'Soap' van Paul Mennes is geen gemakkelijke roman, maar wel eentje die me lang bijbleef. Vanaf het begin voel je de scherpe rand van verveling, existentialisme en maatschappelijke wanhoop. Mennes schotelt je personages voor die worstelen met identiteit, eenzaamheid & het vacuüm van moderne cultuur - stuk voor stuk gevangen in een wereld waarin alles lijkt op herhaling, en waarin betekenis voortdurend wegslijpt.
Wat ik vooral waardeer aan dit boek: - De sfeer: somber, cynisch, onafwendbaar. Je voelt de zwaarte in elk hoofdstuk, alsof elke pagina iets zwaarders met zich meebrengt. - De vertelstructuur: fragmentarisch, soms wisselend perspectief. Dat draagt bij aan de chaos die de personages zelf ervaren én versterkt het gevoel van 'niet weten waar je bent'. - De karakters: David, Raoul (Graziella), Arkas, en de schaduwwereld rondom Zork - ze zijn niet altijd sympathiek, maar wel écht. Hun tekortkomingen maken hen juist menselijk. - Thematiek: vervuiling - niet enkel in lichamelijke zin, maar in relaties, identiteit, symboliek. De dubbelzinnigheid tussen verlangen en walging, intimiteit en afstand - Mennes draait ermee. - Taalgebruik: hard, direct, geen franjes. Maar een zin die blijft hangen, scherpe beelden, oncomfortabele confrontaties.
Als ik één zwakte zou moeten noemen: soms was het te intens, te pushend - momenten waarop het gewicht van het nihilisme even overweldigde. Maar misschien is dát precies de bedoeling: je onderdompelen in iets wat snijdt.
Toch verdient 'Soap' 5 sterren van mij, omdat het me liet denken én voelen op manieren waar ik niet op gerekend had. Het is geen prettige leeservaring in de klassieke zin, maar wel een literaire wake-up call.
Een koortsdroom van een boek en werkelijk heel passend voor de hete middag waarop ik het las terwijl ik door allergieën en slaapgebrek geteisterd werd. Soap hangt met niet veel meer dan kauwgom aan elkaar, maar de losse stukjes houden je wakker en geïnteresseerd. Ergens hier ligt een zinnige opmerking over media en aandachtsspanne maar net zoals Paul Mennes kom ik er niet helemaal op. De consumptiekritiek is soms erg treffend, bijvoorbeeld in de vorm van eindeloze merknaam-opsommingen voor chips of ontbijtgranen of het pesterig zappen van televisieprogrammas om de gezinsvrede te verstoren, maar soms overschreid het net de grens van zeikerigheid. De aids-barbie en het opdienen van levende aapjes in een restaurant sloegen wat mij betreft de plank net mis. Toch een erg pakkend boek waarin walging, wanhoop, geilheid en verveling mooi in balans waren. Het is een kort boek wat door een ruime opmaak een stuk substantiëler valt, waardoor de lezer beloond word met de voldoening van het afronden van een heel boek zonder de investering van al te veel tijd of energie. Daar valt ongetwijfeld ook een of andere maatschappijkritiek op te geven.
Shockerend, spannend, nieuw, fris. Vol samples en verwijzingen maar toch eigen. Ja ik was onder de indruk. Van een door merg en been gaande rauwheid, krassen achterlatend die nog even blijven bloeden.