کتاب حاضر گزارشی مختصر است از نظریههای زبانشناسی شناختی اخیر. به نظر من، این کتاب حتی برای آشنایی با نظریهها هم مفید نیست اما کسی که مثل من در دنیای نظریههای استعارههای مفهومی شیرجه زده باشد، قایق نجاتی است.
نقل زیر از متن کتاب (صفحۀ 148) بسیار به دلم نشست و به گمانم، نظردیگر خوانندگان را هم جلب میکند: " فرای معتقد است اورول حتی پا را از این هم فراتر نهاده میگوید: تنها شیوۀ بیان، که خودکامگی را دائمی و شکستناپذیر میکند یا به عبارت دیگر تنها راهی که به وسیلۀ آن میتوان دوزخی واقعی در زمین ایجاد کنیم، این است که آگاهانه سطح کاربرد زبان خود را چنان نازل و خوار کنیم که زبان به وراجی تبدیل شود. نمود واقعی چنین ذهنیتی هنگامی بیشتر نمایان میشود که زبان ما آمیخته با عبارتهای پیش پا افتاده و کلیشهای اغراقآمیز و هیجانزده تبدیل شود. به مجرد اینکه زبان ما به چنین شیوۀ بیانی گرفتار شد، ذهن ما اسیر حوزۀ کارکرد مطلقگرایی و تکرارهای بیهوده میشود."