Don Juan en de laatste nimf, het boek waarmee Hubert Lampo in 1943 debuteerde, zou men een bewerking kunnen noemen van de beroemde legende, die in de loop der tijden talloze malen aanleiding heeft gegeven tot het scheppen van meesterwerken. Lampo's verhaal voltrekt zich in het Vlaanderen aan het einde der zestiende eeuw. Don Juan is door Philips II tot commandeur van een van diens legers benoemd en ontmoet enige tijd voor de val van het door Spanjaarden bezette Antwerpen, een beeldschone dame die hem doet inzien wat liefde werkelijk betekent. Lampo's werk is een psychologische ontleding die blijk geeft van scherpe intuïtie. Schrijver stelt zijn lezers Don Juan voor als een oude verleider, die nooit door de liefde bevredigd is geweest, tot op het ogenblik waarop hij de laatste nimf ontmoet.
Ongrijpbaar prachtige vertelling waarin Don Juan als totaalmens ingezet wordt in een archetypische apotheose tussen Herren-Moral en das ewig-weibliche. Weelderig en ietwat erudiet beschreven, maar psychoanalytisch meesterlijk uiteengezet, en een wervelende magisch realistische ode aan de liefdeskunst en de dood a la Bataille, 5 sterren zonder twijfel.
I can sum this little one up in just three words; tender, special, and weird. The setting is 16th century Flanders where Don Juan -a Spanish inquisitor- has to invade the city of Antwerp, though we never reach this point, as it is not part of the plot. The actual plot of the story is Don Juan and his desire to find love- love, which he contemplates throughout most of the book and at last finds it? This novella is to be seen as something artistic rather than it was made to entertain. None the less I enjoyed every page. It doesn't happen often that I find an author pouring his/ her artistic self into the emotional life of the story the way Hubert did and it's something I admire. Too bad there is no English translation.
Het eerste deel van het verhaal, ging wel. Maar vanaf de ontmoeting met de nimf ging het los. De psychologische diepte van dit 96 bladzijden tellende verhaal is van ongekend niveau. En besef je dan maar eens dat hij slechts 22 jaar was toen hij dit schreef. Niet normaal deze knaap, wat een held.
Met don Juan door het Vlaanderenland met een woordenboek in de hand, om alle Marraanse sjacheraars, drieste dravers, anachoreten uit het Escuriaal, de elucubraties van Bosch en de haarklievende lichtmissen van weleer beter te begrijpen. Leerrijk en warm. Maar na een tijdje meer van hetzelfde, met veel dralen in die warmte, en helaas ook in arrogantie. En het leerrijke wordt dan weer wat minder.