La ciudad y los perros

by Mario Vargas Llosa

La aparición de La ciudad y los perros, a raíz de serle concedido el premio Biblioteca Breve en 1962, constituyó una revelación y un acontecimiento literario en todos los países de habla hispana. La novela ha hecho una vertiginosa carrera mundial y ha sido traducida a una veintena de lenguas.

En el cllegio militar Leoncio Prado, de Lima, en que se entra por favor del estado, por vocación militar o por castigo impuesto por los padres, y en que conviven, pues, jóvenes procedentes de todos los niveles sociales, económicos, étnicos y geográficos del Perú, se desarrolla una acción violenta en toda su complejidad y sus contradicciones. El cuadro en su conjunto es un alegato en contra de la brutalidad y la falsa virilidad que se pretende inculcar en los jóvenes para fabricar héroes, pero que, de hecho, resulta en la anulación en ellos de toda sensibilidad. Con posterioridad a esta obra Mario Vargas Llosa ha publicado La Casa Verde (Seix Barral, 1966), Premio de la Crítica en 1966 y Premio Internacional de Literatura "Rómulo Gallegos" en 1967, Los cachorros (1968), Conversación en La Catedral (Seix Barral, 1969), Gabriel García Márquez: historia de un deicidio (1971) y Pantaleón y las visitadoras (Seix Barral, 1973).

Genres: Fiction, Spanish Literature, Classics, Nobel Prize, Latin American, Latin American Literature, Literature

343 pages, Paperback

First published January 1, 1962

About the author

Jorge Mario Pedro Vargas Llosa, 1st Marquess of Vargas Llosa, more commonly known as Mario Vargas Llosa, was a Peruvian novelist, journalist, essayist, and politician. Vargas Llosa was one of the Spanish language and Latin America's most significant novelists and essayists and one of the leading writers of his generation. Some critics consider him to have had a more substantial international impact and worldwide audience than any other writer of the Latin American Boom. In 2010, he won the Nobel Prize in Literature "for his cartography of structures of power and his trenchant images of the individual's resistance, revolt, and defeat".
Vargas Llosa rose to international fame in the 1960s with novels such as The Time of the Hero (La ciudad y los perros, 1963/1966), The Green House (La casa verde, 1965/1968), and the monumental Conversation in The Cathedral (Conversación en La Catedral, 1969/1975). He wrote prolifically across various literary genres, including literary criticism and journalism. His novels include comedies, murder mysteries, historical novels, and political thrillers. He won the 1967 Rómulo Gallegos Prize and the 1986 Prince of Asturias Award. Several of his works have been adopted as feature films, such as Captain Pantoja and the Special Service (1973/1978) and Aunt Julia and the Scriptwriter (1977/1982). Vargas Llosa's perception of Peruvian society and his experiences as a native Peruvian influenced many of his works. Increasingly, he expanded his range and tackled themes from other parts of the world. In his essays, Vargas Llosa criticized nationalism in different parts of the world.
Like many Latin American writers, Vargas Llosa was politically active. While he initially supported the Cuban revolutionary government of Fidel Castro, Vargas Llosa later became disenchanted with its policies, particularly after the imprisonment of Cuban poet Heberto Padilla in 1971, and later identified as a liberal and held anti-left-wing ideas. He ran for the presidency of Peru in 1990 with the center-right Frente Democrático coalition, advocating for liberal reforms, but lost the election to Alberto Fujimori in a landslide.
Vargas Llosa continued his literary career while advocating for right-wing activists and candidates internationally following his exit from direct participation in Peruvian politics. He was awarded the 1994 Miguel de Cervantes Prize, the 1995 Jerusalem Prize, the 2010 Nobel Prize in Literature, the 2012 Carlos Fuentes International Prize, and the 2018 Pablo Neruda Order of Artistic and Cultural Merit. In 2011, Vargas Llosa was made the Marquess of Vargas Llosa by Spanish king Juan Carlos I. In 2021, he was elected to the Académie française.

Reviews

[Vit Babenco · Rating 5 out of 5]

“We play the part of heroes because we’re cowards, the part of saints because we’re wicked: we play the killer’s role because we’re dying to murder our fellow man: we play at being because we’re liars from the moment we’re born.” Jean-Paul Sartre
This epigraph to the novel is totally definitive to its contents… The English title of the book The Time of the Hero is an allusion to this epigraph while its Spanish title translates literally as The City and the Dogs. The narration is polyphonic, nonlinear and quite innovative in style.
The events of the tale take place in the Military Academy… Commanders and cadets… Masters and dogs…

“Sometimes they think we’re priests,” Huarina said. “One cadet even wanted me to hear confession, he wanted me to give him advice. Believe it or not.”
“Half of them are sent here so they won’t turn out to be gangsters,” Gamboa said. “And the other half, so they won’t turn out to be fairies. It’s their parents’ fault.”

Thievery and deception… Bullying and cruelty… Treachery and enmity… A severe pecking order rules the place…

We didn’t see the colonel either but that didn’t matter, I know him by heart, why do you smear on so much hair oil, don’t talk to me about military bearing because I think about the colonel, if he loosens his belt his stomach plops to the ground and what a laugh, that face he puts on. I think the only things he likes are assemblies and parades, look at my boys, how trim they are, oompah, oompah, the circus will now begin, with my trained dogs, my trained fleas, my rope-walking elephants, oompah, oompah.

Some heroes fight on the side of truth and some heroes fight on the side of lies… And those who fight on the side of lies win.

[BlackOxford · Rating 5 out of 5]

Lord of the Flies - With Guns

As a young man I attended a federal service academy in the United States for four years. So I identify with the conditions in the Peruvian equivalent that Vargas Llosa describes in excruciating detail. From the universal use of nicknames - half of them derogatory, the other half salacious - to the continuous, and often very creative, scheming to evade and outwit authority, to the intentional promotion of sadistic and vulgar brutality in the name of camaraderie, I find myself re-living the most painful, and painfully consequential, period of my life.

A rather disturbing transformation takes place in high-testosterone young males when confined together, voluntarily or not, and subjected to a highly regimented daily routine that is strictly enforced. Essentially they become amoral; every unregulated flaw, neurosis, or hiatus of maturity becomes exaggerated and enlarged in their resistance to a pervasive and arbitrary authority. And this regardless of their religious or ethical background. As Vargas Llosa has one of his characters muse about himself, “Sometimes he could go for several days following a routine that made all the decisions for him, gently nudging him into actions he hardly noted.” I think the reason for this sort of demonic spiritual ennui lies in the deprivation of not simply physical freedom, but - in the case of a military academy - the insistence upon the development of an attitude of extreme social dependence. The result is a kind of hypnosis.

“This place isn’t an Academy, it’s a prison,” says one of its officers. But not even prison puts the demand of spiritual conformity on its inmates, who are only expected to obey, not to admire, the violent ethos of their organization. In the military academy one becomes a stranger not only to one’s body as it is constantly stressed by activities that are meant to be tortuous, but also a stranger to one’s mind which is the real target of military indoctrination. As one of the officers in charge of the Peruvian academy exhorts his charges,“In the army, Cadets, you’ve got to have respect for symbols, damn it.” This process of ideological ‘formation’ continues for a full year without respite until one is expected to adopt the role of ‘formateur’, and do what was done to oneself, to others.

This intensive indoctrination, which is explicitly meant to dis-inhibit whatever ethical reservations one has about military service, is direct and unambiguous. For example: if any member of a unit screws up, all suffer. And all are informed why they suffer and who is to blame. The effect of collective guilt is invariable: the weakest in the unit, those who typically screw up, are persecuted by the group until they measure up or leave. If weakness is not found, it is fabricated in order to facilitate the system. Vargas Llosa knows the routine for creating a victim: “He was normal enough when he got here to the Academy, but you and the others gave him such a hard time you made an idiot out of him.”

Both the physical and psychological therapy are carried out by those who are only slightly older and more mature than those over whom one has charge. These ‘leaders’ have only recently undergone the same regime that they are expected to execute. The only training they receive is what they have undergone as victims one or two years previously. They believe, because they are taught, that it is their duty to become figures of unpredictable and sadistic authority to those subordinate to themselves.

Not infrequently, given a lack of experience, judgement, and conscience, their sadism becomes literal and is carried beyond the merely symbolic. And since there are severe restrictions on the access of adults (experienced officers) who could supervise the application of punishments to the barracks, it is not unusual for discipline to get grossly out of hand. As one of the protagonists points out: “The officers don’t know anything about what goes on in the barracks.” They are absentee warders who prefer not to know the details of barracks life lest they be held accountable. The lunatics do run the asylum.

Vargas Llosa captures this unique and uniquely primitive sociology of barely controlled violence so accurately that it gives me flashbacks. I have no idea whether conditions have altered very much in these institutions in recent decades. I doubt, though, that its essential intimidation and post-adolescent cruelty has been questioned. To eliminate these would be to abolish its core.

After a lifetime of experience in other business, academic and social institutions, I have encountered this kind of existence no where else. Its purpose remains a mystery to me since any practice of its mores outside its walls, even in the regular military, would be met with derision and resistance. During the VietNam war, my own epoch, young, ‘motivated’ West Point graduates were taught the limits of their academy ethos by ‘fragging’ in the field, that is, the killing of an officer by his own men. In The Time if the Hero, the inadvertent ‘escape’ of the academy mores threatens to destroy the entire Peruvian military. As the secret of its deptavity becomes public, the entire institution is compromised.

My experience suggests that the ‘outing’ of the military academy is a good thing. It deserves institutional criticism and castigation. I have never perceived that the experience of the military academy regime is in any way useful in building what is typically called character. The academy is an uncivilized existence which has no points of contact with family, business, or social life. Studies have shown that success during one’s academy training are entirely uncorrelated with one’s advancement in the service, much less one’s broader success or satisfaction in life. Rather, the reason that the sociology continues to exist, to the extent that it does, is that it has existed.

This is known as tradition, ‘we do it to them because it was done to us’. Tradition, from the Latin root tradere, a word connoting simultaneously ‘passing on’ and ‘betrayal’. Both Vargas Llosa and I have little doubt about which interpretation is more appropriate. Tradition is simply a rationalization for continuing abuse. I note with considerable dismay how many of my colleagues from those long-gone days support the kind of systematic political bullying of the current White House. Finally, they appear to believe, they have a Commander-in-Chief worthy of their own training and civic ideals. The effects of indoctrination are indeed penetrating and long-lived.

Vargas Llosa’s epigram from Jean-Paul Sartre neatly summarizes our common experience of the institution of the military academy and its consequences for the society that harbors it: “We play the part of heroes because we’re cowards, the part of saints because we’re wicked: we play the killer’s role because we’re dying to murder our fellow man: we play at being because we’re liars from the moment we’re born.” Perhaps the academy is, as Vargas Llosa implies in the way he presents his narrative alternately inside and outside its walls, merely a more intense, a concentrated version, as it were, of the male-dominated society that moulds it.

[Jorge · Rating 4 out of 5]

Las primeras 50 páginas cuesta agarrarle el ritmo, porque es una historia con muchos personajes, muchos cambios de narrador y de enfoque, saltos temporales y Vargas Llosa ni siquiera pierde tiempo en contextualizar la historia.

Al final, esto se agradece: Vargas Llosa escribe para un lector atento, inteligente, que pueda seguirlo en su juego de saltos de perspectiva, de tiempo y de espacio, que van tejiendo una historia de adolescentes brutales, marginales, entre los que la única forma de ganarse un espacio en su colegio militar es siendo el más violento y el más astuto.

Es una historia de animalitos enjaulados que se creen adultos porque fuman, porque beben, porque se acuestan con putas, porque saben dar cabezazos y porque saben burlar a los adultos.

Es una historia de abusos: de los adolescentes entre ellos, de los adultos a los adolescentes, de las instituciones a todos los demás. Y todo enmarcado en una tragedia que, a fin de cuentas, no le importa a nadie, porque en ese mundo despiadado una vida es mucho menos valiosa que un ascenso.

La última parte del último capítulo es notable: los saltos temporales ocurren de una línea a otra, como si fuese una edición cinematográfica, y, a esas alturas, resulta muy sencillo seguir la historia.

Para terminar, La ciudad y los perros es una tremenda obra no sólo por su forma de tratar los temas que toca, sino sobre todo por su forma de narrar la historia, con un estilo que sólo se aproxima al de una excelente edición cinematográfica.

[Michael Finocchiaro · Rating 4 out of 5]

Mario Vargas Llosa's first book, based on his own experiences in a military academy, is a great read and certainly demonstrates the qualities of writing that he used later and that eventually earned him a deserved Nobel Prize for Literature in 2010. The narration is non-linear and post-modern in that the voice shifts from 3rd person to 1st person and the story is told from several perspectives at once. What looks like a relatively simple story of revenge becomes something much bigger - the conditioning of young men into thoughtless soldiers, the appalling way that men treated women in Peru (I suppose that hasn't changed), the hypocrisy of upper command which always protects reputation above everything else, the desperation of being bullied and the inevitable creation of bullied...The primary character Alberto has incredible depth (and is a rather obvious standin for Vargas Llosa himself). The captain Gamboa is not the person who we think he is and is drawn out perfectly. The one confusing bit to me was the focus on the Boa character and why he had an allegiance to the Jaguar. This is a rather minor point however because the entire narrative is captivating. There are truly moments when the reader feels he is walking in Lima and its suburbs and the descriptions of life at the academy are frankly terrifying. The Leoncio Military Academy exists in real life and was so scandalized by the book that they burned 100 copies of it shen it came out.

Another interesting aspect of The Time of the Hero is racism. Peru was of course created from the wreckage of the Spanish conquering of the Incas by Pizarro and subsequent local wars that carved out the modern states of Columbia, Paraguay, Ecuador, and Chile. When Gamboa comes to see the Jaguar in lockup, he is surprised that the boy is not a "half-breed" like most of the kids in the Academy. There is another narrative earlier in the book, although it was hard for me to understand if it concerned Alberto or the Jaguar or someone else, where the family is a bit surprised to send this apparently white kid into the academy which they perceived as being full of half-breeds and savages. Now, I have unfortunately never visited Peru, but I have had several Peruvian friends over the years, so I know that by "half-breed", they are referring to descendants of the Spanish colonists with the descendants of the various tribes that survived after the fall of the Incas. There is a sense of derision whenever the poorer people from the mountains - the Indians - when references to them are made. I recall that, indeed, there was this sense of superiority in Peruvian "whites" over the people with Indian origins - such as the Cava who is ignominously humiliated and rejected from the school with hardly any sign of sadness or regret from his co-cadets. And added to this was the even worse stigma attached to people of black skin like the Slave and Verano in the academy. Vargas Llosa was describing a four-tiered system of prejudice with whites at the top, half-breeds next down, pure Indians, and then descendants of slaves with black skin at the bottom. There were also references to Chinese immigrants but they were more of a commercial nature and not really referred to in the social hierarchy. Again, having no knowledge of Lima and how the neighbourhoods are populated, numerous references are made to the apparently more affluent Miraflores quarter with its beaches compared to the less attractive suburbs and slums from which characters like the Boa originated. This is another interesting layer to the portrait that Vargas Llosa paints of the Lima of his youth.

This book also reminded me of Cat and Mouse by fellow Nobel laureate Gunter Grass where Grass describes life in a Nazi Youth school. Equally brutal and deadly - another awesome book if you have not read it yet.

I would highly recommend The Time of the Hero to fans of Vargas Llosa although it would be better to read Aunt Julia or The Feast of the Goats to get a better feel for his style before this book, because I enjoyed learning about him after reading his more mature work. This was my 5th book of his, but certainly not my last. He is quickly rising in my favorite authors list, at least tied with Marquez now.


Fino's Mario Vargas Llosa Reviews:
Fiction
The Cubs and Other Stories (1959) TBR
The Time of the Hero (1963)
The Green House (1966)
Conversation in the Cathedral (1969)
Captain Pantoja and the Special Services (1973)
Aunt Julia and the Scriptwriter (1977)
The War of the End of the World (1981)
The Real Life of Alejandro Mayta (1985)
Who Killed Palomino Molero? (1987)
The Storyteller (1989)
In Praise of the Stepmother (1990)
Death in the Andes (1996)
The Notebooks of Don Rigoberto (1998)
The Feast of the Goat (2001)
The Way to Paradise (2003)
The Bad Girl (2007)
The Dream of the Celt (2010)
The Discrete Hero (2015)
The Neighborhood (2018)
Harsh Times (2021) TBR

Non-Fiction
The Perpetual Orgy (1975)
A Fish Out of Water (1993)
Letters to a Young Novelist (1998)

[Maziyar Yf · Rating 5 out of 5]

و باز هم یک اثر خیره کننده از استاد یوسا
کتابهای جناب یوسا هر کدام صاحب سبک هستند . در اینجا هم باز با تعداد زیادی شخصیت ( در این کتاب نوجوان) طرف هستیم و مطابق روال کاری نویسنده با یک داستان غیر خطی . کتاب مشت خود را بسته نگه می دارد و ما حتی تا آخرین صفحه کتاب هم با ابهام در شناسایی شخصیت ها رو برو هستیم
داستان مربوط به تعدادی نوجوان در پرو هست که به صلاحدید خانواده هایشان که اکثریت هم فقیر هستند وارد یک آکادمی نظامی شدند که به قول ما ایرانیها مرد بار بیان .
و ماجراههایی در کتاب رخ میده که عملا زندگی شخصیت های اصلی کتاب را عوض می کنه با در نظر گرفتن این نکته که نوجوانهای داستان ، سالهای بلوغ خود را در آکادمی سپری می کردند ، می توان تصور کرد که چه عذابی کشیده اند .
باز هم به روال نویسنده شاهد اعطاء تعدادی لقب به شخصیت های داستان هستیم مثله : شاعر ، مردنی ؛ برده ، کاکا که فضای داستان را ملموس تر می کند .
خودم به شخصه از این احتمال که یکی از دو شخصیت اصلی داستان ممکن است که رستگار شده باشد واقعا خوشحال شدم .

******
کتاب سالهای سگی نوشته ماریو بارگاس یوسا کبیر همان سبک خاص استاد را دارد ، یک ماجرای غیر خطی با راوی های مختلف که هویت آنها برای خواننده فاش نمی شود ، حس تعلیق در سرتاسر داستان حاکم است ، تا جایی که خواننده را ممکن دچار اشتباه در قضاوت افراد کند .
استاد در زمان سفر می کند ، او کتاب را با نقطه عطف دزدیدن سوالات امتحان شروع می کند ، کمی بعد به عقب بر می گردد ، به والدین معمولا فقیر نوجوانان داستان ما سری می زند ، سپس نقطه اوج داستان را طرح می کند ، نمای کلی یک سیستم فاسد را نشان می دهد ، سیتمی برای سرپوش گذاشتن بر روی مشکلات و تبعید افراد با کفایت.
اما یوسا امید را هم زنده نگاه می دارد ، از برخاستن آلبرتو شاعر علیه حلقه و فاش شدن جنایت تا ستوان درستکار که دنبال حقیقت می گردد.
اما در داستان یوسا قرار نیست حقیقت فاش شود ، سیستم فاسدی که او ترسیم کرده به قدری قوی ایست که حقیقت را در نُطفه خاموش می کند ، قاتل به دنبال زندگی خود می رود و خبر چین که پاداش خیانت خود را گرفته به آمریکا .
فقط خونی می ماند که ریخته شده ولی ارزش پیگیری ندارد ، ستوان سالمی که به تبعید می رود و مُردنی ، سگ گرسنه و چلاق داستان که استاد او را به امان خدا رها می کند تا اسمش زینت بخش سالهایی باشد که در پادگان گذرانده شده :

سالهای سگی

[Gabriel · Rating 5 out of 5]

Es un novelon en toda regla y tiene todos los parámetros para ser gustado y odiado a la vez.

4.5★ en realidad

Para empezar, he de decir que no me importaba nada si me iba a gustar o no porque estaba en el temario y era obligación. El caso es que yo a este señor no he pensado nunca en leerlo porque no soy muy afín a sus ideas y lo que va soltando por allí, pero, me ha gustado tanto que he decidido seguir leyendo algo más suyo. Lo que encontré aquí me gustó mucho y no quiero hacerle asco a otras dos o tres novelas suyas que me llaman la atención y que leeré en algún futuro.

Ahora, la historia en sí se sitúa en un colegio militar llamado Leoncio Prado, al que también fue el autor y que tiene sus debidos tintes autobiográficos a pesar de ser pura ficción. Sin embargo, lo que aquí ocurre en la trama de la historia como tal de los cadetes de esa escuela y las personas al mando de ella son el vivo e intachable reflejo de lo que sucede y seguirá sucediendo en pos de "educar" y "enseñar" por medio de la violencia y el fallo de un sistema que también solo sirve para guardar en un cajón oscuro y podrido todos los daños y perjuicios que hacen dentro de sus instalaciones y donde lo que importa solo es un ascenso y ser bien visto de puertas afuera para mantener una reputación y una imagen ideal.

La trama empieza con grupo de "amigos" que fuman y beben a escondidas, mientras comparten el deseo de salir los fines de semana de su confinamiento mientras Alberto (también llamado "el poeta") les escribe cartas a sus enamoradas y también escritos eróticos mientras comparten su soledad de maneras nada saludables. El caso es que el conflicto de la historia nace a raíz del robo de un exámen y como serán castigados a continuación por culpa de un soplón, haciendo del hecho una narración in media res porque luego comenzamos a conocer el pasado de varios de los personajes que conforman el grupo de "el Círculo" y el cómo llegaron allí, a esa escuela, para posteriormente ver las especies de bautizos agresivos y violentos que cometen a los nuevos y cómo los cadetes mayores abusan de los menores y así sucesivamente los unos a los otros en un ciclo de odio y violencia desmedidas que empieza desde los oficiales y suboficiales a cargo del plantel, quienes están por encima de ellos en la pirámide de poder y dominación.

Vuelvo a reiterar, nunca había leído a Vargas Llosa (mucho menos quería acercarme) porque como persona no comparto varias de sus opiniones e ideales pero sin duda como escritor me ha parecido excepcional. Y aunque he vivido rehuyendo de su escritura, con esta primera novela no podía parar de leerla y es porque justo es una polifonía que muestra las diferencias y semejanzas de los cuatro narradores principales usando múltiples técnicas narrativas (aunque a veces se desliga y se centra en secundarios) y lo hace de manera soberbia con el uso de narrador en primera persona (utilizando incluso monólogos interiores) y en tercera persona (con lo que en apariencia parece un narrador omnisciente que sólo está focalizado y termina siendo equisciente). Además de un narrador misterioso al que no se le sabe su identidad solo hasta el final.

Es de esas historia en donde será prácticamente imposible poder empatizar con los deplorables y asquerosos personajes que tiene (que en este caso solo son jovencitos y adolescentes delincuentes y violentos), así como los tenientes, coroneles y capitanes que se tapan entre sí todas sus falencias, metiendo en el paquete algún que otro pariente. Solo Ricardo Arana (y al principio el teniente Gamboa) se salva. De resto, el Jaguar y Boa y su grupito son basura aunque entiendo que la motivación principal del primero está ligada a la lealtad y por eso la traición es lo que más odia. Mientras que por el otro costado, creo que el personaje más complejo es Alberto, quien tiene un arco de desarrollo y exploración más profundo que el resto.

El caso es es que desde que empiezas la novela y presencias el nivel de odio y violencia normalizada te das cuenta que estarás ante una historia que no terminará del todo bien, donde se huele entre sus páginas el inicio de una tragedia y las consecuencias de un medio donde para empezar los padres son misóginos, machistas y sexistas y la manera en que se dirigen a sus esposas y a otras mujeres es asquerosa. Luego, los hijos terminan envueltos en esa vorágine por lo que replican esas conductas, pero no se queda solo allí, luego son abandonados y arrojados al colegio militar donde las cosas se tornan aún más peor al tener a cargo gente que oculta pruebas fehacientes de su carencia a la hora de educar a los jóvenes con una disciplina basada solo en la mano dura y en los abusos que transgreden los unos a los otros.

Ya para finalizar, hablemos de la portada. Es de esas donde me siento totalmente a gusto porque reflejan el interior de la obra, demuestran de dos formas el significado del libro y le hacen justicia. Primero, de manera literal hay una escena parecida a esa que está allí con los dos perros atacándose. Y de manera simbólica es la representación de la violencia y el odio en el que se desenvuelven todos ellos y que a su vez significa el efecto cíclico y eterno en el que todos y cada uno de ellos se agreden por ser los más fuertes y "los más machos", que otra cosa, no es de extrañarse que esa misma virilidad intenten reforzarla a punto de golpes porque creen que solo así su hombría no se ve machucada o transgredida. Los pobres que no sepan defenderse o se vean débiles son los maricas o afeminados. Un asco, lo sé.

Es una maldita obra potente, intensa y que solo sirve para frustrarte, enojarte y sentirte invadido por una mezcolanza de odio hacia la mayoría de sus personajes pero a la vez admirar las técnicas narrativa implementadas por el autor. En fin, que yo solo he encontrado muchos puntos a su favor y para ser su primera novela es muy buena. Por algo cosechó frutos y desagrados a la vez.

[Sonia · Rating 4 out of 5]

La ciudad y los perros deja, tras ser leído, un gran silencio de respeto en tu mente.

¿Cómo hablas de lo mucho que te ha gustado un libro cuando su contenido es tan odioso, repulsivo y violento? ¿Cómo hablas de unos personajes machistas, abusivos, pervertidos y trastornados y al final decides que a lo mejor no han tenido la culpa? Miren lo que ha logrado Vargas Llosa, hablando de una falsa educación e ideas retorcidas de virilidad, moralidad, disciplina y justicia como si fuera natural, pero con un tono que te dice claramente que no se trata de otra cosa que una crítica directa (si no, pregúntenle a las autoridades que quemaron mil ejemplares en el patio del colegio en el cual se ambientó esta novela, que además tuvo como alumno al mismísimo autor). Y no es una crítica a los alumnos del Leoncio Prado, que no han sido más que víctimas de las "doctrinas" inculcadas para enderezar a un muchacho, sino a la misma milicia, a sus impostores, a sus conveniencias, y todo lo que repercute en esa juventud que no hace más que actuar en consecuencia de lo que se les está quitando, la inocencia.
Voy a ser completamente sincera porque este libro empecé a leerlo el año pasado y tuve que dejarlo. Supongo que no estaba lista para el martillazo en el cráneo que representa esta obra. También porque me supone un reto la literatura hispanoamericana y ha sido un gigante que he tenido que enfrentar, pero aquí estoy, y así estuve, pegada a este libro hasta que lo terminé e impresionada por la complejidad casi insuperable de este autor. Estas obras, para que gusten, tienen que entenderse muy a fondo, si no solo parecerán un montón de páginas llenas de podredumbre y perversión social que no tienen ningún sentido. Pero uno llega a entender a los personajes. Uno acaba comprendiendo el origen del racismo y la maldad, el deseo de poder y jerarquías, las creencias ajenas, la vergüenza, todo, pero no lo justificas, solo entiendes, ya no estás en penumbra.

Aplaudo la superposición, siempre simultánea, de las perspectivas de este libro. De los puntos de vista de los diferentes personajes que arrojaban dudas o respuestas, que te hacían retroceder y cuestionarte lo que habías deducido, porque si fue o no este el culpable, si es o no este un cobarde, todo eso da giros sin parar que te hacen dudarlo absolutamente todo para que al final venga el mayor choque de todos, eso que sospechabas pero no te atrevías a concluir definitivamente. Las herramientas utilizadas para sujestionar al lector fueron muy poderosas. Unas perspectivas muy objetivas, otra subjetivas, otras mixtas, una omnisciente, una en tercera y algunas en primera persona; hay que meterse de lleno en el libro para llevar la secuencia sin perderte porque de un párrafo a otro ya no habla el mismo personaje, y puede que del presente haya un salto al pasado de otro personaje, lo cual te ayuda a vislumbrar su futuro o a entender el presente ajeno que acabas de leer. Es todo un rompecabezas muy bien armado, intercalado, claro está, para trabajar la audacia de quien lee.
El diálogo final ha sido estupendo. Esa mezcla de una conversación con otra, de una pregunta formulada en el presente y que la respuesta no sea de entonces sino del pasado, de otra persona ausente, me maravilla porque no cualquier autor tiene el poder de llevarlo a cabo de una manera tan prolija que el lector sepa de inmediato de qué se trata.

Me ha encantado la ambientación tan concreta. La ubicación espacial de cada acontecimiento, con referencias y nombres, que casi me ha llevado hasta el Perú y me ha ayudado a seguir a cada chico por las calles de su barrio o por los pasillos del colegio, principal escenario. Nos ha sumergido en cada vida de una manera casi demasiado personal, invasiva.

El Jaguar, El Poeta, Boa, Cava y El Esclavo son personajes inolvidables. Ambiguos, extraños, perdidos, inadaptados, pero con una historia que marca, contada de una manera tan incisiva que asusta. Y no te deja olvidar.

[Σωτήρης Αδαμαρέτσος · Rating 5 out of 5]

Αν μπορώ να πείσω κάποιον γιατί αυτό το μυθιστόρημα των 500 σελίδων αποτελεί αριστούργημα, θα αναφέρω απλώς ότι το αγόρασα ένα Σάββατο του 2009 στις 4 το απόγευμα, άρχισα να το διαβάζω στις 5 και το τέλειωσα ξημερώματα Κυριακής 05:57 όπως διαβάζω στο πρώτο φύλλο!!!

[Luís · Rating 4 out of 5]

An unconditional reader of Vargas Llosa, I regularly enjoy discovering her bibliography backward. This first novel, written in Paris at the age of twenty-three, already gives an idea of ​​the author's narrative power and ability to immerse us in a colorful story.
In Lima, The Dogs are young recruits of a military college who use muscular methods.
Based on his own boarding school experience, Mario Vargas Llosa gives us a picture of schooling based on the balance of power between educators and students and even among adolescents. It is a quasi-prison universe where everything is negotiated behind the scenes, a microcosm of clandestine pack organizations, a motley mix of young people from all walks of life, from the bourgeois to the most modest sections.
We go to college to become a man, avoid delinquency, and not become "queers." Instead, it is the education of masculinity and machismo through organized fights, reprisals, and denouncements.
We are hazed, mistreated, and consigned. We can be caid or suffer from pain. We put up with officers, obtuse most of the time, or integrity with a bit of luck.
This book is a novel of learning par excellence with dense, sometimes suffocating writing twirls in twists and turns, time and place. Paragraphs of dialogues tangled like a cacophony of conversations, interweaving insults, provocations, threats of a sexual nature, swearing, and schoolboy humor. It often takes concentration! The parallel life of boys in their external family environment and their romantic desires becomes a recreation.
An excellent chronicle of Latin American society added to the author's bibliography concerning his Peruvian cycle.

[Peiman · Rating 4 out of 5]

کتاب سال‌های سگی روایتگر زندگی چند نوجوان در مدرسه-پادگان لئونسیو پرادو در پرو هست. ماریو بارگاس یوسا در سن ۱۴ تا ۱۶ سالگی در همین مدرسه بوده و از اتفاقات اونجا وام گرفته تا این رمان رو بنویسه و اتفاق جالب اینه که پس از انتشار این رمان هزاران جلد از اون در حیاط مدرسه‌ی لئونسیو پرادو به آتش کشیده شد. رمان دارای ترتیب زمانی غیر خطیه و در بین روایت‌هایی از مدرسه، گذشته‌ی یک سری از این نوجوان‌ها هم بیان میشه و کتاب دارای راوی واحد هم نیست. داستان با تلاش یک گروه به نام حلقه برای ربودن برگه‌های امتحان شیمی شروع میشه و حین انجام این کار به خاطر شکسته شدن یک شیشه عملیات لو میره اما فرد خاطی شناسایی نمیشه. این اتفاق باعث میشه همه‌ی مرخصی های بچه‌ها لغو بشه و فشار روشون زیاد بشه. این اتفاق به علاوه‌ی یک سری مسائل عشقی نوجوانانه باعث بوجود اومدن ماجراهایی میشه که در ادامه‌ی کتاب می‌خونیم و نکته‌ی قابل توجه اینه که نویسنده تا انتهای کتاب دستش رو برای خواننده باز نمیکنه و تا آخر چیزهای تازه‌ای رو می‌کنه. توصیف وضعیت مدرسه‌-پادگان و نوع نگرش نیروهای درجه‌دار به اتفاقات و قوانین نانوشته‌ی حاکم بر اونجا از جمله چیزی شبیه قانون «بکش تا کشته نشی» از جمله مسائلی هست که نویسنده در طول کتاب در موردش حرف زده. کتاب سخت‌خوان اما بسیار با ارزشی هست.ه

[Saman · Rating 5 out of 5]

سالهای سگی رمانی است پیچیده، سخت خوان و در عین حال بسیار جذاب و پر کشش که برگرفته از خاطرات دوران تحصیل یوسا در مدرسه نظامی است. تلفیق تجربه واقعی نویسنده از بخشی از دوران زندگی به علاوه قدرت قلم بالای او باعث تشکیل یک کار خواندنی و فوق العاده شده.

سالهای سگی سخت خوانه چون پرش‌های زمانی متعددی داره. راویان مختلفی داره و گاهی به ویژه در یک سوم ابتدایی تشخیص اینکه راوی ماجرا کیست، مشکل میشه که همه این مسائل با صبر و تمرکز مخاطب به مرور بهتر و بهتر میشه. نوجوان های در حال تحصیل مدرسه نظامی لئونیسو پرادو شخصیت های اصلی رمان یوسا رو تشکیل میدند. شخصیت های مختلف القابی هم دارند که این هم مزید علتی میشه بر سخت تر شدن کتاب چون باید ابتدا بفهمیم کدوم لقب مال کدوم شخصیته.. چند نفر از این نوجوانان پر شر و شور که هر کدوم با یک عقبه خانوادگی راهی مدرسه شدند و ما در فلش بک های متعدد داستان با اوضاع خانوادگی برخی از اینها آشنا میشیم، در مدرسه گروهی تحت عنوان حلقه تشکیل میدند. سوال امتحانی می‌دزدند، سیگار و مشروب می‌فروشند و سعی می‌کنند در اون فضای عاری از عدالت و پر از خشونت مدرسه، راهی برای بقا و پیشرفت برای خودشون پیدا کنند. طی فعل و انفعالاتی یک بار که قصد دزدیدن و فروختن سوالات امتحان شیمی رو دارند، یکی از اعضا، عامل این کار رو لو میده.علت لو دادن هم مرخصی نرفتنی است که دچارش شده و پی راهی میگرده که یک مرخصی جور کنه و به دیدار معشوقه‌اش بره. پس از این ماجرا و پیش رفتن داستان یکی از شخصیت ها در حین تمرین نظامی کشته میشه. ابتدا فرض بر این گذاشته میشه که علت این امر کاهلی خودش نسبت به اسلحه‌اش بوده اما دانش آموز دیگری ادعای دیگه ای رو مطرح میکنه و یکی از شخصیت های اصلی حلقه رو به عنوان قاتل به ماموران مدرسه معرفی می‌کنه. حالا و در تقریبا یک سوم پایانی داستان ، موضوع اصلی اینه که آیا دانش آموز خودش کشته شده یا به قتل رسیده...

چند ویژگی در مورد داستان در نظرم پر رنگ تر اومد که سعی می‌کنم در ادامه بهشون اشاراتی داشته باشم:
1-داستان بسیار پر کشش بود و تا صفحه آخر برای مخاطب مطلب تازه ای داشت که ارائه کنه. یوسا به طور کلی نویسنده ایست که از خواننده‌اش تمرکز و دقت طلب می‌کنه و در قبال اون هم داستانی به غایت جذاب به خواننده اثرش تقدیم می‌کنه. اگر آثار یوسا با حوصله و تمرکز خونده بشه، این گره افکنی‌های متعددی که در داستانش میبینیم به گره گشایی میشه و اینجاست که لبخند لذت بر لبان مخاطب میشینه و دست مریزاد میگه به نویسنده ای که چنین دقیق و کاربلد داستان خودش رو روایت می‌کنه.
2-در داستان صفحاتی است که چهار شخصیت اصلی تر داستان روایات ذهنیشون رو به صورت اول شخص ارائه میدند. این صفحات با فونت متفاوت مشخص شده و همانطور که بالا گفتم گاهی تشخیص اینکه راوی کیه مشکله اما همین قضیه به شناخت بیشتر و عمیق تر شخصیت ها کمک شایانی کرده و یکی از روشهایی است که یوسا برای پرداخت شخصیت های خودش ازشون استفاده کرده.
3-میشه مدرسه نظامی که دانش اموزان در اون مشغول به تحصیل بودند رو نمادی از جامعه دانست. جایی که عدالتی وجود نداره. مشکلات لاپوشانی میشه و مثل آشغالی به زیر فرش فرستاده میشه.اگر هم کسی هوس کنه به دنبال واقعیت ماجرایی بگرده، سرنوشت بهتری جز تبعید به منطقه سخت تر نصیبش نمیشه. با توجه به نگاه انتقادی که یوسا داشته احتمالا میشه این فرضیه رو محتمل دونست.
4- یکی از شخصیت‌های اصلی داستان آلبرتو با لقب شاعر از شخصیت های مرموز و پیچیده داستان بود که حضور پر رنگی در داستان داشت. میشه بخشی از وجود یوسا رو در این شخصیت دید. در کتاب ماهی در آب که اثری است اتوبیوگرافی از یوسا به خاطرات خودش در دوران تحصیل اشاره می‌کنه که گاهی برای دوستانش که قصد داشتند به معشوقه‌هاشون نامه بنویسند، پولی ازشون میگرفته به جاشون نامه مینوشته..آلبرتو هم لقبش در داستان شاعر بود و از این کارها هم می‌کرد و شخصیت چند بعدی و پیچیده ای هم داشت. از طرفی هم پدرش با مادرش مشکل داشتند و این قضیه هم فکر میکنم یوسا در خاطراتش آورده و میشه با این اوصاف گفت که یوسا بخشی از خودش رو در آلبرتو نشون داده.
5-داستان خشن و سیاه یوسا اینطور نبود که با سیاهی تمام بشه.بالاخره از این گروه حلقه و راویان اصلی داستان دو نفری با پشت سر گذاشتن چالش های فراوان و سختی های زیادی که متحمل شدند، در نهایت از اون دوران تاریک و سیاه مدرسه نظامی با موفقیت خارج شدند و شاید یوسا میخواد در نهایت همین رو بگه که :
گرچه شب تاریک است/ دل قوی دار، سحر نزدیک است(حمید مصدق)

پ.ن1: یوسا نویسنده مورد علاقمه و هر اثری که ازش میخونم، بیشتر به این علاقه مطمئن میشم. بی صبرانه منتظرم تا برم به جدال جنگ آخرالزمان و در نهایت غول مرحله آخر یعنی گفت و گو در کاتدرال.
پ.ن2: اسامی و القاب شخصیت ها به صورت بولد شده تایپ شدند. لقب یکی از شخصیت ها برده بود چون تو سری خور بود و همه بهش زور میگفتند...هر جایی در کتاب کلمه برده آورده شده، بدون در نظر گرفتن معنی باز هم بولد شده...مثلا اگر جمله ای بود که پسر کیفش را به مدرسه برده بود، اینجا هم برده بولد شده نوشته شده.
پ.ن3: اگر خدمت سربازی رفته باشید، بهتر و راحت تر فضای تلخ و تیره داستان قابل درک میشه.
پ.ن4: کتاب عصر قهرمان که نشر ثالث چاپ کرده همین کتابه!!

[Davide · Rating 5 out of 5]

Perché non avevo mai letto prima un romanzo di Vargas Llosa? Per nessuna ragione precisa, credo; soltanto per il motivo più invincibile: non si può leggere tutto quello che si vorrebbe.
Poi un certo giorno si è creato il giusto incrocio di occasioni (una prima edizione italiana trovata su una bancarella, un momento in cui non c'erano altri libri già iniziati a portata di mano...) e La città e i cani mi è piaciuto così tanto che ho aggiunto al volo nei "da leggere" il romanzo che Vargas Llosa scrisse subito dopo: La casa verde.

Allora, la "città" è Lima e i "cani" è il soprannome dato ai cadetti del collegio militare Leoncio Prado, dove vige un terribile clima di sopraffazione e violenza, che soffoca quasi completamente le aspirazioni all’amore e all’amicizia. La cultura dominante (anche fuori) è intrisa di machismo, razzismo, classismo: i padri mandano i figli come interni nel collegio militare per farli diventare “veri uomini”; se hanno molte amanti le mogli si disperano ma tutti pensano che sono dei “dritti”; ci sono continue battute violente contro i "negri", i "montanari", i "finocchi".

In questo clima generale, colpisce subito la grande capacità di far emergere un po' per volta molti personaggi (il Poeta, lo Schiavo, il Giaguaro, il Boa, Cava, ecc.), che via via sostengono i diversi momenti della narrazione non solo con il loro punto di vista, ma proprio con la loro parola, che a volte scivola verso il flusso di coscienza. Con l'aggiunta di andirivieni temporali, che complicano le cose, ma anche le approfondiscono.

Non si può dire di più senza rovinare l'esperienza della lettura, che è anche una coinvolgente ri-costruzione dell'insieme da parte del lettore, ma basti dire che si arriva ad ammirare anche quanto è saldamente governata la struttura complessiva.

Soprattutto nella seconda parte si delineano con nettezza i temi principali, che ruotano intorno alla lealtà e al tradimento, alla competizione e al desiderio triangolare; e si allarga l’attenzione dai cadetti anche agli ufficiali, e quindi all’istituzione nel suo complesso.

Ovviamente non si può dire nulla nemmeno sul finale, se non che dà soddisfazione al lettore per il piacere del riunirsi delle trame disperse, per la comprensione delle allusioni e per il sentimento di organica rappresentazione di un mondo nelle sue sfaccettature. Anche se, in fondo, è realisticamente sconfortato.
[2017]

p. s. La traduzione di Enrico Cicogna è ovviamente invecchiata (leggo esattamente cinquant’anni dopo la prima edizione italiana), ma sembra invecchiata bene: è solo una sensazione di lettura, non ho fatto nessun tipo di controllo, però alla lettura è efficace.

p.s. 2 Ieri (13 giugno 2017) mi è arrivato La Casa Verde...

p.s. 3 E ora vedo che La città e i cani, con La Casa Verde, e con la Conversazione nella Cattedrale è entrato anche nel primo volume dei Romanzi nei Meridiani, a cura di Bruno Arpaia.

p.s. 4 E bene ho fatto a leggere anche la Casa Verde!

[Sana · Rating 5 out of 5]

بسیار سخت خوان و پیچیده ولی ارزشش خوندن ووقت گذاشتن داشت🙃

[Yani · Rating 4 out of 5]

Debería decir que esta novela no me gustó. Porque es violenta, porque es racista, porque es machista, porque los personajes son un asco, víctimas y victimarios de las circunstancias, porque los odié y etcétera. Y sí, he pensado en eso unas cuantas veces, pero la novela, independientemente de su temática, fue más fuerte que yo: La ciudad y los perros me encantó. No podía dejar de leer. Ni siquiera las perspectivas alternativas y la narración fluida y apretada pudieron hacer que abandonara el libro (de hecho, hicieron que me gustara más).

La historia arranca en el momento en que un grupo de alumnos del Colegio Militar Leoncio Prado planea robar un examen. Esto trae consecuencias que van a desatar toda la novela hasta que termina y eso me sorprendió: de una travesura se desprenden hechos y así se van articulando las vidas de los personajes (el Jaguar, Cava, Boa, Alberto, el Esclavo y demás), ya que la novela no se centra sólo en la estadía de estos durante el período escolar. De esta forma, el lector se irá enterando en medio del camino de los motivos de la elección de esa educación, de las cargas de los alumnos, de las expectativas, de las frustraciones. Pero también están los episodios en los que los jóvenes se rebelan ante la dura disciplina del colegio, que intenta hacerles adoptar a la fuerza una postura incómoda (o no tanto, porque a algunos les sale bien): hombres serios, derechos, bien machos, fieles a la patria. Todos están estrictamente vigilados por las autoridades del colegio, que imponen castigos y humillan a los alumnos cuando se les da la gana, pero que también se maltratan entre sí. El problema está en que esa presión que ejercen encuentra una escapatoria, porque los chicos rompen las reglas igual (fuman, toman alcohol, pelean).

Hay escenas revulsivas que esperaba desde el momento en que leí que era un internado de varones, porque ya me había topado con una novela con una temática parecida y no pude evitar compararlas. Esta es mucho peor, vale aclarar. En el plano de lo sexual se puede esperar cualquier cosa, pero lo que me pareció “nuevo” (por llamarlo de alguna manera) fue el brutal trato que se tenían los jóvenes durante la convivencia. Sin embargo, aquí no hay ovejas blancas: la violencia es cíclica, el daño se recibe y luego se distribuye a otro, sin miramientos. La rabia no es sólo física, sino que también es verbal (en la novela se insultan muchísimo usando las divisiones regionales y las cuestiones de hombría, por ejemplo). Ni siquiera Alberto, el que engaña con su apodo de “Poeta” y parece ser medianamente reflexivo, se salva. Y, sin embargo, ninguno tiene la culpa.

Llega un punto en donde la novela da un giro y ya no se puede adivinar el futuro. Nunca supe qué iba a pasar, porque Vargas Llosa se vale de los cambios de perspectivas y produce un engaño que funciona (o que funcionó conmigo, al menos). Uno arma su teoría, pero sólo en el final comprueba si era acertada o no. El estilo parece sencillo, no hay términos rebuscados. La única dificultad para los lectores distraídos viene de la mano de la narración que da saltos temporales (hacia atrás y hacia adelante) y cambia los personajes que llevan la historia, además de usar distintos narradores para cada punto de vista (algunos están en primera persona y otros en tercera). Esto es muy interesante porque en los episodios en primera persona uno se mete en los pensamientos de los personajes. Uno se vuelve ellos y te atrapan.

Casi todo lo que conté sonó horrible, incluso hasta repelente, pero es bueno saber que Vargas Llosa está exponiendo y criticando, no avalando. No es lo mismo. Leí que él fue a esa escuela y, por lo tanto, pudo aportar un poco de sus conocimientos sobre ese sistema de educación (si se le puede llamar “educación”). Esta novela me resultó muy interesante por su planteo, por su falta de moderación. Cuando uno la lee se siente mal, es muy provocativa e invita a reflexionar de una manera poco suave, como si te estuvieran zamarreando. Tal vez me lo haya tomado en serio, pero eso es lo que me sucedió. Por supuesto, tengo ganas de seguir leyendo a Vargas Llosa porque me causó una buena impresión con su literatura.

[Ιωάννα Μπαμπέτα · Rating 5 out of 5]

Τι βιβλίο ήταν αυτό! Τι φοβερός συγγραφέας! Ο Λιόσα περιγράφει μια μικρογραφία της κοινωνίας μας όπου ο νόμος της ζούγκλας είναι και ο μοναδικός. Όσο πιο δυνατός, πιο σκληρός και πιο βάναυσος είσαι, τόσο πιο εύκολα θα επιβιώσεις.
Δύσκολο ανάγνωσμα γιατί οι πρωταγωνιστές είναι παιδιά. Οι συνθήκες της σχολής είναι τέτοιες που αναγκάζονται τα παιδιά αυτά να αλλάξουν, να σκληραγωγηθούν και να γίνουν «άντρες». Όμως τι γίνεται με τον έρωτα; Όταν ο έρωτας κάνει την καρδιά να δακρύσει, τότε πολλά μπορούν να συμβούν. Μια κλεψιά παίρνει άλλες διαστάσεις και ο θάνατος καραδοκεί.
Είναι ένα συγκλονιστικό βιβλίο σκληρό αλλά και αληθινό. Με καρδιοχτύπι το διάβαζα, με καρδιοχτύπι το τελείωσα, με καρδιοχτύπι το σκέφτομαι.

[Cosimo · Rating 4 out of 5]

Passaggio per gradi

Non sempre un romanzo che parla di un inferno terreno si limita a descriverne la forma apparente. In qualche caso, ne racconta su un altro piano la duplicità e il contenuto recondito e vi insedia persino la storia di un amore condiviso, in attesa di un possibile ribaltamento. Nel romanzo d'esordio dello scrittore di Arequipa, conosciamo una donna amata da tre giovani uomini, cadetti del medesimo collegio militare: e sono drammi. In questo romanzo autobiografico, l'adolescenza attraversa un territorio oscuro e conflittuale da un'innocenza, vissuta come ambigua alterità e debolezza, ad una maturità fatta di indipendenza, trasgressione e libertà: laddove questo rituale di trasformazione e passaggio compiuto dal Giaguaro, il Boa e il Poeta presenta i caratteri di violenza, sopraffazione, virilità, vessazioni e cameratismo tipiche delle istituzioni normative. Sempre in bilico tra lealtà e tradimento, gli allievi del Leoncio Prado di Lima sono dominati, in reazione alla disciplina, dalla pulsione sessuale e dal sadismo di una gerarchia crudele e insensata e finiscono per distruggersi l'un l'altro con modalità impersonali e spietate, in una polifonia di voci che rivela l'impronta di modelli disumani, innaturali e fittizi provenienti dall'universo adulto. Qui si mostra il volto del potere e dell'autorità che sconfigge e manipola il corpo dei soggetti vivi e responsabili, che non si piegano a logiche di morte. L'autore con stile dialogico mette in luce le trame oscure dietro ai rapporti di forza tra padroni e schiavi, potenti e fragili, adattati e irrisolti (non a caso il soprannome della vittima è Lo Schiavo e il vero antieroe è un solitario), dominati da un codice di comportamento morale che ha fondamenta dispotiche, irrazionali e inique. Realismo e poeticità si uniscono in una prosa mimetica e aggressiva, così sapientemente articolata da sfociare in numerose e polivalenti superfici narrative. Qui Vargas Llosa, giocando con i punti di vista e le linee temporali, intrattiene un discorso interno sulla relazione tra scrittura e creazione, incastonato in una dimensione di memoria e flusso di coscienza, dove l'immaginazione è il bene più prezioso. La creazione letteraria è qualcosa che coinvolge il lettore ed essendo il lettore un essere plurale e mai definitivo, la natura del significato di ciò che viene raccontato è soggetta a un'interpretazione aperta e molteplice, che nasconde sorprese e rivelazioni a volte sconosciute e inedite persino per l'autore stesso. E' questo il senso disperato di quanto scritto da Vargas Llosa in un articolo apparso recentemente* quando dichiara di avere scoperto una nuova verità sul proprio romanzo in seguito ad una lettura illuminante del critico Roger Caillois: un dato romanzesco che pertiene niente meno che l'identità e il riscatto dell'ipotetico assassino.

*Mario Vargas Llosa, Come si scrive un romanzo, La Domenica, Il Sole 24 Ore 13 Settembre 2015

[Reza Mardani · Rating 5 out of 5]

۱. یادمه سال ۹۲ بود و من و امیر دوران آموزشی سربازی رو میگذروندیم. نمایشگاه کتاب شروع شده بود و ما تصمیم گرفتیم تو مرخصی آخر هفته بریم یه سری بزنیم و چند تا کتاب بخریم.
آخر هفته شد و ما با همون لباس های سربازی از اتوبوس قزوین تهران پیاده شدیم و مستقیم با مترو رفتیم مصلی. بگذریم که اونجا طوری نگاهمون میکردن که انگار سرباز و کتاب یه تناقض ابدی باهم دارند.
چاپ جدید کتاب ها اومده بود و قیمت ها به طرز عجیبی بالا رفته بود. ما هم جلو هر غرفه که می ایستادیم دنبال کتاب های چاپ قدیمی و ارزون بودیم.
داشتیم کتاب های انتشارات نگاه رو ورق می زدیم که خانوم فروشنده شروع کرد باهامون صحبت کردن. از تحصیلاتمون پرسید و از سربازی. دست آخر هم کتاب سال های سگی رو بهمون پیشنهاد کرد و گفت که مناسب حال الان شماست.
قیمت پشت جلد رو که دیدیم چشمامون سیاهی رفت. اومدیم کتاب رو پس بدیم که فروشنده با کلی اصرار رفت سراغ مدیر غرفه و یه تخفیف پنجاه یا شصت درصدی ازش گرفت.
خیر ببینه، الان که کتاب رو خوندم واقعا راضیم ازش. با خودم قیمت پشت جلد رو نگاه می کنم و می گم نوش جونتون ؛)
۲. روایت داستان که از نظر راوی های مختلف جلو میره. فلش بک ها همش عالیه. شاید اولش ارتباط برقرار کردن باهاشون سخت باشه ولی کم کم که آشنا میشین با لحن هر شخصیت و فضایی که قرار داره، واقعا لذت بخش میشه.
۳. جزو اون کتاب هایی بود که دوست نداشتم تموم شه
۴. جگوار٬ جگوار٬ جگوار ... ؛)

[Mohammad J · Rating 5 out of 5]

واسه منى كه تو ارتش خدمت كردم تمام رفتارها و گفته ها و اتفاقات بين سربازها و ستوان ها و سرهنگ هاى توى كتاب؛ كاملا قابل درك بود و مثل مرور كردن خاطرات خدمت بود!
رمان واقعا جذاب و فوق العادست؛ روايت غير خطى از حال و گذشته، همچنين به صورت اول شخص از ديد چند شخصيت مختلف و سوم شخص از ديد راوى براى شخصيت هاى مختلف؛ يك چالش جذاب رو به همراه داره.

تطبيق دادن واقعيت با مقررات يا مقررات با وقعيت؟! مسئله اين است...

[Zaphirenia · Rating 5 out of 5]

Στη μέση στρατιωτική σχολή Λεόνσιο Πράδο οι σπουδαστές (ευέλπιδες) είναι έφηβοι, μικρά παιδιά που έχουν όλες τις αγωνίες, τους φόβους και τα προβλήματα των παιδιών της ηλικίας τους. Μόνο που ταυτόχρονα είναι στο στρατό και αυτό τα αλλάζει όλα. Γιατί στο στρατό τα λάθη δε συγχωρούνται, οι αδυναμίες δεν είναι αποδεκτές, οι ευαισθησίες δεν υπολογίζονται και οι φόβοι δεν μετράνε. Στη μέση στρατιωτική σχολή Λεόνσιο Πράδο οι μαθητές γίνονται άντρες με τον πιο βάναυσο, τον πιο σκληρό τρόπο. Και όπως γίνεται συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις, οι πιο σκληροί και βάναυσοι παράγοντες αυτής της διαδικασίας είναι τα ίδια τα παιδιά.

Το "η πόλη και τα σκυλιά" μας συστήνει όλους τους τυπικούς ήρωες που θα περιμέναμε να δούμε σε ένα τέτοιο μυθιστόρημα: τον φοβισμένο νταή που προσπαθεί να επιβιώσει με κάθε τρόπο, τον περήφανο πολεμιστή που γίνεται αρχηγός λόγω του θάρρους του, τον έξυπνο μαθητή που μαθαίνει πώς πρέπει να φέρεται για να δείχνει ότι είναι προσαρμοσμένος και να μην τον "φάνε", τον μιγάδα που δέχεται όλα τα ρατσιστικά στερεοτυπικά σχόλια και πειράγματα των συμμαθητών του και φυσικά τον ευαίσθητο μαθητή που δεν καταφέρνει να αφομοιώσει τον τρόπο ζωής του στρατού και υφίσταται κάθε καψονι και κάθε απάνθρωπη συμπεριφορά απλά και μόνο γιατί είναι διαφορετικός.

Όλα αυτά θα λέγαμε ότι είναι κάπως αναμενόμενα. Όμως, ο υπέροχος τροπος που τα συνδέει ο Γιόσα, με τη συνεχή μετάβαση από την πραγματικότητα στο παραλήρημα και τούμπαλιν, τον ωμό ρεαλισμό κατά την περιγραφή των πιο σκληρών σκηνών (με φριχτά καψόνια, ομαδικούς βιασμούς, αιματηρούς καβγάδες, πάντα μεταξύ παιδιών), δεν αφήνουν τον αναγνώστη να σκεφτεί ούτε για μια στιγμή ότι δεν διαβάζει κάτι ενδιαφέρον, κάτι καινούριο, κάτι απαίσιο και ταυτόχρονα σαγηνευτικό. Μια μικρογραφία της κοινωνίας, όπως είναι το (κάθε) σχολείο, παρουσιάζεται μέσα από έναν παραμορφωτικό φακό που μεγεθύνει κάθε πράξη και γεγονός γιατί πολύ απλά δεν πρόκειται για ένα απλό σχολείο. Είναι μια στρατιωτική σχολή ανηλίκων, στην ουσία είναι ένα αναμορφωτήριο, είναι ο στρατός. You're in the army now και όλα τα σχετικά.

Ό,τι συμβαίνει στη Λεόνσιο Πράδο μένει στη Λεόνσιο Πράδο. Οι ευέλπιδες θα ολοκληρώσουν τις σπουδές τους και θα φύγουν, ξεχνώντας σιγά-σιγά τι συνέβη εκεί, αφήνοντας πίσω τους την κτηνωδία στην οποία συμμετείχαν, άλλοτε ως θύτες και άλλοτε ως θύματα, θα αποβάλουν τα αντανακλαστικά της αγέλης που τόσο απαραίτητα στάθηκαν για την επιβίωσή τους όσο ήταν εσώκλειστοι στη σχολή. Κάποιοι θα γίνουν μέλη της κοινωνίας, θα ενταχθούν, θα προσαρμοστούν, θα επουλώσουν τις πληγές που τους άνοιξαν τρία χρόνια απάνθρωπης μεταχείρισης από ανωτέρους αξιωματικούς και συμμαθητές. Και κάποιοι ίσως όχι.

Εξαιρετικό βιβλίο, διαβάστε το οπωσδήποτε, να είστε όμως έτοιμοι για τη γροθιά και το έντονο σφίξιμο στο στομάχι. You've been warned.

[E8RaH!M · Rating 4 out of 5]

یکی دیگر از آثار یوسا هم به پایان رسید و انگار برای من یک دانه شن از بالای این ساعت شنیِ ادبیات به پایین غلتید.
دوستان کتابخوان مرورهای خوبی بر این کتاب نوشته‌اند که من خود را بی نیاز از نگارش در این زمان میدانم. گو اینگه حقیقتاً همزمانی پایان یافتن کتاب با فوت جانسوز پدر عزیزم حوصله‌ای برای نگارش روی سال‌های سگی برایم باقی نگذاشته.
بهانه میگیرم این همزمانی را تا چند خطی شرح حال و حس خودم و پدرم را بنویسم، شاید تسلی ای باشد. تا چه در نظر افتد.

ادامه‌ی متن بیشتر جنبه‌ی شخصی، و درد و دل دارد و خواندنش چیزی به شما اضافه نخواهد کرد. تنها سعی دارد ذره‌ای از درد مصیبتِ من را کاهش دهد:


چند ماه اخیر به دلیل بیماری مرحوم پدرم شبها منزل پدریَم میخوابیدم تا برای رفع و رجوع امور ایشان کمک‌حال باشم. صبح‌های جمعه که با ایشان از خواب بر میخاستم تا ساعتی با هم مینشستیم به صحبت. این اواخر بابا عجیب علاقه به شعر پیدا کرده بود. میفرمود: «بابا، فلان شعر که می‌گه “من ندیدم که سگی پیش سگی سَر خم کرد” رو پیدا کن برایم بخوان» سرچ میکردم این شعر زیبای اقبال لاهوری را برایش میخواندم. میگفت «فلان شعر که میگفت “شیعه یعنی…” کاملَش را میتوانی پیدا کنی؟» لذت می‌بردم از این همصحبتی. سعدی برایش خواندم، خیام خواندم.. هر چه میخواست بود.
روحیات عجیبی داشت بابا. به تمرکز بینهایتش در کتابخواندن حسودیم میشد. بی نظیر بود در کتابخوانی. ۷-۸ نوه‌ی شر و شلوغ اطرافش جست و خیز می‌کردند، عروس‌ها و دامادها و فرزندان در حال گفتگو و بحث و جدل بودند، صدای تلویزیون بلند بود، ولی بابا رو می‌دیدی که عینک به چشم در عالم کتاب‌هایش غرقه است. خاطرم هست روزی کتاب نایابی که دنبالش بود را برایش پرینت گرفتیم. ۴۰۰ صفحه یا این حدودها بود. امروز دادیم به ایشان، فردایش گفتند ممنون، کتاب خوبی بود.
در مسافرت که سمت شاگرد مینشست کتاب میخواند. ندیدم کسی با لرزش ماشین اینچنین کتاب‌خوانی کند. در تفرج‌های چند روزه که به باغ یا بیرون شهر میرفتیم برای خودش چند کتاب می‌آورد. اصلا حسرت بر انگیز بود.

یک خاطره‌ی کوتاه و جالب عرض کنم و ختم کلام.
سال‌های ۱۳۴۰ و آن حوالی مرحوم پدرم در مدرسه علمیه به درس مرحوم ادیب نیشابوری می‌رفتند. می‌گفتند ایشان که علوم دینی را تدریس میکردند گاهی ذکر مصیبت سیاوُش را میخواند یا روضه‌ی رستم و سهراب را بازگو میکرد و اشک میریخت. پدر علاقه‌ی خاصی به این استاد فقید داشت. این اواخر که به دلیل بیماری نای ایستادن نداشتند یکی از برادرها گفت «آرامگاه مرحوم ادیب نیشابوری در کوهسنگی است، میخواهید برویم سر مزار ایشان؟» گل از گلشان شکفت. و بالاخره آن روزهای آخر با آن حال نزار و جسم نحیف و رنجور تا نزدیکی آرامگاه ایشان رفتند و فاتحه و اخلاصی خواندند.

در آخر این شعر مورد علاقه‌ات را بخوانم برایت باباجان:

کجائید ای شهیدان خدایی
بلاجویان دشت کربلایی
کجائید ای سبکبالان عاشق
پرنده‌تر ز مرغان هوایی

خداحافظ پرنده‌ی سبکبال من….


یادش گرامی و روحش قرین رحمت پروردگار

[fคrຊคຖ.tຖ · Rating 5 out of 5]

شخصیت‌های این داستان نوجوانانی هستند که در دبیرستانِ نظام، تحصیل و زندگی می‌کنند و داستان از جایی هیجان‌انگیز می‌شود که یکی از دانش‌آموزان در یک عملیات تمرینی کشته می‌شود و تمام روابط بین دانش‌آموزان و افسران مدرسه دستخوش تغییر می‌شود...

در این رمانِ یوسا هم راویان مختلفی وجود دارند که خود را در مکان‌ها و زمان‌های متفاوتی از زندگی‌شان توصیف می‌کنند. با چهار روایت ذهنی‌ روبه‌رو هستیم: جاگوار، آلبرتو، برده و بوا . این روایت‌ها که به صورت اول شخص هستند با استفاده از فونت متفاوت از روایت‌هایی که به شکل دانای کل هستند جدا شده‌اند اما همچنان تشخیص اینکه چه کسی در حال روایت داستان در حالت اول شخص است کار ساده‌ای نیست و به دقت نیاز دارد.

جاگوار، شخصیت قدرتمند داستان؛ کسی‌ است که زندگی‌ فقیرانه‌ای داشته و در کودکی عاشق دختر همسایه‌اش می‌شود. این دختر "تره‌سا" نقطه مشترک بین شخصیت‌های مختلف کتاب است که توصیه می‌کنم برای درک بهتر داستان توجه خاصی به او داشته باشید.

ریکاردو آرانا با لقب "برده" کسی است که در کودکی با مادر و خاله‌اش بزرگ شده و شخصیتی آرام دارد. سرنوشت او بسیار تراژیک است.

آلبرتو" با لقب "شاعر" که برخلاف جاگوار خانواده‌ای ثروتمند دارد. روابط آلبرتو با «تره‌سا» و همچنین دوستی‌اش با "برده" یا همان آرانا از جمله مهم‌ترین اتفاقات داستان است.

[Marta · Rating 5 out of 5]

Se puede decir mucho de "La ciudad y los perros", pero, a modo de resumen de todo lo que viene a continuación, diré que me gustó mucho, cada vez más conforme iba leyendo y me iba acostumbrando a la forma en la que está escrito.

Por un lado, está la historia: un grupo de chicos en un internado siendo formados por militares, el robo de un examen, dos chicos enamorados de la misma chica, un chico que delata al autor del robo del examen y la muerte del primero. ¿Suicidio, accidente o asesinato?.

La respuesta a este misterio nunca se sabrá; como comentó Vargas Llosa en una ocasión: la historia es una tragedia, no una historia policiaca; no se persigue descubrir qué pasó o quién lo hizo sino ahondar en el drama y sus consecuencias. Es una genialidad: cada uno se podrá formar su propia opinión, pero nadie sabe en realidad si la suya es la opinión acertada. El propio Vargas Llosa declaró que ni él mismo lo sabía.

A parte de la temática ya mencionada, Vargas Llosa explora los temas de la amistad, la vida militar, la hipocresía, el amor, la diferencia de clases o la mala vida.

Pero, sin duda, para mí, el tema principal va más allá de la férrea educación militar. La podredumbre y la corrupción del sistema como el verdadero tema, es decir, ¿cómo podemos pretender arreglar el tejado de una casa cuando los propios cimientos no son sólidos? ¿Cómo no se va a derrumbar el tejado cuando los cimientos son de mala calidad? ¿Cómo se van a solucionar las cosas si los de arriba no quieren hacer nada?

Por otro lado, está la forma en la que el autor construye y cuenta la historia. Se intercala capítulos que ocurren en el presente con capítulos ocurridos en el pasado.

El lector avanzará por la historia viéndola desde distintos puntos de vista: "El escalvo", "El poeta", un personaje desconocido hasta el final de la historia, pero cuya identidad el lector será capaz de dilucidar conforme avanza la misma, el teniente Gamboa, "El Boa" y el capitán Garrido.

Con "El esclavo" y "El poeta" conoceremos la historia desde dos perspectivas: en primera persona y en tercera, desde un punto de vista más objetivo, alternando sus vivencias en el pasado con el presente.

Para el personaje desconocido la historia avanza desde el pasado hacia el presente y siempre en primera persona, sin mencionar su identidad de manera clara. He de confesar que al principio confundí su narración con la de "El esclavo".

Para el Teniente Gamboa y el Capitán Garrido, la narración siempre está en tercera persona desde un punto de vista objetivo; por último, "El Boa" narra los hechos siempre en primera persona, sin diálogos y sin puntos y a parte, tan solo puntos y seguidos, por lo que los capítulos destinados a él son un largo párrafo. Muy interesante como estructura la narración, nunca lo había visto.

Por si no fuera poco utiliza un sinfín de técnicas literarias, las tenéis todas en internet con ejemplos.


Por último y ya para finalizar con el análisis, me gustó mucho el final: ese círculo que se cierra y cómo las historias de dos personajes se entretejían sin ellos saberlo con la de un tercer personaje, maravilla.


✨✨✨✨

[Parastoo Ashtian · Rating 5 out of 5]

می توانست تنهایی و تحقیری را که از کودکی با آن اخت شده بود و تنها روحش را زخمی کرده بود تحمل کند. اما آنچه برایش تحمل ناپذیر بود این بازداشت، این زندانی شدن، این تنهایی بی مرزی بود که انتخاب نکرده بود و همچون ژاکتی تنگ بر او تحمیل شده بود. پشت در اتاق ستوان ایستاده بود و هنوز دستش را بلند نکرده بود در بزند. اما می دانست که باید در بزند؛ سه هفته در انجام تصمیمی که با خود گرفته بود تأخیر کرده بود اما حالا نه عذاب می کشید و نه می ترسید.

از متن کتاب

[George Georgiadis · Rating 5 out of 5]

Τρομερό βιβλίο, ένα εκπληκτικό δείγμα σκληρού ρεαλισμού. Ο Λιόσα καταφέρνει να αποτυπώσει εξαιρετικά την ιδιοσυγκρασία και την ευμετάβλητη ψυχική κατάσταση των κατά βάση νεαρών πρωταγωνιστών, καθώς επίσης αναδεικνύει τις κοινωνικές συνθήκες της εποχής (βρισκόμαστε στο Περού κάπου στα μέσα του 20ού αιώνα). Οι εναλλαγές στην αφήγηση, από πρωτοπρόσωπη σε τριτοπρόσωπη και με πολλαπλούς αφηγητές σε διαφορετικές χρονικές περιόδους, προσθέτουν με τη σειρά τους στην αξία του βιβλίου.

[David Carrasco · Rating 5 out of 5]

Terminaste tu segundo año de secundaria y alguien decidió por ti que “no encajabas”, que necesitabas “mano dura” o, simplemente, no te quisieron ver más ni en tu casa, ni en tu colegio anterior ni en ningún otro. Es tu primer día en una academia militar donde te han mandado para hacer de ti “un hombre”. “Porque un poco de disciplina es lo que le conviene a este muchacho”, dijeron. “Disciplina, moralidad, trabajo.” Ese es el lema del colegio. No, no estoy inventando nada. El colegio existe y tiene su propia página web si no me crees.

Ven. Acompáñame y atraviesa conmigo estas puertas. Principios de la década de 1950. Una encapotada mañana del último día de verano. Lo primero que sientes es un golpe: el aire huele a humedad, sudor y autoridad. Los pasillos, oscuros y estrechos, parecen estar al acecho de cualquier debilidad. Porque los veteranos, al igual que los perros, huelen el miedo. En las paredes, las sombras de los cadetes que han pasado por aquí susurran historias de humillación, lealtad y rebeldía. Y entonces, justo cuando piensas que, quizá, podrías llegar a acostumbrarte, escuchas los ladridos. No de perros reales, sino de los "perros" que dan nombre a esta novela: los muchachos que intentan sobrevivir en un sistema que los despoja de su humanidad. Los cadetes de tercero. Tu curso.

Bienvenidos al Colegio Militar Leoncio Prado, de Lima, Perú.

Así que, vayamos al lío. ¿Sabes esos libros que no solo cuentan una historia, sino que te arrancan de la silla, te sacuden y te dejan con mil preguntas? La ciudad y los perros es uno de ellos. Porque, en su primera novela, Vargas Llosa crea un campo de batalla emocional y narrativo capaz de transformar al lector. Pero cuidado, que aquí no te dan mapas ni te guían de la mano. Este libro te lanza directo al caos y te obliga a orientarte, a conectar los puntos, a escuchar los ecos de cada ladrido.

Vargas Llosa disecciona el Leoncio Prado como un cirujano, exponiendo sus vísceras: un microcosmos de jerarquías, violencias y contradicciones. Un lugar donde la disciplina militar no es más que una excusa para perpetuar el abuso y donde las reglas no escritas tienen más peso que las oficiales.

Y aquí es donde Llosa te sorprende. Empiezas pensando que tienes un típico “protagonista”, y antes de que te des cuenta, estás perdido en las vidas de varios personajes que parecen tan reales como tú y yo. Porque este es el escenario donde el Jaguar, el Poeta, el Esclavo, Cava o el Boa viven y luchan, no solo contra el sistema, sino también contra sí mismos… y contra los demás.

El Jaguar es el alfa del grupo, un líder que impone respeto con su silencio y su fuerza. Pero bajo esa fachada de acero, hay un chico que teme mostrar cualquier grieta en su armadura. El Poeta, en cambio, busca refugio en las palabras. Sus escritos son un escudo en un mundo donde la sensibilidad se paga cara. Y el Esclavo… El Esclavo te rompe el corazón. Es la víctima de un sistema que no tiene piedad para los débiles.

Y luego está Teresa, claro. ¡Hay que hablar de Teresa! Ella no pertenece al Leoncio Prado, pero su presencia es un recordatorio de que hay un mundo fuera de esos muros, un mundo que parece más libre pero que está igual de lleno de reglas y expectativas. Teresa es una figura ambigua, atrapada entre el deseo y la independencia, entre ser una proyección de las inseguridades masculinas y alguien que se niega a ser definida por ellas. ¿Es un consuelo? ¿Es un motivo de ruptura? Llosa no te da la respuesta, y eso es lo que la hace tan intrigante.

Pero lo que más me fascina de esta novela es su estructura. Llosa no te cuenta la historia en línea recta; te lanza pedazos de un rompecabezas. Bebiendo de claras influencias de Faulkner, cambia de perspectiva, de narrador, salta en el tiempo, te obliga a unir las piezas. Y, cuando lo consigues, el resultado es devastador. Es como si la historia cobrara vida de golpe, llena de matices que antes no veías, y dices, ¡claro!

¿Y la prosa? Uf, la prosa. La prosa de Vargas Llosa es un cuchillo. Precisa, sin florituras, pero con una intensidad que te deja sin aliento. Cada palabra parece calculada para herir, para hacerte sentir el peso de cada escena.

Podrías pensar que esta novela es ‘solo’ una crítica al sistema militar. Y lo es, pero también es mucho más. Llosa habla de cómo las estructuras de poder deforman a las personas, de cómo el concepto de virilidad se convierte en una herramienta de opresión y deshumanización, un ideal vacío que exige sumisión y elimina cualquier forma de vulnerabilidad o empatía, de cómo la violencia se perpetúa y de cómo, sin embargo, incluso en las peores circunstancias, siempre hay espacio para la dignidad y la resistencia. Y aquí es donde Llosa te da el golpe final: te hace mirar al sistema, sí, pero también te obliga a mirar dentro de ti. ¿Somos cómplices? ¿Somos capaces de romper el ciclo?

Porque este libro trasciende la lectura; es una experiencia. Hay novelas que disfrutas, novelas que olvidas y novelas que te persiguen. La ciudad y los perros pertenece a esta última categoría. Es incómoda, desafiante, cruda. Pero también es, en mi opinión, una de las obras más importantes del siglo XX.

Así que hazme un favor: entra en el Leoncio Prado. Enfréntate a los ladridos, a las sombras, a los silencios que gritan más fuerte que las palabras. Y luego ven, si es que sobrevives, y dime: ¿qué aprendiste con este libro?

[Ali · Rating 3 out of 5]

When ever I come to names such as “Llosa”, “Borges”, “Cortazar”, “Fuentes”... I wish I knew Spanish language, as I’m sure works by these authors would have a different aroma and melody in their own tongues. Llosa is, for me, one of the greatest story tellers, whose works give me deliciousness in Persian as well, (if it’s translated by Abdollah Kowsari, for example). Mario Vargas Llosa uses a highly sophisticated techniques with a very delicate language in multiple viewpoint, as if I’m listening to “Sare”, my childhood story tellers whom supposed to drown me in sleep, but was keeping me awake instead. Llosa takes you to a place, and while you get used to the situation, become a bit relax, he leaves you for another situation, another character in another place, force you to follow him as a sleepwalker, burning of curiosity, apprehension and restlessness, while he continue to make new situations with new chracters out of nothing, absolutely relax with a smile on his lips. He doesn’t explain the characters, but procreates them and leave them on your lap, and disappears…


بسیاری از آثار ماریو بارگاس یوسا به فارسی برگردانده شده. آنها که من دیده ام؛ "زندگی واقعی آلخاندرو مایتا" / حسن مرتضوی (ترجمه ی بدی نیست)، "سال های سگی" / احمد گلشیری (ترجمه ی خوبی ست)، "عصر قهرمان" / هوشنگ اسدی (ترجمه ی خوبی ست)، "مردی که حرف می زند" / قاسم صنعوی، "موج آفرینی"/ مهدی غبرائی (ترجمه ی روانی ست)، "جنگ آخر زمان"/ عبدالله کوثری(ترجمه بسیار خوبی ست)، "گفتگو در کاتدرال"/ عبدالله کوثری (ترجمه ی شاهکاری ست) و... برخی از این آثار را ابتدا به فارسی خوانده ام، و دیگر آثار را برای بازخوانی به ترجمه ی آنها به فارسی رجوع کرده ام. تجربه نشان داده که حال و هوای ترجمه ی فارسی، بهررو با ترجمه به زبان های انگلیسی، فرانسه و دانمارکی متفاوت است. در خواندن آثار بارگاس یوسا، بورخس، سروانتس، فوئنتس، کورتازار... حسرت ندانستن زبان اسپانیولی در من بیدار می شود چرا که به خوبی حس می کنم این آثار به زبان اصلی موسیقی متفاوتی دارند. با این وجود، روایت های ماریو بارگاس یوسا بهر زبانی لذت بخش است. روایت های یوسا بوی "قصه گویی" می دهد. او عادت دارد از جایی به جای دیگر برود و همین که به صحنه ای عادت می کنی، یوسا به محل و شخصیتی دیگر می گریزد، در صندلی هنوز جا نیفتاده ای که تو را از جا بلند می کند و به صحنه ی دیگر می کشاند، روی صندلی سرد تازه ای بنشینی تا ادامه ی روایت یوسا دوباره گرمت کند. یوسا قصه گویی ست حرفه ای که گاه از هیچ، همه چیز می سازد. با یوسا بسیار جاهای ندیده را دیده ام؛ برزیل را، پرو را و... بسیار جاها که دیده ام؛ وین، رم، آمستردام را را به گونه ای دیگر تماشا کرده ام... در کوچه ها و خیابان ها و رستوران ها و قهوه خانه های بسیاری نشسته ام، گاه آنقدر نزدیک و آشنا که انگاری در همان خانه ای که یوسا وصف کرده. روایت یوسا زنده می شود و در جان می نشیند. وقتی رمانی از یوسا را شروع می کنی باید وقایع و شخصیت ها را در اولین صفحه ها به خاطر بسپاری و از نام و مشخصات هیچ کدامشان نگذری. شخصیت ها و موقعیت ها در همان فصل اول و دوم مثل رگباری فرو می ریزند، و در فصول بعدی آنها را عین پازلی کنار هم می نشاند و تابلوی بی نظیرش را می سازد. زبان شخصیت ها از یکی به دیگری، همراه با روحیه و کار و بار و زندگی شان، تغییر می کند. یوسا دستت را می گیرد و تو را با خود وارد قصه می کند، همین که درگیر فضا و آدم ها شدی، غیبش می زند، تنهایت می گذارد تا انتهای روایت همپای شخصیت ها به سفر ادامه دهی. از یک موقعیت به دیگری، به دفتری، رستورانی، خانه ای و بستری، با آدم هایی که در نهایت خشم و خشونت، به کودکانی معصوم می مانند. گاه نشسته ام و مدت ها به عکس یوسا نگاه کرده ام؛ این معصومیت لبخند یوساست که همه ی قصه هایش را پر کرده؟

[Paria · Rating 5 out of 5]

مدتها بود کتابی به این خوبی نخونده بودم. واقعا چسبی��⁦❤️⁩

[Dagio_maya · Rating 4 out of 5]

«E’ per questo che sei un coglione,» dice Alberto.
«Lo sanno tutti che hai paura. Per farsi rispettare, di tanto in tanto bisogna menare le mani.
Se no sarai un fallito anche nella vita.»


Una gran fatica.
Mentirei se dicessi che ho letto senza sforzo.

Pubblicato nel 1963, La città e i cani è il romanzo di esordio del grandissimo scrittore Mario Vargas Llosa.

Protagonisti sono un gruppo di adolescenti che si ritrovano nel Collegio Militare Leoncio Prado.


"Era l’ultimo giorno d’estate e il cielo di Lima si stava rannuvolando; dopo aver bruciato le spiagge per tre mesi come un tizzone ardente, ora si stava preparando a un lungo sonno grigio. Venivano da tutti gli angoli del Perù; non si erano mai visti prima e ora formavano una massa compatta attonita davanti a quelle costruzioni di cemento il cui interno non conoscevano ancora."


Come si addice ad ogni adolescente, una tempesta di emozioni; nessuna mezza misura ma un’esplosione alla massima potenza fino a confondere gli opposti di amore ed odio anche come reazione alle privazioni dovute alla vita militare.

Le regole rigide ed impietose che gli uomini hanno eretto attorno al tempio del dio Marte sono macigni che i ragazzi caricano sulle giovani spalle rassegnandosi al fatto che non c’è altra via perché è solo «così che si diventa uomini!».

A parte un unico caso, tutti protagonisti entrano nel collegio sospinti dalle pesanti mani genitoriali («E’ per il tuo bene!»).
Nel momento stesso in cui varcano il cancello si perdono le tracce della loro infanzia ed umanità:
le reclute, infatti, sono “i cani” che come in una sorta di rinascita hanno bisogno di essere battezzati con continui e pesanti violenze fisiche e psicologiche.

Giorno dopo giorno, livido dopo livido ognuno cerca sacche di sopravvivenza.

Così Alberto Fernandez (alter ego di Vargas Llosa che frequentò veramente il Collegio Militare Leoncio Prado) detto il poeta proprio perché esercita la sua dote della scrittura vendendo tanto storielle pornografiche ad uso e consumo dei compagni o scrivendo lettere alle piccole fidanzate.

Cosi Ricardo Arana che non ha nulla a che fare con il machismo dominante e si sottomette tanto da essere chiamato lo Schiavo..

Non manca poi il leader naturale detto il Giaguaro, ragazzo di strada che alcune regole le ha dovute apprendere già fuori dalle mura del collegio.

Un incipit in media res (una partita clandestina a dadi) catapulta il lettore in questa storia che riga dopo riga compie salti di tempo e spazio così repentini da confondere, costringendo a ricominciare il paragrafo, salvo poi arrendersi alla confusione che sappiamo sarà snebbiata andando avanti anche se non completamente.


Nonostante tutta questa fatica, Llosa è capace d’incantarmi sia con dei guizzi descrittivi che mi lasciano senza fiato.
Ad esempio:

” Era l’ora ambigua, incerta, in cui la sera e la notte si equilibrano e quasi si neutralizzano. Una semiombra logorava la prospettiva delle camerate, rispettava i profili dei cadetti avvolti nei grossi pastrani, ma cancellava le loro fattezze, riduceva a uno stesso colore cenere il cortile che era grigio chiaro, i muri, il viale quasi bianco e il prato deserto.
Il chiarore ipocrita falsava anche il movimento e il rumore: tutti sembravano muoversi più in fretta o più piano nella luce moribonda e parlare tra i denti, mormorare o strillare, azzuffarsi.”


Sia per lo spessore che caratterizza questi giovani protagonisti che veramente non solo sono credibili ma figure reali.

Sia, infine, per quella che chiamerò "morale" della storia e che è poi in definitiva un vero e proprio atto di accusa verso un sistema che, ancora una volta, fa soccombere i più deboli.


"Poteva sopportare la solitudine e le umiliazioni che aveva imparato a conoscere fin da piccolo e che ferivano soltanto il suo spirito; ma non poteva sopportare la prigionia, quella gran solitudine esteriore che non aveva scelto, che qualcuno gli aveva imposto come una camicia di forza."

★★★½

[Pinar Celebi · Rating 4 out of 5]

Bu kitap okuduğum 4. Vargas Llosa kitabı. Daha önce 2 romanını (Kelt Rüyası ve Hınzır Kız; ikisini de çok sevdim) ve bir uzun öykü kitabını (Elebaşılar – Hergeleler) okumuştum. Kent ve Köpekler yazarın yayınlanan ilk romanı. Yazarın da bir dönem öğrencisi olduğu bir askeri okuldaki öğrencilerin gerek okulda yaşadıkları gerek o okula gelmeden yaşadıkları hakkında karmaşık denilebilecek ama bitirdiğinizde yine de keyif veren bir kurguyla yazılmış roman. İki bölümden oluşuyor. İlk bölüm oldukça ağır ve okurken kimin hangi anı yaşadığını takip etmekte zorlanıyorsunuz. Hatta bir karakterin aslında ilk bölümde konuşan karakterlerden biri olduğunu romanın sonlarına doğru keşfediyorsunuz. Vargas Llosa’nın acemilik işlerinden biri olarak görülse de bence Kent ve Köpekler çok başarılı bir kurgu. Neyin neden olduğu romanın ikinci bölümünde bir bütünlük kazanmaya başlıyor. Bu nedenle okumaya başlayıp da ilk bölümde sıkılırsanız yılmadan devam edin lütfen. İkinci bölüm sürprizlerle dolu.

Yayınlandığı dönemde bolca eleştiri almış bir roman bu. Kitabın Türkçe adı orijinal İspanyolca adının birebir çevirisi. Kitabın adındaki Kent Peru’nun başkenti Lima’yı temsil ederken, Köpekler ise askeri okul öğrencilerini temsil ediyor. Aldığı ağır eleştiriler nedeniyle ve pazarlama kaygılarıyla kitabın İngilizcesi “The Time of the Hero” diye alakasız bir isimle çıkmış. Bence çok saçma olmuş. Kent ve Köpekler isimlendirmesi kitabın tam ruhunu yansıtıyor çünkü. Orijinal adı koruyan Can Yayınları’na da teşekkürler buradan.

Yazarın bir dönem öğrencisi olduğu askeri okuldaki düzenden, askerlerin hal ve tavırlardan nahoş bir şekilde bahsetmesi kitabın bin tane kopyasının basıldığı yıl Lima’da askeriye tarafından toplatılarak bu askeri okulun bahçesinde yakılmış. Oysa bugün aynı askeri okulun duvarında Nobel Edebiyat Ödüllü Mario Vargas Llosa bir dönem öğrencimizdi diyerekten yazarın koca bir resmi varmış. Bu dünyanın halleri. Pek çok benzer olay her yerde tekrar ediyor kendini işte.

Sözün özü, okurken pek değil de bitirip, sindirip, üzerine de biraz yorum okuyunca sevdim ben bu kitabı, hem de çok. Tavsiye ediyorum.

[Solistas · Rating 4 out of 5]

Πολύ σκληρό κείμενο απο έναν συγγραφέα που αντιπαθώ τρελά σαν ανθρωπο αλλα διαβάζω μανιωδώς. Δεν ξέρω πως γίνεται να γράψεις την Πόλη κ τα Σκυλιά στην πρώτη σου μυθιστορηματική απόπειρα κ να καταφέρεις να δέσεις κόμπο το στομάχι όλων των ανυποψίαστων αναγνωστών