?lk kar??la?ma an? mor salk?ml? ko?kun merdivenlerinde oluyor…Mustafa Kemal yukar? basamakta, a?a??da ise Latife…?lk o an…??te ilk bak??lar…Yang?n?n ilk tutu?ma vaktidir bu…Latife'nin, yure?indeki ?a?k?nl?k, heyecan, ?ukranla kar???k bu duygu selini bast?rmas? mumkun de?il. Kendisine uzanm?? eli gorunce, 'opeyim' diye sar?l?yor Latife…Ama izin yok…'Kuçuk Han?m ben el opturmem, han?mlar?n eli opulur' diyor Mustafa Kemal… Sessizlik sar?yor ruhlar? ve koyu bir derinlik esir al?yor ikisini de…Birkaç saniye sonra çozuluyor dilleri…. Latife durmadan te?ekkur ediyor…. Sonra o a?k?n izlerini goruyor Mustafa Kemal ve madalyona tak?l?yor gozleri…Boynundaki madalyonda kendi resmini ta??d???n? goruyor ?a?k?nl?kla…
Başını kaldırdı, direksiyon binasına yeniden baktı. Halen içinde bir umut vardı. Mustafa Kemal oradaydı ve belki her şeye bir son verir. "Gel, gitme kadın." derdi. Ama beklediği yerden ne bir haber vardı, ne bir ses... (s.50)
"Latif, bana askerlik günlerimi hatırlattın. O yıllarda mutfağa girer, patates soyardık. Şimdi reisicumhur olduk, fasulye ayıklıyoruz." dedi. (s.280)