„სიკვდილის ახსნა“ თაკო ფოლადაშვილის სადებიუტო რომანია, რომელშიც მკაფიოდ იგრძნობა ავტორის ხელწერა, რაც უცხო არ უნდა იყოს მათთვის, ვინც დებიუტანტი მწერლის მცირე მოთხრობებს იცნობს. თაკო ფოლადაშვილი ამჯერადაც ჟანრული ლიტერატურის ავტორად გვევლინება და გვთავაზობს მაგიურობითა და მისტიკით სავსე თანამედროვე დისტოპიას, რომელშიც თითოეული პერსონაჟი ერთდროულად დამნაშავეცაა და მსხვერპლიც, კეთილიც და ბოროტიც. წაშლილია საზღვარი შესაძლებელს და შეუძლებელს, სწორს და არასწორს შორის. რომანში სიუჟეტური დრო რამდენიმეჯერ სცდება თემატურ დროს, რაც ქმნის ილუზიას, რომ სიუჟეტი ამბავზე მეტად ემოციურ ქრონოლოგიას მისდევს.
ალბათ, 3.5 უფრო უპრიანი იქნებოდა. დამწყებმა ახალგაზრდა ავტორმა ქართული ლიტერატურისთვის ეგზოტიკურ ჟანრს, ფორმასა და სტილს მიმართა, რამაც, საბოლოო ანგარიშში, საკამოდ საინტრესო შედეგი გამოიღო. წიგნში უხვად შეხვდებით ერთმანეთზე უცნაურ, მრავლისმთქმელ და ემოციურ ამბებსა თუ პერსონაჟებს, თანაც ისე, რომ ეს ყველაფერი კონკრეტულ დროსა თუ გეოგრაფიულ არეალში გამოკეტილი არ არის. უბრალოდ ჩემთვის, როგორც ერთი რიგითი მკითხველისთვის, იმდენად რთულად ასაწყობი აღმოჩნდა ამ წიგნის ფაზლივით სიუჟეტი, რომ კითხვისას მეფიქრებოდა, ავტორიც ხომ არ დაიკარგა თავის დესტრუქციულ თხრობის მანერაში, სადაც ერთმანეთში არეული ნარატორთა ისტორიების გაერთიანება საკმაოდ რთულია.
ეს წიგნი ძალიან გამეწელა, ჯერ ჩემი გრაფიკის გამო , მეორეც, ძალიან ავირიე და გული არ მიმიწევდა. კარგა ხანს არ დავასრულებდი უბრალოდ ილო მამასხარავებდა და თავს ძალა დავატანე:დ საბოლოდ ძალიან მომეწონა , გაურკვევ სიუჟეტით , საინტერესო პერსონაჟებით, მაგრამ მაინც ვერაფერი გავიგე :დ
წიგნი ისეთი დეპრესიულია რომ წიგნიდან თავს რომ ვწევდი ცოტახანი ყველაფერს ნაცრისფრად ვხედავდი. ყოველი გვერდი გაჟღენთილია ნიჰილიზმით. ძალიან წვრილი ნაწილებისგან შემდგარი პაზლია. პატარა მონაკვეთის აწყობა კიდევ შეიძლება, მაგრამ მთლიანი სურათის სწორად აწყობა ძნელია. ზოგი რაღაცა არ არის ახსნილი.