Δυσφορία στην αισθητική

by Jacques Rancière, Θωμάς Συμεωνίδης (Translator), Κική Καψαμπέλη (Editor)

Αλλά η "αυτονομία" της τέχνης δεν είναι πια η σκηνή μιας αντίφασης η οποία καταθέτει μαρτυρία για μια αλλοτρίωση που πρέπει να εξαλειφθεί. Εκείνο που παράγει ο καλλιτέχνης δεν είναι πια το παιχνίδι μιας αντίφασης. Είναι η εγγραφή ενός σοκ. Αυτό που παρουσιάζει το σοκ εξακολουθεί να είναι μια αλλοτρίωση, όμως μια αλλοτρίωση ανυπέρβλητη. Ο double bind δεν ανήκει πια στο έργο. Είναι το σημάδι μιας συνθήκης, της συνθήκης του όντος που είναι υποταγμένο στην αισθητή συνθήκη: είτε υποταγή στο αισθητό που μας ασκεί βία είτε απουσία αισθητού, δηλαδή θάνατος.

Αν η τέχνη οφείλει να διαχωριστεί από το εμπόριο, είναι απλώς για να αντιπαραθέσει στις προσφορές και στις υποσχέσεις της εμπορευματικής κατανάλωσης αυτή την πρωταρχική "δυστυχία" του πνεύματος που καθυποτάσσεται στο νόμο του Άλλου. Είναι για να δώσει μαρτυρία για μια αλλοτρίωση που δεν αφήνει περιθώρια να ελαττωθεί, μια αλλοτρίωση σε σχέση με την οποία κάθε θέληση για χειραφέτηση γίνεται το δέλεαρ της θέλησης για κυριαρχία που μας αποσπά από τον ύπνο της καταναλωτικής ζωής μόνο και μόνο για να μας προβάλει στις μοιραίες ουτοπίες του ολοκληρωτισμού.

Έτσι, η τέχνη εξακολουθεί να είναι εγκλωβισμένη στο μεταπολιτικό σενάριο. Όμως το νόημα αυτού του σεναρίου έχει αντιστραφεί εξολοκλήρου. Η τέχνη δεν φέρει πια υπόσχεση. Ονομάζεται ακόμα αντίσταση, σε ανάμνηση του Αντόρνο. Όμως και η "αντίσταση" έχει πάρει εντελώς νέα σημασία. Δεν είναι τίποτε άλλο από την ανάμνηση του "Πράγματος", την επ αόριστον επανεγγραφή, στις γραμμές της γραφής, στις πινελιές της ζωγραφικής ή στις μουσικές χροιές, της υποταγής στο νόμο του Άλλου. Είτε η υπακοή στο νόμο του Άλλου που μας ασκεί βία είτε η ενδοτικότητα απέναντι στο νόμο του εαυτού που μας οδηγεί στην υποδούλωση της εμπορευματικής κουλτούρας. Είτε ο νόμος του Μωυσή είτε ο νόμος των McDonalds, αυτή είναι η τελευταία λέξη που η αισθητική του υψηλού εισφέρει στην αισθητική μεταπολιτική. Δεν είναι σίγουρο ότι αυτός ο νέος νόμος του Μωυσή αντιτίθεται στ αλήθεια στο νόμο των McDonalds. Είναι βέβαιο, απεναντίας. ότι εκπληρώνει την καταστολή της αισθητικής και μαζί της πολιτικής προς όφελος αυτού του ενός και μοναδικού νόμου ο οποίος παίρνει σήμερα το όνομα της ηθικής.

ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΤΗΣ ΑΙΣΘΗΤΙΚΗΣ
Η αισθητική ως πολιτική
Προβλήματα και μετασχηματισμοί της κριτικής τέχνης
ΟΙ ΑΝΤΙΝΟΜΙΕΣ ΤΟΥ ΜΟΝΤΕΡΝΙΣΜΟΥ
Η μη-αισθητική του Αλαίν Μπαντιού: οι συστροφές του μοντερνισμού
Ο Λυοτάρ και η αισθητική του υψηλού: μια αντιανάγνωση του Καντ
Η ΗΘΙΚΗ ΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΑΙΣΘΗΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ
ΕΠΙΜΕΤΡΟ ΤΟΥ ΜΕΤΑΦΡΑΣΤΗ

Genres: Philosophy, Art, Theory, France, French Literature, Literary Criticism, Nonfiction

180 pages, Paperback

First published September 30, 2004

About the author

Jacques Rancière (born Algiers, 1940) is a French philosopher and Emeritus Professor of Philosophy at the University of Paris (St. Denis) who came to prominence when he co-authored Reading Capital (1968), with the Marxist philosopher Louis Althusser.

Rancière contributed to the influential volume Reading "Capital" (though his contribution is not contained in the partial English translation) before publicly breaking with Althusser over his attitude toward the May 1968 student uprising in Paris.
Since then, Rancière has departed from the path set by his teacher and published a series of works probing the concepts that make up our understanding of political discourse. What is ideology? What is the proletariat? Is there a working class? And how do these masses of workers that thinkers like Althusser referred to continuously enter into a relationship with knowledge? We talk about them but what do we know? An example of this line of thinking is Rancière's book entitled Le philosophe et ses pauvres (The Philosopher and His Poor, 1983), a book about the role of the poor in the intellectual lives of philosophers.

Most recently Rancière has written on the topic of human rights and specifically the role of international human rights organizations in asserting the authority to determine which groups of people — again the problem of masses — justify human rights interventions, and even war.

In 2006, it was reported that Rancière's aesthetic theory had become a point of reference in the visual arts, and Rancière has lectured at such art world events as the Freize Art Fair. Former French presidential candidate Ségolène Royal has cited Rancière as her favourite philosopher.

Reviews

[Kalliope]

OMG, my Avatar is on the cover of this book.....!!!!!

I will have to get it!!!!

[Egor xS · Rating 5 out of 5]

This is programmatic--I advise everyone to read it. It resolutely hammers out the autonomy/dissolution issue. And for that, Ranciere flips through several centuries of aesthetics, making everything clean and maximally lucid. He deserves his fame and all the citations

[Ece · Rating 3 out of 5]

I’ve been reading this book for too long. At some point I had to finish it. I can’t say this was a smooth sail, lots of parts that are way too gritty, made me feel like I was trying to decode a language I don’t know. A short but hard read. Thankfully not all his books are like this. Regardless, I’m glad to have finished this one as it had valuable ideas in it that gave me insight, opened some doors.

[宗儒 李 · Rating 4 out of 5]

挺有見地 不錯

[Iris Shu · Rating 4 out of 5]

Read intro+ch1 for class. Very lucid cogent and compelling. Sometimes u will not understand, but Jacques will help u understand.

[Alejandro · Rating 4 out of 5]

Aussi connu comme malaise dans ma thése :(

[Robyn · Rating 5 out of 5]

http://astudentofenglish.blogspot.com...

[Holly Mountain · Rating 4 out of 5]

This philosopher always appeals