Als Anna eenmaal besloten heeft weg te lopen, gaat het snel. Ze staat nog niet bij de snelweg of er stopt al een vrachtwagen, die ook nog eens helemaal naar Barcelona blijkt te gaan. 'Je hebt geluk,' zegt de dwergin met rode klompjes achter het stuur. Of Anna geluk heeft weet ze niet zeker, wel dat ze ernaar op zoek is. In Barcelona ontmoet Anna Barry. Barry is de koning van de straat, een zelfverkozen 'uitbijter'. Barry viert de nacht, staat boven de maatschappij, heeft zijn eigen wetten uitgevonden. Net zoals de muzikanten waar hij mee optrekt. Er is het rauwe leven van de straat, hitte, geen geld, stof. Er is ook de vrijheid van de havelozen. Wie niets heeft, hoeft niets te beschermen. In dit filmische boek transformeert een weglopertje tot dap- pere uitbijter. Tot iemand die niet alleen weet hoe ze verder moet, maar ook waar ze vandaan komt.
Mooie thematiek, een tof omslag en goed geschreven: Weg beloofde een boek te zijn waar ik helemaal weg van zou zijn. Maar het was niet helemaal wat ik ervan verwachtte. In positieve of negatieve zin? Je leest het in mijn recensie: http://bibliofem.nl/recensie-weg-jowi...
Conclusie: Hoe verder ik kwam in Weg, hoe meer ik het begon te waarderen. De schrijfstijl is even wennen: je begrijpt niet altijd alles, omdat je ook tussen de regels door moet lezen. Hoofdpersonage Anna maakt een mooie ontwikkeling door die wordt afgesloten met een bevredigend einde. Ik ben niet helemaal weg van dit boek: het is anders dan wat ik normaal lees, maar dat is ook wat het uniek maakt.
Oké. Hier had ik wat mooiers van verwacht. De hoofdstukken zijn best hak op de tak en ik volgde soms echt gewoon niet waarom dingen gebeurden of wat er gebeurde. Het einde was wel een mooi afgerond geheel. De personages kon je wel bij meeleven.
Wat een heerlijk wegloopverhaal is dit, zeg! De personages in dit boek gingen echt voor mij leven: Anna, die de naam van haar overleden vriend Robin aanneemt tijdens haar tocht; de snoepjesetende vrachtwagenchauffeuse Mammita; de verloren vader Barry… In één woord prachtig! In het boek komen ook uitspraken voor die ik zeer mooi vind. Voorbeelden daarvan zijn: “Medelijden is een vorm van mishandeling”, “Het leven geeft geen cadeautjes” en “Vrijheid is wel leuk, maar het gaat per definitie nergens naartoe”. Eigenlijk had ik wel meer dan 224 bladzijden over Anna’s avonturen willen lezen.
Dankzij Schrijversacademie kreeg ik dit bijzonder boek in handen. Het boek had al eerder mijn aandacht getrokken door de opvallende blauwe kaft met een abstracte vogel erop afgebeeld. Ook de korte tekst op de voorkant en de achterflaptekst deden mij vermoeden dat het om een apart intrigerend verhaal gaat.
“Anna was toch al een mindere naam. Anna was het reservekind.”
Het verhaal gaat over Anna. Zij besluit weg te lopen omdat ze zich compleet verloren voelt daar waar zij woont en ook nog eens te maken krijgt met een enorm verlies. Waardoor zij vlucht en vooral wegrent voor zichzelf wordt gaandeweg duidelijk.
“We maken het leven zelf. We verzinnen zelf onze fuik. We zwemmen er zelf in.”
De schrijfstijl vind ik ongelooflijk mooi. De beeldspraak, de volle zinnen met diepere betekenis, dit boek raakte mij. Het is een, naar mijn idee, licht filosofisch boek. Die mij ook enigszins deed denken aan de ‘Wereld van Sofie’. Het boek valt echter onder het YA genre. Waarschijnlijk omdat het om de jonge Anna gaat die een leerzame weg volgt. Een weg waarin zij veel avontuur tegemoet gaat en meemaakt. Maar ook vooral veel over zichzelf leert en haar verdriet een plek kan gaan geven.
“Sommige mensen drijven, sommige trekken steeds dezelfde baantjes. Anderen proberen over de rand te klimmen om die wereld te gaan onderzoeken.”
Ik raad het iedereen aan om het eens te lezen. Zeker omdat we allemaal weleens zoekende zijn, op de vlucht zouden willen slaan en even geen uitweg meer zien. Dit is een prachtig troostrijk boek voor zowel jong als oud.
Het was meteen al duidelijk toen ik dit boek zag: een gek boek. Die tekst op de voorkant 'Eén dode, 1500 km asfalt en een kauwtje voor de troost', maakte me meteen al geïnteresseerd. En wat een boek was dit! Gek en leuk, maar ook zielig en laat je denken over van alles.
Anna voelt zich niet meer thuis in huize Landvoorzand. Niet nadat haar beste vriend weg is. Haar enige familie, haar broer gaat ook weg, binnenkort. Dus besluit Anna dat ze ook weg gaat. Weg van 'huis', weg van alle problemen en weg van alle gevoelens. Ze rijd mee op een vrachtwagen naar Barcelona en leeft daar op straat. Ze sleept zichzelf door goede en slechte tijden. Anna groeit op tot iemand waarvan ze niet dacht dat ze dat kon worden.
Ik vond het een interessant boek, leuk om te lezen! Het zijn goede personages, allemaal verschillend, maar toch realistisch neergezet. Al zijn het wel aparte personages die ze ontmoet! Anna zelf vond ik goed neergezet, maar het voelde niet echt als een 14-jarige. Ik kreeg ook niet echt het gevoel van een Young Adult roman - geen knappe jongens (of misschien een beetje), geen driehoeksrelaties (wat wel weer goed was natuurlijk) en ook geen typische 'jongeren problemen'.
Anna ontdekt veel op haar reis, weg van huis, naar een onbekende plek. Het boek zit vol met citaten die het waard zijn om te onthouden. Levenlessen, mooie zinnen. Een voorbeeld:
“Weet je, sommige dingen gaan voor altijd stuk. Zelfs als je ze later probeert te maken. Zoals een glazen bol. Dan kun je de scherven wel lijmen, maar de wereld ziet er dan toch anders uit. De meeste mensen willen dat niet weten en houden stug vol dat alles te repareren is. Maar soms kan het niet. Dan kun je ook accepteren dat je je verlangen moet aanpassen. Dat je iets anders moet gaan najagen in je leven.”
Gaat Jowi Schmitz nog een YA-boek schrijven? Ik hoop het. En ik hoop niet dat we 6 jaar hoeven te wachten - zolang nam het schrijven van dit boek in belsag - want dit boek heeft alles: gek, leuk, verdrietig, inspirerend.
Dit verhaal gaat over de 14 jarige Anna, ze woont in Huize Landvoortzand , waar haar moeder de leiding heeft. Ze heeft een vriend, Robin, waar ze altijd mee naar de weg loopt .Ze maken plannen om weg te lopen. Weg, het onbekende in. Op het moment dat ze besluiten om dat echt te gaan doen, gebeurt er iets verschrikkelijks. Anna zet toch door. Ze lift mee met een vrouwelijke vrachtwagenchauffeur en komt in Barcelona terecht. Daar ontmoet ze Barry, de koning van de straat. Hij heeft zijn eigen wetten uitgevonden, net als de muzikanten waar hij mee optreedt. Hij leeft op straat, er is geen geld, geen bezittingen. Als je niks hebt, heb je ook niks te vrezen. Anna weet in het begin niet wat ze er mee aan moet maar langzaam maar zeker komt ze erachter waar ze naartoe moet en waar ze vandaan komt. Je maakt kennis met Anna, ze is voor haar 14 jaar redelijk zelfverzekerd maar aan de andere kant ook erg naief. Ze komt er mee weg dat ze ineens verdwenen is. Haar ouders reageren erg laconiek. Ondernemen zelf geen actie. Je leert haar kennen als een dapper doorzettertje, die nergens bang voor lijkt te zijn. Ze zet zicht zelf ook wel erg snel over de verschrikkelijke gebeurtenis heen, dat kan nooit goed zijn .Barry is een apart figuur, je kan je tot op zekere hoogte in hem inleven en je snapt hem ook . Mierda vind ik erg leuk, hij/zij is mijn favoriet. Het verhaal is geschreven vanuit de derde persoon, dat vind ik persoonlijk erg fijn. Het leest vlot, soms zitten er in het verhaal ineens flashbacks in, midden in een stuk waar je dat niet verwacht. Het staat er ook op dezelfde manier tussen, niet schuingedrukt ofzo. Dat maakt het wat verwarrend. Het zit vol met komische en humoristische stukken. De naam Mierda alleen al. Hilarisch. Het verhaal is filmisch geschreven, je beleeft het allemaal alsof je in een film zit. Het plot is redelijk voorspelbaar, maar toch vind ik het wel goed eind. Ik geef het boek 4 sterren
Aardig reisverhaal van een wegloopster. Anna leert in Barcelona meer over het leven en haar ouders dan ze thuis had gedaan. De wereld bestaat uit vrienden als je er voor openstaat en de diden worden een deel van je. Anna maakt makkelijk vrienden met mensen en dieren, een jonge kauw wordt haar metgezel. Waar ze is geweest, laat ze zand achter om haar aanwezigheid te bevestigen en omdat haar vriend Robin zo ook een beetje daar is; dat gebruik heeft ze van hem.
Ik vind het boek uiteindelijk beter dan ik dacht. Na hoofdstuk 2/3 wilde ik eigenlijk stoppen met lezen, omdat ik het akelig vond en niet goed begreep waar het heenging. Het duurde lang voor ik het echt wat vond. Mammita is mijn favoriete personage, haar zie ik helemaal voor me. De stijl van Schmitz is een aparte: je moet hem begrijpen om ervan te kunnen houden. Ik zou het boek aanraden aan tweedeklassers die houden van een complex verhaal over weglopen, reizen en rouw.
In het YA-genre een aardig boek dat grote thema's als vrijheid en de dood aansnijdt. Personages komen, gaan en zijn soms wat nietszeggend. Dieren hebben weer een opvallende rol. Stijl is m.i. niet al te bijzonder.
Ik vond het begin nogal stug en zelfs wat vergezocht, maar toen ik verder las, begon het verhaal me toch te boeien. Ik vond het einde wat onverwacht, of misschien hoopte ik hetzelfde als Anna.
Leuke personages en best wel whimsical, ik heb het grotendeels in 1 nacht gelezen terwijl ik naar Sufjan Stevens luisterde en het was wel peak experience
Hoe moet dat eigenlijk? Weglopen? En wat doe je als dat waar je op hoopt niet gebeurt? Een gevoelig verhaal over weglopen, jezelf redden en ontdekken hoe je wilt leven. De filosofische en soms diepzinnige vragen gaan verder dan de vragen in de meeste jeugdboeken, waardoor dit boek net weer even anders is. Het is meeslepend, waarbij de gevoelens van de hoofdpersoon goed overgebracht worden.
Oeps, ik kwam er net achter dat ik dit boek helemaal niet in goodreads had staan. Lees hier in ieder geval mijn recensie: https://livethebooklife.wordpress.com...