Prometheus Bound

by Aeschylus

Though some scholars have recently begun to question whether Aeschylus authored the play Prometheus Bound, there is no question that this classic of ancient Greek literature is a literary achievement befitting the playwright known as the Father of Tragedy. In the play, Zeus tethers a Titan named Prometheus to a gigantic boulder for all of eternity as punishment for bestowing the gift of fire upon mankind. Will the tortured giant ever escape his ghoulish prison?

Genres: Classics, Plays, Mythology, Drama, Fiction, Poetry, Theatre

ebook

First published January 1, 481

About the author

Greek Αισχύλος , Esquilo in Spanish, Eschyle in French, Eschilo in Italian, Эсхил in Russian.

Aeschylus (c. 525/524 BC – c. 456 BC) was an ancient Greek tragedian often described as the father of tragedy. Academic knowledge of the genre begins with his work, and understanding of earlier Greek tragedy is largely based on inferences made from reading his surviving plays. According to Aristotle, he expanded the number of characters in the theatre and allowed conflict among them. Formerly, characters interacted only with the chorus.
Only seven of Aeschylus's estimated 70 to 90 plays have survived. There is a long-standing debate regarding the authorship of one of them, Prometheus Bound, with some scholars arguing that it may be the work of his son Euphorion. Fragments from other plays have survived in quotations, and more continue to be discovered on Egyptian papyri. These fragments often give further insights into Aeschylus' work. He was likely the first dramatist to present plays as a trilogy. His Oresteia is the only extant ancient example. At least one of his plays was influenced by the Persians' second invasion of Greece (480–479 BC). This work, The Persians, is one of very few classical Greek tragedies concerned with contemporary events, and the only one extant. The significance of the war with Persia was so great to Aeschylus and the Greeks that his epitaph commemorates his participation in the Greek victory at Marathon while making no mention of his success as a playwright.

Reviews

[Persephone's Pomegranate · Rating 5 out of 5]

To you, the clever and crafty, bitter beyond all bitterness, who has sinned against the gods in bestowing honors upon creatures of a day—to you, thief of fire, I speak.

Daphne was turned into a laurel tree as she ran away from Apollo. Clytie, consumed with love for the sun god Helios, gazed at the sun until she turned into a heliotrope. Medusa was transformed into a hideous Gorgon by the goddess Athena. Narcissus, enamored with his reflection, stared at himself until he perished. He turned into a flower that bears his name.

(Greek mythology has turned me off from gardening).

However, none of these tragedies compare to what happened to Prometheus. As the Titan god of fire, he gave humans the gift of fire, but Zeus punished him for his kindness. Prometheus was chained to a rock and had his liver eaten by an eagle every day, only to have it grow back each night in a never-ending cycle of misery.

Out of all the injustices in Greek mythology, the fate of Prometheus is the most heart-wrenching. He didn't deserve to suffer this way, especially since he had fought alongside the gods in their war against the Titans. All he wanted was to share his gifts with mortals, improve their lives, and inspire and teach them.



"Every art possessed by man comes from Prometheus."

Final thoughts:

Zeus ate his first wife, Metis, while she was pregnant with Athena, transformed himself into a swan to do the nasty with Leda, transformed himself into a white bull to do the nasty with Europa, married his sister, cheated on his sister constantly, sired numerous illegitimate children, refused to pay child support, yet somehow Prometheus is the bad guy? Prometheus gave us the gift of fire. Just think of all the delicious barbeques you enjoyed because of him. What did Zeus leave behind other than STDs?

Daddy Cronus should have eaten Zeus. Yes, I said it.

[Sean Barrs · Rating 4 out of 5]

Zeus is such a tyrant; he just wanted to keep all that power to himself. So when the noble hearted Prometheus gave a little bit of it to man, Zeus was rather angry; thus, he punishes Prometheus rather severely: he is chained to rock where an eagle eats his liver, only for it to grow back overnight for the next day’s feed. This is perpetually repeated.

But what of Prometheus’s reasons. Why did he give man fire?

He did it because he saw that man needed it. It wasn’t the simple reckless theft as Zeus would have it be: it was benevolence. Prometheus is a titan, a race of giants of incredible size that possess great strength; however, they have little intellect. Prometheus is the exception to the rule. He saw in man a smaller version of himself; he realised that salvation resided in improving one’s intellect, like his own did, so he gave them a tool in which they could use to develop. Does he sound like a bad guy? No. He doesn’t. His only crime was disobedience. His fate eternal torture:



Prometheus is, naturally, quite annoyed at the entire situation. He has spent years in service to this new God; he helped him win his dominion. This is how he is repaved? He knows that Zeus will never relent, so he turns to prophecy to construe the tyrant’s fall. He speaks to the chorus and to various demi-gods to make his plans known. He is very much the victim in this play. He only ever wanted to help mankind, but in doing so he accidently threatened the position and authority of the Gods. Not a thing to be taken for granted by those in power.

"Then beneath the earth those hidden blessings for man, bronze, iron, silver and gold—who can claim to have discovered before me? No one, I am sure, who wants to speak to the purpose. In one short sentence understand it all: every art of mankind comes from Prometheus.

So the situation becomes morally complex. Although his actions were intended to be kind, he very much overstepped a boundary. Man has prospered with his gift, but it wasn’t Prometheus’s to give. Perhaps the Gods were withholding it for a reason beyond their own preservation. Man has developed medicine and trade form fire, but he has also developed war and conquest. He has become more productive, more dangerous. Zeus could simply have taken fire back from man, though he has a point to make in his actions. He wants Prometheus to see his “mistake” and live with the consequences. Isn’t Zeus just lovely?

I love how Aeschylus has banded this situation together. He plays on the audience’s sympathy for his hero, but he also shows the danger he possesses. As ever, with Ancient Greek drama the morale dilemma is the driving force of the plot. I’d love to see this performed; it’s a true shame the rest of the trilogy didn’t survive, but that’s where we look to Percy Shelley’s interpretation of the second play Prometheus Unbound. And wonder at the power of the poet’s ability to take Aeschylus’s source material and make it so completely his own without destroying it.

[mina reads™️ · Rating 2 out of 5]

prometheus was a baddie but this was not interesting besties

additionally, fuck zeus the life ruining rapist. justice for miss Io

[فؤاد · Rating 4 out of 5]

پرومته: هرگز گمان مدار که از ارادهٔ زئوس بهراسم. بیزارم از آن که به درگاه وی زاری کنم تا شاید مرا از این بند برهاند.

کف و جیغ جنون آمیز تماشاچیان یونانی، که از به زبان آمدن حرف دلشان توسط قهرمانشان که به‌ناحق به زنجیر کشیده شده، به هیجان آمده اند.

این نمایشنامه که پنج قرن قبل از میلاد نوشته شده، ماجرای شگفت‌انگیزترین چهرهٔ اسطوره‌ای را روایت می‌کند: پرومته، موجودی که علی‌رغم میل خدایان انسان را زیر بال و پر خود گرفت، نگذاشت زئوس او را نابود کند، به او عقل و دانش داد، شکار و کشاورزی و خانه سازی را به او آموخت، و در نهایت آتش را، که نماد اصلی تمدن است، از خدایان دزدید و به آدمیان اهدا کرد، و در عوض، زئوس او را به صخره‌ای در زنجیر کرد، و عقابی را بر آن داشت که هر روز تن او را بدرد تا فردا باز هم بیاید و دوباره دریده شود.

شگفت انگیز است، چون یونانی ها آدمیان را در هیچ چیز مدیون خدایان نمی دانستند، بلکه موجودی ضدخدا را خالق و حافظ و رازق خود می دانستند. شگفت انگیز است، چون تنها نقش زئوس در این ماجرا عذاب کردن خالق و حافظ آدم، و بعدتر عذاب کردن تمامی آدمیان با جعبهٔ معروف پاندوراست. شگفت انگیز است چون به نظر می رسد برای نخستین بار انسان گستاخانه در مقابل خدا قرار گرفته.

و این گستاخی در سرتاسر این نمایشنامه به چشم می خورد. نمایشنامه‌ای که اگر در فضای ادیان ابراهیمی نوشته می شد، بی تردید کفرآمیز تلقی می‌شد، و من نمی‌دانم سازمان دینی یونان به چه شکل بوده که فرازهای پرحرارتی مثل جملات زیر در آن نوشته و اجرا می شده:

پرومته به هرمس: شما خدایان نورسیده می پندارید که در پناه برجی هستید که هرگز اندوه را بدان راه نیست. اما مگر نه خود دیدم که دو بار فرمانروایان را از آن فروکشیدند؟ آری، و این سومین را که اکنون فرمانرواست (زئوس) یک باره به رسوایی سرنگون خواهیم دید.
***
پرومته: من زئوس را به هیچ می گیرم. او زمانی کوتاه آن چنان که می خواهد در عمل و فرمانروایی آزاد است، اما زود باشد که تسلط او بر ایزدان به سر رسد.
***
پرومته: در یک سخن: من دشمن همهٔ ایزدانم! من آن ها را یاری کردم و آن ها بی سببی مرا زجر می دهند.

هرمس: چون دیوانه ای با اندیشه ای بیمار سخن می گویی.

پرومته: آری بیمار! به شرط آن که نفرت از دشمنان را بیماری به حساب آوریم!

[Luís · Rating 3 out of 5]

Prometheus Unbound is a curious play by Aeschylus that allows us to understand a relatively unknown part of Greek mythology: Prometheus's condemnation of his famous torture.
The room was filled with beautiful replicas, which were very accurate, of a sober beauty typical of Greek tragedies, but it seemed a little wordy to me. I have a little trouble with Aeschylus' choice to present the hero to us, who was already condemned to his ordeal from the play's start. It would have been, in my opinion, more attractive to give a real personality to the different characters, and, in particular, Prometheus, to show them in the grip of their destiny from which they are trying to escape. Their replies would probably have seemed a little less vain to me. However, it is quite a pleasant play to read, and Aeschylus writes with exciting lines, although the whole story is too wordy for my taste.

[Lisa · Rating 5 out of 5]

"Don't rage and storm. You are intelligent: full well
You know that punishment falls on unruly tongue."

Prometheus knows that indeed, and suffers unspeakable injustice and pain for his unruly tongue and rebellious action. But that doesn't stop him from speaking up against the tyranny of Zeus, who is particularly harsh and unfair as he is new to power - not established enough yet to be able able to cope with free thinking, independence and criticism.

Prometheus is punished for feeling for humankind and for giving them the tools to rise to a new level of civilisation. By giving them fire, he offers them what was considered the privilege of gods, and thus he breaks the hierarchical rules of the status quo. For that, he is chained to a mountain by Hephaistos, acting unwillingly on Zeus' orders.

The political situation described two and a half millennia ago is strikingly human and timeless. Exchange Prometheus' name for any idealist rebel, and Zeus' wrath for that of any ruthless patriarch, and the drama will stay essentially the same. You will find the sexual exploitation of young vulnerable women exposed to men of power without empathy in any given era, and most later victims won't be given the whole Ionian Sea to be remembered by. You will find the advisers of Oceanus' type - recognising injustice but reluctant to risk their own privilege to speak up against the tyrant. And you will find the powerless Chorus of those lamenting fate without being able to change it.

Machiavelli described Zeus in his Prince. And Milton created a version of Prometheus in his Satan. Wherever people are punished for speaking truth to power and standing up for the rights of weaker communities, you have Prometheus Bound re-enacted.

And still today we hear powerful men yelling "Pride!" or "Shame!" whenever someone takes on the role of Prometheus to educate and support humanity and to make them independent of tyrannical rulers' whims.

Prometheus is all of us who believe in and work for the development of civilised and just life. What makes him stand out is his will to act on behalf of others, and not just moan and complain about the injustice of his "bad boss".

Timeless classic - to be reread regularly until the Promethean gift has reached each corner of the world.

[Sina · Rating 4 out of 5]

پرومته... ای دور اندیش...آتشت را ببر
دوباره دست به سرقتی دیگر بزن.... آتش را از آدمیان سپنجی، این خدایان نو رسیده بستان.

پرومته...تو دوستدار آدمیان بودی یا دشمنشان؟ این موهبت بود که بدیشان دادی یا که افسون بلا؟
پرومته...آتشت را بردار. تو دوراندیش خدایان بودی... تو خود میدانستی با بخشیدن آتش چه بر سرت می آید اما باز دست به این سرقت زدی.

پرومته آیا ژرفای دوراندیشی ات پیشتر نرفت؟....پیشتر نرفت تا ببینی انسان با آتش چه میکند؟ آری انسان با آتش خورا�� میپزد، با آتش هنر می آفریند...اما تو ندیدی که این شعله کوچک چگونه انسانیت را میسوزاند.

پرومته... ای روشن بین...تو به آدمیان هدیه دادی، اما نمیدانستی که آدمیان چقدر به هدیه تو عشق میورزند. آنچنان مسحور این شی زیبا شده اند که یادشان رفته انسانی درون آن میسوزد.

پرومته...آیا ندیدی انسان آنچه را که تو سخاوتمندانه به ایشان داده بودی به خست در مشتش گرفت٬ نامش را بر آن نهاد٬ مرزی دورش کشید و نامش را کشور نهاد و دیگران را از دسترسی به ان محروم داشت.

پرومته...آیا پرتاب این هدیه را از فلاخن های پشت دیوار شهر ندیدی؟ ندیدی کمانداران تیر هاشان را با هدیه تو تبرک میدهند؟ ندیدی چگونه با هدیه ات شمشیر ها میسازند تا سرزمین هایی را فتح کنند. فتح برای چه؟ برای دست یافتن به هدیه ای بیشتر.

پرومته...ای دوستدار آدمیان... ببین چگونه انسان هدیه اش را سخاوتمندانه به دیگران ارزانی میدارد؟ آن را در محفظه های فلزی حبس میکنند، سوار بر پرنده های سیاه اسمان میشوند و دسته دسته هدیه ها را رها میکنند...پرومته٬ ببین.گشاده دستی را ببین. چه کودک...چه زن...چه مرد...همه به یک میزان از هدیه ها برخوردارند.

پرومته...ای دوستدار خدایان نو... آیا دیدی چگونه مومنین کفار را در هدیه ات غرق میکنند تا به نزد خدا بشتابند؟

پرومته ...ای زخم خورده قدرت خدایان...دیدی چگونه قدرتمندان زمین هدیه ات را در فشنگها و گلوله ها ریختند٬ در تفنگ ها جای نهادند و شروع کردند به بذل و بخشش میان مردم.

پرومته... ای عاقبت اندیش....ایا تو هیچ یک از اینان را ندیدی؟ آیا عواقب کارت را ندیدی؟ ایا ندیدی اخرین هدیه زئوس....آن بازمانده جعبه پاندورا...با ما چه کرد؟

پرومته....ای دوست دار آدمیان....آتشت را بردار.

[Jess the Shelf-Declared Bibliophile · Rating 4 out of 5]

I greatly enjoyed reading this play. It’s mind boggling that it was written around 500 years BC! It was surprisingly easy to follow and understand, and I liked how the gods/titans conversed like normal people, even though they looked down on mortals so much.

[Ali Ahmadi · Rating 5 out of 5]

پرومتئوس در بند
یا
قانون بقای اسنوبال
یکی از شانس‌های بزرگ زندگیم این بود که مزرعه‌ی حیوانات را در دوازده سالگی خواندم. آن موقع طبیعتن نه چیز زیادی از انقلاب روسیه و ایران می‌دانستم و نه هیچ ایده‌ای داشتم که این کتاب سیاه‌جلد و مزین به تمثال خوک کت‌و‌شلوارپوش و خریداری‌شده از جمعه‌بازار کتاب درباره‌ی چیست. شاید همین ندانستن‌ باعث شد که لذت بیشتری از داستان ببرم و به خودم بگویم اگر می‌خواهی بزرگ شوی از این کتاب‌ها بخوان! البته که به هر حال قرار بود بزرگ شوم و استالین را بشناسم و بدانم که اشتراک تروتسکی و منتظری بیشتر از یک حرف ت است. تاریخ تکرار میشد،‌ بار اول به‌عنوان تراژدی، بار دوم (و سوم و همینطور برو تا آخر) هم تراژدی — یا حداقل در خاورمیانه که اینطور است. هنر اورول این بود که چشم تیزبینش این شباهت‌ها را می‌دید و می‌توانست روایتی ازشان بسازد که هر کس از ظن خود یارش شود. کمی بیشتر طول کشید که بفهمم اساسن یک جوهر ادبیات همین تجربه‌ی زیسته‌ی مشترک است. و از آنجا که عمر ادبیات کمتر از انسان نیست، پس لابد اورول هم اولین کسی نبوده که گفته انقلاب فرزندان خودش را می‌خورد!

در حماسه و تراژدی، جایگاه زئوس معمولن ازلی و ابدی‌ست. خدایی دادگر که حکمتش در همه چیز نفوذ می‌کند و نمی‌توان سر از کارش درآورد. کسی نمی‌پرسد که او از کجا آمده، چه برسد که گستاخی را از حد بگذراند و بخواهد بداند که اصلن آیا به حق به این اریکه تکیه زده یا نه. اما ما می‌دانیم —همانطور که مخاطب این نمایشنامه می‌دانسته— که زئوس نه آفریننده‌ی جهان، بلکه غصب‌کننده‌ی تخت شاهی‌ست و هر چقدر که به داد رفتار کند —که معمولن نمی‌کند— نمی‌تواند پنهان کند که چطور به اینجا رسیده.

که امروز نورسیده‌ای دست بر اولومپوس گشاده
و رسم و قانون تازه می‌آرد
و رای و کرداد به خودکامگی می‌گستراند
و آیین کهن به هیچ می‌شمارد.

نکته اینجاست که پرومتئوسِ دربند‌شده، در انفلاب زئوس و برادرانش علیه پدر و عموهایشان، نه دشمن، که همدست بود. اما مثل همه‌ی اسنوبال‌های تاریخ، از جایی به بعد مغضوب شد و بیچاره. اما پرومتئوس خوب می‌داند که این نه از پلیدی ذات زئوس، بلکه خاصیت قدرت است که اگر از حد بگذرد فاسد می‌کند و به همان چیزی تبدیل می‌شود که روزی علیهش قد علم کرده بود.

اینک پاداش من!
و آنک ناسپاس خدایی که اوست
و در دوستان به بدگمانی می‌نگرد.
همانا این ناخوشی مرده‌ریگی‌ست که جباری از جبار دیگر می‌برد.

دیگران هم این را می‌دانند، اما راه‌هایی را انتخاب می‌کنند که شایستگی تکاملی‌شان را بالا ببرد. مثل اوکئانوس که می‌گوید

حالیا خدایان را فرمانروایی نورسیده آمده است
پس جای خود بشناس و راه و رسمی نو برگزین چنان که زمانه می‌خواهد.

جرمش این بود که اسرار هویدا می‌کرد
اما این جنگ دو خدای جاه‌طلب بر سر قدرت نیست و از قضا دلیلی بسیار این‌جهانی دارد.‌ همیشه پای آدم در میان است. و نه آدم‌هایی از جنس هراکلس و آشیل که خدایان را به چالش می‌کشند، بلکه موجودی بسیار ناتوان و وابسته.

...چشم داشتند و نمی‌دیدند
و گوش داشتند و نمی‌شنیدند.
چون سایه‌ای به رویایی بر این خاک می‌گذشتند
آشفته‌حالانی بی‌مقصد و مقصود.

زئوس هم که حوصله‌ی فرزندداری ندارد (اما قدرت فرزندآوری را چرا) تصمیم می‌گیرد که نسل آدم را براندازد. نظر پرومتئوس اما فرق می‌کند. او آتش خدایان را می‌دزدد و به انسان‌ها می‌دهد، همانطور که بسیاری هنرهای دیگر مثل کشاورزی و آهنگری و ستاره‌شناسی را. حالا تازه می‌شود اسم آدم را آدم گذاشت! از جایی به بعد، دیگر زئوس از این همه دخالت می‌ترسد و دستور می‌دهد سه خدای دیگر (در یکی از متفاوت‌ترین پرده‌های آغازین تراژدی) پرومتئوس را کشان کشان به قله‌ی کوهی برند:

اکنون بر این بلندی بمان، آونگان و باد در سر
و دردانه‌ی خدایان بدزد و گنجینه به پنج‌روزگان بسپار.

اما آدمی که عمرش پنج روز است را چه به این اسرار؟ کینه‌ی زئوس به آنها هم می‌رسد. (با آفرینش پاندورا و جعبه‌اش که همه‌ی بدبختی‌ها در آن است.) با اینکه در اینجا پرومتئوس نفس‌کش می‌طلبد و قدرت و ستم‌دیدگی‌اش را به یکجا به همه نشان می‌دهد، در بسیاری روایت‌های دیگر او را خدایی کوچک، کم‌اهمیت و گاه حقه‌باز می‌بینیم سر شوخی را با زئوس باز می‌کند و نه فقط خودش سزای عملش را می‌بیند که ترکشش به آدم هم می‌خورد. شباهت جالبی هم اینجا بین پرومتئوس و ابلیس ادیان ابراهیمی وجود دارد، گرچه یکی خیرخواه آدمی‌‌ست و دیگری کینه‌توزش، اما‌ هر دو کسی از عالم بالا هستند که چشم آدم را به نادیدنی‌ها باز می‌کنند و آگاهی و رنج توأمان را برایش به ارمغان می‌آورند. جالب اینجاست که پرومتئوس یکی از اولین پیش‌بینی‌های آخرالزمانی ادبیات را هم مطرح می‌کند:

چنین که می‌گویی باید به انتظار آن کس باشیم که می‌آید
و پیش شوکت او زئوس زانو به زمین می‌ساید.

منجی خواهد آمد.

در ستایش ناتمامی
برخلاف دیگر نمایشنامه‌های منتسب به آیسخولوس، احتمال خوبی وجود دارد که این را اصلن او ننوشته باشد. یکی از دلایل منتقدان این است که این همه گستاخی در محضر زئوس اصلن از مرد پرهیزکاری چون آیسخولوس برنمی‌آید. مخالفان از آن طرف می‌گویند که این هنوز قسمت اول سه‌گانه بوده و بعدش قرار بوده که پرومتئوس و زئوس با هم از در آشتی دربیایند. نه پرومتئوس در بند بماند و نه زئوس پیش کسی زانو بزند. ترجیح می‌دهم فکر کنم که چنین پایان یکی‌به‌نعل‌ویکی‌به‌میخی در کار نبوده. دوست دارم فکر کنم هنوز پرومتئوس جایی در بندست و جگرش طعمه‌ی روزانه‌ی کلاغ و به هر کس که می‌خواهد واسطه‌ی کارش شود می‌گوید:

بدان که این محنت و آزار
به آن خواری برده‌وار نمی‌فروشم

و پیش روی جبار سر خم نمی‌کند، چون میداند

که آن اورنگ و این آذرخش چاره‌سازش نخواهد شد.

یا به عبارتی دیگر، این نیز بگذرد.

— خوانده‌شده از ترجمه‌ی کوثری

پ.ن. نمایشنامه را پیش از کوثری، شاهرخ مسکوب و عباس نعبلندیان هم جداگانه ترجمه کرده‌اند که از کیفیت‌شان بی‌خبرم.

[Medisa · Rating 4 out of 5]

خانم بشیر عزیزم شما این پیام من رو نمی‌بینید (شاید هم براتون فرستادم و دیدید) می‌خوام ازتون تشکر کنم که باعث شعله‌ور شدن علاقه‌ام به نمایشنامه‌ها شدید و مثل پرومته‌ای که آتش رو به انسان‌ها هدیه داد این و تعداد دیگه‌ای نمایشنامه رو بهم هدیه کردید. حرف‌هایی که درباره‌ی مده‌آ و چیزهای دیگه زدیم، طراحی‌هایی که بهم یاد دادید و همون نمایشی که می‌دونید همیشه به یادم می‌مونه.

[Joshua Nomen-Mutatio · Rating 5 out of 5]

I'm shocked to see that only one of my Goodreads friends has read this play. This is my favorite work of ancient Greek literature. The story has some pretty deep meaning. It's really the inverse of the Fall From Grace. Instead of the human desire for knowledge resulting in the perverse punishment of Original Sin as issued by that sadistic toddler running the show in the Old Testament, we find a tale of heroic sacrifice which results in the illuminating powers of reason and curiosity being bestowed upon the minds of mortal, fallible human beings.

[Imme [trying to crawl out of hiatus] van Gorp · Rating 4 out of 5]

|| 3.5 stars ||

This Grecian play is about Prometheus, a Titan who defied Zeus and is now being torturously punished for it.
After Zeus overthrew the Titans (with Prometheus’ help), he settled himself as a pure tyrant with nothing but cruelty and narcissism to his name. He saw no use for humans and wanted to wipe them off the face of the earth to be replaced by a new race. However, Prometheus took pity on the human creatures and decided to give them the gift of Fire, and with that gift gave them the knowledge to stay alive and improve their lives.
Zeus, furious for being defied, puts Prometheus in chains for this and orders him to be tied to a cliff’s edge for many, many years, where he will feel nothing but torture and misery. Prometheus knew that he would be punished for his selfless act to help the humans, but even he did not imagine his punishment to be so cruel. Thus, the play mostly shows him lamenting his bad fortune and hopeless future to whoever will listen, but yet he never loses his spirit or his belief in his own righteousness. He screams taunts of Zeus’ inevitable downfall, and refuses to offer any help in the future. The play shows us that Prometheus may have lost his freedom, but he did not lose his fiery heart or his desire for revenge.

HERMES:
“You think I am to blame for your misfortune?”
PROMETHEUS:
“To put it bluntly—I hate all the gods who received my help and then abused me, perverting justice.”
HERMES:
“From the words you speak I see your madness is no mild disease.”
PROMETHEUS:
“I may well be insane, if madness means one hates one’s enemies.”

All in all, I think this was a very sad story that showed the evilness of the Gods, even towards someone to whom they owe their rule.
We see how Prometheus, who acted out of nothing but the goodness of his heart and willingness to teach, will have to suffer dire consequences by the hands of the evil Zeus, who, by tradition, is truly one of the most cruel and disgusting Gods in the whole of Greek mythology. Honestly, Zeus and his weak-minded minions made me want to rage and riot, as per usual.
That said, I do think the play itself lacked a sense of action, suspense and urgency. The characters spoke a lot of words discussing the past and future, but we don’t actually get to see any events unfold in the present. Therefore, the story was a little bit stale.

[Nercs · Rating 3 out of 5]

(پرومته)من آدمیان را از اندیشه‌ مرگ رسنده رهاندم.
(سرآهنگ)این درد را چگونه دوا کردی؟
(پرومته)امید ناپیدا را در جان آنان نهادم.
(سرآهنگ)با این هدیه به آن‌ها مهربانی بسیار کرده‌ای.
(پرومته)و سپس موهبت آتش را نثار آنان کردم.
(سرآهنگ)آیا این است تمام تهمتی که به سبب آن زئوس...
(پرومته)مرا می‌آزارد و دمی امانم نمی‌دهد.

راستش این نمایشنامه خیلی به دل من ننشست. شاید چون ادامهٔ مجموعه از بین رفته و کتاب جای خیلی بی‌ربطی، از نظر من، تموم شد.
- من انقدر از خوندن نمایشنامه‌های یونان باستان با ترجمهٔ عبدالله کوثری حظ بردم که ترجمه‌ٔ خوب شاهرخ مسکوب برام یخورده غریب بود.

[Mahdi · Rating 4 out of 5]

در این نمایشنامه (سال ۴۳۰ پیش از میلاد نوشته شده)، زئوس یک ظالم مطلق به تصویر کشیده می شود. چرا که او اعتقادی به قوانین حاکم بر دوستی ندارد و اصلا مفاهیمی همچون دوستی، عشق یا هم دردی را درک نمی کند. با وجود این که پرومته یکی از عوامل مهم پیروزی زئوس بر علیه تایتان ها است، باز هم زئوس او را تنبیه می کند. این تنبیه از نظر مخاطب بسیار شنیع به نظر می آید، نه به خاطر این که خود تنبیه بسیار بی رحمانه است، بلکه به این خاطر که این تنبیه بر شخصی تحمیل می شود که از دوستان زئوس بوده است. آیسخولوس در طول نمایشنامه با ارجاع های مختلف به دوستی، عامدانه بر روی این حقیقت تاکید می کند. هفستوس به دلیل دوستی با پرومتئوس، نمی تواند به راحتی دستورات زئوس را اجرا کند. گروه همسرایان اگرچه در ابتدا بر اطاعت تاکید می کنند، در اواخر نمایشنامه اعلام می کنند که دوستی ارزشی با اهمیت تر است. علاوه بر این باید این نکته را مد نظر داشت که یکی از دلایل مجازات شدن پرومته این است که او دوستی با انسان ها را به احترام و اطاعت از زئوس ترجیح می دهد. زئوس به دلیل خودخواهی و مستبد بودن نمی تواند این مسائل را درک کند. تاکید پرومته بر اهمیت دوستی، در بخش نهایی نمایشنامه و توسط هم سرایان برجسته می شود. آن ها تاکید می کنند که اطاعت کردن باید در جایگاه دوم قرار گیرد. استبداد زئوس به جای این که بر حق و منصفانه باشد، شیطانی و گمراهانه به نظر می رسد.

پرومته و زئوس نمایندگان عقل و زور هستند. پرومته با هوشمندی خود به زئوس کمک می کند تا تایتان ها را شکست دهد. ولی زمانی که تصمیم می گیرد با استفاده از عقل و هوش خود به انسان ها کمک کند، زئوس با استفاده از زور او را تنبیه می کند. این کشمکش در طول نمایشنامه بارها مورد تاکید قرار می گیرد. ملازمان زئوس پرومته را به سخره می گیرند که چرا این قدر تیزهوش نبوده که از تنبیه زئوس جلوگیری کند. هم سرایان به شیوه ای هم دلانه تر او را نکوهش می کنند. ولی پرومته معتقد است بدون دانش او زئوس سقوط می کند. چرا که قدرتی بالاتر از او شکستش می دهد. زور شاید بتواند بر تفکر غلبه کند، ولی بدون آن عمر چندانی نخواهد داشت. در پرومته در زنجیر، آیسخولوس با نشان دادن پرومته به عنوان قربانی ضعیف اما مقاوم در برابر یک نیروی مافوق، قدرتمند و ستمگر که به لطف قوانین مستبدانه و اطاعت محض زیردستانش به قدرت ادامه می دهد، به نمایش کشمکش حل ناشدنی میان زور و عقل می پردازد. با این حال در لایه زیرین این کشمکش، این ایده مطرح می شود که زور برای تداوم بقاء خود به تفکر هم نیاز دارد. آیسخولوس این تصور را در ما به وجود می آورد که در نهایت، عقل و زور در صورت همکاری با یک دیگر است که مانع بروز فاجعه می شوند. مقاومت متفکرانه پرومته که در نقطه مقابل اطاعت بی چون و چرای زیر دستان زئوس قرار دارد، بر اهمیت تداوم تفکر تاکید می کند. قضاوت مشخص پرومته بالاخره روزی باعث نجات زئوس می شود. در حالی که مخالفت او با زئوس در نهایت منجر به نابودی می شود.

هم پرومته هم زئوس بارها متهم به این مساله می شوند که به طور افراطی کله شق هستند. پرومته اطاعت نمی کند و زئوس هم مجازات را متوقف نمی کند. زئوس حتی در عشق هم افراطی عمل می کند. عشق او به آیو باعث نابودی زندگی این معشوقه می شود. در اخلاقیات یونان، افراط یکی از بزرگ ترین گناهان است. جهان برای این که به شکل سالمی هدایت شود به همکاری عناصر مخالفی همچون تفکر و قدرت نیاز دارد. درگیری و کشمکش به نتیجه خوبی ختم نمی شود. هم سرایان در عین حال که از پرومته می خواهند مقاومت خود را بشکند، به طور پیوسته بر روی این باور اخلاقی تاکید می کنند. در تراژدی یونانی افراط، به ویژه در زمینه غرور همیشه محکوم شده است. ولی در این نمایشنامه غرور و مقاومت افراطی پرومته اگرچه باعث رنج دیدن او شده است، ولی همیشه مورد تحسین قرار می گیرد.

به لطف این نمایشنامه، پرومته به اولین یاغی تمدن غرب تبدیل می شود. او همیشه همچون قهرمانی مجسم شده که با نیروهای شکست ناپذیر مواجه شده ولی با این حال، بر تصمیمی که همان ابتدا در سر داشته استوار باقی می ماند.
Spark Notes

[Hossein Bayat · Rating 4 out of 5]

اشیل یا آیسخولوس یکی از سه تراژدی نویس بزرگ یونان است. داستان پرومته (پرومتئوس) مانند بیشتر بیشتر آثار یونانی، یک تریلوژی بوده است؛ اما هزار افسوس، که دو نمایشنامه بعدی، پرومته امروز باقی نمانده است. گرچه ما از عاقبت پرومته، بر اساس دیگر آثار یونانی، آگاه هستیم؛ اما نمی دانیم دارد دقیقاً اشیل چه طور آن را روایت کرده است. روایت پرومته، روایت طغیان است. طغیان آدمی، در‌برابر اراده خدایان و زئوس خودکامه. روایت مقاومت در برابر سلاح دیرینِ ایزدان، رنج و توسل به بینش و آگاهی!
شخصیت‌های نمایشنامه، تماماً در خدمت توصیف همویند که حضور ندارد! در خدمت توصیف زئوس. خدای مغرور و تازه به قدرت رسیده که کمر به نسل‌کشی آدمیزاد بسته است و تیتانی طاغی، به نام پرومته، برخلاف میل خدای خدایگان، آگاهی خویشتن را در اختیار آدم می‌گذارد و شعله‌ای از آتشی که زئوس پنهان کرده است را در امتیاز آدمی قرار می‌دهد. در مقابل این سرکشی، توقع می‌رود که زئوس پرومته را در جهان زیرین، هادس، زندانی کند یا او را بکشد. اما این چنین نمی‌کند! او را بر بالای کوهی به زنجیر می‌کشد و پرنده‌ای مأمور می‌شود تا هر روز، جگر پرومته را بشکافد و سینه پرومته را بدرد. پرومته تاوان دانستن و بینش‌اش را پرداخت می‌کند. رنجی مدام. اما چرا زئوس پرومته را از بین نمی‌برد؟
پرومته چیزی را می‌داند که کسی نمی‌داند. گویی خردی که از مادرش گایا به ارث برده است همان که امروز به زنجیرش کشیده، منجی فردایش خواهد بود. راز از بین رفتن حکمرانی زئوس را تنها پرومته می‌داند! پس زئوس لاجرم باید آنقدر او را عذاب کند تا لب به سخن بگشاید و پرومته که از فردا آگاهی دارد؛ به این سادگی لی به سخن نخواهد گشود!

پ.ن: مثل تجربه افسانه های تبای، در این اثر هم شاهرخ مسکوب، مقدمه بسیار فوق‌العاده ای بر اثر نگاشته بود که در داوری اثر، نادیده گرفتن آن ممکن نمی باشد! در نوشتن این بررسی از مقدمه مسکوب یاری گرفتم.
پ.ن۲: هیچ رابطه منطقی ای بین شخصیت ایو، معشوقه زمینی زئوس، و پرومته وجود ندارد. اما اشیل تصمیم گرفته است که از او در این تراژدی استفاده کند (شاید به خاطر شخصیت پردازی بیشتر زئوس) برای من ایو، بهترین شخصیت ماجرای پرومته است!
پ.ن۳: طبق مقدمه مسکوب، اشیل متعلق به دوره طلایی تمدنی یونان است! فهم درست و عمیق از دوره تاریخی اشیل که در آن دموکراسی بر فرمانروایی اشراف پیروز می‌شود؛ معنایی ژرف تر از پرومته در اختیار ما می‌گذارد.
پ.ن۴: اشیل، نویسنده بسیار مذهبی است اما شاید بشود پرومته در زنجیر را یکی از ضد مذهبی ترین آثار یونانی دانست. توجیه این حقیقت، با دانستن عاقبت پرومته و تریلوژی ای که امروز از بین رفته توجیه می‌شود. (من داستان را برای خوانندگان مشتاق افشا نمی‌کنم)

[Mahvar · Rating 5 out of 5]

پرومته در زنجیر فقط یک تراژدی نیست، بلکه مواجهه‌ای هست با مفهوم مقاومت در برابر قدرت مطلق. حس می‌کنی پرومته فقط یک خدای در زنجیر نیست، بلکه استعاره‌ای از انسانیه که بهای آگاهی و نافرمانی رو می‌پردازه. متن در ترجمه‌ی شاهرخ مسکوب، لایه‌لایه و زنده‌ست؛ هم شاعرانه، هم اندیشمندانه. انگار هر جمله‌اش تو رو بین خشم و تحسین معلق نگه می‌داره و یادآور این نکته‌ست که گاهی رنج، تنها شکل ممکنِ آزادیه.

[Bradley · Rating 5 out of 5]

This is probably the best and most classic telling of Prometheus, from his giving fire to man from the noblest of reasons to how horribly and seemingly unjustly that Zeus punishes him.

All arts and tools come from Prometheus, after all, and he should always be considered the greatest of all friends of mankind even though he is a titan.

However, he's also the one that pushed us to improve our intellect in the same way he did for himself, and in doing so, he brought harm upon himself. See a trend? We created war with the smelting of ore into weapons, after all. It's not all about cooking and keeping warm or creating medicine.

Was Zeus right? Was it right to keep an immortal chained and have a bird eat his liver for all eternity? Or was this just the graphic depiction of what we will always do to ourselves?

I wish I could read the other two parts of this play. I think that would be awesome. :) But alas. What we've got is still pretty raw and emotional and delightfully slanted. After all, we're meant to sympathize entirely with Prometheus throughout the play.

It reminds me an awful lot of Paradise Lost. :) Good motivations and charismatic leaders leading to roads paved to hell. :)

[Amirsaman · Rating 3 out of 5]

ریویوی ۲۰۲۳ - بر اساس ترجمه‌ی عبدالله کوثری - ۳/۵

کراتوس: بدان که هر کاری باری است به دشواری، مگر حکم راندن بر خدایان راهی است هموار. و آزادی تنها زئوس را شایسته است.


ایو: کیست که زئوس را از بلندای قدرت فرو می‌کشد.
پرومتئوس: سودای خام او.

***

ریویوی ۲۰۱۸ - بر اساس ترجمه‌ی شاهرخ مسکوب - ۴/۵

ایو: چه کسی زئوس را از تخت فرمانروائی فروخواهد کشید؟
پرومته: او خود، با تدابیر نابخردانه.

[رزی - Woman, Life, Liberty · Rating 5 out of 5]

من دو نسخه از این کتاب رو از کتابخونه امانت گرفتم؛ یکیش ترجمه‌ی شاهرخ مسکوب و اون یکی از عبدالله کوثری.
هردو ترجمه خوب بودن (البته فقط از نگاه یه خواننده فارسی‌زبان، چون متن اصلی نداشتم) اما به دیدِ من عبدالله کوثری با خلاقیت بیشتری متن رو شاعرانه‌تر و زیباتر کرده بود، و خیلی جاها هم سعی کرد شبه-قافیه‌هایی توی متن تکرار کنه و آرایه‌های ادبی به کار ببره.

مثال می‌ذارم (بقیه ریویو هم همه‌ش همینه فقط مثال):


کوثری:
ای بلند آسمان به رخشندگی
و ای باد تیز بال به پرّندگی
و ای جوی و جویبار به روندگی
و ای خنده بیشمار موج به غرّندگی
و ای خاک که تویی مادر این جملگی
و ای آفتاب که چشم گشاده داری به بینندگی
بنگرید که خدایان با خدایی چون من چه کرده‌اند.

مسکوب:
ای اثیر مینوی و نسیم سبکبال، رودها و لبخند بیشمار امواج دریا،
زمین، ای مادر همگان
و خورشید جهانگرد جهان‌بین، شما را فرامی‌خوانم
تا بدانید ایزدی اسیر ایزدان چه رنجی می‌کشد.

➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖

کوثری:
وایِ من وایِ من، که می‌نالم از اندوه امروزم
وایِ من وایِ من، که می‌نالم از اندوه فردایم
هان از کدام سوی برمی‌آیی
ای اختر فرخنده رهایی.

مسکوب:
افسوس، افسوس. از پریشانی موجود
و پریشانی‌ها که در پیش است فریاد بر می‌آورم.
آیا چه روزی شکنجه من به فرجام می‌رسد؟

➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖

کوثری:
مترس، دل قوی دار
که ما به یاری و غمگساری آمده‌ایم.
شتابان و پرّان از کوه و صخره گذر کردیم
اگرچه اوکئانوس، پدر ما، به رخصت دادن گشاده‌دست نبود.

مسکوب:
هراسی به دل راه مده.
گروهی دوستانیم که با زاری و نیاز بسیار
از پدر رخصت یافتیم
و به یارمندی بال‌های پرتلاش بدین صخره آمدیم.

➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖

کوثری:
که امروز نورسیده‌ای دست بر اولومپوس گشاده
و رسم و قانون تازه می‌آرد
و رای و کردار به خودکامگی می‌گستراند
و آیین کهن به هیچ می‌شمارد.

مسکوب:
فرمانروایان تازه برالمپ فرمان می‌رانند
از توانایان دیرین نشانی نیست
وزئوس با قوانین تازه ایزدی‌ست خودکامه.

➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖

کوثری:
زئوس را می‌شناسم به سرسختی و سنگدلی
که رای خود داد می‌شمرد و دست خود دادگستر می‌نامد
لیک این نیز می‌دانم که آن دل سنگ نرم خواهد شد
آن روز که گفته‌های من راست درآید
و ناگه‌گیر بلایی در همش بكوبد.
آن روز دریای خشم و کینش رام خواهد شد
و رو به من خواهد آورد به همراهی و یارجویی
و باشد که پذیرایش شوم به خوش‌رویی و نیک‌خواهی.

مسکوب:
از تندخویی زئوس آگاهم
و می‌دانم که عدالت اسیر هوس دل اوست.
با این همه آن روز که ضربتی که می‌گویم بر وی فرود آید
نرم دل خواهد شد،
و این خشم سرکش فرو می‌نشیند
و چون من مشتاقِ
آشتی و برادری خواهد بود.

➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖

کوثری:
دردا که اگر بگویم دردی بر دردم می‌فزاید
و اگر زبان درکشم رنج خاموشی جانم می‌فرساید
وایِ من وایِ من، که از شش سو تیر بلا به جانم می‌آید.

مسکوب:
گفتن ماجرا موجب رنج است
و نگفتن نیز دردناکست. سراسر نامرادیست.

➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖

کوثری:
دلی از آهن باید و خاطری از خاره
که بر تو ننالد و اشک نفشاند
ای کاش که چشم من این ستم نمی‌دید و دردا که دیدم و در درد این دیده درماندم.

مسکوب:
پرومته، آنکه در چنین بلایی بزرگ با تو همدلی نکند،
دلی از پولاد و خارا دارد.
من نمی‌خواهم شاهد چنین منظری باشم
و اکنون از دیدار آن اندوهگینم.

➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖

کوثری:
دریغا ایمن‌نشستگان را چه آسان است
پند دادنِ کشتی‌شکستگان.
لیک باید بدانی که این همه از دیرباز دیده بودم
و من نه مرد انکارم
که دانسته بود هر کار و کردارم.

مسکوب:
از مصیبتی بر کنار بودن
و گرفتاری در مانده را راه نمودن بسی آسانست.
من این همه را پیشاپیش می‌دانستم.
خطا کردم، می‌خواستم و پذیرفتم.

➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖

کوثری:
نه از غرور است اگر خاموشم
و بر این عذاب بی پایان نمی‌خروشم.

مسکوب:
گمان مبر که خاموشی من از خودبینی و خودسری است.

➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖

کوثری:
نه دانشی در کارشان و نه بینایی در رفتارشان.
تا آن زمان که من در رسیدم و چشم ایشان گشودم
به تماشای اختران، آنگه که بر می‌آیند و آنگه که فرو می‌روند.
پس علم اعداد به ایشان آموختم که سالار دانش‌هاست.
و قلم در دستشان نهادم تا حروف را بنگارند
و از این حروف نوشتار پدید آرند.
و این خود مادر بسیار هنرهاست و آدمی را از فراموشی می‌رهاند.

مسکوب:
ناهوشیار به هرکاری دست می‌زدند تا من دانش دشوار
طلوع و غروب ستارگان را به آنان آموختم.
سپس کاربرد اعداد را که سر آمد دانستنی‌هاست.
و ترتیب حروف و توانایی به یاد سپردن چیزها را
که سرچشمه دانش‌هاست بدان‌ها نمودم.

➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖

کوثری:
ای که نام پدر من می‌دانی
کیستی و خود چه نام داری؟
ای که چون من گرفتاری و به غمخواری سزاواری
مرا می‌شناسی و نام آن کینه‌جوی آسمانی می‌دانی
آن که مرا به آزار دیوانه کرده است و پریشانی من می‌جوید.
دیریست به دیوانگی و گرسنگی و تشنگی پای می‌فرسایم
همانا که من قربانی رشک و کین هرایم.
در این محنت‌سرا که هر کس را بهره ای از رنج می‌دهد
کیست آیا که رنجی چون من کشیده باشد؟
بگو با من، بگو، کدام است آن عذابی که ندیدم.
بگو با من، بگو، چاره این سرگشتگی را چه نام است
و درمان این درد کدام است؟

مسکوب:
نام پدرم را از کجا میدانی؟
که هستی که اینگونه دردمند می‌نمائی
و چنین درست نام دختری بیچاره چون مرا می‌دانی
و از رنجی که مرا به ستوه آورده
و به زخمی جانفرسای می‌آزارد، سخن می‌گوئی؟
من که اسیر توطئه خشم‌بار هرا هستم،
به دردی سهمگین و حریص جستان بسوی تو شتافتم و به تندی آمدم.
آه ای گروه نگون‌بختان
کیست که به دردمندی من باشد؟
اکنون به روشنی برایم بگو
که در انتظار چه رنج دیگری باید بود؟
می‌توانم آیا به امید یاری و رهائی از رنج باشم؟
اگر می‌دانی بر من نیز آشکار کن.
بگو و دختری آواره و غمناک را بیاگاهان.

➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖

کوثری:
بنگر که این ریزه‌خوار خوان خدایان
چه پرباد کلامی دارد
هشدار که خود جوانی و این کر و فر نورسیده‌ات نیز جوان است.
پس چنین پنداری که استوار دژی داری که از هر گزند در امان است.
لیک من تا به امروز
دو خاندان شاهی دیده‌ام کز آن بلند جای فرو افتاده‌اند
و نیز سومین را خواهم دید که فرو افتادنی بس رسواتر خواهد داشت.
نیز زودتر.
تو آیا در این اندیشه‌ای که من پیش این نورسیده
رنگ رخ می‌بازم و دست از پا نمی‌شناسم؟
هيهات، هيهات.
پس همچنان شتابان که آمده‌ای بازگرد.

مسکوب:
چه كلام مطنطن و پر نخوتی! درست آنچنان که سزاوار غلام ایزدانست.
شما نورسیدگان با قدرتی تازه، بی‌گمان می‌پندارید
که در پناه برجی هستید که هرگز اندوه را بدان راه نیست.
اما مگر نه خود دیدم که دوبار فرمانروایان را از آن فرو کشیدند.
آری، و این سومین را که اکنون فرمانرواست
یکباره سرنگون برسوائی، خواهیم دید. آیا مرا
در برابر این ایزدانِ جوان بزدلی لرزنده از ترس می‌بینی؟
من از ترس بسیار به دورم.
اکنون از همان راهی که آمده‌ای بازگرد
زیرا از آنچه خواسته‌ای، هیچ نمی‌گویم.

➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖

کوثری:
به یک کلام بگویم، بیزارم از آن خدایان
که نیکی‌ها از من دیدند و این بد به پاداش من پسندیدند.

مسکوب:
در يك سخن من دشمن همۀ ایزدانم
من آنها را یاری کردم و آنها بی‌سببی مرا زجر می‌دهند.

➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖

کوثری:
هرمس: حالیا به ریشخند من می‌کوشی. مرا خُردینه کودکی پنداشته‌ای؟
پرومتئوس: آیا نه خردینه کودک بل از کودک بتری
که این همه می‌بینی و چشم پاسخ از من داری؟
بدان که زئوس به هر آزار که برخیزد و هر تدبیر که بسازد
از زبان من آن راز نخواهد شنید.
مگر آنگاه که این بند بگشاید و به دلجویی از من برآید.
بگذار تا آسمان شرار آتش بر من ببارد
و زمین به طوفان سپید برف فغان از استخوانم برآرد
و ژرفای خاک روز و شب نفس‌های سوزان و لرزه‌های بی‌امان بر
من گمارد
که من لب از لب نمی‌گشایم تا این راز بر زئوس بنمایم
که تقدیر به دست کدامین کس گریبانش می‌گیرد
و از آن جایگاه به زیرش می‌آرد.
هرمس: درنگی به کار آر و نیک بیندیش
که این راه آیا سودی به احوالت خواهد داشت؟

مسکوب:
هرمس: تو مرا مسخره می‌کنی آنچنان‌ که گوئی کودکی بیش نیستم.
پرومته: آیا کودکی بیشتری که ابلهانه‌تر از کودکان
در انتظار شنیدن سخنی از منی؟
تا زئوس این زنجیرهای ناهنجار را نگشاید
به هیچ دشنام یا تدبیری
نمی‌تواند مرا وادارد که او را از چیزی بیاگاهانم.
بگذار شعله سوزان وی به تمام بر من فرود آید
و با برف سپید بال و تندری که در دل خاک است
همه چیز را در هم ریزد و بیاشوبد
هیچ کاری از این دست مرا وا نمی‌دارد
تا بگویم کیست آنکه وی را از تخت فرو می‌کشد.
هرمس: درست بنگر، آیا این سخنان دردی دوا خواهد کرد؟

🌙🌙🌙

[Sasha · Rating 5 out of 5]

Nothing happens! More than any other work of literature I've ever read, Prometheus Bound is the play where nothing happens. Even in Waiting for Godot, the characters at least move around a little. But poor Prometheus spends the entire play spiked to a rock.

But it's terrific anyway.

This is Karl Marx's favorite play, and you'll understand why. Prometheus is a proletariat hero: when he sides against the gods and with humanity, he's going with the Revolution. It's not just fire he gives them, either; he throws in math, writing, medicine, and "blind hopes" to stop men from "foreseeing their death." Thanks?

Prometheus is a great character himself: sarcastic, cynical, overflowing with self-pity: one of the most human characters in Greek drama. He spends most of the play boasting about what he's done for humans or whining about how much his punishment sucks. Hermes is right when he says, "You'd be unbearable if you were free."

He gets this wonderful moment in the second half: Io shows up to commiserate. She's one of Zeus and Hera's many casualties: Zeus wanted to sleep with her, Hera was jealous, and she ended up getting turned into a cow driven from one end of the earth to another by a stinging gadfly. So she ambles in and they're like, man: that Zeus guy, huh? What a dick. It's a very cool interaction, the Titan and the cowified maiden recognizing each other as fellow sufferers.

But this is one reason there's some debate over whether Aeschylus wrote Prometheus Bound at all: Zeus is a total dick here. A tyrant. There's not much ambiguity. Prometheus repeatedly prophesies his overthrow, too, which is weird because Greek audiences would have known perfectly well that he's lying. So why this assault on Zeus? Prometheus tells Hermes, contemptuously, "Let me assure you, I would not exchange / my own misfortune for your slavery" [to Zeus]. That's an intense thing to say, right? The issue of tyranny was important to the Greeks, who (as you may have heard) were trying this new thing they called "democracy" - see Sophocles' great Antigone for more - but it seems downright reckless to accuse Zeus of it. Over the past few decades, most scholars have tipped against Aeschylus' authorship: their idea is that this is a later play mistakenly attributed to Aeschylus. Only a later playwright would be this brash, is the idea.

If you're only going to read one Aeschylus, it should be Anne Carson's translation of Agamemnon; after that you should read the other two plays in The Oresteia, either the Fagles or Hughes translations.

But read this fourth! Whoever wrote it, they did a great job. For a play in which nothing happens, there's a lot going on.

Translations
Scully and Herington, which I read on Dec. 27 2012, is not very good. Functional at best, and beware: there are stupid modernizations here. Guess what they wrote? They wrote this: "Zeus is not / about to mellow". So much for them.
Joel Agee has a new translation for NYRB Classics that I read on March 24 2015, and it's way better - so much better that I rewrote this entire review because now I like this play. Also I got to meet Agee last night and he's wicked nice.

[Owlseyes · Rating 4 out of 5]

Bound to a rock, Prometheus claims for help and understanding; for how long?... imprisoned.

He’s alone. Someone has locked his feet and hands. He implores the Divine Ether, the winds …mother Earth, the Sun: “look at the suffering imposed upon a god”.



He gets an explanation from the Oceanides who inform him that the Olympus has new rulers; Zeus' laws are absolute; there’s no forgiveness for the deeds of Prometheus, who, once brought to humanity the divine fire: all arts' knowledge.

Zeus, now is the king. He wants to annihilate races. He distributes privileges; but nothing to mankind.

Prometheus swears: “one day will come to ban him:… he’ll pay for this unjust deed”.

The end for this tragic play places Prometheus being buried under rocks.

Three thousand years later Shelley will resurrect him...

[Sinem · Rating 5 out of 5]

şu ana kadar en politik mitolojik metni okumuş olabilirim. 45 sayfada gücü ve güç zehirlenmesini en çıplak haliyle yazmış Aiskhülos dedem. neden üstat olduğunu da bir kez daha anladım. Azra Erhat metni yine mükemmel çevirisiyle bize sunarken, metnin değindiği konuyu, miti daha iyi anlayalım diye Hesiodos'un Thegonia'sından 2 bölüm ile Goethe'nin Prometheus şiirini kitabın sonuna, kendi Mitoloji Sözlüğü'ndeki Prometheus maddesini de önsöz olarak kitaba giriş olarak eklemiş. çünkü harika biri.

[Rêbwar Kurd · Rating 4 out of 5]

وقتی داشتم ریویو رو می‌نوشتم داشتم به آهنگ BİR ANKA KUŞU احمد کایا گوش میکردم....خیلی عجیب بود...

Prometheus'tum zincire vurulurken dağlarda,

Ciğerimi kartallara yedirdim.

من پرومتئوس بودم که هنگامی که در کوها به زنجیر کشیده شده بودم....

جگرم رو خوراک ِ عقاب ها کردم....
خیلی برام عجیب و جالب بود....



بر تخته‌سنگی در دورترین لبهٔ جهان، مردی را به زنجیر کشیده‌اند. نه برای جنایت، بلکه برای بخشش. نه برای خیانت، که برای دانایی.
آتش را دزدید. به انسان‌ها داد. و به جای افتخار، عذاب را پذیرفت.

نه پیامبر بود، نه شهید. نه قهرمانان اسطوره‌ای که با زرهی براق در میان خلق می‌خرامند. او تنها بود؛ یک شورشی خاموش. پیکری از درد و عصیان.
نه از آسمان آمده بود، نه زمینی بود، اما آن‌قدر انسانی بود که زخم‌هایش تا امروز ادامه دارند.


نمایش‌اش، صرفاً یک اسطورهٔ کهن نیست؛ یک سرود دردناک آزادی‌ست.
در دل تراژدی‌اش، مسئله‌ای هست که هنوز جهان آن را حل نکرده:
آیا دانایی، وقتی نظم را تهدید می‌کند، سزاوار مجازات است؟
آیا کسی که آتش می‌دهد، باید رنج هم بکشد؟
آیا آگاهی، همیشه به زنجیر ختم می‌شود؟

زئوس در این روایت، فقط یک خدای یونانی نیست؛ چهرهٔ جاودانهٔ سلطه است. می‌تواند قانون باشد، دین باشد، سنت، نژاد، وطن، یا حتی جمع.
هر جا که دانایی خطرناک شمرده شود، زئوس حاضر است.
و هر جا که کسی چیزی را بی‌اجازه ببخشد، پرومته‌ای در راه است.

صحنه، ساده است: مردی زنجیر شده، تنهایی مطلق، سکوت کوه، حضور سایه‌ها.
اما در همین قاب بسته، تمام تاریخ بشر خلاصه می‌شود.
او فریاد نمی‌زند. ناله نمی‌کند. حتی تقاضای بخشش ندارد.
او فقط می‌ایستد و رنج می‌برد، چون می‌داند حقیقت، بی‌رنج دوام نمی‌آورد.

پرومته، این چهره‌ی اسطوره‌ای که آتش را از خدایان دزدید و به انسان‌ها هدیه داد، در این تراژدی نه صرفاً یک قهرمان که یک پیکرِ درد و اعتراض است..

زئوس، که در اینجا تصویری از سلطه‌ی مطلق و نظم نوپای کیهانی است، پرومته را نه فقط به خاطر دزدی آتش، بلکه به خاطر بخشیدن آگاهی به بشر مجازات می‌کند. آگاهی از مرگ، از آینده، از توانِ ساختن و ویران کردن.
پرومته در پاسخ نمی‌نالد. نمی‌گرید. فریاد نمی‌کشد.
او لعنت می‌فرستد.
نه از سر خشونت، که از سر درکی عمیق از «حق».
او از درد خود فلسفه‌ای از ایستادگی می‌سازد.

و چه هم‌خون است با ما، ما که هنوز میان کوه‌ها، میان حصارها، میان قوانین پوسیده و سنت‌های ترسناک،
زنجیر شده‌ایم.
پرومته، آنجا بر صخره‌ی کافکایی خود، در تنهایی و سکوت، فریادِ تمام ستم‌دیدگان تاریخ را به دوش می‌کشد.
او به ما می‌گوید:
برای روشنایی، باید سوخت.
برای بخشیدن آگاهی، باید تنها شد.
برای آزاد بودن، باید با خدایان جنگید.

در بطن این تراژدی، یک مسئله سیاسی – فلسفی سنگین خوابیده:
اطاعت، به قیمت خاموشی و تسلیم، آیا انسان را از درد نجات می‌دهد یا از معنا؟

.
هنوز، هر که بخواهد آتش را از آسمان بدزدد، باید با زئوس خود روبه‌رو شود.
و زئوس، هنوز در لباس قانون، دین، قدرت، سنت یا ناسیونالیسم، حاضر است.



این، نمایشِ سر خم نکردن است.
نمایش کسی که می‌داند پایان کار، نابودی‌ست
، اما باز ادامه می‌دهد.
چون خاموش بودن و سکوت ، بدتر از مردن است.

او به ما می‌گوید:
برای روشنایی، باید سوخت.
برای بخشیدن آگاهی، باید تنها شد.
برای آزاد بودن، باید با خدایان جنگید.

و ما، اگر از نسل اوییم، اگر هنوز آتشی از او در ما باقی‌ست،
باید بلد باشیم زخم‌های بیداد را بی‌گریه تحمل کنیم.
و آتش را، بی‌توقع، بی‌نام، بی‌پاداش…
به نسل بعد بسپاریم.

[Teresa · Rating 5 out of 5]

Prometeu (O Filantropo) roubou o fogo aos deuses e entregou-o aos homens. Além do fogo, "insuflou-lhes cegas esperanças" - para que deixassem de se preocupar com a morte - e ensinou-lhes as artes para que evoluíssem. Zeus, furioso, condenou o Titã a ser acorrentado a um rochedo, enquanto uma águia lhe devorava o fígado, que se renovava constantemente. É libertado, por Hércules, ao fim de trinta milénios.

"Lamento-te, Prometeu,
Pela tua sorte maldita,
E dos meus olhos ternos
Deixo correr
Torrentes de pranto
E molho o meu rosto
Com húmidas lágrimas."

Enquanto lia a peça, dos meus olhos - como dos das ninfas Oceânides - também correram torrentes de pranto. É esta a magia da Literatura: acreditarmos nos heróis e emocionar-nos com os seus sofrimentos.


(Nicolas-Sébastien Adam, Prometheus Bound)

https://m.youtube.com/watch?v=SuFSaet...

[Jonfaith · Rating 4 out of 5]

This is a sickness rooted and inherent
in the nature of a tyranny:
that he that holds it does not trust his friends.

I dedicate the citation above to the gimcracks who blame migrants, Muslims, Hispanics and Asians for the proliferation of the public health crisis. May Hephaestus fashion each of the demagogues a suitable cliffside situation. If the Fates dare deign, perhaps a daily eagle as well.

I am so eager for more and damning the fact of the two missing plays.

[°•.Melina°•.]

پرومته رو ترم پیش برای کلاسِ اساطیر قرار بود بخونیم اما وقت نشد سرش خیلی بحث کنیم و چه حیف. چون همچین ترجمه‌ی سخت و خفنی یه تمرکزِ خوب و دوباره خوندن میخواد به خصوص اون توضیحات آخرِ کتاب که حتما باید براش وقت بذارم و با دقت بخونم. فعلا یه دور سرسری خوندمش تا اینکه به زودی از یوتیوب و مقاله‌های بیشتر ازش بیشتر بفهمم.⛓

این نمایشنامه‌ روایتگر داستان پرومته، تیتانی است که به خاطر دزدیدن آتش و بخشیدن آن به انسان‌ها، توسط زئوس به صخره‌ای در قفقاز زنجیر می‌شود.
پرومته در این نمایشنامه با وجود رنج و عذابی که می‌کشد، از کار خود پشیمان نیست و از آرمانش برای حمایت از انسان‌ها دفاع می‌کند. او حتی آینده‌ای را پیش‌بینی می‌کند که در آن زئوس شکست خواهد خورد، اما از فاش کردن جزئیات آن خودداری می‌کند.

پرومته:
قهرمان اصلی داستان است که به خاطر عشق به انسان‌ها، قانون زئوس را زیر پا می‌گذارد. او نماد مقاومت در برابر ظلم و حمایت از آرمان‌های انسانی است.

زئوس:
نماد قدرت و استبداد در این نمایش است. او پرومته را به خاطر نافرمانی مجازات می‌کند و نمادی از خدایانی است که از قدرت خود برای سرکوب دیگران استفاده می‌کنند.

انسان‌ها:
در این نمایش، انسان‌ها ضعیف و نیازمندند و پرومته به عنوان حامی آنها عمل می‌کند.
نمایشنامه پرومته در زنجیر به بررسی موضوعاتی چون قدرت، عدالت، مقاومت در برابر ظلم، و عشق به انسان می‌پردازد

🔖تیر ۱۴۰۴

[Sinem A. · Rating 5 out of 5]

mitoloji okuyunca dünyanın özünü özetini yutmuş gibi bi his oluyo.. kitaba gelirsek elbette öykü başkaldırı olunca keyifli ve heyecanlı bir de Heseidos tan ve Gothe den alıntılarla çok daha gğzel olmuş meraklısına..

[Yegane · Rating 5 out of 5]

سخت‌تر بکوب! بندها را به سختی بِکش و چیزی را آزاد مگذار.
او می‌تواند حتی در نومیدی گریزگاهی بسازد.

[Andrei Stoian · Rating 3 out of 5]

Romanian review: ,,Prometeu înlănțuit" este prima piesă de teatru din Grecia Antică pe care am citit-o. Știam povestea lui Prometeu de foarte mult timp: Prometeu este titanul care a furat focul și l-a dăruit oamenilor, fiind pedepsit de Zeus. Pedeapsa sa a fost să fie înlănțuit de o stâncă pentru eternitate, în timp ce un vultur venea în fiecare zi pentru a-i mânca ficatul care se regenera. Hercule este cel care l-a eliberat în cele din urmă. Ideea este că piesa nu oferă foarte multe lucruri noi și cu siguranță ar fi fost mai interesantă dacă nu cunoșteam deja mitul lui Prometeu.
Piesa constă în totalitate într-un dialog pe care îl poartă Prometeu cu Io, Hermes și Corul, după ce titanul își primește pedeapsa. Deși este destul de interesant, nu mi s-a părut impresionant.
Piesa vorbește despre natura efemeră a puterii, despre felul prin care, oferindu-le focul oamenilor, Prometeu le-a dat acestora putere, dar și capacitatea să evolueze și să înainteze pe drumul cunoașterii. Tema cunoașterii este vag abordată, fiind mai mult subînțeleasă. Prin comparație, cărți precum Frankenstein: The 1818 Text o abordează mult mai în detaliu și într-un mod mult mai impresionant.
Concluzia este că ,,Prometeu înlănțuit" a fost o lectură plăcută, dar nu m-a impresionat prea mult. Părerea mea este că are mai mult o valoare istorică decât artistică.



English review: "Prometheus Bound" is the first Ancient Greek play I’ve ever read. I’ve known the story of Prometheus for a long time: he’s the Titan who stole fire and gave it to humanity, only to be punished by Zeus. His sentence was to remain chained to a rock for eternity, with a vulture coming every day to eat his regenerating liver. Eventually, Heracles freed him. The thing is, the play doesn’t add much to what I already knew, and it would definitely have been more engaging if I hadn’t been so familiar with the myth of Prometheus.
The entire play consists of a dialogue between Prometheus and the Chorus, Io, and Hermes after Prometheus has received his punishment. While it’s somewhat interesting, I didn’t find it particularly striking.
The play reflects on the fleeting nature of power, exploring how Prometheus, by giving fire to humanity, not only empowered them but also granted them the ability to progress and seek knowledge. However, the theme of knowledge is only lightly touched upon—it’s more implied than fully developed. In comparison, works like Frankenstein: The 1818 Text delve into this theme with far greater depth and impact.
In conclusion, "Prometheus Bound" was an enjoyable read, but it didn’t leave a lasting impression. In my opinion, its value lies more in its historical significance than in its artistic merit.

[Mohammad · Rating 4 out of 5]

طغیانی علیه ایزدان و قوانین ناعادلانه‌شان.

فکر نمی‌کنم هیچ‌چیزی بهتر از حرف‌هایی که شاهرخ مسکوب برای کتاب تو موخره نوشته بود، بتونم بگم. بسیار کوتاه و خواندنی. آدم باورش نمی‌شه ۵۰۰ سال قبل از میلاد همچین چیزهایی به نگارش در اومدن.