Kathelijne is halverwege de twintig en lijkt het helemaal voor elkaar te hebben. Ze heeft een bestseller geschreven, is knap en heeft veel vriendinnen. Dan valt ze voor de charmes van een oudere, getrouwde man. Vlak voordat hij met zijn gezin op wintersportvakantie gaat, ontdekt ze dat ze zwanger is. Van hem. Ze besluit, deels onder druk, een abortus te ondergaan. Maar zodra ze de ochtend erna wakker wordt, ziet ze dat er op het notitieblok naast haar bed iets is geschreven – in haar eigen handschrift. Het is een huiveringwekkend verhaal over een klein meisje dat wordt vermoord door haar eigen vader. Terwijl Kathelijne het verdriet om haar ongeboren kindje probeert te verwerken, gaat ze op onderzoek uit. Wie is dit kleine meisje?
Marion Pauw schreef met 'We moeten je iets vertellen' haar meest persoonlijke en doordringende thriller.
Bijzonder boek waarin je meegenomen wordt in de wereld van een schrijfster. Voor een boek van Marion Pauw had ik meer spanning verwacht; dat je echt maar blijft lezen omdat je wilt weten hoe het verder gaat. Dat had ik hier niet.
Het is een leuk origineel boek, fijn geschreven en het leest lekker weg.
1 ster Voor mij was dit een saai, nietszeggend verhaal met een irritant hoofdpersonage dat geen enkele sympathie opwekt. De schrijfstijl is sarcastisch en humoristisch bedoeld maar bereikt dat effect in geen enkel opzicht. Dit alles voorgelezen door Christel Schimmel die, behalve slaap, niks toevoegt aan dit geheel.
Aantekeningen in notitieblok, geen volledige recensie maar indrukken.
Het was even inkomen, maar zeker een goed boek.
De schrijfstijl was gericht naar de lezer en dat was even onwennig. Wel zodoende apart dat het nieuwsgierigheid aanwakkerde. ik ging uiteindelijk als een speer door het boek. het best aan haar boeken vind ik de plot twists. Heerlijke plottwists.
Personages vragen meer uitwerking en de spsnningsboog kant zo nu en dan voor mij in.
De opzet van het boek is erg interessant, doordat je vanuit de ik-persoon (een schrijfster) meekijkt naar de cyclus van het schrijven van haar boek én ook haar boek leest. Wel stoorde de schrijfstijl mij enorm tijdens het lezen, onder andere doordat er de hele tijd voetnoten werden gebruikt en de taal soms wat kinderlijk overkomt. De schrijfster (ik-persoon) nam zichzelf niet altijd even serieus en dit werd in een zin dan weergegeven door iets tussen haaljes toe te voegen, dit zorgde ervoor dat ik niet helemaal in het boek kwam en afgeleid werd van het 'echte' verhaal.
Het boek wordt verteld vanuit het perspectief van de schrijver, die dus praat tegen de lezer terwijl ze het boek schrijft. De toon is een beetje cynisch, er is veel verdriet en wanhoop en het verhaal is vreselijk interessant. Ik vond het een originele invalshoek, het ging voor mij alleen wel een beetje snel. Er gebeurt echt mega veel in 200 pagina's, ik had het wel leuk gevonden om nog wat meer te weten te komen.
Leest makkelijk weg. Moest heel erg wennen aan de schrijfstijl. Toch trok dit boek mij aan om door te lezen, waarschijnlijk door de vele gebeurtenissen die heen en weer springen. Al met al een goed boek als je even wat anders wilt lezen dan het boek waar je mee bezig bent. Het neemt niet veel tijd in beslag
Was geen thriller (mag je niet van haar zeggen, volgens de hoofdpersoon), maar heb mij alsnog prima vermaakt. Een prima roman, maar niet erg diepgaand of iets. Maar dat vond ik prima nu.
Dit is geen thriller, ook geen literaire thriller, dit is gewoon een slecht lang verhaal. Een flauw verhaal met enkele gebeurtenissen die ook al niet erg geloofwaardig zijn, zoals het bezoek aan Solange waarna Kathelijn zich plots iets herinnert. Kathelijne is schrijfster die na een sterk debuut en een zwak tweede boek worstelt om een nieuw goed boek te schrijven. Ze heeft een relatie met een getrouwde man die met zijn vrouw en kinderen op vakantie vertrekt. Ze is zwanger van die getrouwde man en samen beslissen ze erg snel dat ze een abortus moet. Michiel vertrekt dan op vakantie met zijn vrouw en zij blijft achter met haar hormonen en verdriet. Ze merkt dat ze 's nachts op een briefje zinnetjes schrijft en ze wil uitzoeken waarover dat gaat. Daarover gaat ze dan haar boek schrijven. Nee, dit was dus echt niets.
Vond het geweldig! Heftig en geestig tegelijk. Bovendien vroeg ik me constant af of er delen autobiografisch waren en zo ja welke. Vooral vanwege de zeer realistische beschrijving van de emoties die door de hoofdpersoon heengaan. Jammer dat Marion Pauw is gestopt met schrijven.
Een heerlijk boek! Het leest snel weg en heeft een zeer prettige schrijfstijl. Het leuke aan dit boek is dat de hoofdpersoon een vrij sarcastische schrijfster is en haar schrijftips en trucjes deelt en daarmee ook de correcties die haar geschreven boek eigenlijk had moeten hebben!
Ik vond het een verschrikkelijk boek. Irritant geschreven. Denkend dat ze grappig is. Bepaalde verhaallijnen worden niet afgemaakt en naar mijn idee een einde die totaal niet past bij het verhaal.
Ruth is een buitenbeentje op de middelbare school. Door haar goedkope kleding en onopvallende verschijning is zij bovendien het mikpunt van pesterijen. Haar enige vriendin op school is Ilonka. Beide meisjes komen samen met hun ouders in dezelfde streng evangelische gemeente. Ook iets dat hen afwijkend maakt van hun klasgenootjes en daardoor raar en vreemd.
Daarom gaat Ruth tegenwoordig door het leven als Kathelijne. Met haar jeugd, de kerk en min of meer ook haar ouders, heeft ze gebroken. En met een bestseller op haar naam is zij bekend als beginnend schrijver. Alleen komt haar derde boek niet goed van de grond. Bovendien worstelt ze met haar relatie met een 15 jaar oudere , getrouwde man die tussen de sleur van zijn huwelijk, en de spanning van de relatie met zijn jonge minnares heen en weer wordt geslingerd.
Wanneer Kathelijne s'morgens vreemde, door haarzelf geschreven teksten in haar notitie boekje naast haar bed vindt, zet dat haar wereld helemaal op zijn kop. Want deze gaan over een bang klein meisje. Herinneringen die blijkbaar ergens in Kathelijne zijn opgeslagen en ver weg zijn gestopt. Maar nu wil Kathelijne antwoorden. Antwoorden die zij alleen terug vindt wanneer ze de deur naar haar verleden weer open zet.
Tijdens het lezen van het eerste stuk van dit boek, vond ik er nog weinig bijzonders aan. Omdat ik bewust nooit de achterkant van een boek helemaal lees, wist ik ook niet goed welke kant het op zou gaan. In de eerste instantie dacht ik dat het een thriller was over een relatie met een getrouwde man. Een uitgekauwd thema. Maar gelukkig ging het boek al heel snel over iets heel anders, werd het echt spannend. Bovendien heeft de schrijfster de evangelische kerk goed bestudeerd, want wat zij erover schrijft mbt gebruiken en rituelen en manieren van aanbidding klopt allemaal. Goed verhaal, wederom een thema waarvan er geen 12 in een dozijn van zijn, dus zeer verfrissend om te lezen!
Ik heb er een beetje moeite mee om dit boek zo'n lage rating te geven. Marion Pauw is een van mijn favoriete schrijfsters. Ik heb al haar boeken met heel veel plezier gelezen. Dus ook aan dit boek begon ik vol verwachtingen. Maar het viel me erg tegen. Het einde van het boek was erg verassend. Maar de weg er naar toe vond ik eigenlijk gewoon een beetje saai. Ik vond het helemaal geen spannend boek (ook niet voor een literaire thriller). Als je een komedie verwacht of een roman zal het boek denk ik een stuk meer in de smaak vallen. Maar met de verwachting van een thriller was ik alleen maar teleurgesteld. *
* De voetnoten vond ik erg irritant. Die leidde mij alleen maar af van het hoofdverhaal.
Ik had veel van Marion Pauw gehoord, dus had hoge verwachtingen toen ik aan dit boek begon. Dat viel wat tegen. Ik had ook al gelezen dat haar schrijfstijl 'anders' is en dat klopt, maar het ging mij naar het einde toe irriteren. Al die voetnoten, voornamelijk naar Harold, de uitgeefster van de hoofdpersoon. Daarbij is hoofdpersoon een erg op zichzelf gerichte schrijfster. Misschien komt het door de dingen die ze meemaakt - ik ben bijna verbaasd als ze een keer iets aardigs zegt. Het boek is grappig en door de losse stijl heel makkelijk leesbaar. Het verhaal leek spannend te gaan worden, maar werd het nooit echt.
Ergens gelezen en dat vertelt het hele verhaal: "Thriller? nee , spannend boek? nee. Leuk om te lezen? ja dat dan weer wel". Bijzonder boekje, geschreven in dagboekstijl: verhaal en meta-verhaal tegelijkertijd. De lezer wordt meegenomen in het schrijfproces. Het boekje eindigt ermee dat de schrijfster stopt met schrijven, net als de echte schrijfster, Marion Pauw, in werkelijkheid heeft besloten. Of zij ook zelf is opgegroeid in een Evangelische kerk milieu is mij niet bekend, bizar hoe zij dat milieu beschrijft, dat dan weer wel. Kortom: Hoe 'persoonlijk' dit 'meest persoonlijke' boek van haar dan ook is; het is bijzonder.
Een literaire thriller over een schrijfster die een boek schrijft over hetgeen ze meemaakt: op zich een interessant gegeven! Niet altijd even spannend maar wel boeiend. Schrijfstijl is wennen, met opmerkingen tussen haakjes en veel voetnoten, die helaas op de e-reader dan vaak niet op de juiste plek staan (qua layout van het e-book was zeker winst te halen!) 3* voor de totaal-ervaring.
Ergerlijke hoofdpersoon, typisch NL (sex,schelden, affaire, uiterlijkheden) te dom voor woorden. Echt nog nooit zo’n slecht boek gelezen. Marion Pauw is hiermee voorgoed exit.. Ieder vooroordeel zit er zogenaamd bewust in, maar onbewust kan ze er ook wat van. Wees slim, kies een ander boek. Rating minus 5 sterren.
Ik vond het geen spannend boek en het verhaal vond ik eigenlijk ook niet super. Toch wil ik nog een ander boek van deze schrijfster proberen, want het leek me, ook gezien de verhaalstructuur, geen typische literaire trhiller, maar ik vind haar taalgebruik wel prettig.
Enkele leuke zinnen:
( over social media, facebook ) "Toch vind ik het nodig om dagelijks mijn hersenen te verontreinigen met hele lappen non-informatie, al dan niet met storende spelfouten erin."
"Stel dat vrouwen de wereld zouden regeren. Die zouden in crisisituaties gewoon even huilen en dan zou het weer voorbij zijn."
'Gelezen' als audioboek. Ik vond de manier van vertellen (schrijfster die over het schrijven van haar boek schrijft) niet prettig. Ik had een spannend boek verwacht, dat was het niet. Al had het wel een onverwacht einde.
Na een zwaar indringend boek dat me van mijn stoel blies, had ik even behoefte aan lichte verstrooiende kost. Licht wel, maar wat een waardeloos boek! Een achternamiddag-Flodder! En een onwaarschijnlijke en zouteloze plot.
Interessant boek. Boven verwachting. Over een schrijfster die een boek schrijft, haar abortus en hoe dat haar bij haar jeugd brengt. Ik zou het roman noemen, niet literaire thriller - er was niets thrillerigs aan. Ik heb me vermaakt met de veelvuldige voetnoten over de uitgever richting de lezer.