Ω Λισαβόνα, σπίτι μου!

by Fernando Pessoa, Μαρία Παπαδήμα (Translator)

Τίποτε από αυτά δεν μ' ενδιαφέρει, τίποτε από αυτά δεν επιθυμώ. Αλλά αγαπώ τον Ταγό γιατί υπάρχει μια μεγάλη πολιτεία στην όχθη του. Μου αρέσει ο ουρανός γιατί τον βλέπω από τον τέταρτο όροφο ενός δρόμου της Μπάισα. Ούτε η εξοχή ούτε η φύση μπορούν να μου δώσουν κάτι ισάξιο της ιδιότυπης μεγαλοπρέπειας αυτής της γαλήνιας πόλης, στο φως του φεγγαριού, ιδωμένης από την Γκράσα ή τον Σάο Πέδρο ντε Αλκάνταρα. Δεν υπάρχουν για μένα λουλούδια σαν την απέραντη πολυχρωμία της Λισαβόνας κάτω από τον ήλιο.
Μπερνάντο Σοάρες

Η σχέση του Πεσσόα με τη Λισαβόνα αποτυπώνεται μοναδικά στο έργο του ποιητή και των ετερωνύμων του. Ο Πεσσόα, ακούραστος και ευαίσθητος παρατηρητής, παρακολουθεί το αστικό τοπίο, τη ζωή της πόλης, τη ζωή των ανθρώπων, όλες τις εποχές, όλες τις ώρες της μέρας, σε μια διαρκή ώσμωση βλέμματος και σκέψης. Η πόλη της Λισαβόνας γίνεται ποίημα, αφήγημα, ιστορία, ανεξάντλητο "μπαούλο" των ανθρώπινων πεπρωμένων περασμένων και μελλούμενων.

Τα κείμενα που απαρτίζουν αυτό το βιβλίο προέρχονται από τα "Ποιήματα των ετερωνύμων" Αλμπέρτο Καέιρο και 'Αλβαρο ντε Κάμπος, "Το Βιβλίο της Ανησυχίας" του Μπερνάρντο Σοάρες, την αλληλογραφία του Φερνάντο Πεσσόα με την αγαπημένη του Οφέλια και τις προσωπικές σημειώσεις του ποιητή.

ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Φερνάντο Πεσσόα, ο χωρικός της Λισαβόνας
Οργάνωση της παρούσας έκδοσης
Λισαβόνα και περίχωρα (Κασκάις, Εστορίλ, Σίντρα)
Τάγος
Μπάισα
Ρούα ντος Ντοραδόρες
Διαδρομές
Διαβάτης της πόλης, διαβάτης της ζωής
ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ
Από την πρώτη ως την τελευταία του κατοικία
Διευθύνσεις όπου εργάστηκε για λογαριασμό του και για λογαριασμό τρίτων
Μέρη όπου σύχναζε (καφενεία, εστιατόρια κ.ά.)
Πηγές
ΧΑΡΤΕΣ

168 pages, Paperback

First published November 1, 2016

About the author

Fernando António Nogueira Pessoa was a poet and writer.

It is sometimes said that the four greatest Portuguese poets of modern times are Fernando Pessoa. The statement is possible since Pessoa, whose name means ‘person’ in Portuguese, had three alter egos who wrote in styles completely different from his own. In fact Pessoa wrote under dozens of names, but Alberto Caeiro, Ricardo Reis and Álvaro de Campos were – their creator claimed – full-fledged individuals who wrote things that he himself would never or could never write. He dubbed them ‘heteronyms’ rather than pseudonyms, since they were not false names but “other names”, belonging to distinct literary personalities. Not only were their styles different; they thought differently, they had different religious and political views, different aesthetic sensibilities, different social temperaments. And each produced a large body of poetry. Álvaro de Campos and Ricardo Reis also signed dozens of pages of prose.

The critic Harold Bloom referred to him in the book The Western Canon as the most representative poet of the twentieth century, along with Pablo Neruda.

Reviews

[teo · Rating 4 out of 5]

Μακάρι να αγαπούσα μια πόλη με τον ίδιο τρόπο.