Precarious Lives: Waiting and Hope in Iran

Contemporary Ethnography

by Shahram Khosravi

In Precarious Lives , Shahram Khosravi attempts to reconcile the paradoxes of Iranians' everyday life in the first decade of the twenty-first century. On the one hand, multiple circumstances of precarity give rise to a sense of hopelessness, shared visions of a futureless tomorrow, widespread home(land)lessness, intense individualism, and a growth of incivilities. On the other, daydreaming and hope, as well as civility and solidarity in political protests, street carnivals, and social movements, continue to persist. Young Iranians describe themselves as being stuck in purposelessness and forced to endure endless waiting, and they are also aware that they are perceived as unproductive and a burden on their society. Despite the aspirations and inspiration they possess, they find themselves forced into petrifying social and spatial immobility. Uncertainty in the present, a seemingly futureless these are the circumstances that Khosravi explores in Precarious Lives .

Creating an intricate and moving portrait of contemporary Iranian life, Khosravi weaves together individual stories, government reports, statistics, and cultural analysis of art and literature to depict how Iranians react to the experience of precarity and the possibility of hope. Drawing on extensive ethnographic engagement with youth in Tehran and Isfahan as well as with migrant workers in rural areas, Khosravi examines the complexities and contradictions of everyday life in Iran. Precarious Lives is a vital work of contemporary anthropology that serves as a testament to the shared hardship and hope of the Iranian people.

Genres: Anthropology

288 pages, Hardcover

Published March 7, 2017

Reviews

[Sara Hosseini · Rating 3 out of 5]

همون اول عنوان کتاب اونقدر جذابه که آدم علاقمند می‌شه به خوندن. کتاب شهرام خسروی ارزشمنده از این بابت که ایران پسا هشتاد و هشت رو در وجوه مختلفش (امید، بلاتکلیفی، انتظار، بی‌ثباتی و ...) ترسیم می‌کنه و تحلیلی از وضعیت ارائه می‌ده که حتی برای الان هم معنی‌داره. بعضی از فصول کتاب مشخصاً جالب‌تر بودن. مثل فصلی که به جرم‌انگاری مردان جوان طبقات فرودست تحت عنوان اراذل و اوباش می‌پردازه. یه جزئیات و ریزه‌کاری‌های اتنوگرافیکی تو بعضی قسمت‌های کتابه که آدم رو ترغیب می‌کنه خوندن رو ادامه بده.

کتاب چند ایراد جدی هم داره. اول اینکه ما دعاوی بدون پشتوانه زیاد می‌بینیم. مثلاً اینکه زنان ایران تونستن حق کنترل باروری به دست بیارن. یا اینکه سریال اوشین تونست سبب شه مسائل زنان بیشتر تو جامعه مطرح شه. یا مثلاً نوشته خیلی‌ها معتقدند سیستم حمل و نقل عمومی برای زن‌ها امن نیست. این خیلی‌ها کیان؟ این دعاوی حتی به فرض درست بودن هم نیاز به توضیح بیشتر دارن.

نکته‌ی بعدی اینکه مشخص نیست چرا در پرداختن به محصولات فرهنگی‌ای که جوانی توشون بازتاب پیدا کرده، سراغ بعضی هنرمندها رفته (شادی قدیریان به‌عنوان مثال) و سراغ بعضی دیگه نه. مثلاً برای من خیلی عجیبه که یک آکادمیسین این همه به شاهین نجفی بها بده و اون‌ رو در حد فیگور اعتراضی رادیکال بالا ببره. نامجو رو می‌فهمم ولی بازم به‌نظرم از بی‌دقتی و سهل‌انگاری میاد چنین پرداختی.

هرچند در زمانی که کتاب نوشته شد انتساب صفت نئولیبرال به اقتصاد ایران در آکادمی و بعضی محافل چپ خیلی باب بود، اما همچنان قانع‌کننده نیست که چرا اینقدر لفظ نئولیبرال بی‌احتیاط استقاده شده. مثلاً گرافیتی نفیر رو دیوار دانشکده اقتصاد، تقابل هنر اعتراضی با نماد نئولیبرالیسمه. یا صدا و سیما کارش ترویج نئولیبرالیسمه یا دولت رفسنجانی یه دولت سرمایه‌داری نئولیبرالیستی بود.

در مورد داده‌های اتنوگرافیک، نویسنده توضیح داده که چرا نتونسته کار مردم‌نگاری کلاسیک تو ایران انجام بده. منتها همین باعث شده متاسفانه مردم‌نگاری بی‌رمقی به‌نظر بیاد. خیلی جاها ما چیزی بیشتر از شخصیت‌های دوبعدی از آدم‌ها نمی‌بینیم. مثلاً کانتکست مطرح نشده یا داده‌ها فقط محدود به مصاحبه‌هاست.

یه نقد آخر هم دارم که به‌نظرم همچنان جزو ویژگی‌های عجیب کتابه. اونم اینکه نمی‌دونم چرا نویسنده امید مهرگان و اباذری و راغفر و عباس کاظمی و امین بزرگیان و تقی آزاد ارمکی و کلاً یه سری فیگور خاص رو انقدر بهشون اعتبار بخشیده. اونم با عناوین دهن‌پرکنی مثل روشنفکران جوان.

من کتاب رو خیلی دقیق خوندم چون برای پروژه‌ی دکترام بهش نیاز دارم. مشخصاً یک کتاب‌شناسی خیلی خوب داره که به کار پژوهشگرا میاد. خلاقیت و نکته‌سنجی داره. دامنه‌ی موضوعاتی که پوشش داده بسیار گسترده‌ست (البته همین می‌شه پاشنه‌ی آشیل) و روشمنده و در اغلب مواقع دقیقه. همه‌ی موارد بالا رو هم نوشتم که بگم کتاب جالبیه و می‌شه سرش بحث کرد و بهش فکر کرد. به خوندنش می‌ارزه.

[Amin · Rating 5 out of 5]

Insightful book about Iranian society

For me this book was a valuable intellectual work that increased my knowledge, as an immigrant Iranian reader, about what I once lived through without fully noticing the complexity of the faulty system.
As a side note, I would have preferred less detailed descriptions of streets or districts at various parts of this book.

[aylar · Rating 4 out of 5]

as an iranian woman, this book was such an insightful but hard book to read. i always knew that there was a lot of corruption, mismanagement, deception, and dishonesty (among other things) in iran but to read about actual examples and firsthand stories by an another iranian, it hit me harder. there's so much wrong with my home country and everything is so connected and intertwined and that it seems like it'll take an eternity and a miracle to fix. i feel so much for the poor people of my country and how much shit they take and am heartbroken by how no one cares about them. they're left alone, abandoned and forced to fend for themselves, thus alienating themselves more and causing even more of a drift with the people who really need to band together. as hard as this was to read, i still believe that it's important to be aware and know what's happening instead of ignoring.

[Mills College Library]

155.5182 K458 2017