What do you think?
Rate this book
Αμανίτα Μουσκάρια
Φθινόπωρο του ΄43.
Μια διμοιρία Ελασιτών στο Πάικο της Μακεδονίας εξολοθρεύεται, όταν οι πεινασμένοι αντάρτες τρώνε παραισθησιογόνα μανιτάρια. Από την αλληλοσφαγή γλιτώνουν μόνο δύο. Εβδομήντα χρόνια μετά, ο Ηλίας, που κάνει ταξιδιωτικό ρεπορτάζ, πέφτει πάνω στον τελευταίο αντάρτη.
Μια on the road ιστορία για το Χρέος και τα Πάθη, για τις ουσίες και για τους ανθρώπους που μαθαίνουν, πάντα σκληρά, πως λαχτάρα σημαίνει επιθυμία, αλλά και τρόμος.
Μια διμοιρία Ελασιτών στο Πάικο της Μακεδονίας εξολοθρεύεται, όταν οι πεινασμένοι αντάρτες τρώνε παραισθησιογόνα μανιτάρια. Από την αλληλοσφαγή γλιτώνουν μόνο δύο. Εβδομήντα χρόνια μετά, ο Ηλίας, που κάνει ταξιδιωτικό ρεπορτάζ, πέφτει πάνω στον τελευταίο αντάρτη.
Μια on the road ιστορία για το Χρέος και τα Πάθη, για τις ουσίες και για τους ανθρώπους που μαθαίνουν, πάντα σκληρά, πως λαχτάρα σημαίνει επιθυμία, αλλά και τρόμος.
136 pages, Hardcover
First published January 1, 2007
10 people want to read
About the author
Παύλος Μεθενίτης
8 books8 followersΟ Παύλος Μεθενίτης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1962. Είναι δημοσιογράφος – έχει συνεργαστεί με περιοδικά, εφημερίδες, ραδιοφωνικούς και τηλεοπτικούς σταθμούς ως σχολιογράφος, ελεύθερος ρεπόρτερ, κινηματογραφικός συντάκτης, ερευνητής, σεναριογράφος και σταυρολεξοποιός.
Πριν αποφασίσει να βιοποριστεί ως γραφιάς, εργάστηκε σε ναυτιλιακό πρακτορείο, βιβλιοδετείο, σουβλατζίδικο, εκδοτικό οίκο, κατάστημα ενδυμάτων, συνεργείο καθαρισμού, εταιρεία κούριερ και τράπεζα. Μετά θυμήθηκε πως έγραφε καλές εκθέσεις στο Δημοτικό. Είναι παντρεμένος με την Ευάννα Βενάρδου κι έχει ένα γιο, ο οποίος τον διδάσκει πώς να είναι πατέρας.
Πριν αποφασίσει να βιοποριστεί ως γραφιάς, εργάστηκε σε ναυτιλιακό πρακτορείο, βιβλιοδετείο, σουβλατζίδικο, εκδοτικό οίκο, κατάστημα ενδυμάτων, συνεργείο καθαρισμού, εταιρεία κούριερ και τράπεζα. Μετά θυμήθηκε πως έγραφε καλές εκθέσεις στο Δημοτικό. Είναι παντρεμένος με την Ευάννα Βενάρδου κι έχει ένα γιο, ο οποίος τον διδάσκει πώς να είναι πατέρας.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 6 of 6 reviews
May 25, 2019
Γνωστότερο ως αμανίτης ο μυγοκτόνος ή απλά ζουρλομανίταρο, το amanita muscaria είναι ένα μανιτάρι (μαγικό) που συναντάται, κυρίως το φθινόπωρο, σε μεγάλα υψόμετρα, σε δάση από κωνοφόρα και πλατύφυλλα δέντρα. Έχει ψυχοδραστικές ιδιότητες και, υποστηρίζεται, ότι χρησιμοποιούταν ευρέως από τους σαμάνους της Σιβηρίας, ίσως κι από τους μύστες των Ελευσίνιων Μυστηρίων. Στην πιο κιτς εκδοχή του απαντάται σήμερα σε κήπους εξοχικών ως φωτιστικό (λευκή βάση και κόκκινο καπέλο με διάσπαρτες λευκές νιφάδες), ενώ, ας μην ξεχνάμε, ότι το συγκεκριμένο μανιτάρι έκανε την εμφάνισή του και στην Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων.
Στο ομότιτλο graphic novel των Θανάση Πέτρου (σχέδιο) και Παύλου Μεθενίτη (σενάριο), το amanita muscaria θα επηρεάσει καθοριστικά τις ζωές των ηρώων του. Ο Ντρούγκαρος, ογδοντάρης πανδοχέας στο όρος Πάικο της Κεντρικής Μακεδονίας, διηγείται στον δημοσιογράφο Ηλία Κυριαζή, μια συγκλονιστική ιστορία που συνέβη στο πρώτο αντάρτικο (Φθινόπωρο του ’43), όταν μια ολάκερη διμοιρία Ελασιτών αγωνιστών, στην οποία ανήκε και ο ίδιος, ξεκληρίστηκε, αφού πρώτα γευμάτισαν όλοι (πλην Ντρούγκαρου) τα τρελομανίταρα που βρήκαν στο δάσος.
Το παρελθόν ενίοτε στοιχειώνει. Κι ο μόνος τρόπος να ελευθερωθείς από τα δεσμά του είναι να το ξαναζήσεις, να αναμετρηθείς σήμερα με ό,τι απέφυγες να κάνεις χθες. Να πολεμήσεις τους φόβους σου και να φας τους καταραμένους τους αμανίτες («τα πούστικα»), ακολουθώντας τους συντρόφους σου, εξήντα δύο χρόνια μετά. Ή, βιώνοντας την εμπειρία, να αφηγηθείς τη δική σου παράξενη ιστορία, που - ποιος ξέρει;- η αφήγησή της μπορεί ν’ αποδειχθεί λυτρωτική.
Σπουδαίας δραματικής έντασης η εικονογράφηση του Θανάση Πέτρου στο δεύτερο μισό του βιβλίου, όπου η αλληλοσφαγή των ανταρτών δίνεται μέσα από εντυπωσιακά ολοσέλιδα καρέ, και εξαιρετικές οι υπόγειες αφηγηματικές συνδέσεις του σεναρίου (όχι πάντοτε ορατές κατά την πρώτη ανάγνωση). Όσο για τα αρνητικά; Ίσως, το μακροσκελές και λιγότερο ενδιαφέρον κομμάτι της ιστορίας που αναλώνεται στην καταγραφή της ζοφερής καθημερινότητας του ήρωα στην Αθήνα και στις σχέσεις του με τους γονείς και τη σύντροφό του.
Στο ομότιτλο graphic novel των Θανάση Πέτρου (σχέδιο) και Παύλου Μεθενίτη (σενάριο), το amanita muscaria θα επηρεάσει καθοριστικά τις ζωές των ηρώων του. Ο Ντρούγκαρος, ογδοντάρης πανδοχέας στο όρος Πάικο της Κεντρικής Μακεδονίας, διηγείται στον δημοσιογράφο Ηλία Κυριαζή, μια συγκλονιστική ιστορία που συνέβη στο πρώτο αντάρτικο (Φθινόπωρο του ’43), όταν μια ολάκερη διμοιρία Ελασιτών αγωνιστών, στην οποία ανήκε και ο ίδιος, ξεκληρίστηκε, αφού πρώτα γευμάτισαν όλοι (πλην Ντρούγκαρου) τα τρελομανίταρα που βρήκαν στο δάσος.
«Πού τους βρήκες τους ροδίτες; Πέντε χιλιόμετρα από ‘δω, κοντά σ’ ένα φαράγγι, μ’ ένα ποταμάκι στη μέση, ναι; Μόνο εκεί μεγαλώνουν τα πούστικα, κι αλίμονο σ’ εκείνον που θα λιμπιστεί… Εκεί έγιναν όλα, εκεί είναι ισκιωμένος ο τόπος…»
Το παρελθόν ενίοτε στοιχειώνει. Κι ο μόνος τρόπος να ελευθερωθείς από τα δεσμά του είναι να το ξαναζήσεις, να αναμετρηθείς σήμερα με ό,τι απέφυγες να κάνεις χθες. Να πολεμήσεις τους φόβους σου και να φας τους καταραμένους τους αμανίτες («τα πούστικα»), ακολουθώντας τους συντρόφους σου, εξήντα δύο χρόνια μετά. Ή, βιώνοντας την εμπειρία, να αφηγηθείς τη δική σου παράξενη ιστορία, που - ποιος ξέρει;- η αφήγησή της μπορεί ν’ αποδειχθεί λυτρωτική.
Σπουδαίας δραματικής έντασης η εικονογράφηση του Θανάση Πέτρου στο δεύτερο μισό του βιβλίου, όπου η αλληλοσφαγή των ανταρτών δίνεται μέσα από εντυπωσιακά ολοσέλιδα καρέ, και εξαιρετικές οι υπόγειες αφηγηματικές συνδέσεις του σεναρίου (όχι πάντοτε ορατές κατά την πρώτη ανάγνωση). Όσο για τα αρνητικά; Ίσως, το μακροσκελές και λιγότερο ενδιαφέρον κομμάτι της ιστορίας που αναλώνεται στην καταγραφή της ζοφερής καθημερινότητας του ήρωα στην Αθήνα και στις σχέσεις του με τους γονείς και τη σύντροφό του.
May 12, 2020
Μια βασική παράμετρος για να λειτουργήσει το graphic novel ως αυτόνομο λογοτεχνικό / εικαστικό είδος πιστεύω οτι είναι η αφηγηματική οικονομία του. Η ιδιαιτερότητα του μέσου δίνει εργαλεία αφήγησης που απουσιάζουν από τον αμιγώς γραπτό λόγο αλλά κρύβει και πολλές παγίδες. Μια από αυτές είναι και η - κατά τη γνώμη μου άχρηστη - οπτική φλυαρία. Αν και το υπόστρωμα της ιστορία είναι δυνατό (τo σενάριο διασκευάζει ένα μυθιστόρημα του Μεθενίτη) η μετεγγραφή του σε σκίτσα και λόγια μοιάζει αμήχανη και πρόχειρη. Σε πολλά σημεία τα καρέ δεν έχουν λόγο ύπαρξης ούτε σε αιχμαλωτίζουν με την σκηνοθεσία ή την εικαστική τους ομορφιά.
Βέβαια όλα αυτά είναι υποκειμενικά και σίγουρα η ιστορία αξίζει την προσοχή μας. Είναι ακριβώς γι'αυτό που ένιωσα κάπως απογοητευμένος από το αποτέλεσμα.
Βέβαια όλα αυτά είναι υποκειμενικά και σίγουρα η ιστορία αξίζει την προσοχή μας. Είναι ακριβώς γι'αυτό που ένιωσα κάπως απογοητευμένος από το αποτέλεσμα.
November 6, 2017
Διαβάστηκε και αυτό σήμερα παρέα με την πρωινή δροσιά. Πολύ γρήγορα θα προσέθετα, μιας και δεν είναι φορτωμένο με πολύ μπλα-μπλα. Ενδιαφέρον μέσες άκρες με εύστοχους παραλληλισμούς ανάμεσα στο τότε και το τώρα. Μ'άρεσε και ο τίτλος, μ'άρεσε και η έκδοση.
Το σχέδιο όμως :( Ειδικά στην αρχή το βρήκα κάκιστο και μετά μέτριο χωρίς να το συμπαθήσω πέρα από 5 εξαιρετικές σελίδες - την σκηνή του ντελιρίου των ανταρτών με τα ολοσέλιδα συνεχόμενα σκίτσα και το ανφας στον γερο-αντάρτη της σελίδας 64. Ε και με στεναχώρησε κάπως το ότι ήταν όπως ήταν το υπόλοιπο αφού ο Πέτρου έχει την ικανότητα να βγάλει τέτοιες ομορφιές.
Ως προς το σενάριο είναι μια ιστορία που συνδέει βιωματικά δύο Ελλάδες και δύο χαρακτήρες που έδωσαν/δίνουν ο καθένας τον δικό του πόλεμο (κάτι που κράτησα παραπάνω από το Τρελομανίταρα του τότε=η δυσλειτουργία του σήμερα) , όπως κράτησα για άλλη μια φορά από διαφορετική οπτική την ισοπέδωση του πολέμου στην προσωπικότητα και το πως απελευθερώνει τα ζωώδη ένστικτα, μιας και δεν νομίζω ότι υπάρχει κάποιος που δεν θεωρεί τα μανιτάρια ως το τσαφ που άνοιξε το κουτί της πανδώρας μέσα στον κάθε αντάρτη. Ναι, θα ήθελα λιγότερο από το προσωπικό δράμα του Ηλία και περισσότερο από του γερο-αντάρτη αλλά δεν με ξένισε και η αναλογία που είχε.
Αλλά αυτό το οποίο θα κρατήσω από το "Αμανιτα Μουσκαρια" ακόμα και αν ξεχάσω όλο το κόμικ σε μερικές βδομάδες, είναι ο χαρακτήρας του γερο-αντάρτη Ντρούγκαρου. Από τους πιο αυθεντικούς και ωμούς χαρακτήρες που έχω διαβάσει σε κόμικ, στιβαρός με δουλεμένο λόγο και υπόσταση. Έτσι γίνεται το σωστό character development γαμώτη, μπας και μάθουν μερικοί τι σημαίνει εξποσίσιο και αν πετυχαίνει στα εγχώρια προϊόντα. Μπράβο στον Μεθενίτη γι'αυτό τον φοβερό τύπο και ξαναμπράβο.
Το σχέδιο όμως :( Ειδικά στην αρχή το βρήκα κάκιστο και μετά μέτριο χωρίς να το συμπαθήσω πέρα από 5 εξαιρετικές σελίδες - την σκηνή του ντελιρίου των ανταρτών με τα ολοσέλιδα συνεχόμενα σκίτσα και το ανφας στον γερο-αντάρτη της σελίδας 64. Ε και με στεναχώρησε κάπως το ότι ήταν όπως ήταν το υπόλοιπο αφού ο Πέτρου έχει την ικανότητα να βγάλει τέτοιες ομορφιές.
Ως προς το σενάριο είναι μια ιστορία που συνδέει βιωματικά δύο Ελλάδες και δύο χαρακτήρες που έδωσαν/δίνουν ο καθένας τον δικό του πόλεμο (κάτι που κράτησα παραπάνω από το Τρελομανίταρα του τότε=η δυσλειτουργία του σήμερα) , όπως κράτησα για άλλη μια φορά από διαφορετική οπτική την ισοπέδωση του πολέμου στην προσωπικότητα και το πως απελευθερώνει τα ζωώδη ένστικτα, μιας και δεν νομίζω ότι υπάρχει κάποιος που δεν θεωρεί τα μανιτάρια ως το τσαφ που άνοιξε το κουτί της πανδώρας μέσα στον κάθε αντάρτη. Ναι, θα ήθελα λιγότερο από το προσωπικό δράμα του Ηλία και περισσότερο από του γερο-αντάρτη αλλά δεν με ξένισε και η αναλογία που είχε.
Αλλά αυτό το οποίο θα κρατήσω από το "Αμανιτα Μουσκαρια" ακόμα και αν ξεχάσω όλο το κόμικ σε μερικές βδομάδες, είναι ο χαρακτήρας του γερο-αντάρτη Ντρούγκαρου. Από τους πιο αυθεντικούς και ωμούς χαρακτήρες που έχω διαβάσει σε κόμικ, στιβαρός με δουλεμένο λόγο και υπόσταση. Έτσι γίνεται το σωστό character development γαμώτη, μπας και μάθουν μερικοί τι σημαίνει εξποσίσιο και αν πετυχαίνει στα εγχώρια προϊόντα. Μπράβο στον Μεθενίτη γι'αυτό τον φοβερό τύπο και ξαναμπράβο.
July 22, 2014
Η ιστορία έχει ως εξής: ο Ηλίας ζει δουλεύοντας για ένα περιοδικό στο οποίο γράφει ταξιδιωτικές εντυπώσεις για την Ελλάδα (όνειρό του να βγάλει ένα λεύκωμα με όλα τα λούμπεν και τρας ξενυχτάδικα της ελληνικής υπαίθρου αλλά και να δημοσιεύσει ένα μυθιστόρημα, μετά την παταγώδη πρώτη του απόπειρα συγγραφής). Ο αδερφός του Ηλία έχει πεθάνει από ναρκωτικά κι αυτό έχει στιγματίσει και την οικογένειά του και τον ίδιο. Ταυτόχρονα η σχέση του με την κοπέλα του πνέει τα λοίσθια. Και η τελευταία του αποστολή στο Πάικο αλλάζει τα πάντα. Γνωρίζει τον Ντρούγκαρο και τη φιλοσοφία ζωής του κι αλλάζει σαν άνθρωπος. Και τα μυστικά ξεκλειδώνονται πάνω από ένα πιάτο παραισθησιογόνα μανιτάρια. Σαν στόρι ειλικρινά ήταν πολύ ψυχεδελικό και δεν πιανόταν σοβαρά με αυτό που ήθελε να πει. Δεν κατάλαβα γιατί ασχοληθήκαμε με τα μανιτάρια και γιατί έπρεπε να διαβάσουμε για τις περιπέτειες μιας ομάδας ανταρτών στα βουνά που φάγανε αμανίτους, τρελαθήκανε, τους πιάσανε οι Γερμανοί και τους σφάξανε, πλην του Ντρούγκαρου που ήξερε για τα μανιτάρια αλλά δεν κατάφερε να τους μεταπείσει. Μου άρεσε όμως πάρα πολύ η γραφή του και χαίρομαι που δε με απογοήτευσε (το πρώτο του βιβλίο, Ο Άλλος, ήταν το πρώτο του και μου άρεσε απίστευτα). Συνταιριασμός επιθέτων και ουσιαστικών, μεταφορικές έννοιες στα λόγια, υποδόριο και σαρδόνιο χιούμορ που ακροπατά μεταξύ Λαζόπουλου και Ξανθούλη, γενικά ένα στυλ κι ένα ύφος που θα βρει πιστούς αναγνώστες. Κρίμα που στο συγκεκριμένο δε με κέρδισε η ιστορία και η πλοκή, αν και είχε δυνατά σημεία (το οικογενειακό τραπέζι, ο χωρισμός του ζεύγους, η απελπισία των ανταρτών στα βουνά για ένα πιάτο φαΐ και το μάταιο της αναμονής εφοδίων κλπ.).
August 7, 2020
[...]
Όταν διάβασα την υπόθεση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου «Αμανίτα Μουσκάρια», τράβηξε αμέσως την προσοχή μου αυτή η ιστορία για το παραισθησιογόνο μανιτάρι όπως την αφηγείται ο ήρωας -αφηγητής του βιβλίου, ένας σαραντάρης δημοσιογράφος που περιηγείται την Ελλάδα γράφοντας για ένα ταξιδιωτικό περιοδικό ενώ θα ήθελε να είναι συγγραφέας. Όμως το γλυκο μού χάλασε λίγο όταν διάβασα το βιογραφικό του Παύλου Μεθενίτη στο αυτί του εξωφύλλου: γεννημένος το ’62, δημοσιογράφος. «Έλεος» σκέφτηκα, «άλλο ένα βιβλίο με πρωταγωνιστή το άλτερ έγκο του συγγραφέα…» Το παράτησα και προχώρησα σε άλλα ράφια του βιβλιοπωλείου. Μετά από λίγο, ξαναγύρισα. Αμανίτα Μουσκάρια. «Η αιτία που ξεκλήρισε ολόκληρη διμοιρία ανταρτών το 1943 στη Μακεδονία» έγραφε σε ένα άλλο σημείο στο οπισθόφυλλο. Να πάρει! Η περιέργειά μου ήταν πάντα, ευτυχώς, μεγαλύτερη από την προκατάληψή μου. Το αγόρασα τελικά και… τι καλά που έκανα!
Το «Αμανίτα Μουσκάρια» ξεκινά μ’ ένα οικογενειακό επιμνημόσυνο γεύμα στο πατρικό του κεντρικού ήρωα, του δημοσιογράφου Ηλία Πανταζή. Γύρω από το τραπέζι ο στρατιωτικός πατέρας, η δασκάλα μάνα (και οι δύο συνταξιούχοι πια) και ο αποτυχημένος πρωτότοκος γιος τους, ο Ηλίας. Απόντας είναι ο μικρός γιος της οικογένειας, ο δεύτερος «σκάρτος» κατά την κρίση του πατέρα, ο Πέτρος, ο πρεζάκιας που πυροβολήθηκε ενώ έκλεβε την τσάντα μιας γυναίκας για τη δόση του.
Με φόντο λοιπόν ένα σπίτι που πενθεί το θάνατο του παιδιού του που ήταν βουτηγμένο στα ναρκωτικά, και με αυτόν τον τίτλο, θα περίμενε κανείς ότι το «Αμανίτα Μουσκά��ια» περιγράφει ψυχεδελικά ταξίδια και ονειρικές πτήσεις σε τεχνητούς παραδείσους. Όμως όχι. Η ιστορία του Ηλία, πρώην αναρχικού που απεχθάνεται οτιδήποτε εθνικοπατριωτικό και στα σαράντα του έχει ακόμα κοτσίδα και καβαλάει μηχανή, είναι δομημένη πάνω στους ρυθμούς της απαιτητικής του καθημερινότητας: δημοσιογραφεί για ένα ταξιδιωτικό περιοδικό ενώ θα ήθελε να είναι συγγραφέας, έχει μια μακρόχρονη σχέση με μία γυναίκα, την οποία επιμένει να κρατάει σε απόσταση, τον στοιχειώνει ο θάνατος του μικρού ναρκομανή αδερφού του, τον βασανίζει η απόρριψη του πρώτου του βιβλίου από πέντε εκδότες και νιώθει υπερβολικά κουρασμένος για να αποδείξει ή να παλέψει για οτιδήποτε θα τον εξιλέωνε στα μάτια του αυστηρού του πατέρα. Οι γονείς του, δύο άνθρωποι του καθήκοντος, ανήκουν σε μια άλλη γενιά.
[...]
Το βιβλίο είναι καλογραμμένο και με γλώσσα προσεγμένη και στρωτή. Είναι ευτύχημα που ο συγγραφέας, αν και χρόνια δημοσιογράφος, δεν υποκύπτει, όχι εμφανώς τουλάχιστον, στη διαφημιστική, πιασάρικη γλώσσα των (περισσότερων) εντύπων και των καιρών… Το «Αμανίτα Μουσκάρια» κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Καστανιώτη το 2007 και κατά τη γνώμη μου δεν έτυχε της προσοχής που του άξιζε από το αναγνωστικό κοινό. Φαίνεται όμως ότι θα έχει μία ακόμα ευκαιρία καθώς το βιβλίο κυκλοφόρησε πέρυσι σε μορφή graphic novel από τις εκδόσεις Γνώση, σε εικονογράφηση Θανάση Πέτρου. Αυτή η έκδοση ίσως λειτουργήσει ως έναυσμα προκειμένου οι αναγνώστες να ανακαλύψουν ένα ενδιαφέρον, σύγχρονο ελληνικό μυθιστόρημα.
[...]
Πιο αναλυτικό review σε μία παρουσίαση του βιβλίου που έκανα παλιότερα εδώ
https://www.kefalonitikanea.gr/2017/0...
Όταν διάβασα την υπόθεση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου «Αμανίτα Μουσκάρια», τράβηξε αμέσως την προσοχή μου αυτή η ιστορία για το παραισθησιογόνο μανιτάρι όπως την αφηγείται ο ήρωας -αφηγητής του βιβλίου, ένας σαραντάρης δημοσιογράφος που περιηγείται την Ελλάδα γράφοντας για ένα ταξιδιωτικό περιοδικό ενώ θα ήθελε να είναι συγγραφέας. Όμως το γλυκο μού χάλασε λίγο όταν διάβασα το βιογραφικό του Παύλου Μεθενίτη στο αυτί του εξωφύλλου: γεννημένος το ’62, δημοσιογράφος. «Έλεος» σκέφτηκα, «άλλο ένα βιβλίο με πρωταγωνιστή το άλτερ έγκο του συγγραφέα…» Το παράτησα και προχώρησα σε άλλα ράφια του βιβλιοπωλείου. Μετά από λίγο, ξαναγύρισα. Αμανίτα Μουσκάρια. «Η αιτία που ξεκλήρισε ολόκληρη διμοιρία ανταρτών το 1943 στη Μακεδονία» έγραφε σε ένα άλλο σημείο στο οπισθόφυλλο. Να πάρει! Η περιέργειά μου ήταν πάντα, ευτυχώς, μεγαλύτερη από την προκατάληψή μου. Το αγόρασα τελικά και… τι καλά που έκανα!
Το «Αμανίτα Μουσκάρια» ξεκινά μ’ ένα οικογενειακό επιμνημόσυνο γεύμα στο πατρικό του κεντρικού ήρωα, του δημοσιογράφου Ηλία Πανταζή. Γύρω από το τραπέζι ο στρατιωτικός πατέρας, η δασκάλα μάνα (και οι δύο συνταξιούχοι πια) και ο αποτυχημένος πρωτότοκος γιος τους, ο Ηλίας. Απόντας είναι ο μικρός γιος της οικογένειας, ο δεύτερος «σκάρτος» κατά την κρίση του πατέρα, ο Πέτρος, ο πρεζάκιας που πυροβολήθηκε ενώ έκλεβε την τσάντα μιας γυναίκας για τη δόση του.
Με φόντο λοιπόν ένα σπίτι που πενθεί το θάνατο του παιδιού του που ήταν βουτηγμένο στα ναρκωτικά, και με αυτόν τον τίτλο, θα περίμενε κανείς ότι το «Αμανίτα Μουσκά��ια» περιγράφει ψυχεδελικά ταξίδια και ονειρικές πτήσεις σε τεχνητούς παραδείσους. Όμως όχι. Η ιστορία του Ηλία, πρώην αναρχικού που απεχθάνεται οτιδήποτε εθνικοπατριωτικό και στα σαράντα του έχει ακόμα κοτσίδα και καβαλάει μηχανή, είναι δομημένη πάνω στους ρυθμούς της απαιτητικής του καθημερινότητας: δημοσιογραφεί για ένα ταξιδιωτικό περιοδικό ενώ θα ήθελε να είναι συγγραφέας, έχει μια μακρόχρονη σχέση με μία γυναίκα, την οποία επιμένει να κρατάει σε απόσταση, τον στοιχειώνει ο θάνατος του μικρού ναρκομανή αδερφού του, τον βασανίζει η απόρριψη του πρώτου του βιβλίου από πέντε εκδότες και νιώθει υπερβολικά κουρασμένος για να αποδείξει ή να παλέψει για οτιδήποτε θα τον εξιλέωνε στα μάτια του αυστηρού του πατέρα. Οι γονείς του, δύο άνθρωποι του καθήκοντος, ανήκουν σε μια άλλη γενιά.
[...]
Το βιβλίο είναι καλογραμμένο και με γλώσσα προσεγμένη και στρωτή. Είναι ευτύχημα που ο συγγραφέας, αν και χρόνια δημοσιογράφος, δεν υποκύπτει, όχι εμφανώς τουλάχιστον, στη διαφημιστική, πιασάρικη γλώσσα των (περισσότερων) εντύπων και των καιρών… Το «Αμανίτα Μουσκάρια» κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Καστανιώτη το 2007 και κατά τη γνώμη μου δεν έτυχε της προσοχής που του άξιζε από το αναγνωστικό κοινό. Φαίνεται όμως ότι θα έχει μία ακόμα ευκαιρία καθώς το βιβλίο κυκλοφόρησε πέρυσι σε μορφή graphic novel από τις εκδόσεις Γνώση, σε εικονογράφηση Θανάση Πέτρου. Αυτή η έκδοση ίσως λειτουργήσει ως έναυσμα προκειμένου οι αναγνώστες να ανακαλύψουν ένα ενδιαφέρον, σύγχρονο ελληνικό μυθιστόρημα.
[...]
Πιο αναλυτικό review σε μία παρουσίαση του βιβλίου που έκανα παλιότερα εδώ
https://www.kefalonitikanea.gr/2017/0...
October 28, 2017
Πολυαναμενόμενη αλλά από τις μέτριες δουλειές του Θανάση Πέτρου. Πρόκειται για μεταφορά του ομώνυμου βιβλίου, με αποτέλεσμα ένα υπέρογκο graphic novel που κάλλιστα θα μπορούσε να είχε το μισό μέγεθος και καλύτερο αντίκτυπο. Το μεγαλύτερο μείον της ιστορίας είναι ο αντιπαθητικός πρωταγωνιστής του παρόντος και οι υπερβολικές σελίδες που αναλώνονται, καταλήγοντας σε μία ανεπιθύμητη μακροσκελή εισαγωγή στην ίδια την ιστορία, που είναι πολύ ενδιαφέρουσα, με αξιοπρόσεκτους χαρακτήρες.
Αξίζει να το διαβάσετε, απλά κάντε υπομονή στην εισαγωγή.
Η πλήρης κριτική μου στο comicdom:
http://www.comicdom.gr/2017/01/18/%ce...
Αξίζει να το διαβάσετε, απλά κάντε υπομονή στην εισαγωγή.
Η πλήρης κριτική μου στο comicdom:
http://www.comicdom.gr/2017/01/18/%ce...
Displaying 1 - 6 of 6 reviews