What do you think?
Rate this book
Karnaval ve Yamyam
"Eğer doğal dünya bize bağışlanmış olan bir şeyse, bu durumda ona bir karşılık verilmesi gerekmektedir. Karşılık verilmiyorsa bu durumda doğal dünyanın yok edilmesi gerekir. İnsanlık da doğal dünyaya karşı bu şekilde davranmakta ve modernleşmenin başlangıcından bu yana onu garip bir şekilde yok etmeye, soyut bir varlığa dönüştürmeye ve kendisinden tamamıyla kurtulmamızı sağlayacak egemen bir yapı oluşturmaya çalışmaktadır. Sanırım doğal dünyanın yerine kendi ellerimizle oluşturduğumuz dünya boyutlarına ulaşan bir güç koyarak, aynı boyutlara ulaşan teknolojik bir dolap çevirerek, yani denetim altına alınabilen bir evren oluşturarak başlangıçtan bu yana bize bir karşılık beklenmeden verilen ve kıymetini bilmeyerek yitirdiğimiz her şeyin zihnimizde yol açtığı kaygıdan kurtulmaya çalışıyoruz... Bundan böyle düşlenebilecek eleştirel ya da simgesel bir alternatif yoktur. Yapılması gereken şey dünyayı yok etmeye devam etmektir, çünkü biz akla gelebilecek en kötü şekilde düşleyip, gerçekleştirdiğimiz gerçek anlamda insanlık dışı bir bilim kurgu evreniyle temel simgesel kuralı yıkıp, meydan okuyabiliyor ve kendi gururumuzu bu şekilde okşayabiliriz."
62 pages, Paperback
First published January 1, 2008
6 people are currently reading
236 people want to read
About the author
Jean Baudrillard
210 books1,977 followersJean Baudrillard was a French sociologist, philosopher and poet, with interest in cultural studies. He is best known for his analyses of media, contemporary culture, and technological communication, as well as his formulation of concepts such as hyperreality. Baudrillard wrote about diverse subjects, including consumerism, critique of economy, social history, aesthetics, Western foreign policy, and popular culture. Among his most well-known works are Seduction (1978), Simulacra and Simulation (1981), America (1986), and The Gulf War Did Not Take Place (1991). His work is frequently associated with postmodernism and specifically post-structuralism. Nevertheless, Baudrillard had also opposed post-structuralism, and had distanced himself from postmodernism.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 25 of 25 reviews
October 14, 2022
"Gerçeklik ilkesinin en saf karşılığı sermayedir. Sermaye gerçekliğin kendisi haline gelmiştir. Gerçekliği üreten sermaye sonunda gerçekliğin kendisine dönüşmüştür, ancak ortadan kaybolurken gerçekliği de peşinden sürükleyecektir."
March 24, 2017
It's always a joy to read Baudrillard. This is one of his final works, and it would benefit one to have read his earlier texts and be familiar with his central ideas, as they are encountered here. The two essays feel like a summation of those; and as always, are directly applied on specific events and personages. From Schwarzenegger and the farce that is politics, to the loss of man ("experiences without anyone experiencing them") and the desire to be the original to the point of actually destroying the genuine thing (but what is Real, anyway?), and an explanation behind why stupid people are necessarily the ones in power, this is a celebratory return to the ideas which have made Baudrillard the important figure that he is.
February 6, 2020
"Hakikati yok etmek pahasına olsa bile biz bu özgünlüğe sahip olmak istiyoruz. Böylelikle günümüzde önü alınamaz bir çılgınlığa dönüşen gerçekliği yıkma girişimini sonuçlandırmış oluyoruz."
"Şu anda içinde yaşamakta olduğumuz güncel dünya da dahil olmak üzere geçerli olan temel kural antropolojinin en karanlık bölgelerinden çıkıp gelen bağış ve karşı bağıştır.
Eğer doğal dünya bize bağışlanmış olan bir şeyse, bu durumda ona bir karşılık verilmesi gerekmektedir. Karşılık verilemiyorsa bu durumda doğal dünyanın yok edilmesi gerekir. İnsanlık da doğal dünyaya karşı bu şekilde davranmakta ve modernleşmenin başlangıcından bu yana onu garip bir şekilde yok etmeye, soyut bir varlığa dönüştürmeye ve kendisinden tamamıyla kurtulmamızı sağlayacak egemen bir yapı oluşturmaya çalışmaktadır. Sanırım doğal dünyanın yerine kendi ellerimizle oluşturduğumuz dünya boyutlarına ulaşan bir güç koyarak, aynı boyutlara ulaşan teknolojik bir dolap çevirerek, yani denetim altına alınabilen bir evren oluşturarak başlangıçtan bu yana bize bir karşılık beklenmeden verilen ve kıymetini bilmeyerek yitirdiğimiz her şeyin zihnimizde yol açtığı kaygıdan kurtulmaya çalışıyoruz."
"Olumsuz olan gücünü yitirip yasaklar, denetimler, eşitsizlikler, farklılıklar birer birer ortadan kaybolarak yalnızca zihinsel süreçlere dönüştüklerinde, işte o zaman hiçbir yerde tutunamayan kötülük kamından konuşmaya başlamaktadır."
"Burada üstünde durulması gereken temel süreç hiç kuşkusuz her şeyin çılgınlık derecesine ulaşan bir, maddi benliğinden kurtularak soyutlanma arzusudur. İçinde yaşanılan dünyayla giderek kesilen irtibatımız ötekinin ortadan kaybolmasıyla sonuçlanırken, kişinin -içine çok büyük bir korku ve tiksintinin karıştığı bir mutluluk duygusuyla tabii kendinden başka birinden beslenmesi olanaksız hale gelmekte, tarihsel sürecin tamamı kendinden başkasına gönderme yapmayan bir sarmala benzemektedir."
"Tüm illüzyonlarını yitiren diğerleri için de artık yapılacak bir şey yok;
başka bir deyişle elde kendisine karşı bir şey yapmanın olanaksız olduğu bu son seçenekten başkasına sahip değiliz. Bizler bu tekelleşmiş küresel ağların içinde yüzen rehineleriz. Aynı zamanda hem kurban hem de suç ortağı konumundayız. Egemenlik düzeninin en büyük kurnazlığıysa bu tekelin kimsenin denetimi altında bulunmamasıdır.
Olan biten bütün bu iyi ya da kötü şeylerden hiç kimse, hiçbir birey, devlet ya da yasal süreç sorumlu tutulamaz.
Bundan böyle tüm rakiplerinden kurtulan iyiliğin katlanarak artma potansiyeline sahip olduğu ve mevcut dünya ile on line uzantısını iyiliğe doyurmaktan başka bir amacı olmadığı söylenebilir.
Bu her şeyin yolunda gittiği dünyada her şeyin o kadar da yolunda gitmediği ortada, zira her şeyin yolunda gider gibi göründüğü bir dünyada her şeyin giderek daha bir anlaşılmaz hale geldiği görülmektedir. İnsan kendi kendine böyle bir anlaşılmazlığın en az egemenlik kadar güçlü ya da ondan daha üstün bir egemenlik-karşıtı gücün ortaya çıkmasına izin verip vermeyeceğini sormadan edemiyor."
"Şu anda içinde yaşamakta olduğumuz güncel dünya da dahil olmak üzere geçerli olan temel kural antropolojinin en karanlık bölgelerinden çıkıp gelen bağış ve karşı bağıştır.
Eğer doğal dünya bize bağışlanmış olan bir şeyse, bu durumda ona bir karşılık verilmesi gerekmektedir. Karşılık verilemiyorsa bu durumda doğal dünyanın yok edilmesi gerekir. İnsanlık da doğal dünyaya karşı bu şekilde davranmakta ve modernleşmenin başlangıcından bu yana onu garip bir şekilde yok etmeye, soyut bir varlığa dönüştürmeye ve kendisinden tamamıyla kurtulmamızı sağlayacak egemen bir yapı oluşturmaya çalışmaktadır. Sanırım doğal dünyanın yerine kendi ellerimizle oluşturduğumuz dünya boyutlarına ulaşan bir güç koyarak, aynı boyutlara ulaşan teknolojik bir dolap çevirerek, yani denetim altına alınabilen bir evren oluşturarak başlangıçtan bu yana bize bir karşılık beklenmeden verilen ve kıymetini bilmeyerek yitirdiğimiz her şeyin zihnimizde yol açtığı kaygıdan kurtulmaya çalışıyoruz."
"Olumsuz olan gücünü yitirip yasaklar, denetimler, eşitsizlikler, farklılıklar birer birer ortadan kaybolarak yalnızca zihinsel süreçlere dönüştüklerinde, işte o zaman hiçbir yerde tutunamayan kötülük kamından konuşmaya başlamaktadır."
"Burada üstünde durulması gereken temel süreç hiç kuşkusuz her şeyin çılgınlık derecesine ulaşan bir, maddi benliğinden kurtularak soyutlanma arzusudur. İçinde yaşanılan dünyayla giderek kesilen irtibatımız ötekinin ortadan kaybolmasıyla sonuçlanırken, kişinin -içine çok büyük bir korku ve tiksintinin karıştığı bir mutluluk duygusuyla tabii kendinden başka birinden beslenmesi olanaksız hale gelmekte, tarihsel sürecin tamamı kendinden başkasına gönderme yapmayan bir sarmala benzemektedir."
"Tüm illüzyonlarını yitiren diğerleri için de artık yapılacak bir şey yok;
başka bir deyişle elde kendisine karşı bir şey yapmanın olanaksız olduğu bu son seçenekten başkasına sahip değiliz. Bizler bu tekelleşmiş küresel ağların içinde yüzen rehineleriz. Aynı zamanda hem kurban hem de suç ortağı konumundayız. Egemenlik düzeninin en büyük kurnazlığıysa bu tekelin kimsenin denetimi altında bulunmamasıdır.
Olan biten bütün bu iyi ya da kötü şeylerden hiç kimse, hiçbir birey, devlet ya da yasal süreç sorumlu tutulamaz.
Bundan böyle tüm rakiplerinden kurtulan iyiliğin katlanarak artma potansiyeline sahip olduğu ve mevcut dünya ile on line uzantısını iyiliğe doyurmaktan başka bir amacı olmadığı söylenebilir.
Bu her şeyin yolunda gittiği dünyada her şeyin o kadar da yolunda gitmediği ortada, zira her şeyin yolunda gider gibi göründüğü bir dünyada her şeyin giderek daha bir anlaşılmaz hale geldiği görülmektedir. İnsan kendi kendine böyle bir anlaşılmazlığın en az egemenlik kadar güçlü ya da ondan daha üstün bir egemenlik-karşıtı gücün ortaya çıkmasına izin verip vermeyeceğini sormadan edemiyor."
November 29, 2017
Kısa ama bir o kadar da ağır dozlu bir kitaptı.
Kitaptan edinimler elde edebilmek için biraz kafa yormak ve konsantre olmak gerekiyor.
Felsefi yönü çok belirgin.
Kitaptan edinimler elde edebilmek için biraz kafa yormak ve konsantre olmak gerekiyor.
Felsefi yönü çok belirgin.
September 15, 2020
"Artık iyilik diye bir şey yok. İyilik bir yanılsama veya hayalden ibaret bir şeye dönüştü."
June 19, 2021
Good that Nafis gave me this form his huge collection last year. The title itself is kind of a review.
January 5, 2019
Perhaps the most immediate and explicit elucidation of the themes in Jean Baudrillard’s 2010 posthumous book, Carnival and Cannibal, is the front cover illustration. The arresting amalgamation of images portrays a reproduction of an early 20th century minstrel show poster that depicts a white man’s partial face alongside his full likeness as painted in blackface with a superadded masquerade mask. In between the half and full faces are the clothed but bodiless silhouettes of a “fat cat banker” standing on top of a woman in carnival attire on horseback, that is then supported by comic-strip lips. The collage visualizes Baudrillard’s carnival of simulations that then cannibalize the hegemon in its own parody of reality. The book expands upon, and is emblematic, of Baudrillard’s well-known themes concerning simulation, hyperreality, and the forces of globalizing capital. The text comprises of two essays, “Carnival and Cannibal, or the Play of Global Antagonism” and “Ventriloquous Evil” that compliment and blend Baudrillard’s concerns of the early 2000s. Finally, the book can be regarded as a companion piece to another posthumous Baudrillard text, The Agony of Power, in which many of the same themes are explored.
In the first essay that bears the book’s title, Baudrillard invokes modern America and its global influence as a caricature of European origins. He uses Marx’s notion of an initial, genuine history that then repeats itself in a copied, farcical manner. He writes, “we may see modernity as the initial adventure of the European West, then as an immense farce repeating itself on a planetary scale, in all those latitudes to which Western religious, technical, economic and political values have been exported (Baudrillard 3-4). This impetus provides the model of carnival and cannibal that Baudrillard is working within. The carnival that is “carnivalization” is the forced exportation of Western values onto the Global South. Colonialism, missionary evangelization, territorial and resource wars, and globalization are the ways in which Western hegemony influence what it terms, “developing societies.” The ideological power and wealth of the hegemon draw in the Global South that then absorbs and acculturates to globalization. However, in the process of assimilation, the ideologically colonized or rather, neocolonized, begin to undermine and cannibalize their faux benefactors. In addition to being suppressed by dominant power, the carnivalized are made into caricatures of their overseer’s cultures – for example, blackfaced minstrel shows. It is a humiliation of a limited acculturation that both prevents complete acceptance and mocks the colonized. Baudrillard claims that the carnivalized internalize the influences of hegemony and then turn on their oppressors as their representations of Western values are distorted simulations that function to cannibalize. It is in a once removed mimicry of seemingly universal values that cannibalization begins to devour its subjugation, as well as itself. Herein, the heart of the issue is the concept of the universal.
Baudrillard turns to 21st century American politics as exemplary of cannibalization. He states that the US has been carnivalized and has become a caricature of the democracy it so proudly sermonizes. In the guise of leaders like George W. Bush and Arnold Schwarzenegger, the US portray simulations of power, that are in fact, signs of its cannibalization. Baudrillard asserts, “Farces of the Schwarzenegger type may serve as an illustration of any sort of power-structure, even of the way politics works. We may analyse[sic] this as a caricature of democracy, as a grotesque parody of it, which, after it was unmasked, would leave us with the hope of a rational way of exercising power” (12). It is important, here, to indicate the issue of power and its universal ideals that is the issue. In using the US as an example, Baudrillard is merely using the most representative example of power itself. American political figures such as Schwarzenegger and Bush are indicative of the cannibalistic farce “because they are emanations of global power as it is” (13) and not as power as it is idyllically imagined.
This idealization and then universalization of power is an Enlightenment concept, according to Baudrillard. He suggests that it is mostly assumed that intelligence should be in power, as in the so-called “the best and the brightest,” but this is rarely the case. Rather, those in power tend to represent the credulity of their dominion, or even worse, the reverse psychology of bestowing power to the innocuous and unsophisticated so that the dominion may feel an intellectual power over and above that of their leaders. The doomed cycle of carnival and cannibal is the result of the problematic belief in power. Baudrillard makes the bold statement:
"It is power itself that has to be abolished – and not just in the refusal to be dominated, which is the essence of all traditional struggles, but equally and as violently in the refusal to dominate. For domination implies both these things, and if there were the same violence or energy in the refusal to dominate, we would long ago have stopped dreaming of revolution (17-18)."
He goes on to point out the particular weakness in which this power rests, notwithstanding the tightness of its grip, in that politics, economics, and values are old versions of power. The old values are now parodies of themselves in their simulated universalization that seduces the carnivalized Global South. It is the enchantment, the lurid draw of the freedom from domination and the desire to have the kind of power that the North wields, that is the carnivalized simulacrum. An undeniably sad predicament. Baudrillard reiterates that the subsequent cannibalization destroys everything, so that any benefit that the US seems to have in global capitalism will ultimately be devoured by the powerless and their hopes to attain a faulty universal ideal.
In the second essay, “Ventriloquous Evil,” Baudrillard expounds on the notion of unilateral power with the disappearance of oppositions. He begins with a dyadic strategy analyzing, in comparison, domination and hegemony. He notes that while they are both forms of power that are easily confused, they nonetheless, are very different. Domination is a power that is defined against a lack of power, in that, it is what it is not – which is the dominated. This dialectic is mutually dependent because the dominator needs the dominated to be effective. There is no domination without this imbalance of power. Hegemony, on the other hand, does not need an opposition like the dominated. Rather, it is a form of power that administers an indirect control through influence that obviates any noncooperation. It institutes use value in a unilateral system that only maximizes the processes of production. The definition that Baudrillard provides expresses the way in which invalidation is a substantive means of control:
"[T]he hegemonic form tends quite simply to liquidate its opponents, regarding them as worthless, eccentric and residual. A style not of oppression and alienation, but of excommunication of everything that doesn’t fall within this sphere of integral performance and exchange. A style of foreclosure of a delinquent minority – exactly parallel to the theological position which contends that Evil does not exist (38)." Thus, it follows that good does not need to exist because there is no antithesis to know a difference. Hegemony is the obliteration of difference.
Baudrillard proclaims that hegemony is an unstoppable movement of history. It is natural, in a sense, and its control is inescapable. Its movement diffuses and abstracts in a manner that can be comparable to the ways in which modern technological platforms and global capital influence and then disembody the real. Invoking a theological tone once again, Baudrillard writes, “that all things hasten towards their abstraction, thereby obeying a frantic desire to escape their materiality” (42). Global capital has become a reality in its production of real materiality and has grown to dissolve its material world into an increasing abstraction, that he terms, “a self-referential spiral” (ibid), or “the tautological spiral” in The Agony of Power. As capital, or rather technological global capital, facilitates the disappearance of the realm of the real, so too will it aid the disintegration of the subject. Baudrillard states that this is apparent in global capital’s constant pursuit of deregulation. Without embodiment, or structures to contain this accelerating process, notions such as, knowledge, freedom, history, and ultimately agency, are weakened to the point of submission. It will be “a diffuse, floating, insubstantial subjectivity that is an immense reverberation surface for a disembodied, empty consciousness” (46). This is the point wherein there is no difference to serve as reference so that everything is “self-referential” and narcissistic.
This gradual creeping of hegemony produces a capitalism in which all evaluative measures and decisions have no frame of reference outside of hegemony. This is to say, things and concepts that are material or abstract are understood in an evaluative sense related to capital. The flow or process that is capitalism is the medium to which all value is measured against. To reinforce this notion of hegemonic structure, Baudrillard introduces some artistic perspectives. Quoting Robert Musil’s 1943 novel, A Man Without Qualities, he iterates, “under ideal conditions man would no longer experience anything at all privately and the comforting weight of personal responsibility would dissolve into a system of formulae for potential meanings” (50). Baudrillard relates this to a kind of fundamentalism of a technocracy that has no base and is always mobile. Another prescient voice comes from Don Delillo’s 2003 novel, Cosmopolis, “All wealth has become wealth for its own sake. There’s no other kind of enormous wealth. Money has lost its narrative quality the way painting did once upon a time. Money is talking to itself” (53). This is the simulative system that has consumed or dematerialized the relationship of good and evil. It is an ethics that is always truthful and always good.
The title of the essay derives from this lateralized exclusivity. The truthful good is much better at reproducing itself because it is not evil. However, with the collapse of difference there is only the good without prohibition. Everything is internal so that something can only know itself by way of its own voice, like an echo within. This is Baudrillard’s concept of ventriloquism. He elaborates that this concept, derived from the hegemony of global capital, comes from a certain arrogant communication that bypasses any negative criticism of itself. This, he suggests, is the cynicism of modernity that is constantly bolstering itself and deriding an opposition in the same instance. In effect, this ventriloquism removes the capacity of disapproval. It pacifies through disengagement of critical action and thought. The hegemony is the force of working, indifferently or not, to exhaustion to then be relieved with distractions like entertainment or addiction. It becomes a banal celebration of reduced competency that he likens to stupidity. Of this phenomena he states, “As soon as Good rules and claims to embody the truth, it is Evil that comes through” (62).
In this hegemony, everything is almost reduced to a singularity. What is not, is noncooperation that cannot be put to use through any means. To not participate is to be an outcast and is unthinkable in many senses of the word. This is due to the control of meaning and truth in the self-relational echo of ventriloquism. In a counterintuitive fashion, Baudrillard describes the constant desire to uncover meaning, to fashion everything known and unknown into signification, a “Promethean perspective of unlimited growth” (70). It is here that detractors of Baudrillard’s so-called nostalgia for the real will be disappointed. For he argues that the hegemonic pursuit of definitive meaning hampers a certain kind of intelligence that is beyond classification. He asserts: “All that is concealed must be revealed; everything must be reducible to analysis. Hence the whole effort (particularly since the death of God, who restrained this attempt to break open the natural world) leads to an extension of the field of meaning (of knowledge, analysis, objectivity and reality)” (71). Baudrillard is suggesting that too much meaning as a consequence of technology and science can be a contaminative phenomena that pollutes any access to enigma. As in his use of Nietzsche’s death of God, the eclipse of religion by secularization has erected a barrier to enigmatic thinking of that which can be mysterious. Baudrillard asks for a new kind of antagonism that attempts to rejuvenate the outcast soul at the core of power.
In the first essay that bears the book’s title, Baudrillard invokes modern America and its global influence as a caricature of European origins. He uses Marx’s notion of an initial, genuine history that then repeats itself in a copied, farcical manner. He writes, “we may see modernity as the initial adventure of the European West, then as an immense farce repeating itself on a planetary scale, in all those latitudes to which Western religious, technical, economic and political values have been exported (Baudrillard 3-4). This impetus provides the model of carnival and cannibal that Baudrillard is working within. The carnival that is “carnivalization” is the forced exportation of Western values onto the Global South. Colonialism, missionary evangelization, territorial and resource wars, and globalization are the ways in which Western hegemony influence what it terms, “developing societies.” The ideological power and wealth of the hegemon draw in the Global South that then absorbs and acculturates to globalization. However, in the process of assimilation, the ideologically colonized or rather, neocolonized, begin to undermine and cannibalize their faux benefactors. In addition to being suppressed by dominant power, the carnivalized are made into caricatures of their overseer’s cultures – for example, blackfaced minstrel shows. It is a humiliation of a limited acculturation that both prevents complete acceptance and mocks the colonized. Baudrillard claims that the carnivalized internalize the influences of hegemony and then turn on their oppressors as their representations of Western values are distorted simulations that function to cannibalize. It is in a once removed mimicry of seemingly universal values that cannibalization begins to devour its subjugation, as well as itself. Herein, the heart of the issue is the concept of the universal.
Baudrillard turns to 21st century American politics as exemplary of cannibalization. He states that the US has been carnivalized and has become a caricature of the democracy it so proudly sermonizes. In the guise of leaders like George W. Bush and Arnold Schwarzenegger, the US portray simulations of power, that are in fact, signs of its cannibalization. Baudrillard asserts, “Farces of the Schwarzenegger type may serve as an illustration of any sort of power-structure, even of the way politics works. We may analyse[sic] this as a caricature of democracy, as a grotesque parody of it, which, after it was unmasked, would leave us with the hope of a rational way of exercising power” (12). It is important, here, to indicate the issue of power and its universal ideals that is the issue. In using the US as an example, Baudrillard is merely using the most representative example of power itself. American political figures such as Schwarzenegger and Bush are indicative of the cannibalistic farce “because they are emanations of global power as it is” (13) and not as power as it is idyllically imagined.
This idealization and then universalization of power is an Enlightenment concept, according to Baudrillard. He suggests that it is mostly assumed that intelligence should be in power, as in the so-called “the best and the brightest,” but this is rarely the case. Rather, those in power tend to represent the credulity of their dominion, or even worse, the reverse psychology of bestowing power to the innocuous and unsophisticated so that the dominion may feel an intellectual power over and above that of their leaders. The doomed cycle of carnival and cannibal is the result of the problematic belief in power. Baudrillard makes the bold statement:
"It is power itself that has to be abolished – and not just in the refusal to be dominated, which is the essence of all traditional struggles, but equally and as violently in the refusal to dominate. For domination implies both these things, and if there were the same violence or energy in the refusal to dominate, we would long ago have stopped dreaming of revolution (17-18)."
He goes on to point out the particular weakness in which this power rests, notwithstanding the tightness of its grip, in that politics, economics, and values are old versions of power. The old values are now parodies of themselves in their simulated universalization that seduces the carnivalized Global South. It is the enchantment, the lurid draw of the freedom from domination and the desire to have the kind of power that the North wields, that is the carnivalized simulacrum. An undeniably sad predicament. Baudrillard reiterates that the subsequent cannibalization destroys everything, so that any benefit that the US seems to have in global capitalism will ultimately be devoured by the powerless and their hopes to attain a faulty universal ideal.
In the second essay, “Ventriloquous Evil,” Baudrillard expounds on the notion of unilateral power with the disappearance of oppositions. He begins with a dyadic strategy analyzing, in comparison, domination and hegemony. He notes that while they are both forms of power that are easily confused, they nonetheless, are very different. Domination is a power that is defined against a lack of power, in that, it is what it is not – which is the dominated. This dialectic is mutually dependent because the dominator needs the dominated to be effective. There is no domination without this imbalance of power. Hegemony, on the other hand, does not need an opposition like the dominated. Rather, it is a form of power that administers an indirect control through influence that obviates any noncooperation. It institutes use value in a unilateral system that only maximizes the processes of production. The definition that Baudrillard provides expresses the way in which invalidation is a substantive means of control:
"[T]he hegemonic form tends quite simply to liquidate its opponents, regarding them as worthless, eccentric and residual. A style not of oppression and alienation, but of excommunication of everything that doesn’t fall within this sphere of integral performance and exchange. A style of foreclosure of a delinquent minority – exactly parallel to the theological position which contends that Evil does not exist (38)." Thus, it follows that good does not need to exist because there is no antithesis to know a difference. Hegemony is the obliteration of difference.
Baudrillard proclaims that hegemony is an unstoppable movement of history. It is natural, in a sense, and its control is inescapable. Its movement diffuses and abstracts in a manner that can be comparable to the ways in which modern technological platforms and global capital influence and then disembody the real. Invoking a theological tone once again, Baudrillard writes, “that all things hasten towards their abstraction, thereby obeying a frantic desire to escape their materiality” (42). Global capital has become a reality in its production of real materiality and has grown to dissolve its material world into an increasing abstraction, that he terms, “a self-referential spiral” (ibid), or “the tautological spiral” in The Agony of Power. As capital, or rather technological global capital, facilitates the disappearance of the realm of the real, so too will it aid the disintegration of the subject. Baudrillard states that this is apparent in global capital’s constant pursuit of deregulation. Without embodiment, or structures to contain this accelerating process, notions such as, knowledge, freedom, history, and ultimately agency, are weakened to the point of submission. It will be “a diffuse, floating, insubstantial subjectivity that is an immense reverberation surface for a disembodied, empty consciousness” (46). This is the point wherein there is no difference to serve as reference so that everything is “self-referential” and narcissistic.
This gradual creeping of hegemony produces a capitalism in which all evaluative measures and decisions have no frame of reference outside of hegemony. This is to say, things and concepts that are material or abstract are understood in an evaluative sense related to capital. The flow or process that is capitalism is the medium to which all value is measured against. To reinforce this notion of hegemonic structure, Baudrillard introduces some artistic perspectives. Quoting Robert Musil’s 1943 novel, A Man Without Qualities, he iterates, “under ideal conditions man would no longer experience anything at all privately and the comforting weight of personal responsibility would dissolve into a system of formulae for potential meanings” (50). Baudrillard relates this to a kind of fundamentalism of a technocracy that has no base and is always mobile. Another prescient voice comes from Don Delillo’s 2003 novel, Cosmopolis, “All wealth has become wealth for its own sake. There’s no other kind of enormous wealth. Money has lost its narrative quality the way painting did once upon a time. Money is talking to itself” (53). This is the simulative system that has consumed or dematerialized the relationship of good and evil. It is an ethics that is always truthful and always good.
The title of the essay derives from this lateralized exclusivity. The truthful good is much better at reproducing itself because it is not evil. However, with the collapse of difference there is only the good without prohibition. Everything is internal so that something can only know itself by way of its own voice, like an echo within. This is Baudrillard’s concept of ventriloquism. He elaborates that this concept, derived from the hegemony of global capital, comes from a certain arrogant communication that bypasses any negative criticism of itself. This, he suggests, is the cynicism of modernity that is constantly bolstering itself and deriding an opposition in the same instance. In effect, this ventriloquism removes the capacity of disapproval. It pacifies through disengagement of critical action and thought. The hegemony is the force of working, indifferently or not, to exhaustion to then be relieved with distractions like entertainment or addiction. It becomes a banal celebration of reduced competency that he likens to stupidity. Of this phenomena he states, “As soon as Good rules and claims to embody the truth, it is Evil that comes through” (62).
In this hegemony, everything is almost reduced to a singularity. What is not, is noncooperation that cannot be put to use through any means. To not participate is to be an outcast and is unthinkable in many senses of the word. This is due to the control of meaning and truth in the self-relational echo of ventriloquism. In a counterintuitive fashion, Baudrillard describes the constant desire to uncover meaning, to fashion everything known and unknown into signification, a “Promethean perspective of unlimited growth” (70). It is here that detractors of Baudrillard’s so-called nostalgia for the real will be disappointed. For he argues that the hegemonic pursuit of definitive meaning hampers a certain kind of intelligence that is beyond classification. He asserts: “All that is concealed must be revealed; everything must be reducible to analysis. Hence the whole effort (particularly since the death of God, who restrained this attempt to break open the natural world) leads to an extension of the field of meaning (of knowledge, analysis, objectivity and reality)” (71). Baudrillard is suggesting that too much meaning as a consequence of technology and science can be a contaminative phenomena that pollutes any access to enigma. As in his use of Nietzsche’s death of God, the eclipse of religion by secularization has erected a barrier to enigmatic thinking of that which can be mysterious. Baudrillard asks for a new kind of antagonism that attempts to rejuvenate the outcast soul at the core of power.
August 17, 2022
Düşünür, kültür teorisyeni ve sosyolog Jean Baudrillard'ın güç, egemenlik, kültür örüntüleri ve bu örüntülerin yayılma yöntemleri üzerine yazdığı kısa bir sansasyonel "parodik" manifesto.
Fransız üstadın kitabından çıkardığım notlara bakacak olursak;
Bir metafor olarak kullanılan "Karnaval" ve "Yamyam" ifadeleri, ilkel bağlamlarının dışında hegemonik, paylaşımsal ve küresel bir anlam taşır. Her şeyden önce global anlamda "karnaval", küresel kültür illüzyonlarının sergilendiği çok renkli bir yapıdır. ABD'nin başını çektiği küresel kültür karnavalı, bu şamatadan payını almak isteyen "yamyam"lara (az gelişmiş ya da gelişmekte olan ülkeler, karnavalı içten içe çürüten konuklar, kendi hipergerçekligini daha üst bir hipergerçeklik uğruna ters yüz eden tüketiciler vs.) hipergerçekligin "muazzam" gücüyle yarattığı ürünlerini tanıtır. Ancak yamyamlar, bu küresel ürünleri alıp benimsemekle kalmaz; onu içselleştirip kendi bünyeleri içinde yok ederler. Böylece tarihsel açıdan hipergerçekliğin mayası tutmak şöyle dursun; müşterilerinin elinde kopyalanıp duran, maskara olan bir kalıntıya dönüşür.
Bugün kültürel anlamda ABD'nin radarında olan toplumların yozlaşması, tüketim alışkanlıklarının dekadanlaşması gibi bir gerçeklikle karşı karşıyayız. Ne var ki bunu var olan topluma özgü bir gerilemeyle açıklamak olanaksızdır çünkü küresel hipergerçeklik etiketiyle çıkan kültür malzemesi zaten baştan ayağa zehirli, defolu ve yozlaşmış olarak gelir. Bu nedenle küresel kültür örüntüsü kendini sürekli kopyalayan bir virüs gibi her yana yayılır ve saçılır. Saçılan her örüntü gerçeklik illüzyonundan bir parça koparır, asıl bağlamı hiçbir zaman göstermez. Çünkü çok uzakta, koyu bir sis perdesinin ardında olan gerçeklik ortaya çıkarsa karnaval sahibi "kral çıplak" demek durumunda kalacaktır.
O yüzden karnaval, yamyama karşı her zaman renkli, güçlü, albenisi olan bir odak gibi görünmek zorundadır.
Fransız üstadın kitabından çıkardığım notlara bakacak olursak;
Bir metafor olarak kullanılan "Karnaval" ve "Yamyam" ifadeleri, ilkel bağlamlarının dışında hegemonik, paylaşımsal ve küresel bir anlam taşır. Her şeyden önce global anlamda "karnaval", küresel kültür illüzyonlarının sergilendiği çok renkli bir yapıdır. ABD'nin başını çektiği küresel kültür karnavalı, bu şamatadan payını almak isteyen "yamyam"lara (az gelişmiş ya da gelişmekte olan ülkeler, karnavalı içten içe çürüten konuklar, kendi hipergerçekligini daha üst bir hipergerçeklik uğruna ters yüz eden tüketiciler vs.) hipergerçekligin "muazzam" gücüyle yarattığı ürünlerini tanıtır. Ancak yamyamlar, bu küresel ürünleri alıp benimsemekle kalmaz; onu içselleştirip kendi bünyeleri içinde yok ederler. Böylece tarihsel açıdan hipergerçekliğin mayası tutmak şöyle dursun; müşterilerinin elinde kopyalanıp duran, maskara olan bir kalıntıya dönüşür.
Bugün kültürel anlamda ABD'nin radarında olan toplumların yozlaşması, tüketim alışkanlıklarının dekadanlaşması gibi bir gerçeklikle karşı karşıyayız. Ne var ki bunu var olan topluma özgü bir gerilemeyle açıklamak olanaksızdır çünkü küresel hipergerçeklik etiketiyle çıkan kültür malzemesi zaten baştan ayağa zehirli, defolu ve yozlaşmış olarak gelir. Bu nedenle küresel kültür örüntüsü kendini sürekli kopyalayan bir virüs gibi her yana yayılır ve saçılır. Saçılan her örüntü gerçeklik illüzyonundan bir parça koparır, asıl bağlamı hiçbir zaman göstermez. Çünkü çok uzakta, koyu bir sis perdesinin ardında olan gerçeklik ortaya çıkarsa karnaval sahibi "kral çıplak" demek durumunda kalacaktır.
O yüzden karnaval, yamyama karşı her zaman renkli, güçlü, albenisi olan bir odak gibi görünmek zorundadır.
January 15, 2023
There was a huge "why?" Baudrillard considers the postmodernist thought and the unregulated or semi-prescriptive life that has replaced the positivist thought and the prescriptive way of life that started with modernism, in which his question is addressed.
In this sense, if we make an arabesque qualification for the book, it will not be absurd at all.
Today's people and societies were suffering from this transition process and the violence of their resistance to the change in their cultural norms that had Decayed in between was bringing about the destruction of the natural world. Whether he resists or changes, a person is now destroying this world, which is said to be forgiven to him, creating a simulative universe instead, systematized with a technological infrastructure, controllable, and begins to live there. It tells about people who have been taken under control, their alternative has been taken away, their critical and intellectual abilities have been rasped, to strengthen insensitivity a little more by creating societies and, ultimately, the destruction of all concepts of human values*. Instead of preventing this, Baudrillard is thinking of leaving the person who has done the worst thing he can do alone with his tragedy. Only by learning like this can a person cope.
Why? the answer of nothingness that will come in return for his question is our great pain. As we face this pain, there will only be one hope. Only until that day will man live the worst that he has created.
In this sense, if we make an arabesque qualification for the book, it will not be absurd at all.
Today's people and societies were suffering from this transition process and the violence of their resistance to the change in their cultural norms that had Decayed in between was bringing about the destruction of the natural world. Whether he resists or changes, a person is now destroying this world, which is said to be forgiven to him, creating a simulative universe instead, systematized with a technological infrastructure, controllable, and begins to live there. It tells about people who have been taken under control, their alternative has been taken away, their critical and intellectual abilities have been rasped, to strengthen insensitivity a little more by creating societies and, ultimately, the destruction of all concepts of human values*. Instead of preventing this, Baudrillard is thinking of leaving the person who has done the worst thing he can do alone with his tragedy. Only by learning like this can a person cope.
Why? the answer of nothingness that will come in return for his question is our great pain. As we face this pain, there will only be one hope. Only until that day will man live the worst that he has created.
January 30, 2019
“Özgürlük kavramı yalnızca boyun eğdirme sistemlerinde bir anlama sahip olabilir.” Sanırım onlarca altını çizdiğim cümle arasından en etkilendiğim bu oldu. 62 sayfalık kısacık ama aslında ağır bir kitaptı. Beyazların siyahları köleleştirmesi, siyahların onlardan nefret etmek yerine onlar gibi olmaya çalışması; siyasi yapı, dönem eleştirisi ve daha pek çok konuya değiniyor Baudrillard.
Dönemin California eyaleti valisi Arnold Schwarzenegger ve Bush’tan bahsederken siyasette zekanın aranmaması gerektiğini söylüyor ve ekliyor “Eğer iktidar zeka gerektiren bir şeyse, aptallığın nasıl olup iktidarda kalabildiğinin ve neredeyse hiç yerinden edilemediğinin açıklanması gerekir.” Globalleşmenin içinde yavaş yavaş yok oluşumuzu anlatırken sanki tüm o anlatılanlar bugüne cuk oturuyor.
Kitabın size bir şeyler katabilmesi için sakin bir kafayla düşünerek ve odaklanarak okumalısınız. Ben bunun için sessizliğin hakimiyet kurduğu gece saatlerini seçtim. Elinizden bırakamayıp benim gibi sabah 3’lere kadar oturma ihtimaliniz de var tabii:) Kısa bir kitapla uzun bir emperyalizm eleştirisi okumak isteyenler ve felsefeyle ilgilenenler için doyurucu bir okuma serüveni olacağına kefilim!
Dönemin California eyaleti valisi Arnold Schwarzenegger ve Bush’tan bahsederken siyasette zekanın aranmaması gerektiğini söylüyor ve ekliyor “Eğer iktidar zeka gerektiren bir şeyse, aptallığın nasıl olup iktidarda kalabildiğinin ve neredeyse hiç yerinden edilemediğinin açıklanması gerekir.” Globalleşmenin içinde yavaş yavaş yok oluşumuzu anlatırken sanki tüm o anlatılanlar bugüne cuk oturuyor.
Kitabın size bir şeyler katabilmesi için sakin bir kafayla düşünerek ve odaklanarak okumalısınız. Ben bunun için sessizliğin hakimiyet kurduğu gece saatlerini seçtim. Elinizden bırakamayıp benim gibi sabah 3’lere kadar oturma ihtimaliniz de var tabii:) Kısa bir kitapla uzun bir emperyalizm eleştirisi okumak isteyenler ve felsefeyle ilgilenenler için doyurucu bir okuma serüveni olacağına kefilim!
December 22, 2019
Katip Bartleby kitabından hemen sonra okumam güzel bi' tesadüf oldu benim için;
Bartleby tam yerine oturdu sanki, nadir bulunan düzen dışı bir karakter değil, düzenin tam da içindendi çünkü, iyi ve kötünün var olmak için birbirine ihtiyaç duymadığı post modern yeni (ve hala anlayamadığım) düzende hiçbir şeyin karşılığı olmayan, "tercih etmeyen" bir başka ve herhangi bir karakterdi çünkü.
Sınırların da anlamı kalmadı çünkü!
Karnaval ve Yamyam'ı pdf dosyasından okudum ama böyle güzel tesadüf etmişken basılı halini de edineceğim yakın zamanda :)
Bartleby tam yerine oturdu sanki, nadir bulunan düzen dışı bir karakter değil, düzenin tam da içindendi çünkü, iyi ve kötünün var olmak için birbirine ihtiyaç duymadığı post modern yeni (ve hala anlayamadığım) düzende hiçbir şeyin karşılığı olmayan, "tercih etmeyen" bir başka ve herhangi bir karakterdi çünkü.
Sınırların da anlamı kalmadı çünkü!
Karnaval ve Yamyam'ı pdf dosyasından okudum ama böyle güzel tesadüf etmişken basılı halini de edineceğim yakın zamanda :)
January 23, 2016
A short, but dense, book. Baudrillard is not an author whose meaning is all at once clear.
May 16, 2017
Kısa, yoğun bir kitap...
December 31, 2023
Enfes bir metin.
Karnaval ve Yamyam, keşif yapan Avrupalı misyonerlere hürmet etme amacıyla onları yiyip yutan Yeni Dünya yerlilerinin üzerine temellendirilmiş bir metin. Bu anekdot çağdaş kültür hakkında ilginç saptamalara ve yorumlara sevk eden alegorik bir hikâye mahiyetinde. Kölenin efendiyi taklit etme süreci, efendinin değerlerinin, ahlak ve dünya görüşünün karikatürünün oluşmasına yol açıyor. Diğer deyişle köleler efendilerinin komik kopyaları hâline geliyor, ve böylece efendilerinden intikam alıyorlar. Gerçekten de bir yiyip yutma.
Kapağın estetiği ve kitabın kısalığı sebebiyle tüketimci bir tutumla satın alanların bir kısmı eminim ki kitaptan pek rahatsız olacaklardır. Baudillard'ın metinlerinin anlam kazanması için internette açıklayıcı makaleler okumak, veya daha iyisi, 19. ve 20. yüzyıl Avrupası hakkında genel bir perspektif oluşturmak gerekir diye düşünüyorum (bkz. kolonyalizm, post-kolonyalizm, küreselleşme, diyalektik materyalizm, kıtasalcı felsefe...).
Baudrillard'ın metinleri felsefi ve sosyolojik yapısı gereği oldukça etkileyici ve bir yandan da keyifli. Tabii herkes bunla hemfikir olmasa gerek ki Baudrillard'ın metaforik dilini eleştiriye tabi tutanlar, bir filozof veya sosyolog olup olmadığını tartışma konusu yapanlar mevcut. Dahası tutucu bir rasyonalizmi üstünden silkmeyi başaramamış akademik mecralarda Baudrillard'ın bazı düşüncelerine gülüp geçmek ve onu kâle almamak resmen gelenek haline gelmiş vaziyette. Görünen o ki Baudrillard'ın okurdaki etkisi bir yandan da radikal düşüncelerinde yatıyor.
Bugünlerde "Liquid Death" (Sıvı Ölüm) adı altında metaproduct demenin bile yakışıksız kaldığı, bir tür metafizik meta satılmaya ve alınmaya başlandı. İnsan acaba Baudrillard hala yaşasaydı bu konu hakkında ne derdi diye merak etmiyor değil.
Karnaval ve Yamyam, keşif yapan Avrupalı misyonerlere hürmet etme amacıyla onları yiyip yutan Yeni Dünya yerlilerinin üzerine temellendirilmiş bir metin. Bu anekdot çağdaş kültür hakkında ilginç saptamalara ve yorumlara sevk eden alegorik bir hikâye mahiyetinde. Kölenin efendiyi taklit etme süreci, efendinin değerlerinin, ahlak ve dünya görüşünün karikatürünün oluşmasına yol açıyor. Diğer deyişle köleler efendilerinin komik kopyaları hâline geliyor, ve böylece efendilerinden intikam alıyorlar. Gerçekten de bir yiyip yutma.
Kapağın estetiği ve kitabın kısalığı sebebiyle tüketimci bir tutumla satın alanların bir kısmı eminim ki kitaptan pek rahatsız olacaklardır. Baudillard'ın metinlerinin anlam kazanması için internette açıklayıcı makaleler okumak, veya daha iyisi, 19. ve 20. yüzyıl Avrupası hakkında genel bir perspektif oluşturmak gerekir diye düşünüyorum (bkz. kolonyalizm, post-kolonyalizm, küreselleşme, diyalektik materyalizm, kıtasalcı felsefe...).
Baudrillard'ın metinleri felsefi ve sosyolojik yapısı gereği oldukça etkileyici ve bir yandan da keyifli. Tabii herkes bunla hemfikir olmasa gerek ki Baudrillard'ın metaforik dilini eleştiriye tabi tutanlar, bir filozof veya sosyolog olup olmadığını tartışma konusu yapanlar mevcut. Dahası tutucu bir rasyonalizmi üstünden silkmeyi başaramamış akademik mecralarda Baudrillard'ın bazı düşüncelerine gülüp geçmek ve onu kâle almamak resmen gelenek haline gelmiş vaziyette. Görünen o ki Baudrillard'ın okurdaki etkisi bir yandan da radikal düşüncelerinde yatıyor.
Bugünlerde "Liquid Death" (Sıvı Ölüm) adı altında metaproduct demenin bile yakışıksız kaldığı, bir tür metafizik meta satılmaya ve alınmaya başlandı. İnsan acaba Baudrillard hala yaşasaydı bu konu hakkında ne derdi diye merak etmiyor değil.
December 6, 2023
Kitap 16. yüzyılda Portekizli misyonerlerin yaşadığı bir olaya gönderme yaparak diğer toplumlar üzerinde kültürel emperyalizm kuran Batılıları eleştiriyor. Batılılara ve onların taklitçiliklerine gülünç durumda olduklarını hatırlıyor. Sonrasında güncel politikaya dönerek Amerikalı Bush ve Schwarzenegger’i eleştiriyor. Bu eleştiriyi iktidarın zeka gerektirmediği ilgili açıklamalarıyla sürdürüyor. Sonrasında Batılı değerleri açık bir aşağılama var.
İkinci bölüm ise Karnından Konuşan Kötülük adını taşıyor. 2006’da Ekvator’da gerçekleştirilen bir konferansın açılışında okunmak için yazılmış ve yazar adeta daldan dala konuyor. Egemenlik, küresele rekabet, iyilik-kötülük, sermaye… Nihayetinde insan, doğa çekişmesi sonucu gidilen yolun yol olmadığını ve teknolojik gelişmenin gelişme olarak değerlendirilemeyeceğini söylüyor gibi görünüyor.
İkinci bölümde somut olarak iki olay üzerinde durulmuş; ilki Gary Gilmore’un temyize gidişi reddetmesi, ikincisi ise Zidane’ın attığı kafa. Bu olayları kabaca küresel güce meydan okuma olarak değerlendiriyor.
Sonuç olarak Jean Baudrilland’ın fikirleri Batı için ezber bozucu olabilir. Bizim için sıradan şeyler söylüyor. Sesin Batı’dan, onların arasından birinden çıkması muhtemelen cezbedici ama beni cezbetmedi. Keyifsiz ve yer yer tutarlı olmayan bir metin.
İkinci bölüm ise Karnından Konuşan Kötülük adını taşıyor. 2006’da Ekvator’da gerçekleştirilen bir konferansın açılışında okunmak için yazılmış ve yazar adeta daldan dala konuyor. Egemenlik, küresele rekabet, iyilik-kötülük, sermaye… Nihayetinde insan, doğa çekişmesi sonucu gidilen yolun yol olmadığını ve teknolojik gelişmenin gelişme olarak değerlendirilemeyeceğini söylüyor gibi görünüyor.
İkinci bölümde somut olarak iki olay üzerinde durulmuş; ilki Gary Gilmore’un temyize gidişi reddetmesi, ikincisi ise Zidane’ın attığı kafa. Bu olayları kabaca küresel güce meydan okuma olarak değerlendiriyor.
Sonuç olarak Jean Baudrilland’ın fikirleri Batı için ezber bozucu olabilir. Bizim için sıradan şeyler söylüyor. Sesin Batı’dan, onların arasından birinden çıkması muhtemelen cezbedici ama beni cezbetmedi. Keyifsiz ve yer yer tutarlı olmayan bir metin.
October 28, 2020
In the first piece that composes the book, Baudrillard basically put to shame all Marvel Entertainment LLC, Black Panther ('wakanda forever!' as the saying goes) and 'Disneyfied' fans as being 'the zero degree of culture'. Or in other words, why should Africa or the rest of the world follow a model that its own original american mold barely follows as well? Maybe for making fun of it amidst 'the acme of the brainwashing and domination'? Or, actually, for littleness for its own sake.
Now, in Ventriloquous Evil he headbutts insignificance when least expected by the presumptuous benefactors and outlines a 'genuine counter-hegemony' of abstract terrorism despite the lack of any 'real' resistance or revolt. For if the successive substitution of everything is unstoppable it does not mean that one should submit to it or favor it more than it does not leave us a choice as to our unchanged permanence. Meaning is found, as just as it is misrepresented and deformed until being unrecognizable and gone: on time.
Now, in Ventriloquous Evil he headbutts insignificance when least expected by the presumptuous benefactors and outlines a 'genuine counter-hegemony' of abstract terrorism despite the lack of any 'real' resistance or revolt. For if the successive substitution of everything is unstoppable it does not mean that one should submit to it or favor it more than it does not leave us a choice as to our unchanged permanence. Meaning is found, as just as it is misrepresented and deformed until being unrecognizable and gone: on time.
September 30, 2021
böyle kitapları anlamıyorum sistem ile ilgili kitaplar hiçbir şeyi değiştirmiyor hayatımızda yani sistemi anlasak ne oluyor ki abd yi eleştirsek rusyayı sistemi eleştirsek ne değişiyor hayatınızı güzel yaşayın çok kafanızı takmayın yüzde 10 seçim barajı olan başa gelen insanı cahil kesimin belirlediği bir düzende kafayı yemek istemiyorsanız sadece hayattan zevk almayı gününüzü güzel geçirmeye sevdikleinizle birlikte olmaya çalışın sistemden mümkün olduğunca kaçın
March 17, 2025
Çok bomba kitap adam Fransızlığını bağırıyor resmen bayıldım. Schwarzenegger'den ve politikanın saçmalığından, insanın kaybına ve orijinal olma arzusuna, gerçek olanı gerçekten yok etme noktasına ve aptal insanların neden zorunlu olarak iktidarda olduklarına dair bir açıklamaya kadar, bu Baudrillard'ı olduğu önemli figür yapan fikirlere kutlama niteliğinde bir dönüş.
July 21, 2022
Okunması zor fakat felsefi derinliği çok fazla olan uzun makalelerden oluşuyor.
Jean Baudrillard'e bulaşmadıysanız bırakın orada kalsın. Fakat bir yerinden tuttuğunuzda dünya size çok daha farklı görünecektir.
Jean Baudrillard'e bulaşmadıysanız bırakın orada kalsın. Fakat bir yerinden tuttuğunuzda dünya size çok daha farklı görünecektir.
March 14, 2020
One of the best books on globalization I've ever read.
April 8, 2020
Makes many dramatic claims without any attempts to support them.
Very French. Not a fan.
Very French. Not a fan.
June 6, 2021
Juste incroyable, un condensé de sa pensée.
March 5, 2025
An abomination.
February 24, 2025
“Domination still had its strategy, which was to incorporate the negative as conflicts unfolded and in accordance with a dialectical perspective opened up by its adversaries themselves. By contrast, the hegemonic form tends quite simply to liquidate its opponents, regarding them as worthless, eccentric and residual. A style not of oppression and alienation, but of excommunication of everything that doesn't fall within this sphere of integral performance and exchange. A style of foreclosure of a delinquent minority exactly parallel to the theological position which contends that Evil does not exist.”
“Seen from this standpoint, Evil is never the reverse side or enemy of Good (in which case, it would be enough simply to make it function as a negative mirror, with a final redemption resulting). It simply no longer exists! It is merely illusion and phantasmagoria. At this point of total ascendancy that is the current or potential situation of global omnipotence, Good no longer needs Evil in order to exist. Positivity no longer takes any account whatever of negativity, either as diabolical force or as dialectical antithesis.”
“the negative fades, when the prohibitions, controls, inequalities and differences disappear one by one, the better to internalize themselves in the mental sphere, it is at this point that Evil, as undesirable alien, becomes ventriloquous.”
“the only No that genuinely constitutes an event is this strange, non-political, non-dialectical, elusive No, since it runs counter to enlightened self-interest. It is a No that isn't the opposite of a Yes (the No of the things that can exist without their opposites), but might be said to be closer to a silent rejection of the kind that makes Bartleby say, I would prefer not to!' I am not playing the game! (But without aspiring to provide a reason.”
“If all the peoples decked out in the signs of whiteness and with all the exotic technologies are at the same time the living parody of these things, a deriding of them, this is because these things are quite simply laughable, but we can no longer see it. It is when they extend to the global level that universal values are revealed as a swindle. If there was an original— historical and Western-event of modernity, we have exhausted all its consequences and it has taken a fatal, farcical turn for us ourselves.
But the logic of modernity demanded that we impose it on the entire world, demanded that the fatum of the Whites should be that of the race of Cain”
“And this is, in fact, the problem—that the truth has been stolen by an 'arrogant' discourse that thwarts any form of criticism by short-circuiting it. The real scandal doesn't lie so much in technocratic cynicism as in the breaking of a rule of our social and political game, which says that the corruption is on one side and the protest against it on the other. If the corrupt no longer respect this protocol, if they lay out their hands for all to see, without even doing us the courtesy of hypocrisy, then the ritual mechanism of critical condemnation is taken from us. This is capital laid bare by the capitalists themselves.”
“All that is concealed must be revealed; everything must be reducible to analysis.
Hence the whole effort (particularly since the death of God, who restrained this attempt to break open the natural world) leads to an extension of the field of meaning (of knowl-edge, analysis, objectivity and reality).”
“the shock wave from this abolition of the negative and the counter-gift…Having abolished the negative, it can no longer even be denied 'di-alectically; the only threat to it is a much more violent denegation, a radical denial and dis-avowal-in a particularly ironic form, since it involves a kind of cannibalistic self-destruction.”
“If the natural world is given to us, then we must be able to respond to that. If we cannot, then we have to eliminate the natural world. It is an undertaking of just this kind that the human race has embarked upon, launching itself, particularly in modern times, into ever-increasing ab-straction, going so far as to create a hegemonic structure that liberates us totally from the natural order. By this global performance, this technical scheming, this substitution of a controllable universe made by our own hand, we are probably trying to ward off the anxiety produced by everything that has escaped us since the beginning, by what has been given to us without our having anything to give back.”
“And those who still have a glimmer of nostalgia in them are asking why the world is so vulnerable to such a project of 'globalization' and why the human being is so vulnerable to this project of systematically eliminating the human.”
“Seen from this standpoint, Evil is never the reverse side or enemy of Good (in which case, it would be enough simply to make it function as a negative mirror, with a final redemption resulting). It simply no longer exists! It is merely illusion and phantasmagoria. At this point of total ascendancy that is the current or potential situation of global omnipotence, Good no longer needs Evil in order to exist. Positivity no longer takes any account whatever of negativity, either as diabolical force or as dialectical antithesis.”
“the negative fades, when the prohibitions, controls, inequalities and differences disappear one by one, the better to internalize themselves in the mental sphere, it is at this point that Evil, as undesirable alien, becomes ventriloquous.”
“the only No that genuinely constitutes an event is this strange, non-political, non-dialectical, elusive No, since it runs counter to enlightened self-interest. It is a No that isn't the opposite of a Yes (the No of the things that can exist without their opposites), but might be said to be closer to a silent rejection of the kind that makes Bartleby say, I would prefer not to!' I am not playing the game! (But without aspiring to provide a reason.”
“If all the peoples decked out in the signs of whiteness and with all the exotic technologies are at the same time the living parody of these things, a deriding of them, this is because these things are quite simply laughable, but we can no longer see it. It is when they extend to the global level that universal values are revealed as a swindle. If there was an original— historical and Western-event of modernity, we have exhausted all its consequences and it has taken a fatal, farcical turn for us ourselves.
But the logic of modernity demanded that we impose it on the entire world, demanded that the fatum of the Whites should be that of the race of Cain”
“And this is, in fact, the problem—that the truth has been stolen by an 'arrogant' discourse that thwarts any form of criticism by short-circuiting it. The real scandal doesn't lie so much in technocratic cynicism as in the breaking of a rule of our social and political game, which says that the corruption is on one side and the protest against it on the other. If the corrupt no longer respect this protocol, if they lay out their hands for all to see, without even doing us the courtesy of hypocrisy, then the ritual mechanism of critical condemnation is taken from us. This is capital laid bare by the capitalists themselves.”
“All that is concealed must be revealed; everything must be reducible to analysis.
Hence the whole effort (particularly since the death of God, who restrained this attempt to break open the natural world) leads to an extension of the field of meaning (of knowl-edge, analysis, objectivity and reality).”
“the shock wave from this abolition of the negative and the counter-gift…Having abolished the negative, it can no longer even be denied 'di-alectically; the only threat to it is a much more violent denegation, a radical denial and dis-avowal-in a particularly ironic form, since it involves a kind of cannibalistic self-destruction.”
“If the natural world is given to us, then we must be able to respond to that. If we cannot, then we have to eliminate the natural world. It is an undertaking of just this kind that the human race has embarked upon, launching itself, particularly in modern times, into ever-increasing ab-straction, going so far as to create a hegemonic structure that liberates us totally from the natural order. By this global performance, this technical scheming, this substitution of a controllable universe made by our own hand, we are probably trying to ward off the anxiety produced by everything that has escaped us since the beginning, by what has been given to us without our having anything to give back.”
“And those who still have a glimmer of nostalgia in them are asking why the world is so vulnerable to such a project of 'globalization' and why the human being is so vulnerable to this project of systematically eliminating the human.”
Displaying 1 - 25 of 25 reviews