What do you think?
Rate this book
Don Kişot’un Dönüşü
Çok şey bilen kütüphaneci Michael Herne, dostlar arasında sahnelenen bir tiyatro oyununun ardından, kostümünü çıkarmayı reddeder ve rolünü sürdürmeye karar verir… Olaylar kısa sürede toplumsal ve siyasal hayata sıçrayacak, işler çığırından çıkacaktır.
Gilbert Keith Chesterton’ın son romanı Don Kişot’un Dönüşü, modernizmin hicvi niteliğinde. Modern romanın temel meselesinin, ‘çılgın bir adamın, donuk, cansız bir dünyada ne yapacağı’ olduğunu söyleyen Chesterton, her satırı zekice gözlemler, nükteler ve ironiyle dolu olan Don Kişot’un Dönüşü’nde bu tespitini hayata geçiriyor.
Gilbert Keith Chesterton’ın son romanı Don Kişot’un Dönüşü, modernizmin hicvi niteliğinde. Modern romanın temel meselesinin, ‘çılgın bir adamın, donuk, cansız bir dünyada ne yapacağı’ olduğunu söyleyen Chesterton, her satırı zekice gözlemler, nükteler ve ironiyle dolu olan Don Kişot’un Dönüşü’nde bu tespitini hayata geçiriyor.
240 pages, Paperback
First published January 1, 1927
29 people are currently reading
621 people want to read
About the author
G.K. Chesterton
4,645 books5,761 followersGilbert Keith Chesterton was an English writer, philosopher, lay theologian, and literary and art critic.
He was educated at St. Paul’s, and went to art school at University College London. In 1900, he was asked to contribute a few magazine articles on art criticism, and went on to become one of the most prolific writers of all time. He wrote a hundred books, contributions to 200 more, hundreds of poems, including the epic Ballad of the White Horse, five plays, five novels, and some two hundred short stories, including a popular series featuring the priest-detective, Father Brown. In spite of his literary accomplishments, he considered himself primarily a journalist. He wrote over 4000 newspaper essays, including 30 years worth of weekly columns for the Illustrated London News, and 13 years of weekly columns for the Daily News. He also edited his own newspaper, G.K.’s Weekly.
Chesterton was equally at ease with literary and social criticism, history, politics, economics, philosophy, and theology.
He was educated at St. Paul’s, and went to art school at University College London. In 1900, he was asked to contribute a few magazine articles on art criticism, and went on to become one of the most prolific writers of all time. He wrote a hundred books, contributions to 200 more, hundreds of poems, including the epic Ballad of the White Horse, five plays, five novels, and some two hundred short stories, including a popular series featuring the priest-detective, Father Brown. In spite of his literary accomplishments, he considered himself primarily a journalist. He wrote over 4000 newspaper essays, including 30 years worth of weekly columns for the Illustrated London News, and 13 years of weekly columns for the Daily News. He also edited his own newspaper, G.K.’s Weekly.
Chesterton was equally at ease with literary and social criticism, history, politics, economics, philosophy, and theology.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 34 reviews
May 13, 2020
ENGLISH: A second version of The Notting Hill Napoleon, published 23 years later. The subject is almost the same: getting back to Medieval customs, heraldry and chivalry, to save present England (or the world). In some respects, and keeping distances, it reminds me of current serious attempts such as Rod Dreher's The Benedict Option or John Senior's The restoration of Christian's culture.
I found this novel, this second time I have read it (this time in the original English), more of my taste than the previous book, which I have read thrice. There is a more complete cast of characters, various and severally attractive. The "enemy" is represented at first by the Trade Unions and their usual tendency towards Communism. The outcome is surprising, both in the judgement of the King-at-Arms as in the identity of the character representing Don Quixote. The novel contains no bloodshed, and brute force is scantily applied.
The book is full of typical Chestertonian passages and interesting conversations among the characters.
ESPAÑOL: Una segunda versión de El Napoleón de Notting Hill, publicada 23 años después. El tema es casi el mismo: la vuelta a las costumbres medievales, la heráldica y la caballería, para salvar a la Inglaterra actual (o al mundo). En algunos aspectos, manteniendo distancias, me recuerda los intentos serios actuales, como The Benedict Option de Rod Dreher, o La restauración de la cultura cristiana de John Senior.
Encontré esta novela, esta segunda vez que la he leído (esta vez en el original inglés), más de mi gusto que el otro libro, que leí tres veces. Hay un elenco de personajes más completo, variado, y muy atractivo. El "enemigo" está representado al principio por los sindicatos y su tendencia habitual hacia el comunismo. El desenlace es sorprendente, tanto en la sentencia del Rey de Armas como en la identidad del personaje que representa a Don Quijote. La novela no contiene derramamiento de sangre, y la fuerza bruta casi no se aplica.
El libro está lleno de discursos típicos de Chesterton y de conversaciones interesantes entre los personajes.
I found this novel, this second time I have read it (this time in the original English), more of my taste than the previous book, which I have read thrice. There is a more complete cast of characters, various and severally attractive. The "enemy" is represented at first by the Trade Unions and their usual tendency towards Communism. The outcome is surprising, both in the judgement of the King-at-Arms as in the identity of the character representing Don Quixote. The novel contains no bloodshed, and brute force is scantily applied.
The book is full of typical Chestertonian passages and interesting conversations among the characters.
ESPAÑOL: Una segunda versión de El Napoleón de Notting Hill, publicada 23 años después. El tema es casi el mismo: la vuelta a las costumbres medievales, la heráldica y la caballería, para salvar a la Inglaterra actual (o al mundo). En algunos aspectos, manteniendo distancias, me recuerda los intentos serios actuales, como The Benedict Option de Rod Dreher, o La restauración de la cultura cristiana de John Senior.
Encontré esta novela, esta segunda vez que la he leído (esta vez en el original inglés), más de mi gusto que el otro libro, que leí tres veces. Hay un elenco de personajes más completo, variado, y muy atractivo. El "enemigo" está representado al principio por los sindicatos y su tendencia habitual hacia el comunismo. El desenlace es sorprendente, tanto en la sentencia del Rey de Armas como en la identidad del personaje que representa a Don Quijote. La novela no contiene derramamiento de sangre, y la fuerza bruta casi no se aplica.
El libro está lleno de discursos típicos de Chesterton y de conversaciones interesantes entre los personajes.
July 25, 2023
...and after a good deal more fuss, which only a realistic novelist would bother to describe ...
GK Chesterton describes this 1927 novel in a post-war letter to his friend and biographer W R Titterton as a “parable for social reformers” and "a quite unintentional prophecy", although that the same letter, included in the edition I read also, in a few lines drops in the N word speaks to one of the issues with reading literature from this period.
The general strike is clearly an influence on the plot whose political messages are a little lost on me almost 100 years later but I suspect strike on Chesterton's preferred "distributism" as a third way between socialism and pure free-market capitalism. The American Chesterton Society's take on the novel is here: https://www.chesterton.org/lecture-50/
The story begins amusingly, particularly with the character of the librarian at the stately home Seawood, and the rather eccentric cast of aristocrats and politicians who frequent the house.
The librarian at Seawood had once had his name in the papers; though he was probably unaware of the fact. It was during the great Camel Controversy of 1906, when Professor Otto Elk, that devastating Hebrew scholar, was conducting his great and gallant campaign against the Book of Deuteronomy; and had availed himself of the obscure librarian's peculiar intimacy with the Palaeo-Hittites. The learned reader is warned that these were no vulgar Hittites; but a yet more remote race covered by the same name. He really knew a prodigious amount about these Hittites, but only, as he would carefully explain, from the unification of the kingdom by Pan-El-Zaga (popularly and foolishly called Pan-Ul-Zaga) to the disastrous battle of Uli-Zamul, after which the true Palaeo-Hittite civilisation, of course, can hardly be said to have continued. In his case it can be said seriously that nobody knew how much he knew. He had never written a book upon his Hittites; if he had it would have been a library. But nobody could have reviewed it but himself.
In the public controversy his appearance and disappearance were equally isolated and odd. It seems that there existed a system or alphabet of Hittite hieroglyphics, which were different from all other hieroglyphics, which, indeed, to the careless eye of the cold world, did not appear to be hieroglyphics at all, but irregular surfaces of partially decayed stone. But as the Bible said somewhere that somebody drove away forty-seven camels, Professor Elk was able to spread the great and glad news that in the Hittite account of what was evidently the same incident, the researches of the learned Herne had already deciphered a distinct allusion to only forty camels; a discovery which gravely affected the foundations of Christian cosmology and seemed to many to open alarming and promising vistas in the matter of the institution of marriage. The librarian's name became quite current in journalism for a time, and insistence on the persecution or neglect suffered at the hands of the orthodox by Galileo, Bruno, and Herne, became an agreeable variation on the recognised triad of Galileo, Bruno, and Darwin. Neglect, indeed, there may in a manner have been; for the librarian of Seawood continued laboriously to spell out his hieroglyphics without assistance; and had already discovered the words "forty camels" to be followed by the words "and seven." But there was nothing in such a detail to lead an advancing world to turn aside or meddle with the musty occupations of a solitary student.
...
there was something in Michael Herne which is perhaps in every specialist, buried under his mountains of material and alone enabling him to support them; something of what, when it gains vent in an upper air, is called poetry. He instinctively made pictures of the things he studied. Even discerning men, appreciative of many corners of history, would have seen in him only a dusty antiquarian, fumbling with pre-historic pots and pans or the everlasting stone hatchet; a hatchet that most of us are very willing to bury. But they would have done him an injustice. Shapeless as they were, these things to him were not idols, but instruments. When he looked at the Hittite hatchet he did imagine it as killing something for the Hittite pot; when he looked at the pot he did see it boiling, to cook something killed with the hatchet. He would not have called it "something," of course; but given the name of some sufficiently edible bird or beast; he was quite capable of making out a Hittite menu. From such faint fragments he had indeed erected a visionary and archaic city and state, eclipsing Assyria in its elephantine and unshapely enormity. ...
There were even hints that he had allowed the Hittites to prey upon his mind to its slight unsettlement. A story was current of an incautious professor who had repeated idle gossip against the moral character of the Hittite princess, Pal-Ul-Gazil, and whom the librarian had belaboured with the long broom used for dusting the books and driven to take refuge on the top of the library steps. But opinion was divided as to whether this story was founded on fact or on Mr. Douglas Murrel.
Anyhow, the anecdote was at least an allegory.
Although as the novel progresses the plot thickens which actually made for a less interesting read.
GK Chesterton describes this 1927 novel in a post-war letter to his friend and biographer W R Titterton as a “parable for social reformers” and "a quite unintentional prophecy", although that the same letter, included in the edition I read also, in a few lines drops in the N word speaks to one of the issues with reading literature from this period.
The general strike is clearly an influence on the plot whose political messages are a little lost on me almost 100 years later but I suspect strike on Chesterton's preferred "distributism" as a third way between socialism and pure free-market capitalism. The American Chesterton Society's take on the novel is here: https://www.chesterton.org/lecture-50/
The story begins amusingly, particularly with the character of the librarian at the stately home Seawood, and the rather eccentric cast of aristocrats and politicians who frequent the house.
The librarian at Seawood had once had his name in the papers; though he was probably unaware of the fact. It was during the great Camel Controversy of 1906, when Professor Otto Elk, that devastating Hebrew scholar, was conducting his great and gallant campaign against the Book of Deuteronomy; and had availed himself of the obscure librarian's peculiar intimacy with the Palaeo-Hittites. The learned reader is warned that these were no vulgar Hittites; but a yet more remote race covered by the same name. He really knew a prodigious amount about these Hittites, but only, as he would carefully explain, from the unification of the kingdom by Pan-El-Zaga (popularly and foolishly called Pan-Ul-Zaga) to the disastrous battle of Uli-Zamul, after which the true Palaeo-Hittite civilisation, of course, can hardly be said to have continued. In his case it can be said seriously that nobody knew how much he knew. He had never written a book upon his Hittites; if he had it would have been a library. But nobody could have reviewed it but himself.
In the public controversy his appearance and disappearance were equally isolated and odd. It seems that there existed a system or alphabet of Hittite hieroglyphics, which were different from all other hieroglyphics, which, indeed, to the careless eye of the cold world, did not appear to be hieroglyphics at all, but irregular surfaces of partially decayed stone. But as the Bible said somewhere that somebody drove away forty-seven camels, Professor Elk was able to spread the great and glad news that in the Hittite account of what was evidently the same incident, the researches of the learned Herne had already deciphered a distinct allusion to only forty camels; a discovery which gravely affected the foundations of Christian cosmology and seemed to many to open alarming and promising vistas in the matter of the institution of marriage. The librarian's name became quite current in journalism for a time, and insistence on the persecution or neglect suffered at the hands of the orthodox by Galileo, Bruno, and Herne, became an agreeable variation on the recognised triad of Galileo, Bruno, and Darwin. Neglect, indeed, there may in a manner have been; for the librarian of Seawood continued laboriously to spell out his hieroglyphics without assistance; and had already discovered the words "forty camels" to be followed by the words "and seven." But there was nothing in such a detail to lead an advancing world to turn aside or meddle with the musty occupations of a solitary student.
...
there was something in Michael Herne which is perhaps in every specialist, buried under his mountains of material and alone enabling him to support them; something of what, when it gains vent in an upper air, is called poetry. He instinctively made pictures of the things he studied. Even discerning men, appreciative of many corners of history, would have seen in him only a dusty antiquarian, fumbling with pre-historic pots and pans or the everlasting stone hatchet; a hatchet that most of us are very willing to bury. But they would have done him an injustice. Shapeless as they were, these things to him were not idols, but instruments. When he looked at the Hittite hatchet he did imagine it as killing something for the Hittite pot; when he looked at the pot he did see it boiling, to cook something killed with the hatchet. He would not have called it "something," of course; but given the name of some sufficiently edible bird or beast; he was quite capable of making out a Hittite menu. From such faint fragments he had indeed erected a visionary and archaic city and state, eclipsing Assyria in its elephantine and unshapely enormity. ...
There were even hints that he had allowed the Hittites to prey upon his mind to its slight unsettlement. A story was current of an incautious professor who had repeated idle gossip against the moral character of the Hittite princess, Pal-Ul-Gazil, and whom the librarian had belaboured with the long broom used for dusting the books and driven to take refuge on the top of the library steps. But opinion was divided as to whether this story was founded on fact or on Mr. Douglas Murrel.
Anyhow, the anecdote was at least an allegory.
Although as the novel progresses the plot thickens which actually made for a less interesting read.
July 5, 2016
Reading a Chesterton novel is like sampling an expensive wine or eating a rich dessert; it must be taken slowly, and every bit must be savored. Reading The Return of Don Quixote was my chance to really sample a piece of literary greatness. This was one of the best books I've read in a while.
Combining Wodehousian hyjinx with Cervantian flair, and a style that is all his own, Chesterton creates a unique and fulfilling novel that must be read more than once to be fully appreciated. This is only my first time reading it, but I would love to read it again, in hopes of really being able to capture a bit more of the multi-layered levels of theological, literary, and philosophical twists and turns it has to offer. Chesterton is a master writer, and this first look into his work has only left me hungrier for more!
Combining Wodehousian hyjinx with Cervantian flair, and a style that is all his own, Chesterton creates a unique and fulfilling novel that must be read more than once to be fully appreciated. This is only my first time reading it, but I would love to read it again, in hopes of really being able to capture a bit more of the multi-layered levels of theological, literary, and philosophical twists and turns it has to offer. Chesterton is a master writer, and this first look into his work has only left me hungrier for more!
March 18, 2021
İçine bizim deli ama komik Don Kişot kaçan kütüphaneci Michael bir tiyatro oyununda yer alır.
Orta Çağ esintisi kostümü Cervantes'in üvey oğlu Don Kişot'un tavırlarını özümseyen Michael oyundan kostümünden çıkmamaya adeta yemenlidir. Dur okur, Cercantes bize Don Kişot'da neyi anlatmıştı? Eski mazilerimize gidip bir düşünelim; toplum, sınıf ayrımı, delilik, değerler, din ve macera; işte bize Don Kişotu sevdiren Mahzun Yüzlü Şövalye! Eh bunun benzeri bir Sacho Panza olmasada Michael pekala yanına eşlik edebilir şövalyemizin.
Mizahi dili, az betimlemesi ama size Don Kişotu anımsatacak cümleleri sıcak bir gülümseme bahşediyor. Toplum ve siyasi açıdan bir eleştiri göreceğiniz ama sizi sıkmayacak bir metin bu! Belki biraz daha uzun olsa biz okurları daha mutlu ederdi lakin okunmalı. Bu eser bir Don Kişot sever için özellikle okunmalı.
#donkişotundönüşü #gilbertkeithchesterton #ketebeyayınevi
Orta Çağ esintisi kostümü Cervantes'in üvey oğlu Don Kişot'un tavırlarını özümseyen Michael oyundan kostümünden çıkmamaya adeta yemenlidir. Dur okur, Cercantes bize Don Kişot'da neyi anlatmıştı? Eski mazilerimize gidip bir düşünelim; toplum, sınıf ayrımı, delilik, değerler, din ve macera; işte bize Don Kişotu sevdiren Mahzun Yüzlü Şövalye! Eh bunun benzeri bir Sacho Panza olmasada Michael pekala yanına eşlik edebilir şövalyemizin.
Mizahi dili, az betimlemesi ama size Don Kişotu anımsatacak cümleleri sıcak bir gülümseme bahşediyor. Toplum ve siyasi açıdan bir eleştiri göreceğiniz ama sizi sıkmayacak bir metin bu! Belki biraz daha uzun olsa biz okurları daha mutlu ederdi lakin okunmalı. Bu eser bir Don Kişot sever için özellikle okunmalı.
#donkişotundönüşü #gilbertkeithchesterton #ketebeyayınevi
August 29, 2007
Set in 20th-century Britain. Only thematically related to Cervantes' Don Quixote.
April 23, 2020
Don Kişot'un Dönüşü daha önce okuduğum hiç bir şeye benzemeyen bir kitap. Yazarı daha iyi tanımak amacıyla, hakkında hiç bir şey bilmeden aldığım bir kitaptı. Açıkçası Father Brown hikayeleri tarzı bir şey bekliyordum. Yazarın toplumsal hicivler yazdığını bilmiyordum. Eh, bu açıdan bakınca hedefime ulaştığım söylenebilir.
Chesterton bu kitapta ait olduğu coğrafyanın kurumlarını ince ince alaya alarak eleştiriyor. Olaylar, ortaçağı ve tabii ki Aslan Yürekli Richard'ı konu alan bir temsile hazırlanan bir grup genç ile başlıyor. Temsil sergileniyor, işte bundan sonra olaylar olaylar... Hikayedeki her karakter toplumun bir katmanını temsil ediyor. Şövalyelik, aristokrasi gibi bize uzak görünen kavramlardan bahsediyor ama varılan sonuç evrensel. Ağır ilerleyen-ama bunun kitapla çok alakası olmayabilir- ama keyif aldığım bir okuma oldu.
Chesterton bu kitapta ait olduğu coğrafyanın kurumlarını ince ince alaya alarak eleştiriyor. Olaylar, ortaçağı ve tabii ki Aslan Yürekli Richard'ı konu alan bir temsile hazırlanan bir grup genç ile başlıyor. Temsil sergileniyor, işte bundan sonra olaylar olaylar... Hikayedeki her karakter toplumun bir katmanını temsil ediyor. Şövalyelik, aristokrasi gibi bize uzak görünen kavramlardan bahsediyor ama varılan sonuç evrensel. Ağır ilerleyen-ama bunun kitapla çok alakası olmayabilir- ama keyif aldığım bir okuma oldu.
February 18, 2016
Satirical shenanigans as an aristocratic amateur dramatics production is threatened by a miners' strike.
The Hon. Douglas Murrel (known, obscurely, as Monkey) is 'a man of wide culture, and had failed in all subjects'. Fortunately, he is also a good-natured and amusing aphorist of the Wildean sort:
"I raise against the Red Tie the more truly democratic blazon of the Red Nose; and appeal from the Marseillaise to the Music Hall," he said, smiling.'
Jack Braintree is a radical syndicalist who likes nothing better than to stuff it to the propertied classes. Due to appear in the play as a troubadour, he pulls out when the strike is called, precipitating an attempt to have 'him taken down a peg' by Olive Ashley, an unconventional upper class girl who appears to dislike him, but of course loves him.
So she calls on the aid of their shared friend, the irrepressible Monkey.
Getting himself mixed up in the play, the strike, and eventually the highest echelons of British politics is Michael Herne, a crusty old librarian and esoteric scholar. A specialist in Palaeo-Hittite society, he studies the ins and outs of medieval history much like a method actor would in order to immerse himself in the role Richard Coeur-de-Lion.
Epigrams, wordplay and bon mots abound, with just deserts being dispensed to both the right and the left, the upper and lower classes. It's clever as hell and wise too, though slightly sullied by a few, admittedly frivolous, but still distasteful, uses of the 'n' word, that no doubt a modern-day Chesterton would never have used.
The first time I have ever read Chesterton, despite both Gene Wolfe and R. A. Lafferty recommending him.
It won't be the last.
The Hon. Douglas Murrel (known, obscurely, as Monkey) is 'a man of wide culture, and had failed in all subjects'. Fortunately, he is also a good-natured and amusing aphorist of the Wildean sort:
"I raise against the Red Tie the more truly democratic blazon of the Red Nose; and appeal from the Marseillaise to the Music Hall," he said, smiling.'
Jack Braintree is a radical syndicalist who likes nothing better than to stuff it to the propertied classes. Due to appear in the play as a troubadour, he pulls out when the strike is called, precipitating an attempt to have 'him taken down a peg' by Olive Ashley, an unconventional upper class girl who appears to dislike him, but of course loves him.
So she calls on the aid of their shared friend, the irrepressible Monkey.
Getting himself mixed up in the play, the strike, and eventually the highest echelons of British politics is Michael Herne, a crusty old librarian and esoteric scholar. A specialist in Palaeo-Hittite society, he studies the ins and outs of medieval history much like a method actor would in order to immerse himself in the role Richard Coeur-de-Lion.
Epigrams, wordplay and bon mots abound, with just deserts being dispensed to both the right and the left, the upper and lower classes. It's clever as hell and wise too, though slightly sullied by a few, admittedly frivolous, but still distasteful, uses of the 'n' word, that no doubt a modern-day Chesterton would never have used.
The first time I have ever read Chesterton, despite both Gene Wolfe and R. A. Lafferty recommending him.
It won't be the last.
July 17, 2025
I just finished rereading this book and my perspective has changed from when I was a teenager. This is the last novel Chesterton wrote and it summarizes his entire political project. His project is a defense of medieval society as a more humane alternative to modern capitalism, which when translated to modern times means a trade union movement which replaces Marx with the Roman Catholic Church. What's surprising is how modern much of this sounds, since you can still find many catholic types who subscribe to this kind of politics. I don't agree with these politics, but Chesterton realized at the end of his life just how these ideas play with both the common man and the elite. Suffice to say, he knew his project was naive and hopeless. Two very real dynamics are represented in the novel, the Marxist type who is too elite to get along with the people, and the conservative type obsessed with an empty vision of "tradition". When the two are combined in a single character, he is forced out of society to wander the roads as Don Quixote.
This novel feels like a bittersweet send off not just to Chesterton's politics but to his whole ouvre. The essence of his writing has been the victory of the insane over the banal, which in turn shows the outline of sanity, to use his words. In the end of this book, Chesterton seems self aware that his insanity is a Quixotic quest. However, the novel is marred by the last chapter, where he tries to have his cake and eat it too. Quixote wins becoming an itinerant preacher of the Catholo-trade union gospel. This is a little hard to swallow, but otherwise I recommend this to anyone who's a fan of any of Chesterton's works
This novel feels like a bittersweet send off not just to Chesterton's politics but to his whole ouvre. The essence of his writing has been the victory of the insane over the banal, which in turn shows the outline of sanity, to use his words. In the end of this book, Chesterton seems self aware that his insanity is a Quixotic quest. However, the novel is marred by the last chapter, where he tries to have his cake and eat it too. Quixote wins becoming an itinerant preacher of the Catholo-trade union gospel. This is a little hard to swallow, but otherwise I recommend this to anyone who's a fan of any of Chesterton's works
July 24, 2013
Quintessential Chesterton, more overtly religious than 'Thursday', better plotted than 'Napoleon' - I wonder why this novel is so less remembered than the others? It doesn't have quite so much of his wonderful weather and sky descriptions, but is as based on paradox as ever, as full of delightful characters, and is better on man/woman relationships than usual - here he is with a passage between one of his couples:
"People are often very misleading when they talk about themselves; even when they are perfectly honest, and even modest, in talking about themselves. But people tell a great deal so long as they talk about everything except themselves. These two had talked so often and so long about all the things that they cared for so much less than for each other, that they had come to an almost uncanny omniscience, and could sometimes have deduced what one or the other thought about cookery from remarks about Confucius. And, therefore, at this unprepared and apparently pointless crisis, they talked in what would be called parables; and neither for one moment misunderstood the other."
It's lovely stuff. Highly recommended.
"People are often very misleading when they talk about themselves; even when they are perfectly honest, and even modest, in talking about themselves. But people tell a great deal so long as they talk about everything except themselves. These two had talked so often and so long about all the things that they cared for so much less than for each other, that they had come to an almost uncanny omniscience, and could sometimes have deduced what one or the other thought about cookery from remarks about Confucius. And, therefore, at this unprepared and apparently pointless crisis, they talked in what would be called parables; and neither for one moment misunderstood the other."
It's lovely stuff. Highly recommended.
February 10, 2016
GILBERT KEITH CHESTERTON, Filozof-Yazar, ING-1925, TR-2010, OkuyanUs Yayın, Çeviren: Bihter Sabanoğlu, 238 sf.
-Bir adamın dönemi bir bakıma o adamın hayatıdır. Bir aktör, bir odanın içinde, bir ORTAÇAĞ ADAMI gibi yürümek istiyorsa, öncelikle Ortaçağ resimleriyle, oymalarıyla ve bunun gibi şeylerle iç içe yaşamalıdır.
-KÖLELİĞİN var olması sizin için bir zorunluluksa, kölelerin bir arada yaşayıp, olaylar hakkında ORTAK görüşlere sahip olmalarını engelleyemezsiniz.
-İngiltere'de ...bir süvari ya da savaş arabası bölüğü vardı ki, orada FAKİRLER, ZENGİNLERDEN YUKARIDA, tahtlarına kuruluyormuşçasına otururdu. İŞVERENİN ümitsizce, BİR HÜCREYE KAPATILMIŞCASINA, tavandaki bir bölmeyi açarak, görünmez proletere bilinmez bir Tanrı'ya seslenir gibi konuşmasına, başka hiç bir araçta ya da zaman diliminde rastlanmayacak. Başka hiçbir bileşimde, "alt sınıflar" diye adlandırdığımız topluluğa olan bağımlılığımızı bu denli sembolik bir şekilde ve bu denli içtenlikle hissetmeyeceğiz. ...Onlar açıkça KADERİMİZİ ELLERİNDE TUTAN EFENDİLERDİ; oturdukları yerden bizi gökyüzündeki ilahlar gibi yönlendirirlerdi.
-Dr.G.'nin teorisinin adı "BELKEMİKSEL GERİTEPME" idi; sandalyelerin kenarında oturan tüm insanların beyninde bir bozukluk olduğunu öne sürüyordu. ...Bu davranış, KENARINDA GÜVENSİZCE DURDUKLARI HAYAT UÇURUMUNUN uygun bir sembolüydü.
-Babası CEZALANDILAMAYACAK KADAR ZENGİN olan bazı AHLAKSIZ insanlar tarafından İFLASA sürüklendiğinden beri, Bayan H. de adım adım, içindeki tüm insanların ahlaksız addedildiği ve DÖNÜŞÜMLÜ olarak cezalandırıldığı, polislerinin de kendilerini TAVANSIZ, DEVASA VE KURALSIZ BİR HAPİSHANEDEKİ GARDİYANLAR olarak kabul ettiği bir dünyaya düşmüştü.
-Bunu yaşamınız boyunca her sabah yaparsınız; bir gün bile FARKLI BİR ŞEY YAPMAYI DÜŞÜNMEZSİNİZ, bir gün bile eski zaman peygamberleri gibi Tanrı'ya haykırarak üstünüzü başınızı parçalamak içinizden gelmez. Alıştığınız şeyi yapmaya, hatta onu yapmaktan HOŞLANMAYA devam edersiniz, çünkü büyük bir çoğunluk, günün o saatinde, esrarengiz bir şekilde sizinle aynı davranışı sergilemektedir. Bunun başa BELA olduğunu aklınızın ucundan bile geçirmezsiniz; HEP AYNI şey olmasına rağmen ŞİKAYET de etmezsiniz. Sonra da kendinize DEVRİMCİ der ve övünürsünüz.
-...bir BAŞLIK giymek insanı pek çok yönden tatmin ediyor... Bunda SEMBOLİK bir şeyler var. ...Bir manzaraya kemeraltından baktığınız oldu mu hiç? ...O manzarayı kayıp bir cennet kadar parıltılı bulmadınız mı? Bunun sebebi, O RESMİN ETRAFINDA ÇERÇEVE OLMASIDIR. ...İnsanlar dünyanın BOŞ BİR SONSUZLUK DEĞİL de bir pencere; SONSUZ YOKLUK DUVARINDA AÇILMIŞ BİR PENCERE olduğunu ne zaman anlayacaklar? Bu başlığı taktığımda, PENCEREMİ YANIMDA TAŞIMIŞ oluyorum.
-(İngiltere için) ...HİÇBİR ŞEYE GERÇEK İSMİYLE HİTAP ETMEYE YANAŞMIYORSUNUZ. Bir şeyi sonuna kadar SAVUNMANIZ İÇİN GERÇEK İSMİNİ DEĞİŞTİRMENİZ yetiyor. Başınızda bir kral var; siz onun aslında kral olmaya yetkisi olmadığını söylüyorsunuz. Bir LORDLAR Kamaranız var; bunun AVAM Kamarası'yla aynı şey olduğunu öne sürüyorsunuz. Bir İŞÇİ ya da KÖYLÜYÜ övmek istediğiniz zaman, onun gerçek bir BEYEFENDİ olduğunu söylüyorsunuz; bu onun gerçek bir VİKONT olduğunu iddia etmek gibi bir şey. Bir BEYEFENDİYE iltifat etmek istediğinizde, SOYLULUK ÜNVANINI kullanmasını övüyorsunuz. Bir MİLYONERE milyonlarını teslim ediyor, sonra da, altının sanki PARLAMAKTAN başka bir özelliği varmış gibi, normalde KÖTÜ VE ACIMASIZ İNSANA, GÖSTERİŞSİZ olduğu için ÖVGÜLER yağdırıyorsunuz. ...HER ŞEY, VARLIĞINI REDDEREK, VARLIĞINI SÜRDÜRMEYE ÇALIŞIYOR.
-Adına İSYAN denilen o DOĞAYA AYKIRI duruşu benimsemiş insanlardan oluşan topluluğun, ister yararına ister zararına olsun, sürekli YENİ BİR GELİŞME İLE UYARILMASI gerekiyordu.
-Bence GÜÇLÜ ADAM eksikliği çekmediğimiz tek yer İNGİLTERE. Bu işi başarmaya çalışan tek adam biliyorum, o da bizim zavallı CROMWELL'di (1650'lerde, kısa bir süre için İngiltere'nin rejimini Cumhuriyet'e çevirmiştir) Ve bu olay da, öldükten sonra onu GÖMÜLÜ olduğu yerden (Westminister Manastırı) çıkarıp ASMAMIZ (1660) ve taht, ZAYIF bir adama teslim edildiği için, bir ay boyunca sevinçten çıldırmamız ile sonuçlandı. Bu KEYFİ yöntemler bize uymuyor, ister devrimci ister gerici olsun. ...İnsanlarımız genel olarak beyefendiler tarafından yönetilmeyi seviyor, ama kimse bir TEK BEYEFENDİ tarafından yönetilme fikrine dayanamıyor.
-Ben BEYEFENDİLERE pek saygı duymam, çoğu eski kafalıdır. Ama bu beyefendiler yaklaşık 300 SENEDİR bu adayı, hiç kimse asla ne yapmaya çalıştıklarını ANLAMADIĞI için, oldukça başarılı bir şekilde yönettiler. Bir gün hata yapıp, ertesi gün kimse farkına varmadan o hatayı düzeltebiliyorlardı. Ama geri dönülemeyecek yola asla girmiyorlardı. Sürekli bir taraftan TAVİZ VERİP diğer taraftan düzeltmeler yaparak bir şeyleri yamıyorlardı. ...Bir DESPOTUN ASLA BİR DESPOT GİBİ GÖRÜNMEMESİ gerekliliği de, bizim eski, ARİSTOKRATİK SİYASET ANLAYIŞIMIZIN TEMEL TAŞIDIR. Despot herkesin evine girip topraklarını elinden alabilir, ama bunu, çift başlı görkemli bir kılıçla değil, KANUN ARACILIĞIYLA yapmalıdır. Alt ettiği insanlarla karşılaştığında, onlarla ÇOK KİBAR konuşmalı ve romatizmalarının durumunu sormalıdır. İngiliz Anayasası'nın ayakta durmasını sağlayan işte budur; ROMATİZMANIN NE DURUMDA OLDUĞUNU SORMAK.
-Ciddi tarih yöntemlerini, son zamanlarda dikkatimi çeken HANEDANLIK armaları ve soyağaçlarına uyguladığımda, olağan olmayan bir durum keşfettim. Halktaki genel kanıya tamamen aykırı bir durumdu bu. Ortaçağ aristokrasisi tarafından tanınacak bir aile şeceresine, derebeylik haklarına ya da hanedan armalarına sahip çok az insan gördüm. Ama bu GERÇEK SOYLULAR, FAKİR VE ADSIZ sansız, orta sınıfa bile ait olduklarını iddia edemeyeceğimiz insanlardı. İncelediğim 3 bölgede, soylu olduklarını iddia edemeyecek insanlara SOYLULUK ünvanları VERİLMİŞ olduğunu gördüm. ...Bu insanların mal varlıkları son zamanlarda, ŞÖVALYELİK kazanılmak bir yana dursun, genellikle ŞÜPHELİ YÖNTEMLERLE, basit ARACILARLA, değişik ipotek yöntemleri uygulayan SPEKÜLATÖRLERLE, ipotekli malların HACZİYLE ve bunun gibi daha pek çok farklı usulle elde edilmiş. Bu marifetli kişiler, bu mallara el koyarken, orada yaşayan ailelerin sadece UNVANLARINI değil İSİMLERİNİ DE almışlar. ...fakirleri mülkiyet, soyluluk ve son olarak da şövalyelik gösterileriyle ezmek için buralara gelen sizlere ne demeli? Başka bir insanın evinde oturuyor, başka birinin adını taşıyorsunuz; kalkanınızın, şatolarınızın kapılarının üstünde başkasının arması var, tüm tarihiniz eski kıyafetlere bürünmüş yeni birinin hikayesinden ibaret ve buraya gelmiş, soylu atalarınız adına benden adalet talep ediyorsunuz.
Otururken hain krallar rahatça tahtlarında
Alışkanlık haline gelmiş utançlarıyla,
Korkudan ölüyorlar bir kral dürüst olacak diye!
-Cervantes (Don Kişot'u yazarken), kahramanlık hikayelerinin miadını doldurduğunu ve aklın, makul bir biçimde onların yerini alabileceğini düşündü. Ama ben diyorum ki, bizim zamanımızda artık aklın kendisi miadını doldurmakta ve aslında onun bu köhnemiş durumu, eski kahramanlık hikayeleri kadar bile saygın değil. Biz basit ve doğrudan hamlelere başvurmalıyız. Şu anda ihtiyacımız olan, DEVLERE KAFA TUTMANIN ERDEMİNE YENİDEN İNANLAR.
Yani YEL DEĞİRMENLERİNE KAFA TUTAN birileri. Don Kişot'un yeldeğirmenlerini yerle bir etmesi ne de güzel olurdu hiç düşündün mü? Ortaçağ tarihinin tek hatasının DEĞİRMENCİLERE SALDIRMAK yerine yeldeğirmenlerine saldırmak olduğunu söyleyebilirim. Değirmenci Ortaçağ'ın SİMSARIydı. Modern zamanların tüm simsarlarının atasıydı. ...İnsanları öyle büyük makinelere bağlamışsınız ki, darbelerin kimin üzerine indiğini göremiyorlar. Don Kişot'un kabusunu gerçek kıldınız. YELDEĞİRMENLERİ GERÇEK BİRER DEVE DÖNÜŞTÜ.
-Bir adamın dönemi bir bakıma o adamın hayatıdır. Bir aktör, bir odanın içinde, bir ORTAÇAĞ ADAMI gibi yürümek istiyorsa, öncelikle Ortaçağ resimleriyle, oymalarıyla ve bunun gibi şeylerle iç içe yaşamalıdır.
-KÖLELİĞİN var olması sizin için bir zorunluluksa, kölelerin bir arada yaşayıp, olaylar hakkında ORTAK görüşlere sahip olmalarını engelleyemezsiniz.
-İngiltere'de ...bir süvari ya da savaş arabası bölüğü vardı ki, orada FAKİRLER, ZENGİNLERDEN YUKARIDA, tahtlarına kuruluyormuşçasına otururdu. İŞVERENİN ümitsizce, BİR HÜCREYE KAPATILMIŞCASINA, tavandaki bir bölmeyi açarak, görünmez proletere bilinmez bir Tanrı'ya seslenir gibi konuşmasına, başka hiç bir araçta ya da zaman diliminde rastlanmayacak. Başka hiçbir bileşimde, "alt sınıflar" diye adlandırdığımız topluluğa olan bağımlılığımızı bu denli sembolik bir şekilde ve bu denli içtenlikle hissetmeyeceğiz. ...Onlar açıkça KADERİMİZİ ELLERİNDE TUTAN EFENDİLERDİ; oturdukları yerden bizi gökyüzündeki ilahlar gibi yönlendirirlerdi.
-Dr.G.'nin teorisinin adı "BELKEMİKSEL GERİTEPME" idi; sandalyelerin kenarında oturan tüm insanların beyninde bir bozukluk olduğunu öne sürüyordu. ...Bu davranış, KENARINDA GÜVENSİZCE DURDUKLARI HAYAT UÇURUMUNUN uygun bir sembolüydü.
-Babası CEZALANDILAMAYACAK KADAR ZENGİN olan bazı AHLAKSIZ insanlar tarafından İFLASA sürüklendiğinden beri, Bayan H. de adım adım, içindeki tüm insanların ahlaksız addedildiği ve DÖNÜŞÜMLÜ olarak cezalandırıldığı, polislerinin de kendilerini TAVANSIZ, DEVASA VE KURALSIZ BİR HAPİSHANEDEKİ GARDİYANLAR olarak kabul ettiği bir dünyaya düşmüştü.
-Bunu yaşamınız boyunca her sabah yaparsınız; bir gün bile FARKLI BİR ŞEY YAPMAYI DÜŞÜNMEZSİNİZ, bir gün bile eski zaman peygamberleri gibi Tanrı'ya haykırarak üstünüzü başınızı parçalamak içinizden gelmez. Alıştığınız şeyi yapmaya, hatta onu yapmaktan HOŞLANMAYA devam edersiniz, çünkü büyük bir çoğunluk, günün o saatinde, esrarengiz bir şekilde sizinle aynı davranışı sergilemektedir. Bunun başa BELA olduğunu aklınızın ucundan bile geçirmezsiniz; HEP AYNI şey olmasına rağmen ŞİKAYET de etmezsiniz. Sonra da kendinize DEVRİMCİ der ve övünürsünüz.
-...bir BAŞLIK giymek insanı pek çok yönden tatmin ediyor... Bunda SEMBOLİK bir şeyler var. ...Bir manzaraya kemeraltından baktığınız oldu mu hiç? ...O manzarayı kayıp bir cennet kadar parıltılı bulmadınız mı? Bunun sebebi, O RESMİN ETRAFINDA ÇERÇEVE OLMASIDIR. ...İnsanlar dünyanın BOŞ BİR SONSUZLUK DEĞİL de bir pencere; SONSUZ YOKLUK DUVARINDA AÇILMIŞ BİR PENCERE olduğunu ne zaman anlayacaklar? Bu başlığı taktığımda, PENCEREMİ YANIMDA TAŞIMIŞ oluyorum.
-(İngiltere için) ...HİÇBİR ŞEYE GERÇEK İSMİYLE HİTAP ETMEYE YANAŞMIYORSUNUZ. Bir şeyi sonuna kadar SAVUNMANIZ İÇİN GERÇEK İSMİNİ DEĞİŞTİRMENİZ yetiyor. Başınızda bir kral var; siz onun aslında kral olmaya yetkisi olmadığını söylüyorsunuz. Bir LORDLAR Kamaranız var; bunun AVAM Kamarası'yla aynı şey olduğunu öne sürüyorsunuz. Bir İŞÇİ ya da KÖYLÜYÜ övmek istediğiniz zaman, onun gerçek bir BEYEFENDİ olduğunu söylüyorsunuz; bu onun gerçek bir VİKONT olduğunu iddia etmek gibi bir şey. Bir BEYEFENDİYE iltifat etmek istediğinizde, SOYLULUK ÜNVANINI kullanmasını övüyorsunuz. Bir MİLYONERE milyonlarını teslim ediyor, sonra da, altının sanki PARLAMAKTAN başka bir özelliği varmış gibi, normalde KÖTÜ VE ACIMASIZ İNSANA, GÖSTERİŞSİZ olduğu için ÖVGÜLER yağdırıyorsunuz. ...HER ŞEY, VARLIĞINI REDDEREK, VARLIĞINI SÜRDÜRMEYE ÇALIŞIYOR.
-Adına İSYAN denilen o DOĞAYA AYKIRI duruşu benimsemiş insanlardan oluşan topluluğun, ister yararına ister zararına olsun, sürekli YENİ BİR GELİŞME İLE UYARILMASI gerekiyordu.
-Bence GÜÇLÜ ADAM eksikliği çekmediğimiz tek yer İNGİLTERE. Bu işi başarmaya çalışan tek adam biliyorum, o da bizim zavallı CROMWELL'di (1650'lerde, kısa bir süre için İngiltere'nin rejimini Cumhuriyet'e çevirmiştir) Ve bu olay da, öldükten sonra onu GÖMÜLÜ olduğu yerden (Westminister Manastırı) çıkarıp ASMAMIZ (1660) ve taht, ZAYIF bir adama teslim edildiği için, bir ay boyunca sevinçten çıldırmamız ile sonuçlandı. Bu KEYFİ yöntemler bize uymuyor, ister devrimci ister gerici olsun. ...İnsanlarımız genel olarak beyefendiler tarafından yönetilmeyi seviyor, ama kimse bir TEK BEYEFENDİ tarafından yönetilme fikrine dayanamıyor.
-Ben BEYEFENDİLERE pek saygı duymam, çoğu eski kafalıdır. Ama bu beyefendiler yaklaşık 300 SENEDİR bu adayı, hiç kimse asla ne yapmaya çalıştıklarını ANLAMADIĞI için, oldukça başarılı bir şekilde yönettiler. Bir gün hata yapıp, ertesi gün kimse farkına varmadan o hatayı düzeltebiliyorlardı. Ama geri dönülemeyecek yola asla girmiyorlardı. Sürekli bir taraftan TAVİZ VERİP diğer taraftan düzeltmeler yaparak bir şeyleri yamıyorlardı. ...Bir DESPOTUN ASLA BİR DESPOT GİBİ GÖRÜNMEMESİ gerekliliği de, bizim eski, ARİSTOKRATİK SİYASET ANLAYIŞIMIZIN TEMEL TAŞIDIR. Despot herkesin evine girip topraklarını elinden alabilir, ama bunu, çift başlı görkemli bir kılıçla değil, KANUN ARACILIĞIYLA yapmalıdır. Alt ettiği insanlarla karşılaştığında, onlarla ÇOK KİBAR konuşmalı ve romatizmalarının durumunu sormalıdır. İngiliz Anayasası'nın ayakta durmasını sağlayan işte budur; ROMATİZMANIN NE DURUMDA OLDUĞUNU SORMAK.
-Ciddi tarih yöntemlerini, son zamanlarda dikkatimi çeken HANEDANLIK armaları ve soyağaçlarına uyguladığımda, olağan olmayan bir durum keşfettim. Halktaki genel kanıya tamamen aykırı bir durumdu bu. Ortaçağ aristokrasisi tarafından tanınacak bir aile şeceresine, derebeylik haklarına ya da hanedan armalarına sahip çok az insan gördüm. Ama bu GERÇEK SOYLULAR, FAKİR VE ADSIZ sansız, orta sınıfa bile ait olduklarını iddia edemeyeceğimiz insanlardı. İncelediğim 3 bölgede, soylu olduklarını iddia edemeyecek insanlara SOYLULUK ünvanları VERİLMİŞ olduğunu gördüm. ...Bu insanların mal varlıkları son zamanlarda, ŞÖVALYELİK kazanılmak bir yana dursun, genellikle ŞÜPHELİ YÖNTEMLERLE, basit ARACILARLA, değişik ipotek yöntemleri uygulayan SPEKÜLATÖRLERLE, ipotekli malların HACZİYLE ve bunun gibi daha pek çok farklı usulle elde edilmiş. Bu marifetli kişiler, bu mallara el koyarken, orada yaşayan ailelerin sadece UNVANLARINI değil İSİMLERİNİ DE almışlar. ...fakirleri mülkiyet, soyluluk ve son olarak da şövalyelik gösterileriyle ezmek için buralara gelen sizlere ne demeli? Başka bir insanın evinde oturuyor, başka birinin adını taşıyorsunuz; kalkanınızın, şatolarınızın kapılarının üstünde başkasının arması var, tüm tarihiniz eski kıyafetlere bürünmüş yeni birinin hikayesinden ibaret ve buraya gelmiş, soylu atalarınız adına benden adalet talep ediyorsunuz.
Otururken hain krallar rahatça tahtlarında
Alışkanlık haline gelmiş utançlarıyla,
Korkudan ölüyorlar bir kral dürüst olacak diye!
-Cervantes (Don Kişot'u yazarken), kahramanlık hikayelerinin miadını doldurduğunu ve aklın, makul bir biçimde onların yerini alabileceğini düşündü. Ama ben diyorum ki, bizim zamanımızda artık aklın kendisi miadını doldurmakta ve aslında onun bu köhnemiş durumu, eski kahramanlık hikayeleri kadar bile saygın değil. Biz basit ve doğrudan hamlelere başvurmalıyız. Şu anda ihtiyacımız olan, DEVLERE KAFA TUTMANIN ERDEMİNE YENİDEN İNANLAR.
Yani YEL DEĞİRMENLERİNE KAFA TUTAN birileri. Don Kişot'un yeldeğirmenlerini yerle bir etmesi ne de güzel olurdu hiç düşündün mü? Ortaçağ tarihinin tek hatasının DEĞİRMENCİLERE SALDIRMAK yerine yeldeğirmenlerine saldırmak olduğunu söyleyebilirim. Değirmenci Ortaçağ'ın SİMSARIydı. Modern zamanların tüm simsarlarının atasıydı. ...İnsanları öyle büyük makinelere bağlamışsınız ki, darbelerin kimin üzerine indiğini göremiyorlar. Don Kişot'un kabusunu gerçek kıldınız. YELDEĞİRMENLERİ GERÇEK BİRER DEVE DÖNÜŞTÜ.
December 16, 2022
Chesterton'in Bay Perşembe isimli kitabını görüp alışveriş listeme eklemiştim, kitaplarımi sipariş etmeden önce bu kitabı kütüphanede görüp kendisiyle önce bir tanisayim dedim. Don Kisot'u da çok seven biri olarak başladım okumaya....
Kitapta, Aslan Yürekli Richard isimli oyun sergilemeden önce ozani oynayacak kişinin oyundan çıkması ve bunun yerine yeni bir oyuncu arayan ekibin Hititlere takıntılı kütüphaneci Herne ile anlaşma yoluna varıp oyunda ozanı canlandırması ancak o zamanlara olan ilgisinden dolayı da oyundan sonra kıyafetlerini çıkarmayı reddetmesi ve akabinde olacakları konusu işleniyor
📖
Konu da efsane geliyor insana. En azından bana öyle geldi. İlk sayfalar coşku ile okudum, düşünce kitabı muhteşem ne güzel şeyler yazıyor wow modundaydim,ancak o Herne o sahneye çıkmak bilmedi, asıl konu bu olmasına rağmen şu konu birkaç sayfada gecistirilip bitiyor, konudan konuya atlıyor yazar. Ben sevemedim, okumayın demem, herkesin her kitabın sayfalarında kaybolmaya kızmaya, sevmeye, beğenmemeye, tiksinmeye, delicesine sevmeye hakkı olduğunu düşünüyorum, lakin ben sevemedim. İyi bir düşünür kendisi, ancak Jane Austen'i dine yer vermeyen, Dickens'i da iyi ama büyük bir yazar olarak görmeyen Chesterton ile ben fazla anlasamadim.
Okumak isteyen herkese keyifli okumalar ♥️
Kitapta, Aslan Yürekli Richard isimli oyun sergilemeden önce ozani oynayacak kişinin oyundan çıkması ve bunun yerine yeni bir oyuncu arayan ekibin Hititlere takıntılı kütüphaneci Herne ile anlaşma yoluna varıp oyunda ozanı canlandırması ancak o zamanlara olan ilgisinden dolayı da oyundan sonra kıyafetlerini çıkarmayı reddetmesi ve akabinde olacakları konusu işleniyor
📖
Konu da efsane geliyor insana. En azından bana öyle geldi. İlk sayfalar coşku ile okudum, düşünce kitabı muhteşem ne güzel şeyler yazıyor wow modundaydim,ancak o Herne o sahneye çıkmak bilmedi, asıl konu bu olmasına rağmen şu konu birkaç sayfada gecistirilip bitiyor, konudan konuya atlıyor yazar. Ben sevemedim, okumayın demem, herkesin her kitabın sayfalarında kaybolmaya kızmaya, sevmeye, beğenmemeye, tiksinmeye, delicesine sevmeye hakkı olduğunu düşünüyorum, lakin ben sevemedim. İyi bir düşünür kendisi, ancak Jane Austen'i dine yer vermeyen, Dickens'i da iyi ama büyük bir yazar olarak görmeyen Chesterton ile ben fazla anlasamadim.
Okumak isteyen herkese keyifli okumalar ♥️
April 15, 2020
Chesterton's 1928 novel was actually begun just before WWI and takes place most probably just after, since there are a couple of off-hand references to the war. It feels, however, as if it takes place in a 1910s England in which the war never happened at all. The novel begins well enough. Some upper class dunderheads of various kinds decide to put on an amateur play about Richard Coeur de Lion and recruit an out-of-touch librarian to play the role of the king. Herne the librarian is the titular hero, who, like the original Don Quixote, gets his ideas of medieval justice from reading books, though Herne's choices of reading are history and law rather than quest romances. The first two thirds of the novel proceed in the manner of British genteel satire, along the lines of Oscar Wilde and (later) P.G. Wodehouse. The characters are all dominated by their simple and wrong-headed theories about life, and tend to talk past each other rather than to each other. All look down upon the one man with any true sense in the whole story, Douglas "Monkey" Murrell, the Sancho Panza of this Don Quixote tale. Things eventually get out of hand when Herne decides to continue to play his role, to become a beggar king, keep his costume on, and shame everyone else with their moral vacuity. The upper class dunderheads decide he may be right, join him in his medieval fantasy, and within ten days a national coup seems to ensue (or is it just on the grounds of the rich estate that is the setting of most the story?), and Herne actually becomes King of a kind. The situation allows Chesterton to make astute observations of British politics and society in the early 20th century. Chesterton, in the words of Hannah Arendt, understands that England at the time is "a world of hollow pretense and that its stability was the greatest pretense of all" (The Origins of Totalitarianism). Had Chesterton left things here, the novel would be quite excellent. Much is genuinely funny, and the social satire hits home in many respects even today. However, Chesterton bungles the ending by crowbarring into the story some rather fatuous Catholic dogma. His message: the solution to England's political and social woes is not a return to medieval culture, not the application of medieval justice, not even bringing "common sense" of the "common" man back into politics, but instead a return to medieval Catholic ideals. Restore the abbeys, get married or devote oneself to either Catholic monasticism or Catholic charity. Tacking on this Catholic utopianism undermines the otherwise clear-eyed social commentary that made the first part of the novel so enjoyable.
October 12, 2020
The Return of Don Quixote is the last novel G.K. Chesterton wrote. I'm a big fan of his earlier works, especially The Napoleon of Notting Hill and The Man Who Was Thursday. Having read a bunch of his other fiction after that... including (justly) lesser known stuff like The Flying Inn, I was a little worried that The Return of Don Quixote wouldn't hold up.
Fortunately, though, it did. It's late Chesterton, but also very authentic Chesterton. And Chesterton, in case you didn't know, is great. I wouldn't recommend The Return of Don Quixote to a first-time Chesterton reader, but to a long-time fan like me it was a special treat, because it might just be the most characteristic work of fiction he ever wrote. It has all his favorite themes: medievalism and socialism, madness and sanity, the upside-down-ness of modernity, patriotism, adventure, romance, color, God, and so on. It starts off as a Twenties comedy of manners, almost like something out of Wodehouse or Waugh, and gradually slides off the deep end into... well, the details are too good to spoil, so I'll just say that the title is quite appropriate.
The writing might not be everyone's cup of tea-- all of Chesterton's characters talk like Greek philosophers-- but the storytelling was surprisingly excellent. The story is too intricate for me to call it a fable, but too clear for me to call it anything else. The content wasn't just the constant fountain of wit and epigram that one expects from Chesterton, either. There were several really moving moments. If you're a fan of Chesterton's writing-- and honestly who couldn't be?-- this is a book you won't want to miss.
(Note: Like many of Chesterton's works it's a little tough to get a hard copy, but it's in the public domain so you can find the whole thing online.)
Fortunately, though, it did. It's late Chesterton, but also very authentic Chesterton. And Chesterton, in case you didn't know, is great. I wouldn't recommend The Return of Don Quixote to a first-time Chesterton reader, but to a long-time fan like me it was a special treat, because it might just be the most characteristic work of fiction he ever wrote. It has all his favorite themes: medievalism and socialism, madness and sanity, the upside-down-ness of modernity, patriotism, adventure, romance, color, God, and so on. It starts off as a Twenties comedy of manners, almost like something out of Wodehouse or Waugh, and gradually slides off the deep end into... well, the details are too good to spoil, so I'll just say that the title is quite appropriate.
The writing might not be everyone's cup of tea-- all of Chesterton's characters talk like Greek philosophers-- but the storytelling was surprisingly excellent. The story is too intricate for me to call it a fable, but too clear for me to call it anything else. The content wasn't just the constant fountain of wit and epigram that one expects from Chesterton, either. There were several really moving moments. If you're a fan of Chesterton's writing-- and honestly who couldn't be?-- this is a book you won't want to miss.
(Note: Like many of Chesterton's works it's a little tough to get a hard copy, but it's in the public domain so you can find the whole thing online.)
November 16, 2018
There's a myth and a poem behind every scene that Chesterton paints - a myth and a poem that often resolve themselves into nightmare, and always resolve themselves into thinly-veiled prose lyrics. The Return of Don Quixote is as lyrical as they come, because as in all Chesterton's works, the victor of the struggle between human, happy Catholicism and cold, blank modernism is the Catholic hero; in this case an El Greco-esque Boanergis who literally goes mad from reading medieval literature (though, significantly, true medieval histories, and not inflated knight-romances,) and wanders the countryside tilting, not with the giants presented by windmills, but with the giants presented by Nietzsche, Bernard Shaw, and H.G. Wells.
The characters walk the groove of a thundering narrative in a kind of sing-song twilight of fairy land and mystic recall of King Arthur, such that you can hear ravens calling, but can also hear motor cars revving behind them. Chesterton loved Cervantes. But putting his Don Quixote into modern Britain, while galvanizing, is also literally incredible. In short, we believe; help our unbelief.
The characters walk the groove of a thundering narrative in a kind of sing-song twilight of fairy land and mystic recall of King Arthur, such that you can hear ravens calling, but can also hear motor cars revving behind them. Chesterton loved Cervantes. But putting his Don Quixote into modern Britain, while galvanizing, is also literally incredible. In short, we believe; help our unbelief.
June 3, 2022
Dieses Buch hat Chesterton mit einem großen Augenzwinkern verfasst. Sehr politisch, sehr philosophisch lässt er in diesem Buch die Gesellschaft der Jahrhundertwende kurz einmal wieder ins Mittelalter zurückgleiten. Ein bisschen ein Thesenroman war sein Schreibstil auf den ersten Seiten für mich gewöhnungsbedürftig, schenkte mir jedoch anschließend ungewohntes Lesevergnügen. Chesterton, ein bekennender Fortschrittskritiker lässt sogar auf seine eigene Weise Don Quijote auferstehen um einer "platten und würdelosen Gegenwart" etwas entgegen zu setzen. Einer der vielen klugen Sätze aus diesem Buch:
"Nie hat man alles auf einmal, den Ort und die Zeit und die Liebste".
Mir hat's gefallen.
P.S. Houellebecq erwähnt dieses Buch in seinem Roman "Karte und Gebiet", als würde die Kenntnis dieses Buches von jedem Leser erwartet werden können.
"Nie hat man alles auf einmal, den Ort und die Zeit und die Liebste".
Mir hat's gefallen.
P.S. Houellebecq erwähnt dieses Buch in seinem Roman "Karte und Gebiet", als würde die Kenntnis dieses Buches von jedem Leser erwartet werden können.
March 5, 2021
In this self-declared parable, one of the lesser-known of his works, Chesterton summons the demons of England's medieval past, to take over (amongst other things) the body of a librarian at a prototypical country estate. He holds up a mirror to its then present aristocracy (around 1915, maybe); this is enriched with a miners' strike and musings about the questionable values/virtues of modernity. The hilarious metaphors, observations, and dialogues make this a worthwhile read on their own, while the grotesqueness of the storyline doubles up on the enjoyability. Far too short; it feels like the errants of Don Quixote and Sancho Pansa could have easily filled another 100 pages or so, but of course the author had made his point already before they even started their journey.
February 14, 2015
A complex and magnificent book written by the famous writer, G.K. Chesterton. It is many layered. Initially, it might feel that you are sinking into a cake, a huge complicated cake of different layers of sponges, fruits, creams and you may feel it challenging to keep track of the various kinds of threads of issues, skilfully interwoven to make compelling reading. There is abruptness and surprises, religion and politics, psychology and feelings. Very colourful, very evocative of medieval times, and well etched characters. You may find it hard initially but it is thoroughly enjoyable.
March 14, 2012
Chesterton with his love of medievalism, matrimony and puns. *sigh* His puns are perfect. His characters are lovable - against all odds. His favourite argument was turning things inside out. He turns his readers inside out, too, but somehow it always feels like the right side is up. I want to ride a hansom cab, search for illumination paint and marry an English gentleman who dares to be deathly idealistic.
July 30, 2017
Chesterton's dedication calls the book a "parable," and though the setting is realistic, many implausible things happen--so that Chesterton can, through the story, let you know how much is wrong with the society he lives in. It's fascinating to see how many of the very same things are still wrong with ours, in spite of years of political upheaval. Like nearly all Chesterton, the book is intensely Catholic in outlook.
December 18, 2013
A weird story, with moments of rich profundity, as was Chesterton's habit in his fiction. This was my favorite bit: "For worries are never anything but worries, however we turn them round. But a sorrow is always a joy reversed."
June 17, 2022
Good writing, but the plot meanders and is often unfocused. Chesterton likes to weave into his fiction essays that I think disrupt the flow of the story. The Return of Don Quixote has his usual mix of character types, including the eccentric genius who shares Chesterton's viewpoints.
July 2, 2023
Finalmente he leído mi primer libro de Gilbert Keith Chesterton, un autor muy apreciado y admirado.
Elegí el título en el momento en que venía leyendo mucho sobre libros derivados de El Quijote de Cervantes (ver entradas antiguas del blog).
La presente edición es de la editorial Cátedra que contiene una extensa introducción que reúne la biografía del autor, apreciaciones sobre su obra y sus dibujos.
La novela 'El regreso de Don Quijote' en palabras de Rosamund Severne (uno de los personajes de la novela) narra cómo una obra de teatro que "se titula 'Blondel el Trovador' y trata de la corte de Ricardo Corazón de León, de serenatas, princesas y castillos, y demás cosas por el estilo" (p. 217) de pronto es la causante de un despertar a una posición crítica sobre la época en contraste de la época medieval.
La novela tiene un tono ligeramente humorístico y contiene pasajes que revelan una postura crítica sobre la realidad de la época, por ejemplo, citemos un comentario ferviente de Olive Ashley:
"Antes la gente se quejaba de que el romanticismo estaba echando a perder a la juventud. Pues bien, lo que está arruinándolos ahora es su sordidez, su afán de hablar de dinero y máquinas, su manía de ser prosaicos, materialistas y rastreros. Quieren construir un mundo de ateos que no tardará en convertirse en el mundo de la simios." (p. 198)
Para mi lo mejor viene en los últimos capítulos donde los personajes han evolucionado en sus ideales y polemizan al respecto. Uno de los personajes será un reflejo del Quijote español y lo llevará al plano británico. Así como el Quijote de la Mancha buscaba restaurar ese pasado virtuoso de la caballería andante, así también, pero con el foco puesto en otra época (inicios del siglo XX en Reino Unido), este nuevo Quijote, surgido en tierras británicas toma aquella posta y se lanza a conquistar un ideal o por lo menos a declararlo y poner los puntos sobre las íes a tal punto de remover los cimientos de la modernidad anti-tradicional y de capitalismo salvaje.
Recomendable.
Elegí el título en el momento en que venía leyendo mucho sobre libros derivados de El Quijote de Cervantes (ver entradas antiguas del blog).
La presente edición es de la editorial Cátedra que contiene una extensa introducción que reúne la biografía del autor, apreciaciones sobre su obra y sus dibujos.
La novela 'El regreso de Don Quijote' en palabras de Rosamund Severne (uno de los personajes de la novela) narra cómo una obra de teatro que "se titula 'Blondel el Trovador' y trata de la corte de Ricardo Corazón de León, de serenatas, princesas y castillos, y demás cosas por el estilo" (p. 217) de pronto es la causante de un despertar a una posición crítica sobre la época en contraste de la época medieval.
La novela tiene un tono ligeramente humorístico y contiene pasajes que revelan una postura crítica sobre la realidad de la época, por ejemplo, citemos un comentario ferviente de Olive Ashley:
"Antes la gente se quejaba de que el romanticismo estaba echando a perder a la juventud. Pues bien, lo que está arruinándolos ahora es su sordidez, su afán de hablar de dinero y máquinas, su manía de ser prosaicos, materialistas y rastreros. Quieren construir un mundo de ateos que no tardará en convertirse en el mundo de la simios." (p. 198)
Para mi lo mejor viene en los últimos capítulos donde los personajes han evolucionado en sus ideales y polemizan al respecto. Uno de los personajes será un reflejo del Quijote español y lo llevará al plano británico. Así como el Quijote de la Mancha buscaba restaurar ese pasado virtuoso de la caballería andante, así también, pero con el foco puesto en otra época (inicios del siglo XX en Reino Unido), este nuevo Quijote, surgido en tierras británicas toma aquella posta y se lanza a conquistar un ideal o por lo menos a declararlo y poner los puntos sobre las íes a tal punto de remover los cimientos de la modernidad anti-tradicional y de capitalismo salvaje.
Recomendable.
October 15, 2024
El Regreso de Don Quijote, la última novela que escribió Chesterton, tiene muchos puntos en común con su primera obra, El Napoleón de Notting Hill. En ambas aparece la recuperación de las órdenes de caballería y la lucha contra los poderosos y sus abusos. Sin embargo en la que nos ocupa, la descripción psicológica de los personajes y de las ideas que encarnan cada uno de ellos es más profunda, mientras que los aspectos humorísticos, los giros inesperados y las aparentes paradojas que son señas significativas del estilo de Chesterton están más atenuados.
No diría que estamos ante una obra menor del autor inglés, pues los capítulos finales rayan a gran altura, pero sí es cierto que la trama aparece un poco deslabazada, discontinua, en la que los conflictos entre personajes carecen de una progresión dinámica clara, una tensión creciente que conduzca al lector hacia la resolución final. Por esta razón, y especialmente en la primera parte del libro, el lector no tiene del todo claro qué es lo que se le quiere contar. Este problema deriva del relativamente elevado número de personajes en los que se va deteniendo la narración, en perjuicio de la línea argumental. Ello, unido a la escasez de esos rasgos estilísticos ya mencionados anteriormente, hace que la novela agrade pero no cale, y deje las expectativas del lector habitual de Chesterton por encima de lo que luego va a encontrar en la novela.
No diría que estamos ante una obra menor del autor inglés, pues los capítulos finales rayan a gran altura, pero sí es cierto que la trama aparece un poco deslabazada, discontinua, en la que los conflictos entre personajes carecen de una progresión dinámica clara, una tensión creciente que conduzca al lector hacia la resolución final. Por esta razón, y especialmente en la primera parte del libro, el lector no tiene del todo claro qué es lo que se le quiere contar. Este problema deriva del relativamente elevado número de personajes en los que se va deteniendo la narración, en perjuicio de la línea argumental. Ello, unido a la escasez de esos rasgos estilísticos ya mencionados anteriormente, hace que la novela agrade pero no cale, y deje las expectativas del lector habitual de Chesterton por encima de lo que luego va a encontrar en la novela.
February 28, 2024
This was Chesterton's last novel, and many comparisons have been made of it with his first, The Napoleon of Notting Hill. In my own humble opinion, both of those novels share a similar theme with pretty much all of Chesterton's novels, and that is the power of an individual person who stands steadfast in his beliefs.
In this story a librarian is called upon to play a role in a medieval re-enactment. In doing so the librarian discovers himself and a value system in that time period. He sweeps along his friends in bringing to life and re-instituting medieval government in England, and brings unique closure to labor issues.
In this story a librarian is called upon to play a role in a medieval re-enactment. In doing so the librarian discovers himself and a value system in that time period. He sweeps along his friends in bringing to life and re-instituting medieval government in England, and brings unique closure to labor issues.
April 24, 2024
Typical Chesterton. Full of interesting remarks, witticism and opinions, some annoying, some truly deep. His description of how the aristocrat is much more capable of mingling and understanding the working classes than the academic revolutionary is very illuminating. I find several parts worth re-reading, others i just skip. I have read it in both English and a Spanish translation dozens of times.
February 1, 2023
büyük hayal kırıklığı yaşayarak okudum. henüz yarıda kitap bırakma tekamülüne de erişemediğim için mecburen bitirdim.
kitabın konusu sandığımız ana olayı sadece birkaç sayfa okuyoruz. diğer olay ve karakterler de ayrı telden çalıyor. kim neyi, nerede, nasıl yaşadı ve bu nereye vardı anlayamıyoruz.
ayrıca çok fazla yazım hatası var. of yani of.
kitabın konusu sandığımız ana olayı sadece birkaç sayfa okuyoruz. diğer olay ve karakterler de ayrı telden çalıyor. kim neyi, nerede, nasıl yaşadı ve bu nereye vardı anlayamıyoruz.
ayrıca çok fazla yazım hatası var. of yani of.
May 27, 2020
No sé, un despropósito, imposible engancharme a él por más que lo he intentado, y conste que el único motivo por el que lo he intentado una y otra vez es porque se trata del último Chesterton.
July 31, 2020
1 yıl sonra gelen update : türkçe çevirisinden midir nedir bir türlü ısınamadım ve 2.deneyişimde de yarıda bıraktım bu kitabı, bir gün orijinal dilinde okumayı deneyeceğim (unutmazsam tabii)
November 9, 2020
With Chesterton, there is a wonderful mixture of humor and knowledge. The book was delightful.
September 21, 2025
yazar aslında bambaşka şeyler anlatmak istiyor ama roman yazmış
Displaying 1 - 30 of 34 reviews