌ای وجود دارد، اما بخش عمده‌ی مردم را لیم اینطور توصیف می‌کند: «مردم چین این مهارت را به دست آورده‌اند که ذهنشان را مشغول گذشته نکنند. مقاطع آشوب سیاسی یکی پس از دیگری از تاریخ رسمی پاک و حذف شده یا به‌سادگی به فراموشی سپرده شده‌اند: جنبش ضدراستگرایی سال ۱۹۵۷ که ایذاء و آزار صدها هزار نفر از مردم را به دنبال داشت، مردمی که بعضی‌شان به اردوگاه کار اجباری فرستاده شدند، شکنجه شدند یا حتی کارشان به خودکشی رسید؛ قحطی اواخر دهه‌ی ۱۹۵۰ و اوایل دهه‌ی ۱۹۶۰ که منجر به مرگ حدود شش میلیون نفر شد؛ رنج‌های وصف‌ناپذیر انقلاب فرهنگی اواسط دهه‌ی ۱۹۶۰ تا اواسط دهه‌ی ۱۹۷۰؛ جنبش دیوار دموکراسی در ۱۹۷۹؛ و سرانجام جنبش دانشجویی ناکام سال‌های ۱۹۸۶ و ۱۹۸۷. ... آن‌هایی که هنوز روید��دها را به‌خاطر دارند به حاشیه‌ی زندگی رانده شده‌اند، چون پشت سر گذاشتن یا به عبارتی درگیر نشدن با گذشته شگردی کلیدی برای بقا شده است، شاید مهم‌ترین شگرد. جوانان چینی نه اطلاع درستی از آنچه رخ داده دارند و نه علاقه‌ای به دانستن آن».
چند وقت پیش گزارشی در نشریه‌ی The Week خواندم که در مورد سیستم اعتبار اجتماعی چین صحبت کرده بود. در این سیستم، دولت با کمک شرکت‌های تکنولوژی مشهور مثل علی‌بابا، چاکسینگ و بایهه، سیستم امتیازدهی را به راه انداخته که با نظارت سراسری بر تمام وجوه زندگی مردم چین، مثل عادت‌های خرید، مقاصد سفر، روابط آنلاین و پست‌های شبکه‌های اجتماعی به کاربران امتیاز می‌دهد و آن‌ها را رده‌بندی می‌کند. در این سیستم دولت چین عملاً تا رخت‌خواب مردمش هم می‌رود. اما کسی اعتراض شدیدی کرده؟ نه. میلیون‌ها نفر در این سیستم فعلاً آزمایشی ثبت‌نام کرده‌اند تا از مزایایی مثل گرفتن وام، تسهیل روند ویزا، استفاده‌ی از بخش وی‌آی‌پی فرودگاه‌ها و ... بهره‌مند شوند. به زودی امتیاز شهروندی به تمام هویت فرد بدل می‌شود و بر اساس آن او می‌تواند کار پیدا کند، ادامه تحصیل بدهد، ازدواج کند و ... . این نشان می‌دهد که یک حکومت توتالیتر، هرگز عقب نمی‌رود. اگر شهروندانش یک قدم عقب بروند، او صد قدم جلوتر می‌رود و آن‌ها را زیر پایش له می‌کند.
این همان کشوریست که سال ۱۹۲۶ و بعد از کشته شدن ۴۷ معترض، بزرگترین نویسنده‌ی مدرنش، لو شون نوشت:‌ «این نه فرجام یک واقعه، بلکه شروعی نوست. دروغ‌هایی که با جوهر نوشته می‌شوند هرگز نمی‌توانند بر حقایقی که با خون نوشته شده‌اند پرده بکشند. همه‌ی دین‌های خونین باید به همان شکل بازپس داده شوند: هرچه تأخیر بیشتر شود، نرخ بهره بالاتر می‌رود». سال‌ها بعد و پس از کشتار پکن، دانشجویان با پلاکاردهایی با همین جمله به خیابان آمدند: دین‌های خونین باید با خون بازپس داده شوند. اوج شباهت به نظرم آنجاست که رهبر جنبش دانشجویی سال ۱۹۸۹ موضع حکومت چین در قبال کشتارهای ۱۹۸۹ را مانند آدمی می‌داند که دارد از یک آسمانخراش سقوط می‌کند و تا همان دم که با سر به زمین می‌خورد، دائم فریاد می‌زند: «حال من خوب است! حال من خوب است!». چه شباهتی.

[Mostafa · Rating 4 out of 5]

خوشم اومد
نگریستن به تاریخ از زاویه ای جدید

[Christopher · Rating 5 out of 5]

Fucking brilliant.

[Mostafa Bushehri · Rating 5 out of 5]

ِاگه به سیاست و تاریخ علاقه دارید و در این حین با ادبیات هم میانه خوبی دارید پس این نمایشنامه عالی را از دست ندید. ترکیبی از تاریخ, سیاست و تخیل نویسنده در داستان سازی و شخصیت پردازی. کتاب به قدری خوب بود که تا چنددقیقه بعد از اتمامش, فکر میکردم و از سر حس عجیبی که بهم القا کرد فریاد میزدم. درجاهایی از کتاب مو به تن آدم سیخ میشود زیرا که میفهمیم ما ملت‌ها چقدر شبیه به هم‌ایم و در حال و هوای نسبتا مشابهی تنفس کرده ایم و میکنیم.

[Livinginthecastle · Rating 4 out of 5]

The staging and the acting lifts this play from the workaday really. I wasn't keen on the hard-as-nails Tessa character as it didn't ring true really and I think most people will foresee the twist. However I was happily gripped for 3 hours, but I think that's due mostly to the innovative staging, so I may get the book to compare.

[TreforL · Rating 2 out of 5]

A belated search by journalists for the man who stood defiantly in front of a tank around the time of the Tiananmen Square massacre in 1989 is at the heart of this play, even as it touches on superpower rivalry and environmental concerns.

For such an essentially simple story, there is far too much undistinguished business. It's as if you can't tackle a 'global' story except in a 'big' way - in this case, with a huge cast, a plodding pace and lots of scene changes. Each of those scenes only edges the plot forward, detracting from our engagement with characters who are anyway cynical and self-serving. An unconvincing romance is shoehorned into the supposedly politically-charged but actually rather drab action. Overall, the dialogue is competent but not compelling.

For a multiple award-winner, the script reads disappointingly like a wannabe screenplay. While it rakes over some important themes, there is nothing truly fresh or surprising here. Are we shocked to learn of the regime's censorship of facts about Beijing's smog problem? Didn't think so.

[Hannah · Rating 5 out of 5]

I hadn’t read a play in so long I started this with some resistance but ended up really engaged.

[Dandelion Jester · Rating 3 out of 5]

🇺🇸🇨🇳🇺🇸
Another play that I had to study for college. However this one is more to my liking. Political, thoughtful and human with plenty of drama, sarcasm and human immorality. That's what I like in a play and this one has it.
🇨🇳🇺🇸🇨🇳
.
.
.
🇺🇸🇨🇳🇺🇸
Chimerica is about the relationship between China and America, centered around the Tiananman Square massacre and the 2012 US elections. In this fictionalised version of events, Joe Schofield is the young photographer who takes the historical image of the Tank Man. Many years later, he sets out again to find the man who changed his life.
🇨🇳🇺🇸🇨🇳
.
.
.
🇺🇸🇨🇳🇺🇸
Its dramatic, its important, its real. The messages it deal with include ethics, pollution, politics and censorship. Its highly relevant to today's society and if you're the kind of person who enjoys reading plays then I recommend it highly.
🇨🇳🇺🇸🇨🇳
.
.
.
🇺🇸🇨🇳🇺🇸
I don't really have any problems with this play except that I've read it so many times I've grown tired of it. 3/5 stars.
🇨🇳🇺🇸🇨🇳

[Kiandra · Rating 5 out of 5]

Ok, so I actually called the punchline for the book this time. I knew Tank Man was who he is from the beginning. In all seriousness though, I really enjoyed this. It's actually quite an emotional journey, at least it was for me. I highly recommend:)

[Xavier Cheel · Rating 3 out of 5]

I liked the part where they reference Goodfellas

[David · Rating 3 out of 5]

A bit overly cinematic for a theatre production, and filled with people who are hard to like, the only power of this play derives from the revelation of a mystery. And a fictional one at that.

[Natalie · Rating 1 out of 5]

I had to read this for a theatre class and I must say I was disappointed. I felt like Kirkwood tried to bring attention to the Western world's misconception of what Tank Man meant to the Chinese people but she then proceeded to become obsessed with the "tank man" ie the person driving the tank. She then calls him a hero and basically criticizes the rest of us who don't see him as one. She had the ability to present a better message than this. She could have talked about the misconception of democracy and what the Tiananmen protests were about the Chinese people because there is a clear misconception (by Americans specifically) that the people of the 1989 protests were fighting for free speech (which was part of it) but people were also protesting against the poor economy and the decisions the government had made that had led to it. People were also protesting because they wanted ways to participate in politics but not necessarily because they hated the Party. And I think that is a big misconception with this book. I think when a lot of Chinese people (international students I have talked to at school) believe that China is on the rise now because of the Party's decisions. The Chinese (especially the younger generation) have acknowledged the censorship and control by the government within China but they also believe that without the Party's rule, they would not be where they are today, which for many Chinese, is better than before. I don't personally agree with some of these beliefs but I do understand where people are coming from. I think that is the thing this book/play misrepresents is that exact concept. I don't deny that there are political activists in China who are silenced by the Party, but this book doesn't represent the feelings of the current Chinese population. Or so I believe.

[Anna Kravchuk · Rating 5 out of 5]

The woman is positively genius.

It's a brilliant play, well thought through, very complex yet subtle, the kind that makes you feel, think, research, think again. It has so much to say and yet it doesn't forget to keep you engaged, not crumbling into monologues or preaching. Every character here matters, every character is human and has their own truth and believes their words. It's beautiful.

PS just read through other reviews. I didn't see this book to claim that this is how China is today, I also didn't see it as being that much dedicated to the episode of the gun man, or to persuading everyone that he's a hero. I definitely didn't see the author choosing one or another characters worldview as "the right one". To me, it was exactly the opposite. That history is made of many small entangled stories, that small personal things occasionally give a surprisingly strong effect and vice versa. That cultures and people often think they figured each other out but they're lying to themselves. That search for truth can serve the greater good but also can serve just one's ego, ruining lives of others as if they were expendable pawns on a chessboard. That people's motivations are complex, that truth is complex, world is complex. In other words, it's a play encouraging you to pay attention, to be present, to control your ego and to think -- not because it'll make you right eventually but because the things coming from neglect are often so much worse than those that are made intentionally.

[عابر علف · Rating 4 out of 5]

از لوسی کرک‌وود اثری نخوانده بودم و کتاب را به‌سبب مترجمان (زنده‌یاد دیهیمی و جناب نوری) انتخاب کردم. مبهوت‌کننده‌ بود. اگرچه برخی قسمت‌ها شعارگونه به نظر می‌رسید. اما نویسنده توانسته با بهره‌گیری از موقعیت تاریخی (اعتراضات تیان‌‌آنمن) و حوادث پیش/پس آن متن درخشانی بیآفریند. آیا نوشتن به‌نحوی برخاستن علیه "از یاد بردن" است؟ پس چیمریکا نمونهٔ کم‌نظیری خواهد بود. باید افزود مسئله برای نویسنده روایت تاریخ نبوده و نیست. بلکه آفریدن اثر هنری با استفاده از رویدادهای تاریخی‌ست. البته روایت تاریخ به صورت ناداستان/داستان بد نیست. بسیار رمان‌ها و نمایشنامه‌های شاهکار به همین شیوه نگاشته شده‌ان. بلکه یادآوری هوشمندی مؤلف است که أمر نمایش را محدود نکرده و موارد بسیاری را به‌کار گرفته.

[jaime · Rating 4 out of 5]

pretty good!! ending had me in shock for like a solid 2 seconds, which is pretty impressive as fair as books go tbh. i liked its discussion on american media, but i felt like it didnt critique america enough? like it was extremely harsh on china (which for the context is clearly far enough), but its discussion on america was very shallow (maybe im missing something). like america did some horrific shit too!! like ever heard about the civil rights movement????? so yeah anyways it was pretty good.

[H · Rating 4 out of 5]

It was a bit confusing, but I imagine that is because certain context clues in a play are lost when translated from stage to a book. Though the story is fiction, I believe Kirkwood portrayed a pretty good mirror image of the reality of the views of people in China and the US respectively - particularly the strict honour code in China and the need for saviours and heroism in the US. It revealed a lot about what makes a hero in society and the ethics of visually using a person's suffering to invoke fear, pity and most commonly a sense of justice in society.

[Eimhir Robins · Rating 4 out of 5]

This play was so interesting. I honestly had no idea that any of this had happened. It was crazy to me how it had not been more talked about or added into our education at school. Obviously, it is about what happened in real life, but then it does become fictional as it goes on. But still a really good and quick read. And very enlightening about this brief moment of history and the people it affected in China.

[Ethan Li]

was cautiously onboard but then they translated youtiao as crullers in the final scene which is just...maybe let the chinese characters speak chinese? idk like yes the drama yes the importance but im not sure what im getting out of a play about china and america written primarily by someone british for a british audience. i am down to see onstage tho!

[Joel D · Rating 4 out of 5]

I had already seen the play in Sydney and I enjoyed reading the screenplay itself. I think it was less powerful than the stage performance but reminded me of all the complexity and depth of the production. It is a great play with interesting questions and characters.

[Bobby Sullivan · Rating 4 out of 5]

Good twist at the end, solid characters. Tiny little linguistic slip that jarred me out of the story, when Frank (American) tells Joe (American) "If you ever post me a fish again..." Americans never use the word "post" as a verb related to the postal service. We'd say "mail" or "send".

[محمد شفیعی · Rating 3 out of 5]

روایت و داستان رو خوب در آورده بود، هر چند از منظر غربی به موضوع نگاه کرده بود اما سبک داستان رو و شیوه ی پایانش رو خیلی پسندیدم. طبیعتا باید فرصت کنم روایت چینی هم از این موضوع بخونم، هر چند به نظرم خیلی سخت باشه پیدا کردنش

[Nat · Rating 2 out of 5]

A hot mess of undercooked political messaging combined with a dull and overly literal cinematic style. It’s thoughts on the politics of media and the image feel hopelessly outdated in the face of present genocides. But its worst sin is a very british drama smugness.