Όσο υπέροχο κι αν είναι το φεγγάρι, το σκουλήκι δουλεύει μυστικά στην κερασιά.
Ματσούο Μπασό (1644-1694)
αλήθεια, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί βγάζω βιβλίο. και κυκλώνοντας τις αναπάντητες ερωτήσεις, το μοναδικό που μπόρεσα να μεταφράσω είναι η διαφορετικότητα της συνάντησης. η διαφορετικότητα μεταξύ των πίξελς ενός μπλόγκ και ενός φρεσκοτυπωμένου βιβλίου σαν και αυτό που από την παρασκευή* θα βρίσκεται στα βιβλιοπωλεία. ας μην γράψω για την συνάντηση αυτή εδώ και την αναπόφευκτη παροδικότητά της. ας γράψω για την συνάντηση που συμβαίνει τώρα που δεν είναι η εποχή των κερασιών, μέσα στην εποχή των κερασιών.
είναι σαν να έρχομαι να σε βρίσκω να μη μιλάμε να αγγίζουμε ο ένας το πρόσωπο του άλλου να βγάζω τα ρούχα μου να κάθομαι, γυμνότερος από ποτέ, μπροστά σου και ανακουφισμένος να βάζω τα κλάματα
αυτό φυσικά δεν είναι απάντηση. είναι το συμβάν. μπορεί η απάντηση να είναι·
πως θέλω
την ώρα που κοιμάστε να είναι κάτι δικό μου στα σπίτια σας
η κυρία τάδε, γυναίκα εργάτη σε εργοστάσιο ανακύκλωσης χάρτου να λάβει δώρο μια τετάρτη βράδυ ένα μισοσκισμένο κεράσι
να ησυχάσω από τα φαντάσματα και να φλερτάρω με άλλα
σε πενήντα χρόνια (μια δύσκολη και κρύα νύχτα) να γίνω προσάναμμα για να ζεσταθεί κάποιος
τίποτα δεν θα συνέβαινε αν δεν υπήρχε ο εκδότης μου Νεκτάριος Λαμπρόπουλος και το βλέμμα του, ο Γιώργος Γούσης που χάραξε στο εξώφυλλο με το ταλαντούχο χέρι του το νοστιμότερο κεράσι που δε θα φάω ποτέ, η Ειρήνη Γιαννάκη που επιμελήθηκε και διόρθωσε με ψυχραιμία τις λέξεις μου.
Υ.Γ. μπορεί η απάντηση να είναι απλή. όπως την έχει δώσει ο Ν. Καρούζος: “γιατί η καρδιά μου καίγεται στης ομορφιάς την θράκα”
Βγαίνεις μεγάλη Πέμπτη και το μαγαζί παίζει το "Κι εγώ σ' αγαπώ, γαμώ το Χριστό μου." Νιώθω όμορφα για κάποιο λόγο. Τρία κι άλλο μισό αστέρι για το συγκεκριμένο.
Η γραφή του Δομιανού μου αρέσει παρά πολύ. Τη βρίσκω απολαυστική. Θα τον ήθελα βέβαια να καταπιαστεί (με αυτόν τον τρόπο που γράφει) και με αλλά θέματα εκτός από τα ερωτικά. Η συλλογή αυτή κατά τη γνώμη μου είναι η πιο καλή από ότι έχει βγάλει μέχρι και το "Εγώ θα σου μάθω πουλάκι μου". Σίγουρα με έχει κερδίσει σαν αναγνώστη.
Τρία αστέρια για την αγωνία που γεννά στον ποιητή ο χρόνος, το τέλος, ο πόνος, καταστάσεις αδιευκρίνιστες για το ανθρώπινο μυαλό αιώνες τώρα, που προσπαθεί -κι ο ποιητής κι ο κόσμος όλος- με τον έρωτα να ξεγελάσει. Τα άλλα δύο που δεν άναψαν, τα κράτησαν σβηστά με συνέπεια λέξεις της ηδονής σημαντικές που μου έμοιασαν πως ξεφύτρωναν σχεδόν εξαναγκαστικά κάθε τόσο...μια χανόμουν στα νοήματα, στις επιλογές των λέξεων, στα αισθήματα και μια με πέταγε στο δρόμο να διαβάζω στίχους σε παγκάκια και σε τοίχους (πηδιόμαστε, γαμήσω, μαλακίζομαι, βυζιά)...τα βρήκα πολλά...και μου στέρησαν κάτι από τη μαγεία...εμένα...που μπορεί να είμαι και λιγάκι αμπνόρμαλ για την εποχή μου, που θέλει να τα λέει όλα ωμά και αδίστακτα...αλλά ξέρω γω πάλι...μπορεί πια να είναι ποίηση να πεις πως όταν πηδιόμαστε στα τέσσερα νιώθω σαν τη Μεγάλη Άρκτο (δικό μου το στιχάκι!!!).
Τα συναισθήματά που μου δημιουργεί αυτή η συλλογή είναι ανάμεικτα. Βλέπω ότι ο ποιητής διαθέτει ταλέντο και κάποια ποιήματα είναι εξαιρετικά, αλλά κάποια άλλα είναι τόσο απλοϊκά και διαθέτουν μια υβριστική χροιά, που γενικά δεν είναι ανεπιθύμητη, αλλά εδώ θεωρώ ότι χρησιμοποιείται λάθος και υπερβολικά, που οριακά θεωρώ ότι υπάγονται στην ποίηση, αν και αυτό είναι μια μάστιγα της εποχής μας, γράφεις πέντε αράδες σαν να μιλάς στον φίλο σου και ξάφνου γίνεσαι ποιητής.
βρήκα μια τρύπα στο στήθος μου που μπορείς να δεις από μέσα της
μπορείς να δεις εσένα"
Αρκετά Έντονη Kαι Ερωτευμένη συλλογή, που ανάλογα με τη φάση ζωής που βρίσκεσαι μπορεί, πιστεύω, να σου φανεί είτε too much είτε ό,τι ακριβώς χρειάζεσαι.
(Θα ήταν 4☆, αλλά αφαίρεσα μισό γιατί σε ένα-δυο σημεία ο ποιητής έπαθε Άντρας Που Γράφει Πολύ Σημαντική Ποίηση™️) (αλλά ήταν όντως ένα-δυο οπότε τον συγχωρούμε)