What do you think?
Rate this book
Abolishing the Death Penalty: Why India Should Say No to Capital Punishment
In Abolishing the Death Why India Should Say No to Capital Punishment, Gopalkrishna Gandhi asks fundamental questions about the ultimate legal punishment awarded to those accused of major crimes. Is taking another life a just punishment or an act as inhuman as the crime that triggered it? Does having capital punishment in the law books deter crime? His conclusions are Cruel in its operation, ineffectual as deterrence, unequal in its application in an uneven society, liable like any punishment to be in error but incorrigibly so, these grievous flaws that are intrinsic to the death penalty are compounded by yet another—it leaves the need for retribution (cited as its primary ‘good’) unrequited and simply makes society more bloodthirsty.
Examining capital punishment around the world from the time of Socrates onwards, the author delves into how the penalty was applied in India during the times of Asoka, Sikandar Lodi, Krishnadevaraya, the Peshwas and the British Raj, and how it works today. Of the 195 countries in the world, 140 are abolitionist and no longer have the death penalty in law or in practice. Abolition-minded in theory, India is retentionist in practice—the death penalty can be handed down even for non-homicidal crimes. But even though it is only meant to be handed down in the ‘rarest of the rare’ cases, there are currently 385 convicts on death row.
Through in-depth analysis, persuasive argument and the marshalling of the considered opinion of jurists, human rights activists, scholars and criminologists among others, this book shows exactly why the death penalty should be abolished with immediate effect in India.
Examining capital punishment around the world from the time of Socrates onwards, the author delves into how the penalty was applied in India during the times of Asoka, Sikandar Lodi, Krishnadevaraya, the Peshwas and the British Raj, and how it works today. Of the 195 countries in the world, 140 are abolitionist and no longer have the death penalty in law or in practice. Abolition-minded in theory, India is retentionist in practice—the death penalty can be handed down even for non-homicidal crimes. But even though it is only meant to be handed down in the ‘rarest of the rare’ cases, there are currently 385 convicts on death row.
Through in-depth analysis, persuasive argument and the marshalling of the considered opinion of jurists, human rights activists, scholars and criminologists among others, this book shows exactly why the death penalty should be abolished with immediate effect in India.
- GenresNonfictionIndia
124 pages, Kindle Edition
Published November 1, 2016
5 people are currently reading
57 people want to read
About the author
Gopalkrishna Gandhi
24 books10 followersGopalkrishna Devdas Gandhi is a retired IAS officer and diplomat, who was the 22nd Governor of West Bengal serving from 2004 to 2009. He is the grandson of Mahatma Gandhi. As a former IAS officer he served as Secretary to the President of India and as High Commissioner to South Africa and Sri Lanka, among other administrative and diplomatic posts. He was the United Progressive Alliance nominee for Vice President of India 2017 elections and lost with 244 votes against NDA candidate Venkaiah Naidu, who got 516 votes.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 5 of 5 reviews
August 12, 2022
In his spirited defense against the death penalty, Gopalkrishna Gandhi has argued that retributive justice is not a deterrent against crimes and is only a euphemism for vengeance. He points out that the death penalty as a retaliatory response is often imbibed in a symbolic justice to satisfy our core animal instincts and to attain a sense of intangible compensation or relief for a tangible loss. By examining capital punishment around the world from the time of Socrates, he also delves into the historical narrative on the death penalty that prevailed in India during the times of Ashoka, Mughals, and the British.
It was interesting to learn from this book that Jawaharlal Nehru under the guidance of Gandhi had drafted the Karachi resolution (1931) endorsing the abolition of the death penalty from the statute book by adding ‘no capital punishment under the list of proposed fundamental rights. But when push comes to shove, Nehru stood firm against the same cause that he supported when he became the head of the newly formed nation-state, when multiple private member bills on the abolition of the death penalty were tabled in parliament. At one instance, President Radhakrishnan himself approached Nehru to initiate proceedings to do away with capital punishment. Gopalkrishna Gandhi notes, “How can Indian state let go of the death penalty, a grand prerequisite of authority, be it imperial, colonial or republican, when it comes to men who challenge it head on?”. It was this question of who is to impose or decide the death penalty on a convict that the author ponders over on multiple occasions by critically examining how the authority of one man (President on the advice of ministers in the case of India) forms the final gradient to the gallows. Analyzing the different approaches taken by different Presidents concerning pardoning powers, the author notes that men are not made in heaven’s perfection and are prone to be fallible in their judgments.
In other cases of retribution, death penalties are awarded to satisfy public opinion. In his book ‘The Theory of Justice’, Nobel Laureate Amartya Sen observed, "The theory of justice must be more concerned with the elimination of removable injustices rather than defining a perfectly just society." However, penology can also aspire to a just society by catalyzing a reformative justice that deters future crimes. In this regard, the author argues that a civilized approach towards justice is to defuse the inherent problems that make a man commit a crime than seeking an ineffectual deterrence with utmost possibilities of errors which is unequal in its application in an uneven society.
This book also helps us to understand the philosophies of abolitionists like Gandhi, Ambedkar, Justice Krishna Iyer, Amartya Sen, Fali S. Nariman, and many more. As observed by the Supreme Court in the Bachan Singh vs State of Punjab, India is now adopting the ‘rarest of the rare cases’ policy toward the death penalty. In the future, for India to evolve into a full-formed liberal democracy with the right to life and dignity (even for the convicts of abominable crimes), this book serves as a great beginner’s guide on much-needed police and prison reforms as well.
It was interesting to learn from this book that Jawaharlal Nehru under the guidance of Gandhi had drafted the Karachi resolution (1931) endorsing the abolition of the death penalty from the statute book by adding ‘no capital punishment under the list of proposed fundamental rights. But when push comes to shove, Nehru stood firm against the same cause that he supported when he became the head of the newly formed nation-state, when multiple private member bills on the abolition of the death penalty were tabled in parliament. At one instance, President Radhakrishnan himself approached Nehru to initiate proceedings to do away with capital punishment. Gopalkrishna Gandhi notes, “How can Indian state let go of the death penalty, a grand prerequisite of authority, be it imperial, colonial or republican, when it comes to men who challenge it head on?”. It was this question of who is to impose or decide the death penalty on a convict that the author ponders over on multiple occasions by critically examining how the authority of one man (President on the advice of ministers in the case of India) forms the final gradient to the gallows. Analyzing the different approaches taken by different Presidents concerning pardoning powers, the author notes that men are not made in heaven’s perfection and are prone to be fallible in their judgments.
In other cases of retribution, death penalties are awarded to satisfy public opinion. In his book ‘The Theory of Justice’, Nobel Laureate Amartya Sen observed, "The theory of justice must be more concerned with the elimination of removable injustices rather than defining a perfectly just society." However, penology can also aspire to a just society by catalyzing a reformative justice that deters future crimes. In this regard, the author argues that a civilized approach towards justice is to defuse the inherent problems that make a man commit a crime than seeking an ineffectual deterrence with utmost possibilities of errors which is unequal in its application in an uneven society.
This book also helps us to understand the philosophies of abolitionists like Gandhi, Ambedkar, Justice Krishna Iyer, Amartya Sen, Fali S. Nariman, and many more. As observed by the Supreme Court in the Bachan Singh vs State of Punjab, India is now adopting the ‘rarest of the rare cases’ policy toward the death penalty. In the future, for India to evolve into a full-formed liberal democracy with the right to life and dignity (even for the convicts of abominable crimes), this book serves as a great beginner’s guide on much-needed police and prison reforms as well.
July 15, 2024
ஏன் மரண தண்டனை ஒழிக்கப்பட வேண்டும் என்னும் கேள்விக்கான எளிய விடை, உயிர்களைக் கொல்வதன் மூலம் எந்த வகையிலும் நீதியை நிலைநாட்டி விட முடியாது என்பதுதான்.
தற்போது 195 நாடுகள் உள்ளன அவற்றில் 140 நாடுகள் மரண தண்டனையை சட்டரீதியாகவும் அல்லது நடைமுறையாகவும் ஒழித்து விட்டன ஆனால் அகிம்சை வழியை பின்பற்றும் நாடான இந்தியா இன்னும் மரண தண்டனையை ஒழிக்காமல் இருப்பது வருத்தமான ஒன்று.
ஒருவருக்கு நாம் அவர் செய்த குற்றத்திற்காக தண்டனையை வழங்குவதற்காக முக்கியமான காரணமே தவறு செய்தவர் அவர் செய்த தவறை திருத்திக் கொள்ளவும், திருந்தி வாழவும் ஒரு வாய்ப்பை தருவதே. ஆனால், மரண தண்டனையில் அதற்கான எந்த வாய்ப்பும் இல்லாமல் பழிக்கு பழி போல் ஒரு உயிரை கொன்றதற்க்காக இன்னொரு உயிரை அரசாங்கத்தின் அனுமதியோடு நாம் பறிக்கிறோம். அதுவும் சில சமயம் இந்த மரண தண்டையினால் அப்பாவிகள் கொல்லப்படுவதும் உண்டு.
இதையேதான் அமர்த்தியா சென் ஆகஸ்ட் 13,2013 ம் ஆண்டு வெளியிட்ட அறிக்கையில் "எல்லா தண்டனை முறைகளிலும் தவறு நேர்வது உண்டு. ஆனால் மரண தண்டனையில் தவறுகளை திருத்திக் கொள்ளும் வாய்ப்பு இருப்பதில்லை என்றார்".
மரண தண்டனையை ஒழித்த நாடுகளின் பட்டியலில் பொருளாதார ரீதியாகவும், சமூக ரீதியாகவும் பின் தங்கிய பல நாடுகள் உள்ளன. ஆனால், அவை மரண தண்டனை ஒழித்ததற்கான காரணம் மனிதன் "நாகரிகத்தின் அடிப்படையில்" பின் தங்காமல் இருக்க வேண்டும் என்பதே.
மரண தண்டனை என்பது 'மனித இனத்தின் மிருககுணம்' என்பதை இந்த நாடுகள் உணர்ந்து இருக்கின்றன.
டெல்லி தேசிய சட்டப் பல்கலைக்கழகம் 2016-ம் ஆண்டில் வெளியிட்ட 'மரண தண்டனையை பற்றிய இந்திய அறிக்கை' என்னும் அறிக்கையில் நாட்டில் மரண தண்டனை அடைந்தவர்கள் அனைவரும் அநேகமாக ஏழைகளாக, சமூகத்தின் விளிம்பில் வாழும் மனிதர்களாக இருக்கின்றனர் என்று குறிப்பிடுகிறது.
சுதந்திரத்திற்குப் பின்னும் முன்னும் நாடாளுமன்றத்தில் பல மசோதாக்கள் மரண தண்டனைக்கு எதிராக தாக்கல் செய்யப்பட்டது. ஆனால் அவை அனைத்தும் தோல்வி அடைந்தது.
இதில் முக்கியமான ஒரு நீதிமன்ற தீர்ப்பை நாம் கவனிக்க வேண்டும் அது 1980 பச்சன்சிங் VS பஞ்சாப் மாநிலம் என்ற வழக்கில் உச்ச நீதிமன்றம் சட்டத்தில் மாபெரும் மாற்றத்தை ஏற்படுத்தியது.
நீதிமன்ற கூறியதாவது :
"நீதிபதிகள் இரத்த வெறி பிடித்தவர்களாக இருக்கக்கூடாது. நீதிமன்றங்கள் எங்களால் உருவாக்கப்பட்ட விரிவாகச் சித்தரிக்கப்பட்ட வழிமுறைகளின் அடிப்படையில், கத்தி மேல் நடப்பது போன்ற இந்த பணியை அதிக கவனத்துடனும், மனிதாபிமானத்தோடும் நடத்த வேண்டும், கொலை புரிந்ததாக குற்றம் சாட்டப்பட்ட நபர்களுக்கு பிரிவு 354 (3 )சொல்லப்பட்ட உயர்ந்த சட்டசபைக் கொள்கைகளின் அடிப்படையில் ஆயுள் தண்டனையே பொதுவாக வழங்க வேண்டும். மரண தண்டனை விதிவிலக்காகவே இருக்க வேண்டும். மனித வாழ்வின் கௌரவத்தை உண்மையாக மதிக்கக்கூடிய தன்மை சட்டத்தின் வழியாக ஓர் உயிரை எடுப்பதை தடை செய்கிறது .இதை 'அரிதினும் அரிதான' வழக்குகளில் வேறு மாற்று வழிகள் என்ற கேள்விக்கே இடமில்லாத வகையில் அடைப்பட்டு விட்ட வழக்குகளில் மட்டுமே செயல்படுத்த வேண்டும்".
சட்ட கமிஷனும் தன்னுடைய பரிந்துரையில் "பயங்கரவாத செயல்களையும் அரசுக்கு எதிரான போர் என்று கருதப்படும் குற்றங்களையும் தவிர மற்றவர்களுக்கு மரண தண்டனை அளிக்கக்கூடாது" என்று பரிந்துரைத்தது.
பாலியல் வன்கொடுமையால் பாதிக்கப்பட்டு உயிரிழந்த பெண்ணின் குடும்பத்தாரிடமோ அல்லது கொல்லப்பட்ட குழந்தையின் பெற்றோர்களிடமோ சென்று ஏன் மரண தண்டனை வேண்டாம் என்று சொன்னால் அவர்கள் ஏற்றுக் கொள்வார்களா? நிச்சயமாக இல்லை. ஆனால் சற்று அமர்ந்து ஆலோசித்தால் நமக்கு மரண தண்டனை வேண்டாம் என்று புரிதல் ஏற்படும்.
தண்டிக்கப்படுபவர் முதலில் தான் குற்றம் சாட்டப்பட்டவர் என்று உணர வேண்டும். மரண தண்டனை அல்லாத மற்ற தண்டனைகளால் ஒரு குற்றவாளியின் குற்றம் என்னும் அகங்காரம் தூளாகி விடுகிறது, அவமானத்தால் அவர் குறுகிப் போகிறார், தனியாக வருந்தி சுய அனுபவம் மூலம் தன்னை திருத்திக் கொள்கிறார். ஆனால் இந்த வாய்ப்பு எதுவுமே மரண தண்டனை கைதிகளுக்கு கிடைக்கிறதா? என்பது சந்தேகமே.
தண்டனை அளிக்கப்பட்டவர் அதை உணர முடியாவிட்டால் அந்த தண்டனை அளிப்பதன் பயன் என்ன?
ஜனநாயகம் என்பது மக்கள் எதை விரும்புகிறார்கள் அதை அளிப்பது தான் என்றாலும் தார்மீக ஒழுங்குகளை விரும்பி அரசு என்பது அசோகரில் இருந்து அம்பேத்கர் வரை புதிய சிந்தனையை முன்னெடுப்பவர்கள் எவற்றை விரும்புகிறார்கள் அவற்றை அளிப்பதும் தான்.
சட்டத்தின் அடிப்படையில் தான் மரண தண்டனை நிறைவேற்றப்படுகிறது என்றாலும் அடிப்படையில் அதுவும் ஒரு கொலையே. மத்திய காலங்களில் பின்பற்றி வந்த இந்த அநாகரீகத்தை ஒரு ஜனநாயக நாடான இந்திய பின்பற்றக் கூடாது என்கிறார் நூல் ஆசிரியர்.
இந்தியா புனிதமான தேசமாக இருக்க வேண்டாம், ஆனால் மோசமான நாடாக இருக்க வேண்டியது இல்லை. அது அதைப் பற்றிய உண்மைகளை கண்டு அவமானப்படுகிறது அதை உணர்ந்து பொறுப்பேற்றுக்கொண்டு மாற்றத்தை இந்திய கொண்டுவர வேண்டும்.
தற்போது 195 நாடுகள் உள்ளன அவற்றில் 140 நாடுகள் மரண தண்டனையை சட்டரீதியாகவும் அல்லது நடைமுறையாகவும் ஒழித்து விட்டன ஆனால் அகிம்சை வழியை பின்பற்றும் நாடான இந்தியா இன்னும் மரண தண்டனையை ஒழிக்காமல் இருப்பது வருத்தமான ஒன்று.
ஒருவருக்கு நாம் அவர் செய்த குற்றத்திற்காக தண்டனையை வழங்குவதற்காக முக்கியமான காரணமே தவறு செய்தவர் அவர் செய்த தவறை திருத்திக் கொள்ளவும், திருந்தி வாழவும் ஒரு வாய்ப்பை தருவதே. ஆனால், மரண தண்டனையில் அதற்கான எந்த வாய்ப்பும் இல்லாமல் பழிக்கு பழி போல் ஒரு உயிரை கொன்றதற்க்காக இன்னொரு உயிரை அரசாங்கத்தின் அனுமதியோடு நாம் பறிக்கிறோம். அதுவும் சில சமயம் இந்த மரண தண்டையினால் அப்பாவிகள் கொல்லப்படுவதும் உண்டு.
இதையேதான் அமர்த்தியா சென் ஆகஸ்ட் 13,2013 ம் ஆண்டு வெளியிட்ட அறிக்கையில் "எல்லா தண்டனை முறைகளிலும் தவறு நேர்வது உண்டு. ஆனால் மரண தண்டனையில் தவறுகளை திருத்திக் கொள்ளும் வாய்ப்பு இருப்பதில்லை என்றார்".
மரண தண்டனையை ஒழித்த நாடுகளின் பட்டியலில் பொருளாதார ரீதியாகவும், சமூக ரீதியாகவும் பின் தங்கிய பல நாடுகள் உள்ளன. ஆனால், அவை மரண தண்டனை ஒழித்ததற்கான காரணம் மனிதன் "நாகரிகத்தின் அடிப்படையில்" பின் தங்காமல் இருக்க வேண்டும் என்பதே.
மரண தண்டனை என்பது 'மனித இனத்தின் மிருககுணம்' என்பதை இந்த நாடுகள் உணர்ந்து இருக்கின்றன.
டெல்லி தேசிய சட்டப் பல்கலைக்கழகம் 2016-ம் ஆண்டில் வெளியிட்ட 'மரண தண்டனையை பற்றிய இந்திய அறிக்கை' என்னும் அறிக்கையில் நாட்டில் மரண தண்டனை அடைந்தவர்கள் அனைவரும் அநேகமாக ஏழைகளாக, சமூகத்தின் விளிம்பில் வாழும் மனிதர்களாக இருக்கின்றனர் என்று குறிப்பிடுகிறது.
சுதந்திரத்திற்குப் பின்னும் முன்னும் நாடாளுமன்றத்தில் பல மசோதாக்கள் மரண தண்டனைக்கு எதிராக தாக்கல் செய்யப்பட்டது. ஆனால் அவை அனைத்தும் தோல்வி அடைந்தது.
இதில் முக்கியமான ஒரு நீதிமன்ற தீர்ப்பை நாம் கவனிக்க வேண்டும் அது 1980 பச்சன்சிங் VS பஞ்சாப் மாநிலம் என்ற வழக்கில் உச்ச நீதிமன்றம் சட்டத்தில் மாபெரும் மாற்றத்தை ஏற்படுத்தியது.
நீதிமன்ற கூறியதாவது :
"நீதிபதிகள் இரத்த வெறி பிடித்தவர்களாக இருக்கக்கூடாது. நீதிமன்றங்கள் எங்களால் உருவாக்கப்பட்ட விரிவாகச் சித்தரிக்கப்பட்ட வழிமுறைகளின் அடிப்படையில், கத்தி மேல் நடப்பது போன்ற இந்த பணியை அதிக கவனத்துடனும், மனிதாபிமானத்தோடும் நடத்த வேண்டும், கொலை புரிந்ததாக குற்றம் சாட்டப்பட்ட நபர்களுக்கு பிரிவு 354 (3 )சொல்லப்பட்ட உயர்ந்த சட்டசபைக் கொள்கைகளின் அடிப்படையில் ஆயுள் தண்டனையே பொதுவாக வழங்க வேண்டும். மரண தண்டனை விதிவிலக்காகவே இருக்க வேண்டும். மனித வாழ்வின் கௌரவத்தை உண்மையாக மதிக்கக்கூடிய தன்மை சட்டத்தின் வழியாக ஓர் உயிரை எடுப்பதை தடை செய்கிறது .இதை 'அரிதினும் அரிதான' வழக்குகளில் வேறு மாற்று வழிகள் என்ற கேள்விக்கே இடமில்லாத வகையில் அடைப்பட்டு விட்ட வழக்குகளில் மட்டுமே செயல்படுத்த வேண்டும்".
சட்ட கமிஷனும் தன்னுடைய பரிந்துரையில் "பயங்கரவாத செயல்களையும் அரசுக்கு எதிரான போர் என்று கருதப்படும் குற்றங்களையும் தவிர மற்றவர்களுக்கு மரண தண்டனை அளிக்கக்கூடாது" என்று பரிந்துரைத்தது.
பாலியல் வன்கொடுமையால் பாதிக்கப்பட்டு உயிரிழந்த பெண்ணின் குடும்பத்தாரிடமோ அல்லது கொல்லப்பட்ட குழந்தையின் பெற்றோர்களிடமோ சென்று ஏன் மரண தண்டனை வேண்டாம் என்று சொன்னால் அவர்கள் ஏற்றுக் கொள்வார்களா? நிச்சயமாக இல்லை. ஆனால் சற்று அமர்ந்து ஆலோசித்தால் நமக்கு மரண தண்டனை வேண்டாம் என்று புரிதல் ஏற்படும்.
தண்டிக்கப்படுபவர் முதலில் தான் குற்றம் சாட்டப்பட்டவர் என்று உணர வேண்டும். மரண தண்டனை அல்லாத மற்ற தண்டனைகளால் ஒரு குற்றவாளியின் குற்றம் என்னும் அகங்காரம் தூளாகி விடுகிறது, அவமானத்தால் அவர் குறுகிப் போகிறார், தனியாக வருந்தி சுய அனுபவம் மூலம் தன்னை திருத்திக் கொள்கிறார். ஆனால் இந்த வாய்ப்பு எதுவுமே மரண தண்டனை கைதிகளுக்கு கிடைக்கிறதா? என்பது சந்தேகமே.
தண்டனை அளிக்கப்பட்டவர் அதை உணர முடியாவிட்டால் அந்த தண்டனை அளிப்பதன் பயன் என்ன?
ஜனநாயகம் என்பது மக்கள் எதை விரும்புகிறார்கள் அதை அளிப்பது தான் என்றாலும் தார்மீக ஒழுங்குகளை விரும்பி அரசு என்பது அசோகரில் இருந்து அம்பேத்கர் வரை புதிய சிந்தனையை முன்னெடுப்பவர்கள் எவற்றை விரும்புகிறார்கள் அவற்றை அளிப்பதும் தான்.
சட்டத்தின் அடிப்படையில் தான் மரண தண்டனை நிறைவேற்றப்படுகிறது என்றாலும் அடிப்படையில் அதுவும் ஒரு கொலையே. மத்திய காலங்களில் பின்பற்றி வந்த இந்த அநாகரீகத்தை ஒரு ஜனநாயக நாடான இந்திய பின்பற்றக் கூடாது என்கிறார் நூல் ஆசிரியர்.
இந்தியா புனிதமான தேசமாக இருக்க வேண்டாம், ஆனால் மோசமான நாடாக இருக்க வேண்டியது இல்லை. அது அதைப் பற்றிய உண்மைகளை கண்டு அவமானப்படுகிறது அதை உணர்ந்து பொறுப்பேற்றுக்கொண்டு மாற்றத்தை இந்திய கொண்டுவர வேண்டும்.
June 12, 2017
An eloquently written gem on why Death Penalty has no place in modern jurisprudence. Despite the poetic and dreamy style of writing,the author is pragmatic enough to accept that death penalty is here to stay for the coming years atleast. A valuable book for all abolitionists and fence-sitters.
October 3, 2020
The key points and arguments posed by Shri. Gopalkrishna Gandhi on abolishing capital punishment was not convincing and so the book entirely not persuaded me to be an 'abolitionist'! At first, I thought, why he wrote a book like this? What idea would he want to put forward with this attempt? Either he wishes to be a peacemaker and to get a Nobel peace prize or to mislead someone, that was two instant answers I got.
I don't know whether it's right. But these are my observations: Even if the author claims that he only attempted to point out both the sides of the coin and stood objectively, the reader would realise instantly it's not like that. He writes if the murderers to be hanged to death, should rapists be raped? This point alone proves that he tries to ratify his views with numerous childish arguments. The comparison with the killings of people in the 16th century and the murders and death sentences of people in the 21st century is another child-like thought, I say.
I was reading this book in the context of the latest rape and killing happened in UP. What punishment would the culprits get? I don't know. Those who supposed to protect the justice walked in front to tear down all the evidence. Our political and societal system is like that. If you have power and money, you can be Scott-free from any crime you committed. If you are a poor or a middle-class citizen you are more likely to be punished. The system has to be refined in a manner that justice has to be cherished always.
I don't know whether it's right. But these are my observations: Even if the author claims that he only attempted to point out both the sides of the coin and stood objectively, the reader would realise instantly it's not like that. He writes if the murderers to be hanged to death, should rapists be raped? This point alone proves that he tries to ratify his views with numerous childish arguments. The comparison with the killings of people in the 16th century and the murders and death sentences of people in the 21st century is another child-like thought, I say.
I was reading this book in the context of the latest rape and killing happened in UP. What punishment would the culprits get? I don't know. Those who supposed to protect the justice walked in front to tear down all the evidence. Our political and societal system is like that. If you have power and money, you can be Scott-free from any crime you committed. If you are a poor or a middle-class citizen you are more likely to be punished. The system has to be refined in a manner that justice has to be cherished always.
October 30, 2017
This is one cause I'm truly passionate about. Naturally, I picked up this book expecting some fierce arguments that are refreshing and convincing. However, it is underwhelming primarily due to a dreamy sort of language that clearly sounds out of place. And it repeats all the familiar arguments with only updated statistics.
Nevertheless we need to welcome every addition that can add might to this worthy cause. Four stars for this one reason!
Nevertheless we need to welcome every addition that can add might to this worthy cause. Four stars for this one reason!
Displaying 1 - 5 of 5 reviews