What do you think?
Rate this book
Wir da draußen
Ein namenloses Dorf in Belgien: Der junge Ayoub stammt aus Marokko und ist zu Hause rausgeflogen, wie auch seine besten Freunde. Zusammen mit dem hübschen, etwas schlichten Fouad und dem Halbafrikaner Maurice schlägt er seine Zeit tot und versucht irgendwie über die Runden zu kommen. Und dann ist da noch Kevin, ein überdrehter junger Konvertit, der sich selbst in Karim umgetauft hat. Die vier wollen rein ins Leben. Sie wollen Spaß haben und Mädchen finden und eine Perspektive, aber sie bleiben isoliert, abgeschoben auf die Strafbank der Gesellschaft.
Authentisch, drastisch und mit scharfem, hintergründigem Humor beschreibt El Azzouzi, wie die Clique erst in die Kriminalität abrutscht und sich dann schrittweise radikalisiert. Ayoub, der weder mit Gewalt noch Islamismus etwas am Hut hat, muss miterleben, wie die Situation Schritt für Schritt eskaliert. Einen Teil der Freunde wird es noch weiter ins Aus treiben, die anderen nach Syrien in den Dschihad. ›Wir da draußen‹ erzählt, wie aus ganz normalen jungen Männern Täter werden und was mit Menschen passiert, für die sich niemand interessiert.
Authentisch, drastisch und mit scharfem, hintergründigem Humor beschreibt El Azzouzi, wie die Clique erst in die Kriminalität abrutscht und sich dann schrittweise radikalisiert. Ayoub, der weder mit Gewalt noch Islamismus etwas am Hut hat, muss miterleben, wie die Situation Schritt für Schritt eskaliert. Einen Teil der Freunde wird es noch weiter ins Aus treiben, die anderen nach Syrien in den Dschihad. ›Wir da draußen‹ erzählt, wie aus ganz normalen jungen Männern Täter werden und was mit Menschen passiert, für die sich niemand interessiert.
224 pages, Kindle Edition
First published September 1, 2014
6 people are currently reading
191 people want to read
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 29 of 29 reviews
April 6, 2018
This was the best book I had to read for school so far. It was such a good representation of what is going on with the Drarries in Brussels/Antwerp, none of it felt like fiction to me because I could actually see this happen and to be honest I think most of the people living in Brussels/Antwerp already did.
November 5, 2017
Bücher und Romane zu aktuellen Themen und Geschehnisse finde ich wichtig und lese diese auch gerne. Somit hat mich "Wir da draussen" von Fikry El Azzouzi sofort angesprochen, dreht es sich hier doch um einen kurzen Roman um islamische Jugendliche in Belgien. Nie akzeptiert, sich immer am Rand der Gesellschaft bewegend und ohne wirkliche Perspektiven versucht die Clique den Alltag zu überstehen und Sinn im Leben zu finden. Das Buch begleitet die jungen Mannen dabei Schritt für Schritt in den Abstieg in Gewalt und Radikalisierung, mit einem direkten und rohen Schreibstil.
Doch leider vermochte mich "Wir da draussen" nicht wirklich zu überzeugen. Die Intention ist zwar spürbar und man versteht, wieso El Azzouzi diesen Text verfasst hat, er verliert sich leider aber zu stark in der Effekthascherei. So sind die Figuren für meinen Geschmack etwas zu überzeichnet, die Lage spitzt sich zu schnell zu und am Ende fragt man sich, warum all dies nun wirklich passiert ist. Das Buch leistet somit leider einen etwas zu undifferenzierten Beitrag zur Diskussion um den Islam im Westen und wirkt eher wie etwas überbordende Fantasie.
Doch leider vermochte mich "Wir da draussen" nicht wirklich zu überzeugen. Die Intention ist zwar spürbar und man versteht, wieso El Azzouzi diesen Text verfasst hat, er verliert sich leider aber zu stark in der Effekthascherei. So sind die Figuren für meinen Geschmack etwas zu überzeichnet, die Lage spitzt sich zu schnell zu und am Ende fragt man sich, warum all dies nun wirklich passiert ist. Das Buch leistet somit leider einen etwas zu undifferenzierten Beitrag zur Diskussion um den Islam im Westen und wirkt eher wie etwas überbordende Fantasie.
May 12, 2016
Ik heb een tijdje gedacht dat Fikry El Azzouzi een typetje was, bedacht door een kwaadaardige geest zoals wijlen Patrick De Witte of Joël De Ceulaer. Een pseudoniem om columns onder te schrijven met het oogmerk de dominante kaste van witte mannelijke vijftigers de gordijnen in te jagen. Racistische kolonialen, u weet wel. Maar neen, de man bestaat echt, is een Vlaming met migratieachtergrond en schrijft boeken. En hij kan het ook. Met "Drarrie in de nacht" heb ik meermaals hardop gelachen. Met heel veel humor schetst El Azzouzi de lotgevallen van vier kompanen uit de zelfkant van de grootstad, moslims of bekeerling (Kevin wordt Abu Karim, trouwt met een soort zwarte weduwe die haar mannen steevast naar Moslim brandhaarden stuurt -we herkennen een karikatuur van de Brusselse Malika El Aroud- en vertrekt naar Syrië). Let wel, 20 bladzijden daarvoor trokken de heren nog samen naar de hoerenbuurt. Fouad is dan weer een bodybuilder die zo veel hormonen en steroiden slikt om vrouwen te imponeren, dat hij compleet geschift voor de trein springt. Enfin het lachen is soms wrang. Het deed ook een beetje denken aan de film "C'est arrivé près de chez vous", de pseudo reportage over een gangster die rovend en moordend door Brussel trekt. Onze vier nachtelijke helden intimideren vrouwen op straat, slaan hier en daar iemand in mekaar of molesteren de imam. Doe daar nog een snuifje "Helaasheid der dingen" (D.Verhulst) bij en je weet ongeveer wat je kan verwachten. Ook erg geschikt als leesboek in de middelbare school want de schriftuur is volledig opgetrokken uit erg korte zinnen. Om de twee bladzijden komt er wel eens een onder- of nevengeschikte zin voor maar dat is echt uitzonderlijk. Ik vond het toch fijn om zien dat met ironie naar zichzelf kijken niet uitsluitend een autochtoon gegeven is. Een verademing in het huidige klimaat van raciale polarisering.
October 30, 2024
Ich weiß nicht…
Habe ich was völlig anderes von diesem Buch erwartet? : Ja definitiv!
Würde ich es weiterempfehlen? : Ich weiß es nicht.
Hat es mich auf seine schräge Art und Weise, dennoch irgendwie fesseln können ? : Ja, irgendwie schon.
Das Buch ist sehr extrem, die Charaktere an vielen Stellen einfach nur drüber und die Handlung oft zu viel, nicht nachvollziehbar und undurchsichtig.
Ich weiß wirklich nicht, was ich zu diesem Buch sagen soll. Es war auf seine Art und Weise fesselnd aber auch sehr schräg und keine Ahnung für mich an einigen Stellen etwas unrealistisch.
Ich glaube schon, dass mir die Geschichte einige Zeit im Kopf bleiben wird.
Habe ich was völlig anderes von diesem Buch erwartet? : Ja definitiv!
Würde ich es weiterempfehlen? : Ich weiß es nicht.
Hat es mich auf seine schräge Art und Weise, dennoch irgendwie fesseln können ? : Ja, irgendwie schon.
Das Buch ist sehr extrem, die Charaktere an vielen Stellen einfach nur drüber und die Handlung oft zu viel, nicht nachvollziehbar und undurchsichtig.
Ich weiß wirklich nicht, was ich zu diesem Buch sagen soll. Es war auf seine Art und Weise fesselnd aber auch sehr schräg und keine Ahnung für mich an einigen Stellen etwas unrealistisch.
Ich glaube schon, dass mir die Geschichte einige Zeit im Kopf bleiben wird.
December 31, 2021
Bwa, niet echt mijn ding.
Mijn gedachten dwaalden tijdens het lezen regelmatig af naar de film 'Les Barons' van Nabil Ben Yadir. Daar ging het ook over jongeren van e tweede en derde generatie migranten, in Sint-Jans-Molenbeek weliswaar. Het boek van El Azzouzi zou ik niet aanraden, de film daarentegen wel.
('Les Barons' is geen verfilming van het boek)
Mijn gedachten dwaalden tijdens het lezen regelmatig af naar de film 'Les Barons' van Nabil Ben Yadir. Daar ging het ook over jongeren van e tweede en derde generatie migranten, in Sint-Jans-Molenbeek weliswaar. Het boek van El Azzouzi zou ik niet aanraden, de film daarentegen wel.
('Les Barons' is geen verfilming van het boek)
February 24, 2015
Eerlijk toegegeven, dit is een boek waar ik nooit zelf naar zou hebben gegrepen als niet iemand me het zou hebben aangeraden of zoals nu het geval is, het op de longlist van de Gouden Boekenuil staat. Het eerste deel van het boek doet me verschillende keren aan de typische stijl van Herman Brusselmans denken. De typische onzin die je sporadisch ook aan het lachen zet. Het beeld wordt geschetst van 4 Belgische adolescente vrienden (3 met geheel of gedeeltelijke allochtone afkomst en één rasechte Vlaming). Ze raken op het slechte pad (diefstal, vechten enz.) en lijken elkaar ook in de 'vriendschap' niet echt te steunen, alleen elkaar de loef af te steken. Alles draait om eer en vooral alles doen om geen gezichtsverlies te lijden. Er is altijd wel een uitvlucht te bedenken waardoor iets niet je eigen schuld is. Tot daar de eerste helft van het verhaal. De misdaden worden uiteindelijk zo uitzinnig, dat ik niet anders kon besluiten dan dat het een parodie was op de werkelijkheid. Echt prijsmateriaal vond ik het tot dan toe niet. Ik dacht: misschien is dit op de longlist gekomen omdat het brandend actueel is en de jury het politiek correct wil spelen. (Foei!) Maar, in de tweede helft van het verhaal glijd je voor je het weet in een wereld van radicalisering, nog wel vanuit de meest onverwachte (of juist meest logische) hoek. Het is bijna vanzelfsprekend en alleszins logisch dat deze jongeren, zonder duidelijke wortels, zonder steun, zonder richting, vatbaar zijn voor net dat wat hen dat allemaal wel geeft.
De vragen blijven: bij wie ligt hier de verantwoordelijkheid? Bij de ouders die hun kinderen letterlijk en figuurlijk buiten sluiten? Bij de maatschappij die geen vinger naar ze uitsteekt? Bij hunzelf? Bij hun geloof? Ok, dit is geen hoogstaande literatuur, maar ja, toch is dit voor mij shorlistmateriaal, zelfs ondanks de soms opzichtige taalfouten (het huis die *knars*).
De vragen blijven: bij wie ligt hier de verantwoordelijkheid? Bij de ouders die hun kinderen letterlijk en figuurlijk buiten sluiten? Bij de maatschappij die geen vinger naar ze uitsteekt? Bij hunzelf? Bij hun geloof? Ok, dit is geen hoogstaande literatuur, maar ja, toch is dit voor mij shorlistmateriaal, zelfs ondanks de soms opzichtige taalfouten (het huis die *knars*).
November 18, 2014
De elfjarige Ayoub, in ‘Het Schapenfeest’ (El Azzouzi’s debuut uit 2010) in menige hilarische conversatie verwikkeld met de schaap dat hij moet helpen slachten, is vijftien geworden. De onschuld is verdwenen, de worsteling met de identiteit alleen maar toegenomen. ‘Youb’ is een drarrie (Arabische straattaal voor 'jongere'), wil eigenlijk schrijver worden maar maakt met zijn vrienden de straten van Waasdorp onveilig. Want wie drarrie buiten op straat tegenkomt merkt enkel de agressie, de buitenlaag. Drarrie zijn onvervalste straatschoffies met andere woorden die echter met hun agressieve houding een grote kwetsbaarheid proberen te verbergen. Net als in ‘Het Schapenfeest’ zijn er best hilarische dialogen en passages in deze tweede roman van Fikry El Azzouzi, maar met een akelig en bikkelhard cynisme dat je het lachen meermaals doet vergaan… ‘Drarrie in de nacht’ is het pijnlijke, vernederende verhaal van puberjongens van wie verwacht wordt dat ze ‘een man’ zijn en die door hun vaders bij het huisvuil worden gezet.
‘Er zijn van die dagen dat hij mij als een vuilniszak buitenzet. Alleen wordt een vuilniszak opgehaald en mij laten ze staan. (…).
Misschien denk jij er anders over, beste lezer, maar ik ben er zeker van dat de vaders van dit achterlijke dorpje samen over de straffen beraadslagen in de moskee. Ik zie het zo voor mij. Zegt de ene vader: ‘Mijn zoon is te groot en te sterk geworden voor de riem. Ik heb het gevoel dat ik hem niet fatsoenlijk kan straffen.’
Zegt de andere: ‘Gooi hem buiten. Laat hem zien dat het huis van jou is. Laat zien dat jij en alleen jij koning Mohammed VI van het huis bent. Laat hem proeven van de regen en de kou.’’
‘Er zijn van die dagen dat hij mij als een vuilniszak buitenzet. Alleen wordt een vuilniszak opgehaald en mij laten ze staan. (…).
Misschien denk jij er anders over, beste lezer, maar ik ben er zeker van dat de vaders van dit achterlijke dorpje samen over de straffen beraadslagen in de moskee. Ik zie het zo voor mij. Zegt de ene vader: ‘Mijn zoon is te groot en te sterk geworden voor de riem. Ik heb het gevoel dat ik hem niet fatsoenlijk kan straffen.’
Zegt de andere: ‘Gooi hem buiten. Laat hem zien dat het huis van jou is. Laat zien dat jij en alleen jij koning Mohammed VI van het huis bent. Laat hem proeven van de regen en de kou.’’
August 10, 2017
Rauwe, wrange en soms hilarische inkijk in het leven van dolende Drarries onderweg naar volwassenheid.
Fikry El Azzouzi zet zijn personages prachtig neer.
Nu wachten op een verfilming (toneelstuk al in planning).
Vlak voor het einde zit er een behoorlijke inzakker in het boek. Jammer.
Maar alsnog een zekere aanrader.
Fikry El Azzouzi zet zijn personages prachtig neer.
Nu wachten op een verfilming (toneelstuk al in planning).
Vlak voor het einde zit er een behoorlijke inzakker in het boek. Jammer.
Maar alsnog een zekere aanrader.
October 1, 2014
Een boek vol vernedering, frustratie, zelfspot, cynisme, vriendschap en kwetsbaarheid.
December 5, 2024
ending was W-E-I-R-D ???
April 18, 2018
Drarrie in de nacht gaat over vier vrienden, waarvan 2 allochtonen, een Vlaming die zich allochtoon voelt en zelfs zijn naam verandert en een Vlaming die thuis buiten gezet is. Het verhaal speelt zich af in een klein plaatsje en de vier terroriseren er als het ware het weinige nachtleven dat er is. Ze hangen rond, stelen als ze de kans krijgen, kopen en gebruiken drugs, tuigen iemand af.
Werken doen ze niet, studeren niet, ze hangen maar wat rond in de kleine criminaliteit.
Wanneer een van hen het geloof, de islam ontdekt, verandert er iets.
Het verhaal, maar vooral de schrijfstijl viel me tegen. Ik had echt mooiere zinnen verwacht, het was allemaal nogal vlak en simpel. Het gaat eigenlijk over jongeren die tussen wal en schip zitten. Niet wit genoeg om Belg te zijn, niet zwart genoeg om echte overtuigde Islamieten te zijn. Ze horen er niet bij. Je hoort dat meer van de tweede of derde generatie, teveel geïntegreerd volgens de normen van de ouders, niet genoeg volgens de normen van de autochtonen. Dan blijf je over en krijg je geen kansen of verknal je de kansen die je krijgt.
Werken doen ze niet, studeren niet, ze hangen maar wat rond in de kleine criminaliteit.
Wanneer een van hen het geloof, de islam ontdekt, verandert er iets.
Het verhaal, maar vooral de schrijfstijl viel me tegen. Ik had echt mooiere zinnen verwacht, het was allemaal nogal vlak en simpel. Het gaat eigenlijk over jongeren die tussen wal en schip zitten. Niet wit genoeg om Belg te zijn, niet zwart genoeg om echte overtuigde Islamieten te zijn. Ze horen er niet bij. Je hoort dat meer van de tweede of derde generatie, teveel geïntegreerd volgens de normen van de ouders, niet genoeg volgens de normen van de autochtonen. Dan blijf je over en krijg je geen kansen of verknal je de kansen die je krijgt.
November 17, 2023
- versucht Themen wie Zugehörigkeit, Glaube, Verzweiflung und andere Realitäten abzubilden (islamischer, marokkanischer Hintergrund, spiel aber in den Niederlanden), jedoch aus meiner Perspektive eher misslungen
- eigentlich sehr interessante Aspekte, die aber leider durch die sehr extreme Sprache und Handlungen für mich nicht sehr zugänglich waren
- dies ist bestimmt eigentlich auch die Intention, genau diese Realität, die so fern von vielen ist, als Kontrast darzustellen, nichtsdestotrotz verliert es ein wenig an Glaubwürdigkeit
- eigentlich sehr interessante Aspekte, die aber leider durch die sehr extreme Sprache und Handlungen für mich nicht sehr zugänglich waren
- dies ist bestimmt eigentlich auch die Intention, genau diese Realität, die so fern von vielen ist, als Kontrast darzustellen, nichtsdestotrotz verliert es ein wenig an Glaubwürdigkeit
November 8, 2017
Sfeerschets van jongeren met migratie-achtergrond, ontworteld in hun gezin, zwerven over straat, plegen geweld, dromen, geraken aan de drugs… ook worsteling met Islam, slachtoffers van Syriëronselaars. Goed en met veel vaart geschreven. Eigentijds.
January 15, 2022
Ik probeer bewust om niet telkens voor mijn ‘vaste’ Vlaamse auteurs te kiezen en regelmatig eens iets nieuws te proberen, maar helaas konden zowel het verhaal als de personages mij maar weinig boeien.
March 17, 2022
Wat een boek! Ik lag echt dubbel van het lachen.
May 2, 2023
Very sad.
November 15, 2025
Leuk geschreven maar wat een etters!
December 2, 2025
war schon sehr gut
August 12, 2016
Ajoub, der 15-jährige Icherzähler aus einem Dorf irgendwo in Belgien, hält sich für ein Genie schreibt deshalb. Ajoubs Eltern sind Drarries, Einwanderer aus Marokko. Wie sein Busenfreund Fouad hat Ajoub eine große Klappe und Ärger mit dem Vater. Das Revier der Väter ist das Teehaus, dort können sie sich gegenseitig den Rücken stärken gegen ihre respektlosen Kinder. Zuhause herrschen unangefochten die Mütter. Die Väter sehen sich als Herr im Haus, ihre Söhne sollen sich gefälligst benehmen wie ein Mann. Die angemaßte Autorität der Väter erleiden ihre Söhne, erkennen sie aber nicht an. Mütter sind dafür da, ihre Söhne hemmungslos zu verwöhnen und damit alle väterlichen Erziehungsvorsätze zunichte zu machen.
Beide Jungen fliegen zuhause raus; konkret heißt das, dass ihre Mütter sie wieder hätscheln und füttern, sowie der Vater aus dem Haus ist. Ajoub drückt sich eine Weile nachts im Waschsalon rum. Fouad steht auf Bodybuilding und hat mit Anabolika experimentiert, er pflegt seinen Körper wie ein Kunstwerk, unterstützt durch einen wohlhabenden Sugar-Daddy als Sponsor. Der Dritte im Bunde, Karim, eigentlich Kevin, ist Einheimischer und will als Konvertit gläubiger und dunkelhäutiger sein als alle anderen. Die beiden anderen sind auf dem besten Weg Patriarchen wie ihre Väter zu werden, doch selbst in ihren Augen ist Karim ziemlich neben der Spur, ein finsterer, ultrakonservativer patriarchalischer Knochen. Maurice ist Mischling, sein Vater stammt von der Elfenbeinküste, der Junge nimmt Drogen und hat ein Talent, auf Knopfdruck Schwachsinn zu labern.
Wichtig für die Identitätsfindung eines muslimischen Pubertierenden ist sein öffentliches Auftreten, Klamotten, Körpersprache, alles exakt abgezirkelt. Dass die „Alten“ sie respektlos finden, ist den Jungs bewusst, sie selbst fordern für sich Respekt ein, bringen jedoch anderen keinen entgegen. Wenn sie sich respektlos behandelt fühlen, reagieren sie schnell gekränkt. Ajoub und seine Kumpels sind egozentrisch, überheblich, kriminell und pflegen ein bizarres Frauenbild. Ein Drarrie als Frauenkenner ist sich sicher, dass Frauen es erotisch finden, von Jungs im Alter ihre kleinen Brüder angetatscht zu werden. Schließlich stehen Frauen auf gefährliche Jungs, das weiß doch jeder. Emotionen können El Azzouzis Helden nur in Gewaltphantasien erleben. Die Welt, die sich Ajoub und seine Gang zurechtgebastelt haben, gerät ins Wanken, als ein jüdischer Juwelier und Hehler erzählt, er hätte seine Kinder zu ihrer Sicherheit nach Israel geschickt. Die darin ausgedrückte Angst stellt ihr Selbstbild infrage. Wenn ihr fromm seid, warum unterstützt ihr dann Eure Glaubensbrüder nicht, provoziert er sie.
Fazit
Ajoubs Schreiben scheint zunächst nur seinen pubertären Größenwahn muslimischer Prägung in Textform zu gießen. Selbstkritik oder Reifung hätten in dieser Erzählung aus jugendlicher Ichperspektive wohl Platz; hier sucht man sie jedoch vergebens. Pubertäres Posieren, wie wir es alltäglich auf der Straße und auf Schulhöfen erleben. Entwickelt sich Ajoub noch – oder war das schon alles, habe ich mich an dem Punkt gefragt. Nein, das war noch nicht alles, das Ende haut den Leser aus den Socken. Wer Jungen muslimischer Herkunft kennt, erfährt hier nichts Neues aus der Szene, wird jedoch sicher schlucken, wenn jugendlicher Größenwahn in rasantem Tempo direkt ins Unglück führt. Kaum ein Roman könnte passender zur aktuellen Lage im Einwanderungsland Europa sein.
Beide Jungen fliegen zuhause raus; konkret heißt das, dass ihre Mütter sie wieder hätscheln und füttern, sowie der Vater aus dem Haus ist. Ajoub drückt sich eine Weile nachts im Waschsalon rum. Fouad steht auf Bodybuilding und hat mit Anabolika experimentiert, er pflegt seinen Körper wie ein Kunstwerk, unterstützt durch einen wohlhabenden Sugar-Daddy als Sponsor. Der Dritte im Bunde, Karim, eigentlich Kevin, ist Einheimischer und will als Konvertit gläubiger und dunkelhäutiger sein als alle anderen. Die beiden anderen sind auf dem besten Weg Patriarchen wie ihre Väter zu werden, doch selbst in ihren Augen ist Karim ziemlich neben der Spur, ein finsterer, ultrakonservativer patriarchalischer Knochen. Maurice ist Mischling, sein Vater stammt von der Elfenbeinküste, der Junge nimmt Drogen und hat ein Talent, auf Knopfdruck Schwachsinn zu labern.
Wichtig für die Identitätsfindung eines muslimischen Pubertierenden ist sein öffentliches Auftreten, Klamotten, Körpersprache, alles exakt abgezirkelt. Dass die „Alten“ sie respektlos finden, ist den Jungs bewusst, sie selbst fordern für sich Respekt ein, bringen jedoch anderen keinen entgegen. Wenn sie sich respektlos behandelt fühlen, reagieren sie schnell gekränkt. Ajoub und seine Kumpels sind egozentrisch, überheblich, kriminell und pflegen ein bizarres Frauenbild. Ein Drarrie als Frauenkenner ist sich sicher, dass Frauen es erotisch finden, von Jungs im Alter ihre kleinen Brüder angetatscht zu werden. Schließlich stehen Frauen auf gefährliche Jungs, das weiß doch jeder. Emotionen können El Azzouzis Helden nur in Gewaltphantasien erleben. Die Welt, die sich Ajoub und seine Gang zurechtgebastelt haben, gerät ins Wanken, als ein jüdischer Juwelier und Hehler erzählt, er hätte seine Kinder zu ihrer Sicherheit nach Israel geschickt. Die darin ausgedrückte Angst stellt ihr Selbstbild infrage. Wenn ihr fromm seid, warum unterstützt ihr dann Eure Glaubensbrüder nicht, provoziert er sie.
Fazit
Ajoubs Schreiben scheint zunächst nur seinen pubertären Größenwahn muslimischer Prägung in Textform zu gießen. Selbstkritik oder Reifung hätten in dieser Erzählung aus jugendlicher Ichperspektive wohl Platz; hier sucht man sie jedoch vergebens. Pubertäres Posieren, wie wir es alltäglich auf der Straße und auf Schulhöfen erleben. Entwickelt sich Ajoub noch – oder war das schon alles, habe ich mich an dem Punkt gefragt. Nein, das war noch nicht alles, das Ende haut den Leser aus den Socken. Wer Jungen muslimischer Herkunft kennt, erfährt hier nichts Neues aus der Szene, wird jedoch sicher schlucken, wenn jugendlicher Größenwahn in rasantem Tempo direkt ins Unglück führt. Kaum ein Roman könnte passender zur aktuellen Lage im Einwanderungsland Europa sein.
December 21, 2015
Drarrie in de nacht' gaat over 4 jongeren die op straat ronddolen op zoek naar zichzelf, in een maatschappij die ze de rug hebben toegedraaid omdat deze er voor hen ook niet was. Een jongen met de naam Ayoub, net zoals in El Azzouzi's roman "Het schapenfeest", is de protagonist van het verhaal en door zijn ogen leer je dan ook de andere personages kennen. Soms lees je met een glimlach over hun streken, dan weer met grote teleurstelling. Het lukt hen niet op het rechte pad te blijven. En dan ... komt het échte Islamgeloof uit de lucht vallen als een redding. Het is nog wel de Vlaamse jongen die hierin 'het voorbeeld' [sic] stelt, en zijn Marokkaanse vrienden probeert te overtuigen hierin mee te gaan. In hoeverre hem dat lukt, lees je maar aan het einde van dit verhaal. Fikry El Azzouzi is één van de nieuwe Belgen die zijn wereld beschrijft in zijn eigen taal en hem mee vorm geeft in plaats van alles maar over hem heen te laten komen. Hij is tevens columnist en theatermaker en een naam om te onthouden. Weeral een nieuwe schrijver waarvan ik graag ander werk wil leren kennen.
February 4, 2015
Interessant omdat het uniek is, maar ik weet zelf niet zo goed wat ik ervan moet denken. Is het een grap of om te huilen? Het deed mij pijn in ieder geval. Voor mij was het een Marokkaanse versie van de Helaasheid der Dingen, maar de schrijfstijl kon mijn alvast veel minder bekoren. In ieder geval heeft onze maatschappij nood aan deze schrijver en daarom vind ik het wel een aanrader.
February 24, 2015
Jongens, Marokkaanse jongens die groot willen zijn, groot moeten zijn, groot willen doen en toch worstelen met alles.
Een inkijk in de puber die verloren loopt in de nacht, in de puberteit, in grootspraak. Een inkijk in zijn vrienden die lucht en praatjes verkopen maar toch vrienden zijn (of niet?).
eentje om te lezen en over te blijven nadenken.
http://cobra.be/cm/cobra/boek/1.2147158
Een inkijk in de puber die verloren loopt in de nacht, in de puberteit, in grootspraak. Een inkijk in zijn vrienden die lucht en praatjes verkopen maar toch vrienden zijn (of niet?).
eentje om te lezen en over te blijven nadenken.
http://cobra.be/cm/cobra/boek/1.2147158
February 20, 2015
Een boek dat wat traag op gang komt. Het lijkt er lange tijd op de de drarries wat richtingloos ronddobberen, tot je bij de laatste dertig bladzijden aankomt, dan wordt heb boek plots razend actueel. Een aangenaam schrijfsel...
February 23, 2016
Vier jongens in een Vlaams dorp weten niet wat ze met zichzelf en hun leven aan moeten. Tot ze uiteindelijk toch keuzes maken of tot keuzes gedwongen worden. Niet onaardig geschreven, hoewel niet alle karakters even goed uitgewerkt werden.
October 26, 2014
Behoorlijk deprimerend verhaal over wat men "hangjongeren" zou noemen. Drie en een halve ster in Humo, één ster bij mij.
January 10, 2015
Vlaamse Drarrie-versie van "Trainspotting": brandend actueel, donker, scherp en ontmaskerend. Dit boek schreeuwt om een vervolg
January 18, 2016
Vond hem niet zo goed.
De manier van omgaan tussen de (onsympathieke) personages en het taalgebruik (mooie volzinnen) vond ik weinig overtuigend. Het stuk over de radicalisering was beter.
De manier van omgaan tussen de (onsympathieke) personages en het taalgebruik (mooie volzinnen) vond ik weinig overtuigend. Het stuk over de radicalisering was beter.
February 7, 2016
Het einde viel me wat tegen, maar in z'n geheel een prima vlot leesbaar boek
May 29, 2015
Interessante inhoud, maar ik kan niet zeggen dat het ook een goed boek is.
Displaying 1 - 29 of 29 reviews