14 juillet

by Éric Vuillard

La prise de la Bastille est l’un des évènements les plus célèbres de tous les temps. On nous récite son histoire telle qu’elle fut écrite par les notables, depuis l’Hôtel de ville, du point de vue de ceux qui n’y étaient pas. 14 Juillet raconte l’histoire de ceux qui y étaient. Un livre ardent et épiphanique, où notre fête nationale retrouve sa grandeur tumultueuse.

Genres: History, Nonfiction, France, French Literature, Politics, Roman, Historical

208 pages, Paperback

First published August 17, 2016

About the author

Born in Lyons in 1968, Éric Vuillard is a French author and film director. His books include Conquistadors (winner of the Ignatius J. Reilly prize 2010), and La Bataille de l'occident and Congo, for both of which he was awarded the 2012 Franz-Hessel prize and the 2013 Valery-Larbaud prize. Sorrow of the Earth is the first of his titles to be translated into English.

Reviews

[Libros Prestados · Rating 4 out of 5]

Vuillard está indignado y quiere que el lector también lo esté. Mucho.

Me maravilla la forma tan lírica en la que Vuillard refleja la ira. Pues es ese sentimiento, junto con el hastío y la sed de justicia, lo que levantó al pueblo de Francia ese julio de 1789. Es esta una novela sociológica, en cierta manera. No tiene protagonistas. Es el pueblo el que se rebeló y es el pueblo el que trata de retratar. El pueblo como masa polifacética, el pueblo como entidad política, mayor que la suma de los individuos que la conforman. Por eso, aunque el autor se esfuerza en nombrar tantas personas que puede en el libro (tantas como han sido olvidadas a lo largo de los siglos), se diría que en vez de protagonistas, hay un protagonista plural que cambia de nombre. Porque cada uno de las personas de esta historia (que conforma la Historia) fue protagonista por un corto periodo de tiempo, el suficiente para hacerlo brillar: tanto si fue una hora para llevar un cañón a un sitio concreto o los segundos que tardó en ser disparado y morir en un momento concreto para cambiar las tornas.

Vuillard se empeña en destacar a todos y a ninguno, de tal manera que incluso nombra a personajes que sí pasarían a los anales de la Historia, elevados como protagonistas por historiadores, para dejar claro que su aportación fue mínima y que se libraron de ser molidos a palos por el pueblo francés, el pueblo soberano. Este alzamiento popular no tuvo líderes.

Lo que le achaco a este libro es que el autor presupone cierta cultura en el lector; ciertos conocimientos históricos y cierta cultura franceses, para ser exacta. Hay menciones que si no, pasarán completamente desapercibidas o ni siquiera se entenderán. El libro al completo se entiende, pero se pierden ciertas sutilezas, cierta comprensión más profunda.

Pero igualmente, se lee en un suspiro y me gusta indignarme con Vuillard, así que para mí ha estado genial.

[Trotalibros · Rating 2 out of 5]

14 de julio narra las causas y el desarrollo de la toma de la Bastilla, con la que París consiguió armarse y culminar la Revolución Francesa. Empecé a leer esta novela con unas expectativas altísimas provenientes de lo muchísimo que me gustó El orden del día y lo muchísimo que me apasiona el tema de la Revolución Francesa. Empezó bien, me reencontré con el Vuillard que ganó el Goncourt, este que te hace vivir el vértigo de la Historia, la intensidad de un momento tan clave como el fin del Antiguo Régimen, la voz apasionada y desatada que te acerca al instante eterno, la hábil pluma que se desliza por los detalles, por lo anecdótico y por las vidas anónimas que cambiaron el curso del mundo. Sin embargo, Vuillard comete -a mi parecer- el error de seguir el mismo esquema que El orden del día en un terreno (el de la Revolución Francesa) del que se conocen muchos menos datos, intervino mucha más gente y fue bastante más caótico que el ascenso del nazismo al poder y su amenaza sobre Austria. La decisión de concentrarse en un rincón de un fenómeno histórico (en este caso, el de la toma del célebre castillo) no es suficiente aquí. El resultado es que, a partir de la mitad del libro (es decir, a partir del asedio a la Bastilla) el narrador se refugia en lo imaginado e hipotético, el ritmo decae, el interés del lector se agota y la narración se pierde entre personajes insulsos que se pierden en la muchedumbre. Una pena. Aprobado, pero sin el notable que sí obtuvo El orden del día.

RESEÑA COMPLETA: https://youtu.be/VXXicPX-uVE

[Lito · Rating 4 out of 5]

Η ημέρα της αλώσεως της Βαστίλλης, ένα από τα πιο εμβληματικά γεγονότα όλων των εποχών, εξιστορημένη από τη πλευρά των αφανών ηρώων.
Ο Eric Vouillard με τη σαγηνευτική γραφή του μας μεταφέρει το κλίμα εκείνης της ημέρας.
Ένα ιστορικό μυθιστόρημα αλλιώτικο.
Πρωταγωνιστής η ίδια η Ιστορία, το ανώνυμο πλήθος, αμόρφωτοι άνθρωποι στο σύνολό τους που πλήττονται απο τη φτώχεια, τσαγκάρηδες, αμαξάδες, πιλοποιοί, λουλουδούδες, ταβερνιάρηδες, εργάτες, ξυλουργοί, άνθρωποι που εξεγείρονται χωρίς να ξέρουν τι κάνουν. Παρασυρμένοι στη δίνη μιας γενικευμένης αγανάκτησης, λειτουργώντας αυθόρμητα, γίνονται αυτοί που θα αλλάξουν τον ρου της Ιστορίας.
Ένα ψηφιδωτό του Παρισιού της 14ης Ιουλίου 1789 δοσμένο με εξαιρετική μαεστρία!

[Lina Alsagient · Rating 3 out of 5]

Την ιστορία ο λαός την ζει, δεν την γράφει. Ο Vuillard δίνει φωνή σε αυτούς που την έφτιαξαν και σε εμάς γεύση και οσμή για όσα έγιναν αλλά όχι ιδιαίτερες συγκινήσεις.

[B. Faye · Rating 2 out of 5]

Υποδεέστερο της Ημερήσιας Διάταξης Δεν έμαθα κάτι και αντιθέτως βαρέθηκα πολύ ....

[Georgina Koutrouditsou · Rating 5 out of 5]

Το κείμενό μου που συνοδεύει την άριστη βαθμολογία: https://slpress.gr/politismos/eric-vu...

[Ernst · Rating 2 out of 5]

2,5 🌟 Dokudrama über den Sturm auf die Bastille, 14.7.1789. Hitze, Dreck, Waffen, Verletzte, Menschenmassen. Gefühlt 1000 Namen werden in dem schmalen Buch von 130 Seiten genannt. Vielleicht sind es nicht 10 pro Seite aber es gibt Seiten, die sind voll mit Namen. Der Autor will sie in Erinnerung rufen und es sind nicht die bekannten Namen, die in jedem Geschichtsbuch stehen.
Wie aus einer Drohnenperspektive wird das Geschehen erfasst, mal reingezoomt, Individuen benannt und ein paar “Wikipedia-artige” Infos, was über sie bekannt ist.
Erinnerungen an ein unrühmliches Ereignis der jüngsten Geschichte werden getriggert, der Sturm auf das Kapitol.

Er verwendet eine wuchtige Sprache, entwirft ein literarisches Wimmelbild, fängt die Atmosphäre ein, bemüht sich zumindest redlich das zu tun.
Aber dennoch musste ich mich gewaltig durchkämpfen.

Irgendwie funktioniert das alles nicht so gut als Erzählung. Was soll’s, 130 Seiten sind schnell gelesen. Für Leser die sich stark für die französische Revolution interessieren, möglicherweise ein Zugewinn. Mich hat es leider nicht gepackt, obwohl mich das Thema durchaus fesseln könnte.

Wahrscheinlich hätte ich der Geschichte (eine Story in Romanform gibt es ja nicht, „nur“ das historische Ereignis) anhand eines persönlichen Einzelschicksals besser folgen können. Aber der Autor versucht halt sehr redlich das gesamte Wimmelbild zu beschreiben. Das ist ok und hat auch sicher großen Wert, nur hat es mir halt leider kein Lesevergnügen bereitet.

Die Tagesordnung fand ich literarisch deutlich attraktiver, aber das mag am Gegenstand liegen. Das Szenario ist im Vergleich dazu ein Kammerspiel und es kommen nur wenige Protagonisten darin vor und der Zoom ist permanent an. Dabei hatte ich auch nicht den Eindruck, dass er als Autor bei der Beschreibung und Charakterisierung seiner Figuren große Schwierigkeiten hat. Beim 14. Juli allerdings hatte ich diesen Eindruck sehr stark. Alle Figuren die hier auftreten bleiben oberflächlich, es wird ihnen irgendeine Handlung zugeschrieben, vielleicht wird noch ihr Äußeres beschrieben, aber sie bleiben Zinnsoldaten oder Playmobil-Figuren. Sicher das ist erklärbar weil der Autor ihnen nichts andichten will was nicht auf historischen Fakten beruht, redlich wie gesagt, aber literarisch unbefriedigend. Ich bin jetzt nicht mehr so sicher, ob ich nochmal zu diesem Autor zurückkehren werde.

[Skorofido Skorofido · Rating 2 out of 5]

Κάθε λαός που σέβεται τον εαυτό του, έχει και την επαναστασούλα του… Οι Αμερικάνοι με τον Ουάσιγκτον (άσχετο τώρα αν από αρχιστράτηγος κατέληξε πόλη), εμείς τον Κολοκοτρώνη μας και οι Γάλλοι τον Μαρά, τον Δαντόν και τον Ροβεσπιέρο τους…
Κι επειδή για να γίνει μία επανάσταση, δεν φτάνουν μόνο όλα όσα έχει «μαζέψει» ο λαός αλλά χρειάζεται και μια σπίθα, για τη Γαλλία ήταν η πτώση της Βαστίλης, η 14η Ιουλίου…
Ο συγγραφέας αποφασίζει να μας διηγηθεί από την ανάποδη τα τεκταινόμενα της ιστορικής αυτής μέρας… όχι από την πλευρά της επίσημης ιστοριογραφίας αλλά να δώσει φωνή στο ανώνυμο πλήθος… να δείξει πως βρέθηκε ξαφνικά το «μπαρούτι» στα χέρια του και πως το χειρίστηκε… με δυο λόγια, ο Vuillard προσπάθησε να δώσει στο ανώνυμο πλήθος, ονοματεπώνυμο, στην κυριολεξία όμως…
Και μέχρι εδώ όλα ωραία και καλά… Η ιδέα, η πρόθεση πολύ καλή…
Μετά όμως, αρχίζει ένα name drop καταιγιστικό σε όλο το βιβλίο, ονόματα δρόμων, ανθρώπων, κτιρίων που χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα… και ο αναγνώστης φυσικά το ενδιαφέρον του…
Επειδή επίσης επικεντρώνεται τόσο πολύ σε κάποιες λεπτομέρειες, θεωρώντας προφανώς πως όλα τα υπόλοιπα είναι ήδη γνωστά, υπήρχαν κάποια gaps… δεν ξέρω αν ήμουν Γάλλος αναγνώστης πως θα μου φαινόταν… όμως ως Έλλην, υπήρχαν κενά που δεν μπορούσα να παρακολουθήσω και δεν ήθελα να κάνω μάθημα ιστορίας ψάχνοντας στο διαδίκτυο…
Με τούτα και με τ’άλλα, δεν υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος ήρωας για να συνδεθείς, όλοι έρχονται και παρέρχονται, δεν υπάρχει συγκεκριμένη ιστορία για να συνδεθείς, λίγο από δω λίγο από κει σαν τις πεταλουδίτσες της νύχτας… Πατριώτη, με ξανάχασες ως αναγνώστη, δεν μπορούσα να παρακολουθήσω πάνω από μερικές σελίδες…
Ωστόσο, η γλώσσα ήταν υπέροχα ποιητική και τη λάτρεψα… βέβαια, τώρα αυτό ίσως να είναι άθλος του μεταφραστή και ουχί του συγγραφέα, αυτό είναι κάτι που ποτέ δεν θα το μάθουμε ποτέ…

[Ioulia Ilvanidou · Rating 3 out of 5]

3,5

[Lili Aurelie · Rating 2 out of 5]

L'idée du livre, c'est de vivre ce jour historique avec les révolutionnaires. On sent que l'auteur a à cœur de redonner des noms, des visages, des émotions à la foule qui fit la révolution. Mais trop. Du coup, au lieu de se concentrer sur quelques personnages et les développer, l'auteur a pris le parti de s'intéresser à tout le monde. C'est donc une succession de noms, de professions, de descriptions très sommaires. Personnellement, je trouve l'intention louable mais illisible. D'autant que l'écriture (vieillotte et, de mon point de vue, un peu prétentieuse) m'a rebutée. Bref, une grosse déception. Point positif cependant : j'ai envie de lire d'autres choses sur cette période

[Alberto Delgado · Rating 2 out of 5]

Hace un par de meses se estrenó la película francesa Un pueblo y su rey en el que se cuenta la revolución francesa desde el punto de vista de las personas mas humildes que participaron en este histórico momento. Cuando vi que Vuillard había publicado un libro desde el mismo punto de vista lo quise leer de inmediato por lo mucho que me había gustado su anterior libro "El orden y el día". Pero por desgracia ha sido una total decepción por tener los mismos defectos que la pelicula de su compatriota Pierre Schoeller y es que en ningún momento consigue que empatices con una historia tan potente como la que te cuenta y mucho menos con el batiburrillo de personas que van apareciendo y de las que te olvidas de inmediato de la misma forma que desaparecen de la narración. Se me ha echo largo a pesar de ser un libro de pocas páginas.

[Stratos · Rating 2 out of 5]

Κάπου με κούρασε. Ενώ το ΗΜΕΡΗΣΙΑ ΔΙΑΤΑΞΗ ήταν ένα καταπληκτικό βιβλίο που ιστορούσε επίσης μια συγκεκριμένη ιστορική στιγμή. τούτο δώ προσπαθεί μέσα από ιστορίες απλών ανθρ΄πων και με μια βροχή ονομάτων ν΄ αναδείξει μια άλλη πλευρά της Γαλλικής Επανάστασης. Δεν μάθαμε όμως κάτι επιπλέον από τούτο το βιβλίο.

[Monique · Rating 4 out of 5]

Vuillard beschrijft het begin van de Franse Revolutie alsof het gister gebeurd is. Met kracht. Opzwepend, cynisch en beeldend. Alsof je er zelf bij bent en tussen de oproerlingen voor de ophaalbrug van de Bastille staat, badend in de kruitdampen van de geschiedenis. Vive le France! Gele hesjes zijn van alle tijden.

[Antonio Ceté · Rating 4 out of 5]

Los primeros dos o tres capítulos son preciosos de llorar. Luego divaga un poco y se enreda, pero sigue teniendo momentos que bueno en fin qué voy a contar.

Los primros dos o tres capítulos son preciosos de llorar.

[Kapuss · Rating 2 out of 5]

Así es la sedición. Surge en el mundo y lo trastoca; luego su empuje se mitiga, se la cree perdida. Pero un día renace. Su historia es irregular, veleidosa, subterránea y entrecortada. Porque bien hay que vivir, hay que asumir la vida, uno no puede estar siempre rebelándose; se requiere un poco de paz para engendrar hijos, trabajar, amarse y vivir.

[Elionor Sellés · Rating 3 out of 5]

Havia començat a llegir aquest llibre després d’haver llegit L’ordre del dia del mateix autor. Les expectatives eren molt altes i aquestes han estat una mica decebudes perquè he trobat que aquest llibre és una narració, en ocasions reiterativa, i, des del meu punt de vista, poc interessant, molt centrada en l’acció pròpiament dita. Ara bé, he de dir que el nivell literari és molt alt i hi ha algunes frases, en aquest estil sec i auster que usa l’autor, memorables. A tall d’exemple deixo constància d’una “Y así, los hombres escapan del patíbulo como escapan de los libros Historia”.
He llegit la versió en castellà.

[yórgos]

ας πούμε πως η επίσημη ιστορία είναι ένα δελτίο ειδήσεων. ο vuillard,με τις ζωές-βινιέτες των αφανών της ιστορίας, είναι το youtube.

[Alejandro Orradre · Rating 5 out of 5]

La Revolución Francesa siempre ha sido una inspiración para cualquier ámbito artístico. Se cuentan por centenares los cuadros, novelas, música, películas... que hablan de aquellos hechos acaecidos en 1789 y que cambiaron Europa para siempre.

En 14 de julio encontramos un acercamiento a aquel día crucial desde un punto de vista más humano y menos histórico de lo que sucedió en París aquel caluroso día de verano ya tan lejano. De la mano de Éric Vuillard nos metemos en las calles, junto al pueblo que se rebelo ante las autoridades y desbancó la tiranía para tomar las riendas de sus propias vidas.

[Electra · Rating 2 out of 5]

Je ne suis pas faite pour Eric Vuillard. Sa prose, très belle, me laisse pourtant à chaque fois de côté. Je me retrouve sur le trottoir. Impossible de m'attacher aux personnages et je regarde comme une spectatrice éloignée - pourtant ici le sujet m'intéressait vivement. Ma critique sera en ligne prochainement sur mon blog.

[Laurent Kiefer · Rating 4 out of 5]

La prise de la Bastille vue de celles et ceux, les presque anonymes, la plèbe parisienne, dont il ne reste que le nom sur le registre de l'Histoire. L'anti-Michelet : le sang, le tripou, des événements à hauteur d'homme, sublime et dérisoire, comique et pitoyable, loin de la légende, loin de la glorification officielle d'une République en mal de héros.

[Zoli · Rating 4 out of 5]

Eric Vuillard's books are tiny mirrors of certain historic scenes, often dealing with acting individuals (rather than famous persons of history) instead of analysing any bigger picture. They aren't always easy to read as Vuillard has a very distinctive style. But it's definitely worth reading them.

[Veronica · Rating 1 out of 5]

Too exasperated to continue. Vuillard has one idea: lists, and he uses them endlessly. Just can't be bothered to write more about this tedious book -- I made it halfway through over a period of a month, and it's not a long book.

[Dimos Kaniouras · Rating 5 out of 5]

Σε μεταφέρει εξω από τα τείχη της Βαστίλης εκείνο το πολύ ζεστό συννεφιασμένο απόγευμα της 14ης Ιουλίου 1789.Ποιό είναι τ όνομά σου;Ίσως Πιέρ,Φερράν η Ντεσονέλ.Δεν έχει σημασία.Ήσουν εκεί.

[Antero Tienaho · Rating 5 out of 5]

Aivan huikea pieni kirja!

Ranskan vallankumouksen tapahtumista Bastiljin valtaus on varmaan se kuuluisin. Kansa kyllästyy, raivostuu ja yhden päivän aikana valtaa tyrannimaisen kuninkaanvallan symboliksi nousseen linnoituksen. Riippuen kirjoittajasta, tapahtuma saa joko kunnian olla koko vallankumouksen alkupiste tai vähintään se hetki, jolloin kansanjoukot nousevat pääpelureiden joukkoon.

Ongelmana tietysti on, että sanskulotit, se paljon puhuttu kansa, on yleensä aina melkoisen kasvoton ja epämääräinen mössö. Kansa sitä, kansa tätä. Kuka on kansa? Miksi kansa tekee mitä se tekee ja miltä se kansa oikein näyttää? Housuja niillä ei ainakaan ollut, tai siis sellaisia kuin salonkien väellä.

Ja tässä kohtaa Éric Vuillardin 14. heinäkuuta astuu näyttämölle ja vie Anteron sydämen. Vuillard on tutkinut huolellisesti aikalaislähteitä – poliisiarkistoja, muistelmia, raportteja – ja niiden perusteella rakentanut romaanimaisen kertomuksen hikisen, kaoottisen päivän tapahtumista. Tässä tarinassa ei seikkaile kansalliskokouksen puheenpitäjät tai Louis XVI vaan Francois Rousseau (lyhdynsytyttäjä), Naizet (kulkukauppias), Sagault (kultaseppä) ja moni, moni muu.

Päivän kuluessa osa heistä astuu näyttämölle vain kadotakseen välittömästi, osa kuollakseen kesken kaiken. Osa ehtii tehdä pienen teon, toinen vähän suuremman, kolmas ehtii katsoa vierestä ja huutaa riemusta tai pelosta tai vihasta. Kun linnoituksen ulommalle pihalle kavutaan muurin yli, ei sinne tule kuka tahansa vaan vaunuseppä Tournay.


Läpi koko kirjan Vuillardin lause on petollisen tuttavallinen, tarinoiva ja silti (tai ehkä juuri siksi) perhanan terävä. Vallankumouksen väkijoukossa kirotaan elävästi, haistaan hielle ja kustaan vähän housuun, kun tulee oikein paha paikka. Riemuitaan, kun vihattuja sorron symboleita sitten lopulta iltapäivän puolella päästään pistämään päreiksi ja linnoituksen ikkunasta pääsee kusemaan alas vallihautaan. Hien, adrenaliinin, pölyn ja ihmiskehon hajut tuntuu nenässä.

Erityismaininta täytyy myös antaa Lotta Toivaselle, jonka suomennos on herkullisen eloisa. Historia tuntuu elävältä, oikealta elämältä. Poliisipöytäkirjan marginaaliin kirjoitetusta maininnasta Vuillard saa irti huikean kohtauksen. Ja Toivasen suomennos tekee tälle kunniaa.

Ihan siis huikeaa kamaa. Väitän että melkein kenelle tahansa mutta erityisesti, jos a) Ranskan vallankumous kiinnostaa ja/tai b) historiankirjoituksen suurmiehiin ja suuriin linjoihin keskittyminen närästää. Tai jos vaan tykkäät lukea hyviä juttuja, jotka on kirjoitettu tosi, tosi hyvin.

[Lazaros Karavasilis · Rating 4 out of 5]

Βλέποντας τα κύματα της ιστορίας να περνούν.

Ο Βιγιάρ γνωρίζει να κάνει κάτι συγκεκριμένο και αυτό το κάνει καλά: να δίνει μια μυθιστορηματική οπτική σε μεγάλα ιστορικά γεγονότα. Έχει καταπιαστεί με την περίπτωση της αποικιοκρατίας στο Κονγκό, με τη Ναζιστική Γερμανία και το κίνημα της Μεταρρύθμισης του 16ου αιώνα. Ήταν μαθηματικά βέβαιο πως η Γαλλική Επάνασταση δεν θα ξέφευγε απο την θεματολογία του Βιγιάρ.

Σε αντίθεση όμως με άλλα έργα του, εδώ (όπως και στον Πόλεμο των Φτωχών) βλέπουμε την Γαλλική Επανάσταση με τα μάτια των 'απο κάτω': των φουρνά��ηδων, των αγροτών, των εργατών, των άνεργων, των ψαράδων, κτλ. Βλέπουμε δηλαδή τις ιδιομορφίες αυτού που σταδιακά σχηματίζεται ως ένα λαικό υποκείμενο, ως ένας 'λαός', σε μια περίπτωση που αποτελεί το κατεξοχήν παράδειγμα στην σύγχρονη πολιτική ιστορία όταν θέλουμε να παραπέμψουμε κάποιον στο τι σημαίνει αυτή η πολύπλοκη έννοια. Μια οντότητα που σχηματίζεται διστακτικά και άκομψα, αλλά με τόλμη, θέληση, και πυγμή απέναντι στην κατάφωρη αδικία που υφίσταται απο τους βασιλιάδες μέχρι και απο αυτούς που υποτίθεται τους εκπροσωπούν ως τότε. Και όπως έχει δείξει η ιστορία, υπάρχουν όρια στο πόσα μπορεί να υποστεί ένας λαός.

Όλο αυτό το συναίσθημα ενισχύεται απο την αφηγηματική τεχνική του Βιγιάρ που για άλλη μια φορά δεν απογοητεύει. Ο συγγραφέας καταφέρνει ��αι αναδεικνύει την λεπτομέρεια στις μέρες πριν απο την 14η Ιουλίου, απο τον θάνατο μεμονωμένων ανθρώπων μέχρι το πόσο μπορεί να στοιχίσει η απειρία ενός κόσμου που δεν γνωρίζει απο όπλα. Για να γίνει κάτι τέτοιο, θέλει μαεστρία και ο Βιγιάρ την έχει, όπως έχει αποδείξει και σε προηγούμενα έργα του. Προσωπικά, δεν πιστεύω πως κάποιο απο τα όσα έχω διαβάσει μέχρι στιγμής ξεπερνά την Ημερήσια Διάταξη (ο Πόλεμος των Φτωχών έρχεται αρκετά κοντά), αλλά δεν μπορώ παρά να αναγνωρίσω πως και η γραφή και η θεματολογία του Βιγιάρ είναι κάτι που ταιριάζει πολύ στα γούστα μου.

Διαβάζοντας αυτό το βιβλίο, θυμήθηκα μια ρήση ενός καθηγητή μου στο πανεπιστήμιο που μας είχε πει πως η Γαλλική Επανάσταση δεν ξεκίνησε επειδή είχαν διαβάσει όλοι Ρουσώ, Λοκ και Μοντεσκιέ, αλλά επειδή δεν είχαν να φάνε. Το βιβλίο απεικονίζει πολύ καλά αυτή την συνθήκη.

[Felipe Arango Betancourt · Rating 5 out of 5]

El trabajo no se traducía en nada, únicamente en hambre y más pobreza. El trabajo escaseaba y el salario era ridículo. La hambruna acosaba cada vez más. Los precios de los alimentos seguían subiendo por disposición del capricho de los ricos. El despotismo de la monarquía y los nobles era cada vez más desfachatado e intolerable. Todo estaba listo para que la gente estallara. La revolución estaba a las puertas de las casas de los poderosos y de los gobernantes. Mientras tanto el rey cazaba y la reina comía pastel. Lo ignoraban todo.

El autor hace parte de esa masa de personas, está del lado de hombres, mujeres y niños que la historia siempre nos ha mostrado como una masa amorfa, anónima y abstracta. La Historia es construida por hechos, pero omitimos torpemente que los hechos los hacen los hombres y que los hombres tienen rostros, nombres; que son dueños de emociones y sentimientos, que tras de sí hay historias particulares. Y es justo lo que hace el autor, intenta aproximarse (hasta donde le es posible) a esos rostros, a esos nombres, a esas historias que fueron protagonistas del 14 de julio de 1789. Se acerca a esas emociones sentidas, a esas caras de asombro, de miedo, de rabia y de felicidad. Trata de rescatarlas de las tinieblas del tiempo, del pasado infinito y les da una cierta luz de presente.

[Achim ('akim) Schmidt · Rating 3 out of 5]

Lag es an der Übersetzung ins Deutsche oder ist auch das französische Original so uneinheitlich geschrieben?

Das Thema ist im Grunde gut: die heißen Tage der französischen Revolution in anekdotischen Kurzgeschichte erzählt.

Manche Kapitel bedienen sich dabei dem Vokabular der 18. Jahrhunderts, andere versuchen Spannung zu erzeugen, indem Sätze über ganze Seiten geben und wiederum andere sind stilistisch eher wie ein Wikipedia-Artikel (ellenlange Namensauflistungen) mit flapsiger Jetztzeit-Wortwahl verfasst.

Wirklich schade, aber einige Kleinigkeiten konnte ich beim Lesen doch noch lernen.

[Manon Auger · Rating 4 out of 5]

3.5. "14 Juillet" est un bel objet, à la fois volontairement vieillot dans son style (ce que j'ai adoré puisqu'il s'agit de se replonger dans cette journée historique du 18e siècle où l'argot, les patois et le vieux français se mélangent allègrement) et très très contemporain dans son sujet: il s'agit d'élaborer un contre-discours à l'Histoire officielle, celle de Michelet en particulier, qui a élevé des figures héroïques au milieu de la foule, alors que c'est la foule, justement, qui a fait la Révolution. C'est à elle que Vuillard s'attarde, de manière magistrale et haletante dans les premiers chapitres, mais le procédé s'essouffle dans la deuxième moitié du livre et on perd l'intérêt. C'est un brin dommage. Néanmoins je crois avoir trouvé un écrivain contemporain qui me plaît, vraiment. J'ai lu ce livre au hasard d'une recherche et c'est toujours plaisant de tomber sur ce genre de petit bijou. Je lirai ses autres avec bonheur.

[Santiago · Rating 3 out of 5]

Coincideixo en el teu parer, Elionor. Hi ha bona literatura i recreació encertada. La infinitud de les històries personals és el lament d'un impossible al que no s'hi acaba d'arribar mai.:

(...) "no se'ns explica mai la història d'aquelles pobres noies vingudes de la Sologne i de la Picardia, totes aquelles noies boniques rosegades per lan misèria que van pujar aun cotxe de posta amb un simple farcell de drapets (...)

[Ángel · Rating 4 out of 5]

Magnifico relato de la revuelta popular que dio inicio a la llamada Revolución Francesa, de su germen y sus causas, contada con la épica y característica forma de narrar la Historia de Vuillard y desde la perspectiva de la multitud anónima que se alzó. Un relato que envuelve y sumerge en la atmósfera de aquel día y de la época.