What do you think?
Rate this book
Pieśni bełkotu. Mamine godzinki
Doceniona przez krytykę, najbardziej osobista i najbardziej przejmująca książka belgijskiego pisarza to poetycki zapis walkiz Alzheimerem, chorobą, z którą nie sposób wygrać. Zapada na nią matka Mortiera. Autor pisze o tym językiem pełnym emocji i poezji najwyższej próby.
192 pages, Paperback
First published September 9, 2011
16 people are currently reading
594 people want to read
About the author
Erwin Mortier
53 books115 followersErwin Mortier is een Vlaamse dichter en schrijver.
Erwin Mortier in de Nederlandstalige Wikipedia
Erwin Mortier in de Digitale Bibliotheek voor de Nederlandse Letteren
Erwin Mortier bij "Schrijversgewijs"
Erwin Mortier is a Flemish poet and writer.
Erwin Mortier in the English Wikipedia
Erwin Mortier in de Nederlandstalige Wikipedia
Erwin Mortier in de Digitale Bibliotheek voor de Nederlandse Letteren
Erwin Mortier bij "Schrijversgewijs"
Erwin Mortier is a Flemish poet and writer.
Erwin Mortier in the English Wikipedia
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 103 reviews
July 13, 2020
The book is a meditac-backtion on how the author's mother slips deeper into Altzeheimer's and the dismay, sadness and confusion of what is best, what is possible, he and his father feel.
It's quite beautifully written. I don't normally like any form of lyrical, metaphorical writing because it is almost always really badly overdone, the sort of thing that garners glowing praise from one's fellow peers in a creative writing group. However, this is different, the author is a poet and although the writing is not poetical (praise be), it is genuinely beautiful and evocative. This is the ending of the book. It won't spoil it at all if you want to read it, because there is no plot.
I neither enjoyed nor didn't enjoy the book. I just read it and liked some passages and skimmed through others because they added nothing, there is not much progression in the book. One of the chapters has almost every paragraph beginning, "I remember". The most interesting part was dismissed in a paragraph or two, that was on assisted dying. That is because the Mortier is from Belgium where it is allowed and he was writing for a local rather than international audience, so everyone would have been familiar with all the arguments for and agin it, which are inevitably going to be different from when it's theory (like most of us) to when it can and is practised, like there.
So 3 star. Right in the middle. A good book, not a great one, not one to revist, but the writing, that was a joy.
It's quite beautifully written. I don't normally like any form of lyrical, metaphorical writing because it is almost always really badly overdone, the sort of thing that garners glowing praise from one's fellow peers in a creative writing group. However, this is different, the author is a poet and although the writing is not poetical (praise be), it is genuinely beautiful and evocative. This is the ending of the book. It won't spoil it at all if you want to read it, because there is no plot.
"Last night I dreamed that it had snowed heavily and was very cold, a frosty night, and that she wanted to play outside, in her nightdress. She danced through the garden barefoot in the snow, and hid in a hollow tree trunk. She wanted to sleep, she said, and there was no moving her, while it got colder and darker.
I heard someone, perhaps my father, say that she no longer had any awareness of cold or time, and it might be best if we let her sleep. We went inside and left her behind.
In the morning I went into the garden. The snow had receded. It was an early spring day. Between the bare tree trunks and the blooming, shining-white wood anemones I saw children who seemed at once very young and ancient romping over the paths. They cooed and screamed and had identical white dressing gowns on. One of them danced past me exuberantly and mumbled something. I knew it was my mother.
I saw her disappear into the undergrowth with those other children, heard their laughter fading and I thought: it’s for the best."
I neither enjoyed nor didn't enjoy the book. I just read it and liked some passages and skimmed through others because they added nothing, there is not much progression in the book. One of the chapters has almost every paragraph beginning, "I remember". The most interesting part was dismissed in a paragraph or two, that was on assisted dying. That is because the Mortier is from Belgium where it is allowed and he was writing for a local rather than international audience, so everyone would have been familiar with all the arguments for and agin it, which are inevitably going to be different from when it's theory (like most of us) to when it can and is practised, like there.
So 3 star. Right in the middle. A good book, not a great one, not one to revist, but the writing, that was a joy.
June 3, 2018
The Flemish author Erwin Mortier is sometimes ‘accused’ of using an exaggerated embellished style. This book proves that this is a completely false reproach, if only for the delicacy of the subject he deals with. "Stammered Songbook” is an unremitting attempt to grasp what is going wrong with his dementing mother, to describe her decay, her developing isolation and fading away, and to express his own ambiguous feelings about letting her go.
Mortier uses everything language permits to make this tragic development palpable and tangible, just like Tom Lanoye did in his book 'Speechless'. For both authors, what happens to their mother is a reason to write in, through and about language, and also to escape in it. But they do it each in their own way: Lanoye in his bombastic and ecstatic prose, Mortier in his very sensitive, delicate and poetic style. Language is central to both books: the disappearing language of the dementing/fading mothers, the impotent-desperate language of the watching sons.
In “Stammered Songbook” of Mortier, the focus shifts slightly more towards the own process of coping with the situation, and the feelings of upheaval, resignation, defiance, disappointment and despair of the son. In that respect the title of this work is so well chosen: it is indeed a stammering work, with overlapping observations and musings: some short, some long, necessarily imperfect and disfigured like life itself, the life of Mortier and that of his mother. A wonderful, moving, heartrending book.
(rating 3.5 stars)
Mortier uses everything language permits to make this tragic development palpable and tangible, just like Tom Lanoye did in his book 'Speechless'. For both authors, what happens to their mother is a reason to write in, through and about language, and also to escape in it. But they do it each in their own way: Lanoye in his bombastic and ecstatic prose, Mortier in his very sensitive, delicate and poetic style. Language is central to both books: the disappearing language of the dementing/fading mothers, the impotent-desperate language of the watching sons.
In “Stammered Songbook” of Mortier, the focus shifts slightly more towards the own process of coping with the situation, and the feelings of upheaval, resignation, defiance, disappointment and despair of the son. In that respect the title of this work is so well chosen: it is indeed a stammering work, with overlapping observations and musings: some short, some long, necessarily imperfect and disfigured like life itself, the life of Mortier and that of his mother. A wonderful, moving, heartrending book.
(rating 3.5 stars)
November 21, 2020
(3.5) In fragmentary vignettes, some as short as a few lines, Belgian author Mortier chronicles his mother’s Alzheimer’s, which he describes as a “twilight zone between life and death.” His father tries to take care of her at home for as long as possible, but it’s painful for the family to see her walking back and forth between rooms, with no idea of what she’s looking for, and occasionally bursting into tears for no reason. Most distressing for Mortier is her loss of language. As if to compensate, he captures her past and present in elaborate metaphors: “Language has packed its bags and jumped over the railing of the capsizing ship, but there is also another silence … I can no longer hear the music of her soul”. He wishes he could know whether she feels hers is still a life worth living. There are many beautifully meditative passages, some of them laid out almost like poetry, but not much in the way of traditional narrative; it’s a book for reading piecemeal, when you have the fortitude.
Originally published on my blog, Bookish Beck.
Originally published on my blog, Bookish Beck.
February 1, 2018
Brilliant, poignant, heartbreaking, beautiful. One of my favourite reads of the year. Longer review soon.
May 15, 2024
Wspaniała książka. Wchłonęłam tę historię. Niezwykle napisana, niezwykle wzruszająca i przerażająco smutna. Taka prawdziwa. Lubię prawdziwe książki 🩶
" Do życia nie sposób się przyzwyczaić, a szczególnie do śmierci"
" Do życia nie sposób się przyzwyczaić, a szczególnie do śmierci"
May 28, 2016
“Waarom aanvaarden we de sterfelijkheid van onze vaders makkelijker dan die van onze moeders?” vraagt Mortier zich af. Doordat moeders het leven geven, lijkt het bijna onrechtvaardig dat zij toch ook moeten sterven en nog onrechtvaardiger als ze zo moeten lijden als Mortiers moeder.
Mortier geeft ons een inkijk in de wreedheid van de ziekte van Alzheimer. Dat hij niet bestand is tegen de volslagen hulpeloosheid van zijn moeder, dat hij één keer in haar hoofd zou willen kijken… één keer maar om te weten of ze een einde moeten maken aan haar lijden of juist niet. Het boek legt ook de eigen machteloosheid van de schrijver en zijn familie bloot. Ik vond het een zeer aangrijpend en beklijvend relaas over hoe een zoon de aftakeling van zijn moeder ondergaat.
En Mortier klampt zich vast aan de taal want wat anders dan de taal kan voor een schrijver een verdedigingsmuur opwerpen tegen deze ziekte. Het is aangrijpend hoe de dichter – schrijver zo poëtisch en literair het verlies van woorden en taal bij zijn moeder verwoordt. Wat een intens en eerlijk boek is dit!
Mortier geeft ons een inkijk in de wreedheid van de ziekte van Alzheimer. Dat hij niet bestand is tegen de volslagen hulpeloosheid van zijn moeder, dat hij één keer in haar hoofd zou willen kijken… één keer maar om te weten of ze een einde moeten maken aan haar lijden of juist niet. Het boek legt ook de eigen machteloosheid van de schrijver en zijn familie bloot. Ik vond het een zeer aangrijpend en beklijvend relaas over hoe een zoon de aftakeling van zijn moeder ondergaat.
En Mortier klampt zich vast aan de taal want wat anders dan de taal kan voor een schrijver een verdedigingsmuur opwerpen tegen deze ziekte. Het is aangrijpend hoe de dichter – schrijver zo poëtisch en literair het verlies van woorden en taal bij zijn moeder verwoordt. Wat een intens en eerlijk boek is dit!
January 13, 2023
Citaat :
Ik merk dat ik alleen al schrijf om zinnen zonder haperingen door mijn kop te horen dansen. Om ritme, versnelling, vertraging, om rustpunten te laten zingen. Alleen al om aan gedachtestrepen – de trapezes van de syntaxis – heel even gewichtloos in de nok van een zin te kunnen hangen, laat ik deze woorden los.
Review : Gestameld liedboek draagt als ondertitel Moedergetijden en is een pijnlijk maar ook prachtig weergegeven verhaal over de ziekte van een moeder, een vrouw die al op vroege leeftijd door Alzheimer wordt getroffen. Een zoon die zijn onmacht uitschreeuwt op papier, in een wonderbaarlijk mooi proza. Gestameld liedboek is niet alleen een boek over taal, over de ziekte van een moeder, maar ook een lofzang aan het kunnen uitdrukken met woorden, namelijk het schrijven.
In zijn vorige werken bekeek hij de wereld veelal door de blik van het kind. De jongen die zijn omgeving aftast, leert kennen en kleine of grote familiegeheimen ontrafelde. Dit nieuwe boek sluit goed aan bij het oudere werk. Het mooist vind ik namelijk de fragmenten, waarin Mortier de herinneringen aan zijn jeugd opdiept – deze sluiten naadloos aan bij zijn debuut Marcel of de prachtige novelle Alle dagen samen. En terwijl alzheimer één na één de dingen wegstreept die zijn moeder een persoonlijkheid gaven, bouwt de auteur met poëzie en proza een monument op voor de moeder.
Persoonlijk volg ik Erwin Mortier al sinds zijn debuut en ik lees zowat alles wat ik van hem in handen krijg, proza, poëzie, essay en telkens opnieuw doet hij me beseffen hoe mooi de Vlaamse taal is wanneer je ze net als hij optimaal benut.
Review : Gestameld liedboek draagt als ondertitel Moedergetijden en is een pijnlijk maar ook prachtig weergegeven verhaal over de ziekte van een moeder, een vrouw die al op vroege leeftijd door Alzheimer wordt getroffen. Een zoon die zijn onmacht uitschreeuwt op papier, in een wonderbaarlijk mooi proza. Gestameld liedboek is niet alleen een boek over taal, over de ziekte van een moeder, maar ook een lofzang aan het kunnen uitdrukken met woorden, namelijk het schrijven.
In zijn vorige werken bekeek hij de wereld veelal door de blik van het kind. De jongen die zijn omgeving aftast, leert kennen en kleine of grote familiegeheimen ontrafelde. Dit nieuwe boek sluit goed aan bij het oudere werk. Het mooist vind ik namelijk de fragmenten, waarin Mortier de herinneringen aan zijn jeugd opdiept – deze sluiten naadloos aan bij zijn debuut Marcel of de prachtige novelle Alle dagen samen. En terwijl alzheimer één na één de dingen wegstreept die zijn moeder een persoonlijkheid gaven, bouwt de auteur met poëzie en proza een monument op voor de moeder.
Persoonlijk volg ik Erwin Mortier al sinds zijn debuut en ik lees zowat alles wat ik van hem in handen krijg, proza, poëzie, essay en telkens opnieuw doet hij me beseffen hoe mooi de Vlaamse taal is wanneer je ze net als hij optimaal benut.
December 1, 2019
Ik moest dit boek lezen voor een college over dementie. Eerlijk gezegd had ik niet verwacht dat het zó mooi zou zijn. Erwin Mortier kan fantastisch schrijven, dit verhaal is heel goed gecomponeerd en ondanks het thema is het een feest om dit boek te lezen. Het is ook heel knap dat dementie hier realistisch wordt neergezet, de ziekte van Mortiers moeder wordt niet mooier of minder erg gemaakt.
Het enige minpunt is dat Mortier zelf ook weet dat hij mooi kan schrijven, waardoor er af en toe een zin in het boek staat die te veel neigt naar mooischrijverij. Zo is er bijvoorbeeld een vergelijking waarin de moeder 'verkiezelt' tot 'brokjes glas'. Bij verkiezelen denk je aan steentjes, niet aan brokjes, maar vooral dat glas is overkill. Het zijn drie verschillende beelden die voor mij niet samengaan.
Ondanks dit kleine minpunt is dit vooral een heel mooi geschreven boek. Toen ik het niet meer nodig had voor mijn college, heb ik het meteen aan iemand uitgeleend omdat ik vond dat diegene het móést lezen. Ik denk niet dat er een groter compliment voor een boek bestaat dan dat.
Het enige minpunt is dat Mortier zelf ook weet dat hij mooi kan schrijven, waardoor er af en toe een zin in het boek staat die te veel neigt naar mooischrijverij. Zo is er bijvoorbeeld een vergelijking waarin de moeder 'verkiezelt' tot 'brokjes glas'. Bij verkiezelen denk je aan steentjes, niet aan brokjes, maar vooral dat glas is overkill. Het zijn drie verschillende beelden die voor mij niet samengaan.
Ondanks dit kleine minpunt is dit vooral een heel mooi geschreven boek. Toen ik het niet meer nodig had voor mijn college, heb ik het meteen aan iemand uitgeleend omdat ik vond dat diegene het móést lezen. Ik denk niet dat er een groter compliment voor een boek bestaat dan dat.
August 12, 2025
Ooo zo mooi!
“Dat liefde aandacht is. Dat dit twee woorden voor een en hetzelfde zijn. Dat het niet nodig is alle tikfouten en troebele passages uitgeklaard te willen krijgen die we bij het aandachtige lezen van de ander tegenkomen. Dat een mens een moeilijke poëzie is, die je moet kunnen beluisteren zonder altijd opheldering te eisen”
“Dat liefde aandacht is. Dat dit twee woorden voor een en hetzelfde zijn. Dat het niet nodig is alle tikfouten en troebele passages uitgeklaard te willen krijgen die we bij het aandachtige lezen van de ander tegenkomen. Dat een mens een moeilijke poëzie is, die je moet kunnen beluisteren zonder altijd opheldering te eisen”
September 15, 2011
Op een dag uitgelezen. Een woord: Een Taalfeest!
Een uitzonderlijk boek waarin poezie en proza schitterend met elkaar spelen, in elkaar verweven zijn en zo heel veel ruimte laten. Ruimte om bedachtzaam te zijn, te herlezen, stil te staan bij een zin en haar betekenis te toetsen aan mijn eigen ervaringen. Bij voorbeeld bij een zin als: 'De tijd bindt ons niet samen in vergetelheid, maar ontrafelt ons tot herinneringen.'
Ik sta 'in awe' voor de manier waarop de auteur de taal als een volleerd virtuoos bespeelt. Het was echt genieten. En kippevel. En een traan wegpinken. Soms ook hardop lachen of van eigen herinneringen genieten. En denken: dat ons dit maar bespaard blijft.
Een boek uit de duizend.
-----
Nu op pagina 54
Onverholen schoonheid in iedere zin. Bijvoorbeeld:
'Alleen al om gedachtestrepen - de trapezes van de syntax - heel even gewichtloos in de nok van een zin te kunnen hangen, laat ik deze woorden los.'
Prachtig toch?
Ik proef traag elk stukje stameling en besef dat ik een boek uit de duizend lees.
Een uitzonderlijk boek waarin poezie en proza schitterend met elkaar spelen, in elkaar verweven zijn en zo heel veel ruimte laten. Ruimte om bedachtzaam te zijn, te herlezen, stil te staan bij een zin en haar betekenis te toetsen aan mijn eigen ervaringen. Bij voorbeeld bij een zin als: 'De tijd bindt ons niet samen in vergetelheid, maar ontrafelt ons tot herinneringen.'
Ik sta 'in awe' voor de manier waarop de auteur de taal als een volleerd virtuoos bespeelt. Het was echt genieten. En kippevel. En een traan wegpinken. Soms ook hardop lachen of van eigen herinneringen genieten. En denken: dat ons dit maar bespaard blijft.
Een boek uit de duizend.
-----
Nu op pagina 54
Onverholen schoonheid in iedere zin. Bijvoorbeeld:
'Alleen al om gedachtestrepen - de trapezes van de syntax - heel even gewichtloos in de nok van een zin te kunnen hangen, laat ik deze woorden los.'
Prachtig toch?
Ik proef traag elk stukje stameling en besef dat ik een boek uit de duizend lees.
December 22, 2015
Erwin Mortier zweeft heen en weer tussen proza en poëzie.
Het raakt me en op een bepaald punt zit ik met prikkende ogen in de trein. Het is hartverscheurend, zo verdrietig.
lees verder op mijn blog: https://lalageleest.wordpress.com/201...
Het raakt me en op een bepaald punt zit ik met prikkende ogen in de trein. Het is hartverscheurend, zo verdrietig.
lees verder op mijn blog: https://lalageleest.wordpress.com/201...
October 15, 2024
Ik had dit boek al bijna in de weggeefkast op school gezet toen ik het nog eens doorbladerde en door een willekeurige pagina gegrepen werd. Zo terug de tas in. Blij dat ik het nog een kans gaf, want ik vond het prachtig en aangrijpend. Soms poëtisch en hoogdravend, ja ook, maar het past.
Het is vis noch vlees, dag noch nacht, dood noch leven. De ziekte trapt haar de tijd uit en schopt ons uit de taal. Woorden, ze lijken me een soort van granenontbijt tegenwoordig: ongetwijfeld gezond, maar nogal smaakloos.
Het is vis noch vlees, dag noch nacht, dood noch leven. De ziekte trapt haar de tijd uit en schopt ons uit de taal. Woorden, ze lijken me een soort van granenontbijt tegenwoordig: ongetwijfeld gezond, maar nogal smaakloos.
July 26, 2025
Read it in one day! A book about decline, illness, farewell, memory, and love. A moving, impressive, and brilliant book. It feels as if Mortier can read the thoughts of every child/caregiver of a parent with dementia. So beautiful!
September 21, 2023
Zelden een boek gelezen dat zo hartverscheurend mooi is
September 17, 2025
Erwin beschrijft hoe z'n moeder dementeert en wat dat betekent voor haar man en haar kinderen. Eerlijk en openhartig verhaal, moet herkenbaar zijn maar - raar genoeg - ook troost bieden voor kinderen met een dementerende ouder.
July 6, 2016
I loved this sad but beautiful book written by Erwin Mortier to chronicle his mother's decline from Alzheimer's and its effect on his father and himself. Mortier is a Flemish poet, and Stammered Songbook is a prose poem more than a memoir. The publisher, in its description, provides a hint of the gorgeous language, the unexpected yet perfect metaphors, wielded by Mortier as he tries to make sense of the loss and grief which are the unavoidable by-products of this cruel disease, but I want to offer a few of my own favorite passages:
Stammered Songbook is short - I read its 176 pages in a single sitting, surrounded by soggy Kleenex - but its emotional depth surpasses that of books three times its size. Everyone, whether concerned with Alzheimer's disease, loss, grief, love, family, language, the soul, or what it means to be human and alive, will find a melody to savor and reflect upon in Stammered Songbook.
I received a free copy of Stammered Songbook from the publisher in exchange for an honest review.
This is the mouth I gazed at for heaven knows how long in the cradle. This is the mouth whose gymnastics of caressing, whisper and lullaby must have pulled me upright on the slippery surface of words. This is the mouth that is now shedding its language, stripping the words vowel by vowel into puffs of breath, gnashing of the teeth, smacking of the lips.Mortier reveals the perversity at the core of Alzheimer's disease - that it steals the mind while leaving the body intact, even healthy - before desperately asking, "When does care become another word for torture?"
It is as if reverse birth pangs are passing through your cells and each wave is taking something else of you with it.
. . . what probably matters most as long as we're breathing: that love is attention. That they are two words for the same thing. That it isn't necessary to try to clear up every typo and obscure passage that we come across when we read the other person attentively - that a human being is difficult poetry, which you must be able to listen to without always demanding clarification[.]
She is now a glacial valley - an ice field has scraped over her, and the earth has been scoured away by the masses of ice. In the bare stone, wide furrows are legible. Every relief has been smoothed flat.
Stammered Songbook is short - I read its 176 pages in a single sitting, surrounded by soggy Kleenex - but its emotional depth surpasses that of books three times its size. Everyone, whether concerned with Alzheimer's disease, loss, grief, love, family, language, the soul, or what it means to be human and alive, will find a melody to savor and reflect upon in Stammered Songbook.
I received a free copy of Stammered Songbook from the publisher in exchange for an honest review.
March 18, 2013
Een verdrietig maar prachtig ontroerend boekje van de taalvirtuoos Mortier. Een verhaal over sterfelijkheid, over liefde, over herinneringen aan een liefdevol opgroeien. En natuurlijk over verlies en dat alles in prachtige poëtische bewoordingen.
‘Wat me nog het meest bij haar opvalt, wat me de meeste treurnis bezorgt, dat is de dubbele stilte van haar zijn. De taal heeft de koffers gepakt en is over de reling van het kapseizende schip gesprongen, maar er heerst ook een andere stilte in haar of rond haar.’
Een kippevelboek!
‘Wat me nog het meest bij haar opvalt, wat me de meeste treurnis bezorgt, dat is de dubbele stilte van haar zijn. De taal heeft de koffers gepakt en is over de reling van het kapseizende schip gesprongen, maar er heerst ook een andere stilte in haar of rond haar.’
Een kippevelboek!
December 22, 2012
Wat is dit een ongelofelijk aangrijpend boek.
Zo hartverscheurend realistisch, zo prachtig verhaald. Hier geen eufemismen, geen plaats om dingen mooier voor te stellen dan ze zijn. Dit is de harde werkelijkheid en een confrontatie met iets waar niemand naar uitkijkt.
Dit is het soort boek dat ik af en toe moet neerleggen, gewoon omdat het me eventjes te veel wordt. Het is schrijnend iemand van je houdt zo te zien aftakelen, te zien dat een persoon volledig overmeesterd wordt door deze ziekte. En jij staat machteloos.
Hier heb ik van genoten, hoe moeilijk het soms ook was.
Zo hartverscheurend realistisch, zo prachtig verhaald. Hier geen eufemismen, geen plaats om dingen mooier voor te stellen dan ze zijn. Dit is de harde werkelijkheid en een confrontatie met iets waar niemand naar uitkijkt.
Dit is het soort boek dat ik af en toe moet neerleggen, gewoon omdat het me eventjes te veel wordt. Het is schrijnend iemand van je houdt zo te zien aftakelen, te zien dat een persoon volledig overmeesterd wordt door deze ziekte. En jij staat machteloos.
Hier heb ik van genoten, hoe moeilijk het soms ook was.
June 9, 2016
"Voor mij hoeft de liefde niet meer te zijn dan een gastvrij soort onverschilligheid, een plek, een huis, een tuin, zijn buik wanneer hij slaapt of ligt te lezen, waar ik achter hagen of muren, of in de zachte kom tussen zijn ribbenkast en bekken beschutting vind tegen de gelijktijdigheid van alles en iedereen. Plaatsen, kortom, waar ik me mag ontdoen van de opgelegde hoogmoed voortdurend mezelf te moeten zijn."
July 5, 2016
Erwin Mortier’s moving memoir of his mother’s decline from Alzheimer’s disease is a lyrical and heart-rending account of seeing someone you love gradually disappear in front of you. It’s an unflinching portrait but a very tender one, with an acute eye for the detail of everyday life, full of insight into how the disease affects the sufferer and all those who have to care for him or her. A compelling and unforgettable short book.
September 3, 2022
Wat een prachtig boek. Hoe verfijnd geboetseerd de zinnen die zoveel hartverscheurend verdriet en boosheid en angst en zoveel liefde in zij dragen. Het kruipt en blijft onder je huid - het zit daar nog.
October 29, 2019
Erwin Mortier schrijft over zijn dementerende moeder in een boek dat heel sterk doet denken aan "Sprakeloos" van Tom Lanoye, maar waar dat laatste vooral erg prozaïsch-verhalend is, leest dit meer als een poëtisch werk, ondanks de verhalen die verteld worden. Mortier zoekt woorden en zinnen die je in gedichten verwacht, meer dan in een prozawerk. De toon is daarmee anders, maar het onderwerp weet evenzeer aan te grijpen.
March 15, 2023
'Ik merk dat ik alleen al schrijf om zinnen zonder haperingen door mijn kop te horen dansen. Om ritme, versnelling, vertraging, om rustpunten te laten zingen. Alleen al om aan gedachtestrepen – de trapezes van de syntaxis – heel even gewichtloos in de nok van een zin te kunnen hangen, laat ik deze woorden los. Wat een weelde is het, als een gedresseerde aap van liaan naar liaan door regenwouden van taal te kunnen zwieren.'
October 8, 2019
More poetic than Ernaux's I Remain In Darkness, but a similar grimness, a similar hope, a similar despair.
December 30, 2022
ta książka otworzyła stare rany. mimo wszystko pozytywnie;tak jakoś identyfikuje się niemal z autorem.
September 16, 2025
Hij blijft mij verbijsteren met zijn woordkunst.
December 31, 2018
This book is so precise and devastating in its descriptions of the emotional effects of dementia that it reads almost like a car crash in slow motion, one which you can't tear your eyes away from. It's about language and identity and relationships and grief and is so stripped back and direct that it reads like a series of prose poems.
February 29, 2016
Terwijl zijn moeder steeds meer taal verliest grijpt Mortier naar de taal om troost te zoeken? Om te begrijpen? De manier waarop Mortier tussen proza en poëzie zweeft past heel goed bij het proces waar moeder in zit: herinneringen komen bij vlagen terwijl moeder zich steeds minder herinnert. De taal is geweldig. Er worden veel metaforen gebruikt maar dat is nergens storend. Ze blijven me raken.
Het is absoluut geen boek dat je zomaar even uitleest ook al zou dat gezien de lengte wel degelijk kunnen. Na een twintigtal bladzijden ben je zo gegrepen door de treurnis dat je het boek wel even moet wegleggen. Je zou zomaar immuun kunnen worden voor de hartverscheurende taal als je te veel in één teug wilt innemen.
Na Bernlef en Geiger was dit het derde boek wat ik las over Alzheimer. Dit was zeker het meest aangrijpende boek. Tijdens het lezen moest ik opnieuw denken aan het idee dat Alzheimer en boeken elkaar zouden kunnen afstoten. Er zit een kloof tussen vergeten en opschrijven. Maar zo werkt het niet. Het is misschien wel bij uitstek een onderwerp om over te schrijven. De schrijver die de kloof probeert te dichten tussen vergeten en herinneren grijpt aan.
Het is absoluut geen boek dat je zomaar even uitleest ook al zou dat gezien de lengte wel degelijk kunnen. Na een twintigtal bladzijden ben je zo gegrepen door de treurnis dat je het boek wel even moet wegleggen. Je zou zomaar immuun kunnen worden voor de hartverscheurende taal als je te veel in één teug wilt innemen.
Na Bernlef en Geiger was dit het derde boek wat ik las over Alzheimer. Dit was zeker het meest aangrijpende boek. Tijdens het lezen moest ik opnieuw denken aan het idee dat Alzheimer en boeken elkaar zouden kunnen afstoten. Er zit een kloof tussen vergeten en opschrijven. Maar zo werkt het niet. Het is misschien wel bij uitstek een onderwerp om over te schrijven. De schrijver die de kloof probeert te dichten tussen vergeten en herinneren grijpt aan.
May 8, 2013
Erwin Mortier, a Belgian writer, wrote 'Gestameld liedboek : Moedergetijden' in an attempt to capture the effects of Alzheimer's on his mother and his family. Recreating his youth and the life of his mother through snippets of memories, he tries to give his mother a fitting farewell.
And did he succeed. 'Gestameld liedboek' is absolutely stunning. It's one of the best books I've ever read stylistically speaking - Mortier has a way with words that sets him apart in Dutch writing. Ironically, the first thing his mother loses due to her disease is her ability to use words. This creates a beautiful tension, but also a sadness that is almost too sad to describe. This book is, sincerely, heartbreaking and extremely beautiful.
Now if you'll excuse me while I go grab something to eat and think of a present for my mother. Perhaps it will be this book. But I do know this - time is short, and one should always use it. Even if it's just to create more memories than any illness can take away.
And did he succeed. 'Gestameld liedboek' is absolutely stunning. It's one of the best books I've ever read stylistically speaking - Mortier has a way with words that sets him apart in Dutch writing. Ironically, the first thing his mother loses due to her disease is her ability to use words. This creates a beautiful tension, but also a sadness that is almost too sad to describe. This book is, sincerely, heartbreaking and extremely beautiful.
Now if you'll excuse me while I go grab something to eat and think of a present for my mother. Perhaps it will be this book. But I do know this - time is short, and one should always use it. Even if it's just to create more memories than any illness can take away.
Displaying 1 - 30 of 103 reviews