What do you think?
Rate this book
Dizary #1
Het levende systeem
Zes vreemden treffen elkaar bij het mysterieuze vredesgilde van Moed en Daad. Ze hebben hun geheimen, maar ook iets gemeen: ze dragen een Maark op de rechterhand. Toeval of niet? Dit magische brandmerk zal hen doden tenzij ze binnen zeven dagen een goede daad verrichten voor het gilde.
Nooit eerder hebben Ileas en Arak met bezeten zielen of monsters gevochten, laat staan hun vriendschap op het spel gezet. Dus hoe moeilijk kan het worden in de labyrintwereld van Dizary met zijn ontelbare lagen vol verwarrende wegen, onnodige bruggen, duistere tunnels, leentrappen, zilverzand, M-klik, wijsheden, onwijsheden, levensbedreigende mortaliteit, weetkundig geknutsel, magische opeenhopingen en onhandige uitvindingen?
Nooit eerder hebben Ileas en Arak met bezeten zielen of monsters gevochten, laat staan hun vriendschap op het spel gezet. Dus hoe moeilijk kan het worden in de labyrintwereld van Dizary met zijn ontelbare lagen vol verwarrende wegen, onnodige bruggen, duistere tunnels, leentrappen, zilverzand, M-klik, wijsheden, onwijsheden, levensbedreigende mortaliteit, weetkundig geknutsel, magische opeenhopingen en onhandige uitvindingen?
- GenresFantasy
334 pages, Paperback
Published August 20, 2016
8 people are currently reading
72 people want to read
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 20 of 20 reviews
June 7, 2019
Laatst was ik samen met mijn zus naar Elfia, op het terrein van Kasteel de Haar. Tot groot plezier ontdekte we vele stands van schrijvers en uitgeverijen tot de nok toe gevuld met allerlei prachtige boeken. Zo kwam ik ook terecht bij Patrick Berkhof. Hij stond daar met zijn eigen kraam gevuld met ‘Dizary’ boeken. We raakten aan de praat en hadden een leuk gesprek over de schrijverswereld, zijn boek en het idee erachter. Uiteraard vertelde ik ook over mijn recenseerwerk en mijn liefde voor Fantasyverhalen. Voor ik het wist kreeg ik een goodiebag met daarin ‘Dizary, het levende systeem’ in handen gedrukt! Ik was daar absoluut niet op uit maar vond het superleuk en kon niet wachten om het verhaal te gaan lezen. Want Patrick weet je heel goed te enthousiasmeren voor zijn verhalen kan ik je nu vertellen.
Je stapt met het proloog gelijk een verhaal in waarvan je in de eerste instantie geen idee hebt welke kant het opgaat maar dat lijkt dan ook precies de bedoeling te zijn. Alle opties open en gaan lijkt het aan te geven.
“Volg je het lied of de duisternis? Zou je linksaf gaan of liever rechtsaf?”
Ik moest zelf toch wel eventjes wennen aan de schrijfstijl, dit komt vooral doordat er nieuwe woorden gebruikt zijn die mij (en waarschijnlijk iedere nieuwe lezer) onbekend zijn. Dit past zeker wel goed in de originele wereld waarin het zich allemaal afspeelt maar het neemt niet weg dat ik daardoor wat meer tijd nodig had om volledig gegrepen te worden door het verhaal.
“Regels zijn bedacht om het domme te leiden, niet om mensen te laten lijden.”
Er zijn vele, diverse personages om te leren kennen. Waarbij onderling mooie, bijzondere en wellicht in de eerste instantie onwaarschijnlijke vriendschappen ontstaan. De ontdekkingstocht die de hoofdpersonages afleggen, onder andere naar zichzelf en daarbij stukjes uit het verleden een nieuwe plek moeten geven, is prachtig weergegeven in een fantasievolle omgeving. Het erkennen van gemaakte fouten en het doorzettingsvermogen om nooit op te geven geeft het boek een realistische kant. Het geheel is een intrigerende, avontuurlijke tocht met steeds verrassende, nieuwe wendingen. Geen moment verveling is aanbod gekomen en ik bleef geboeid doorlezen tot het einde.
Dit verhaal verdient het om door vele lezende ogen verslonden te worden en hopelijk volgen er nog vele nieuwe verhalen in deze bijzondere wereld.
Je stapt met het proloog gelijk een verhaal in waarvan je in de eerste instantie geen idee hebt welke kant het opgaat maar dat lijkt dan ook precies de bedoeling te zijn. Alle opties open en gaan lijkt het aan te geven.
“Volg je het lied of de duisternis? Zou je linksaf gaan of liever rechtsaf?”
Ik moest zelf toch wel eventjes wennen aan de schrijfstijl, dit komt vooral doordat er nieuwe woorden gebruikt zijn die mij (en waarschijnlijk iedere nieuwe lezer) onbekend zijn. Dit past zeker wel goed in de originele wereld waarin het zich allemaal afspeelt maar het neemt niet weg dat ik daardoor wat meer tijd nodig had om volledig gegrepen te worden door het verhaal.
“Regels zijn bedacht om het domme te leiden, niet om mensen te laten lijden.”
Er zijn vele, diverse personages om te leren kennen. Waarbij onderling mooie, bijzondere en wellicht in de eerste instantie onwaarschijnlijke vriendschappen ontstaan. De ontdekkingstocht die de hoofdpersonages afleggen, onder andere naar zichzelf en daarbij stukjes uit het verleden een nieuwe plek moeten geven, is prachtig weergegeven in een fantasievolle omgeving. Het erkennen van gemaakte fouten en het doorzettingsvermogen om nooit op te geven geeft het boek een realistische kant. Het geheel is een intrigerende, avontuurlijke tocht met steeds verrassende, nieuwe wendingen. Geen moment verveling is aanbod gekomen en ik bleef geboeid doorlezen tot het einde.
Dit verhaal verdient het om door vele lezende ogen verslonden te worden en hopelijk volgen er nog vele nieuwe verhalen in deze bijzondere wereld.
November 3, 2025
1,5 ⭐️
Dit boek had veel potentie, anders had ik het denk ik ook niet uitgelezen, maar uiteindelijk laat het je wat teleurgesteld achter.
Het is een fantasy boek, dus suspension of disbelief is nodig om van zo’n verhaal te kunnen genieten. Maar er is geen suspension of disbelief zo groot die mij doet geloven dat mensen zo met elkaar praten en omgaan.
Computers die praten, wegen die veranderen en straten die je opslokken? Cool, ik geloof het.
Maar: “Wij zijn de ballen in de soep die niemand wil” of het overmatige gebruik van “menigeen”? Ik kan niet geloven dat mensen zo met elkaar praten, zelfs niet in een fantasy boek.
Dit soort taalgebruik, rare zinnen, grammaticale en spelfouten haalden mij constant uit de flow van het verhaal en zorgde ervoor dat het niet lekker doorlas.
Er is hier wel een interessante wereld bedacht en ik ben benieuwd of het tweede boek de potentie wel kan waarmaken.
Dit boek had veel potentie, anders had ik het denk ik ook niet uitgelezen, maar uiteindelijk laat het je wat teleurgesteld achter.
Het is een fantasy boek, dus suspension of disbelief is nodig om van zo’n verhaal te kunnen genieten. Maar er is geen suspension of disbelief zo groot die mij doet geloven dat mensen zo met elkaar praten en omgaan.
Computers die praten, wegen die veranderen en straten die je opslokken? Cool, ik geloof het.
Maar: “Wij zijn de ballen in de soep die niemand wil” of het overmatige gebruik van “menigeen”? Ik kan niet geloven dat mensen zo met elkaar praten, zelfs niet in een fantasy boek.
Dit soort taalgebruik, rare zinnen, grammaticale en spelfouten haalden mij constant uit de flow van het verhaal en zorgde ervoor dat het niet lekker doorlas.
Er is hier wel een interessante wereld bedacht en ik ben benieuwd of het tweede boek de potentie wel kan waarmaken.
October 3, 2023
Het was even erin komen, want je begint gelijk een leert de wereld al lezende kennen.
Het verhaal ontrolde zich eerst langzaam en kwam toen steeds vlotter op gang. Op het laatst heb ik aan een stuk door doorgelezen om maar te weten hoe het afloopt.
Ik vind de wereld erg leuk, hou wel van werelden waarin niks vast staat, kronkelende wegen en stegen. Het tussendoor sluipen etc. De hele tijd Venetië in mijn hoofd als voorbeeld gehad.
Je kunt wel merken dat het een eerste boek is, er zitten een paar schrijf en stijl fouten in. Maar dat doet niks af van het verhaal wat gewoon goed in elkaar zit, en de twist was erg goed.
Het verhaal ontrolde zich eerst langzaam en kwam toen steeds vlotter op gang. Op het laatst heb ik aan een stuk door doorgelezen om maar te weten hoe het afloopt.
Ik vind de wereld erg leuk, hou wel van werelden waarin niks vast staat, kronkelende wegen en stegen. Het tussendoor sluipen etc. De hele tijd Venetië in mijn hoofd als voorbeeld gehad.
Je kunt wel merken dat het een eerste boek is, er zitten een paar schrijf en stijl fouten in. Maar dat doet niks af van het verhaal wat gewoon goed in elkaar zit, en de twist was erg goed.
May 4, 2022
Als je mij vertelt dat je een serie aan het schrijven bent die meer moet zijn dan alleen boeken, die mensen weer moet leren fantaseren, die ruimte moet geven om in de wereld te spelen, dan word ik natuurlijk nieuwsgierig. En als ik eenmaal nieuwsgierig word en dat blijft een tijdje door mijn hoofd spoken, dan komt er vroeg of laat een punt waarop ik beslis om in het diepe te springen en te kijken of ik het leuk vind. En dat is wat ik gedaan heb.
Berkhof doet allereerst iets wat ik ongelooflijk tof vind: Hij gooit ons in het diepe van de wereld en laat ons gaandeweg ontdekken hoe de wereld werkt en wat er allemaal wel en niet kan. Slechts zelden wordt er door karakters iets uitgelegd, en ook alleen maar als andere karakters in een situatie komen die ook voor hen nieuw en onbekend is, en zelfs dan is het resultaat geen onnatuurlijke dialoog. We leren de wereld kennen door hem met eigen ogen te zien.
Ik had echter wel verwacht dat de wereld wat magischer zou zijn, want meer fantasierijk. Het is heel goed mogelijk dat dat in latere delen en novella's nog komt, maar deze wereld voelde nog niet als een wereld waarin ik me thuis zou kunnen voelen. Ik weet ook niet of dat de bedoeling is trouwens. Misschien is dit stukje van de wereld wel een stukje waarin ik inderdaad juist niet zou moeten willen wonen. Alles kan! Dat is het mooie van fantasy.
Naast dat we in dit boek de wereld leren kennen, leren we ook een aantal hele excentrieke personages kennen. Ik moet eerlijk zeggen dat ik in sommige gevallen wat moeite had de personages uit elkaar te houden, maar ik vond het wel heerlijk dat ze zo onhandig en onbeholpen waren. Niet alleen zorgde het voor een fijne dosis humor in het verhaal, maar het zorgde ook voor ongemakkelijke en daardoor ook heel intrigerende situaties.
Hoewel dit boek niet mijn nieuwe favoriete boek was, ben ik wel nieuwsgierig naar de rest! Het kan wel handig zijn om nog een keer iemand door het boek te laten gaan om er nog wat spel- en tikfoutjes uit te halen. Normaal vallen dit soort fouten me niet op, maar hier heb ik er zeer regelmatig toch wel een gespot.
Berkhof doet allereerst iets wat ik ongelooflijk tof vind: Hij gooit ons in het diepe van de wereld en laat ons gaandeweg ontdekken hoe de wereld werkt en wat er allemaal wel en niet kan. Slechts zelden wordt er door karakters iets uitgelegd, en ook alleen maar als andere karakters in een situatie komen die ook voor hen nieuw en onbekend is, en zelfs dan is het resultaat geen onnatuurlijke dialoog. We leren de wereld kennen door hem met eigen ogen te zien.
Ik had echter wel verwacht dat de wereld wat magischer zou zijn, want meer fantasierijk. Het is heel goed mogelijk dat dat in latere delen en novella's nog komt, maar deze wereld voelde nog niet als een wereld waarin ik me thuis zou kunnen voelen. Ik weet ook niet of dat de bedoeling is trouwens. Misschien is dit stukje van de wereld wel een stukje waarin ik inderdaad juist niet zou moeten willen wonen. Alles kan! Dat is het mooie van fantasy.
Naast dat we in dit boek de wereld leren kennen, leren we ook een aantal hele excentrieke personages kennen. Ik moet eerlijk zeggen dat ik in sommige gevallen wat moeite had de personages uit elkaar te houden, maar ik vond het wel heerlijk dat ze zo onhandig en onbeholpen waren. Niet alleen zorgde het voor een fijne dosis humor in het verhaal, maar het zorgde ook voor ongemakkelijke en daardoor ook heel intrigerende situaties.
Hoewel dit boek niet mijn nieuwe favoriete boek was, ben ik wel nieuwsgierig naar de rest! Het kan wel handig zijn om nog een keer iemand door het boek te laten gaan om er nog wat spel- en tikfoutjes uit te halen. Normaal vallen dit soort fouten me niet op, maar hier heb ik er zeer regelmatig toch wel een gespot.
February 3, 2021
Het was alsof ik in een 'cakewalk' terecht was gekomen, de wereld van Dizary is een aparte hoor!
Door de vreemde structuur en het aantal personages was het begin wat lastig (dat zal een mij liggen), maar al gauw wist ik wie wie was en hoe Dizary een beetje 'werkt'. Tjonge, je zal er maar rondlopen...straten die nooit eindig zijn (terwijl je wel het einde ziet), geen kruisingen met vier wegen, overal loert gevaar en moet je uitkijken voor plassen op de weg.
Yep, de auteur heeft een emmer fantasy leeggegooid! Dat daar in die wereld ook nog een groep willekeurige mensen op elkaar stuit en blijkt samen te moeten werken, maakt het plaatje compleet, want ook zij zijn vreemde mensen.
Zoals Patrick voorin mijn boek schreef: 'ga er maar eens lekker voor zitten.' Dat deed ik, en geen spijt gehad!
Door de vreemde structuur en het aantal personages was het begin wat lastig (dat zal een mij liggen), maar al gauw wist ik wie wie was en hoe Dizary een beetje 'werkt'. Tjonge, je zal er maar rondlopen...straten die nooit eindig zijn (terwijl je wel het einde ziet), geen kruisingen met vier wegen, overal loert gevaar en moet je uitkijken voor plassen op de weg.
Yep, de auteur heeft een emmer fantasy leeggegooid! Dat daar in die wereld ook nog een groep willekeurige mensen op elkaar stuit en blijkt samen te moeten werken, maakt het plaatje compleet, want ook zij zijn vreemde mensen.
Zoals Patrick voorin mijn boek schreef: 'ga er maar eens lekker voor zitten.' Dat deed ik, en geen spijt gehad!
July 4, 2023
Normaal ben ik niet zo van de fantasy. Het ene verhaal voelt vaak als een herhaling van de laatste. Dezelfde scenario's, dezelfde wereld, dezelfde magische krachten. Maar niet Dizary! Bijna het hele boek stond ik mijn ogen uit te kijken. De wereld voelt heerlijk fris aan. Hopelijk is het tweede deel net zo!
July 18, 2025
Ik heb heel erg mijn best gedaan om dit boek leuk te vinden, maar het is helaas niet gelukt.
Let op: in deze review staan uitgebreid dingen over het einde. En het gehele boek. Spoilers dus!!!
Man, man, man wat een strijd. Er waren zoveel zaken in dit boek die niet klikten voor mij.
Het duurde ten eerste al veel te lang voor ik me een beetje verbonden voelde met de hoofdpersonages. Na het boek uit te hebben gelezen weet ik nog steeds precies niks over hun karakters of uiterlijk. Alle personages zijn zo ontzettend plat: wat drijft hen? Waar worden ze gelukkig van? Wat zijn hun hobby's? Hoe zijn ze hier beland? Hebben ze familie? Er wordt NIETS omschreven over de karakters. Als gevolg voelen de relaties tussen de vrienden en vreemden ook heel onnatuurlijk. Er is ook een soort van romantische relatie? Denk ik? Maar door de leegte van de personages voelt deze ook ontzettend geforceerd. In het allerlaatste hoofdstuk zegt Arak: "Ik begrijp het wel. Relaties die ontstaan onder stressvolle situaties houden nooit stand." Huh? Was er dan een relatie? Huh? Wat is er dan gebeurd? Zijn ze uit elkaar? Waar is Jinasum? Ik dacht dat Arak Jinasum ook leuk vond?
En dan: Zo. Veel. Vragen. Ik snap niet hoe een boek zo veel vragen onbeantwoord kan laten en tegelijkertijd zoveel onnodige informatie geeft. Het hielp ook niet mee dat er twee personages Arak en Andras heten. Als de personages zo vlak en leeg zijn, helpt het niet om ze bijna dezelfde naam te geven. Ik moest in het begin steeds twee keer nadenken over wie het ging.
Daarnaast worden handelingen en woorden juist weer té uitgebreid omschreven. Na elke 6 bladzijdes moest ik mezelf steeds weer scherp houden: wat is er nu precies gebeurd? Oja, ze verlieten de schuur. Was het echt nodig om daar meerdere bladzijdes over te doen?
Dan de timing: er zat echt geen timing of flow in dit verhaal. De personages gebruikten de langste, meest grammaticaal ingewikkelde zinconstructies terwijl ze achtervolgd werden door monsters en vijanden. En gooi er dan ook nog maar wat sarcastische grapjes bij. Sorry, wat?! There is a time and a place, en als je rent voor je leven, heb je geen tijd voor dit soort onzin.
Zeliska de poes is wat mij betreft 1 van de meest interessante karakters in het boek, omdat ze als enige een beetje snapt wat er gaande is. Maar om dan weer even de flow eruit te halen, gebruikt ze een poster met letters om LETTER VOOR LETTER uit te spellen wat ze wil zeggen, omdat ze niet kan praten. Het slimste personage in de hele wold kan niet iets slimmers bedenken dan dat?!?!?!??!?! Een vertalingsmachine/knopjes/een of andere geestelijke verbinding was zo veel beter geweest dan dit. Tijdens de ontknoping had Zeliska zoooo veel meer kunnen helpen als dit stomme onderdeel verholpen was. Als iets technisch niet mogelijk was geweest: had dan tenminste nog een poster gemaakt met de meest voorkomende woorden erbij. Dat had al driekwart van de uitspel-tijd gescheeld.
In het begin wil ze zichzelf veranderen in een mens. Waarom? Omdat ze "kokette dametjes" ziet lopen, die zichzelf objectificeren naar een man 🙄
Zeliska, stop. Je bent het slimste personage in het universum. Wees blij met wie en wat je bent, heel deze subplot moet er ook echt uit. Zo onnodig en vrouwonvriendelijk.
Ik had meer willen lezen over iedereens achtergrondverhaal. Jinasums volk klinkt erg cool met hun hersenspoelgave. Rudarg praat in een soort irritante heksentaal terwijl het niet zijn moedertaal is. In plaats van ons het interessante verhaal te vertellen over hoe dit tot stand is gekomen, blijven we zitten met geforceerde oneliners die we niet begrijpen omdat we niet voldoende context clues hebben.
En dan... DE TAALFOUTEN. Het is niet overdreven dat er elke paar bladzijdes wel een fout staat. En dan niet alleen maar simpele typfouten waarbij er gewoon letters of woorden missen, maar ook ernstige grammaticale fouten. En dit is de derde druk?!?!?!? Het aantal dt-fouten en "jou" in plaats van "jouw" kan gewoon echt niet. Elke keer dat ik een fout zag was ik weer compleet uit het verhaal gehaald. Echt niet oké. En daarnaast ook gewoon stijldingetjes die me niet liggen. Arak wordt afgekort naar Ar. Een "aa" klank maar een "ah" klank. Tja. Doe dat gewoon niet, Arak is kort genoeg en hoeft niet afgekort te worden. Katten sissen niet, ze blazen. En de gekke taal voelt ook niet helemaal lekker.
Ik heb het boek uitgelezen, maar hoe verder ik kwam, hoe onduidelijker het verhaal werd. Ik had toch een soort hoop dat er een epische ontknoping aankwam, of dat er dingen op hun plek gingen vallen. Maar helaas is dit allemaal niet gebeurd.
Wat is nou precies het Levende Systeem? Is het goed of slecht? Is Draghadis slecht? Maar hij wilde Contentimus stoppen, en die was ook slecht. Dus dan zou Draghadis goed moeten zijn?
Richting het einde werd Ileas knock-out geslagen door Emperio. Maar hij werd wakker in zijn eigen vertrekken? En Jinasum vertrouwt hem ineens niet meer? Wat is hier gebeurd?!?!? Het lijkt alsof er een hoofdstuk mist tussen het knock-out geslagen worden en het wakker worden. En wat is nu precies de deal van Emperio? Zijn die goed of slecht? Zonder leider kunnen ze sowieso niet veel meer beginnen, dus waarom zijn ze allemaal tot hun dood veroordeeld door naar Grimklauw te moeten gaan?
De 180 van Dideron op het einde was ook erg geforceerd. Wat was daar nou precies de toegevoegde waarde van? Het hele personage van Dideron had er van mij niet in gehoeven.
Wanneer de groep hun tweede goede daad moet gaan verrichten, gaan ze op zoek naar het bloeddorstige monster dat het dorp teistert. Het blijkt... een grote mot te zijn. Dat had ook wel iets creatievers kunnen zijn. Ik vond dit ook alles behalve spannend: het kon me weinig boeien of er iemand dood zou gaan, en dat is ook niet eens gebeurd dus dit gevecht voegde voor mij niks toe. Ik vond het eigenlijk vooral zielig voor de mot, zijn vleugels kapot gescheurd en alles. En dan vertelt Jinasum ook nog eens dat hij geen kwade bedoelingen heeft?! Waarom dan zo bruut? Hallo? Zijn jullie niet een vredesgilde? Maarja. Als niemand het beest zou hebben gedood, dan was ook niemands Maark verdwenen, dus dan had dit hoofdstuk er niet in hoeven zitten. Ook dit was allemaal geforceerd en onlogisch.
De scène daarna gingen ze Dideron achterna die na een vreemde onkarakteristieke actie in een ventilatieschacht was gesprongen. Oké, lekker laten gaan, dacht ik. Neergestort samen met de mot. Rip. Maar nee, ze moeten Dideron achterna. Waarom precies? Hij is toch dood? En jullie hebben nog maar 3 dagen om van je Maark af te komen? Hier heb je geen tijd voor? Het blijkt dat iedereen magischerwijs weet dat Dideron nog leeft (hoe dan), en de mot die met hem is neergestort is ook nergens meer te bekennen (handig!).
In de scène daarna komen ze Pernille tegen: een drie meter lange spin-mot-vlinder-vrouw. Heel cool! Ze is intimiderend door hoe snel ze beweegt en hoe groot ze is: hier was ik oprecht benieuwd en geboeid. Eindelijk een tof stukje, maar dit ging snel voorbij omdat ze werd opgepakt door Emperio (waarom precies?). Weg spanning.
Het volledige laatste hoofdstuk had van mij ook weggelaten kunnen worden: dat riep meer vragen op dan dat het antwoorden gaf. Wie is Rinus? Waarom worden alle verhalen verdraaid? Wat is er aan de hand met Ileas? Waar is Jinasum, waar is Ylly, waar is Rudarg? Wat gaat er om in Zeliska, nadat ze Andras gisteren nog bruut vermoord heeft zien worden? (Niks aan de hand, ze geeft Arak gewoon gezellig een kopje. Oh, oke.).
Ook heel Contentimus is gewoon raar. Hij kan niet bewegen en is uit. Toch heeft hij een gek klokding IN Dideron weten te krijgen. Hoe dan? Hij stond uit, Zeliska heeft hem weer aan de praat gekregen. En toch heeft hij terwijl hij uit stond, een compleet "evil masterplan" kunnen bedenkek en uitvoeren? Het voelt ook als een gekke link naar AI: het is een bewuste machine die misschien wel, misschien niet keuzes kan maken.
Dan blijkt dat hij een vijand is en kan hij ineens mensen opeten. ?!?!?!
Hij wil één worden met het Levende Systeem, maar gaat wel jammeren wanneer dat gebeurt. ?!?!?!
Hij wil als een virus de wold over verspreiden. MAAR HOE WERKT DAT DAN. Ik begrijp echt niets van het einde. Contentimus is opgegeten door iets soortgelijks als het Levende Systeem, maar niet helemaal, en Draghadis leeft nog, en het virus van Contentimus is ergens door opgeslokt, en de vijanden hebben dus gewonnen. Maar waarom lijkt het dan op een happy ending?
Zo kan ik nog wel even doorgaan. Het blijkt helaas gewoon geen boek voor mij. Maar door de potentie en hoop op een toffe conclusie, ben ik toch door blijven lezen. Maar dat er niks meer van terecht kwam, weet je natuurlijk pas achteraf helaas.
What did I just read?
Alles bij elkaar had dit boek van mij korter gekund. Wat van mij geschrapt zou kunnen worden:
- subplot met Emperio
- de "plottwist" met Contentimus
- het gevecht met de grote mot
- personage Dideron
- personags Andras
- personage Ylly
- het laatste hoofdstuk
- subplot van Zeliska die een mens wil worden
Ik zou opzich ander werk van deze schrijver nog een kans willen geven, mits er gewoon geen taalfouten meer in staan. Ik heb het gevoel dat deze wold wel potentie heeft, maar nu wordt daar helaas niets van benut. Jammer!
Let op: in deze review staan uitgebreid dingen over het einde. En het gehele boek. Spoilers dus!!!
Man, man, man wat een strijd. Er waren zoveel zaken in dit boek die niet klikten voor mij.
Het duurde ten eerste al veel te lang voor ik me een beetje verbonden voelde met de hoofdpersonages. Na het boek uit te hebben gelezen weet ik nog steeds precies niks over hun karakters of uiterlijk. Alle personages zijn zo ontzettend plat: wat drijft hen? Waar worden ze gelukkig van? Wat zijn hun hobby's? Hoe zijn ze hier beland? Hebben ze familie? Er wordt NIETS omschreven over de karakters. Als gevolg voelen de relaties tussen de vrienden en vreemden ook heel onnatuurlijk. Er is ook een soort van romantische relatie? Denk ik? Maar door de leegte van de personages voelt deze ook ontzettend geforceerd. In het allerlaatste hoofdstuk zegt Arak: "Ik begrijp het wel. Relaties die ontstaan onder stressvolle situaties houden nooit stand." Huh? Was er dan een relatie? Huh? Wat is er dan gebeurd? Zijn ze uit elkaar? Waar is Jinasum? Ik dacht dat Arak Jinasum ook leuk vond?
En dan: Zo. Veel. Vragen. Ik snap niet hoe een boek zo veel vragen onbeantwoord kan laten en tegelijkertijd zoveel onnodige informatie geeft. Het hielp ook niet mee dat er twee personages Arak en Andras heten. Als de personages zo vlak en leeg zijn, helpt het niet om ze bijna dezelfde naam te geven. Ik moest in het begin steeds twee keer nadenken over wie het ging.
Daarnaast worden handelingen en woorden juist weer té uitgebreid omschreven. Na elke 6 bladzijdes moest ik mezelf steeds weer scherp houden: wat is er nu precies gebeurd? Oja, ze verlieten de schuur. Was het echt nodig om daar meerdere bladzijdes over te doen?
Dan de timing: er zat echt geen timing of flow in dit verhaal. De personages gebruikten de langste, meest grammaticaal ingewikkelde zinconstructies terwijl ze achtervolgd werden door monsters en vijanden. En gooi er dan ook nog maar wat sarcastische grapjes bij. Sorry, wat?! There is a time and a place, en als je rent voor je leven, heb je geen tijd voor dit soort onzin.
Zeliska de poes is wat mij betreft 1 van de meest interessante karakters in het boek, omdat ze als enige een beetje snapt wat er gaande is. Maar om dan weer even de flow eruit te halen, gebruikt ze een poster met letters om LETTER VOOR LETTER uit te spellen wat ze wil zeggen, omdat ze niet kan praten. Het slimste personage in de hele wold kan niet iets slimmers bedenken dan dat?!?!?!??!?! Een vertalingsmachine/knopjes/een of andere geestelijke verbinding was zo veel beter geweest dan dit. Tijdens de ontknoping had Zeliska zoooo veel meer kunnen helpen als dit stomme onderdeel verholpen was. Als iets technisch niet mogelijk was geweest: had dan tenminste nog een poster gemaakt met de meest voorkomende woorden erbij. Dat had al driekwart van de uitspel-tijd gescheeld.
In het begin wil ze zichzelf veranderen in een mens. Waarom? Omdat ze "kokette dametjes" ziet lopen, die zichzelf objectificeren naar een man 🙄
Zeliska, stop. Je bent het slimste personage in het universum. Wees blij met wie en wat je bent, heel deze subplot moet er ook echt uit. Zo onnodig en vrouwonvriendelijk.
Ik had meer willen lezen over iedereens achtergrondverhaal. Jinasums volk klinkt erg cool met hun hersenspoelgave. Rudarg praat in een soort irritante heksentaal terwijl het niet zijn moedertaal is. In plaats van ons het interessante verhaal te vertellen over hoe dit tot stand is gekomen, blijven we zitten met geforceerde oneliners die we niet begrijpen omdat we niet voldoende context clues hebben.
En dan... DE TAALFOUTEN. Het is niet overdreven dat er elke paar bladzijdes wel een fout staat. En dan niet alleen maar simpele typfouten waarbij er gewoon letters of woorden missen, maar ook ernstige grammaticale fouten. En dit is de derde druk?!?!?!? Het aantal dt-fouten en "jou" in plaats van "jouw" kan gewoon echt niet. Elke keer dat ik een fout zag was ik weer compleet uit het verhaal gehaald. Echt niet oké. En daarnaast ook gewoon stijldingetjes die me niet liggen. Arak wordt afgekort naar Ar. Een "aa" klank maar een "ah" klank. Tja. Doe dat gewoon niet, Arak is kort genoeg en hoeft niet afgekort te worden. Katten sissen niet, ze blazen. En de gekke taal voelt ook niet helemaal lekker.
Ik heb het boek uitgelezen, maar hoe verder ik kwam, hoe onduidelijker het verhaal werd. Ik had toch een soort hoop dat er een epische ontknoping aankwam, of dat er dingen op hun plek gingen vallen. Maar helaas is dit allemaal niet gebeurd.
Wat is nou precies het Levende Systeem? Is het goed of slecht? Is Draghadis slecht? Maar hij wilde Contentimus stoppen, en die was ook slecht. Dus dan zou Draghadis goed moeten zijn?
Richting het einde werd Ileas knock-out geslagen door Emperio. Maar hij werd wakker in zijn eigen vertrekken? En Jinasum vertrouwt hem ineens niet meer? Wat is hier gebeurd?!?!? Het lijkt alsof er een hoofdstuk mist tussen het knock-out geslagen worden en het wakker worden. En wat is nu precies de deal van Emperio? Zijn die goed of slecht? Zonder leider kunnen ze sowieso niet veel meer beginnen, dus waarom zijn ze allemaal tot hun dood veroordeeld door naar Grimklauw te moeten gaan?
De 180 van Dideron op het einde was ook erg geforceerd. Wat was daar nou precies de toegevoegde waarde van? Het hele personage van Dideron had er van mij niet in gehoeven.
Wanneer de groep hun tweede goede daad moet gaan verrichten, gaan ze op zoek naar het bloeddorstige monster dat het dorp teistert. Het blijkt... een grote mot te zijn. Dat had ook wel iets creatievers kunnen zijn. Ik vond dit ook alles behalve spannend: het kon me weinig boeien of er iemand dood zou gaan, en dat is ook niet eens gebeurd dus dit gevecht voegde voor mij niks toe. Ik vond het eigenlijk vooral zielig voor de mot, zijn vleugels kapot gescheurd en alles. En dan vertelt Jinasum ook nog eens dat hij geen kwade bedoelingen heeft?! Waarom dan zo bruut? Hallo? Zijn jullie niet een vredesgilde? Maarja. Als niemand het beest zou hebben gedood, dan was ook niemands Maark verdwenen, dus dan had dit hoofdstuk er niet in hoeven zitten. Ook dit was allemaal geforceerd en onlogisch.
De scène daarna gingen ze Dideron achterna die na een vreemde onkarakteristieke actie in een ventilatieschacht was gesprongen. Oké, lekker laten gaan, dacht ik. Neergestort samen met de mot. Rip. Maar nee, ze moeten Dideron achterna. Waarom precies? Hij is toch dood? En jullie hebben nog maar 3 dagen om van je Maark af te komen? Hier heb je geen tijd voor? Het blijkt dat iedereen magischerwijs weet dat Dideron nog leeft (hoe dan), en de mot die met hem is neergestort is ook nergens meer te bekennen (handig!).
In de scène daarna komen ze Pernille tegen: een drie meter lange spin-mot-vlinder-vrouw. Heel cool! Ze is intimiderend door hoe snel ze beweegt en hoe groot ze is: hier was ik oprecht benieuwd en geboeid. Eindelijk een tof stukje, maar dit ging snel voorbij omdat ze werd opgepakt door Emperio (waarom precies?). Weg spanning.
Het volledige laatste hoofdstuk had van mij ook weggelaten kunnen worden: dat riep meer vragen op dan dat het antwoorden gaf. Wie is Rinus? Waarom worden alle verhalen verdraaid? Wat is er aan de hand met Ileas? Waar is Jinasum, waar is Ylly, waar is Rudarg? Wat gaat er om in Zeliska, nadat ze Andras gisteren nog bruut vermoord heeft zien worden? (Niks aan de hand, ze geeft Arak gewoon gezellig een kopje. Oh, oke.).
Ook heel Contentimus is gewoon raar. Hij kan niet bewegen en is uit. Toch heeft hij een gek klokding IN Dideron weten te krijgen. Hoe dan? Hij stond uit, Zeliska heeft hem weer aan de praat gekregen. En toch heeft hij terwijl hij uit stond, een compleet "evil masterplan" kunnen bedenkek en uitvoeren? Het voelt ook als een gekke link naar AI: het is een bewuste machine die misschien wel, misschien niet keuzes kan maken.
Dan blijkt dat hij een vijand is en kan hij ineens mensen opeten. ?!?!?!
Hij wil één worden met het Levende Systeem, maar gaat wel jammeren wanneer dat gebeurt. ?!?!?!
Hij wil als een virus de wold over verspreiden. MAAR HOE WERKT DAT DAN. Ik begrijp echt niets van het einde. Contentimus is opgegeten door iets soortgelijks als het Levende Systeem, maar niet helemaal, en Draghadis leeft nog, en het virus van Contentimus is ergens door opgeslokt, en de vijanden hebben dus gewonnen. Maar waarom lijkt het dan op een happy ending?
Zo kan ik nog wel even doorgaan. Het blijkt helaas gewoon geen boek voor mij. Maar door de potentie en hoop op een toffe conclusie, ben ik toch door blijven lezen. Maar dat er niks meer van terecht kwam, weet je natuurlijk pas achteraf helaas.
What did I just read?
Alles bij elkaar had dit boek van mij korter gekund. Wat van mij geschrapt zou kunnen worden:
- subplot met Emperio
- de "plottwist" met Contentimus
- het gevecht met de grote mot
- personage Dideron
- personags Andras
- personage Ylly
- het laatste hoofdstuk
- subplot van Zeliska die een mens wil worden
Ik zou opzich ander werk van deze schrijver nog een kans willen geven, mits er gewoon geen taalfouten meer in staan. Ik heb het gevoel dat deze wold wel potentie heeft, maar nu wordt daar helaas niets van benut. Jammer!
This entire review has been hidden because of spoilers.
January 28, 2020
Dizary is een project bedacht door de auteur. Het is een boek maar bevat ook kunst en spellen, een heel systeem dus. Het gaat over de fantasywereld Dizary, Er is een wold, een soort wereld of omgeving waarin het verhaal zich afspeeld, verdeeld in drie niveaus ,Eteria, Dizary en Nedorium. Een wereld waarin mensen en wezens worden teruggegeven aan het levende systeem. Wat dat is, kom je in het verhaal achter .
De vrienden Ileas en Arak hebben een Maark gekregen op hun rechterhand, deze verdwijnt alleen als je binnen zeven dagen een goede daad verricht. Anders zal het mysterieuze teken hen doden.Om dit te bereiken moeten ze zich aansluiten bij het vredesgilde Moed en Daad.
Als ze daar aankomen, blijken er nog vier andere personages te zijn met een Maark, die dezelfde opdracht hebben gekregen, allemaal vreemden van elkaar.Ze vragen zich af hoe moeilijk het kan zijn om deze opdracht te vervullen. Maar Dizary bestaat uit een labyrinth wereld met vele lagen, verwarrende wegen, duistere tunnels, onnodige bruggen en nog veel meer aparte dingen…Ze moeten samenwerken Zullen de zes allemaal op tijd een goede daad kunnen doen?
Ileas en Arak zijn twee jongens die je zou kunnen omschrijven als zwervers, ze zijn beste vrienden. Allebei stoer maar ook bang . Maar ze durven het toch aan met de andere samen te werken. Ze willen immers van hun Maark af.Je kan je goed in hen verplaatsen, je voelt hun pijn en strijd.
Jinasum is een meisje, haar mag ik wel. Ze is erg pienter en kan goed relativeren.
Van de overige karakters vind ik de kat Zeliska erg goed en grappig, ze is een bijzondere kat waar de zes veel aan hebben.
Er zijn uiteraard ook figuren die je liever niet tegenkomt , zoals de mannen in het paars en het monster van Marbled..
Al vanaf de eerste bladzijde wordt je in het verhaal gezogen, je wil weten hoe dit gaat aflopen. Aan spanning en actie geen gebrek, maar er is ook genoeg ruimte voor humor.
Er is veel aandacht geschonken aan de sfeer van het verhaal. Je kan je de wold, het levende systeem en het labyrinth levendig voorstellen.Het is alsof je er zelf midden in zit. Elke keer komt er weer iets waarvan je denkt : hoe kan dit nou weer?
De opbouw naar het plot is erg goed en zeker niet te voorspellen.
Dizary is een bijzondere, dystopische wereld, want het is er niet echt fijn om te wonen Zeker als je weet wat het levende systeem inhoud.
Het boek is met van alles te vergelijken maar tegelijkertijd ook met niks omdat het zo apart en origineel is.
Ik kijk nu al uit naar de andere delen.
De vrienden Ileas en Arak hebben een Maark gekregen op hun rechterhand, deze verdwijnt alleen als je binnen zeven dagen een goede daad verricht. Anders zal het mysterieuze teken hen doden.Om dit te bereiken moeten ze zich aansluiten bij het vredesgilde Moed en Daad.
Als ze daar aankomen, blijken er nog vier andere personages te zijn met een Maark, die dezelfde opdracht hebben gekregen, allemaal vreemden van elkaar.Ze vragen zich af hoe moeilijk het kan zijn om deze opdracht te vervullen. Maar Dizary bestaat uit een labyrinth wereld met vele lagen, verwarrende wegen, duistere tunnels, onnodige bruggen en nog veel meer aparte dingen…Ze moeten samenwerken Zullen de zes allemaal op tijd een goede daad kunnen doen?
Ileas en Arak zijn twee jongens die je zou kunnen omschrijven als zwervers, ze zijn beste vrienden. Allebei stoer maar ook bang . Maar ze durven het toch aan met de andere samen te werken. Ze willen immers van hun Maark af.Je kan je goed in hen verplaatsen, je voelt hun pijn en strijd.
Jinasum is een meisje, haar mag ik wel. Ze is erg pienter en kan goed relativeren.
Van de overige karakters vind ik de kat Zeliska erg goed en grappig, ze is een bijzondere kat waar de zes veel aan hebben.
Er zijn uiteraard ook figuren die je liever niet tegenkomt , zoals de mannen in het paars en het monster van Marbled..
Al vanaf de eerste bladzijde wordt je in het verhaal gezogen, je wil weten hoe dit gaat aflopen. Aan spanning en actie geen gebrek, maar er is ook genoeg ruimte voor humor.
Er is veel aandacht geschonken aan de sfeer van het verhaal. Je kan je de wold, het levende systeem en het labyrinth levendig voorstellen.Het is alsof je er zelf midden in zit. Elke keer komt er weer iets waarvan je denkt : hoe kan dit nou weer?
De opbouw naar het plot is erg goed en zeker niet te voorspellen.
Dizary is een bijzondere, dystopische wereld, want het is er niet echt fijn om te wonen Zeker als je weet wat het levende systeem inhoud.
Het boek is met van alles te vergelijken maar tegelijkertijd ook met niks omdat het zo apart en origineel is.
Ik kijk nu al uit naar de andere delen.
December 22, 2017
Deze recensie verscheen in de Fantastische Vertellingen 44 van december 2017.
Op de straten van Dizary leven twee jongens, Arak en Ileas. Ze hebben net een plannetje met succes weten uit te voeren als ze in aanraking komen met de lange arm der wet. De rechter heeft geen coulantie: ze worden gestraft met de Maark. Op hun hand ontstaat een merkteken, dat pas zal verdwijnen als ze binnen een week een goede daad hebben verricht voor het gilde ‘Moed en daad’. Lukt dat ze niet, dan komen ze toe aan het levende systeem en zullen ze sterven. Nogal een zware straf voor een klein vergrijp. De twee kunnen niks anders dan zich vervoegen bij het gilde, maar eenmaal daar aangekomen merken ze dat het totaal is vervallen. Er is niemand meer over. Wel krijgen ze gezelschap van vier anderen die met een Maark zijn getekend, en een poes die zo haar eigen plannen heeft. Een bijzonder mechaniek in het archief van het gilde zou hen wel eens kunnen helpen van hun Maark af te komen …
Deze korte beschrijving van de inhoud van het boek geeft nauwelijks een indruk van wat je in de pagina’s zult kunnen aantreffen. Het belangrijkste karakter uit het boek heb ik namelijk nauwelijks genoemd. Dat is de labyrintwold van Dizary, een steeds veranderende wirwar van straten en wijken, in lagen en lagen op elkaar gestapeld, waar geen kaart van te verkrijgen is. De mensen moeten met liften en leentrappen hun weg zien te vinden en soms reis je er weken om op een plek te komen die je met het blote oog kunt zien liggen. Er gebeuren bovendien vreemde dingen. De rijken dragen bizarre machientjes en er is iemand met tentakels op de plek van zijn gezicht …
De auteur heeft zijn wereld duidelijk met veel liefde geschapen en beheerst zijn eigen terminologie voor de verschillende aspecten uitstekend. Het is Dizary dat je als lezer opslokt, met zijn stegen en afvoerbuizen, bruggen en torens, de claustrofobie van het verdwalen, maar de spanning van het om elke hoek iets nieuws te kunnen ontdekken. De tekst op de achterflap trok een vergelijking met Terry Pratchett, waarschijnlijk doelend op Ankh-Morpock. Maar mij deed Dizary meer denken aan New-Crobuzon uit de verhalen van China Miéville. Ook een doolhof van een stad, waar bizarre culturen samenleven, waar uitvinders de laatste hand leggen aan potentieel levkensveranderende apparaten en waar in de schaduw gruwelen huizen die het daglicht niet kunnen verdragen. Beide steden maken een ‘steampunk’-indruk, en ook vliegen er in beide motten rond die je liever niet aantreft bij je lamp boven de voordeur. Dizary is te karakteriseren als een ‘young adult’-versie van Miéville. Er zitten horrorelementen in en een erg spannende race tegen de tijd en de humor wordt soms gebruikt om weer wat lucht te brengen, maar vormt niet de bovenmoot zoals in Pratchett. Dit is overigens zeker geen kopie van New-Crobuzon. Dizary kan op eigen benen staan en is een wereld waarover Berkhof nog talloze verhalen zal kunnen vertellen. Ik zal ze ook zeker lezen.
Wat me echter van het hart moet is dat ik, vooral in het begin van het boek, het idee had dat ik langzaam las. Niet vanwege de nieuwe woorden en begrippen, die vormen voor mij meestal geen probleem. Maar de schrijfstijl van Berkhof bevat enkele elementen die volgens mij onnodig vertragend werken. Zo gebruikt hij veel lange zinnen en ook nog eens achter elkaar. Meer afwisseling in zinslengte zou de tekst wat levendiger hebben gemaakt. Zijn woordkeuze is soms niet zorgvuldig. Zo schrijft hij ergens ‘want er stonden immers kasten vol met boeken’ - een ‘want’ of een ‘immers’ hadden volstaan. Op meer plekken gebruikt hij woorden die hetzelfde uitdrukken. Tevens werkte niet alle beeldspraak, bijvoorbeeld: ‘op de kade stond het team in de vorm van een kluitje brandend gewas’. Verder beschreef de auteur best uitgebreid de gedachten van de hoofdpersonen, maar viel ook daarbij in herhaling, terwijl ‘show, don’t tell’ hier iets meer toegepast had kunnen worden. De actiescènes tenslotte misten voor mijn gevoel specificiteit. ‘Ze vochten gezamenlijk verder en wisten de aanvallers van zich af te houden’ - is voor mij te algemeen om me in de scene te kunnen verplaatsen. Dit kan echter een persoonlijke voorkeur van mij zijn en hoeft niet voor iedereen te gelden. Aangezien dit het debuut van Kerkhof is verwacht ik dat hij op dit punt nog veel zal groeien en de kleine tekortkomingen in de stijl doen zijn prestatie niet teniet.
Het plot van dit verhaal zit namelijk goed in elkaar. De verschillende verhaallijnen komen mooi samen en het geheim achter de Maark was niet wat ik had verwacht. Misschien had de motivatie van de tegenstander in dit verhaal wat meer uitgebouwd mogen worden, maar de climax is ronduit spectaculair te noemen en spannend - en verrassend in het feit dat niet iedereen het overleeft. Een prachtige prestatie en een aanwinst voor de Nederlandse genrewereld. Dit is nu eens originele fantasy, zonder draken, elfachtigen, dwergen of tovenaars, niet in een hokje te vatten. Misschien past het wel het best onder de noemer ‘Weird fiction’. Ondanks mijn kleine puntjes van kritiek kan ik het boek toch aanraden, vooral aan liefhebbers van dat sub-genre.
Als je het boek wilt lezen, wil ik je adviseren het bij de auteur zelf aan te schaffen op een fantasyfestival of comic con. Dizary blijkt dan opeens niet slechts een boek op zichzelf te zijn, maar een deel van een totaalervaring. Berkhofs stands zijn namelijk altijd adembenemend, een wereld op zichzelf. Hij toont tekeningen horend bij zijn verhaal en modellen, gemaakt met een 3D-printer, van bijvoorbeeld de bijzondere leentrappen. Hij is duidelijk niet alleen schrijver, maar ook nog eens een begenadigd kunstenaar (zo heeft hij de prachtige cover van zijn boek ook zelf getekend). Hij is een ‘world builder’ - en niet alleen op papier. Je kijkt je ogen uit en deze achtergrond voegt in mijn opinie echt iets toe aan het boek.
Op de straten van Dizary leven twee jongens, Arak en Ileas. Ze hebben net een plannetje met succes weten uit te voeren als ze in aanraking komen met de lange arm der wet. De rechter heeft geen coulantie: ze worden gestraft met de Maark. Op hun hand ontstaat een merkteken, dat pas zal verdwijnen als ze binnen een week een goede daad hebben verricht voor het gilde ‘Moed en daad’. Lukt dat ze niet, dan komen ze toe aan het levende systeem en zullen ze sterven. Nogal een zware straf voor een klein vergrijp. De twee kunnen niks anders dan zich vervoegen bij het gilde, maar eenmaal daar aangekomen merken ze dat het totaal is vervallen. Er is niemand meer over. Wel krijgen ze gezelschap van vier anderen die met een Maark zijn getekend, en een poes die zo haar eigen plannen heeft. Een bijzonder mechaniek in het archief van het gilde zou hen wel eens kunnen helpen van hun Maark af te komen …
Deze korte beschrijving van de inhoud van het boek geeft nauwelijks een indruk van wat je in de pagina’s zult kunnen aantreffen. Het belangrijkste karakter uit het boek heb ik namelijk nauwelijks genoemd. Dat is de labyrintwold van Dizary, een steeds veranderende wirwar van straten en wijken, in lagen en lagen op elkaar gestapeld, waar geen kaart van te verkrijgen is. De mensen moeten met liften en leentrappen hun weg zien te vinden en soms reis je er weken om op een plek te komen die je met het blote oog kunt zien liggen. Er gebeuren bovendien vreemde dingen. De rijken dragen bizarre machientjes en er is iemand met tentakels op de plek van zijn gezicht …
De auteur heeft zijn wereld duidelijk met veel liefde geschapen en beheerst zijn eigen terminologie voor de verschillende aspecten uitstekend. Het is Dizary dat je als lezer opslokt, met zijn stegen en afvoerbuizen, bruggen en torens, de claustrofobie van het verdwalen, maar de spanning van het om elke hoek iets nieuws te kunnen ontdekken. De tekst op de achterflap trok een vergelijking met Terry Pratchett, waarschijnlijk doelend op Ankh-Morpock. Maar mij deed Dizary meer denken aan New-Crobuzon uit de verhalen van China Miéville. Ook een doolhof van een stad, waar bizarre culturen samenleven, waar uitvinders de laatste hand leggen aan potentieel levkensveranderende apparaten en waar in de schaduw gruwelen huizen die het daglicht niet kunnen verdragen. Beide steden maken een ‘steampunk’-indruk, en ook vliegen er in beide motten rond die je liever niet aantreft bij je lamp boven de voordeur. Dizary is te karakteriseren als een ‘young adult’-versie van Miéville. Er zitten horrorelementen in en een erg spannende race tegen de tijd en de humor wordt soms gebruikt om weer wat lucht te brengen, maar vormt niet de bovenmoot zoals in Pratchett. Dit is overigens zeker geen kopie van New-Crobuzon. Dizary kan op eigen benen staan en is een wereld waarover Berkhof nog talloze verhalen zal kunnen vertellen. Ik zal ze ook zeker lezen.
Wat me echter van het hart moet is dat ik, vooral in het begin van het boek, het idee had dat ik langzaam las. Niet vanwege de nieuwe woorden en begrippen, die vormen voor mij meestal geen probleem. Maar de schrijfstijl van Berkhof bevat enkele elementen die volgens mij onnodig vertragend werken. Zo gebruikt hij veel lange zinnen en ook nog eens achter elkaar. Meer afwisseling in zinslengte zou de tekst wat levendiger hebben gemaakt. Zijn woordkeuze is soms niet zorgvuldig. Zo schrijft hij ergens ‘want er stonden immers kasten vol met boeken’ - een ‘want’ of een ‘immers’ hadden volstaan. Op meer plekken gebruikt hij woorden die hetzelfde uitdrukken. Tevens werkte niet alle beeldspraak, bijvoorbeeld: ‘op de kade stond het team in de vorm van een kluitje brandend gewas’. Verder beschreef de auteur best uitgebreid de gedachten van de hoofdpersonen, maar viel ook daarbij in herhaling, terwijl ‘show, don’t tell’ hier iets meer toegepast had kunnen worden. De actiescènes tenslotte misten voor mijn gevoel specificiteit. ‘Ze vochten gezamenlijk verder en wisten de aanvallers van zich af te houden’ - is voor mij te algemeen om me in de scene te kunnen verplaatsen. Dit kan echter een persoonlijke voorkeur van mij zijn en hoeft niet voor iedereen te gelden. Aangezien dit het debuut van Kerkhof is verwacht ik dat hij op dit punt nog veel zal groeien en de kleine tekortkomingen in de stijl doen zijn prestatie niet teniet.
Het plot van dit verhaal zit namelijk goed in elkaar. De verschillende verhaallijnen komen mooi samen en het geheim achter de Maark was niet wat ik had verwacht. Misschien had de motivatie van de tegenstander in dit verhaal wat meer uitgebouwd mogen worden, maar de climax is ronduit spectaculair te noemen en spannend - en verrassend in het feit dat niet iedereen het overleeft. Een prachtige prestatie en een aanwinst voor de Nederlandse genrewereld. Dit is nu eens originele fantasy, zonder draken, elfachtigen, dwergen of tovenaars, niet in een hokje te vatten. Misschien past het wel het best onder de noemer ‘Weird fiction’. Ondanks mijn kleine puntjes van kritiek kan ik het boek toch aanraden, vooral aan liefhebbers van dat sub-genre.
Als je het boek wilt lezen, wil ik je adviseren het bij de auteur zelf aan te schaffen op een fantasyfestival of comic con. Dizary blijkt dan opeens niet slechts een boek op zichzelf te zijn, maar een deel van een totaalervaring. Berkhofs stands zijn namelijk altijd adembenemend, een wereld op zichzelf. Hij toont tekeningen horend bij zijn verhaal en modellen, gemaakt met een 3D-printer, van bijvoorbeeld de bijzondere leentrappen. Hij is duidelijk niet alleen schrijver, maar ook nog eens een begenadigd kunstenaar (zo heeft hij de prachtige cover van zijn boek ook zelf getekend). Hij is een ‘world builder’ - en niet alleen op papier. Je kijkt je ogen uit en deze achtergrond voegt in mijn opinie echt iets toe aan het boek.
June 6, 2024
Leuk concept, slecht uitgevoerd.
February 17, 2023
Boek logisch leren schrijven, goed gebruik maken van set-up pay-off en goede character development, iets wat deze schrijver schijnbaar moet leren.
Het eerste hoofdstuk maakte mij nieuwsgierig. Worldbuilding leek interessant. Al snel werdt duidelijk dat deze schrijver niet consistent schrijft. Waarnaar sommige hoofdstukken spanning bevatten en logica, zijn andere hoofdstukken langdradig, verwarrend en bestaan ze bovendien uit rare dialogen. Ik heb mezelf nog nooit zo door een boek zien ploeteren als deze.
0/10 would not recommend
Het eerste hoofdstuk maakte mij nieuwsgierig. Worldbuilding leek interessant. Al snel werdt duidelijk dat deze schrijver niet consistent schrijft. Waarnaar sommige hoofdstukken spanning bevatten en logica, zijn andere hoofdstukken langdradig, verwarrend en bestaan ze bovendien uit rare dialogen. Ik heb mezelf nog nooit zo door een boek zien ploeteren als deze.
0/10 would not recommend
May 8, 2018
Voor in het boek las ik: ‘Volharding is geconcentreerd geduld’.
Deze uitspraak is zeker van toepassing op de hoofdrolspelers in dit verhaal, Ileas en Arak.
Deze twee vrienden leven op de straten van Dizary en proberen hun hoofd boven water te houden. Om te overleven gaat niet alles zoals het van eerlijke ‘burgers’ verwacht wordt. Ze komen door hun daden in de belangstelling van een heleboel mensen staan en vallen toch door de mand.
‘Al die ogen. Teveel mensen keken hem zo aan, ze loerden zoals mensen dat konden doen. Zouden ze zijn geheim doorhebben?’
De echte vredebewaarders, de echte lange arm van de wet stuurt ze naar de rechter waar ze worden zonder pardon worden gestraft met een Maark. Dat is een merkteken dat op hun hand ontstaat. Ileas en Arak moeten van de rechter als gezel in dienst treden bij het gilde Moed en Daad in Kromwyl. Lees mijn recensie hier verder: https://graaggelezen.blogspot.nl/2018...
Deze uitspraak is zeker van toepassing op de hoofdrolspelers in dit verhaal, Ileas en Arak.
Deze twee vrienden leven op de straten van Dizary en proberen hun hoofd boven water te houden. Om te overleven gaat niet alles zoals het van eerlijke ‘burgers’ verwacht wordt. Ze komen door hun daden in de belangstelling van een heleboel mensen staan en vallen toch door de mand.
‘Al die ogen. Teveel mensen keken hem zo aan, ze loerden zoals mensen dat konden doen. Zouden ze zijn geheim doorhebben?’
De echte vredebewaarders, de echte lange arm van de wet stuurt ze naar de rechter waar ze worden zonder pardon worden gestraft met een Maark. Dat is een merkteken dat op hun hand ontstaat. Ileas en Arak moeten van de rechter als gezel in dienst treden bij het gilde Moed en Daad in Kromwyl. Lees mijn recensie hier verder: https://graaggelezen.blogspot.nl/2018...
August 16, 2019
Dizary- Het leven systeem introduceert een fascinerende wereld, waar ik hoop nog veel meer van te mogen ontdekken. Het concept van het verhaal is verrassend; het verhaal zelf loopt langs de bekende wegen, maar toch met onverwachte momenten. De personages zijn goed uitgewerkt en ontwikkelen zich duidelijk.
Het is helder geschreven en ik heb zeer genoten van de nieuwe woorden en de vaak voorkomende woordspelingen. Het was wel jammer dat er nog vrij veel fouten in zaten.
Het is helder geschreven en ik heb zeer genoten van de nieuwe woorden en de vaak voorkomende woordspelingen. Het was wel jammer dat er nog vrij veel fouten in zaten.
October 13, 2025
zelf ben ik deze boeken tegen gekoken op dutch commic. ik heb toen deel 1 en 2 gekocht omdat ik het een intressant concept was
helaas kwam ik niet goed in het verhaal, het bleef langzaam opstarten en ik had moeite met erdoor komen. op het moment dat het intressant is was het boek zo goed en wal afgelopen. Zelf was best wel teleur gesteld omdat het verhaal potentie had in mijn ogen. Het kwam alleen niet lekker uit de verf.
helaas kwam ik niet goed in het verhaal, het bleef langzaam opstarten en ik had moeite met erdoor komen. op het moment dat het intressant is was het boek zo goed en wal afgelopen. Zelf was best wel teleur gesteld omdat het verhaal potentie had in mijn ogen. Het kwam alleen niet lekker uit de verf.
September 20, 2025
begin is een beetje verwarrend vanwege dat het van perspectief veranderd, in het midden heb je wel door wat er gaande is en zag ik de potentie er wel in en bleef ik door lezen maar het was er matig. op het einde was ik erg teleur gesteld omdat de afloop van het boek erg tegen viel en saai was.
August 10, 2019
Leuk en fantasy vol verhaal. Ook zeer origineel geschreven.
April 27, 2024
Super boek.
Toen ik helemaal in het verhaal zat las ik het lekker weg.
Toen ik helemaal in het verhaal zat las ik het lekker weg.
January 1, 2020
Volstrekt origineel, dit heb ik nog niet eerder gelezen, dus erg tof!
Ook dat een van de hoofdpersonen – wiens gedachten we meekrijgen – een kat is, vind ik heerlijk. De wereld is bizar en fantastisch. De twee jongens die de hoofdrollen spelen zijn dynamisch en interessant geschreven.
Wat ik jammer vond is dat het me een beetje chaotisch wordt, op een gegeven moment, en ik door de vele bijpersonages de hoofdpersonen een beetje uit het oog verlies.
Ook dat een van de hoofdpersonen – wiens gedachten we meekrijgen – een kat is, vind ik heerlijk. De wereld is bizar en fantastisch. De twee jongens die de hoofdrollen spelen zijn dynamisch en interessant geschreven.
Wat ik jammer vond is dat het me een beetje chaotisch wordt, op een gegeven moment, en ik door de vele bijpersonages de hoofdpersonen een beetje uit het oog verlies.
January 30, 2024
Het Levende Systeem is een uniek en wonderbaarlijk verhaal. Zelden heb ik een wereld ervaren die zo uniek in elkaar zit.
Vanaf de eerste pagina word je meegevoerd in de wereld van Dizary. Regelmatig worden er vreemde termen geïntroduceerd, waardoor je jezelf afvraagt wat deze in hemelsnaam betekenen. Dit draagt echter bij aan de geloofwaardigheid van de wereld en geeft je het gevoel dat deze levendig en rijk gevuld is.
Het verhaal bevat een erg leuk steampunk-element dat zorgt voor zeer creatieve en boeiende situaties. De wereld van Dizary is uitstekend uitgewerkt en het is verfrissend om eens iets origineels te lezen. Ik raad elke fantasyfan aan om 'Het Levende Systeem' te lezen.
Vanaf de eerste pagina word je meegevoerd in de wereld van Dizary. Regelmatig worden er vreemde termen geïntroduceerd, waardoor je jezelf afvraagt wat deze in hemelsnaam betekenen. Dit draagt echter bij aan de geloofwaardigheid van de wereld en geeft je het gevoel dat deze levendig en rijk gevuld is.
Het verhaal bevat een erg leuk steampunk-element dat zorgt voor zeer creatieve en boeiende situaties. De wereld van Dizary is uitstekend uitgewerkt en het is verfrissend om eens iets origineels te lezen. Ik raad elke fantasyfan aan om 'Het Levende Systeem' te lezen.
November 19, 2022
Een vreemde wereld met vreemde regels, maar het werkt. Absurde fantasie is mijn ding en dit boek sloot daar goed op aan.
Ik zag de twist aan het einde van het boek niet aankomen en vond het leuk dat het uiteindelijk wel een goed einde had. Het boek las makkelijk en ik vloog er relatief snel doorheen.
Verder ben ik nu heel benieuwd naar boek twee: "Demonen van Myradé" en wat voor verhaal er daar zich gaat afspelen.
Ook ben ik wel heel benieuwd wat "het Zwarte Dat" nu is en wil ik "Panda en het Zwarte Dat" lezen uit nieuwsgierigheid.
Een ding wat mij wel wat stoorde was een aantal spellings- en zins foutjes. Ergens in het boek staat er geloof ik Tarak in plaats van Arak (pagina 111), maar naast deze foutjes vond ik het een leuk boek om te lezen in de trein onderweg naar de hogeschool!
Update: de typfouten zitten in de eerste druk en momenteel zit het boek in de derde druk.
Ik zag de twist aan het einde van het boek niet aankomen en vond het leuk dat het uiteindelijk wel een goed einde had. Het boek las makkelijk en ik vloog er relatief snel doorheen.
Verder ben ik nu heel benieuwd naar boek twee: "Demonen van Myradé" en wat voor verhaal er daar zich gaat afspelen.
Ook ben ik wel heel benieuwd wat "het Zwarte Dat" nu is en wil ik "Panda en het Zwarte Dat" lezen uit nieuwsgierigheid.
Een ding wat mij wel wat stoorde was een aantal spellings- en zins foutjes. Ergens in het boek staat er geloof ik Tarak in plaats van Arak (pagina 111), maar naast deze foutjes vond ik het een leuk boek om te lezen in de trein onderweg naar de hogeschool!
Update: de typfouten zitten in de eerste druk en momenteel zit het boek in de derde druk.
Displaying 1 - 20 of 20 reviews