თეატრი

by W. Somerset Maugham

ჯულია საოცრად გაწონასწორებული და ნიჭიერი მსახიობს, რომელსაც ორმოცდაექვსი წლის ასაკშიც კი არ დაუკარგავს მომხიბვლელობა. ის ინგლისის უდიდესი მსახიობია, იმდენად კარგი, რომ თამაშს არასოდეს წყვეტს. თავიდან თითქოს გეჩვენება, ჯულიას სიმშვიდეს ვერაფერი დაურღვევს, მაგრამ უცებ წყნარი უცნობი ჩნდება, რომელიც გრძნობას აღუძრავს მას. შედეგად ჯულია ცხოვრებაში პირველად იგემებს უარყოფის სიმძიმესა და დედობრივი გრძნობების შეურაცხყოფას, აღმოაჩენს, რომ შეუძლებელია, ნებისმიერი სახე მოირგო მაყურებლის წინაშე წარდგომისას.

Genres: Classics, Fiction, British Literature, Romance, 20th Century, Novels, Theatre

350 pages, Hardcover

First published January 1, 1937

About the author

William Somerset Maugham was born in Paris in 1874. He spoke French even before he spoke a word of English, a fact to which some critics attribute the purity of his style.

His parents died early and, after an unhappy boyhood, which he recorded poignantly in Of Human Bondage, Maugham became a qualified physician. But writing was his true vocation. For ten years before his first success, he almost literally starved while pouring out novels and plays.

Maugham wrote at a time when experimental modernist literature such as that of William Faulkner, Thomas Mann, James Joyce and Virginia Woolf was gaining increasing popularity and winning critical acclaim. In this context, his plain prose style was criticized as 'such a tissue of clichés' that one's wonder is finally aroused at the writer's ability to assemble so many and at his unfailing inability to put anything in an individual way.

During World War I, Maugham worked for the British Secret Service . He travelled all over the world, and made many visits to America. After World War II, Maugham made his home in south of France and continued to move between England and Nice till his death in 1965.

At the time of Maugham's birth, French law was such that all foreign boys born in France became liable for conscription. Thus, Maugham was born within the Embassy, legally recognized as UK territory.

Reviews

[AiK · Rating 5 out of 5]

Эту книгу, пожалуй, читал каждый в юные годы. С таких книг обычно и приобщаются к хорошей литературе. В чем же ее достоинства? Самое главное, что Моэм очень честно показывает жизнь, такую как есть. Все герои книги так или иначе играют, но умеет играть лишь одна – великая Джулия Ламберт, ее муж был актером, но реализовал себя лучше в роли режиссера и руководителя театра. Моэм просто развивает идею Шекспира, что «Весь мир – театр, в нём женщины, мужчины – все актёры». Какие актеры – дело другое.

Разве нельзя назвать игрой действия каждого из героев (и всех людей в мире, разве каждый из нас не играет плохо ли, хорошо ли свои роли)? Томас Феннел изображает любовь, даже пылко кинулся на Джулию с поцелуями во время чая. Влюбив ее в себя, он пытается извлечь выгоду из ее влюбленности. В свою очередь красивая, но бездарная Эвис Крайтон играет влюбленную в бухгалтера, желая получить роль. Даже лорд Чарлз Тэмерли играет для света роль любовника, хотя уже не может им быть. Майкл не имеет иллюзий относительно своего актерского таланта, поэтому он играет в романе меньше всех, но тоже играет, подыгрывая Джулии, чтобы привлечь богатую меценатку Долли де Фриз.

Но лучше всего, конечно, играет в жизни и на сцене Джулия. Как актриса-профессионалка она подходит и к своим ролям на сцене, и к своим ролям в жизни осмысленно, глубоко переживая их внутри себя. И в этом ее гениальность. «Та мука, которая терзала её, когда Том её бросил, привела ей на память «Федру» Расина, которую она разучивала в ранней юности с Жанной Тэбу. Джулия перечитала трагедию. Страдания, поразившие супругу Тезея, были те же, что поразили и её. Джулия не могла не видеть удивительного сходства между своей и её судьбой. Эта роль была создана для неё; уж кому, как не ей, знать, что такое быть отвергнутой юношей намного моложе тебя, когда ты его любишь. Вот это было бы представление! Теперь Джулия понимала, почему весной играла так плохо, что Майкл предпочел снять пьесу и закрыть театр. Это произошло из-за того, что она на самом деле испытывала те чувства, которые должна была изображать. От этого мало проку. Сыграть чувства можно только после того, как преодолеешь их. Джулия вспомнила слова Чарлза, как-то сказавшего ей, что поэзия проистекает из чувств, которые понимаешь тогда, когда они позади, и становишься безмятежен. Она ничего не смыслит в поэзии, но в актёрской игре дело обстоит именно так.» Да, великая актриса может сыграть плохо. Но только, если она не прожила, не прочувствовала ее в жизни и не преодолела.
Моэм блестяще обрисовал все характеры, с многообразием их чувств, особенностей личности, внутренними мотивами и побуждениями.

Но этот роман не только продолжение великого Шекспировского наблюдения. Он и о достоинстве, и о поиске себя в этом мире, о мире, как таковом, и даже о смысле жизни. Джулия, сокрушительно разгромив возомнившую о себе старлетку, сумев правильно разобраться в своих чувствах к никогда не бывшему ей верным Тому Феннелу, преодолеть их, приходит к мысли, которую она с удовольствием смаковала: «Роджер утверждает, что мы не существуем. Как раз наоборот, только мы и существуем. Они тени, мы вкладываем в них телесное содержание. Мы – символы всей этой беспорядочной, бесцельной борьбы, которая называется жизнью, а только символ реален. Говорят: игра – притворство. Это притворство и есть единственная реальность».
Так Джулия своим умом додумалась до платоновской теории «идей».

Это довольно интересная мысль. Моэм устами Джулии продолжает ее развивать: «то, что я вижу через эту арку, всего-навсего иллюзия, лишь мы, артисты, реальны в этом мире. Вот в чем ответ Роджеру. Все люди – наше сырьё. Мы вносим смысл в их существование. Мы берем их глупые мелкие чувства и преобразуем их в произведения искусства, мы создаем из них красоту, их жизненное назначение – быть зрителями, которые нужны нам для самовыражения. Они инструменты, на которых мы играем, а для чего нужен инструмент, если на нём некому играть?»
Можно развить эту мысль далее, распространив силу искусства на книги, которые мы читаем, фильмы, которые мы смотрим. Ведь они дают нам пищу для ума, формируют мировоззрение. Но верно и обратное. Люди, разные люди, и великие умы, и мелкие обыватели, и хорошие, и плохие, и не только люди, но и весь мир служат источником вдохновения людям искусства.

«Что такое любовь по сравнению с бифштексом?» – спросила себя Джулия. Как восхитительно было сидеть одной и бесцельно переходить мыслями с предмета на предмет.»
Вот этот момент триумфа над собой (не над соперницей), своей болезненной привязанностью к незаслуживающему ее человеку, освобождение от оков ненужной и тягостной любви, этот момент, когда ты не ограничивая себя условностями (пить пиво с устрицами и есть бифштекс с луком) или соображениями сохранения фигуры, и есть момент счастья.

[Sketchbook · Rating 5 out of 5]

Middle-brows like to put down Maugham, but smarties know you can't put him down. As the author of hit plays, he knew Ethel Barrymore, Gladys Cooper, among others. The stage is an effective prop as he warmly scopes the psyche of a plummy star (her set: asexual husby and priggy son, lesby backer, shopboy lover and his thespy sweetie -- ah, theatuuh). A sublime 'recognition' scene missing from 2 film versions: bored to hell, star decides to 'give' herself to Devoted Friend. Imagine her shock when she realizes he isn't interested in sex, probably was never interested.

The finale is also cherce. After whammy premiere, she flees by herself to a restaurant and celebrates with verboten steak and fried potatoes. What greater pleasure, at times, can top being left alone? Maugham writes from the bowels of compassion.

[Cheryl · Rating 3 out of 5]

But where are you? If one stripped you of your exhibitionism, if one took your technique away from you, if one peeled you as one peels an onion of skin after skin of pretence and insincerity, of tags of old parts and shreds of faked emotions, would one come upon a soul at last?

Oh Julia, you who live on a stage and we live there with you and your fleeting love (lovers); your complicated, yet undisturbed marriage; your disdain of boredom; your glorious moments in the limelight. All the world revolves around you and we only partake. If life is indeed a stage, some are better actresses.

How do you see yourself when you don't have a title that the job or society gives you? Who are you without them? Do you like what you see at night, in the mirror? Do you love life or desire something more of it? There are many more questions this book asks, but most importantly, it lays bare the theme of desire and the toll desire takes on the human mind. I haven't seen the movie to this book (Being Julia), but I've heard from someone who saw me reading this, that Lord Charles is said to be Julia's lover in the movie? Well, with an emphatic, bold statement that excludes any spoiler tags, I'll say this: no he was not, not in the true sense of the word. Sorry, I've gone and said it, for I'm usually perturbed when a movie tries to veer away from the facts of the novel on which it is written. But I'll get off my anal horse now. (Note to self: must see movie).

I loved the references to Shakespeare and Keats, the explorations of tension and conflict that occurred alongside this giant theatre. Lust is the leading woman and love her gentleman. Everyone else sees themselves through her. This is my third Maugham and my least favorite so far, although I can see most readers liking this better than Cakes and Ale. The prose I didn't find affecting as I usually find with Maugham's careful prose, and yet the story is a bit appealing, with a female protagonist empowered by her work. The novel leans on dialogue and inner thought that occurs through white spaces of dialogue, but it almost feels bare, as if one is reading a play that was filled into a novel. Some of the intricacies are missing and although Julia has layers, there is a certain quality missing in her experiences. But this is a book you read for its exploring moments: of reality and illusion, of self and perceptions of self.

[Margarita Garova · Rating 4 out of 5]

„Казват, че театърът е илюзия. Именно тази илюзия е единствената реалност.“

Много би ми се искало да вмъкна някакво възторжено клише от рода на: „тази книга е за всички любители на театъра.“ Но любители на театъра, не четете тази книга, освен ако не обичате Моъм повече от театъра, разбира се:)

Заглавието казва всичко – в „Театър“ става дума за театър, и като сценично изкуство, и като социална маска. Верен на себе си, Моъм затрива безмилостно различията между тях. Представленията са инструмент за показване на разкрасени човешки емоции, а извънсценичните ситуации преливат от заучени реплики и социална обиграност.
Джулия Ламбърт е некороновата кралица на лондонската театрална сцена. Съпругът й Майкъл – красив, но посредствен актьор, намира по-щастливо (и дискретно) амплоа като неин режисьор и мениджър. И двамата са безумно суетни и центрирани в себе си, но бракът им не може да се нарече неуспешен. Хармоничното дуо леко се разклаща, когато се появява социалният катерач и зестрогонец Том. Както вече се досещате, тук вече става наистина забавно, макар че книгата достойно държи интереса от самото начало.

„Театър“ излиза през 1937 г., но и днес звучи като много светска и модерна творба. Заради естеството на театъра в техническо отношение и инструментариум, липсва усещане за връщане назад в минала епоха. Със сигурност изразните средства днес са различни и патосът от трийсетте би би�� много нелеп на днешните сцени, но от някаква гледна точка като механика и случване, а дори и репертоар, театърът си е все същият – разучаване на реплики, репетиции, генерална репетиция, премиера. Дългият и богат живот на Моъм и всевъзможните интересни неща, с които се е занимавал, и тук са си казали думата – книгата е писана от човек, който наистина разбира от актьорско майсторство, а зад кулисите и в гримьорните е не по-малко интересно от действието на сцената. Театърът е наистина много специален свят и може би част от магията му е в това, че неговите жреци и жрици са малко на брой, и затова истински избрани. (Да вдигне ръка този, който не се е увличал по актьор или актриса!).

И тук имаме много от „моъмските“ писателски характеристики – комедия на нравите, фокус върху характерите, обилни диалози, никакви излишни и досадни описания, и разбира се, класовите различия, и едва ли ще доживея да прочета и един английски роман, в който последните да липсват. „Театър“ е и книгата с най-много суета на глава от (романовото) населението, която съм чела. Тя буквално извира от всяка мисъл и реплика на героите. И не е чудно, че малкото автентични образи са всъщност и най-маргинални.

Романът отдава насмешлива почит към непрофесионалните актьори, онези изпечени лицемери, които си пробиват път в живота с точните реплики и жестове, с правилните приятелства, с обмислена любов, които са толкова по-убедителни, защото сами вярват в тях, а най-вече вярват в себе си. Лично аз намирам аматьорите, непохватните, недостойните за светски триумф, за далеч по-добри.

P.S. По книгата има много приятен филм с Анет Бенинг и Джеръми Айрънс – Being Julia.

[Mikela · Rating 4 out of 5]

My first introduction to Maugham's work many years ago was with Of Human Bondage and I was so moved by this story of sexual obsession that although the details are fuzzy in my memory, the emotions evoked are still fresh in my mind. I think the ending had me crying for days. In a different way, The Razor's Edge proved itself to be a worthy classic and cemented in my opinion that Maugham is a supreme writer capable of bringing his characters to life with all the pain and passion that love can bring. I've read many times that the critics were not kind to his work citing his plain prose style and lack of a large vocabulary among some of his many literary failings. The reading public, however appreciated his work and to this day his books are still widely read and loved.

Theatre introduces us to Julia Lambert, the reigning queen of London stage who at the age of forty-six, after decades of always playing a part both on and off stage,starts to doubt herself as a person. Although adored by the theatre going public, she's been in a passionless yet highly successful marriage to a part-time actor, full-time theatre manager, Michael. To her one child, Roger, she's a distant mother who found the idea of having a child much more appealing than the reality of raising one. After years of being virtuously faithful in her marriage, Julia finds herself totally enamored with a young man who sees his path to the society that he wishes to enter obtainable through her. Despite the difference in their ages, his attention is flattering and they begin an affair, so passionate that Julia finds herself looking and feeling 20 years younger until the time he rejects her, leaving Julia hurt, humiliated and at a loss. Is her sex appeal only on the stage? Can she be attractive to men as herself without the trappings of stage craft? Is she only bits and pieces of all the roles she has acted?

We are taken from the early days of the courtship between Michael and Julia, the beginnings of their long careers, their many successes and through Julia's eyes we see her act her way through life, her every studied gesture, every situation that arises becoming an opportunity to play a role, how real life and the make-believe world of the theatre are so intertwined as to become one and the same - reality blurred. Maugham took us behind the curtain, stripped away the glamour and revealed all the hard work and rehearsals required to be "natural" on stage.

I absolutely loved Julia with her total self absorption, her husband, son, friends, fellow cast members, and lover being only bit players to the grand act that she called her life. While not really connecting with others, she was never a snob and on the whole kind, loyal and generous to others but also capable of savage yet subtle revenge on those who she believes have wronged her. I loved this book, finding it impossible to put down, even re-reading several parts of it and would very happily have continued reading for another hundred or so pages...I didn't want it to end.! This book is one that is very easy to recommend to others who are interested in good literature.

Originally published on www.chapterofdreams.com

[Paula Mota · Rating 3 out of 5]

3,5*

“- Claro que um vestido de chá seria perfeitamente apropriado.
Olharam para Julia esperançosas. Ela abanou a cabeça.
- Mais depressa usava uma mortalha.

Este foi um dos livros de Somerset Maugham de que menos gostei, mas a culpa talvez seja mais minha do que de “As Paixões de Júlia”. Se por um lado não sinto particular fascínio pelo mundo do showbizz, por outro, a infidelidade, com raras excepções, é um tema que me aborrece. Esta minha afirmação não se prende tanto com valores morais como com a monotonia de ideias: o triângulo amoroso, as mentiras, os segredos, as escapadelas... Acho tudo isso um tédio. Ainda que isto não tenha pesado na minha avaliação, esta é também uma das poucas obras que já li em que Maugham, ou um alter-ego seu, não é narrador participante, no entanto, tendo sido também dramaturgo, acredito que aproveitou bastante da sua experiência no teatro para criar a irresistível e ardilosa Julia Lambert. Julia, apesar do seu enorme sucesso e do charme que esbanja, é uma mulher egocêntrica, interesseira e vaidosa que, na casa dos 40, receia acima de tudo envelhecer e usa o seu talento como actriz tanto no palco como na vida pessoal, tornando-se uma pessoa extremamente falsa, mas divertida para o leitor, que tem o privilégio de ouvir os seus pensamentos e de a admirar sempre que ela supera um obstáculo.

“Interroguei-me muitas vezes se terá alguma vez existido uma Julia Lambert ou se nunca foste mais do que um veículo para todas essas pessoas fingiste ser. Ao ver-te entrar numa sala vazia, senti por vezes vontade de abrir a porta de repente, mas tive medo de não encontrar ninguém. (...)
- Achas que sou apenas imitação?
- Não exactamente. Porque imitação é tudo o que és. A imitação é a tua verdade. Como a margarina é manteiga para as pessoas que não sabem o que é manteiga.

[Marica · Rating 4 out of 5]

Uccelli canterini
Storia piuttosto umoristica di una diva del teatro inglese. Julia è un'attrice molto dotata e con il suo fascino e la sua capacità di entrare nel personaggio che vuole interpretare seduce il suo pubblico, i lettori, il marito, i suoceri e il giovane amante. E' divertente seguire il suo modo di manipolare marito e amante, blandendo il primo nella vanità ("sei l'uomo più bello d'Inghilterra") e assecondando l'amante nelle sue debolezze di snob squattrinato. Il suo punto debole è che desidera essere adorata, quindi quando si rende conto che inequivocabimente l'amante le preferisce un'attricetta senza arte nè parte, la sua ira è grande. Ma poichè la vendetta è un piatto da gustare freddo, fa finta di niente e si organizza, perfida, in modo da dimostrare sul palco la sua statura di artista, a confronto con l' inespressiva attricetta. Questa lettura mi ha ricordato una cena con un'amica e un gruppo di giovani attori coi quali lavorava: era come stare dentro una grande voliera in mezzo a tanti uccelli canterini: usignoli, merli, passeri, fringuelli, ciascuno cantava la sua melodia mentre io, come un uccello muto, guardavo queste esibizioni da spettatrice. La serata fu piacevole ma l'impressione era di essere stati in platea invece che a cena. Temo che vivere con un attore o un'attrice sia cosa piuttosto faticosa, difficile ottenere attenzione e difficile convincersi che il dialogo sia proprio con te e non con un pubblico silenzioso alle tue spalle.

[Mikey B. · Rating 4 out of 5]

Like all of Maugham’s novels there is always a clarity in this story about a famous actress (Julia) on the British stage. Maugham, also being a famous playwright, was fully acquainted with the life of the theatre and the lives of the actors, stage managers and the like. All the characters are very well delineated with snappy dialogue.

All that being said, this is not among the top-ranked of Maugham’s works. There is a soap opera feel to Julia’s repeated crisis with her younger lover. It becomes overwrought and the vanity exhibited by all the characters becomes oppressive. In contrast to many of Maugham’s other works (like those about British colonists in the South Seas) this story has a restrictive and confined feeling, hardly ever going outside of itself.

It was a welcome relief in the latter portion of the book when Julia journeyed to France. In chapter 27 (there are 29 chapters) Julia has a confrontation with her son which provides the most profound scene in the entire book. After that we are taken back to the theatre and it all seems anti-climatic.

[piperitapitta · Rating 4 out of 5]

E brava Julia!

Non avevo letto mai niente prima di Maugham, avevo solo visto la riduzione cinematografica con Edward Norton e Naomi Watts di Il velo dipinto, e sono tuttavia convinta di non aver letto "il vero" Maugham.
A questo proposito, la scorsa domenica, mi ero portata in spiaggia Schiavo d'amore, intenzionata a leggere uno dei suoi romanzi più famosi: peccato però che trattandosi di un'edizione in due volumi io abbia incautamente portato con me il numero due anziché il numero uno e che me ne sia accorta solo dopo la lettura del primo capitolo (in realtà il numero sessantaquattro) e che poi abbia proseguito, indispettita, leggendone altri tre; incredibile a dirsi non sembrava affatto un romanzo preso a metà: chissà come sarebbe andata se avessi proseguito con questa lettura in corso d'opera!
Ma torniamo alla Diva Julia.
Maugham, come spiega nell'introduzione, attinge largamente alla sua esperienza di commediografo e da grande conoscitore di teatro qual era diventato - l'opera in originale si intitola, appunto, Theatre - riassume nella figura di Julia Lambert, «la più grande attrice d'Inghilterra», tutte le grandi dive incontrate sulla scena.
Lo stile è brioso e attraverso l'espediente di alcune vecchie fotografie, che l'attrice si trova a guardare in un momento di malinconia per i tempi andati, ripercorre la sua storia sin dall'inizio, quando giovane e bella iniziava a calcare i palcoscenici della provincia inglese rivelando il proprio innato talento, fino all'incontro con l'attore Michael Gosselyn - bello e vanitoso e invariabilmente tirchio - che ne sarebbe poi diventato il marito.
La Julia del presente è una bellissima quarantenne, idolatrata dal pubblico, che conduce un ormai consolidato ménage coniugale con Michael che regala ormai poche emozioni a entrambi, ma anche un più che soddisfacente rapporto professionale che è culminato nell'acquisto di un teatro londinese e nella costituzione di una compagnia propria.
Julia e Michael hanno anche un figlio adolescente, Roger, che studia senza particolari successi in college.
La quotidianità di Julia, scandita dalle rappresentazioni, dai riposini pomeridiani, dai massaggi, e soprattutto dai grandi successi, viene stravolta come un fulmine ciel sereno, dall'entrata in scena di Tom, un giovane impiegato del marito, che nonostante abbia poco più dell'età del figlio, la trascina in una passionale relazione.
È abilissimo Maugham a narrare la storia dal punto di vista di Julia che è attrice, anzi "diva", a tutto tondo.
Julia è vanitosa, ironica, melodrammatica, presuntuosa, manipolatrice,arrendevole, gelosa, passionale, insicura, vendicativa
e, soprattutto, non smette mai, nemmeno per un attimo, di recitare.
Maugham ce la presenta in una doppia e irriverente versione, perché non solo vedremo (leggeremo) quello che dice, ma anche quello che realmente pensa mentre lo dice, mostrando anche a noi le sue eccelse qualità di attrice.
Alla fine della storia, che volendo ricondurre al teatro si potrebbe definire in tre atti, forse solo Roger mostrerà di aver capito fino in fondo la vera natura della madre, lasciando anche noi lettori in preda, oltre che all'euforia per l'eccellente esibizione, ad un dubbio di natura marzulliana: ma il teatro è vita o tutta la vita è teatro?

Nota - Secondo me Zia Mame voleva essere la Diva Julia! :-)

[Roberto · Rating 4 out of 5]

Sotto il vestito, niente

Julia è una attrice, una diva. E' bravissima, è capace di piangere a comando, è in grado di strappare da un copione tutto quello che c'è di più bello, ha una presenza scenica perfetta, sa imparare a memoria un copione in 24 ore. E ricorda alla perfezione citazioni da quasi tutti i brani teatrali che ha interpretato.

Ma...

"La gente credeva che lei recitasse soltanto nelle due o tre ore che era in scena; non sapevano che il personaggio che interpretava la abitava di continuo: quando sembrava conversare animatamente con qualcuno o in qualunque occupazione fosse impegnata."

Non c'è una donna chiamata Julia. Quella che tutti vedono alla fine non è altro che il frutto di una recitazione perfetta.

"Pronti a andare in scena. Quelle parole le davano ancora un brivido. Stava per lasciare il mondo della finzione per entrare nel mondo della realtà."

Solo il figlio, alla fine, la smaschera:

"Quando ti vedevo entrare in una stanza vuota, certe volte volevo aprire la porta d’improvviso, ma temevo di non trovarci nessuno"

Curioso che per Julia tutte le persone che la circondano siano deboli, vanesie e stupide. E che alla fine del romanzo invece quasi tutti i personaggi appaiano migliori di lei, che risulta evanescente, cinica, perfida, sola, invidiosa, vendicativa. E cattiva.

La sua tecnica, il suo controllo dei nervi le consentono di governare con freddezza ogni situazione, per evitare figuracce, per evitare di esporsi al ridicolo, per evitare di soffrire, per evitare di mostrarsi deboli.

Ma chi è più debole, quella persona che mostra sinceramente le sue insicurezze, la sua sofferenza, i suoi sentimenti oppure una persona che crea una corazza intorno a sé ostentando sicurezza?
Cosa rimane comportandosi come Julia? La soddisfazione di recitare bene una parte e la sensazione di essere apprezzati; ma anche la certezza di non avere mai vissuto veramente e soprattutto di non avere mai amato.
Quante persone, nel nostro mondo, sono più attente all'immagine esteriore piuttosto che a come sono veramente? Cosa è più importante l'apparenza o il contenuto?

Magistrale la scrittura di Somerset Maugham, interessante, efficace, lucida, ironica, elegante; e fantastici anche gli incisi tra parentesi che differenziano ciò che il personaggio pensa da ciò che dice.

[Pippicalzelunghe · Rating 5 out of 5]

E’ il primo libro di Maugham che leggo e mi è piaciuto tantissimo. E’ proprio bravo a tratteggiare Julia, la più famosa attrice di teatro d’Inghilterra, che ha 46 anni, non è più giovanissima ma gode di una fama incredibile. Ha una vita che all’apparenza sembra perfetta, un matrimonio con un uomo bellissimo, un figlio, tanti soldi, bellissime parti e molti ammiratori. Julia adora recitare e le viene così naturale che lo fa sia nella vita privata che sul palco. E’ molto vanitosa e tutto deve essere perfetto, tanto che usa il suo talento per rigirare le situazioni a suo vantaggio. Allo stesso modo si comportano i personaggi che le girano attorno, tanto che non si capisce chi usa chi e chi viene usato. Ma Julia crede in quello che fa, le piace il suo modo di comportarsi, è perfettamente nella parte, tanto da non vedere cattiveria nelle sue azioni.
Il libro scorre piacevolmente: è brioso, ironico, divertente, con un confronto bellissimo con il figlio Roger e un finale notevole. Ho avuto anche l’impressione che l’autore oltre a raccontare questa bella storia, abbia preso il pretesto per fare una caricatura ironica delle donne in genere, del tempo che passa e le cambia e della fatica ad accettarlo, del desiderio di piacere, di essere ammirate, desiderate. Secondo me l'ha fatto magnificamente!
Sono rimasta affascinata dal modo di scrivere di Maugham, di cui non avevo mai letto nulla e di cui sicuramente leggerò altro.

[David · Rating 5 out of 5]

A delight. A rather lighthearted work from 1937, exploring the theater world of the period through the prism of a leading stage performer. This might be the stuff of chick-lit if it weren't for Maugham's power of observation and unique understanding of complex human behavior. And, of course, his singular (breezy but pointed) writing. The novel reads like velvet.

According to Wikipedia, Maugham stated that he knew "a great number of distinguished actresses. Julia Lambert, the heroine of 'Theatre', is a portrait of none of them. I have taken a trait here and a trait there and sought to create a living person. Because I was not much affected by the glamour of the brilliant creatures I had known in the flesh I drew the creature of my fancy, I dare say, with a certain coolness. I think Julia is true to life.... I feel a great affection for her; I am not shocked by her naughtiness, nor scandalized by her absurdities."

Julia does, indeed, have the ring of authenticity, as a mass of contradiction combined with insecurity but also the underlying buffers of conviction and a determination to always return herself to a sea of calm. Her ability in preventing herself from becoming anyone's fool (even if, at times, she comes close) is closely linked to her longevity as an artist.

Julia is more than a main character. She is the means through which Maugham presents his worldview. He seems to revel in the idea that people (perhaps the artistic type in particular) can often become the victims of taking themselves too seriously. He shows the necessity of guarding against that - and is realistic in illustrating how pragmatism can sometimes be just out of reach, especially where affairs of the heart are concerned.

As Julia states, when asked about the nature of love point blank by the young man she finds herself wrapped up with:

"[By 'love', most people] mean pain and anguish. shame, ecstasy, heaven and hell; they mean the sense of living more intensely, and unutterable boredom; they mean freedom and slavery; they mean peace and unrest."

Julia is never far from seeing herself and others as basically silly and fragile. She will ultimately wrestle with the 'dilemma' of which is more real: the folly of human foibles or the 'artificial' artistry that puts those foibles in proper perspective?

Along the way, Maugham indirectly dips into his own casual, fluid outlook on sexuality. In the novel's most amusing section (putting aside the mild eroticism she experiences on a night train), Julia finally decides to challenge a decades-long affection held for her by an older admirer. When her overture misfires, she suspects that the guy could be either impotent or gay (the latter being a distinct possibility). She follows up with a social experiment that results in the truth regarding her sex appeal (which was always apparent to an older woman in her own circle: oh, the smoldering lesbianism!).

[Tatevik · Rating 5 out of 5]

Maugham is one of the few male authors who can create a really strong woman character!!! Definitely needs a reread.

[Siti · Rating 4 out of 5]

“Julia parlava in modo assai diverso con se stessa e con gli altri; il suo linguaggio, parlando con se stessa, era piuttosto crudo.”

Esteriormente una donna di successo, assistiamo alla narrazione della sua carriera, dagli esordi alla ribalta, un successo meritato per doti innate, una moglie fedele, una madre coscienziosa.
Intimamente una donna irrisolta, lacerata dall’avanzare dell’età, sessualmente attiva, nonostante il matrimonio quasi bianco con il suo amato Michael, “il più bell’uomo di Inghilterra”, attore mancato, imprenditore teatrale di successo.

Una coppia glamour, una vita sociale da fare invidia, una quotidianità ingabbiata dai ritmi del teatro, schiavizzanti.

Julia a me sembra solo una donna in cerca di libertà di espressione, bisognosa di eterna e continua gratificazione che le confermi che oltre a essere una brava attrice, è anche una bella e desiderabile femmina.

E quando è femmina può permettersi di uscire dalla finzione, dalla sua eterna maschera, centuplicata non dai centomila che la leggono sempre diversa, alla maniera pirandelliana, ma dagli innumerevoli ruoli che nella sua carriera hanno ibridato la sua identità. Lei non sa più chi è, agisce come da copione, pensa come da copione, parla con le battute dei vari copioni, fino a quando non coglie nella sessualità la sua massima libertà di espressione. Curioso che non la consumi con il suo adorato marito, ma che si abbandoni a incontri fortuiti, ad avances di imberbi e generosi giovanotti, rigettando magari la devozione di un fedelissimo.
E l’amore? Che posto ha nella sua vita?

“...significa pena e angoscia, estasi, vergogna, paradiso e inferno; significa vivere, intensamente, e noia indicibile; significa libertà e schiavitù; significa pace e tormento.”

La sua maschera coincide con lo strato di cerone che le regala “un’altra personalità immune dai dolori umani”.
Sarà il figlio Roger a smascherarla, a metterla di fronte alla realtà, quella assurda circostanza misteriosa che tanto la spaventa.
Lei preferisce essere quell’ectoplasma che assorbe l’ansia della vita, quel simbolo che nel palcoscenico assume le forme e gli umori più vari per concedere al pubblico con la finzione l’unico briciolo di realtà.

Apoteosi teatrale!

Lettura gradevole, apparentemente leggera, rispolvera i noti temi pirandelliani con una vena umoristica e atteggiamento indulgente verso i limiti dell’essere umano così ben compendiati nella finitezza bohémienne di Julia.

[Tessa Nadir · Rating 4 out of 5]

W. Somerset Maugham reprezinta unul dintre autorii mei preferati si am citit aproape toate creatiile sale. Este considerat "Maupassant al Angliei" si urmas al lui Joseph Conrad prin romanele si nuvelele cu iz exotic pe care le-a scris. Cele mai celebre opere ale sale sunt: "The painted veil", ecranizat cu Edward Norton si Naomi Watts in rolurile principale si "Up at the Villa", ecranizat cu Sean Penn si Kristin Scott Thomas in prim plan. Va recomand atat cartile cat si filmele pentru ca sunt exceptionale.
Romanul de fata ilustreaza culisele vietii de teatru a Angliei interbelice. Pe langa acest aspect ne dezvaluie si povestea sotilor si actorilor Julia Lambert si Michael Gooselyn. Aflam cum au pornit ei din tinerete pe acest drum al actoriei, cum s-au cunoscut, cum au adunat banii sa-si deschida propriul teatru si cum au avut succes si au devenit faimosi.
Naratiunea revine la prezent si aflam ca amandoi lucreaza la teatrul Siddons din Londra atunci cand un tanar contabil, Thomas, este angajat pentru a tine registrele. Acesta este topit dupa Julia pe care atentia tanarului o flateaza. El e foarte indraznet, o invita acasa, o saruta si mai apoi se intampla inevitabilul. Dupa aceasta idila ea parca intinereste si devine mai stralucitoare ca actrita.
Cu timpul insa barbatul se satura de ea si o paraseste pentru o fetiscana care doreste sa devina si ea actrita. Atunci Julia se razbuna cu mare stil.
Romanul este agreabil, Maugham scriind frumos, fluid si interesant. Inca nu am intalnit pe nimeni sa spuna ca nu-i plac scrierile sale. Julia nu e cea mai buna creatie a sa insa nu este nici banala sau rea. E mai mult decat satisfacatoare si poate oferi multe clipe placute si tihnite cititorilor.
In incheiere va las cu cateva citate care exprima stilul frumos al autorului:
"Nu trebuie sa fiti naturali, le spunea el actorilor. Scena nu e locul potrivit pentru asta. Scena e un loc al iluziilor. In schimb, trebuie sa pareti a fi cat mai naturali."
"Dragoste si frumusete si arta: merita sa pierzi lumea intreaga pentru astea."
"Oamenii nu au nevoie de motive - ci de scuze - pentru a face ceea ce le place."
"Cred ca e mai bine sa n-ai minte si sa stii ca n-ai, decat sa n-ai si sa nu-ti dai seama."

[Chrissie · Rating 2 out of 5]

In the preface to this book and in the audiobook, W. Somerset Maugham tells us that over the thirty years between the production of his first play and his last he came to know “a great number of distinguished actresses. Julia Lambert, the heroine of Theatre, is a portrait of none of them. I have taken a trait here and a trait there and sought to create a living person. Because I was not much affected by the glamour of the brilliant creatures I had known in the flesh I drew the creature of my fancy, I dare say, with a certain coolness. I think Julia is true to life.... I feel a great affection for her; I am not shocked by her naughtiness, not scandalized by her absurdities.”

This quote tells us the author’s intentions and hints at what lies in store. Julia, the novel’s central protagonist, is the author’s creation, a composite figure of many. In my view, by taking traits from an assortment of different people, Julia fails to become real, fails to become the living person Maugham sought to create. We are given a figure made up of a conglomeration of traits found in successful actresses, but not a creature that lives and breathes. I did not come to understand her choices or why she did what she did. Her relationships with her husband, son and lovers did not ring true to me. She loves her husband and then she doesn’t, but we never come to understand why her perception of him has so radically changed. She is an actress, only an actress albeit in all that she says, thinks and does, but not a full person.

The book focuses on drawing a “born actress” rather than drawing one realistically drawn woman who happens to be a successful actress. Do you see the difference? Am I clear? The book does ask:
What makes an actor or actress tick?
What drives them?
How do they see themselves?
How do they react to the world around them?
And can a born actor or actress ever stop acting?

Julia’s son Roger says to his mother:
“You don't know the difference between truth and make-believe. You never stop acting. It's second nature to you. You act when there's a party here. You act to the servants, you act to father, you act to me. To me you act the part of the fond, indulgent, celebrated mother. You don't exist, you're only the innumerable parts you've played. I've often wondered if there was ever a you or if you were never anything more than a vehicle for all these other people that you've pretended to be. When I've seen you go into an empty room I've sometimes wanted to open the door suddenly, but I've been afraid to in case I found nobody there.”

Look at the quote in the preface for a second time. Maugham tells us that he drew Julia with a “certain coolness”. This coolness, this detachment, is evident in the writing. I didn’t like this.

The setting of the book is primarily England before and after the First World War. There are excursions to France.

The audiobook is well narrated by Lucy Scott, although the preface is read way too fast, like she was saying to us, “Let’s just skip this and get to the story!” Afterwards, the narration is easier to follow. She captures different accents well.

This is certainly not my favorite book by the author, but I do not regret reading it. It’s OK. I know little about the personality traits of actors and actresses. As a playwright, Maugham did. In this respect I found it mildly interesting to hear what he had to say about those in the acting profession. I cannot say I am attracted by such people. Viewed simply as a book about a fictional character, I was not sufficiently drawn in.

My ratings of Maugham’s books:
Mrs Craddock 4 stars
Cakes and Ale 4 stars
The Painted Veil 4 stars
The Razor's Edge 3 stars
Christmas Holiday 3 stars
Theatre 2 stars
The Moon and Sixpence 2 stars
Of Human Bondage 2 stars

[Célia Loureiro · Rating 4 out of 5]

W. Somerset Maugham é o meu autor favorito. Também é possível que já o tenha dito de Steinbeck, e é igualmente verdade. São dois autores com várias obras publicadas, entre contos, romances e novelas, muitos dos quais já tive o prazer de ler. Quando os leio, os seus livros competem apenas com as outras criações deles próprios. Avalio-os pela sua própria escala. No caso de Maugham, durante anos foi também dramaturgo, e terá sido com base nesses conhecimentos da vida nos palcos que escreveu este As Paixões de Júlia, ou, no original, Theatre. É também um gentleman, e das poucas pessoas da História que eu gostaria realmente de ter conhecido. Quem sabe ele me convidasse para a sua casa do Mónaco para tomar chá, e nos tornássemos bons amigos ou, pelo menos pen pals.

Este romance centra-se num casal inglês, Michael e Julia, e no modo como ambos dedicam a sua vida ao teatro. Michael é um homem bem parecido, altruísta apesar de avarento, sem outro talento que não a beleza. Julia é uma mulher de aparência vulgar, mas de génio, cuja vocação a levou a tornar-se a melhor artista de teatro inglesa. Juntos, gerem um teatro e as suas relações com elegância.

Maugham dá voz a Julia, uma mulher que, segundo o filho, representa a todos os instantes. Julia é calculista, caprichosa e egocêntrica. A sua grande tragédia é perder-se sob camadas de fingimento, arriscando-se a nem existir. Usa a sua capacidade de ler os outros, e de os contemplar com o que esperam dela, para ser adorada e aceite em todos os círculos. A sua reputação é imaculada e ela adora ser o centro das atenções. Acompanhamo-la desde a juventude, em que era uma atriz promissora, enamorada por Michael, até aos seus 46 anos, altura em que, assustada pela possibilidade de estar a envelhecer e a perder a admiração de que goza há tanto tempo, se deixa envolver num caso desesperado com um jovem contabilista que a admira cegamente.

Apesar de a primeira metade do livro não oferecer grandes emoções, e o romance ostentar a frivolidade da própria protagonista, na segunda parte o autor valeu-se do seu conhecimento inigualável da natureza humana para nos surpreender. Julia é apanhada nos seus exercícios de fingimento, o seu amante talvez não lhe seja assim tão devoto e o filho, que considera insípido, talvez seja a única pessoa que a vê sob todas as camadas de que o teatro a revestiu.

"Não conheces a diferença entre verdade e fingimento. Estás sempre a representar. Em ti é uma segunda natureza. Representas quando temos uma festa em casa. Representas com o pai, representas comigo. Comigo fazes o papel da mãe carinhosa, tolerante e célebre. Não existes, não passas dos inúmeros papéis que interpretaste. Interroguei-me muitas vezes se terá alguma vez existido uma Julia Lambert ou se nunca foste mais do que um veículo para todas essas pessoas que fingiste ser. Ao ver-te entrar numa sala vazia, senti por vezes vontade de abrir a porta de repente, mas tive medo de não encontrar ninguém."

Mais uma viagem inesquecível pela pena do meu adorado Maugham.

[Post Scriptum · Rating 4 out of 5]

“Dicono che recitare è soltanto finzione. Questa finzione è la sola realtà”


Suo padre è il più bell’uomo d’Inghilterra, sua madre la più brava attrice. L’unico desiderio di Roger si chiama “realtà”.
Non li rimprovera, tuttavia il loro modo di vivere gli ha tolto la possibilità di credere in qualsiasi cosa.
Il ragazzo ricorda un episodio alla madre:

«Una sera, da ragazzino, avrò avuto quattordici anni, stavo tra le quinte a vederti recitare. Doveva essere una bella scena, tu dicevi le tue battute con tanta sincerità e quello che dicevi era così commovente che mi venne da piangere. Ero tutto sovreccitato, mi sentivo, non so come dire, elevato. Partecipavo alla tua sofferenza, mi sentivo un piccolo eroe; mi pareva che mai più avrei fatto un’azione bassa, meschina. E poi tu sei venuta in fondo alla scena, vicino a dov’ero io, con le lacrime che ti colavano sul viso; e dando la schiena al pubblico hai detto al direttore di scena, con la tua voce normale: cosa diavolo combina l’elettricista? gli avevo detto di togliere la luce blu. E un istante dopo ti sei girata verso il pubblico con un grido di angoscia e hai continuato la scena».
Julia replica:
«Tesoro, ma era una recita. Se un’attrice sentisse davvero le emozioni che rappresenta andrebbe in pezzi. Ricordo bene quella scena. Faceva crollare il teatro. Non ho mai avuto tanti applausi in vita mia».
Roger invece s’è sentito deriso, imbrogliato da questa madre inesistente, da questa donna ch’è solo le innumerevoli parti che ha interpretato.

Recitare è arte, e l’arte si crea. Nasce dalle vite di uomini e donne, dalle loro più piccole emozioni che prendono forma e sostanza in una dimensione nuova, dove illusione è il pubblico, realtà gli attori. L’attore è emblema del “trambusto vano e confuso che chiamano vita”.
La realtà inizia là, dove termina la quinta e comincia la scena. Fino a quando cala il sipario, e un altro si leva. Ben più grande, con un cast immenso, in una commedia senza fine.
Ecco l’ultimo trillo: “Pronti per andare in scena!”

[Susan · Rating 5 out of 5]

This wonderful novel was published in 1937, when W. Somerset Maugham was already an extremely successful writer – both as a novelist and in the theatre. In fact, much of Maugham’s early success was in the theatre and it was a world he knew extremely well.

The heroine of this book is Julia Lambert, an ageing actress whose husband, Michael Gosselyn, manages the Siddons Theatre and her career. They have one son, Roger, and a marriage which is respectable, but passionless. Julia is flattered when her husband brings a young man to lunch; an accountant who obviously admires her. Neither Julia, nor Michael, even know the young man’s name, but she sets out to be charming. Julia is certainly not without admirers, including the wealthy Charles Tamerley, but she uses her abilities as an actress to control and manipulate men. However, the young man in question, Tom Fennell, turns out to be a surprise – as before long she becomes besotted with him.

Maugham writes of the situation that Julia finds herself in with exquisite sensitivity. You feel for her, as events spiral out of her control – and as for the ending.... Well, I have no wish to give anything away, but it is brilliantly written. This is Maugham at his most self assured and confident, in his prime and writing of a world he loved and understood. It is one of his lesser known novels, which is a shame, as it is an utter joy to read.

[Marta · Rating 5 out of 5]

Чудова книга, однозначно ввійде в найкраще прочитане цього року.

Такий собі легенький, дотепний британський роман. Відчуваються гарно пропрацьовані герої та взаємодія між ними. Дуже цікаво слідкувати за героями, за їхніми вчинками та всім, що відбувається навколо.

Головна героїня досить таки складний та імпульсивний персонаж і в цьому вся її краса. Вона хитра й розумна, вона грає роль як в театрі, так і в реальному житті.

«Для тебе немає різниці між правдою та вигадкою. Ти завжди граєш. Ця звичка – твоя друга натура. Ти граєш, коли приймаєш гостей. Ти граєш перед слугами, перед батьком, переді мною. Ти не існуєш. Ти – це лише незліченні ролі, які ти виконувала. Я часто питаю себе: чи була ти колись сама собою або з самого початку була лише засобом втілення в життя тих персонажів, яких ти зображала. Коли ти заходиш у порожню кімнату, мені іноді хочеться раптово відчинити двері туди, але я жодного разу не наважився на це боюся, що нікого там не знайду.»

[лічі · Rating 5 out of 5]

"кажуть: гра – вдавання. це вдавання і є єдиною реальністю."
з цієї книжки почалося моє знайомство з автором, і це був дуже правильний вибір. моем неймовірний. його стиль, слог, персонажі, те, як він веде сюжет – це все шикарно, і я неодмінно раджу починати знайомство з ним саме з «театру».
театральна сцена, інтриги закулісся, постійні обмеження, акторська гра, звані вечори і світське життя, боротьба з власними бажаннями, неоднозначність відіграних ролей – це те, з чим ви зіштовхнетесь читаючи цю книжку.

головна героїня – джулія лемберт, талановита, відома, амбітна і яскрава акторка. Її чоловік – майкл госселін, спокійний, трохи скупий і неймовірно раціональний, повна її протилежність. у пари є син, власний театр, статок, гарний дім з прислугою і досить впивові друзі, здавалося б, що ще потрібно для щастя? але джулії не вистачає любові. з чоловіком відносини вже вкрай не щирі, вони скоріше ділові партнери ніж коханці, та й попри те, що у свої 46 акторка виглядає досить молодо, старість підбирається все ближче. джулія мріє про кохання. і ось з’являється молодий клерк – том феннел, який дивиться на неї із захопленням, обожнює її, хоче її, боготворить та мріє про неї. звісно ж, вона закохується. історія її до нього кохання переповнена захоплення (вона згадує молоді роки), розчарування (це кохання невзаємне), ревнощів і зрад, пробачень і вмілої акторської гри.

відношення до героїні в мене дуже неоднозначні. на початку книжки. читаючи про початок її роботи в театрі і знайомства з майклом я їй співпереживала, думала, ��о її вибір був помилковим і вона дарма піддалася пристрасті. як виявилося потім, саме тоді вона зробила дуже правильний вибір, і такий, що вже потім я дуже жаліла її чоловіка (насправді, частина опису її молодості мені сподобалась більше ніж подальше пожинання плодів власної слави). Напевно, це єдина така пізнавша життя й вміла жінка про яку я читала. вона навчилась грати людьми, тягнути їх за нитки як вправний кукловод, робити так, як хотілося саме їй. хтось назве джулію лицемірною маніпуляторшою, хтось (я) захопиться її вміннями. вона дійсно геніальн�� акторка, яка з витонченістю змінює маски, грає свої ролі і підлаштовується під обставини.

ще трохи додам про роджера – сина джулії: йому певно пощастило найбільше, адже він став найадекватнішим членом родини госселінів (де мати – жадаюча любові немолода акторка, а батько – зациклений на собі скупердяй-нарцис), він єдиний, хто здається розгледів справжню сутність джулії і сказав чи не найважливіші слова всієї книги (з яких я благополучно зробила цитатку):
«ти граєш перед слугами, перед батьком, переді мною. переді мною ти граєш роль ніжної, поблажливої, знаменитої матері. ти не існуєш. ти – це незліченні ролі, які ти виконувала»

можливо, якби історію писав інший автор – їй би не зійшло все з рук, і в кінці історії вона б залишилась у розбитого корита, нікому не потрібна і ніким не кохана. але закінчилась книжка прекрасною сценою, де джулія в компанії самої себе вечеряє у дорогому ресторані, після неймовірно вдалої вистави, смакуючи всю магію любові до себе та до смачного біфштексу.

для мене особисто "театр" - щире кохання, і я неодмінно буду читати й інші твори автора.

[Simona · Rating 4 out of 5]

Con questo romanzo, Maugham porta il lettore in un territorio che sembra avere un sapore vintage retrò. Ci addentriamo nel mondo del teatro, dei ruoli che gli attori indossano. L'autore ci fa conoscere Julia, una attrice che è un mix tra Eleonora Duse e le altre grandi del passato. E' impossibile non innamorarsi di un personaggio come Julia: incantevole, determinata.

"Dicono che recitare è la sola finzione. Questa finzione è la sola realtà".

Sono queste le parole che Julia usa per descrivere il suo lavoro, il suo essere attrice conducendo una vita in cui il confine tra realtà e finzione è veramente labile. Maugham tratteggia il ritratto di una donna sicura di sé, ma allo stesso tempo fragile e ingenua. Le ultime pagine che, per alcuni versi, sembrano ricordare i personaggi e le trame Pirandelliane, sono intrise di malinconia, come se "la diva Julia" volesse essere altro da sé e vivere il suo successo distaccandosi per immergersi nell'unica realtà che conosce: il palcoscenico.

[Metodi Markov · Rating 3 out of 5]

Мисля, че за сега само този роман на Моъм бих могъл да нарека среден като история.

Интересен е, чете се леко, но не оставя много след себе си...

[Frannie · Rating 4 out of 5]

Finzione o realtà?

Julia Lambert, ormai prossima alla cinquantina, è ancora l’attrice più affascinante e famosa d’Inghilterra: paragonata tanto a Eleonora Duse quanto a Sarah Siddons, sa irretire qualunque pubblico, sia esso seduto in platea o nel salotto della sua lussuosa villa.
Ma anche quando il sipario cala e le luci si spengono, Julia non smette mai di recitare: con il marito Michael, tanto amato in gioventù ma ormai divenutole quasi insopportabile, con il suo giovanissimo amante squattrinato e con tutte quelle attricette mediocri che tentano di rubarle la scena. Riuscirà la diva Julia a trionfare ancora una volta e a non soccombere alle trappole che le si presenteranno davanti?

Il titolo originale del romanzo, Theatre, ci proietta fin da subito nella giusta atmosfera: rossetto rosso, vestiti sontuosi, luci accecanti e un’interpretazione da manuale, quella della protagonista.
Julia è un’incantatrice perfetta, con una prontezza di spirito insuperabile che le permette di non lasciarsi mai cogliere impreparata. A noi però viene data la possibilità di sbirciare oltre la maschera e ascoltarne i veri pensieri, che si rivelano spesso impietosi, crudeli e poco consoni all’immagine che Julia ha faticato tanto per costruirsi. Ma per sua fortuna, nessuno a parte noi sembra riuscire a vedere oltre tutti quei veli di finzione, o forse sì?

Maugham ci regala una figura femminile che difficilmente si dimentica e che viene descritta con un’accuratezza che ripudia ogni filtro. Rispetto a Il velo dipinto, questo è un racconto più frizzante e decisamente più leggero.
Eppure, è allo stesso tempo estremamente divertente, schietto e un’ulteriore conferma del valore di questo autore, che si rivela un perfetto conoscitore delle doppiezze, delle ambiguità e di tutti i trucchi della vita, sia essa realmente vissuta o soltanto rappresentata in scena. Sempre un piacere.

[Mickey · Rating 3 out of 5]

It's funny how life works out -- I was at the local library, trying to find a book to cheer myself up when lo, I encounter the one author that has never failed me. Like all the other Maugham novels, I had no trouble with the style, voice, plot, characters, or reflections of this story. I don't agree with his take on love, but I understand what he means. I love that reading Maugham's novels is like reading something that I would write for myself. (Somerset Maugham; 300)

[SCARABOOKS · Rating 4 out of 5]

Per chi non lo sapesse, Somerset Maugham è un autore assolutamente delizioso (deliziante, mi verrebbe). Lo è per il tono confidenziale, per l’ironia rarefatta, da alta quota, con cui aggancia il lettore. Poi ha uno stile piano, apparentemente semplice nella costruzione della frase, che è poi la semplicità dell'arte. Nella scelta degli aggettivi non è mai caricaturale, ma nemmeno sbiadito e banale . E’ accurato fino alla pignoleria quando sceglie e arreda il set del racconto.

Dove però dà il massimo è nel rapporto che costruisce tra narratore e personaggio. In particolare, nel rapporto con le figure femminili puoi rintracciarci sentori diversissimi che dovrebbero essere inconciliabili: complicità, perfidia, ammirazione, esecrazione, immedesimazione, simpatia. Viene da pensare a certe amicizie tra donne che si nutrono di intime confidenze e feroci invidie, ad atmosfere tipo “arsenico e vecchi merletti”. Si potrebbe pensare, ricordando la sua peraltro discreta omosessualità, al fiele misogino di una “vecchia checca” o al contrario al bisturi della verità, che si applica neutro sulle donne come su tutto il resto. Una sottigliezza chirurgica che gronda empatico cinismo come se fosse sangue.

In questo romanzo al centro c’è un’attrice e dunque più che mai la recitazione come professione della vita. Non solo in teatro, non solo per chi fa l’attore: “'Tutto il mondo è teatro, e uomini e donne solo commedianti. Ma l'illusione sono loro, oltre quegli archi; la realtà siamo noi, gli attori”. Ne viene fuori una affollata storia d’amore, originale piuttosto che nella trama, nel modo di viverla della protagonista (che è una figura spettacolare, in tutti i sensi). E nella lezione che se ne trae: “Cos'è l'amore in confronto a una bistecca con le cipolle?” (con birra e patate fritte, però).

Ho ammirato "a bocca aperta" la precisione geometrica che usa nel descrivere il momento esatto in cui nella mente della sua Diva l'amore si allinea al disincanto (nella percezione di essere sola a provare davvero un sentimento); la passione convive con la disistima (e quindi con la consapevolezza della sua arbitraria gratuità); la generosità con la sfiducia; la presunzione nei propri mezzi con la sensazione di rischiare le cose della vita che contano davvero e per di più di sprecare il rischio in un’opera vana, in un gioco che non vale la candela. Equilibrismi della mente e del cuore che solo un sofisticato equilibrista della narrazione può rendere.

Chiudo, ma non senza segnalare il modo in cui Maugham usa le parentesi: come una confidenza sussurrata all’orecchio, come un perfido controcanto, come la verità dal sen fuggita, come la voce della coscienza, come l'espressione del distacco, della giusta distanza. Un’arte a sé (saper usare le parentesi, dico. Anche nella vita).

[Efka · Rating 5 out of 5]

W. Somerset'as Maugham'as, nors lyg ir labai pakankamai nemažai žinomas ir populiarus, man ilgą laiką buvo visiška paslaptis, apie kurį žinojau tik tiek, kad turi gan keistą vardą ir, kaip galvojau, yra zanūda - nes aš by default taip galvoju apie visus, kurie save vadina pirmo vardo pirma raide ir antruoju vardu, pvz., J. Edgar Hoover ir...ir... Ai, nesvarbu, ok, užtenka ir Hooverio, kuris buvo zanūdų zanūda ir šiaip nemalonus žmogus.

Bet kuriuo atveju, šita knyga man buvo žiauriai malonus atradimas. Tikėjausi tokio nuobodoko skystalėlio, pilstymo iš tuščio į kiaurą, ilgų, nuobodžių, niekam neįdomių peizažų aprašymų ir kitokio panašaus šlamšto, būdingo neretam klasikiniam autoriui. Vietoj to gi gavau smagią, puikiu stilium parašytą, gyvą ir įtraukiančią istoriją. O personažai!! Labai mėgstu, kai autoriai, užuot patys pasakoję apie savo kuriamus personažus tuo tradiciniu būdu - "Petras buvo atstumtas Marytės, todėl turėjo nepilnavertiškumo kompleksą ir dar nepasitikėjo savim dėl didelių ausų" - tiesiog kuria veiksmą, kuriame dalyvaujant minėtiems herojams be jokių papildomų aprašymų ir pastabų skaitytojui paaiškėja, kokio medžio paukščiai šie besą.

Pats siužetas gal kiek ir banalokas, bet puikiai, meistriškai kuriamas, nenaudojamas nei vienas nereikalingas žodis, nėra jokio gražbyliavimo ar bereikalingo filosofavimo, visaks gaunasi paprastai ir natūraliai, autoriaus pamąstymai labai trumpi, konkretūs, ir labai vietoje, labai gerai atskleidžiamos pagrindinės herojės vidinės dilemos ir ypač baimės - pasenti, būti nebepatraukliai scenoje ir gyvenime - tad skaitėsi puikiai, greitai ir labai maloniai. Neabejoju, kad su šiuo autorium mano pažintis dar prasitęs. Labai gera knyga.

P.s. - papildomas honorable mention skiriamas leidyklai (maketuotojai?) už pasirinktą šriftą, kuriuo knyga buvo atspausdinta. Ai laikt it!! :)

[Plateresca · Rating 3 out of 5]

The story in general has a tinge of a racy joke, but a reference to Plato in the very end raises it to a philosophical study.

I particularly enjoyed how the theatrical plays the characters act in give them additional characteristics or foreshadow the events of the novel.

What I didn't enjoy that much was that most of the characters are rather unlikable. Julia is, of course, the protagonist, so I did root for her, but it's not that I really liked her, it's rather that most other characters are so nasty.

Quote:

'Julia knew that Dolly did not believe her and Dolly was aware that Julia knew it. She went on.'

The only other novel I read by Maugham was The Painted Veil, and it also has to do with adultery, - I wonder if this was such a major theme for this author.

[Shauna · Rating 3 out of 5]

Maugham is always worth reading although this novel is not one of my favourites. His love for and great knowledge of the world of the theatre shines through the entire book but the main characters didn't really interest me. Both Julia and Michael lacked any sort of humanity, being shallow and self-serving . I really think this would have been much more interesting as a play rather than a book.

[Joseph Sciuto · Rating 5 out of 5]

W. Somerset Maugham's, "Theatre," is a rich, insightful novel about the theatre and the people who work in the profession and the audiences that adore the actors. Maybe it's because I once was a theater major in college that I so thoroughly loved this novel. The character of Julia Lambert, a famous, extremely talent actress, who cannot disassociate everyday reality, from the characters she plays on stage is an amazing portrayal and depiction of the insecurities and obsessions that accompany greatness. 

This book reminds me of the great movie "All About Eve" and like that movie this novel is as enthralling and mesmerizing as any book I have read about the theater. I strongly recommend this wonderful piece of art.