Unha novela na que o escritor de Allariz se nos amosa como o escritor que albiscabamos hai tempo. Un escritor que, á parte do dominio do idioma que aquí acada cumes, soubo dar cun tema. (XGG, A Nosa Terra). A obra de Conde impón de xeito insistente a presencia da galeguidade. Con auténtica maestría, o narrador afonda a modo no personaxe. Alfredo Conde é un novelista considerable e o Premio Nacional de Literatura concedido a Xa vai o griffón no vento paréceme xustificadísimo. (Miguel García Posada, ABC, Madrid). O encanto invade o libro de Alfredo Conde, Xa vai o griffón no vento, escrito nun galego que se percibe como algo continuamente redescuberto e reinventado. (Sergio Perosa, Il Corriere Della Sera, Italia). Ultimamente descubrín na literatura estranxeira tan só dous nomes notables de verdade. Son o serbo Milorad Pavea e o galego Alfredo Conde, autor de Xa vai o griffón no vento. (Victor Andreev, Vechernniy Petersburg, Rusia). O griffón é moito máis que un alegato a prol da liberdade. Que o é. Ten, ó meu ver, unha cualidade eminentemente literaria que o salva do paso dos anos. Conde escribiuno coa serenidade dun clásico. (Luís Blanco Vila, El Ideal Gallego, A Coruña).
Alfredo Conde Cid (Allariz, provincia de Orense, 5 de enero de 1945) es un escritor y político español en lengua gallega y castellana.
Nació en el seno de una familia galleguista de clase media. Estudió Náutica en la Escuela Superior de Náutica de La Coruña e Historia en la Universidad de Santiago de Compostela. Trabajó como marino y también como profesor de Historia en un colegio privado. Fue diputado en el Parlamento de Galicia como independiente en el grupo del PSdeG (1981-1993) y consejero de Cultura con Fernando González Laxe (1987-1990). Fue el primer vicepresidente de la Asociación de Escritores en Lingua Galega (AELG)y primer presidente del PEN Club de Galicia (1990-1991) cargos de los que dimitió una vez que dejó organizados dos congresos internacionales de ambos. Entre otros idiomas, ha sido traducido al inglés, italiano, chino, francés o ruso, once libros suyos están en esta última lengua.
Cando collín por primeira vez esta obra de Conde, non fun quen de superar a páxina 80. Pensei non terlle dedicada atención abonda e, pasados os meses, deille unha segunda oportunidade.
Esta segunda lectura confirmou o que xa coidaba: unha obra que nunca remata de estourar. Pasan as páxinas e as historias non avanzan malia o seu incríbel potencial, en especial a do Visitador da Inquisición, enriquecida polos datos sociopolíticos do S.XVI. Pola súa banda, a historia presente - fóra dalgunha exaltación ás nacións sen estado - é plana e pesada.
Con todo, a obra é formidable para quen aprecie a riqueza léxica utilizada polo autor e a historia baixomedieval. O final, na liña do resto da obra, deixa o lector decepcionado - cando menos no meu caso - pola descafeinada conexión das historias.
En fin, unha obra boa pero que precisa de tempo e, en moitas ocasions, dun bo trisco de paciencia para sacarlle os puntos máis positivos.
Le doy 5 porque está muy bien escrito. Pero me recuerda un poco a los libros de Serra, en el sentido de que tienes que darme algo, aunque sea poco.
Flaubert quería escribir sobre nada, pero la nada en literatura es absoluto equilibrio. Que nada destaque, que ni el ritmo ni el estilo ni la historia desentonen y que cuando termines tengas la sensación de nada, seguir ahí.
Pero en el plano más basto en que la mayoría de libros se baten, tienes que decir cosas. No queda bien el vestido del ejercicio literario en el lugar en que nada sucede.
El Griffón es un buen libro, pero me parece una novela regular, y no es que yo desprecie el aburrimiento, es solo que el aburrimiento real no tiene ni sabores ni color, y este libro es sonoro y verde y gris y habla de Galicia.
Duas novelas nunha: en capítulos alternos, o autor vai contando as peripecias dun visitador da Santa Inquisición por Compostela e outras partes do mundo no século XVII e as dun profesor de literatura e escritor.