What do you think?
Rate this book
A Child of the Northeast
A novel about a year in the life of a village in Northeast Thailand during the 1930's. It is also a tale about a world scarcely known in the West: the world of "Isan", which is what the natives call their corner of Thailand.
Kampoon Boontawee based this award-winning novel on memories of his own childhood in Isan during the depths of the Depression. The loving, courageous family at the center of the novel include a boy named Koon, who is about eight years old; his sisters Yee-soon, five, and Boonlai, two; and their parents, whose names we never learn. They are simply "Koon's mother" and "Koon's father", even by their friends and family.
Kampoon also introduces his readers to a wider, equally unforgettable family: the relatives and neighbors who live in Koon's village. It is their bravery, their goodness of heart, and above all, their indestructible, earthy sense of humor, that shape the boy Koon's perception of the world, and his purpose in it.
Kampoon Boontawee based this award-winning novel on memories of his own childhood in Isan during the depths of the Depression. The loving, courageous family at the center of the novel include a boy named Koon, who is about eight years old; his sisters Yee-soon, five, and Boonlai, two; and their parents, whose names we never learn. They are simply "Koon's mother" and "Koon's father", even by their friends and family.
Kampoon also introduces his readers to a wider, equally unforgettable family: the relatives and neighbors who live in Koon's village. It is their bravery, their goodness of heart, and above all, their indestructible, earthy sense of humor, that shape the boy Koon's perception of the world, and his purpose in it.
477 pages
First published January 1, 1976
38 people are currently reading
616 people want to read
About the author
Kampoon Boontawee
1 book2 followersAuthor profile in original language is คำพูน บุญทวี
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 32 reviews
July 2, 2019
สวัสดีลูกอีสาน จะว่ากลับมาอ่านอีกครั้งหรือเพิ่งอ่านเป็นครั้งแรกกันนะ
เหมือนว่าเพิ่งจะอ่านเป็นครั้งแรกมั้ง ไม่น่าเชื่อเนอะ แต่ก็เพิ่งอ่านนี่แหละ
ไม่รีวิวอะไรมากนะ อยากบอกแค่ว่า อย่าอ่านตอนดึกๆ เพราะหิว
บรรยายพวกอาหารการกินอีสานได้เห็นภาพจนท้องร้องเลยล่ะ
ส่วนเรื่องจุดไคลแม็กซ์หรืออะไรหรือๆ ปมความขัดแย้ง ก็ไม่ค่อยมีหรอก
แต่ถ้าอ่านเราวัฒนธรรมอีสานจำพวกตำนาน วิถีชีวิต อาหารการกิน นับว่าเด็ดอยู่นะ
เหมือนว่าเพิ่งจะอ่านเป็นครั้งแรกมั้ง ไม่น่าเชื่อเนอะ แต่ก็เพิ่งอ่านนี่แหละ
ไม่รีวิวอะไรมากนะ อยากบอกแค่ว่า อย่าอ่านตอนดึกๆ เพราะหิว
บรรยายพวกอาหารการกินอีสานได้เห็นภาพจนท้องร้องเลยล่ะ
ส่วนเรื่องจุดไคลแม็กซ์หรืออะไรหรือๆ ปมความขัดแย้ง ก็ไม่ค่อยมีหรอก
แต่ถ้าอ่านเราวัฒนธรรมอีสานจำพวกตำนาน วิถีชีวิต อาหารการกิน นับว่าเด็ดอยู่นะ
April 10, 2016
สิ่งที่สนุกที่สุดตอนอ่านเรื่องนี้คือหลังอ่านจบแล้วได้เถียงกับเพื่อนว่า เรื่องนี้มันน่าสนใจยังไง ส่วนตัวที่มีความรู้วรรณกรรมไทยระดับพื้นๆ ทำให้ได้รู้จากเพื่อนที่เชี่ยวชาญวรรณกรรมไทยมากกว่าว่าเรื่องเหมือนเป็นจุดหมุนของวรรณกรรมท้องถิ่นที่เปลี่ยนการนำเสนอเป็นการถ่ายทอดข้อมูลเชิงสารคดีเกี่ยวกับวิถีชีวิต และความเป็นอยู่ของคนอีสาน ผ่านตัวละครเด็กซึ่งมีมุมมองที่ยังไม่ถูกเจือปนด้วยกรอบความคิด และทัศนวิสัยของผู้ใหญ่ แทนการเล่าเรื่องแบบวรรณกรรมสู้ชีวิตประเภทปากกัดตีนถีบที่กลายเป็นภาพเหมารวมของคนอีสานก่อนหน้านั้น
ประเด็นหลักของหนังสือคือพูดถึงการอยู่ติดที่ดิน บ้านเกิดเมืองนอน การเป็นทายาทของแผ่นดิน การซาบซึ้งต่อคุณค่าของผืนดินและทรัพยากรที่ต่อให้เผชิญกับความยากจนแค่ไหน การโทษว่าทุกอย่างเป็นความผิดของโชคชะตาเป็นเรื่องบาปมหันต์ ฉะนั้นแนวคิดเรื่องการย้ายถิ่นจึงไม่เหลือเป็นพื้นที่ทางเลือกให้กับคนอีสานในเรื่องเท่าไหร่ เพราะแม้แต่เด็กผู้ชายตัวเล็กๆ อย่างคูน ก็เรียนรู้ที่จะเห็นคุณค่าของแผ่นดินและวัฒนธรรมบ้านเกิด
แต่ถึงอย่างนั้น การรับรู้ของตัวเอกอย่างคูน ก็ยังถูกแทรกแซง และกำกับด้วยเสียงและมุมมองของคนเขียนที่บังคับทิศทางของเรื่อง และมีจุดยืนที่แน่ชัดด้วยสายตาของผู้ใหญ่ที่กำหนดชะตาชีวิตของตัวละครไว้แน่ชัดว่าควรจะทำอย่างไร หรือเป็นอะไร เช่นเดียวกับผู้อ่านที่ไม่เหลือทางเลือกไปคิดต่อหลังจากอ่านจบ เราเลยไม่รู้สึกอินกับตัวละครที่แบนราบ และมุ่งแต่สานต่อจุดยืนของผู้เขียนอย่างเดียว
ประเด็นหลักของหนังสือคือพูดถึงการอยู่ติดที่ดิน บ้านเกิดเมืองนอน การเป็นทายาทของแผ่นดิน การซาบซึ้งต่อคุณค่าของผืนดินและทรัพยากรที่ต่อให้เผชิญกับความยากจนแค่ไหน การโทษว่าทุกอย่างเป็นความผิดของโชคชะตาเป็นเรื่องบาปมหันต์ ฉะนั้นแนวคิดเรื่องการย้ายถิ่นจึงไม่เหลือเป็นพื้นที่ทางเลือกให้กับคนอีสานในเรื่องเท่าไหร่ เพราะแม้แต่เด็กผู้ชายตัวเล็กๆ อย่างคูน ก็เรียนรู้ที่จะเห็นคุณค่าของแผ่นดินและวัฒนธรรมบ้านเกิด
แต่ถึงอย่างนั้น การรับรู้ของตัวเอกอย่างคูน ก็ยังถูกแทรกแซง และกำกับด้วยเสียงและมุมมองของคนเขียนที่บังคับทิศทางของเรื่อง และมีจุดยืนที่แน่ชัดด้วยสายตาของผู้ใหญ่ที่กำหนดชะตาชีวิตของตัวละครไว้แน่ชัดว่าควรจะทำอย่างไร หรือเป็นอะไร เช่นเดียวกับผู้อ่านที่ไม่เหลือทางเลือกไปคิดต่อหลังจากอ่านจบ เราเลยไม่รู้สึกอินกับตัวละครที่แบนราบ และมุ่งแต่สานต่อจุดยืนของผู้เขียนอย่างเดียว
January 6, 2018
จุดเด่นไม่ได้อยู่ที่ภาษาหรือสำนวน แต่อยู่ที่เนื้อเรื่องที่มันเรียล
เป็นหนังสือที่อ่านได้เรื่อยๆ เพลินๆ
ถ้าเป็นคนอีสานด้วยกันน่าจะอ่านได้สนุก และมีส่วนร่วมได้มากกว่า
ส่วนตัวเราเหมือนเคยอ่านและเคยตื่นตาตื่นใจเมื่อตอนยังเด็ก
แต่ตอนนี้อ่านแล้วรู้สึกเฉยๆ ค่ะ ..
คือหนังสือดี แต่อ่านแล้วเหมือนไม่ใช่แนวเรา ^^”
เป็นหนังสือที่อ่านได้เรื่อยๆ เพลินๆ
ถ้าเป็นคนอีสานด้วยกันน่าจะอ่านได้สนุก และมีส่วนร่วมได้มากกว่า
ส่วนตัวเราเหมือนเคยอ่านและเคยตื่นตาตื่นใจเมื่อตอนยังเด็ก
แต่ตอนนี้อ่านแล้วรู้สึกเฉยๆ ค่ะ ..
คือหนังสือดี แต่อ่านแล้วเหมือนไม่ใช่แนวเรา ^^”
June 22, 2020
คือ..ด้วยความที่มีสอบแล้วต้องมาอ่านเล่มนี้ แล้วเหลือเวลาอีกแค่ไม่กี่วัน ทำให้ไม่ได้สนใจเรื่องอื่นสำนงสำนวนภาษาอะไรเลยค่ะนอกจากพยายามจำพวกวัฒนธรรม สิ่งของต่างๆที่มีพูดในเรื่อง แต่พอต้องมานั่งวิเคราะห์ในข้อสอบก็คือหนังสือเขาต้องการพูดถึงเรื่องความเป็นอยู่ชาวบ้านน่ะแหละ
December 13, 2017
เรื่องเล่าวิถีชีวิตของชาวอีสาน ได้ความรู้และสนุกด้วย ควรค่าแก่การอ่านค่ะ
November 1, 2010
It's a wonderful book for discussion on the life and times of the Esarn people almost 70 years ago. Surprisingly little seems to have changed in the average life of the rural poor over the years. If you know someone from the Northeast of Thailand, mentioning the events in the book will lead to hours of excellent discovery about what life is like for the hardy people from this region.
The humor and earthiness is a strong feature of the book. The best part is the book's lavish treatment of the various foods. Reading the book while eating Som Tam, Laarb, and sundry grilled meats with sticky rice is, to me, part of the experience. More adventurous souls should also try the fried insects to add to their reading experience. It really is a great chance for someone who is not from Esarn to immerse themselves into the storyline of triumph over hardship.
Given the status of the book (winner of the 1979 S.E.A. "Best Novel of the Year), I was surprised at the haphazard proofing of the translation. The large number of typos that could have been easily remedied by almost any native speaker. It was distracting. This casts doubt on the translation by Susan Fulop Kepner. How carefully was this work checked? The original Thai which features use of the colorful Esarn dialect is not really conveyed in a way that would allow a more serious literary approach to the novel. As the book is in its current form though, it's still a fast and fun read.
This is the only listed book from Thailand on the approved International Baccalaureate (IB) World LIterature selection. That isn't necessarily a recommendation. There are many worthy books by Thai authors that have been translated (Thai author Chart Korbjitti - The Judgement for one) . I was surprised of all the books, that "A Child of the Northeast" was chosen to be included on the World Literature selection.
If anyone is interested in further exploring Thai writers, I would recommend The S.E.A. Write Anthology of Thai Short Stories and Poems" as a good introduction to Thai writers.
Many bookstores in Bangkok feature a large selection of translated books. Enjoy.
The humor and earthiness is a strong feature of the book. The best part is the book's lavish treatment of the various foods. Reading the book while eating Som Tam, Laarb, and sundry grilled meats with sticky rice is, to me, part of the experience. More adventurous souls should also try the fried insects to add to their reading experience. It really is a great chance for someone who is not from Esarn to immerse themselves into the storyline of triumph over hardship.
Given the status of the book (winner of the 1979 S.E.A. "Best Novel of the Year), I was surprised at the haphazard proofing of the translation. The large number of typos that could have been easily remedied by almost any native speaker. It was distracting. This casts doubt on the translation by Susan Fulop Kepner. How carefully was this work checked? The original Thai which features use of the colorful Esarn dialect is not really conveyed in a way that would allow a more serious literary approach to the novel. As the book is in its current form though, it's still a fast and fun read.
This is the only listed book from Thailand on the approved International Baccalaureate (IB) World LIterature selection. That isn't necessarily a recommendation. There are many worthy books by Thai authors that have been translated (Thai author Chart Korbjitti - The Judgement for one) . I was surprised of all the books, that "A Child of the Northeast" was chosen to be included on the World Literature selection.
If anyone is interested in further exploring Thai writers, I would recommend The S.E.A. Write Anthology of Thai Short Stories and Poems" as a good introduction to Thai writers.
Many bookstores in Bangkok feature a large selection of translated books. Enjoy.
August 20, 2021
I was really shocked by how good this book was. The story is simple, it's just a year-long slice of life of an Isan boy in the 1930s and his family and village. There's something kind of Hemingway about its simplicity, about the descriptions of actions that seem unnecessary but still never bore. I'm not even particularly interested in Isan, but this book really kept my attention, and even though nothing plot-worthy really ever happens, I always kept reading to see what came next. Most of the characters' lives seem to revolve around getting enough food to eat and not much else, but everything that happens is interesting for some reason. The tone of the book is very hard to describe, maybe because I read it in translation, but it somehow seems to be detached and sympathetic at the same time. I'd love to read more by this writer if I can find any of his books.
August 13, 2012
A wonderfully written novel of life in the Northeast of Thailand in the 1930s. It tells of the hardships of life in he poorest drought stricken region of Thailand (or Siam as it was known then)through the life of one boy (Koon) and his family. and how the village villagers all support each other. It also offers an interesting insight into the origins of many of the customs and traditions found in Thailand. A fun refreshing book. I plan to read it to my students yoto give them an insight into the history of the ISan people many of whom remain very poor to this day.
September 6, 2009
If you want to learn about Issan (Northeast Thailand) during the drought and depression era and what people ate (snakes, lizards, ants, birds, all kinds of salted fish) and how they interacted socially, belief systems, and about the beginnings of Thaification of the Isan (Esan, Esarn) region of a mostly culturally Lao people, then this book is for you. I certainly learned a great deal about the culture and daily life that my mother-in-law's family or villagers may have experienced.
July 23, 2021
о! а здесь наоборот примечание переводчика, написавшего историческую справку, оставило тепло)
November 5, 2025
Книжка величезна, там під 1000 сторінок, утім я прочитала її дня за три (ну добре, я була у відпустці). Вона написана по-простому, по-домашньому. Описує сільське життя. Там немає сюжету як такого, немає головного конфлікту як такого — а у вас загалом вважається, що мусять бути й без них ніяк. Тайський автор пішов іншим шляхом, і вийшло суперово.
Події відбуваються у селі. Затяжна посуха, немає що їсти. Історія крутиться навколо хлопчика (автора в дитинстві). Люди переважно зайняті пошуком їжі і їїдою. Багато описується, що їдять і як їдять. Як для українського читача, місцями це може здатися, м’яко кажучи, дуже дивним, бо їдять комах, жаб, мангуст, хамелеонів і ще всяке-всяке-всяке… Але знову ж таки, згадаємо Голодомор. У нас теж і таке, і ще й не ��аке їли…
Щоправда, тайці в книжці дуже винахідливо те все комбінують, присмачують.
Також там описуються різні курйозні побутові ситуації. Позашлюбний секс, лікування, татуювання, розподіл грошей у спільноті, навчання тощо. Цікаво, що всі проблеми, які виникають, люди намагаються швидко, мирно й доброзичливо залагодити. Потім відсвяткувати, що залагодили, і знову їсти. Тільки б було що.
Оця, певною мірою, обсесивність їжею, нагадує мені наші традиції переїдання у свята, надмірні запаси гречки, надмірні закрутки… Мабуть, це все травми, пов’язані з голодуванням.
Також у книжці я знайшла для себе багато відповідей, чому мої друзі поводяться певним чином. Тепер я краще їх розумію. У нас різні традиції, за якими стоїть різна логіка. Поясню на прикладі.
Гроші. Зараз знову будуть узагальнення. Дивіться, у Західному світі гроші — це ресурс індивідуального виживання. Ось це моє, це я або заробила або успадкувала. Я розстануся з грошима лише в обмін на щось. В Україні вже трохи не так. Це мої гроші, але з друзями, з родиною, з ЗСУ, з волонтерами я поділюся просто так. А в Таїланді — ще більше не так. Там — це ресурс колективного виживання. Вони потрібні, щоб вистачило на всіх. Ось у цьому різниця. Знову ж таки — узагальнення.
Яка фінансова модель краща? У кожній свої переваги і недоліки. Якщо брати великі проміжки часу, тисячоліття, то тайська модель виграє з великим відривом від західної.
Хочу підкреслити, що все у цьому дописі - лише мої спостереження та узагальнення, викликані читанням цієї книги та спілкуванням з моїм колом друзів. Я не претендую на всеосяжний культурологічний аналіз, а лише пишу про те, що впало мені у око. Насправді, мій досвід дуже обмежений, але я рада, що мені вистачило цікавості і наполегливості, щоб подужати 1000 сторінок тайської літератури. Це терра інкогніта для більшості українців. Хоча б з тієї причини, що немає перекладів з тайської мови на українську.
Я не знаю, чи вам треба ця книжка. Якщо цікавитеся Таїландом або хочете краще розуміти тайців, то так. Якщо хочете дослідити іноземний літературний досвід, то теж так. В інших випадках, мабуть, ні. Зрештою, я вам уже у двох словах розповіла основне. Основне це те, що наші культури різні. Є спільне, є відмінності. Діалог — це добре.
Нам хочеться, щоби Україну усюди знали, чули, підтримували. Думаю, зі свого боку нам теж пасує проявляти цікавість до інших культур.
Події відбуваються у селі. Затяжна посуха, немає що їсти. Історія крутиться навколо хлопчика (автора в дитинстві). Люди переважно зайняті пошуком їжі і їїдою. Багато описується, що їдять і як їдять. Як для українського читача, місцями це може здатися, м’яко кажучи, дуже дивним, бо їдять комах, жаб, мангуст, хамелеонів і ще всяке-всяке-всяке… Але знову ж таки, згадаємо Голодомор. У нас теж і таке, і ще й не ��аке їли…
Щоправда, тайці в книжці дуже винахідливо те все комбінують, присмачують.
Також там описуються різні курйозні побутові ситуації. Позашлюбний секс, лікування, татуювання, розподіл грошей у спільноті, навчання тощо. Цікаво, що всі проблеми, які виникають, люди намагаються швидко, мирно й доброзичливо залагодити. Потім відсвяткувати, що залагодили, і знову їсти. Тільки б було що.
Оця, певною мірою, обсесивність їжею, нагадує мені наші традиції переїдання у свята, надмірні запаси гречки, надмірні закрутки… Мабуть, це все травми, пов’язані з голодуванням.
Також у книжці я знайшла для себе багато відповідей, чому мої друзі поводяться певним чином. Тепер я краще їх розумію. У нас різні традиції, за якими стоїть різна логіка. Поясню на прикладі.
Гроші. Зараз знову будуть узагальнення. Дивіться, у Західному світі гроші — це ресурс індивідуального виживання. Ось це моє, це я або заробила або успадкувала. Я розстануся з грошима лише в обмін на щось. В Україні вже трохи не так. Це мої гроші, але з друзями, з родиною, з ЗСУ, з волонтерами я поділюся просто так. А в Таїланді — ще більше не так. Там — це ресурс колективного виживання. Вони потрібні, щоб вистачило на всіх. Ось у цьому різниця. Знову ж таки — узагальнення.
Яка фінансова модель краща? У кожній свої переваги і недоліки. Якщо брати великі проміжки часу, тисячоліття, то тайська модель виграє з великим відривом від західної.
Хочу підкреслити, що все у цьому дописі - лише мої спостереження та узагальнення, викликані читанням цієї книги та спілкуванням з моїм колом друзів. Я не претендую на всеосяжний культурологічний аналіз, а лише пишу про те, що впало мені у око. Насправді, мій досвід дуже обмежений, але я рада, що мені вистачило цікавості і наполегливості, щоб подужати 1000 сторінок тайської літератури. Це терра інкогніта для більшості українців. Хоча б з тієї причини, що немає перекладів з тайської мови на українську.
Я не знаю, чи вам треба ця книжка. Якщо цікавитеся Таїландом або хочете краще розуміти тайців, то так. Якщо хочете дослідити іноземний літературний досвід, то теж так. В інших випадках, мабуть, ні. Зрештою, я вам уже у двох словах розповіла основне. Основне це те, що наші культури різні. Є спільне, є відмінності. Діалог — це добре.
Нам хочеться, щоби Україну усюди знали, чули, підтримували. Думаю, зі свого боку нам теж пасує проявляти цікавість до інших культур.
May 18, 2020
#ลูกอีสาน โดย #คำพูนบุญทวี อ่านแล้วอ่านอีก จำได้ว่าได้หนังสือปกนี้มาจากแผงหนังสือตลาดนัดสวนจตุจักรมานมนานแล้ว ตอนนี้กระดาษเริ่มเปลี่ยนสีไปตามเวลา แต่ครั้งแรกเลยคือการได้อ่านจากหนังสืออ่านนอกเวลาภาษาไทย ระดับ ม.ปลาย เป็นการเปิดบานหน้าต่างเล็กๆที่ได้เรียนรู้กับลูกอีสาน และเมื่อได้เข้าเรียนมหาวิทยาลัยทำให้ตนเองคุยกับเพื่อนคนอีสานได้เรื่องได้ราวและเชิงลึกจนเพื่อนสงสัยว่าบางเรื่องบางอย่างรู้ได้อย่างไร ไปเอามาจากใหน เป็นคู่มืออีสานเล็กๆที่ทำให้บทสนทนากับลูกอีสานตัวจริงได้ยิ้มกว้างได้ รวมไปถึงความน่ารักของภาษาพื้นถิ่นอีสานด้วย
เรื่องราวที่น่าประทับใจของ "บักคูน" อากาศอบอ้าว ร้อนของหน้าร้อนแบบนี้หยิบเล่มนี้ขึ้นมาอ่านทำให้ยิ่งเข้าถึงชีวิตในช่วงนั้นของบักคูน ชีวิต ความเป็นอยู่ การดิ้นร้น ทำมาหากิน ธรรมชาติ การเล่น ชีวิตประจำวัน ข้าวปลาอาหาร ความสำคัญของการศึกษา ฯลฯ
ลูกอีสาน ได้รับรางวัลวรรณกรรมสร้างสรรค์ยอดเยี่ยมแห่งอาเซียนประจำปี พ.ศ. 2522 และได้รับการนำมาสร้างเป็นภาพยนตร์เรื่อง ลูกอีสาน ในปีพ.ศ. 2525 ยังคงน่าอ่านเสมอ ปัจจุบันเท่าที่ได้มีโอกาสไปยืนหน้าแผงหนังสือยังมีการตีพิมพ์อยู่ครับ
ลองหาอ่านกันครับ #ณอ่านTheReaderTheKlinLibrary
เรื่องราวที่น่าประทับใจของ "บักคูน" อากาศอบอ้าว ร้อนของหน้าร้อนแบบนี้หยิบเล่มนี้ขึ้นมาอ่านทำให้ยิ่งเข้าถึงชีวิตในช่วงนั้นของบักคูน ชีวิต ความเป็นอยู่ การดิ้นร้น ทำมาหากิน ธรรมชาติ การเล่น ชีวิตประจำวัน ข้าวปลาอาหาร ความสำคัญของการศึกษา ฯลฯ
ลูกอีสาน ได้รับรางวัลวรรณกรรมสร้างสรรค์ยอดเยี่ยมแห่งอาเซียนประจำปี พ.ศ. 2522 และได้รับการนำมาสร้างเป็นภาพยนตร์เรื่อง ลูกอีสาน ในปีพ.ศ. 2525 ยังคงน่าอ่านเสมอ ปัจจุบันเท่าที่ได้มีโอกาสไปยืนหน้าแผงหนังสือยังมีการตีพิมพ์อยู่ครับ
ลองหาอ่านกันครับ #ณอ่านTheReaderTheKlinLibrary
February 1, 2018
This was an endearing read and by the end I wanted to find out what happened next in Koon's life and how his future played out. The narration from the young boy's perspective is refreshingly, and sometimes boringly, simple and honest. He tell the story of his day to day life which was quite mundane at times and mostly centered around getting food. It was mostly interesting to get a humble glimpse into his lifestyle, what excited him, the way he looked up to his father, what was the norm, and what struggles as a young kid I could identify with and what I couldn't imagine experiencing.
July 21, 2022
This book nicely illustrates the ordinary life of Northeast people before the period of rapid industrialization in Thailand starting in 1960s. It shows that life evolve around nature, love, suffering, happiness, and despair. Although most people considered this book apolitical, it do touch political issue in a very subtle way. People in this book are poor by modern UN poverty criteria but living at subsistence level is enough for them to be happy. I would recommend this book to those who want to read sublime story without the outright politics.
January 16, 2024
ช่วงองก์แรกของเรื่องต้องบอกว่ามันเอื่อยมาก แต่เมื่อเข้าใกล้องก์สองความสนุกก็เริ่มเข้ามาจนวางไม่ลง รู้ตัวอีกทีก็จบเล่มแล้ว
หนังสือเล่มนี้สำนวนเหมือนคนปกติคุยกันคือง่ายๆ ชัดๆ ไม่เล่นเยอะ แต่ที่น่าสนใจคือเรื่องราวและบทสนทนาที่มันดูง่ายๆ ง่ายมากๆ แต่มันแฝงความเจ็บปวด ความอาวรณ์เอาไว้ แม้จะเห็นแสงสว่างที่ปลายอุโมงค์แต่เราก็รู้ดีว่ามันเป็นแสงที่พร้อมดับลงตลอดเวลา
อีกประการหนึ่งที่น่าสนใจคือการเล่าเรื่องผ่านสายตาของเด็ก ทำให้ผู้อ่านเห็นโลกที่คับแคบ และค่อยๆ กว้างขึ้น กว้างขึ้น
สมกับเป็น 1 ใน 100 หนังสือที่คนไทยควรอ่าน
หนังสือเล่มนี้สำนวนเหมือนคนปกติคุยกันคือง่ายๆ ชัดๆ ไม่เล่นเยอะ แต่ที่น่าสนใจคือเรื่องราวและบทสนทนาที่มันดูง่ายๆ ง่ายมากๆ แต่มันแฝงความเจ็บปวด ความอาวรณ์เอาไว้ แม้จะเห็นแสงสว่างที่ปลายอุโมงค์แต่เราก็รู้ดีว่ามันเป็นแสงที่พร้อมดับลงตลอดเวลา
อีกประการหนึ่งที่น่าสนใจคือการเล่าเรื่องผ่านสายตาของเด็ก ทำให้ผู้อ่านเห็นโลกที่คับแคบ และค่อยๆ กว้างขึ้น กว้างขึ้น
สมกับเป็น 1 ใน 100 หนังสือที่คนไทยควรอ่าน
Read
March 10, 2024คงเพราะเราโตมาในภาคกลางและได้สัมผัสแต่วัฒนธรรมอีสานเวอร์ชั่น gentrified มาทั้งชีวิตล่ะมั้ง ถึงได้รู้สึกว่าหนังสือเล่มนี้ก็คือสารคดีดี ๆ นี่เอง
ชีวิตประจำวันของเด็กชายคูนถูกถ่ายทอดออกมาด้วยภาษาเรียบง่าย — เรียบง่ายเช่นเดียวเนื้อเรื่อง อ่านได้เรื่อย ๆ ไม่มีจุดให้ตื่นเต้นใด ๆ พอรู้ตัวอีกทีก็ผูกพันกับครอบครัวน้องคูนไปซะแล้ว
เป็น slice of life ที่อบอุ่นหัวใจ เป็นไดอารี่บันทึกความเป็นอยู่ของคนอีสานช่วง 1930s ที่ละเอียดยิบจนนึกภาพตามได้ไม่ยาก อาจไม่ใช่หนังสือที่ถือว่าอ่านสนุกตามสมัยนิยมนัก แต่ถ้าคิดถึงคุณค่าทางประวัติศาสตร์ล่ะก็ — ให้ S.E.A. Write คุณเขาไปเถอะ
ชีวิตประจำวันของเด็กชายคูนถูกถ่ายทอดออกมาด้วยภาษาเรียบง่าย — เรียบง่ายเช่นเดียวเนื้อเรื่อง อ่านได้เรื่อย ๆ ไม่มีจุดให้ตื่นเต้นใด ๆ พอรู้ตัวอีกทีก็ผูกพันกับครอบครัวน้องคูนไปซะแล้ว
เป็น slice of life ที่อบอุ่นหัวใจ เป็นไดอารี่บันทึกความเป็นอยู่ของคนอีสานช่วง 1930s ที่ละเอียดยิบจนนึกภาพตามได้ไม่ยาก อาจไม่ใช่หนังสือที่ถือว่าอ่านสนุกตามสมัยนิยมนัก แต่ถ้าคิดถึงคุณค่าทางประวัติศาสตร์ล่ะก็ — ให้ S.E.A. Write คุณเขาไปเถอะ
May 6, 2024
ถ่ายทอดวิถีชีวิตของคนอีสาน(เก่าแก่)ได้ดี เป็นยุคที่ต้องต่อสู้กับภัยแล้ง และความแร้นแค้นในการหาอาหารเพื่อเลี้ยงชีวิตและครอบครัว
ดำเนินเรื่องเรียบง่าย ไม่มีปมให้คลี่คลาย ไม่มีจุดระทึกขวัญ หรือบีบคั้นหัวใจ เพียงแต่เผยวิถีชีวิตของคนอีสาน ซึ่งในจุดนี้ถือว่าทำได้ดีและเป็นจุดเด่นของเรื่องนี้
เราจะได้เข้าใจวัฒนธรรมการการกินของคนอีสานมากขึ้น ว่าเหตุใดเขาจึงบริโภคปลาร้าเป็นอาหารหลัก และความจำเป็นในการกินแมลงรวมถึงสัตว์เล็กที่คนส่วนใหญ่ไม่นิยม เช่น กิ่งก่า อึงอ่าง
ดำเนินเรื่องเรียบง่าย ไม่มีปมให้คลี่คลาย ไม่มีจุดระทึกขวัญ หรือบีบคั้นหัวใจ เพียงแต่เผยวิถีชีวิตของคนอีสาน ซึ่งในจุดนี้ถือว่าทำได้ดีและเป็นจุดเด่นของเรื่องนี้
เราจะได้เข้าใจวัฒนธรรมการการกินของคนอีสานมากขึ้น ว่าเหตุใดเขาจึงบริโภคปลาร้าเป็นอาหารหลัก และความจำเป็นในการกินแมลงรวมถึงสัตว์เล็กที่คนส่วนใหญ่ไม่นิยม เช่น กิ่งก่า อึงอ่าง
Currently reading
November 15, 2025Survival, hope, loyalty and love in Isan.
Winner of the 1979 innaugural The S.E.A. Write Award for Thailand, A Child of the Northeast is a novel about a year in the life of an Isan village during the 1930's.
Winner of the 1979 innaugural The S.E.A. Write Award for Thailand, A Child of the Northeast is a novel about a year in the life of an Isan village during the 1930's.
December 22, 2018
Pretty close to how life still is in rural Isan.
February 28, 2019
บรรยายได้ดีแต่เนื้อเรื่องไม่ค่อยมีอะไรมาก
March 9, 2024
อ่านแล้วคิดถึงชีวิตวัยเด็กบ้านนอกเรา
September 6, 2025
My girlfriend is from Isaan. This book made me understand her much better.
February 1, 2023
This is a heartwarming tale which celebrates universal family and community values in the face of adversity. Although a novel, it is equally an ethnography of Isan as it was traditionally, before changes began to gather pace after the Second World War. In this story, with its background of famine, there is an understandable focus on food - growing it, hunting and gathering it, preparing it, cooking it and eating it. The narrative is simple and episodic, illustrating, chapter by chapter, various traditional practices. The language is also simple and a little childlike. It perhaps reads better in the original Thai but it is a delightful read in translation too.
July 11, 2018
อ่านแล้วเข้าใจวิถีชีวิตของชาวอีสานมากๆ ในช่วงแรกอาจจะงงกับคำศัพท์หลายคำที่กล่าวถึงปลาหรือว่าต้นไม้ใบไม้ชนิดต่างๆในภาคอีสาน แต่พออ่านไปเรื่อยๆ จนถึงกลางเรื่อง และได้เห็นการเดินทางในการเดินทางจากพื้นดินที่แห้งแล้งไปสู่พื้นดินดำน้ำ่ชุมที่มีปลา มีอาหารอุดมสมบูรณ์ ทำให้เห็นความลำบากมากๆในการหาอาหารและคำสอนที่พ่อแม่บอกว่าให้ตื่นแต่เช้า นั่นก็เพราะว่าตื่นแต่เช้าจะได้หาอาการก่อน และจะได้อาหารนี้ไปให้ครอบครัวกิน
September 26, 2014
This is one of the most beautiful books I have read. Whilst living in Thailand it helped me understand many of the Thai ways. Susan Kepner did a wonderful job translating. Some time ago a film was made - but it didn't do justice to the incredible story of Kampoon Boontawee's childhood. If you visit Thailand read this book.
June 9, 2013
ทำรายงานคับบผมม
Want to read
August 29, 2013เป็นเว็บที่ดีมาก
November 19, 2013
เป็นนวนิยัยที่ดีมาก สนุก สอนไห้คนมีน้ำใจ และ ทำให้ประทับใจวัฒนธรรมคนอีสาน จริง ๆ
November 28, 2013
i like it.
Read
March 6, 2014่่ดพดพ
Displaying 1 - 30 of 32 reviews