Οι τρίλλιες που σβήνουν

by Maria Polydouri, Μαρία Πολυδούρη

During a long illness that took her life, author Maria Polydouri was able to write and publish two of the most relevant Greek poetry books of the 20th Century. The first, Los trinos que se extinguen , is considered a classic as it depicts her heart in a particularly intimate way. Her poems portray vivid images of love, death, and the fleeting passages of human existence, although the book is considered a celebration of life. “A bitter celebration,” someone has said, “such as the last drink at a party.” Each poem feels like an agonizing farewell that doesn’t want to let go, desperately grabbing onto places and words and memories. Still, at the end, love seems to find its way to triumph.

Genres: Poetry

72 pages, Paperback

First published January 1, 1928

About the author

Greek: Μαρία Πολυδούρη

Reviews

[Μαρία Αλεξοπούλου · Rating 4 out of 5]

Μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου
μια νύχτα και με φίλησες στο στόμα,
μόνο γι’ αυτό είμαι ωραία σαν κρίνο ολάνοιχτο
κ’ έχω ένα ρίγος στην ψυχή μου ακόμα,
μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου.

Μόνο γιατί τα μάτια σου με κύτταξαν
με την ψυχή στο βλέμμα,
περήφανα στολίστηκα το υπέρτατο
της ύπαρξής μου στέμμα,
μόνο γιατί τα μάτια σου με κύτταξαν..

[Marilena ⚓ · Rating 4 out of 5]

Μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου
μια νύχτα και με φίλησες στο στόμα,
μόνο γι’ αυτό είμαι ωραία σαν κρίνο ολάνοιχτο
κ’ έχω ένα ρίγος στην ψυχή μου ακόμα,
μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου.

Μόνο γιατί τα μάτια σου με κύτταξαν
με την ψυχή στο βλέμμα,
περήφανα στολίστηκα το υπέρτατο
της ύπαρξής μου στέμμα,
μόνο γιατί τα μάτια σου με κύτταξαν..

Πονος και συγκινηση ιδιαίτερα στο ''Νανούρισμα''

[batsaki · Rating 5 out of 5]

Γλυκά, τρυφερά και θλιμμένα τα ''τραγούδια'' της. Μου άρεσαν πολύ!

...
Δε θα το πουν...

Δεν θα το πουν, ο πόνος μου πως άνθισε
παρά τα λυπημένα μου τραγούδια.
Σαν πεταλούδες οι χαρές με σίμωναν
γιατί ήμουν δροσερή σαν τα λουλούδια

Δε θα το πουν, ο πόνος μου πως μέστωσε
παρά τα πικραμένα μου τραγούδια.
Οι έρωτες, αηδόνια μου τραγούδαγαν
γιατί ήμουν τρυφερή σαν τα λουλούδια

Δε θα το πουν, πως γιγαντώθει ο πόνος μου
παρά τα σπαραγμένα μου τραγούδια.
Οι χαροκόποι ανύποπτα με σίμωναν
γιατί ήμουν σιωπηλή σαν τα λουλούδια

Δε θα το πουν, ο πόνος μου πως πέθανε
παρά τα σιωπημένα μου τραγούδια
και θα περνά η ζωή πάνω μου ξένοιαστη
πως έσβησα γλυκά σαν τα λουλούδια

[Maria Bikaki · Rating 4 out of 5]

Ζωή, πώς με παράδωσες μ’ ένα φιλί στους δήμιους
και τώρα ακούω το γέλιο σου παντού σαρκαστικό
για μένα, που αποτόλμησα ψευτοευγενείς και τίμιους
μεσ’ στη γενιά σου, να τους δω σαν υποστατικό.
Εγώ ήμουν ένας γνήσιος κι άγνωστος της γενιάς σου
κ’ ήρθα χωρίς απαίτηση μ’ όλους μαζί και γω
κι’ ούτε ποτέ σού ζήτησα δείγμα της συμπονιάς σου,
απ’ τα περίσσια χρέη μου δίκαια ν’ απαλλαγώ.
Μα καθώς ήμουν κύριος άμαθος να δουλεύω
και παιδική γαλήνευεν η δίκαιη μου ψυχή,
εκέρδισα το μίσος σου, Ζωή, και το πιστεύω
τώρα που η δυστυχία μου στο γέλιο σου αντηχεί.

[Xristina Karvouni · Rating 3 out of 5]

"Ἄχ, ἡ καρδιά μου νοσταλγεῖ,
τώρα ποὺ φεύγει ἡ μέρα,
τὸ ροδινὸ ξημέρωμα,
τὸν ἥλιο, τὸν αἰθέρα".

Απόσπασμα συλλογής από την κορυφαία Ελληνίδα ποιήτρια της νεορομαντικης σχολής!

[Stavie · Rating 5 out of 5]

Οι τρίλλιες που σβήνουν, σαν θλιμμένα τραγούδια, με ταξίδεψαν και με συγκίνησαν. Εξαιρετική συλλογή. Θα την ξαναδιαβάσω γιατί μία ανάγνωση δεν είναι αρκετή. "Δεν τραγουδώ παρά γιατί μ’ αγάπησες στα περασμένα χρόνια."

[Ioulia Ilvanidou · Rating 3 out of 5]

3,5

[pequeña · Rating 4 out of 5]

Recomiendo leer la introducción (aunque no sea lo habitual) para poder conocer la vida de la autora. Sin duda la poesía de Polydouri es un reflejo de todo lo que vivió. Usa un lenguaje poético muy cuidado, metáforas florales y también musicales. Buena ανθολογία.

[Dimitris Mergoupis · Rating 5 out of 5]

Μακράν η πιο εύθραστη, τσαλακωμένη και πιο τρυφερά πονεμένη ποιητική πένα.

[Scruffie · Rating 5 out of 5]

This was my first contact with Polydouri's work and I really liked it. Emotional, in general; I felt the love of the poet in every page—love for people and nature, as well as love for life itself. Nostalgic, at times, and somewhat sorrowful, but also accepting of death and loss in general. Looking forward to reading her second collection next ("Ηχώ στο Χάος").

[Jaime Almansa · Rating 5 out of 5]

Me ha encantado la edición bilingüe, que ayuda mucho a apreciar la poesía también por su sonoridad.

[Almudena Misis de la Torre · Rating 5 out of 5]

Un poemario precioso lleno de la esencia de la autora. Desprende sentimiento, tanto amor como nostalgia, ganas de vivir y aceptación de la muerte.

[Tamara Pérez · Rating 5 out of 5]

Poesía profunda y de despedida, con tintes melancólicos en los que se huele la muerte.

[Andrea Puig · Rating 5 out of 5]

En la agonía se abraza y se dispersa la vida; la congoja, ataviada con soledad y silencio, deshoja las mejores flores para dejar en el aire el aroma de la muerte. María Polydouri carga en su pecho la ausencia de su amado, y la redime con cada palabra que designa el mundo efímero que la alberga. En medio de someros brotes de esperanza le visita la tarde, le encuentra el otoño, le aguarda la noche. Puede viajar a los recodos en los que el recuerdo permanece prístino, al desván de los sueños, al pasado imperfecto que alimenta sus anhelos. Detrás de su voz, que no pierde la lozanía, se esparce el rumor que la conduce a su final.

Lirios, rosas, margaritas, crisantemos, un compendio que se resuelve en el ciclo del viento, hasta bañarse en lágrimas-gema, congelarse en alhajas de hielo y terminar extraviando sus pétalos.