The Landlady

by Fyodor Dostoevsky, Fyodor Dostoyevsky

The Landlady is a novella by Russian author Fyodor Dostoyevsky, written in 1847. Set in Saint Petersburg, it tells of an abstracted young man, Vasily Mikhailovich Ordynov, and his obsessive love for Katerina, the wife of a dismal husband whom Ordynkov perceives as a malignant fortune-teller or mystic. The story has echoes of Russian folklore and may contain autobiographical references. In its time The Landlady had a mixed reception, more recently being seen as perhaps unique in Dostoyevsky's oeuvre. The first part of the novella was published in October 1847 in Notes of the Fatherland, the second part in November that year.

Genres: Classics, Russian Literature, Fiction, Russia, Literature, Short Stories, Novels

121 pages, Paperback

First published January 1, 1847

About the author

Фёдор Михайлович Достоевский (Russian)

Works, such as the novels Crime and Punishment (1866), The Idiot (1869), and The Brothers Karamazov (1880), of Russian writer Feodor Mikhailovich Dostoyevsky or Dostoevski combine religious mysticism with profound psychological insight.

Very influential writings of Mikhail Mikhailovich Bakhtin included Problems of Dostoyevsky's Works (1929),

Fyodor Mikhailovich Dostoevsky composed short stories, essays, and journals. His literature explores humans in the troubled political, social, and spiritual atmospheres of 19th-century and engages with a variety of philosophies and themes. People most acclaimed his Demons(1872) .

Many literary critics rate him among the greatest authors of world literature and consider multiple books written by him to be highly influential masterpieces. They consider his Notes from Underground of the first existentialist literature. He is also well regarded as a philosopher and theologian.

(Russian: Фёдор Михайлович Достоевский) (see also Fiodor Dostoïevski)

Reviews

[Vit Babenco · Rating 5 out of 5]

The Landlady is a story of bewitching love… It is told almost like a fairy tale.
The hero of the novella is an unsociable, almost reclusive young man… He turned away from the world…

He was devoured by a passion that is the deepest, most insatiable known to man, one  which drains his entire life from him, and which leaves a creature such as Ordynov not one single foothold in the sphere of practical, everyday activity. This passion was book-learning. During this time it gnawed away his youth, poisoned his rest at night with a slow, intoxicating venom, deprived him of wholesome food and fresh air…

Searching for a new room to rent he sees in the church a strange couple – an old man and a young woman…

The old man was tall, still erect and vigorous, but emaciated and deathly pale… His long, straggling beard, which was half grey, reached down to his chest, and from under lowering beetle brows his eyes glittered with a hectic, inflamed light, haughty and staring.

And he is literally stricken with the sight of the woman… Somewhere deep inside him a new feeling is being born…

Tears were stinging her shadowed, dark-blue eyes, which were lowered beneath long, glittering eyelashes that stood out against the milky whiteness of her features, and were rolling down her blanched cheeks. At her lips a smile flickered; but her face bore the traces of some indeterminate, childlike fear and of a mysterious horror.

After some negotiations they became his new landlord and landlady… The new feeling overwhelms him… He lives like in a dream… He has a fever… He is delirious…

Everything in his existence had been disjointed and displaced; he had a hollow feeling  that his whole life had been split in half; he was possessed by one single yearning, one single expectation, and no other thought disturbed his mind.

The old man is a villainous warlock… The young woman is his enchanted slave… The atmosphere is demonic…
Mocking the style of the fashionable romantic fiction Fyodor Dostoevsky makes his narration grotesquely melodramatic…

Suddenly he had the impression that the old man’s face had broken into a laugh all over, and that a diabolical, icy, hope-destroying cackle detonated in the room. A hideous black thought slithered like a serpent into his brain.

Not always love ends with a formula “lived happily ever after.”

[BookHunter M ُH َM َD · Rating 2 out of 5]

قصة غير ناضجة فنيا و كأنها مسودة لقصة كبيرة لم يتسنى له أن يكتبها فيما بعد. ليس فيها التغلغل في نفسية الأبطال كما عودنا و لا لمحات من الطبيعة و الواقع الروسي و لا حتى الأحداث واضحة و لكن غموض من البداية إلى النهاية ثم لا شيء على الإطلاق.
بالرغم من أن القصة تعدت المائة صفحة و قسمت غلى فصلين و كل فصل مقسم بدوره إلى جزئين إلا أن مجمل الأحداث ملتبس جدا و كان دستويفسكي حريصا على إخفاء السر حتى النهاية و يبدو أنه نسي أن يخبرنا حتى عن ماهية هذا السر.

[Fatima · Rating 2 out of 5]

وای خدایا ! این دیگه چه جور ترجمه ای بود ؟!؟ نه سر داشت نه ته ! واقعا چطوری پرویز داریوش اسم خودش رو گذاشته مترجم ؟ ترجمه این نیست که یه متن رو قلمبه سلمبه بنویسی که مثلا داری یه اثر قدیمی رو ترجمه میکنی و فارسی زبان ها بخونن و بگم وای چقدر متن قدمت داره ! ترجمه اینه که به زبانی ساده و قابل فهم بنویسی که هراز بار خود متن فارسی رو نخونیم و همون متن مثلا ترجمه شده احتیاج به ترجمه ی مجدد نداشته باشه !
جدای از اینها روایت خود داستان جوری بود که در انتها با یک علامت سوال بزرگ تمومش میکنیم و با خودمون میگیم یعنی کدومشون راست میگفتن ؟ دخترک زیبا کاتریا (کاترین) یا مورین؟ کدامشان روایت حقیقی رو برای اردنیف تعریف کرده بودند ؟ داستان انگار که میخواسته مرز سه قدرت دیوانگی وعقل سلیم و عشق رو بازگو کنه و نشون بده که حتی اگر همه چیز وهم بود و ناپیدا باز هم در این بین .تها عشق حقیقت دارد و بس ... اما این عاشق دل خسته از یک جا به بعد دلزده از بازی ها میدان را با دلی شکسته (اما همچنان عاشق) ترک میکند و با همان سوال بزرگ پس حقیقت چه بود ؟ در انتهای داستان ما را هم تنها میگذارد و ....

[Fernando · Rating 4 out of 5]

"Mire, señor: ¡El débil no aguanta la soledad! Prueba a darle todo, y él mismo vendrá y todo te lo devolverá; dale medio reino para que lo gobierne, prueba, ¿y qué crees? Enseguida se meterá dentro de una bota y se quedará ahí escondido, acurrucado. Dale la libertad al débil y él mismo se atara y te la traerá de vuelta. ¡A un corazón estúpido no le sirve la libertad! ¡No tiene carácter para vivir con ella!"

Tenía ganas de releer a Dostoievski, pero no quería tomar una de sus sus novelas magnas, de cientos de páginas puesto que no tengo mucho tiempo libre y es por ello que decidí releer "La Patrona", su tercera novela escrita en 1847, cuando el genial escritor ruso promediaba los veintiséis años.
Dostoievski había escrito ya algunos cuentos y dos novelas. Había pasado del debut glorioso e inesperado con su novela "Pobres Gentes", de ser la nueva promesa de las letras rusas al desencanto y el fracaso debido al rechazo y la incomprensión de su segundo libro, "El Doble".
Digamos que Dostoievski se encontraba en un impasse, pero seguí apostando a escribir puesto que confiaba férreamente en que su modo de vida sería como novelista e intentará a toda costa consagrarse aunque le lleve décadas.
"La Patrona" pertenece a esa etapa en donde posicionamos tanto al autor como a algunos de sus personajes en el estadío de un "soñador". Luego de su exquisita nouvelle, "Noches Blancas", el autor disponía de sentimientos apaciguados que serían interrumpidos por su detención dos años más tarde por formar parte de un grupo revolucionario que intentaba atentar contra el Zar y que lo llevó a un simulacro de ejecución y su posterior deportación como prisionero a Siberia durante cuatro años.
Saldría por las puertas de esa prisión otro Dostoievski marcado a fuego por los sufrimientos de la vida y volcaría todo ese bagaje psicológico en lo futuros personajes célebres de sus novelas más extensas.
Pero volviendo a esta novela, Dostoievski crea una historia en donde el triángulo Ordínov-Murin-Katerina oscila entre el delirio místico y el ardor amoroso. Ordínov, el personaje principal es un pariente cercano del narrador de "Noches Blancas", un soñador que no encaja en la sociedad, que vive sólo y desamparado y condicionado a no poder establecer vínculos afectivos con las personas.
En una iglesia se encontrará con la bella Katerina y Murin, un viejo de características terribles y facciones malévolas y su interés hará que les alquile un rincón (ni siquiera una habitación) en el edificio en el que viven.
A partir de allí se sucederán situaciones que acercarán a Ordínov con Katerina pero que en forma directamente opuesta hará que Murin intervenga para torcer la naturaleza de la historia.
Como en toda novela de Dostoievski, los estados febriles, el delirio, el deseo y las pasiones más tormentosas nos harán eclosión en estos tres personajes que parecen poseídos, hechizados.
Las relaciones entre Ordínov y Katerina anticiparán a aquellas que encontraremos más adelante en otros libros como por ejemplo entre Sonia y Raskólnikov (quien al igual que Ordínov, sufrirá postrado los peores cuadros de acceso febril y delirio) de "Crimen y Castigo" o entre Vania y Natacha de "Humillados y Ofendidos" y que ya habíamos vivido con el narrador y Nasténka de "Noches Blancas". Su atracción a Katerina es muy fuerte pero choca contra Murin. Es que no comprende qué fuerza ata a esa extraña pareja ni cuál es el poder de hechizo o embrujo que Murin utiliza en Katerina. Tanto Ordínov como el lector disponen de muy pocas pistas para acercarse a la verdad.
También es necesario comentar que la novela roza por momentos pasajes existencialistas, conflictos espirituales, ensueños inalcanzables y en otros casos la presión psicológica impuestas por Dostoievski en los personajes será casi insostenible.
"La Patrona" es una novela corta pero muy intensa que atrae (y confunde un poco al lector a veces) y que tal vez no es de las más conocidas de Dostoievski y podría decirse además que en esa época tampoco le generó a él la posibilidad de recuperar todo aquello que había perdido luego del fracaso de "El Doble", pero lo que sí sabemos es que de una u otra manera y conjuntamente con sus escritos subsiguientes, le abrió una pequeña puerta de acceso al inmenso talento literario que disfrutaremos más tarde con sus novelas más gloriosas.

[Daniel T · Rating 3 out of 5]

به هنگام مطالعه داستان کوتاه «بانوی میزبان» احتمال قوی اگر «شب های روشن» را نیز خوانده باشید، شباهت هایی چون رویا پردازی ، گوشه گیری و دور بودن شخصیت اصلی داستان از جامعه را شاهد هستید.
و حتی هر دوی این شخصیت ها در عشقی که سرانجامی ندارد دل میسپارند.

داستان بانوی میزبان بخش هایی از داستایفسکی جوان و روزگارش با بر ما عیان میکند اما رسالت اصلی آن این موضوه نیست.
این داستان کوتاه در اصل الهام گرفته از داستانی از نیکولای گوگول با نام «انتقام موحش» است که در داستان گوگول، پدری با افکاری شیطانی و بد ذاتی دختر خود را در اسارات خود دارد و لا سو استفاده ای نا اخلاقی زندگی را بر دخترک خود به تلخی کشانده است، حال داستایفکسی این داستان رو به نوع دیگری روایت میکند که از قضا نام شخصیت دختر داستات «بانوی‌میزبان» نیز «کاترینا» (که هم نام با شخصیت داستانی گوگول است) میباشد.

و حال «اردینف» که به دنبال اجاره‌ی منزلی میگردد با «کاترینا» آشنا شده و دل به او میبازد. چه بسا که که کاترینای جوان و معصوم در چنگال مورین بد ذات است و با شیادی ها و دروغ و دورویی دخترک را به بالین خود اسیر داشته است، و مانع از آزادی این کبوتر معصوم با تنگ نظری خود کرده.

داستایفکسی در این داستان ارادت خود را به پوشکین نیز ادا کرده و بارها و بارها نام وی را بر داستان او میبینیم و تعریف ها تمجید ها و معنای زندگی در آثار او را نیز میخوانیم.

کتابی نیست که به همه پیشنهاد کنم و بگم از کارهای خوب داستایفکسی است، اما اگر کارهای داستایفسکی رو دنبال میکنید از این داستان دریغ نکنید.

همچنین در این داستان، داستایفکسی گذری به افسانه های «ولگا» و باورهای مردمانش میکند و این افسانه هارا با داستان گوگول ادغام میکند و نتیجه آن این کتاب میشود.

[فايز غازي Fayez Ghazi · Rating 3 out of 5]

- القصة جيدة، قصة هوس ثنائي: هوس الفتاة بالعبودية (وقد يكون مرض تعلق السجين بسجانه) وهوس الشاب بالفتاة..

- القصة كتبت قبل المنفى، ورغم سلاستها كانت ثقيلة في عدة مواقع مما اصابني بالقليل من الملل... لكنها جيدة بشكل عام....

[°•.Melina°•. · Rating 4 out of 5]

تو این حال مریضی و پریشونی و دیوانگیِ خودم،
دقیقا کتابی رو خوندم با همین مشخصات و خب قطعا جزو کتابایی میشه که بخاطر زمان بندی خوب بهش بیشتر از مواقع عادی دل بستم و این رو امیتازمم تاثیر میذاره(:
داستان کوتاه مبهمی بود که بخاطر شیرینی جملاتش نمیتونستم زمین بذارمش و با وجود اینکه پختگی آثار دیگه‌ی داستایفسکی رو نداشته هنوز، جالب بود.

«تو حلقه به گوش کسی خواهی شد که بگوید دوستت دارد. آزادی‌ات را که انقدر عزیز می‌داری‌ نثارش می‌کنی، و هرگز از او بازش نمی‌گیری. تو نمی‌توانی تا دیر نشده دل از او بکنی. تو یک دانه به او می‌دهی و او یک خوشه از تو می‌گیرد.»

[Nasishmas · Rating 3 out of 5]

حتی اگر توضیحات انتهای کتاب را هم نخوانید، خود نثر ناپخته داستان گواهی می‌دهد که از کارهای ابتدایی جناب داستایفسکی است

[صان · Rating 3 out of 5]

کتاب، سرعت پایینی داره و می‌تونه خسته‌کننده باشه.
جدا از سرعت پایین‌اش، زبان و نثر پرطمطراقی داره که خسته‌کننده و بی‌جاست که برای من، خواننده‌ی این دوره زمونه، از ارزش لحظه می‌کاست. منظورم اینه که وقتی برای یک چیز ۵ تا صفت میاره، اون خالص بودن و حس واقعی اون سوژه از بین می‌ره و سوژه رو تبدیل می‌کنه به کلیشه، حتا اگر در موضوعیت خودش کلیشه نباشه، در بیان کلیشه می‌شه و این همه چیز رو خراب می‌کنه. چون مترجم-سروش حبیبی- آدم خیلی سرشناسه که همه قبولش دارن، نمی‌تونم این زبان رو بندازم گردن مترجم و بگم که ترجمه‌ش خوب نیست. من فقط یک اثر دیگه از داستایفسکی خوندم (یک اتفاق مسخره) و نثر توی اون کتاب اصلا به این شکل نبود، حالا این می‌تونه به این برگرده که چون بانوی میزبان و یک اتفاق مسخره هر دو از کارهای ابتدایی‌ش هستن، ممکنه داشته تجربه می‌کرده زبان‌های مختلف رو.
به هر حال، کتاب برای من خسته‌کننده و پر از کلمه‌های بی‌احساس بود.
از طرفی عشق مرد به زن، به نظر منِ خواننده‌ی قرن ۲۱امی خیلی احساساتی‌گرایانه (سانتیمانتال) و حوصله‌سربر و تب‌آلود بود؛ اما می‌تونستم با این پیش‌زمینه که کِی نوشته شده بپذیرم‌اش.

اما قصه‌ی جالبی داشت.
قصه‌ی مرد جوان و مردم‌گریزی که یه زنی رو توی کلیسا می‌بینه و یهو بدجوری عاشق‌اش می‌شه. عشق توی این کتاب به شکلی بسیار احساساتی و اغراق‌گرایانه به تصویر کشیده می‌شه. جوان مریض و تب‌دار و بیمار می‌شه و می‌ره اتاقی از اون بانو و پدرش اجاره می‌کنه. دختر ازش پرستاری می‌کنه ولی درد عشق این خاموش نمی‌شه طبعا. دختر مرد جوان رو مثل برادرش می‌دونه و بسیار دوستش می‌داره و یه شب براش ماجرای خودش رو تعریف می‌کنه. ماجرایی که خیلی حادثه‌ای هست و در نهایت می‌فهمیم که این پدر، ممکنه واقعا پدرش نباشه. ینی ممکنه نامزدش باشه که دختر رو به اسارت در اورده. البته مشخص نمی‌شه که این مرد دقیقا کیه، ولی می‌شه مطمئن بود که پدرش نیست. حالا مرد جوان می‌خواد دختر رو نجات بده و با پیرمرد بحثی می‌کنه و ...

فضای کلی داستان، خیلی سرد و گوتیک و ابری و تاریکه.

وقتی داستان تموم می‌شه، همچنان سوال‌هایی برای مخاطب باز می‌مونه که بی‌جواب موندن، و در کل چیزی که تو این کتاب گیر مخاطب میاد فضاسازی خاصشه و چند داستان که در هم گره خوردن، داستان جوان عاشق، داستان دختر و نامزدش، داستان پیرمرد و دختر و رابطه‌ی بین‌شون.

به نظر میاد درونمایه این داستان‌ها هم این باشه که مرد و دختر می‌خوان آزادی به دست بیارن، مرد گرفتار عشق شده و دختر گرفتار پیرمرد، ولی جفت‌شون اونقدر جرئت عمل ندارن و در نهایت می‌بازند.

داستان و محتواش، ارزش فکر کردن و جذابیت شنیدن داره، ولی متاسفانه کتاب خیلی جذاب پیش‌ نمیره و همون عیب‌هایی که توی پاراگراف اول گفتم رو داره.

می‌گن داستان دختر توی این کتاب، از افسانه‌های محلی روسی گرفته شده و تم پدر، و دختری که اسیرشه و حتی نامزدشه هم توی یک داستان دیگه‌ای از گوگول اومده که داستایفسکی همه اینا رو با زندگی خودش -جوان بی‌دوست و تنها و عجیب- ترکیب کرده و به بانوی میزبان رسیده.

تحلیل‌های سیاسی‌ای هم از این کتاب می‌کنن مثلا این که دختر نماد روسیه‌ی جوانه و پیرمرد حکومت تزاریه و روابط شخصیت‌های رو بازنمایی وضعیت اون زمان روسیه دونستن.

قصه‌ی کتاب رو دوست داشتم ولی معماهایی که برام باقی گذاشت رو دوست نداشتم و حتا شاید باعث شه بعدا دوباره بخونم‌اش تا شاید چیزهای دیگه‌ای دستگیرم بشه.
وقتی پلات داستان رو توی ویکی‌پدیا می خوندم دیدم یکی دوتا نکته بود که دستگیر من نشده بود و یکی از اون‌ها فکر کنم به دلیل سانسور بود. مثلا مردی رو در جایی از داستان می‌بینیم که با مادر دختر حرف می‌زنه، ولی تو کتاب به هیچی اشاره نمی‌شه. مرد میاد و می‌پرسه مادرت هست؟ و بعد با مادر حرف می‌زنه. و از این و عجیب بودن دیالوگ‌های بعد از رفتن مرد باید بفهمیم که مرد، معشوق مادر بوده.

نمونه‌ای از نثر کتاب:
«این بار از عشقی مهارناپذیر لرزان بود و همچون دریای وجد سرشار و در الحانی پرمایه به بیکرانی اقیانوس شکوفا، چنان که در نخستین لحظه‌ی کامیابی عشق.»

کامیون‌کامیون صفت.

***
در آوانگارد، درباره‌ی این کتاب نوشته‌ام:
https://www.avangard.ir/blog/چشمانی-ا...

[Ahmed Ibrahim · Rating 3 out of 5]

"هب الحرية لإنسان ضعيف، يرفضها هو نفسه ويردها إليك."

حول هذا الاقتباس تدور أحداث الرواية.
يضفي فيسكي على الرومانسية رونقًا يزيدها جمالًا.

[Peiman · Rating 3 out of 5]

«بانوی میزبان» یا در ترجمه‌ای دیگه «خانم صاحبخانه» یکی از اولین داستان‌های داستایوفسکی هست. پسر جوانی که گذشته‌ای در غم و تنهایی داشته و در کنج عزلت به کتاب خواندن و علم آموزی مشغوله که به دلایلی مجبور به عوض کردم خانه‌ی اجاره‌ای خودش میشه و در تکاپوی پیدا کردم خانه به کلیسایی می‌ره و اونجا پیرمرد و دختری رو میبینه که دختر به شدت پریشان و گریانه. با نگاه اول عاشق دختر میشه و دنبالشون میره و تقاضای اتاقی برای اجاره می‌کنه و .... سنگ بنای داستان رابطه‌ی این پسر جوان و دختر و جوان و پیرمرد هست که گهگاهی بین واقعیت و کابوس در رفت و آمده و یه جاهایی هم قصد نویسنده به حدس شما بستگی داره...ه

[Maziyar Yf · Rating 2 out of 5]

رمان کوتاه بانوی میزبان تمام شاخص ها و مشخصات رمان های دیگراستاد را دارد : اردینف جوانی منزوی اما کتابخوان که داستان حول زندگی او می چرخد ، کاترین دختر زیبایی که قهرمان کتاب باید عاشق او شود ، مورین که شخصیت منفی داستان است و ایلیچ ، دوست نزدیک اردینف ..
اما متاسفانه داستان کند و اندکی حوصله بر و شخصیت های داستان هم غیر قابل باوروپذیرش هستند ، کتاب فاقد قوام و استحکام دیگر کتابهای استاد بوده ، به نظر می رسد روابط بین افراد به درستی شکل نگرفته و داستان کتاب هم در جایی رها شده و به سرانجام نرسیده است . پیام و هدف استاد از نگارش کتاب - هرچه باشد- بسیار ضعیف و کمرنگ است .

[Mika (Hiatus) · Rating 3 out of 5]

This novel was too short to fully appreciate its themes. Many characters (especially Murin) were underdeveloped. The open ending can both be praised and criticised for leaving questions unanswered. It might add to the eerie atmosphere or makes one dissatisfied, wanting to know more about the relationship between Katerina and Murin. For all these reasons, I have mixed feelings. I both understand how eerie it is and that the open ending enhances that atmosphere, but I also wanted to know more about Katerina's past. Leaving everything unexplained left me disappointed.

I think if the story would have been longer it would have had a greater impact on its readers. The rushed plot and relationships between the characters left too little room to truly emphasise with this story.

For anyone wondering, the themes in this novel are destruction, downfall, guilt, passion, (love) obsession, corruption, power dynamics, entrapment, ambiguity of reality and enslavement.

StoryGraph review

[Fatemeh · Rating 4 out of 5]

"آزادی از نان بهتره، از آب و آفتاب خوش تره"
برخلاف خیلی از دوستان که این کتاب رو خسته کننده دونستن و نپسندیدن،من خیلی دوسش داشتم،از همون ابتدا برام جذاب بود فضای داستان تاریک ، سرد و مرموز بود
اردینف شخصیت مرد این کتاب برای من ،دوست داشتنی ترین و مظلوم ترین شخصیت رمان های داستایفسکی بود
با خوندن از تب و هذیون های اردینف، راسکلنیکف و جنایت و مکافات برام تداعی شد و هوس کردم دوباره جنایت و مکافات رو از اول بخونم ،از طرفی این کتاب منو یاد شب های روشن هم انداخت
توصیفات کتاب خیلی زیاد بود فکر کنم حدود یکی دو صفحه فقط راجب قطرات بارون صحبت شده بود اما بازم از جذابیت کتاب برای من کم نکرد
یه سری نوشته ها به شدت نامفهوم بودن ممکن بود دوباره و سه باره بخونم تا متوجه بشم و قطعا سانسور شده بودن
اما بدترین ایراد کتاب،پایانش بود،رفتم صفحه ی بعد ادامه داستان رو بخونم و دیدم تموم شده برای کسی که چند صفحه رو به توصیفات اختصاص داده همچین پایانی دور از باوره با خودم گفتم شاید نیمه تمام مونده ، اما انگار از حوصله داستایسفکی خارج بوده و همینجوری با یه جمله کتابو تموم کرده و متاسفانه خیلی از ابهامات و سوالات بی جواب موندن.

[sAmAnE · Rating 4 out of 5]

رمان بانوی میزبان هم اثر داستایفسکی با ترجمه‌ی سروش حبیبی،داستان کوتاهی از مردی به نام اُردینُف هست که مجبور میشه پیش از رسیدن تاریخ انقضا اجاره‌ی خانه‌اش،آنجا را ترک کنه و در کوچه پس‌کوچه‌های پترزبرگ به دنبال خانه‌ای برای اجاره بگرده...
.
خوندن همین یک جمله از کتاب بانوی میزبان برای من بس بود تا همچنان شاهکارهای داستایفسکی را ستایش کنم:
"وقتی دوست ساده ای که شاید خاصه به سبب همین ساده دلی اش دوستش داریم ناگهان هوس کند در پوست بصیرت رود، دیگر چنگی به دل نمی زند."

[Mouzhan · Rating 3 out of 5]

یه جوریه که هم ازش متنفر میشی هم عاشقش میشی!دقیق توصیف کردنش هم حوصلتو سر میبره هم به خودت میای
ومیبینی غرق شدی تو داستان!پسر داستان انگار خود نویسندس
انگار همون کارکتر شبهای روشنه:)
دختر داستان هم حکایت دختر دلداده ی مظلومه که اسیره

[kian · Rating 3 out of 5]

خوب بود ولي خب... اگه داستايوفسكي رو ميشد ديد بهش ميگفتم كه آخر داستان احساس كردم يه خرده هم سر كار بودم انگار !

[Ehsan Me'marbashi · Rating 3 out of 5]

کمی شبیه به شب‌های روشن بود. جوانی تنها و گوشه گیر.
کتابی که سخت با آن ارتباط برقرار کردم و بنا به این دلیل و دلایلی دیگر، خواندنش به درازا انجامید.

[Mohamadreza Moshfeghi · Rating 3 out of 5]

هيچ غمى نيست كه كتاب نتواند تسلايش دهد.



از متن كتاب

[Garima · Rating 5 out of 5]

On my journey to finish off all Dostoevsky's works, I picked this up today, which became my 11th novel/novella out of the 16 which he wrote in his lifetime.
I was aware of the fact that this is perhaps his least celebrated works and is normally criticised. This made it difficult for me personally as I did not want to read anything by him which I might end up not liking. Most importantly, I pondered, will I be able to admit to myself that I did not like it?
That means, would I eventually lie to myself? After all he himself has famously quoted 'Above all do not lie to yourself!' (Apologies for my tedious sense of humour)

Any case, sorry for my delirious ramblings (sometimes I wonder whether this overthinking paranoia is why I feel so connected with Dostoevsky's characters or reading too much of his works has turned me into this), I did read it (listened to it) and found it extremely unique and thrilling.
There was an air of mystery throughout this short work which made me restless to unravel the truth, which as expected was obscure and subjective to the reader's purview.

I think it is a very misunderstood work of his genius. I normally relate to Nietzsche's quote which goes Every deep thinker is more afraid of being understood than of being misunderstood.
And I think this goes a long way for Dostoevsky, not just for this novella but also in general.
In particular to this novella, with context to both my personal and the public opinion, I might say it is a successful failed experiment .
Also, I might add, this presumably was Nietzsche's first acquaintance with Dostoevsky and his reaction was positive.

It deals with gothic elements, mysterious psychological behaviour, the forever battle between the weak and the strong, and (surprise) a delirious protagonist. It ends with many, supposedly, unanswered questions which leaves the reader wondering and pondering for more.
There are obviously two reactions to open endings, it might leave the reader in awe or it might make him/her frustrated for the obscurity of the text.
I think most readers fall in the latter while I found myself in the former. There are no explanations given for the mystic elements involved which makes it gothic, but if you are fluent (an exaggeration) with his later works, I think you might be able to get the meaning of it (existential reminder: Is there any meaning to anything though?)

The writing specially was extremely beautiful and some of the lines, as expected in any Dostoevsky novel, would remain imprinted forever, for instance,
'Give a weak man his freedom, he will bind it himself and give it back to you. To a foolish heart, freedom is of no use.'
Grand Inquisitor much?

Here I must add, I did not own the physical copy and hence listened to this story narrated by a YouTube channel, called Hippias Minor, the narrator's reading skills were amazing accompanied by insights on the chapters as well as the novella (some of which I have even related in this review). This really enhanced the understanding of the various remarks which would have been otherwise missed.

Yes, if Dostoevsky wouldn't have written what he wrote later, the meaning wouldn't be that coherent. I think once you become acquainted with an author, your subjectivity resonates with their view point. This subjectivity resonates differently with everyone, and the more you read him, the more you understand from the narrow context of your own comprehension. In this subjective approach, you tend to absorb the various intricacies of a misunderstood work in a much better way. For instance, reading the same book for the second time might completely change your view of the book, based on your own thoughts and the increased acquaintance with the author. This in turn definitely helped me appreciate it more.

What makes this stand out would be its uniqueness compared to Dostoevsky's other works. I wish it was longer though, the length did not let the work to be fleshed out as much as it could have. It is promising, but perhaps a hundred more pages would have worked better.

Dostoevsky was in his mid-twenties when he wrote this and it is quite apparent in this as well as his other earlier works, how the mature and post-Siberia Dostoevsky is waiting to spring out through the incoherence of the inexplicable parts. It feels as if he wanted to convey so much more but was unable to do so. But we, the future amateurs, who are aware of the later works, could easily comprehend which complements his earlier works much more. Obviously, if not for his later works, these pre-Siberia works would have been lost in the midst of the unknown by now, which compels me to quote Bukowski,


against the wall, the firing squad ready.
then he got a reprieve.
suppose they had shot Dostoevsky?
before he wrote all that?
I suppose it wouldn't have
mattered
not directly.
there are billions of people who have
never read him and never
will.
but as a young man I know that he
got me through the factories,
past the ******,
lifted me high through the night
and put me down
in a better
place.
even while in the bar
drinking with the other
derelicts,
I was glad they gave Dostoevsky a
reprieve,
it gave me one,
allowed me to look directly at those
rancid faces
in my world,
death pointing its finger,
I held fast,
an immaculate drunk
sharing the stinking dark with
my
brothers.


It is obviously not his best work, but an unpolished unique portrayal of the genius waiting to come through.

[hosein · Rating 4 out of 5]

داستایوفسکی داستانی را خلق می کند که در آن مثلث اوردینوف- مورین- کاترینا بین هذیان عرفانی و شور عاشقانه در نوسان است. اوردینوف، شخصیت اصلی شباهت زیادی به راوی "شب های سفید" دارد، رویاپردازی که در جامعه نمی گنجد، که تنها و درمانده و مشروط، زندگی می کند و قادر به برقراری روابط عاطفی با مردم نیست.
او در یک کلیسا با کاترینا زیبا و مورین، پیرمردی با ویژگی‌های وحشتناک و ویژگی‌های بدخواهانه ملاقات می‌کند و علاقه‌اش او را وادار می‌کند گوشه‌ای (نه حتی یک اتاق) در ساختمانی که در آن زندگی می‌کنند اجاره کند.
از آن زمان به بعد، موقعیت هایی رخ می دهد که اوردینوف را به کاترینا نزدیک می کند، اما در مسیری کاملاً برعکس مانند رودی که مخالف جهت حرکت میکند.
مانند هر رمان داستایوفسکی، حالات تب، هذیان، میل و طوفانی ترین احساسات در این سه شخصیت که به نظر مسحور و مسحور به نظر می رسند، رخ می دهد.
روابط بین اوردینوف و کاترینا پیش‌بینی می‌شود که بعداً در کتاب‌های دیگر خواهیم یافت، مانند بین سونیا و راسکولنیکوف (که مانند اوردینوف بدترین قسمت‌های تب و هذیان را متحمل می‌شوند) از «جنایت و مکافات» یا همانند راوی و ناستنکا از "شب های سفید". جذب او به کاترینا بسیار قوی است اما با مورین درگیر می شود. این است که او نمی فهمد چه نیرویی این زوج عجیب و غریب را می بندد یا قدرت طلسم یا جادوگری که مورین روی کاترینا به کار می برد چیست. هم اوردینوف و هم خواننده سرنخ های بسیار کمی برای نزدیک شدن به حقیقت دارند.
اما اردینوف در اواخر داستان متوجه این میشود که این دختر آرام و زیبا رویی که در کلیسا دیده بود و خود را اسیرش کرده بود از شیزوفرنی رنج میبرد.
همچنین لازم به توضیح است که رمان در مقاطعی با عبارات اگزیستانسیالیستی مرز دارد، درگیری های روحی، رویاهای دست نیافتنی و در موارد دیگر فشار روانی که داستایوفسکی بر شخصیت ها تحمیل می کند تقریباً ناپایدار خواهد بود.
«خانم صاحبخانه» رمانی کوتاه اما بسیار فشرده است...
"Nietzsche says there is a kind of joy in the Russian way of being sad..."

[Ellie · Rating 4 out of 5]

از این کتاب هم مثل شب‌های روشن بیشتر از سه ستاره لذت نبردم، اما از حق نگذریم ترجمه بی‌نظیر سروش حبیبی باعث شد یک ستاره دیگه هم بهش بدم. (اینکه چرا وقتی شب‌های روشن رو میخوندم به ترجمه دقت نکردم سوالیه که خودمم جوابی براش ندارم.)
اما خوندن بانوی میزبان متقاعدم کرد داستایوفسکی خوندن رو باید ادامه بدم چون با اینکه این کتاب جز آثار رده بالای داستایوفسکی محسوب نمیشه هنوز هم یک سر و گردن از خیلی از نود درصد رمان‌هایی که خوندم بالاتره.

[Sara · Rating 2 out of 5]

اولین بار که کتاب «بانوی میزبان» رو دیدم بلافاصله تداعی کننده صاحبخانه راسکلینکف در جنایت و مکافات شد و دلیل خرید این کتاب نه تنها این خاطره بلکه جمع‌آوری کتاب‌های فئودور بود :))
از خوبیای فیزیکی این کتاب‌ها یا در کل می‌تونم نسبتش بدم به تمام کتاب‌های جیبی نشر ماهی این که ، کم حجم‌اند و سبک که اگه مثل من هنگام کتاب خواندن از حالت عمودی به افقی تبدیل می‌شین این نوع کتاب‌ها یه جور خلص دیگه‌ای دلنشینن.
در مورد محتوای کتاب همین که خیلی شباهت داره به شب‌های روشن، اما قشنگی کتاب برای من همین فضاسازیاشه. اون فضای وهم‌آلود و توصیفات و توهمات نسبتا پلید شخصیت‌ها، یا اینکه شخصیت اول کتاب که اینجا اردینف هست، یه شخصیت کتاب‌دوست و تنهایی داره.
ایراد گرفتن از شخصیت والایی چون داستایفسکی بی‌شک در ذهن کوچک من نمی‌گنجد اما کلا با این عشق در نگاه اولش یه جورایی کنار نمیومدم، هنوز که هنوزه مورین برای من علامت سواله، اونجوری که باید شرور بودنش به چشمم نمیومد.

[Robert Khorsand · Rating 2 out of 5]

چقدر دلش می‌خواست برای اولین بار در زندگی بگوید: «سلام، روزت بخیر، عزیز دلم!

گفتار اندر توصیف کتاب
نمی‌دانم چه حکایتی‌ست که هرچه نوول‌های تولستوی برایم مانند عسل شیرین است، رمان‌هایش خسته‌ و کسل‌کننده و در مقابل در مورد داستایفسکی هرچه رمان‌هایش شیرین مانند عسل، نوول‌هایش خسته‌ و کسل کننده!
بگذریم...
بانوی میزبان را می‌توان تکراری از داستان شب‌های روشن و بیچارگان دانست با کمی تفاوت!
باز هم مردی جوان و تحصیل‌کرده که به تنهایی بزرگ شده و به شدت منزوی‌ست و شاید بزرگترین رویایی که در سر می‌پراند این است که انگشتانی از روی محبت او را لمس کند. این جوان نیز مستاجر است و دست برقضا عاشق زنی می‌شود که به شکلی که در داستان می‌خوانیم با او هم‌خانه می‌شود و ... .

نقل‌قول نامه
"خب دیگر ، بس است. دیگر گریه نکن. چرا برای درد یک نفر دیگر اشک می‌ریزی؟ اشک‌هایت را نگه دار برای وقت ماتم خودت."

"خیلی تلخ است که آدم فقط گذشته‌اش را نشخوار کند. گذشته مثل شرابی‌ست که خورده‌ای! خوشبختیِ گذشته چه فایده‌ای دارد؟"

"ضعیف نباش. آدم که ضعیف باشد، تابِ توان تنهایی را ندارد."

کارنامه
یک ستاره بابت خسته و کسل‌کننده بودن داستان، یک ستاره بابت حرف‌های تکراری، یک ستاره بابت سوال‌های بی‌جواب از کتاب کسر و نهایتا دو ستاره برایش منظور می‌کنم.

بیست و نهم خرداد یک‌هزار و چهارصد

[Kortessa Giachanatzi · Rating 3 out of 5]

The Landlady is a love story by Dostoyevski. It is not the content we are accustomed to. And this is because this short story was written before his exile in Siberia.For which he is very grateful because this experience changed his whole way of thinking and wtiting. And this is proved by reading books he wrote before and his exile.
What I liked in this book is the language. Also I could say that the characters have traits which are developed deeper in his later works. Other than that, I wouldn't say that I was astoshed by that book.

[Melika Gohari · Rating 4 out of 5]

۳.۷۵/۵
من خیلی خیلی اوایل کتاب و شخصیت اردینف رو دوست داشتم. توصیفات این کتاب با همه توصیفات داستایفسکی متفاوت بود. قشنگ احساس میکردم دارم تو یک رویا زندگی میکنم موقع خوندنش. خیلی چیزا حتی برام قابل لمس بود. داستان کتابم انگار تلفیقی از شب‌های روشن و ابله بود، حقیقتا تا نزدیکای اخرش خیلیی خوشم اومد از قصش ولی اواخرشو واقعا دوست نداشتم. بیشترم بخاطر اون امتیاز کم کردم. وگرنه جدی خوندنش شبیه به دراز کشیدن روی اب بود. همونقدر عجیب و همونقدر رها.

[Mamadreza · Rating 5 out of 5]

من اخر کتاب تو موخره فهمیدم این دومین داستان کوتاه داستایوفسکی بزرگواره .
دقیقا همین رو حس نکرده بودم : پخته نبودن متن
متن سر بود . عجیب خوب نوشته بود . برای مثال وصف داخل کلیسا که هیچوقت از یادم نمیره از یه تازه کار بعیده .
بعلاوه : جملات طولانی اش و بند هایی که بهم وصل میشدن هر چی رو ثابت میکردن ، بی تجربه بودن نویسنده جزوشون نبود
تو این کتاب هم با همون جذابیت نثر و شخصیت های عجیب داستایوفسکی که قبلا تو قمارباز و جنایت مکافات هم بود جلو میرفتم و حظ میکردم

[Hamed Rahimi · Rating 4 out of 5]

#📚
4🌟/5🌟
#كتاب #رمان #روس
رمان #بانوى_ميزبان اثر #فئودور_داستايسفكى بزرگ با ترجمه ى هميشه خوب #سروش_حبيبى عزيز از #نشرماهى
رمان بانوى ميزبان جزو اولين آثار چاپ شده ى داستايفسكى است. او در اين رمان #عشق و #افسانه اى ولگايى را در هم آميخته است. در اين داستان، داستايفسكى از رمان "انتقام موحش" #گوگول تاثير به سزايى گرفته است، به نحوى كه آن افسانه ولگايى را با كمى تغيير از گوگول به زبان خودش نقل كرده و هم زمان داستان را درگير مسائلى انسان شناسانه و عاشقانه كرده. داستان روايتگر مردى گوشه گير و پاك به نام اُردينُف است كه در پى جايى براى اجاره، دل به دخترى با گذشته اى مرموز و عجيب مى بندد. گذشته اين دختر، همان افسانه ولگايى ست كه در آن دخترى، پدرش را با ورشكستى و مادر را با نفرين، مى گذارد و با معشوقه ى مادرش فرار مى كند.
اين داستانِ بسيار زيبا و سرشار از نكات انسان شناساته ى دقيق و هوشمند، پختگى آثار برجسته داستايفسكى ندارد اما اين نكته نبايد فراموش شود كه كتبى مانند اين رمان، زمينه ساز و شالوده ى آثار بعدى و بزرگ او را فراهم كرد. من اين رمان خوب را -كه به نحوى عاشقانه اى در ژانر وحشت است- به همه عاشقان ادبيات روس توصيه مى كنم.

[fคrຊคຖ.tຖ · Rating 3 out of 5]

عاشق شدن جوانی گوشه‌گیر و تنها (درست مثل شب‌های روشن) با این تفاوت که این داستان تاریک‌تر از شب‌های روشن هست 😕

نقل قول از مترجم (سروش حبیبی):
داستان فقط بیمارگونگی اُردینف نیست. این ضعف مرض‌آلود او با بیمارگونگی کاترینا و مورین در موازنه می‌آید. پیرمرد مصروع است و مشاعر همسر ساده‌دلش در مرداب گندیده‌ی خرافات و توفان افسون شویش از تعادل بیرون است. این موازنه‌ی بیماری در دو طرف این داستان، رنگ تاریکی به آن می‌بخشد و این عیب داستان شمرده شده است. اما باتوجه به موضوع و ساختمان داستان مشکل می‌شود آن را عیبی شمرد.

[Marzi Motlagh · Rating 3 out of 5]

به نظرِ من زیباترین حرفِ کتاب همین بند بود :
"بار دردهای انسانی سنگین است، اما این بار برای دلهای ضعیف نیست. درد، تیغِ خود را فقط برای دلهای استوار تیز میکند. زهرابه ی غم در سکوت و پنهانی به صورت اشک خون در جگر مرد خالی میشود و از پیوند با دلهای نرم شرم دارد."