Herbjørg Wassmo (born Vesterålen, December 6, 1942) is a Norwegian author. She worked as a teacher in northern Norway until her debut as an author. Her debut work was a collection of poems, "Vingeslag" ("Beating of Wings"). Her major breakthrough was her first novel, "Huset med den blinde glassveranda" ("The House with the Blind Glass Porch") in 1981. Her best known book is Dinas bok (Dina's Book) from 1989. This novel was made into a film with the title "I Am Dina" in 2002, starring Maria Bonnevie and Gérard Depardieu.
La marginalidad, la soledad y la vergüenza rodearon la niñez de Tora en una pequeña comunidad de pescadores. Pero no fue lo peor que ella tuvo que vivir. Más dura fue la soledad y la vergüenza que vivió en su casa, en su propia familia, y mucho más terrible aún fue enfrentarse sola a la tragedia que marcó su vida.
Esta tercera parte, aunque no pueda decir que no me haya gustado, el estilo y la atmósfera se mantienen, la historia me ha desconcertado. Empieza como un punto y aparte de la novela anterior, pero después entra en un valle del que sale de forma demasiado abrupta y con un giro bastante extraño.
A pesar del desconcierto que me ha provocado, recomiendo muy mucho la lectura de toda la trilogía.
„Beodis dangus“ – trečiasis paskutinis pasakojimas apie Norvegijos šiaurėje gyvenančią merginą vardu Torę. Kuri balansuodama tarp gyvenimo ir mirties, vis giliau grimzta į kančios ir beprotybės liūną, o vienintele Toros atrama tampa netikėtai pasirodžiusi teta Rakelė. Skaudūs išgyvenimai palieka jautrioje mergaitės sieloje žaizdas. Slogi, sunki, niūri, tamsi knyga, bet paliečianti. Patiko 👍
Paskutinė trečioji Toros dalis. Užbaigiau antrą ir iškart griebiausi trečios, nes antrosios intensyvumas buvo toks, kad norėjosi tiesiog toliau klampoti po Toros istoriją ir stebėti kaip jai pavyks išgyventi.
Trečioji dalis labiausiai lyrinė, nes čia daug metaforų, daug nutylėjimų, daug įvairių literatūrinių priemonių papasakoti istoriją daug ko nepapasakojant. Taip išvengiama banalumo ir sustiprinamas įspūdis. Tam tikri svarbūs dialogai praleisti, bet suprantame, kad tie pasikalbėjimai vyko. Kai kurie pasakojimai irgi nevaizduojami, bet suprantame, kad irgi vyko. Dabar mes žinome, kas nutiko Torai. Ką Torai padarė patėvis. Žino tai ir, ačiū Dievui, Rakelė. Jos vaidmuo šioje knygoje itin išauga. Rakelė turėjo Toros pasitikėjimą, bet dabar patikėta paslaptis ir jos mastas pasiekia neregėtas pasitikėjimo aukštumas. Tora sužlugdyta ir vienintelė Rakelė jai gali padėti.
Toros Rakelei papasakota istorija tokia kraupi, kad mergaitė ją pasakoja per paukštelio metaforą. Rakelė gal ir galėjo įsivaizduoti kodėl mergaitė nekenčia patėvio, bet tikriausiai net blogiausiame sapne nesapnavo, kokia tikra tikrosios neapykantos priežastis. O blogiausia, kad Tora nusprendė viską išgyventi pati viena. To tikriausiai nei vienas jos amžiaus vaikas nepakeltų. Bėda tame, kad nors viskaą "išsisprendus" mergaitė lyg ir galėtų gyventi savo gyvenimą, tas tiesiog nėra įmanoma. Ji sužlugdyta fiziškai ir suluošinta psichologiškai.
Gana keistas Rakelės sprendimas paslaptį išsaugoti ir neįtraukti į tai nei Ingridos, nei Simono nei jokio kito žmogaus. Jai tai pasirodo neracionalu. Jei Ingrida, Toros motina, sužinotų, jos gyvenimas žlugtų. Apie galimybę papasakoti Simonui ji net nesvarsto. Man neatrodo sąžininga. Ingrida nuolat gyveno tarsi strutis įmerkęs galvą į smėlį. Blogiausia, kad Rakelė serga. Toliau pamatome kas bus, kai Rakelės nebelieka. O atsitinka tai, kad Tora lieka viena su savo baisia paslaptimi ir matome kaip pamažu grimzta į beportybę, nes niekas nesuvokia kas jai yra.
Puikus kūrinio pavadinimas. Beodis dangus. Ir pati Tora lyg be odos. Viskas skauda, viskas dirgina ir niekas negali padėti. Be galo sunkus kūrinys, bet tokia meistriška Wassmo. Nenustosiu jos niekada rekomenduoti, nes čia tiesiog šedevras.
❝ Šviesiame vasaros danguje- mirgantys vilnos debesys. Lyg ėriukai. Tada ji pamatė save iš šalies. Būtybę plonais baltais naktiniais marškiniais. Neturinčią su kuo savimi dalintis. Ji jautėsi taip, lyg neegzistuotų. Vis dėlto stovėjo po amžina saule, kas vakarą nukraujuojančia į jūrą.
❝ Ir ji tapusi Rakele, visa perėjusia. Ji privalanti saugoti Simono džiaugsmą. Sergėti jo sielvartą. Nes sielvartas ir josios.
Es un buen libro. Wassmo escribe muy bien. Se lee de corrido sin la sensación de estar simplemente pasando el tiempo, ofrece mucho más que eso.
No soy muy dada a chocolocuras, a realismos mágicos y demases. Y este libro pesa un poco por ello. Tora enloquece un poco y la mitad del libro son alucinaciones en las que me pierde un poco. Me gustaría desnudarlo y quitarle las galletas de gengibre que comen y los polluelos. Además porque no estoy segura de que aporte mucho. Tira más de lo que pone -creo- no sé.
Me gustó mucho más el primer libro y sentí más empatía por el personaje. El asunto con el tío Simón en este libro no me agradó para nada, de esas cosas que uno dice "ojalá la escritora hubiera cambiado esa línea argumental por tal otra" jeje.
Pero eso también significa que me sumergí en el libro al punto de querer poner yo su historia. Son muy buenas las descripciones del mundo frío.
Tora užvėrė apledėjusią langinę, ir vakarą įtraukė sūkurys. * Balsas, kuriuo mažai naudojiesi, turi pratintis ištverti kiekvienąkart, kai jo prisireikia. * Išties pernelyg sunku tam, kuris brandino mintį ir jos atsisakė. * Tarpduryje girdėdavo jos balsą. Pilną dienos baimių ir vienišų naktų. * Kartkartėmis ji ilgėdavosi žmonių. Tačiau žinojo, kaip tai pavojinga. Daugiau nevalia prarasti savęs. Privalo saugoti tai, ką dar turi. Statyti. Kaupti mintį prie minties. „Labai gerai“ prie „labai gerai“. Discipliną po disciplinos. Taip prikimšti galvą, kad ji niekad nesijaustų nei iš tiesų patenkinta, nei iš tiesų beviltiška. * Tai ir buvo blogiausia – visiems laikams prarasti džiugesį, jo dorai nė nepajutus.
This is an emotionally loaded book. The young girl, Tora, sexually abused by her stepfather, suffers what can only be called irreparable damage. Herbjørg Wassmo nevertheless makes this tragic story a beautiful book with her lyrical language and authentic character portraits. I regret that I haven't read the first two volumes in this trilogy.
Labiausiai patikusi dalis, nes buvo daugiau veiksmo, daugiau šurmulio ir daug visko daugiau. Na o dėl pabaigos, tai norėtus su kažkuo apie tai padiskutuot.
Åh, Tora. Like hjerteskjærende som første gangs lesing.
Sammenligna med de to foregående bøkene e det mindre ytre handling, men desto mer av både Tora, Rakel, Ingrid og Simon sine indre liv. Ho tante Rakel e fortsatt en naturkraft, og gjør det ho mene e riktig for både sæ sjøl og dem som e rundt ho. Ho Tora miste etter hvert helt fotfeste, ho miste sæ sjøl, og leite febrilsk etter mening og tilhørighet.
E veldig begeistra for det poetiske og vakre språket som male fram bilda fra både øya og fastlandet. Den nordnorske naturen og det kroppslige e like mye tilstede her som i de to andre bøkene, sjøl om beskrivelsan kanskje ikke når helt opp til det dem e i Dinas Bok.
Mitt indre bilde av ho i steinura/på søppelplassen blir nok med inn i sommerferien på samme måte som det blei med inn i juleferien for 15 år sia.
Lydbok. Samme oppleser som i de to forrige, veldig fornøyd med ho!
Con ‘El cielo desnudo’, la escritora noruega Herbjøg Wassmo, concluye la Trilogía de Tora, compuesta, además de por el título mencionado, por ‘La casa del mirador ciego’ y ‘La habitación muda’. Wassmo es una de las escritoras nórdicas más importantes, como lo atestiguan los premios que ha obtenido tanto de la crítica como de los libreros de su país.
La protagonista de estos tres libros es Tora, una muchacha que vive con Ingrid, su madre, y su padrastro Henrik, ya que su padre, un soldado alemán, murió durante la ocupación alemana de Noruega. Otras figuras importantes en la vida de Tora son su tía Rakel y su marido Simon, así como algunos de sus amigos y vecinos. Tora es inteligente y soñadora, pero vive atormentada bajo la presencia de su padrastro, que la somete a continuos abusos, sin que nadie sepa nada de ello, ya que Tora prefiere el silencio a la vergüenza, algo demasiado habitual en este tipo de maltratos. Wassmo, con una prosa poética y evocadora, mantiene la atención del lector sobre este pequeño rincón del fiordo noruego, donde el inclemente tiempo marca tan profundamente a las pesonas.
‘El cielo desnudo’ empieza exactamente donde terminó el segundo libro, ‘La habitación muda’, con una Tora destrozada después de lo que ha tenido que soportar durante esa noche de pesadilla. La pobre Tora tendrá que vivir con lo sucedido, pero quién podría. Y más difícil lo tiene porque no puede hablar de ello con nadie. Así que ella sola ha de luchar por recuperarse y volver a la normalidad, abstrayéndose de la realidad y compartimentado su mente, algo no muy sano. Las alucinaciones no se harán esperar. Es difícil hablar de un tercer libro sin desvelar demasiado de la historia previa, así que lo dejaré aquí.
De las tres novelas, esta es la que menos me ha gustado. La primera parte mantiene la emoción y acompañas a la protagonista en sus miedos y esperanzas. Pero después la novela entra en una dinámica que no tiene mucho que ver con lo que ha sido la trilogía hasta ese momento, con una Tora desconocida y que no me gusta nada. Está claro que por el periplo que ha tenido que pasar Tora, algún tipo de resolución había que darle a su historia, pero a mí no me ha convencido la opción escogida por Wassmo, que no me ha permitido empatizar demasiado con los hechos.
Aun así, recomiendo encarecidamente la lectura de esta trilogía, sobre todo de los dos primeros libros, que no dejarán indiferente a nadie, y cuya protagonista, Tora, es un personaje memorable.
Tora užvėrė apledėjusią langinę, ir vakarą įtraukė sūkurys. * Pirmąkart gyvenime Tora suvokė, kaip menkai ji temėgsta žmones. * Balsas, kuriuo mažai naudojiesi,turi pratintis ištverti kiekvienąkart, kai jo prisireikia. * Ji mąstė apie ištisus mėnesius, kai Tora turėjo su visu tuo gyventi viena. Mėnesius? Akimis matuodama tamsą. O kas, jeigu tai nebuvo vien mėnesiai? O jeigu tęsėsi gerokai ilgiau? * Kartkartėmis ji ilgėdavosi žmonių. Tačiau žinojo, kaip tai pavojinga. Daugiau nevalia prarasti savęs. Privalo saugoti tai, ką dar turi. Statyti. Kaupti mintį prie minties. „Labai gerai“ prie „labai gerai“. Discipliną po disciplinos. Taip prikimšti galvą, kad ji niekad nesijaustų nei iš tiesų patenkinta, nei iš tiesų beviltiška. Kad būtų pasiruošusi suvokti, jog arbata per karšta gerti. Kad akys per daug pavargusios skaityti. Kad ji privalo užsidegti šviesą. Turi pasitepti lūpas vazelinu, kad nesutrūkinėtų jų kampučiai. Kad ji alkana, todėl būtų protingiausia suvalgyti duonos riekę prieš sėdantis prie rašomojo stalo. Kad turi nueiti į išvietę. * Dienos nebeturėjo žaizdų. Stovėjo nelyginant kuolai. Tvirtai. * Ji apsigręžė nugara į veidrodį, kad nematytų savo pačios atsakymų. * Tai ir buvo blogiausia – visiems laikams prarasti džiugesį, jo dorai nė nepajutus. * Būna dienų, kai nepastebi, kad kalnai tebestovi. Praslenka valandų valandos, kolei judrus potvynio vanduo išnešioja daiktus po juodas pakrantes. Akimirkos, kai kažko nebepažįsti.
Een trilogie over intrafamiliaal geweld, misbruik en wat dat met mensen doet.
Een onderwerp dat al op alle mogenlijke manieren zowel in fictie als non-fictie besproken werd.
En toch doet de schrijfster dat hier op een heel eigen manier, namelijk zelden of nooit worden de dingen expliciet vermeld maar eerder voorzichtig beschreven of beter nog omschreven, wat perfect past in het concept van een prille tiener die de dingen niet bij naam kan of wil noemen. Het is even wennen aan deze stijl van schrijven vooral in het eerste deel van de trilogie. Maar in deel twee komt deze manier van vertellen volop tot zijn recht omdat men er dan aan gewend is en omdat het beschrijvende/omschrijvende consequent wordt doorgetrokken naar heel het narratief, wat dwingt om tussen de regels te lezen en na te denken. In deel drie wordt het zelfs beangstigend om in dezelfde stijl te lezen hoe het helemaal mis gaat met het hoofdpersonage.
Ik weet nog dat ik na deel II van de Tora-trilogie meldde, dat ik er helemaal stuk van was. En dat Wassmo het de lezer (mij in dit geval) niet aan kon doen om deel III ook zo akelig te laten eindigen. Maar ja, wie luistert er nu naar mij? Het is prAchtig, maar o, o, wat een ellende. Leest en weent!!
V
E
R
K
L
A
P
P
E
R
Dat ze gek wordt had ik wel verwacht, maar het einde was toch wel heel naar. Het klopte wel, want hoe had ze in hemelsnaam verder kunnen leven nu de enige die ze kon vertrouwen dood was (Tante Rakel)? En toen ze door Simon, terecht, afgewezen werd... of is hij nou toch een keer met haar naar bed geweest? Dat dacht ik even.
Ik heb ooit overigens een artikel gelezen over seksueel misbruikte kinderen en dat die vaak promiscu (zbelling??) gedrag vertonen. Hoe dan ook, errug indrukwekkend. Ik slaap even iets minder goed.
Wat me opvalt nadat ik zo'n boek gelezen heb, is dat ik mannen altijd heel argwanend bekijk, zo van: ben jij nou ook zo'n vieze kinderverkrachter?? Heel paranoide.
Zucht.
Ik heb het zo vreselijk snel gelezen, dat ik niet eens toegekomen ben aan het markeren van mooie/kenmerkende passages. En nu leg ik het weg.
Laatste deel van de Tora-trilogie (totaal 633 pagina's). In dit 3de deel probeert Tora met behulp van haar tante Rakel het verleden van zich af te schudden.
Ondanks het zware psychologische thema, de beladen sfeer en vooral de uitvoerige en beeldende vertelstijl van Wassmo, ben ik toch blij dat ik dit boek uitgelezen heb. Dit boek is een ode aan de kracht van getormenteerde (en sterke) vrouwen, die ondanks alle tegenslagen, staande blijven.
Toras oppvekst ble virkelig en kamp mellom liv og død. Vi møtter et menneske som blir frarøvet muligheten til å bli et helt menneske. Sterkere bok som tar opp overgrep skal man lette lenge etter. Tora er i siste bok sjelig naken, hudløs. Jeg kommer aldri til å glemme Tora triologioen. Ikke lett å lese, men vakkert og troverdig lesing. Wassmos mesterverk!
El útimo libro de la trilogía y auque disfruté mucho los dos libros anteriores, este tercero se me hizo muy aburrido. Los últimos capítulos totalmente innecesarios y pesados. Aún así, es genial la literatura de Wassmo.
Desconcertante es la palabra que mejor define este final de la trilogía de Tora. La sensación de no saber distinguir entre realidad o ensoñación por una parte resultó sorprendente, pero me llegó a confundir de tal modo que me sentí reticente a lo que estaba ocurriendo
Lydbok, Lydbokforlaget 2007, lest av Marit Adeleide Andreassen, Operasjon Hjernerystelse.
En beksvart, psykisk utmattende og nær perfekt avslutning av en rystende trilogi.
I Huset med den blinde glassveranda gikk det ikke så bra med Tora, i oppfølgeren gikk alt fra ille til verre, og i denne avslutninga rakner absolutt alt. Etter de to første fantastiske bøkene hadde jeg blitt så glad i Tora at jeg håpa at det skulle komme et ørlite lys i enden av tunnelen. Men dette er bare mørkt, fælt, håpløst og urettferdig. Om den første boka i serien ga meg assosiasjoner til en dyster Cora Sandel, er Hudløs himmel en så beinhard og nådeløs naturalisme at den ville fått Amalie Skram til å rødme.
Allikevel er dette en nydelig roman, fordi den er så uendelig vakkert skrevet. Språket er malerisk og poetisk, til tider ligger teksten nærmere lyrikk enn det man vanligvis finner i en roman. Denne skrivestilen passer flott til å tegne levende bilder av nordnorsk natur. Enda bedre passer derimot språket til å beskrive Toras sønderrevne psyke.
Måten Wassmo velger ord, hvordan hun bygger opp alt fra den enkelte setning, til kapitler, til de tre bøkene og til serien som helhet er unik. Hvorfor i kråkenes navn fikk Fosse nobelprisen før dette geniet?
Innleser er Marit Adeleide Andreassen. Hun leser denne boka like fantastisk som de to foregående, og er med på gjøre lytteopplevelsen av en allerede knallbra bok om mulig enda bedre.
Vuelve a encantarme como Wassmo Herbjorg describe las sensaciones, los lugares y los personajes. La última parte de la trilogía es una narración muy dura, con escenas muy explícitas y muy crueles , pero sin tremendismos, aunque también hay mucha sensibilidad. El estilo de las dos anteriores, sencillo, poético casi metafórico… desaparece a partir de la mitad del libro para transformarse en un realismo mágico que a mí no me ha convencido, tampoco me parece lógica la evolución del personaje de Henrik y me ha desconcertado el final pero, aunque el primer libro es el que más me ha gustado, éste a pesar de lo anterior es muy bueno también .
Intrascendente trámite hacia ninguna parte. Es como si la autora hubiera extendido aquel desastroso final de la segunda novela 350 páginas más (y es lo más probable, porque se nota el mismo estilo poco ingenioso y una sensación de inconcreción exaltada).
Hay partes tensas pero en seguida se destruyen con nimios clímax frustrantes. En cuanto a la evolución de Tora, es tan exponencial que desentona por completo. No satisface en ningún aspecto.
Una tercera parte "coming-of-age" forzada por la autora y nada decente para cerrar su trilogía.
Minnesvärd roman, med levande karaktärer, ingen är enbart ond eller enbart god. Allt är mångfacetterat gestaltat. Positivt är den fina beskrivningen av kärleken mellan Simon och Rakel.
Men Tora kommer aldrig ur sina psykiska problem, som hon fick efter det dödfödda barnet hon fick efter sin styvfars våldtäkt.
Este es el mejor libro de los tres y aunque personajes que iban y venían en los anteriores no se ha resuelto el interés que tenían para la historia, Tora me ha conquistado he sentido su dolor y sus alucinaciones tanto que deseé a Simón tanto como ella. Una genialidad.
".. liga ir kančia skiriama mums tam, kad pajustume gailestį kitiems. Šitaip mes net galime geriau pažinti save, kad išdrįstume pamatyti giliausius nerimastingus sielos kampelius ir taip suprasti kitus."
Toros istorija tokia gili, įtraukianti ir sukrečianti. Skaičiau ją po Dinos trilogijos (kol buvo tik 3 knygos) ir man ji pasirodė dar žiauresnį žmogišką likimą ir santykius pasakojanti istorija.
orig. 1986 Even though a lot of what went on was mysterious to me, I thought the book was really good at bringing the characters to life. I don't know that I can identify with anything about the main character, but she seemed very real.
There's a whole lot of family relations stuff in this book, maybe nearly the whole book is about that.
Didn't discover till the very last chapter that the novel was set in a previous time, like 1950s or 1960s. Have forgotten the exact reference. Also didn't know till far into the book that it is the last of a trilogy. Maybe eventually I will read the first two volumes... This trilogy was almost her debut in fiction.
It is this last of the trilogy that won a lit. prize in Norway. Esp. interesting because of the handful of Goodreaders who reviewed the book, most liked the first two volumes better!
See the short but very helpful survey of her novels on Dutch Wikipedia.