Adelaida García Morales patrí medzi najzaujímavejšie osobnosti súčasnej španielskej literatúry.
Dej románu Mlčanie Sirén sa odohráva v povesťami a poverami opradenej dedine Capileira v nehostinnom prostredí Sierry Nevady. Sem prichádza za prácou mladá učiteľka Mária, postupne sa začleňuje do tamojšieho uzavretého spoločenstva a spriatelí sa s Elsou, ktorá tu našla útočisko pred svetom. Mária postupne zistí, že Elsa v sebe živí platonickú lásku k mužovi menom Agustín Valdés, ktorého spoznala v Barcelone. Hoci sa videli len raz, Elsa vo svojom vnútornom svete začne rozvíjať fantazijný ľúbostný príbeh, ktorý ju psychicky a fyzicky vyčerpáva. Mária chce priateľke pomôcť, a preto odíde do Barcelony, aby muža našla. No Agustín je voči Elsinmu volaniu lásky ľahostajný, tak ako Odyseus k spevu Sirén, a vôbec netuší, ako veľmi ovplyvňuje život preňho celkom neznámej ženy.
Nacida en Extremadura, se trasladó a Sevilla a los 13 años; posteriormente fue a vivir a Madrid, donde se licenció en Filosofía.
Publicó su primera obra en 1985, El Sur y Bene, un libro de relatos que sería utilizado como base para la película "El Sur", de Víctor Erice.
Con su siguiente obra, El Silencio de las Sirenas, obtuvo el Premio Herralde de Novela.
Otras obras: La Lógica del Vampiro, Las mujeres de Héctor, La tía Águeda, Nasmiya, Mujeres solas, El secreto de Elisa, La señorita Medina, El testamento de Regina y una Historia perversa.
Je mi ľúto, ale príbeh platonickej posadnutosti jedným človekom nebol príbehom, ktorý by ma v akomkoľvek smere oslovil. Postoj a prežívanie lásky hlavnej hrdinky Else je ako vystrihnuté z románov 19. storočia a to ma veľmi irituje. Nie som schopná nadviazať žiadny vnútorný vzťah s človekom, ktorý je v prežívaní citov hysterický, patetický, pasívny. Elsa je v niektorých momentoch až smiešna a jej priateľka- rozprávačka tohto príbehu María s ňou má viac trpezlivosti, ako by sa patrilo. :-) Bohužiaľ, nepristúpila som v tomto príbehu ani na autorkinu hru symbolov, načrtnutých a nedotiahnutých tém ( chasidizmus, Kafka, Goethe, symbolika čísla tri, hypnóza a pod.). "...Else sa istým spôsobom páčilo prežívať svoj ľúbostný príbeh pasívne, bezbranne a odovzdávať sa prekvapeniu, ktoré jej nachystal sám osud. " Tak nech sa teda hlavná hrdinka odovzdáva prekvapeniu, osudu, vášni a hystérii, ale bezo mňa ako čitateľky. :-)
El unico libro con el que he llorado. Cada vez que lo leo veo algo distinto o un punto distinto de vista.
21/052/2013: De nuevo lo he terminado, y como siempre me ha conmovido el final. Sigo viendo el libro de forma distinta que las últimas veces, aun si no estoy segura de saber decir cual de ellas me gusto más. Esta vez no lo he pasado tan mal, pero tan poco tan bien.
Esteze to bolo take kratke. Odporucam citat iba ludom, ktori sa utapaju v nerealistickych predstavach o velkej laske. Toto by ich mohlo vyliecit. Dve hviezdicky len za vyborne vykreslenie atmosfery ticha, samoty a opustenosti. Z tej dediny som chcela iba zutekat, co malo za nasledok, ze aj knihu som chcela mat co najskor z krku.
Primer libro que me acabo después de mucho tiempo. Me hace ilusión.
En un club de lectura de Annie Ernaux lo nombraron en relación a Pura Pasión y desde entonces lo tenía pendiente de leer.
Entiendo la comparación por la obsesión amorosa pero, la obsesión de El silencio de la sirenas, al contrario que la de Pura Pasión, es una obsesión platónica y que va flotando y aumentando como una nube en torno a practicamente nada físico. Lo físico del libro es todo lo que queda fuera de la obsesión, entre otas cosas, nada más y nada menos que la Alpujarra.
Creo que el leer autoficción me está trastornando la percepción y aunque la historia de El silencio de las sirenas sea poco probable que ocurriese, no me cabe duda que la ficción no es solo inventar.
El texto parecía que tenía que ser así y no de otra forma, no hay herramientas o recursos, es un surgir continuo que pareciera natural, sin una mano detrás y menos una mente detrás.
Imagino que eso es una forma quizás muy elaborada de decir que está muy bien escrito y que me ha gustado mucho.
Me llamó la atención el título y la portada sin saber qué me esperaba. Y no sé qué he leído.
La novela nos retrata un amor imposible, irreal, ficticio que acaba consumiendo a Elsa, la hace traspasar el mundo real, para vivir en un mundo de sueños. Pero la historia en si, empieza con Maria, una mujer pérdida en un pueblecito cerca de Las Alpujarras, que empieza presenciando un mal de ojo,( que es lo captó mi atención , luego esto se desvanece y no vuelve a aparecer) y acaba aguantando a una mujer del pueblo, a Elsa, loca por amor idílico, pérdida, obsesionada y .... Sin sentido alguno.
Si me dijeras que está ambientado en 1775 pues te digo, amor romántico, perfecto, pero estamos hablando entre los años 75 y 80, y no he sido capaz de conectar ni de creermelo. Lo único que me ha encantado de verdad es cuando Elsa, la enamorada absurdamente, t al escribir cartas a su amor tiene una narrativa muy buena, con un vocabulario rico y culto aunque exagerado. También me ha sorprendido lo rápido que se lee, se hace ameno a pesar de todas las tonterías del amor idílico.
¿Lo recomiemdo? Pues la verdad es que no sé. No he podido empatizar con ningún personaje. No he entendido la historia, me ha dejado vacía y parece que he perdido el tiempo :c. Pero la narrativa es sencilla engancha y está muy bien escrito. Así que si buscas un libro sencillo, que te saque de un bloqueo lector igual sería una buena opción.
Chápem, prečo to má také recenzie, aké to má, ale ja si nemôžem pomôcť. Tie symboly? Atmosféra? Celá metafora bájnej bytosti Sirény? Motív ticha? S-K-V-E-L-É!
Novela intimista a la que me acerqué, he de confesar, a raíz de toda la polémica surgida a finales de 2016 sobre la figura de la autora -la cual salía en otra novela y molestó a familiares cercanos a Adelaida García Morales, fallecida en 2014-, y a raíz de la cual investigué un poco para descubrir que la premisa de una de sus novelas, El silencio de las sirenas, era más que interesante.
El libro fue galardonado con el II Premio Herralde, de la editorial Anagrama, premio que conquistó gracias a una trama que siendo pequeña en su continente es enorme en su contenido. La novela habla principalmente de la capacidad que tenemos las personas para creer en el amor cuando éste tal vez ni siquiera sea real, y de cómo es fácil perder la noción de uno mismo cuando nos abandonamos a las ensoñaciones que surgen de nuestras entrañas. Es loable la manera en la que la autora consigue transmitir esa especie de enajenación constante en la que se ve envuelta una de las protagonistas, que vive una mentira con la misma o más fuerza que si fuera real.
Sin duda todo un viaje a la parte más peligrosa del enamoramiento y la fragilidad de la mente humana.
En este libro el eje está puesto en el amor desmedido-obsesivo que te atraviesa todo el cuerpo, que duele y condena. También, en lo incapaces que somos de defendernos de él. Hermoso. Nunca leí algo similar.
"Zmocnil sa ma pocit, akoby som prekročila presne vymedzenú hranicu a prenikla do zvláštneho sveta pohrúženého do seba samého, uzavretého do večného pokoja." A v tomto zvláštnom svete sa pomaly, takmer nebadane rozvíja príbeh lásky takej silnej a slepej, až hraničí s posadnutosťou. Príbeh vyrozprávaný za pomoci mágie, symboliky, s pôsobivými metaforami o podmanivom prostredí a veľavravnom počasí. So záverom, rezignáciou z únavy, ktorá mu vskutku svedčí. "Mám pocit, že srdce sa mi zastavilo, že bije inak, a to mi naháňa obrovský strach... Noc je nekonečná. Som sama a v tejto nekonečnej tme je možné všetko."
Me ha tenido hipnotizada por su descripción de la Alpujarra, sus mujeres (o sus viejas) y el aura misteriosa e intensa que tanto me ha recordado a Pedro Páramo y a Volver (la película de Almodóvar, cuando Pe va al pueblo de su madre). Me llama mucho la atención el encanto de la paz en los pueblos y eso (y este autobús interminable) ha conseguido que me lo lea de una sentada.
Niekde ďaleko v Andalúzii sa medzi horami rozkladá malá dedina Capileira. Práve tam žije Elsa, hlavná hrdina príbehu, ktorej sa v snoch začne zjavovať Augustín. Napriek tomu, že ho nikdy nestretla, zamiluje sa a vďaka náhode stretne Augustína v uliciach Barcelony. Následne mu Elsa začne písať listy, posielať pohľadnice, telefonovať, ale láska muža nie je taká akú si ju vysnívala. Tento stav ju trápi a umára. A nedokáže jej pomôcť ani jej priateľa Mária, ktorá celý tento príbeh rozpráva.
Adelaida García Morales možno nepísala knihu o láske, o mileneckom vzťahu a ľudskom nešťastí. Španielska spisovateľka písala hlavne o samote človeka, ktorej dala inú, nezvyčajnú podobu. Všetko to navyše poprepletala so symbolikou, tichom hôr a originálnou španielskou lyrikou.
"Zatiaľ čo som čakala, ovládali ma strach i nadej. A vtedy, keď som bola sama, som Ťa uvidela. Mala som Ťa vrytého do mysle, do tmy pod privretými viečkami, do tepu svojho srdca..."
inauguro el ciclo de lectura de verano!! me ha gustado mucho me ha llevado de vuelta a las alpujarras y a ese aire místico que encuentras en los pueblos. quizás un poco lento al principio pero me ha encantado el final. las chicas delulu entenderán
Fú, celá kniha je o neopätovanej láske a snívaní o niečom čo vôbec nie je reálne. Na začiatku to vyzeralo celkom zaujímavo, no po 50-tich stranách som už iba pozerala na počet strán do konca.
Menudo libro, me ha dejado con el corazón en la mano y con los ojos llenos de lagrimas. Es impresionante la escritura de Adelaida, tan lírica, meliflua y onírica. Me sorprende la capacidad que tiene para ceder la historia a otra persona; como si fuese un préstamo de la voz de quien ha vivido un amor incomprendido. Este libro relata la historia de un amor imposible, de un amor que ha nacido solo desde el corazón de una persona. Me parece un amor unilateral que solo existe en la imaginación de Elsa. Se confunde lo real y lo onírico. Elsa se ha convertido en una espectadora de un teatro romántico en la que ella es protagonista solamente en los sueños. Una espectadora que no se atreve a confrontar lo imaginado con lo vivido, de modo que poco a poco lo recordado se confunde con lo soñado y en un mundo de contradicciones e intersecciones amorísticas todo parece real.
La historia se cuenta desde la voz de María, y se conoce a Elsa más por sus cartas que por sus intervenciones en la novela, para mí las cartas son la verdadera enjundia que configura la trascendencia de este libro. No había leído cartas tan líricas y conmovedoras como estas.
Elsa vive un amor que no es correspondido, un amor que parte de una idealización. Ni siquiera conoce a Agustín pero aún así está locamente enamorada de él y el único puente que existe entre ellos es la escritura. Es entonces la escritura aquel refugio desde donde parten los deseos más sinceros y profundos. Nadie puede hablar de amor sin haber pasado por la situación de un amor no correspondido.
Este libro es de los mejores que he leído en lo que va del año, me parece que ofrece muchos recursos tanto literarios como lúdicos. Da una mayor sensibilidad y comprensión a las relaciones que establecemos con las personas de nuestras vidas.
Maria, net begonnen als onderwijzeres in een dunbevolkt, Zuid-Spaans bergdorpje, leert Elsa kennen, die ze via geïmproviseerde hypnosesessies probeert af te helpen van haar obsessie met een man die ze slechts twee keer kort heeft ontmoet. "Het zwijgen der sirenen" is een novelle met een interessante, licht magisch-realistische sfeer - het dorp lijkt vooral te bestaan uit bejaarde vrouwen en de geesten van de doden zijn er nog aanwezig - maar die wordt niet genoeg uitgewerkt. Het grote minpunt zit hem eigenlijk nog ergens anders: veel dromen en brieven, en als er nu twee dingen zijn waar ik nogal snel mijn aandacht bij verlies, dan zijn het die wel. Het vorige dat ik van haar las vond ik beter, en ik ben in ieder geval wel nog van plan "El sur" te lezen. 2.5/5
"Volgens hun zeggen was de ergste dreiging het ziekenhuis, die reparatieplaats van lichamen; ze wisten heel goed dat je er al van angst dood kon gaan."
Si tienes 13 años te lo recomiendo. Es estilo Jane Austen pero a la española y en los años 80. Vamos, un mojoncito. Lo único que me ha gustado ha sido el ultimo párrafo porque mencionan a Kafka y su novela "el silencio de las sirenas" del que le copia el título, porque realmente no tiene nada que ver el título con la historia.
You start seeing sickness everywhere, sickness that is not cared for: for here there is no money for prolonging useless lives. -p12
This is a novella detailing the short friendships of three women, who come together primary to counsel and console Elsa, the most ethereal and fragile of the three. It has overtones of magical realism and a stark, simple prose that I found enchanting. My second Garcia Morales work (El Sur / Bene being the first). Now I want to read everything she has ever written.
She displayed such a passion that I would have thought her chief ambition was never to set eyes on another human being for the rest of her life. ~p40
Intenso e intensamente lo que necesitaba un libro corto que habla de brujillas tinieblas y chicas tristes para leerlo en dos días durante una tormenta valenciana
Yo creo que es bastante gracioso pensar que Elsa podría ser mi Elsa y María podría ser yo misma... el amor y la sugestión son cosas complicadas y combinadas aún más
Adelaida García Morales escribe siempre invocando a alguien muerto. A lo que una vez tuvo vida y sientió y fue sujeto de pasión. Aquí describe el amor platónico entre una joven, retirada del mundo, con un hombre al que ha visto solo dos veces en el mundo real. Pero la historia no se desarrolla, no se puede desarrollar en este mundo, sino en el de los sueños o en el de los muertos. Una novela fascinante e íntima. Narrada con una prosa que mira hacia dentro de las personas pero también de los paisajes que dibuja, creando imágenes que se sitúan más allá de la realidad, imágenes pregnantes pero no preciosistas. Lo único que se siente es que Víctor Erice no llegara a cabo la adaptación de esta gran novela al cine, tal y como casi llega a ocurrir.