ฝนตกขึ้นฟ้า

by วินทร์ เลียววาริณ

ฝนตกขึ้นฟ้า นวนิยายฟิล์ม นัวร์

เรื่องของมือปืนผู้ซึ่งเชื่อในสิ่งที่ตัวเองทำ จนกระทั่งวันหนึ่งเมื่อเขาเผชิญหน้ากับปัญหาทางกายภาพของตัวเอง ทำให้เขามองเห็นสิ่งรอบตัวแตกต่างไปจากเดิม และค้นพบตัวตนของตัวเอง

เป็นนวนิยายในสไตล์ ฟิล์ม นัวร์ (หนังดำ) ที่ฉายให้เห็นด้านมืดของคน โดยมีด้านหม่นมืดกรุงเทพฯเป็นฉากหลัง เป็นนิยายที่รวมองค์ประกอบของเรื่องที่ใช้กันใน ฟิล์ม นัวร์ ฮอลลีวูดยุคแรก เช่น การสืบสวน ฆาตกรรม เซ็กส์ คอร์รัปชั่น อาชญากรรม ตำรวจเลว โสเภณี อันธพาล มาเฟีย นักฆ่า สาวสวยแสนอันตราย ฯลฯ ขณะเดียวกันก็ใช้เทคนิคในการนำเสนอโดยการเล่นภาพถ่ายขาวดำเสริมส่วนที่เป็นวรรณกรรม

หนังสือเล่มนี้จึงอาจจัดเป็น บุ๊ค นัวร์ ประกอบภาพ หรือจะจัดเป็น นวนิยายหนังแผ่น หรือ นวนิยายแกลเลอรี ก็ไม่น่าจะผิดแต่ประการใด!

Genres: Thriller, Fiction

Paperback

First published January 1, 2007

About the author

วินทร์ เลียววาริณ เกิดปี พ.ศ. 2499 ที่อำเภอหาดใหญ่ จังหวัดสงขลา เดิมชื่อ สมวินทร์ เลี้ยววาริณ ต่อมาเปลี่ยนชื่อตัวเป็น วินทร์ เป็นนักเขียนที่ได้รับ รางวัลซีไรต์ ถึง 2 ครั้ง คือ เมื่อปี พ.ศ. 2540 (ประชาธิปไตยบนเส้นขนาน) และเมื่อปี พ.ศ. 2542 (สิ่งมีชีวิตที่เรียกว่าคน) โดยก่อนหน้าที่จะมาเป็นนักเขียน เขาทำงานด้านออกแบบมาก่อน คือเป็นสถาปนิก นักตกแต่งภายใน นักออกแบบกราฟิก และนักโฆษณา

Reviews

[Thanapat Chayakul · Rating 5 out of 5]

รีบหยิบเล่มนี้มาอ่านหลังจากคดีสามเงาจบ ได้ดูฉบับภาพยนต์มาก่อนแล้วชอบมาก ฉบับวรรณกรรมก็ได้บรรยากาศอีกแบบหนึ่ง

เป็นนวนิยาย ฟิล์ม นัวร์ ที่น่าจะเข้าสำเร็จตามเจตนาของผู้ประพันธ์ รูปแบบและการนำเสนอน่าสนใจ พล็อตรู้หมดแล้วเนื่องจากดูฉบับภาพยนต์ไปก่อนนั่นเอง แต่ไม่ได้ทำให้คุณค่าของฉบับวรรณกรรมด้อยค่าลงไปเลยแม้แต่น้อย

[Whale Read · Rating 5 out of 5]

#วรรณกรรมฟิล์มนัวร์

หนังสือทดลองสไตล์คุณวินทร์ ที่ทำออกมาได้ดีจนคุณเป็นเอก เลือกนำไปทำเป็นภาพยนตร์

หนังดี แต่ไม่ทำกำไร (2011)

หนังสือเล่าถึงมือปืนรับจ้างที่ถูกยิง ฟื้นขึ้นมาด้วยภาพในโลกกลับหัว มีความรุนแรง บรรยายฉากต่างๆ ได้สมกับเป็นฟิล์มนัวร์

Hilight
บางทีมนุษย์เป็นสัตว์โลกชนิดเดียวที่แสวงหาความมงคลใส่ตัว หลังจากทำเรื่องไม่เป็นมงคลต่อโลกและสมชร่วมโลก

คนจำนวนมากหายป่วยไม่ใช่้พราะยา แต่เพราะอยู่ใกล้หมอ เป็นสัญชาตญาณของคนที่รู้สึกปลอดภัยเมื่ออยู่ใกล้หมอและสีญชาตยานนั้นรักษาิาการป่วยด้วยตัวมันเอง

เป็นเรื่องง่ายที่จะพูดถึงความหิวโหยเมื่อท้องของคุณอิ่ม

รอยยิ้มแวบเดียวนั้น หากกลายเป็นอมตะ ดำรงอยู่ในความทรงจำจองเขาตลอดมา

เหนื่อยสายใจแทบขาด

จะบอกว่าขอทานพวกนี้ไม่ทำงานไม่ได้เพราะพวกนี้ใช้ลูกเล่นอย่างหนักในการขอทาน

สมัยนี้ไม่ค่อยมีคนอยากซ่อมวัดหรอก มีแต่อยากสร้างวัด เหมือนกับสร้างวัดแล้วได้บุญมากกว่า
หากมองด้วยตา สายฝนก้เป็นเพียงเม็ดฝน แต่หากมองด้วยใจ สายฝนสามารถก่อเป็นรูปร่างต่างๆตามแต่ใจเรา

อิสระภาพของนกในกรงคือบุญของมนุษย์

ผู้หญิงเป็นสิ่งมีชีวิตที่ประหลาด
กอดยามหนาวจะรู้สึกอุ่น กอดยามร้อนจะรู้สึกเย็น

และผู้หญิงที่เขารักและจากเขาไปก้จากเขาไปอีก

เขาชะงักเท้าที่เกือบเหยียบดอกไม้สีขาวดอกนั้นแหลกและก้าวข้ามมันไป แต่เท้าเขาก้เหยียบถูกดอกไม้สีขาวอีกดอกหนึ่งอย่างเลี่ยงไม่พ้น

[Ordinary in the biggest world · Rating 5 out of 5]

ฝนตกขึ้นฟ้าเป็นอีกเรื่องที่ชอบ ตั้งแต่ชื่อเรื่อง ภาพประกอบ รวมถึงบุคลิกและอาการของตัวเอกที่แตกต่างจากคนทั่วไป ชอบความขัดแย้งในตัวเอกของเรื่อง รวมถึงการตอนจบ
ชีวิตคนเรามันมีหลายเส้นทาง และทางจบแต่และทางก็ต่างกัน !

“ความมรักก็เหมือนยา คนส่วนมากรู้สึกอบอุ่นเมื่อได้ "กลิ่น" ของมัน แต่รสชาติของมันอาจไม่ได้ดีเหมือนกลิ่น ใคร ๆ จึงมักกระโจนลงไปในหลุมรัก โดยลืมไปว่า ความรักไม่ใช่จุดหมาย”

[Jiramet Kupairin · Rating 5 out of 5]

" ...เห็นชายแก่คนเดิมกำลังกวาดถนน
ถนนอยู่บนฟ้า
คนกวาดถนนกำลังกวาดท้องฟ้า
ผ่านไปหนึ่งปี คนแก่ยังคงกวาดถนนอยู่
ไม่ว่าผ่านไปกี่ปี ขยะไม่เคยหมดไปจากโลก
ขยะอยู่บนฟ้า เมฆอยู่บนดิน
เขายืนอยู่บนดิน "

นวนิยาย ฟิล์ม นัวร์ (บุ๊ค นัวร์ ประกอบภาพ) ผลงานเรื่องเยี่ยมอีกเล่มของวินทร์ เลียววาริณ การดำเนินเรื่องราวตามขนบหนังดำ ผสมผสานเข้ากันได้เป็นอย่างดีกับกลวิธีการผูกเรื่องและสำนวนภาษาตามแบบฉบับของวินทร์

วินทร์ยังคงความเป็นนักตีแผ่และวิพากษ์วิจารณ์สังคมอย่างดุเด็ดเผ็ดมัน ผ่านทางความคิดที่กลั่นกรองออกมาเป็นตัวอักษร ประกอบกับความพยายามในการบอกเล่าเรื่องราวของตัวละครเอกที่พัวพันกับอาชญากรรมยิ่งย้ำเน้นถึงสภาพซ่อนเร้นในสังคมได้เป็นอย่างดี

เนื้อเรื่องมีความโดดเด่นจากการนำช่วงต่าง ๆ ในชีวิตของ 'องคุลิมาล' บุคคลในตำนานพระพุทธศาสนาที่คุ้นเคย มาโยงร้อยกับฉาก โครงเรื่อง บทสนทนา ชะตากรรม และการตัดสินใจของตัวละครได้อย่างน่าทึ่ง

อีกทั้งตัวละครเอกที่มีอาการประหลาด (คือการเห็นมองภาพกลับหัว) ยิ่งช่วยเสริมให้ 'ฝนตกขึ้นฟ้า' มีความดีเด่นทางด้านการดำเนินเรื่องอย่างปฏิเสธไม่ได้ ทัศนคติที่เปลี่ยนแปลงไป รวมถึงการมองโลกในมุมมองที่ไม่เคยคิดจะสนใจมาก่อน ถูกนำมาตีแผ่อย่างโจ่งแจ้งให้เห็น 'แสงสว่าง' ที่แหวกตัวออกจากความมืดดำและต่ำทรามของจิตใจ

นอกจากนี้ วินทร์ยังโยงเรื่องให้ผู้อ่านสับสนระหว่าง 'การแก้แค้น' กับ 'ความชอบธรรมในการฆ่า' ตัวละครแต่ละตัวมีปมขัดแย้งในจิตใจที่ฝังลึก ซึ่งส่งผลโดยตรงต่อการตัดสินใจและการดำเนินเรื่อง ทั้งความต้องการแก้แค้นคนรักที่ฆ่าพ่อ การใช้ศาลเตี้ยตัดสินความผิดของคน บุญคุณกับหน้าที่ ภาวะต้องเลือกดังกล่าวทำให้เรื่องราวใน 'ฝนตกขึ้นฟ้า' ดำเนินมาตามขนบหนังดำและรูปแบบการเขียนอันเป็นเอกลักษณ์ของวินทร์ และจะยังคงจับใจผู้อ่าน(อย่างข้าพเจ้า)ต่อไปอีกนาน

" บางคนบอกว่าความฝันเป็นการชำระล้างสมองของคนเราที่ใช้งานมาทั้งวัน ฝันจึงเป็นการปะติดปะต่อของเศษซากความคิดที่ประสบมาในแต่ละวันผสมกับความทรงจำเดิมที่มีรายละเอียดต่างๆ มากมาย แต่ละรายละเอียดเป็นจิ๊กซอว์ที่สมองนำมาประกอบกันเป็นทางเลือกใหม่ "

[Inatmon · Rating 3 out of 5]

เล่มนี้เป็นเล่มที่สองหลังจากเพอร์ซี่ที่อ่านหลังจากได้ดูเวอร์ชั่นหนัง ที่แน่ๆเวอร์ชั่นหนังสือละเอียดกว่าหนังอยู่แล้ว อันนี้เห็นด้วยอย่างแรง ตอนจบที่หลากหลายแต่ก็ตัดจบซะดื้อๆ โดยรวมก็โอเคดี ไม่ถึงกับเสียดายตังค์ที่ซื้อหรอก 555

[Potjy · Rating 4 out of 5]

ยังไม่ได้ข่าวว่าหนังผ่านโดยไม่ต้องเจียนหรือเปล่า และได้เรทอะไร ถ้าผ่านฉลุย และเรทไม่สูงเวอร์ ก็แสดงว่าวงการภาพยนตร์ไทยก้าวไปอีกก้าวแล้ว เพราะตามพรบ.เก่า เรื่องนี้ไม่มีวันได้สร้างเด็ดขาด

[Miaejunk]

สส