What do you think?
Rate this book
Ο χρόνος μετρά ανάποδα
...Όχι, δε λέω πως υπάρχουν πνεύματα. Δεν υπάρχουν φαντάσματα, δεν υπάρχει κόλαση ούτε και παράδεισος. Όταν πεθαίνουμε γινόμαστε χώμα και λίπασμα γι’ αυτούς που είναι να ’ρθουν. Και η ζωή μας... η ζωή μας γίνεται παρακαταθήκη και, αν το κληροδότημά μας ήταν καλό, κρίνεται από τα δικαιώματα που έχουν τα παιδιά μας...
Μια ιστορία που εκτυλίσσεται εκεί όπου μπερδεύονται πραγματικότητα και ψευδαισθήσεις, λογική και παράλογο, δίκαιο και άδικο, ηθικό και ανήθικο, ελπίδα και αυταπάτες. Μια ιστορία που δε θα μπορούσε να έχει παρά μόνο ένα τέλος.
Και ποια είμαι εγώ που σας μιλάω; Μια από εσάς. Κι αν ξέρω κάτι παραπάνω, αυτό είναι η ζωή που έζησα. Τους αγάπησα τους ανθρώπους με όλη μου την καρδιά, όμως δεν ήξερα τι έπρεπε να κάνω για το καλό τους. Δεν ήξερα και έκανα λάθη, μεγάλα λάθη και σοβαρά. Το σοβαρότερο απ’ όλα είναι που άργησα. Άργησα και να αγαπήσω και να μιλήσω και να πω και να κάνω.
Μια ιστορία που εκτυλίσσεται εκεί όπου μπερδεύονται πραγματικότητα και ψευδαισθήσεις, λογική και παράλογο, δίκαιο και άδικο, ηθικό και ανήθικο, ελπίδα και αυταπάτες. Μια ιστορία που δε θα μπορούσε να έχει παρά μόνο ένα τέλος.
Και ποια είμαι εγώ που σας μιλάω; Μια από εσάς. Κι αν ξέρω κάτι παραπάνω, αυτό είναι η ζωή που έζησα. Τους αγάπησα τους ανθρώπους με όλη μου την καρδιά, όμως δεν ήξερα τι έπρεπε να κάνω για το καλό τους. Δεν ήξερα και έκανα λάθη, μεγάλα λάθη και σοβαρά. Το σοβαρότερο απ’ όλα είναι που άργησα. Άργησα και να αγαπήσω και να μιλήσω και να πω και να κάνω.
320 pages, Paperback
Published August 1, 2016
5 people want to read
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 3 of 3 reviews
February 21, 2017
'' Έσβησα το τσιγάρο και κάθησα μπροστά της, όπως είχε γίνει ξανά πριν από πολλές μέρες, φύσηξα για να φύγει η σκόνη και άρχισα ένα ένα να πατάω τα πλήκτρα της. Μοντέλο Τόμσον του 1950 και, όπως όλες οι συγγενικές της, έβγαζε σε κάθε χτύπο ένα θόρυβο που δεν έμοιαζε με τον ήχο καμιάς άλλης.''
Τέλος εισαγωγής και αρχή μιας ιστορίας με έντονο το στοιχείο του μυστηρίου από την αρχή μέχρι το τέλος. Αρχή μιας ιστορίας που κλείνει μέσα της δύο κόσμους , τον πραγματικό που ζει η Φαίδρα δημοσιογράφος γύρω στα τριάντα, και εκείνον τον φανταστικό που ζει μέσα από το μυαλό της, '' σαν παραμύθι ή σαν όνειρο και εφιάλτη '' .
Ένας φόνος και μια εξαφάνιση γίνονται αυτοσκοπός της, μιας και έχει φτάσει σε αδιέξοδο η ζωή της. Αρχίζει και ξεδιπλώνει το δικό της κουβάρι των υποχωρήσεων, των συμβιβασμών αλλά και των ονείρων, και παράλληλα ζει μέσα από μια άλλη ιστορία εκείνη του φανταστικού. Όπου ... είκοσι τέσσερις φόνοι σε ισάριθμους μήνες ζητούν εξιχνίαση.
Η έρευνα από έναν αδιάβλητο αστυνομικό οδηγεί στην ιστορία της πόλης τους. Μιας πόλης που ονομάζεται Κ.Π. και εξουσιάζεται από την 70χρονη Ρωξάνη την εναπομείνουσα μιας ισχυρής οικογένειας του τόπου. Βιομηχανία, αστυνομία και τύπος είναι στα χέρια της. Η πόλη Κ.Π. περιτριγυρίζεται από ψηλά τείχη και χωρίζεται σε δύο μέρη. Την κάτω πόλη και τη σύγχρονη. Η κάτω πόλη δεν έχει καθόλου αστυνόμευση και εκεί ζουν τα περιθωριακά στοιχεία. Η σύγχρονη πόλη δομημένη άρτια φαίνεται να είναι ιδανική. Υπάρχει και ο Υπόγειος. Εκεί βρίσκονται τα εργοστάσια, τα εργαστήρια, οι φυλακές, οι υπόνομοι και όλα τα μέσα μαζικής συγκοινωνίας.Τίποτα δεν επιτρέπεται να λερώνει την πάνω πόλη τη σύγχρονη.
Μυστήριο, ατμόσφαιρα, ερωτηματικά που καλούνται να απαντηθούν, προβληματισμοί, σκέψεις και μηνύματα πολλά, δίνονται από τη συγγραφέα με μια γραφή σωστή, δυνατή, κοφτερή, ωμή, σκληρή, αλλά και περιγραφική και τρυφερή εκεί που απαιτείται. Πετυχαίνει κατά τη γνώμη μου σωστά τη διασταύρωση πραγματικού και φανταστικού κόσμου και τους παραλληλισμούς που επιχειρεί .
Η Κ.Π είναι στην ουσία η σημερινή κοινωνία. Ο υπόγειος είναι τα θεμέλια της. Η επιφάνεια είναι η εξουσία. Τα τείχη γύρω από την πόλη είναι η έλλειψη δημοκρατίας, ελευθερίας και η υποταγή στην εξουσία.
Η Νεφέλη Καζάκη είναι 28 χρονών και ζει στη Θεσσαλονίκη. Είναι τα μόνα στοιχεία στο βιογραφικό της. Αυτά αρκούν όμως γιατί το στίγμα που αφήνει εκείνο της σκέψης και του προβληματισμού, καθώς και η γραφή της είναι στοιχεία δυνατά και καθοριστικά για να με κάνουν σαν αναγνώστρια να ξεχωρίσω αυτό το βιβλίο.
Τέλος εισαγωγής και αρχή μιας ιστορίας με έντονο το στοιχείο του μυστηρίου από την αρχή μέχρι το τέλος. Αρχή μιας ιστορίας που κλείνει μέσα της δύο κόσμους , τον πραγματικό που ζει η Φαίδρα δημοσιογράφος γύρω στα τριάντα, και εκείνον τον φανταστικό που ζει μέσα από το μυαλό της, '' σαν παραμύθι ή σαν όνειρο και εφιάλτη '' .
Ένας φόνος και μια εξαφάνιση γίνονται αυτοσκοπός της, μιας και έχει φτάσει σε αδιέξοδο η ζωή της. Αρχίζει και ξεδιπλώνει το δικό της κουβάρι των υποχωρήσεων, των συμβιβασμών αλλά και των ονείρων, και παράλληλα ζει μέσα από μια άλλη ιστορία εκείνη του φανταστικού. Όπου ... είκοσι τέσσερις φόνοι σε ισάριθμους μήνες ζητούν εξιχνίαση.
Η έρευνα από έναν αδιάβλητο αστυνομικό οδηγεί στην ιστορία της πόλης τους. Μιας πόλης που ονομάζεται Κ.Π. και εξουσιάζεται από την 70χρονη Ρωξάνη την εναπομείνουσα μιας ισχυρής οικογένειας του τόπου. Βιομηχανία, αστυνομία και τύπος είναι στα χέρια της. Η πόλη Κ.Π. περιτριγυρίζεται από ψηλά τείχη και χωρίζεται σε δύο μέρη. Την κάτω πόλη και τη σύγχρονη. Η κάτω πόλη δεν έχει καθόλου αστυνόμευση και εκεί ζουν τα περιθωριακά στοιχεία. Η σύγχρονη πόλη δομημένη άρτια φαίνεται να είναι ιδανική. Υπάρχει και ο Υπόγειος. Εκεί βρίσκονται τα εργοστάσια, τα εργαστήρια, οι φυλακές, οι υπόνομοι και όλα τα μέσα μαζικής συγκοινωνίας.Τίποτα δεν επιτρέπεται να λερώνει την πάνω πόλη τη σύγχρονη.
Μυστήριο, ατμόσφαιρα, ερωτηματικά που καλούνται να απαντηθούν, προβληματισμοί, σκέψεις και μηνύματα πολλά, δίνονται από τη συγγραφέα με μια γραφή σωστή, δυνατή, κοφτερή, ωμή, σκληρή, αλλά και περιγραφική και τρυφερή εκεί που απαιτείται. Πετυχαίνει κατά τη γνώμη μου σωστά τη διασταύρωση πραγματικού και φανταστικού κόσμου και τους παραλληλισμούς που επιχειρεί .
Η Κ.Π είναι στην ουσία η σημερινή κοινωνία. Ο υπόγειος είναι τα θεμέλια της. Η επιφάνεια είναι η εξουσία. Τα τείχη γύρω από την πόλη είναι η έλλειψη δημοκρατίας, ελευθερίας και η υποταγή στην εξουσία.
Η Νεφέλη Καζάκη είναι 28 χρονών και ζει στη Θεσσαλονίκη. Είναι τα μόνα στοιχεία στο βιογραφικό της. Αυτά αρκούν όμως γιατί το στίγμα που αφήνει εκείνο της σκέψης και του προβληματισμού, καθώς και η γραφή της είναι στοιχεία δυνατά και καθοριστικά για να με κάνουν σαν αναγνώστρια να ξεχωρίσω αυτό το βιβλίο.
January 29, 2020
Μόλις τελείωσα αυτό το βιβλίο και ειλικρινά δεν ξέρω τι ήταν αυτό που διάβασα. Άλλο περίμενα όταν είχα διαβάσει για πρώτη φορά την περίληψη, άλλο αντίκρυσα στην αρχή του βιβλίου κι άλλο ήταν στην πραγματικότητα.
Ειδικότερα, περίμενα να διαβάσω μια ιστορία με μια παράλληλη διάσταση μέσα στον δικό μας κόσμο καθώς στο οπισθόφυλλο έχει την φράση «Μια ιστορία που εκτυλίσσεται εκεί όπου μπερδεύονται πραγματικότητα και ψευδαισθήσεις» ή κάτι άλλο τέλος πάντων σε σχέση με αυτό που ήταν η ιστορία. Όταν διάβασα τον πρόλογο, μου είχε φανεί εντελώς άκυρος σε σχέση με την περίληψη κι αυτό γιατί δεν είχα διαβάσει τις πρώτες 180 σελίδες (γιατί μετά από εκεί αρχίζει να βγάζει νόημα η ιστορία). Το πρώτο μέρος του βιβλίου, παρουσίαζε στην ουσία μια δυστοπική πραγματικότητα η οποία ήταν μια ψευδαίσθηση μέσα στην οποία είχε επιλέξει να ζει μια σχιζοφρενής (?) σε ένα ψυχιατρείο της Θεσσαλονίκης. Σε αυτό το δυστοπικό περιβάλλον, υπάρχουν τείχη γύρω από μια πόλη (βασικά ήταν 2 πόλεις αλλά δεν κατάλαβα πως χωρίζονταν στην Άνω και την Κάτω Πόλη) με εκατομμύρια κατοίκους και 4 ισχυροί που κάνουν τα πάντα για να δυσκολεύουν την ζωή του λαού. Αλλόκοτα πράγματα συμβαίνουν στην λεγόμενη Κάτω Πόλη, φόνοι άσχετοι και φόνοι αλυσίδες, βία και περισσότερη βία. Μια ομάδα ανθρώπων θέλει να φέρει την αλλαγή ώστε να επανέλθει η ελευθερία. Παράλληλα με αυτή την ιστορία (στο δεύτερο και το τρίτο μέρος του βιβλίου), η σχιζοφρενής (?) μας αφηγείται και γεγονότα της πραγματικής της ζωής και πως οδηγήθηκε στο ψυχιατρείο.
Γενικά, το βιβλίο είτε ήταν κακογραμμένο, είτε ήταν ένα φιλοσοφικό κείμενο το οποίο εγώ δεν μπόρεσα να καταλάβω πλήρως. Δεν είμαι σίγουρη σε ποια κατηγορία βιβλίου ανήκει. Θέλω να πω, ούτε δυστοπικό είναι γιατί η μία ιστορία είναι παραλογισμοί, αλλά ούτε και μυστηρίου ή κάτι άλλο επειδή γνωρίζουμε ήδη το τέλος από την αρχή του βιβλίου.
Η συγγραφέας δίνει μεγάλη βάση στις περιγραφές σε σημείο που καταντά ενοχλητικό ακόμα και για εμένα που μου αρέσουν οι λεπτομέρειες. Ακόμα, κατά την άποψή μου, κάθε συναίσθημα παραήταν υπερβολικό και δραματικό έτσι όπως ήταν αποτυπωμένο. Αυτό συνέβαινε ίσως επειδή η αφηγήτρια είχε ψυχολογικά προβλήματα. Εκτός από τα παραπάνω, η συγγραφέας μπέρδευε καταστάσεις και πρόσωπα καθώς και την χρονική ακολουθία των γεγονότων, με αποτέλεσμα να μπερδεύει τον αναγνώστη.
Στα θετικά του βιβλίου ήταν πως υπήρχε λυρικότητα, κλασσικό χαρακτηριστικό των Ελλήνων συγγραφέων (κατά την άποψή μου τουλάχιστον) και πως στο τέλος άφηνε τροφή για σκέψη. Μόλις ο αναγνώστης τελειώνει την ανάγνωση, αρχίζει να έχει δεύτερες σκέψεις για την ζωή που ζει, για την κοινωνία γενικότερα. Δεν θα μπω σε παραπάνω ανάλυση γιατί θεωρώ πως το θέμα που αναπτύσσει απαιτεί ολόκληρη έκθεση πολλών σελίδων.
Η αφήγηση του βιβλίου ήταν είτε πρωτοπρόσωπη από την μεριά της Φαίδρας, είτε τριτοπρόσωπη από την μεριά άλλων προσώπων. Η γλώσσα, άλλες φορές ήταν λυρική και άκρως ποιητική και άλλες ήταν ωμή με πολλές λεπτομέρειες εξίσου.
Δεν ξέρω αν θα το συνιστούσα. Ήταν πολύ μπερδεμένο και σίγουρα για να το κατανοήσει κάποιος όπως πρέπει, είναι απαραίτητο να έχει καθαρό μυαλό.
Ειδικότερα, περίμενα να διαβάσω μια ιστορία με μια παράλληλη διάσταση μέσα στον δικό μας κόσμο καθώς στο οπισθόφυλλο έχει την φράση «Μια ιστορία που εκτυλίσσεται εκεί όπου μπερδεύονται πραγματικότητα και ψευδαισθήσεις» ή κάτι άλλο τέλος πάντων σε σχέση με αυτό που ήταν η ιστορία. Όταν διάβασα τον πρόλογο, μου είχε φανεί εντελώς άκυρος σε σχέση με την περίληψη κι αυτό γιατί δεν είχα διαβάσει τις πρώτες 180 σελίδες (γιατί μετά από εκεί αρχίζει να βγάζει νόημα η ιστορία). Το πρώτο μέρος του βιβλίου, παρουσίαζε στην ουσία μια δυστοπική πραγματικότητα η οποία ήταν μια ψευδαίσθηση μέσα στην οποία είχε επιλέξει να ζει μια σχιζοφρενής (?) σε ένα ψυχιατρείο της Θεσσαλονίκης. Σε αυτό το δυστοπικό περιβάλλον, υπάρχουν τείχη γύρω από μια πόλη (βασικά ήταν 2 πόλεις αλλά δεν κατάλαβα πως χωρίζονταν στην Άνω και την Κάτω Πόλη) με εκατομμύρια κατοίκους και 4 ισχυροί που κάνουν τα πάντα για να δυσκολεύουν την ζωή του λαού. Αλλόκοτα πράγματα συμβαίνουν στην λεγόμενη Κάτω Πόλη, φόνοι άσχετοι και φόνοι αλυσίδες, βία και περισσότερη βία. Μια ομάδα ανθρώπων θέλει να φέρει την αλλαγή ώστε να επανέλθει η ελευθερία. Παράλληλα με αυτή την ιστορία (στο δεύτερο και το τρίτο μέρος του βιβλίου), η σχιζοφρενής (?) μας αφηγείται και γεγονότα της πραγματικής της ζωής και πως οδηγήθηκε στο ψυχιατρείο.
Γενικά, το βιβλίο είτε ήταν κακογραμμένο, είτε ήταν ένα φιλοσοφικό κείμενο το οποίο εγώ δεν μπόρεσα να καταλάβω πλήρως. Δεν είμαι σίγουρη σε ποια κατηγορία βιβλίου ανήκει. Θέλω να πω, ούτε δυστοπικό είναι γιατί η μία ιστορία είναι παραλογισμοί, αλλά ούτε και μυστηρίου ή κάτι άλλο επειδή γνωρίζουμε ήδη το τέλος από την αρχή του βιβλίου.
Η συγγραφέας δίνει μεγάλη βάση στις περιγραφές σε σημείο που καταντά ενοχλητικό ακόμα και για εμένα που μου αρέσουν οι λεπτομέρειες. Ακόμα, κατά την άποψή μου, κάθε συναίσθημα παραήταν υπερβολικό και δραματικό έτσι όπως ήταν αποτυπωμένο. Αυτό συνέβαινε ίσως επειδή η αφηγήτρια είχε ψυχολογικά προβλήματα. Εκτός από τα παραπάνω, η συγγραφέας μπέρδευε καταστάσεις και πρόσωπα καθώς και την χρονική ακολουθία των γεγονότων, με αποτέλεσμα να μπερδεύει τον αναγνώστη.
Στα θετικά του βιβλίου ήταν πως υπήρχε λυρικότητα, κλασσικό χαρακτηριστικό των Ελλήνων συγγραφέων (κατά την άποψή μου τουλάχιστον) και πως στο τέλος άφηνε τροφή για σκέψη. Μόλις ο αναγνώστης τελειώνει την ανάγνωση, αρχίζει να έχει δεύτερες σκέψεις για την ζωή που ζει, για την κοινωνία γενικότερα. Δεν θα μπω σε παραπάνω ανάλυση γιατί θεωρώ πως το θέμα που αναπτύσσει απαιτεί ολόκληρη έκθεση πολλών σελίδων.
Η αφήγηση του βιβλίου ήταν είτε πρωτοπρόσωπη από την μεριά της Φαίδρας, είτε τριτοπρόσωπη από την μεριά άλλων προσώπων. Η γλώσσα, άλλες φορές ήταν λυρική και άκρως ποιητική και άλλες ήταν ωμή με πολλές λεπτομέρειες εξίσου.
Δεν ξέρω αν θα το συνιστούσα. Ήταν πολύ μπερδεμένο και σίγουρα για να το κατανοήσει κάποιος όπως πρέπει, είναι απαραίτητο να έχει καθαρό μυαλό.
September 27, 2020
Περίμενα πως κ πως να τελειώσει αυτό το βιβλίο να ξεκινήσω το επόμενο. Δεν αξίζει να το ξεκινήσετε, τοσο περίπλοκο που καταντάει εκνευριστικό. Δεν έβγαλα ούτε λεπτό νόημα..χαμένος χρόνος
Displaying 1 - 3 of 3 reviews