What do you think?
Rate this book
De romantici
De romantici gaat over een groep school- en studievrienden die rebelleren tegen de beklemmende bureaucratie van tsaristisch Rusland. Zij schuimen de kust van de Zwarte Zee af en dromen van reizen naar Tahiti en de Middellandse Zee. Maksimov, Paustovski's alter ego, is een twintiger die het romantische leven van schrijver begeert en om die reden jaagt naar het hart van het leven. Op hun reis spit hij naar de verhalen van kunstenaars, vissers en bannelingen.Maar als tijdens deze reis het leven hém grijpt, slaat hij op de vlucht. In het nauw gedreven door een liefdesaffaire zet hij koers terug naar Moskou. Het leven blijft hem echter achtervolgen, ook als de oorlog losbreekt.De romantici draait om typisch paustovskiaanse thema's, uit zijn eigen leven gegrepen. De oorlog, de liefde en het schrijverschap combineren zich tot een sprankelend boek, doorvlochten met observaties die blijk geven van zijn haviksoog voor detail en zijn hartstochtelijke liefde voor de natuur.
- GenresRussian Literature
208 pages, Paperback
First published January 1, 1935
10 people are currently reading
137 people want to read
About the author
Konstantin Paustovsky
322 books119 followersKonstantin Georgiyevich Paustovsky was a Russian Soviet writer nominated for the Nobel Prize for literature in 1965.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 21 of 21 reviews
January 7, 2024
Don't conform! Wander, be a wanderer, write verses, love women, but give well-established bourgeois a wide berth.
This is a lyrically written, poetic novel about art, authorship and literature. The young writer Maksimov (the alter ego of Paustovsky) feels an equally strong love for two very different women: the pure Chatidzje and the whimsical actress Natasha. Against the wistful backdrop of harbour pubs and Crimea, he lives an adventurous and artistic existence with his friends and lovers. Maksimov's frontline experiences as a medic orderly during WWI abruptly break up his dreamy childhood years. Paustovsky writes in a warm and musical prose, with sublime descriptions of nature. A gem.
(Sea over Odessa, Daniel Litvinov)
Conformeer je niet! Ga rondtrekken, wees een zwerver, schrijf verzen, bemin vrouwen, maar loop in een grote bocht om gevestigde burgers heen.
Dit is een poëtische roman over kunst, schrijverschap en literatuur. De jonge schrijver Maksimov (lees: Paustovskij zelf) voelt een even sterke liefde voor twee heel verschillende vrouwen: de pure Chatidzje en de grillige actrice Natasja. Tegen het weemoedige decor van havenkroegen en de Krim leeft hij samen met zijn vrienden en geliefden een avontuurlijk en artistiek bestaan. De frontervaringen van Maksimov als hospitaalsoldaat tijdens WO I breken zijn dromerige jeugdjaren bruusk af. Paustovskij schrijft warm en muzikaal proza, met sublieme natuurbeschrijvingen. Een pareltje.
This is a lyrically written, poetic novel about art, authorship and literature. The young writer Maksimov (the alter ego of Paustovsky) feels an equally strong love for two very different women: the pure Chatidzje and the whimsical actress Natasha. Against the wistful backdrop of harbour pubs and Crimea, he lives an adventurous and artistic existence with his friends and lovers. Maksimov's frontline experiences as a medic orderly during WWI abruptly break up his dreamy childhood years. Paustovsky writes in a warm and musical prose, with sublime descriptions of nature. A gem.
(Sea over Odessa, Daniel Litvinov)
Conformeer je niet! Ga rondtrekken, wees een zwerver, schrijf verzen, bemin vrouwen, maar loop in een grote bocht om gevestigde burgers heen.
Dit is een poëtische roman over kunst, schrijverschap en literatuur. De jonge schrijver Maksimov (lees: Paustovskij zelf) voelt een even sterke liefde voor twee heel verschillende vrouwen: de pure Chatidzje en de grillige actrice Natasja. Tegen het weemoedige decor van havenkroegen en de Krim leeft hij samen met zijn vrienden en geliefden een avontuurlijk en artistiek bestaan. De frontervaringen van Maksimov als hospitaalsoldaat tijdens WO I breken zijn dromerige jeugdjaren bruusk af. Paustovskij schrijft warm en muzikaal proza, met sublieme natuurbeschrijvingen. Een pareltje.
May 25, 2020
4.5 ster, omdat de drie delen van dit boek nogal van elkaar verschillen en dat haalt de flow er een beetje uit. Afgezien van dat: prachtig geschreven en goed vertaald. Het taalgebruik van Paustovski is best wel bloemrijk maar verveelt geen moment en zit de leesbaarheid niet in de weg. Nu zin om de zomer ergens aan zee door te brengen en hopeloos verliefd te worden.
December 31, 2023
Konstantin Paustovky’s The Romantics surprised me in several ways. Compared to nineteenth-century classics like
Anna Karenina
or
Oblomov
the 1935 novel struck me as modern in an ‘un-Russian’ fashion. The protagonist is Paustovsky’s alter ego Maksimov, a young writer who does and goes as he pleases. Instead of settling down, he travels around Russia, visiting his lovers Khatidzhe and Natasha. Not until a war breaks out – the First World War, I assume? – is Maksimov forced to adapt to society.
Whereas The Romantics is full of references to Russian and European culture, it lacks any political notion: despite the turbulent times in which Paustovsky wrote this novel, he does not mention any social change. Perhaps the focus on Maksimov’s bohemian lifestyle and his love for his country, in particular for Moscow, is the strong point of this novel, even if it reminded me of French or even American literature rather than Russian.
In the epilogue, Paustovky’s son Vadim mentions that The Romantics has hardly been translated into other languages, which I find odd for such a great book. Dutch-speaking readers can be grateful to Wim Hartog for his efforts.
Whereas The Romantics is full of references to Russian and European culture, it lacks any political notion: despite the turbulent times in which Paustovsky wrote this novel, he does not mention any social change. Perhaps the focus on Maksimov’s bohemian lifestyle and his love for his country, in particular for Moscow, is the strong point of this novel, even if it reminded me of French or even American literature rather than Russian.
In the epilogue, Paustovky’s son Vadim mentions that The Romantics has hardly been translated into other languages, which I find odd for such a great book. Dutch-speaking readers can be grateful to Wim Hartog for his efforts.
In het leven van eenieder – van onbekend tot groot, van ongeletterd tot gecultiveerd – schuilt altijd een schrijnend verlangen naar een ander, vreugdevoller bestaan. Daardoor wordt het verlangen naar het paradijs, naar het beloofde land geboren en ontstaan de droombeelden van de dichters, de stelsels van de filosofen en een van tijdperk naar tijdperk overlopend smachten naar onbereikbare oorden.
April 18, 2024
There’s too much to say about this, and I can’t, won’t structure my thoughts directly after having finished this. I’ll let my experience linger for a while. For a change.
No need to rationalise this immediately.
——————
Activity is good, but I’ve allowed myself so little calmth.
Perhaps that is the greatest lesson to teach myself; learning to live in calmth, too.
Which makes me wonder; should I first spend some time with my parents in the province, and finish my first thesis in that time? So I can then go to Italy, and spend my time there in calmth there, before turning to my second thesis? Or should I go to Italy, and face the challenge of living in calmth alongside the activity of writing my thesis?
My life’s hardly ever been only one, or the other, after all…
——————
I seem to have come to learn to allow people to care about me; but have I yet learned to allow people to care for me?
No need to rationalise this immediately.
——————
Activity is good, but I’ve allowed myself so little calmth.
Perhaps that is the greatest lesson to teach myself; learning to live in calmth, too.
Which makes me wonder; should I first spend some time with my parents in the province, and finish my first thesis in that time? So I can then go to Italy, and spend my time there in calmth there, before turning to my second thesis? Or should I go to Italy, and face the challenge of living in calmth alongside the activity of writing my thesis?
My life’s hardly ever been only one, or the other, after all…
——————
I seem to have come to learn to allow people to care about me; but have I yet learned to allow people to care for me?
September 17, 2025
In de herfst nemen door de koude lucht je gedachten steviger vorm aan en klopt je hart zelfverzekerd. De aarde geurt naar berkenschors, er valt met tussenpozen een bescheiden bui, het hele land is gelijk een kelk die tot aan de rand gevuld is met gouden wijn, hemelblauw en helderheid. De dagen wisselen elkaar af en je hebt de indruk dat zo'n dag bij de lichtste beroering zal gaan tinkelen als glas en er kraanvogels zullen opstijgen om in de landen te gaan overwinteren waarvan je de naam niet weet.
June 12, 2018
Konstantin Paustovski, vooral bekend voor zijn Geschiedenis van een Leven, memoires die in zes delen zijn verschenen tussen 1946 en 1963, geldt als een van de grootste Russische schrijvers van de vorige eeuw, maar ik moet bekennen dat ik, tot een goede wind hier De romantici deed binnenwaaien, nog nooit van de man gehoord had
De romantici is een jeugdwerk en wordt als onvoldragen omschreven. Echt op dreef komt het verhaal over een jonge hemelbestormer die ervan droomt schrijver te worden, nooit echt helemaal. Het zijn eerder autobiografische schetsen van Paustovski’s literaire ‘coming of age’.
Het bestaat uit drie, erg verschillende delen. In het eerste deel volgt Maksimov (Paustovski’s alter ego) de wijze raad van zijn oude leraar Duits op. “Omzwervingen zuiveren, vlechten ontmoetingen, eeuwen, boeken en liefde ineen. Ze brengen ons nader tot de hemel. Als wij het nog te bewijzen geluk hebben gehad te worden geboren, dan moeten we toch ten minste voldoende op de aarde gaan rondkijken.” (p.48)
Met enkele makkers trekt Maksimov naar de Krim, naar het avontuur. Hij leeft vol branie en bravoure en droomt er ondertussen van een groot schrijver te worden, maar dan wel eentje die in het volle leven staat. De oude Russische literatuur is en Hij wil ontsnappen aan dat het Russische “land van modder, droefgeestigheid en barbaren” (p.27), hij rebelleert tegen de klassieke schrijvers omdat die een “middel om migraine te krijgen” (p.26) zijn en wil in de voetsporen van zijn idool Paul Gaugain de wereld in trekken!
“’Hoera!’ riep een oude Griek zonder dat het ook maar ergens op sloeg." (p.28)
Maar Maksimov wordt verliefd. Halsoverkop, halfslachtig, aarzelend, bezeten. In de war (of gewoon uit bindingsangst?) trekt hij terug naar Moskou. Het contrast tussen het levenslustige zuiden en de schimmige bontjassen van de winterstad is schril. Maar – warempel – ook daar wordt hij verliefd en dus zit hij met twee geliefden.
In het derde deel verandert de toon dramatisch. De oorlog breekt uit en mensen zijn nu eenmaal niet gemaakt om oorlogen uit te vechten. I’m a lover, not a fighter, maar dan op z’n Russisch, en zo gaat het verhaal (of wat daarvoor moet doorgaan) verder.
Vooral in de hemelbestorming van het eerste deel toont Paustovski zich een superbe stilist. Juichend markeer ik oneliners als “Talent is als mosterd bij de schnitzel” (p.11) of “Een café is een verzameling mensen die het thuis niet kunnen uithouden” (p.118). Daarna verwatert het boek wat, ook al zijn er nog enkele hele mooie beschrijvingen te rapen.
“De zee aan het eind van de tuin was met melk volgegoten. De bladeren vielen. In de schemering van de grauwe hemel begonnen de gloeikousjes van de lantaarns te sissen en op de schepen gingen sobere lichten aan. De avond was duifgrijs, droevig en erg vochtig.” (p.36)
Tot slot nog deze waarschuwende woorden:
“Wat gaat het uiteindelijk met die roman worden!? Dat vraag ik me af. Jullie zullen nog ver komen, jongelui…en wel regelrecht naar Siberië!” (p.13)
Zover is het niet gekomen. Wel zou – naar verluidt – de Nobelprijs van Literatuur in 1965 onder druk van de Sovjet-Unie niet aan Paustovski zijn toegekend, maar aan Sjolochov, een schrijver die meer loyaal was het regime. Mocht het een troost zijn, ook van die man had ik nog nooit gehoord.
Er is nog veel te ontdekken. Paustovski’s Geschiedenis van een Leven lijkt me alleszins meer dan lezerswaard.
Dit boek krijgt vijf sterren voor deel 1, drie voor de rest.
PS: Wel jammer dat Monet, geroemd om zijn “geniale blik die zelfs in deze nevels schoonheid had gezien”, op p.152 verkeerdelijk gespeld als Monnet.
De romantici is een jeugdwerk en wordt als onvoldragen omschreven. Echt op dreef komt het verhaal over een jonge hemelbestormer die ervan droomt schrijver te worden, nooit echt helemaal. Het zijn eerder autobiografische schetsen van Paustovski’s literaire ‘coming of age’.
Het bestaat uit drie, erg verschillende delen. In het eerste deel volgt Maksimov (Paustovski’s alter ego) de wijze raad van zijn oude leraar Duits op. “Omzwervingen zuiveren, vlechten ontmoetingen, eeuwen, boeken en liefde ineen. Ze brengen ons nader tot de hemel. Als wij het nog te bewijzen geluk hebben gehad te worden geboren, dan moeten we toch ten minste voldoende op de aarde gaan rondkijken.” (p.48)
Met enkele makkers trekt Maksimov naar de Krim, naar het avontuur. Hij leeft vol branie en bravoure en droomt er ondertussen van een groot schrijver te worden, maar dan wel eentje die in het volle leven staat. De oude Russische literatuur is en Hij wil ontsnappen aan dat het Russische “land van modder, droefgeestigheid en barbaren” (p.27), hij rebelleert tegen de klassieke schrijvers omdat die een “middel om migraine te krijgen” (p.26) zijn en wil in de voetsporen van zijn idool Paul Gaugain de wereld in trekken!
“’Hoera!’ riep een oude Griek zonder dat het ook maar ergens op sloeg." (p.28)
Maar Maksimov wordt verliefd. Halsoverkop, halfslachtig, aarzelend, bezeten. In de war (of gewoon uit bindingsangst?) trekt hij terug naar Moskou. Het contrast tussen het levenslustige zuiden en de schimmige bontjassen van de winterstad is schril. Maar – warempel – ook daar wordt hij verliefd en dus zit hij met twee geliefden.
In het derde deel verandert de toon dramatisch. De oorlog breekt uit en mensen zijn nu eenmaal niet gemaakt om oorlogen uit te vechten. I’m a lover, not a fighter, maar dan op z’n Russisch, en zo gaat het verhaal (of wat daarvoor moet doorgaan) verder.
Vooral in de hemelbestorming van het eerste deel toont Paustovski zich een superbe stilist. Juichend markeer ik oneliners als “Talent is als mosterd bij de schnitzel” (p.11) of “Een café is een verzameling mensen die het thuis niet kunnen uithouden” (p.118). Daarna verwatert het boek wat, ook al zijn er nog enkele hele mooie beschrijvingen te rapen.
“De zee aan het eind van de tuin was met melk volgegoten. De bladeren vielen. In de schemering van de grauwe hemel begonnen de gloeikousjes van de lantaarns te sissen en op de schepen gingen sobere lichten aan. De avond was duifgrijs, droevig en erg vochtig.” (p.36)
Tot slot nog deze waarschuwende woorden:
“Wat gaat het uiteindelijk met die roman worden!? Dat vraag ik me af. Jullie zullen nog ver komen, jongelui…en wel regelrecht naar Siberië!” (p.13)
Zover is het niet gekomen. Wel zou – naar verluidt – de Nobelprijs van Literatuur in 1965 onder druk van de Sovjet-Unie niet aan Paustovski zijn toegekend, maar aan Sjolochov, een schrijver die meer loyaal was het regime. Mocht het een troost zijn, ook van die man had ik nog nooit gehoord.
Er is nog veel te ontdekken. Paustovski’s Geschiedenis van een Leven lijkt me alleszins meer dan lezerswaard.
Dit boek krijgt vijf sterren voor deel 1, drie voor de rest.
PS: Wel jammer dat Monet, geroemd om zijn “geniale blik die zelfs in deze nevels schoonheid had gezien”, op p.152 verkeerdelijk gespeld als Monnet.
October 11, 2024
Mijn tweede Paustovski, na Wilde Rozen!
“We leven zoals duizenden anderen leven: in een cirkel van maaltijden, ziekten, aanstellingen, sterfgevallen en smook. Maar af en toe dringt weemoed deze wereld van gewenning binnen en doet het hart uiteen splijten.”
“Zwerven is de mooiste bezigheid ter wereld. Omzwervingen zuiveren, vlechten ontmoetingen, eeuwen, boeken en liefde ineen. Ze brengen ons nader tot de hemel. Als wij het nog te bewijzen geluk hebben gehad te worden geboren, dan moeten we toch tenminste voldoende op deze aarde gaan rondkijken.”
Derde deel apprecieerde ik niet tot de verantwoording ervan in de nawoord. What a man
“We leven zoals duizenden anderen leven: in een cirkel van maaltijden, ziekten, aanstellingen, sterfgevallen en smook. Maar af en toe dringt weemoed deze wereld van gewenning binnen en doet het hart uiteen splijten.”
“Zwerven is de mooiste bezigheid ter wereld. Omzwervingen zuiveren, vlechten ontmoetingen, eeuwen, boeken en liefde ineen. Ze brengen ons nader tot de hemel. Als wij het nog te bewijzen geluk hebben gehad te worden geboren, dan moeten we toch tenminste voldoende op deze aarde gaan rondkijken.”
Derde deel apprecieerde ik niet tot de verantwoording ervan in de nawoord. What a man
December 12, 2018
Deel 1: goed
Deel 2: ok
Deel 3: zeer goed
Deel 2: ok
Deel 3: zeer goed
February 6, 2023
Prachtig! Hoop ooit zo begaafd te zijn mijn mijmeringen over alles wat het leven het leven maakt zo mooi op papier te zetten.
February 27, 2023
Очень молодёжная книга, одна из тех, которая показывает, что человечество не меняется. Ощущается как погружение в мир каких-то студентов, которые, правда, не ходят в универ. Какие-то разговоры о высоком, самоубийства из-за несчастной любви, пьянки, отсутствие денег. Я вообще очень люблю Паустовского, “Повесть о жизни”, “Кара-Бугаз”, хотя давно не перечитывала. Но тут для меня слишком многого не хватает, например, серьёзности и последовательности (и слог ещё не отточен до конца). Паустовский вообще много работал на тяжёлых работах, но в книге это до эпизодов военного времени не отражено. Здесь разброд и шатание (ну ещё журналистика, что из той же оперы). В третьей части уже начинается взросление героя, но это только первая пора. Впереди ещё много событий, много надо передумать, понять. Но главное, что мне не хватает, так это уважения к женщине. Герой просто плывёт по течению. Вот у него была одна девушка, потом он уехал и появилась другая. Первой он всё рассказал, и она его простила. Так они обе готовы были принять полиаморный образ жизни Максимова и терпеливо ждать и страдать, покуда он предаётся неторопливым философствованиям и странствиям, и ни одна не обижается по-настоящему и не порывает с ним. Мне не удалось понять, что всё-таки было в действительности, ясно только, что она не передана точь-в-точь. И используя своё воображение, Паустовский пишет такую отвратительную историю. Другие читатели говорят, что Наташа и Хатидже очень разные, но я этого особо не заметила, потому что для меня они обе - прежде всего фантазия автора об “идеальной женщине”, которая без претензий принимает все его походы налево, бесконечно терпелива и не имеет гордости. Фантазёр! Впрочем, и такие бывают, и сейчас создают полиаморно-патриархальные триады с каким-нибудь бородатым толстячком в шляпе федора и по очереди стирают его носки с Дартом Вейдером. Радует только, что потом Паустовский стал лучше. Не помню каких-то особых негативных эмоций после прочтения более поздних произведений. Трояк за то, что легко читается, за язык и за третью часть – про ужасную войну.
February 16, 2018
Самый трудный шаг – первый. Сделать первый шаг неимоверно трудно. Внутренне понимая, что ты ничего из себя не представляешь, твои труды никого не могут заинтересовать, следует писать и сжигать, не раздумывая. Паустовский это осознавал, поэтому публикация романа “Романтики” задержалась до 1935 года, а могла и вовсе не состояться, так как подобным работам полагается оставаться в безвестности. Есть одно исключение, когда у писателя имеется желание показать личное становление. Именно с этой позиции стоит рассматривать “Романтиков”, не предъявляя серьёзных требований и не стараясь найти на страницах нечто прекрасное.
(c) Trounin
(c) Trounin
September 1, 2025
Een heerlijk melancholisch boek over jonge kunstenaars/dichters, waarvan de eerste twee delen zich vooral rond de kusten van de Zwarte Zee afspeelt. Veel erg mooie sfeer-, landschaps-, zee- en havenbeschrijvingen, waarin de jongeren hun levens doorbrengen in cafés met gesprekken en (on)gelukkige liefdes. Erg weemoedig en idyllisch. Het derde, sterk contrasterende deel speelt in de Eerste Wereldoorlog-jaren en is veel donkerder van atmosfeer, de winterse oorlogslandschappen, de eenzaamheid, dode vrienden en verloren liefdes. Deze autobiografische debuutroman ademt al de sfeer van Paustovski’s onvolprezen cyclus “Verhaal vaneen leven”. Heerlijk!
September 17, 2023
"Ik vraag mezelf dikwijls af of ik al voldoende heb geleden om schrijver te kunnen zijn. Ik had behoefte aan een gevoel van anonimiteit tussen honderdduizend mensen. Ik was overal op zoek naar lijden. Daaraan had ik meer behoefte dan aen vreudge."
January 8, 2018
Beautifully written. It comes as no surprise that Paustovsky was nominated for the Nobel price.
This is the kind of book where the language is more important than the storyline.
This is the kind of book where the language is more important than the storyline.
June 19, 2021
4,5 ster
December 17, 2022
Rollercoaster: spodziewałam się czegoś innego, trochę gardzę głównym bohaterem, piękny język, co robią Natasza i Chatidże w jednym pokoju, ostatecznie nawet szkoda gb. Dobra do czytania w metrze
This entire review has been hidden because of spoilers.
November 1, 2023
Duidelijk dat hij zijn verhaal van een leven verfijnder was geworden maar daarom nog niet minder sterk in de sfeerschepping
January 27, 2025
3,75 ⭐️
February 14, 2025
Paustovski neemt je mee naar de kusten van de Zwarte Zee en de roemloze slagvelden in Polen. Het is niet zijn meesterwerk, maar nog altijd een aanrader.
August 1, 2025
nikt tak dobrze nie rozumie smutnej dziewczyny jak młody poeta rosjanin z XX wieku
piękna, porywcza i spokojna opowieść
bardzo utęskniona
piękna, porywcza i spokojna opowieść
bardzo utęskniona
June 8, 2020
Mooie Russische roman, die zich afspeelt tussen de jaren 1916 en 1923.
Een (autobiografisch) verhaal over een groep schrijvers en hun geliefden in 3 delen. De mooie beschrijving doet je verlangen naar het bezoeken van Moskou en Sebastopol en in het algemeen naar gebieden als De Krim en wat nu Oekraïne en Wit Rusland is.
En vooral het derde deel over de eerste Wereldoorlog is indrukwekkend.
Een (autobiografisch) verhaal over een groep schrijvers en hun geliefden in 3 delen. De mooie beschrijving doet je verlangen naar het bezoeken van Moskou en Sebastopol en in het algemeen naar gebieden als De Krim en wat nu Oekraïne en Wit Rusland is.
En vooral het derde deel over de eerste Wereldoorlog is indrukwekkend.
Displaying 1 - 21 of 21 reviews