پری‌خوانی

by قاسم هاشمی‌نژاد

‫پری‌خوانی عنوان مجموعه شعری‌ است که تنها یک بار و آن هم به هزینه‌ خود شاعر در بهمن‌ماه ۱۳۵۸ منتشر شده. قاسم هاشمی‌نژاد در یادداشت ابتدای کتابش چنین می‌نویسد: "این دفتر گزیده‌‌ای‌است از شعرهایی که اغلب آنها طی یکی/دو سال گذشته نوشته شده‌اند؛ شعرهایی با نیت فروتنانه و حاصل اعتقاد به ارزش‌های ساده و قدیم دل. شعرهای با هدف دامن گشوده‌تر و به قصد نوعی بازنویسی تاریخ قوم از طریق چهره‌ها و یادگار‌ها برای دفتری دیگر و دورانی فرزانه‌تر باقی می‌مانند."

Genres: Poetry

96 pages, Paperback

First published February 1, 1980

About the author

قاسم هاشمی‌نژاد (متولد ۱۳۱۹) نویسنده، مصحح و مترجم ایرانی است. مشهور‌ترین اثر وی فیل در تاریکی از مهم‌ترین آثار در ژانر پلیسی ایرانی محسوب می‌شود.

آثار

داستانی

فیل در تاریکی، کتاب زمان، ۱۳۵۸
تک‌چهره در دو قاب، ، ۱۳۵۹
راه و بی‌راه: فیلم‌نامه، (کارگردان: سیامک شایقی)، ۱۳۷۱
خیرالنساء (۱۲۷۰-۱۳۶۷): یک سرگذشت، کتاب ایران، ۱۳۷۲
عشق‌نامۀ ملیک مطران: یک فیلم‌نامه، مرکز، ۱۳۷۷

کودکان

توی زیبایی راه می‌روم: ۲۶ شعر از بر و بچه‌های چی مایو، مرکز (کتاب مریم)، ۱۳۷۰
قصهٔ اسد و جمعه، مرکز (کتاب مریم)، ۱۳۷۰

شعر

گواهی عاشقی اگر بپذیرند، کتاب ایران، ۱۳۷۳
پری خوانی ، ۱۳۵۸

تصحیح و نقد

سفرنامه‌ی ناصرخسرو قبادیانی مروزی، ناصرخسرو قبادیانی، زوار، ۱۳۶۹
در ورق صوفیان: سه مقاله در حوزهٔ عرفان، ساحت، ۱۳۸۴
قصه‌های عرفانی: تعریف، تبیین، طبقه‌بندی، پژوهشگاه فرهنگ هنر و ارتباطات، ۱۳۸۸
حکایت‌های عرفانی: ۲۰۱ گزیدۀ روایی از دفتر معرفت‌پیشگان، حقیقت، ۱۳۸۹

ترجمه

کارنامۀ اردشیر بابکان: از متن پهلوی، -، مرکز، ۱۳۶۹
مولودی: نمایش منظوم، تی. اس. الیوت، مرکز، ۱۳۷۷
بشنو، آدمک، ویلهلم رایش، کتاب ایران، ۱۳۸۰
خواب گران، ریموند چندلر، کتاب ایران، ۱۳۸۱
من منم: کتابی دربارۀ خودکاوی، راتان لعل، ، ۱۳۸۲
آوادوگیتا: سرود رستگاری: کهن‌ترین متن وحدت وجود، داتاتریا، ثالث، ۱۳۸۳
کتاب ایوب: منظومۀ آلام ایوب و محنت‌های او در عهد عتیق و مقایسۀ تطبیقی با پنج متن کهن فارسی، هرمس، 1386

Reviews

[Farnaz · Rating 4 out of 5]

دل پرتابی دارم

ازین مناجات بلند که
مدفن بهاری من‌ست ای عشق

قُوت لبانم بود
لحن کلاله‌ی بازوش
مگر مذاق مرا شور بدارد حالا
ساتن علفی

دل دیگر بجویم
بُن هر دریا
نشان من
شاید این مرگ بهمنی این چراغ
شاید این صبحانه این ناخن

جز نام تو
زمین را که تر خواهد کرد ای عشق

باران من بودی
باران من باش
____________________________________________________________
سخن می میرد
دمی که بر زیان آید
____________________________________________________________
1
لنگرکشان
بر بیجاده‌ی مزین به خاکستر

بوسه بوسه طلبد
از خمِ نگین تو
دریانورد سودایی
(بوی سرشب میزاید شاعر
اکلیل بازوش)

2
چون انار بسته
از راز خود
پُری

نصیبم کاش
حبه‌ی آخرین باد
مگر بوسه بوسه چیند
بهشت از لبانم

3
تا
آن
روز
کفن من
بادبان من
____________________________________________________________
مثل بهار کوچکی که
به خلخال می‌نشیند
بالزنان
از تبِ یشم

تا چنبر عشق بسته می‌ماند
مرا به لا لا می‌داری
بر شانه‌ی علف
و روی تو
با درچه‌ی شهریوری من
و این اقلیم طلا
وزان بر نسیمی دوجانبه
گفتی به پشت درآیی اگر
همه‌ی چشم تو
همه‌ی آسمان
اما نمی‍دانی
غنیمت من
زیر پروانه‌ای که
ندارد تاب
آه
____________________________________________________________
تا تکلم تو
بوسه‌گاه من

وقتی دلی داشتیم اینجا
با دعوی برائت و هجاهای سالم پیراهن
آماده‌ی شب تو
زمزمه و سادگی

چون پنجه بر پیشانی سفر دادی
مرا به سینه می‌سپاری
مرا به سینه می‌سپاری
تا زخم محرابیم شفا نام گیرد و
مثل دو سابقه‌ی سل
آبی
از رنگ خانگی باران

اما نمی‌شنوی من را
در دور دور قطبی من که
میبارد
تا آوازِ پَر
نسیمِ پشتِ بازوت
____________________________________________________________
اندوه شانه‌ات
پشته‌های خطمی
به لا لا می‌بَرد
____________________________________________________________
دیگر به گرد عشق
نمی‌رسد
بوسه‌هات

به سرزمینی بی‌خدا
کشانده من
کوچیده در
تلاقی نفَس و
غش
____________________________________________________________
بگذار گیسوان مرجانیت را بیاموزم
درین ساعت منقلب که
کارتَنَک‌ها به بغ میرسند
از حدیث شبنم

به بوی کدامین جزیره میوزد
خواب شبپره‌ها که
گلوبند تو
درنگ می‌کند در آب

پنهان از این مصلحت سفید
کلام دیگری میزاید
پس هماوا شوَم
با کندرهای شُوم

روی گلوگاه تو
رمزی خنیایی مهتاب جاده‌هاست

سالار سبزه‌ها
آزادم نهاده که
تکخال تازه بجویم
پای سوسن هرگزی

من همانم من که دهان
من را بازمیدارد
امان بوسه‌ها
امشب
____________________________________________________________
بی‌قطبنما
پی کدام طره می‌خوانیم
به گلگشت تجیر و
آب

(دیری
دلم به درگاه تو
لیلیِ پرده)

زخم عَشقه برنتابم دیگر
کز خوناب و تنگه
ولوله دارد مدام
با روی تو
با روی تو
ساعتم

(وای که به جان می‌زند
خرمن
ماه)
____________________________________________________________
مثل جوانی پروانه
مغرورِ لای لایِ مرگ در دامن
پرندگی تو را آب روان خواهد برد
مثل هزار انگشت نی‌لبکب که
پابرهنه دوَد

در محراب
بجاست
نثار پهلوی تو کند دلی
آدم

مثل هزار جانماز شوریده که
سینه به سینه بوی خطبه و قرنفل میآموزند مگر
هوا را به وردِ شبانِ غار آغشته سازند و از آن میان من را و تنها من را به ندبه‌ی گیاهی عشق مومن دارند تا نوزادان برهنه‌ام شبی لب از الهام و نقره فرو گیرند و در تبسم مواجشان طرقه‌وار پیِ شاهدانه‌هایِ جمیلِ خواب سفر کنند دل دل کنان از نوازش‌های مهتابی مادرانه‌ی تو
وزیده می‌شوی از
این
قوس
مثل لب قصیده‌ی لاله
در چکه
بجاست
نم جنینی شعر نظر کند
در حواشی
بازوت
____________________________________________________________
چار گلوله‌ی بوسیدنی
بیداد زخم خاطره‌ی من
از خلوت

اردیبهشت
در حبت پهلوهامان
تیمم و گل می‌کاشت
دلم به خواب
نقبهای پا به گریز می‌زد
بازوم به تکیه‌ی آواز
پَر می‌گرفتی از کلاله و نفس
با تبسم‌های نجوایی
پَر
به رنگ پَر

به راه مه
تراکم گیسوی ترا
خاطره بود که بوسیدنی می‌شد
به بازگشت

دانستنی
هر دو دانستیم
این دهان تو بود
تا گریه میشد
تا بوزد بر من
____________________________________________________________
حقیقی‌تر از دیدن
گیسوی عطر تو که ذهن زنانه دارد
ستاره‌های مرا جدا جدا
ستم می‌داد
با هر پرنده که در تبسم تو
پهنای لفط عشق را میشد

به هر کجا
به هر دیار
من از دای تنفس مردن در مه
دانستم راز تکلم تو را
حتی پنهان نمی‌توانم داشت
از سنگ
____________________________________________________________
شبانه‌ی روشن
شبانه‌ی بادی
شبجامه‌ی بلند تو
بافته
از برگها نجواها
____________________________________________________________
بازوی تو
کمانه‌ی
خوابم
گهواره‌ی کودکیم
روان
بر
آب
____________________________________________________________
ماه تنفس شده که با شکنجه‌ی باران
جعد خاطرات دریایی می‌افشاند و
از باز یافت بذل و لذت و اندوه

بیگانه مانده به مادرانه‌ی شب
____________________________________________________________
دیدار خدا بوی کودکی سرانگشت
____________________________________________________________
از نام کیست که گیسوت
الهام می‌گیرد
اشرفی و شیهه‌ی شبدیز
یا حسرت
____________________________________________________________
کو سپیدارهای چشمنداز دلم
که میدوخت زمین ما را به آسمان
دستهام کوریش را درنمی‌یابد

کدام روشنی مگر وانهاده دستهام
____________________________________________________________
لبانی پر از سانحه داشتی و
بغض فاحشگی
____________________________________________________________
کجا خواب می کنی تا من جبین لابه بگسترانم
____________________________________________________________من را یارای لمس تو نیست
پس من را مثل پنجه بسته ام
____________________________________________________________
و هیچ دستی هیچ دستی در این شامگاه
چنین باران باریکی نداشت
____________________________________________________________
میان سراست آفتابی خودکشی من
آماسیده از لغوه و گیرایی آه
اینجا و هرچیزی قدمت را واقعی می‌کند
تا ساکت همیشه چشم‌هایت نشود از دست
____________________________________________________________
نه بخند بخند
ما زنده می گذریم از غروب
____________________________________________________________ای که در ابرها قد می‌کشی
تا برازنده‌ی مرگ ما باشی
بس که پاکیزه برهنه‌ای
____________________________________________________________
سیب گاز رده‌ای گرداگرد تهیگاهش
به تیرگی میگراید تا لعاب جاذبه‌ی خود شود
ماه دالبری پیله‌ی منفجر آفتابسوختگی
زیر این لعاب زخم خیسیده‌ی آسمان‌ست از جزر و مد

مثل هزیمت آزادی پشت انیابهای زخم
که مشتاق شنیدنست اما در سیاهه‌ی حرامیها واریز می شود
ما نیز دل به جهان داده بودیم ای زمین ساغری
که حال به حیا می چرخانی سوزنت را به دل ارغوان

تا بی‌هوا قدم بر گُرده‌ی ما گذاری و
مرگ را فراخوانی به شبستان خفته‌ای که عاقبت
تسلیم می‌شود به خار خار باران
به مسافرخانه‌های عامه‌پسند

با ملافه‌های بسترهاشان ابدی چون تاریخ
به دفترهای چشم به راه مشق شبانه
به زمین های بایر از خیالات توپزنانِ عرقریز
به گورستان‌های قتل‌عام‌های منکر

چنان بطری انباشته که در حلق خود قل زند
دریا نیز سرانجام از سادگی می‌گراید و خطوط مجرد
تا حقیقت را از منظر شاعران قایم کند
مثل پیسه‌ای که در ذهن حرامیهاست با هفت دنباله‌ی خالکوب

و از آن همه‌ی رویاها آغاز می‌شود و تمام

کدام چرمینگی حفاط ما خواهد بود از تابندگی ابر
شاید جایی لبانی دوخته به قامت باران گوش به تنهایی من دارد

پس این چشم‌ها و این چشم‌ها و این چشم‌ها را چه کنم
حال که اله‌ها از غریزه‌ی وزیدن مانده‌اند
در آینه‌ها مرگ و کلام همدمانه‌ی تو نیاز ما میشود
سکوت ما بسی خوفناکتر از پیاده‌روهاست

این حجب خونین ما که هرگز مخل کبوتر نبود
مرگ شهریوری ما بیرقی براق
با پولکهای آن شاهماهی گمراه که گله‌اش را بلعید
تا بکپد تنها کنار بیوگی عصرانه‌اش
____________________________________________________________
فراموشی سفینه‌ای که گهگاه به خواب‌های مشترکمان گذر دارد بر آستانه درنگ شبانه می‌کند با بارنهای آبی و پیغامهای تافته در خلا بازوش و به خزش کرمانه‌اش منعکس در نجوای پَرچ شده بر عدسی سکوت جویای تسلای دریایی بی‌رهاست که غوته‌زنان میان خلوت خنکاش ته‌نشین می‌شود
____________________________________________________________
ای خاک رازپوش در پرده بگو که ما چگونه باران شدیم و باران شدیم
____________________________________________________________
آه/
دندان شیری من که اینجا دل مصرفش را نداشتم و ناز مخمل خنک تو آنجا/
ما منقلب می‌گذریم ما خالی اما مثل پیش‌سینه‌ی باد که آفتابش مدام جلای پروانگی میدهد ما ساده‌ایم و مثل همین نقش آویخته از سقف یا مثل سایه‌ی کسی دیگر که به خوابهای دریایی‌مان نمای از پهلو میدهد چشم به راه زمان واقعی‌مان تا رخ بر رخ ما فشارد لب بر لب/
شاید ما خود زمان خودیم و خود نمی‌دانیم/
____________________________________________________________
تا به یادم بیاورد هر بار
که راز برهنگیت را در سینه پوشیده داری
اندوده به یسر و بدرود
____________________________________________________________
تو میدانستی که حال نفس تو
بوی ازل به کلام لال میزد

مثل قدیمِ بوسه‌هات
از ودیعه از حافظ لب به لب بودی
زیر بهمن بالای بی گلوی تو اصابت ماه
____________________________________________________________
به آموختن خوابی که با تنم قافیه‌ی پنهان دارد
بیداریَم را کوتاه کنم
بودنم را گوش تا گوش می‌شنوم
چون انزوایی که به صافی می‌نشیند

بیداریَم را کوتاه کنم به خوابی که پروام نیست
طلسمی لرزان پیِ جواب است زیر خاک
چه خوش می‌آرایی بساط مرا
ای ماکوی سر به راه

از کیست که گاه میکاهی
از کیست که گاه می افزایی
خداحافظ سوالهای کوچک
تو همان آینه‌ی تبنمایی

گوشخز به دالان اندیشناک باد است
باران دوشینه را چه به سر آمد
بیداریم را کوتاه کنم
مگر عشق برهاند ما را

آخرین ستاره چینان از راه میرسند
دریای همسفر فره‌ش را به ما داد
به آموختن خوابی که بیدار بایدم آموخت
بیداریم را کوتاه کنم
____________________________________________________________
و این آرامبخشهای موسم بی‌یقین
____________________________________________________________
من نیز مرتعش خاکم
جان زجاجی من از خش
تلقین لبهات یا
خونت که میگشایی بر دل ای چتر معطر
____________________________________________________________
سرزده از لثه‌ی خطرات
عشقی‌ست دورگاه و به عشق من
پیله‌اش را می‌گزد با دو چشم نم
من نیز مرتعش خاکم
____________________________________________________________
دهانم نو پر از بوی عیدم
____________________________________________________________
مرگهای بندری ما خندان میرسند و ما را میمیرانند
____________________________________________________________
گلوت شوق پرنده را به ستاره سوخت
دلم نرگس متوقف و مقدمش هنوز
لنگرِ پایابِ هجاهایِ بومیِ عشق
____________________________________________________________
خواب پرنده‌ای که از سرم پرید دیر یا زود
اکنون برابر ماست بی اعتنا به طبیعت احساساتی
پشت لبم دان دان از عرق بهاری
و گوش خوابانده به رویای حنجره اش
پاکیزه تر حتی از دقایق دریایی ما

بالای بلند پرمیکشد تا شادیهام را بنوشد
پرنده‌ای که پروای مرا داشت و تسلیم چاره هاش بود
دست هام صدفِ سه تار و پُر هایهای
وزنم آماده چون ابتدای وزیدن زمین
آن بالا دوری از تموج ابریشمی می زد
بر سایه ی تبسمم پهن می شوم پا میشوم
جسم پراکنده ام را صدا می زنم گردونه ی رنجم را
بر همین داو پاییزی به باد رفت دلم
چارقم را بخیسان به دمدما که
مرا کاری در پیش است این روزها

من میروم مثل کری که ناقوس خونش را می شناسد
مرگ و ورودی آماده ی ضیافت است
ای گور گریزا به اسم کوچکم بخوان دیگر
چیزی دردناکتر از اکنون بر ما نخواهد گذشت
پختگی مگر بوی شهریوری بود که با کفنم پیچید

پوستی دارم سفید سفید از هُرم شبانه
گسترده بر پهنه‌ی استخوانی و درد
ای کمی مردن مگر ظرف کلام تو شوم
ای خراج شب مگر در تو واحه واحه وزم
چه زیبا حجاری شده ای بر شستی منور باد

مگر برگردم توبه کنم باز درخت شوم
مثل زمان ماه نشینیَم به خیال نگنجیدنی
قطره قطره خونم را نثار آبی ها می کردم
تا یکسره آبی شدم و دریایی شخمزده
مرده ی مباحثه ی زنبورهای ولنگار

من ترا میشناسم وزیدن بر نیزار
حافظا لحن خاکشده ات را به من ببخش
تا در این هنگامه ی جنون و خون به نام دیگری
اورا بجویم به نام دیگری او را بمیرم

خانمها آقایان! این هم دوران پرندگی من
لاشه ای بر قناره ی بلند من و آراسته
با خوشه های ترخون و دسته گلهای جور
پس نام کوچکم را سرکشم و به فکر باشم
کی پرنده ی طاغی مرا آب می دهد

شاید گم شده باشم ولی نه این چارُقم
خیسیده در زنانگی ماه و پُر غزل ماه
کجاست صورتی که معماش را نهفته به دریا
قاپی ست نشسته اسب و غمگین مثل اسب
ترا من از بازوی ظلمت میشناسم
____________________________________________________________
و گریه ات اقلیم حافظه را ابری کرد
____________________________________________________________
تا مرگنای بی گلوی تو
____________________________________________________________
از سایه ای به سایه ای کمانه می کردی
به کوه می خوردی
برمیگشتی
و مادر نشسته بر آستانه ی ماه و مور مور خَرَند
روح رمنده‌ی تو را می جست
____________________________________________________________
کجاست مرگ کجاست مرگ
تا ترس ابتدایی پرندگی تو را وزن کند
____________________________________________________________
آه
چقدر درد می کند و با این همه
صبوری ها می کند
این دل مو برداشته ام
____________________________________________________________
اَبشالوم (پدر سلامت( پسر یگانه ی داوود بود. بس رعنا بود و زلفان بلند خوشنما داشت. بر پدر شورید و هزیمت یافت و آن گیسوان که باعث فخر و رعنایی و زینت جمال او بود سبب قتل او شد. حین فرار در جنگل موهای بلندش به درختی پیچید. دشمن در رسید و هلاکش کرد

[Abas Azimi · Rating 4 out of 5]

بر این سفینه که مرده‌های حرّاف میبرد
من بیرون زمان آه میکشم

[Miss Ravi · Rating 3 out of 5]

‌
به آموختن خوابی که با تنم قافیه‌ی پنهان دارد
بیداریم را کوتاه کنم
بودنم را گوش تا گوش می‌شنوم
چون انزویی که به صافی نشیند

بیداریم را کوتاه کنم به خوابی که پروام نیست
طلسمی لرزان پی جواب است زیر خاک
چه خوش می‌آرایی بساط مرا
ای ماکوی سر به راه

از کی‌ست که گاه می‌کاهی
از کی‌ست گاه که می‌افزایی
خداحافظ سؤال‌های کوچک
تو همان آینه‌ی تب‌نمایی
‌

[مهسا · Rating 4 out of 5]

تو را من از بازوی ظالمت می‌شناسم

[Behzad · Rating 3 out of 5]

شاید ما خود زمان خودیم وُ خود نمیدانیم

[Hossein M. · Rating 5 out of 5]

بی‌نظیر.

[شادی‌آفَرین · Rating 5 out of 5]

قاسم هاشمی‌نژاد •{پریخوانی}
چه بی‌خیال می‌گذَری بر من
این برهنه‌وار لمیده
~
چون انار ِبسته
از راز خود پُری
نصیبم کاش
حبّه‌ی آخرین باد
مگر بوسه‌بوسه چیند
بهشت از لبانم
~
تا
آن
روز
کفن ِمن
بادبان ِمن
~
مرا به لالا میداری
بر شانه‌ی علف
~
اما نمیدانی
غنیمت من
زیور پروانه‌یی که
ندارد تاب
آه
~
تا تکلّم تو
بوسه‌گاهِ من
~
محو که شوی از
حافظه‌ی ماه
کوچ که کند الواح شاعرانه از
شانه‌هام
گلی به‌نام تو زاید شب
امشب
تا که واحه نرنجد
~
پریخوانی ِماه
گفتم باران
گفتم دل ِصنوبری ِمن
گفتم بالای تو به نهرها خواهَدَم
~
اندوه شانه‌ات
پشته‌های خطمی
به لالا می‌برد
~
دیگر به گرد ِ عشق
نمیرسد بوسه‌هات
~
به بوی کدامین جزیره میوزد
خواب شب‌پره‌ها که
گلوبند ِتو
درنگ میکند در آب
~
من همانم من که دهان
من را باز میدارد
امان بوسه‌ها
امشب
~
رویِ گلوگاه ِتو
رمزی، خُنیایی ِمهتاب ِجادّه‌هاست
~
دیری
دلم به درگاه ِتو
لیلی پرده
~
زخم عَشَقه برنتابم دیگر
~
دلِ پُرتابی دارم
از این مناجاتِ بلند
که مدفنِ بهاری ِ منست، ای عشق
~
جز نام ِتو
زمین را که تَر خواهد کرد ای عشق
باران ِمن بودی
باران ِمن باش
~
قوت لبانم بود
لحن کلاله‌ی بازوش
مگر مذاق مرا شور بدارد حالا
ساتن ِعلفی
~
نم جنینی ِشعر نظر کند
در حواشی ِ
بازوت
~
دانستی
هر دو دانستیم
این دهان ِتو بود
تا گریه می‌شد
تا بوزد بر من
~
حقیقی‌تَر از دیدن
گیسوی ِعطر تو که ذهن ِزنانه دارد
ستاره‌های مرا جُداجُدا
ستم می‌داد
با هر پَرنده که در تبسم ِتو
پهنای ِلفظ عشق را میشد
به هر کجا
به هر دیار
من از صدای تنفّس ِمردن در مه
دانستم راز ِتکلّم ِتو را
حتُا پنهان نمی‌توانم داشت
از سنگ
~
شبانه‌ی روشن
شبانه‌ی بادی
شب‌جامه‌ی بلند تو
بافته
از برگها نجواها
~
بازوی تو
کمانه‌ی
خوابم
~
جایی
میان ماه وُ مهتابی
جایم
رنگ می‌بازد
در منظر تو
من و
مهتابی
~
تنگی شراب و
لیوانهای بلور
تنهایی شب و
نبض سه خواهران
در آب
~
دیدارِ خُدا، بویِ کودکیِ سرْانگشت
~
از نام کی‌ست که گیسوت
الهام می‌گیرد
~
کدام روشنی مگر وانهاده دستهام
~
زمین پاک ایستاده بود
از دری که به روم میبستی
از حبابی که می‌تنیدی مرا
با طلعت دوشیزه‌ی بارانهای شمال
از پلکی که برخواب شاپرکان چفت میکردی
سرگشته‌ی بندرهای زنجفیل وُ زاج
~
لبانی پر از سانحه داشتی و
بغض فاحشگی
~
اما تو نمی‌دانستی
روی جهان دست گذاشته‌یی
~
کجا خواب می‌کنی تا من جبین ِلابه بگسترانم
~
من را یارای لمس ِتو نیست
پس من را مثل پَنجه بسته‌ام
~
مثل بهار دیگری( چه ماهرانه وُ مخفی )
باز و بسته میکنی گل سرخم را
و هیچ دستی
هیچ دستی در این شامگاه
چنین باران باریکی نداشت
~
در خیال ِتو زنی گل ِکاغذی می‌بوید
~
خیالم زمستان باشد و شب
عطر طوبی
عشق مختصری هم
~
پوست منست شاید
که زندگی را دوباره باب می‌کند
~
نه بخند بخند
ما زنده می‌گذریم از غُروب
~
بگو هر چه بلندتر، میراتَر
~
ای که در اَبرها قد می‌کشی
تا برازنده‌ی مرگ ما باشی
بس که پاکیزه برهنه‌یی
~
که حال
شب‌پره‌ها زده‌اند یک‌نفس
به باران
~
زیر این لعاب
زخم خیسیده‌ی آسمان‌ست
از جزر وُ مَد
~
کدام چرمینگی
حفاظ ما خواهد بود از تابندگی ِابر
شاید جایی
لبانی دوخته به قامت باران
گوش به تنهایی من دارد
~
پس این چشمها و این چشمها و این چشمها را چه کنم
~
در آینه‌ها مرگ و کلامِ همدمانه‌ی تو نیاز ِما می‌شود
سکوت ِما بسی خوفناکتر از پیاده روهاست
~
که این سو ما بیخبر رؤیاهای جوانمان بُریده‌بُریده در قعرها می‌گرییدیم
~
ای خــاک رازپــوش در پــرده بگــو کــه مــا چگونــه بــه بــاران شــدیم وُ بــاران شــدیم.
~
وســعت ِتلاقــیِ دو آبــی مــرا قطــع میکنــد میشــویَدم از آن
همــه بلنــدا از آن همــه کــف
~
ما منقلِب می‌گذریم، ما خالی امّا مثلِ پیش‌سینه‌ی باد که آفتابش مدام جای پروانگی می‌دهد، ما ساده‌ایم وُ مثل همین نقش آویخته از سقف یا مثل سایه‌ی کسی دیگر که به خوابهای دریاییمان ِ نمای از پهلو می‌دهد چشمبراه ِزمان واقعیمان تا رُخ بر رُخ ما فشارد، لَب بر لَب، شاید ما خود زمان خودیم و خود نمی‌دانیم.
~
تُرا بحبوحه‌ی بلور می‌دیدم
تسلیم یکی سئوال‌جواب ابدی که
به وقفه‌های باریک تراش می‌خوردْ
تا به یادم بیاورد هر بار
که رازِ برهنگیْت را در سینه پوشیده داری
اندوده به یسر وُ بدرود
~
دنیایِ بی‌رها ای که لُخت میپَراشی
در آفتاب تا غیابَت را برای ِمن
دوباره تألیف کنی
~
بعد از این مگر دریا خاطره‌ی ما شود
تا منظری هم از ما به جا مانَد
~
تو می‌دانستی که حال نفس تو
بوی ازل به کلامِ لال می‌زد
~
زیر ِبهمن ِبالای ِبی‌گلوی ِتو اِصابت ِماه
~
تجربه‌ی دل‌دهنده به گُستاخی وُ اُنس
حَک شده بر
شاید ِشب
(چنین که پاییز پایَدم
از این سفینه‌ی آبی
قدم‌زنان بر دلم بشورم )
~
به آموختن خوابی که با تنم قافیه‌ی پنهان دارد
بیداری‌اَم را کوتاه کنم
بودنم را گوش تا گوش می‌شنوم
چون انزوایی که به صافی نشیند
~
از کیست که گاه می‌کاهی
از کیست که گاه میاَفزایی
خداحافظ سؤالهای کوچک
تو همان آینه‌ی تَبنمایی
~
من نیز، مرتَعِشِ خاکم
~
رمزی مگر از سئوال و آز
یا هفت بند نو ظهور
در هرسِ کرکِ عنکبوتیِ تب
این غُنچه‌ی نازُدودَنی
~
در خواب یاخته‌هام غبار ِ مثنوی
ازمژ‌ه‌های علفیْم میروبند هوایی آبی
سایه‌ی ملفوظ می‌تراشد از من
باب ِدندان غم
و من در مهتابی
منتظر کوچکترین پرنده‌ی جهانم
~
پهلوی ِنهر ِشب چه می‌نوشد روشنی که
گلوت شوق ِپرنده را به ستاره سوخت
~
کو خدای ِپرندگی ِمن کو؟!
~
هنوز می‌بینمت قووار از همان آینه میآیی وُ
سکه‌های باران چهچهه میزنی
~
چه‌کسی در به روی ما بست و به راه خود رفت
پیشتر که برای دیوارها جا باز کنم
~
مرگ ِ منصوری ِ ما اناالحق پرندگی
~
این شکنج ِتن ما در لفافه‌ی پوست
این بویدان ِ عطر ِ شربتی ِاندوه
وحشت سفید ما از درهای نا آشنا وُ
گشوده همه به خانه‌ی دوست
~
جسم پراکنده‌ام را صدا می‌زنم
گردونه‌ی رنجم را
برهمین داو پاییزی به باد رفت دلم
~
چارُقم را بخیسان به دَمدَما که
مرا کاری در پیش است این روزها
~
ای گور ِگریزا به اسم کوچکم بخوان دیگر
چیزی دردناکتَر از اکنون بر ما نخواهد گذشت
~
پوستی دارم سفید سفید از هرم شبانه
گسترده بر پهنه‌ی استخوانی وُ درد
ای کمی مردن مگر ظرف کلامِ تو شوم
ای خراج شب مگر در تو واحه‌واحه وزم
چه زیبا حجّاری شده‌یی بر شستی منوّر باد
~
من ترا می‌شناسم وزیدن ِبر نیزار
پنجره‌ی رسا رسا و رو به هیچ کجا
حافظا لحن خاکشده‌ات را به من ببخش
تا در این هنگامه‌ی جنون وُ خون
به نام دیگری او را بجویم
به نام دیگری او را بمیرم
~
کجا صورتی‌ست که معمّاش را نهفته به دریا
~
تُرا من از بازوی ظالمت می‌شناسم
~
زیرا هراس تو از پیدایی ِنسیمانه‌یِ تو بود
~
همیشه از خلاف ِجهت خواب می‌وزیدی
مثل جهانی که همیشه
در اقیانوسهاش به گشت میرود
تا با غَش وُ بیکرانگیَش کنار بیاید
و گریه‌ات اقلیم ِحافظه را اَبری کرد
و بغض زعفرانی ِآینه را تَنید
~
اما تو دورادور
بالای ِ بی‌گلویِ تو را پَرپَر میکردی
~
کجاست مرگ کجاست مرگ
تا ترس ابتدای ِپرندگی تو را وزن کند
~
آری این خون تو بود که از ارتفاع شکنجه‌ی تو آفتابی بود
~
تو او را دیدی
عظیم بود
مثل تنفس ریه‌های استمناء عظیم بود
~
دیدی چگونه جنگل
این جنگل هزار پیشه
عاقبت دام تو مزار تو شد
~
پریدنم آموز پرنده‌ی ناخوش
ای که پرواز نیاموخته‌ای
نه بالی نه سکّانی
تا زیر ِپر گیری
این مزار بی‌تربت جنگلی را
~
آه
چقدر درد می‌کنی وُ با اینهمه
صبوری‌ها می‌کند
این دل مو برداشته‌ام
~
لک‌لکها دیگر کوچیده‌اند وُ تو
هنوز خاطره‌ی رودی هستی
گریان به ابتدای سرود پاچینشان
که در سواد ابرها می‌تکانند
و درخت
مائده‌ی تلخ ما
از بذر باران
~
تو را می‌جویم
تو را می‌خوانم ای حبّه‌ی سیماب
که از دهان آینه
بازیگوشانه شانه‌ات را میآویزی
تا فرق بازکنی از من و اندوه
اما نمی‌دانی
وقتی جهان ما را ندا می‌دهد
ما را از هم می‌درد
~
بیا
می‌آیی وُ جوانی تو
نواری از سحاب کاریزی
دور شقیقه‌ی بوسیدنی ماه

[Seyyed Ali Hejazi · Rating 5 out of 5]

از پهلوی خاکیم افتاده به پهلوی خاک
سر می‌نهم به تو صحرای بسترم
سبویم…
این است زندگی
بافته از باد و خار
از هیچ خاطره
گنبدی هست بلند اینجا
خواب می‌بندم هرشبه
گیسوی تری را می‌بویم…

[Minā · Rating 4 out of 5]

«کجا خواب می‌کنی تا من جبین لابه بگسترانم
خوناب و دو آویزه‌ی گیلاس میشکافد از
نیمه‌ی نیام تا آه میکشی هر بار
از فرط لبریزی و وقار فانی‌ت»

[Vartanian · Rating 4 out of 5]

یکپارچه از خالصِ هجاها ریخته‌ام من
واژه‌های تابستانی یاخته‌های ابریشم
گرد مدار هر شبه‌ام سبزینه‌های
فلک الافلاکِ عصرِ ماهیان