¿Cómo se enfrentará Punpun a la realidad de una Aiko adulta? Durante años ha seguido adelante gracias a la visión idealizada de su amor de la infancia, pero es posible que al conocerla de verdad, su sueño se derrumbe.
Inio Asano (浅野いにお, Asano Inio) is a Japanese cartoonist. He is known for his character-driven stories and his detailed art-style, making him one of the most influential manga author of his generation. Asano was born in 1980 and produced his first amateur comics as a teenager. His professional debut happened in 2000 in the pages of the magazine Big Comic Spirits. Since then, he has collaborated with most of the major Japanese magazines of seinen manga (comics for a mature audience). Among Asano's internationally acclaimed works are: the psychological horror Nijigahara Holograph (2003-2005); the drama Solanin (2005-2006); the existentialistic slice-of-life Goodnight Punpun (2007-2013); the erotic A Girl on the Shore (2009-2013); the sci-fi Dead Dead Demon's Dededede Destruction (2014-2022).
Vuelve la excelencia a esta serie. Tal y como esperaba, la llegada del capítulo 100 y sus consecuencias han iniciado una cadena de eventos maravillosa. Maravillosamente horripilante, también. Aquí, las semillas que Asano ha ido plantando a lo largo de siete años de publicación comienzan a germinar con continuos callbacks y el crecimiento de Punpun. Es un tomo insoportable en el mejor de los sentidos, que no se contenta con mostrar a un personaje ya bastante jodido, sino que suma a la ecuación a un segundo. El demonio los cría y ellos se juntan, está claro.
Me fascina la forma en que Asano ha ido creando poco a poco esta historia tan personal. En tomos como el anterior, tan transicional y centrado en el inútil de Pegasus, no podía verse esa maestría narrativa y emocional del autor, así que es una maravilla contemplarla en toda su gloria con estos capítulos. No es un tomo perfecto, claro (que te den, GR), pero sí toca los botones exactos como para volver a conectar conmigo. Punpun por fin se enfrenta a la realidad de aquella sombra que tanto andaba buscando durante diez años y el resultado es francamente inmejorable. El autor sabe representar las mentes desquiciadas de sus personajes sin perderse en la típica hipercaricaturización manganime, que encuentro inaguantable, pero también más allá y ahonda a través de la imagen en estas psiques. Es cierto que no he desarrollado una relación tan importante con Sachi; lo importante, al fin y al cabo, es saber que ella era una de las pocas capaz de ayudar al pobre Punpun a ayudarse a sí mismo. Y sí, ese capítulo final es devastador en su simbología y consecuencias. Me gusta que Asano haya decidido incluir a todos los personajes que formaron parte capital de la vida de Punpun en un solo capítulo para mostrar , aunque creo que no digo nada nuevo si afirmo que Yûichi y Midori deberían haber tenido una preparación previa.
En general, este es un tomo más que sólido que inicia el tono sórdido de la serie a partir de ahora. Es, como he dicho, toda una experiencia que genera impotencia, más aún en retrospectiva. La leyenda del Tanabata continúa con su simbología por fin y, conocida la historia, lo que está por venir no es bonito. Nuestro Altair favorito ha puesto de vez en cuando los cuernos, sí, pero es ahora cuando los cuernos forman parte de él. Ganazas.
Comentarios preliminares:[CONTIENE SPOILERS] Puntaje: 4.5 A cada tomo la obra mejora en su calidad dramática y narrativa y desde el tomo 8 me vienen gustando como para ponerle 5 estrellas. Me volví bastante insensible con la carga depresiva de la obra, creo que ya me acostumbré lo cual en parte es bueno porque me estaba haciendo pelota. Algunas actitudes que tuvo el protagonista fueron inaceptables cómo casi abusar a Aiko o dejar abandonada a Sachi en una situación tan delicada como interrumpir un embarazo, no importa si es en calidad de amigo o en relación de algo más, si la otra persona contaba con vos no podés fallar en esa. Me gustó como mostraron la caída de la idealización en este tomo y el comienzo de las red flags que a uno deberían alertar que por ahí no es. Muy real, este tomo fue un espejo en el que no me gustó mirarme y recordar viejos comportamientos míos y de otras personas con las que tuve relaciones insanas.
End. 1401/4/26 زبونم بند اومده حتی دیگه نمیتونم چیزی بنویسم واسش. حدودا ۲۰ ساعت شده(داخل دو روز) دارم اینو میخونم و هنوط نمیتونم ولش کنم و من باید واسه این یک ریویو بلندددد بنویسم. چون اصلا نمیشه ریویو کوتاه واسش نوشت. (جلد آخر مینویسم)
i try to understand this manga as much as i can. as another user said, maybe it’s because i’m not a man struggling to get bitches. yet, i love the weird ambiance but seriously what the heck.
This series is called "Goodnight Punpun" in English. This is a review of just this volume.
I have been surprised before by the depths of psychological truth that this series was exploring, but this was the story and the protagonist at their most achingly bleak and real in some aspects. At times I was apprehensive to turn the pages because I feared the characters' mental state was going to push them to do stuff they were going to regret for the rest of their lives.
By the end of the last volume, our protagonist suffered a psychotic break and hid his real self, one he had exposed enough to the world to know that it would never be accepted nor succeed in any way, inside a fake persona modelled after his next door neighbor, an easy going, amateur soccer player who has no troubles bringing home a new girl every weekend. In the middle of the protagonist's blitzkrieg to fuck as many random women as possible, and during a psychotic break, he also apparently had enough mental presence to take driving lessons. In that building one of the girls he approaches likes this fake protagonist, and agrees to get together after her exam. But turns out that the person who just sat right next to the protagonist was Aiko Tanaka, the love/obsession of his life, the girl who had cursed him to regret to the end of his days his betrayal as a ten-or-so year old, when he had failed to meet with this girl as they had planned to escape together far, far away.
Aiko recognizes the protagonist. She wonders if he even remembers her. Bitch, the guy has done little else during these last ten years but remember you. .
Meanwhile, the protagonist's artist "friend" Sachi has been .
The protagonist is disturbed to no end by the Aiko he has met. .
The protagonist .
The next time he meets with Aiko they .
Some following day, as the protagonist is by himself, he snaps to his senses and realizes that this is it, .
As Sachi and the protagonist are walking the streets, she admits something rather horrid: .
I lost almost all my respect for Sachi right there. There are few more despicable things you can do to a man you are sort of dating than .
Still, the protagonist is an idiot, so he half assedly agrees. Sachi adds that maybe she'll end up .
After his next driving lesson, the protagonist comes across Aiko again. He asks if they can talk for a bit. .
Meanwhile, Sachi meets with her do-gooder friend, who tells Sachi she has hit a low point by taking advantage of the protagonist's pushover attitude to .
The protagonist and Aiko are back .
We see Aiko by herself the next day. .
Sachi phones the protagonist to tell him that he doesn't have to meet her for .
I didn't get the impression the first time I read through these last two chapters, but it is that Aiko. .
Aiko says she wants to .
Bravo, Asano. Although there are three volumes to go, and anything might go terribly from now on, you pulled this off.
Punpun se reencuentra con su primer amor, y todo sucede de una forma inesperada. La sinceridad sigue a las mentiras y abre un nuevo camino en el que resulta complicado cantar victoria todavía, pero que se avecina más esperanzador. Punpun se vuelve cada vez más expresivo con los demás y no se refugia tanto en su incapacidad para decir que "no". Este nuevo camino puede llevar a un estado de realización personal o bien, como en el mismo manga se dice, "caer tan bajo como el infierno".
Aiko e Punpun finalmente si incontrano, dopo che lui l'ha cercata senza cercarla per anni, rovinandosi l'esistenza. In questo numero che riesce a soddisfare un'attesa durata 100 capitoli, assistiamo all'intensissimo doppio round che porta alla mutua dichiarazione d'amore ritrovato. E lo sentiamo fisicamente non solo per la neo coppia, ma anche, di striscio (e neppure troppo di striscio), per Sachi, che arriva a dichiarare l'importanza di Punpun per lei proprio quando Aiko ha fatto il suo nuovo ingresso trionfale nell'insulsa vita del nostro. Le due splash page con Sachi che piange hanno fatto male, tanto male. Punpun, con le sue stranezze e licenze poetico grafiche, continua ad essere un fumetto magnifico. E i disegni sono stupefacenti (al di là di come Punpun appaia). E le splash page sono davvero meravigliose.
PERO PUNPUN TREMENDO INICIO DE TOMO Y TODAVÍA MÁS TREMENDO FINAL!!! Cómo ha merecido la pena seguir tus desdichas durante 9 volúmenes y qué miedo me da lo que te pueda pasar a partir de ahora. UF. Brillante. Casi tanto como la portada metálica.
Ovaj me nastavak zbunjuje svojim optimizmom. Zapravo, veliki deo i nije nimalo veseo. Punpun najzad sreće Aiko, i to u trenutku kada je toliko odustao od sebe da je preuzeo tuđi identet. Sećamo se da je Aiko njegova prva ljubav iz perioda osnovne škole. Ništa čistije, nevinije i jače od prve ljubavi ili prve simpatije. Od tada se nisu sreli i Punpun je nastavio da živi život kao da je Aiko centar njegovog univerzuma, žaleći što nije onda pošao sa njom u drugi grad kako mu je ona i predložila. Tačnije, ta njegova prva osećanja prema njoj bila su toliko jaka da se u svim teškim trenutcima u životu grčevito držao za njih, kao da je samo u njima video smisao. Sve životne udarce trpeo je u nadi da će se ona ponovo pojaviti u njegovom životu i da će sve biti isto kao pre. Držao se Aiko kao da ga ona može vratiti u prošlost, u detinjstvo sa manje briga, u onu čistotu kojoj svi težimo da se vratimo jednom kad je izgubimo.
Međutim, šta se dešava kada je konačno sreće? Posmatra je i ima utisak da to nije ona ista Aiko koju je ispunila svoje snove ne misleći o njemu, dok je on ceo svoj život stavio na pauzu zbog nje. Smatra je devojkom lakog morala jer je na prvi sastanak otišla sa njim u stan i pokušava da je iskoristi. Iz svega bih ja izvukla zaključak da je zapravo Punpun taj koji nije više isti kao pre. Sve što mu se desilo odrazilo se na njega kao osobu. I dok je ranije neke stvari samo maštao, sad se usuđuje da ih radi i protiv njene volje. Dok je ranije strepeo u njenom prisustvu, sad su mu njene priče dosadne. To je donekle i ishod koji sam očekivala iz tog susreta. Tražio je nešto što bi ga "opralo" i vratilo u detinjstvo i ispravilo sve stvari. Ali radi se o tome da to više nije ono što on zaslužuje, niti mu je tamo mesto zbog njegove moralne izopačenosti koja je s vremenom usledila.
Gde je onda optimizam, pitate se. Optimističan je kraj. U drugom delu mange, Aiko se otvara Punpunu, pripoveda mu svoju prošlost iz koje on može zaključiti da nije ni njoj bilo tako bajno kako je ona na početku tvrdila, Punpun takođe otvara svoju dušu i pokazuje mekšu stranu. Njih dvoje odlučuju da krenu iz početka u zajedničku budućnost. Ipak mene taj optimizam u ovoj krajnje pesimističnoj mangi može samo da uplaši. Slutim da je ovo samo zatišje pred buru i sumnjam u mogućnost Punpunovoj iskupljenja, ipak nadam se da grešim.
Saći je tek druga priča i o njoj bih mogla da napišem potpuno drugi prikaz. Ali reći ću samo da mi je interesantna kao ličnost i osoba. I smatram da je vrlo slična Punpunu, sa jednom razlikom što je veliki borac i ne valja se u blatu samosažaljenja i očajanja.
He pensado varias veces en este final y en esta serie. Hay vidas que empiezan como una tragedia, que ya sabes que no irán bien y que no eres capaz de ver cuando se torcieron porque ya nacieron destinadas a ello, como Aiko. Otras veces son así pero puedes hacer algo. Emociona ver cada pequeño paso que hace Punpun, como forma su tribu y como consigue un pequeño lugar. Quizás no es lo que esperaba, pero al final del día hay personas que le buscan.
Su amigo, que se separa del grupo y vuelve en momentos cruciales, que vive una vida alejada y normal y que vuelve a ese instituto para ver como una y otra vez se repite la misma historia.
se potessi descriverlo con un aggettivo sarebbe sicuramente esoterico. Gli ultimi volumi, nello specifico, diventano un intrecciarsi di storie e racconti bizzari e si fa fatica a inquadrare ogni personaggio perché sono uno più stano dell'altro. Non saprei neanche come recinsirlo, unico nel suo genere.