From A to X: A Story in Letters

by John Berger

In the dusty, ramshackle town of Suse lives A’ida. Her insurgent lover Xavier has been imprisoned. Resolute, sensuous and tender, A’ida’s letters to the man she loves tell of daily events in the town, and of its motley collection of inhabitants whose lives flow through hers. But the area is under threat, and as a faceless power inexorably encroaches from outside, so the smallest details and acts of humanity—an intimate dance, a shared meal—assume for A’ida a life-affirming significance, acts of resistance against the forces that might otherwise extinguish them.

From A to X is a powerful exploration of how humanity affirms itself in struggle: imagining a community which, besieged by economic and military imperialism, finds transcendent hope in the pain and fragility, vulnerability and sorrow of daily existence.

Genres: Fiction, Literary Fiction, Literature, Novels, British Literature, Romance, War

197 pages, Hardcover

First published January 1, 2008

About the author

John Peter Berger was an English art critic, novelist, painter and author. His novel G. won the 1972 Booker Prize, and his essay on art criticism Ways of Seeing, written as an accompaniment to a BBC series, is often used as a college text.

Later he was self exiled to continental Europe, living between the french Alps in summer and the suburbs of Paris in winter. Since then, his production has increased considerably, including a variety of genres, from novel to social essay, or poetry. One of the most common themes that appears on his books is the dialectics established between modernity and memory and loss,

Another of his most remarkable works has been the trilogy titled Into Their Labours, that includes the books Pig Earth (1979), Once In Europa (1983) Lilac And Flag (1990). With those books, Berger makes a meditation about the way of the peasant, that changes one poverty for another in the city. This theme is also observed in his novel King, but there his focus is more in the rural diaspora and the bitter side of the urban way of life.

Reviews

[Orsodimondo · Rating 5 out of 5]

MI GUAPO, STAI ASCOLTANDO LE MIE PAROLE NELLA TUA CELLA MENTRE LE SCRIVO


John Berger con la regista Isabel Coixet: Da I a J. Coixet e l’architetto Benedetta Taglabue hanno creato un’istallazione ispirata a questo romanzo; il libro viene insieme a un dvd nel quale, oltre a un’intervista della Coixet a Berger, alcune lettere del romanzo sono lette da Monica Bellucci, Patricia Clarkson, Penélope Cruz, Julie Delpy, Isabelle Huppert, Maria de Medeiros, Sarah Polley, Tilda Swinton.

A'ida è una farmacista, è militante e cerca di alleviare con cure e medicine il dolore di chi si presenta da lei, al negozio, a casa, per strada.
Per tentare di alleviare il dolore di un amore fatto di separazione, scrive lettere: scrive al suo amato Xavier, che è in prigione, condannato a due ergastoli.
Lei è la A e Xavier è la X: da A a X, appunto.



Sono distanti da anni, lontani da un tempo probabilmente più lungo di quello passato accanto.

Sono terroristi?
Forse.



Sicuramente si tratta di gente che lotta in un mondo abbandonato dagli angeli, per un mondo migliore, per un mondo dove i poveri siano meno poveri e la giustizia più vera.

Dove sono, in che parte del mondo?
Vicino al monte Ararat?
O nell'America Latina?
Forse in Marocco, ma forse anche in Spagna.
Oppure in Francia.
Più probabilmente in Palestina.
Ovunque, in una qualche periferia del mondo.



Fuori, oltre loro, più forte di loro, ma non così forte da renderli immobili, una forza cieca dura oppressiva oscura sorda violenta, fatta di polizia, militari, armi automatiche, elicotteri Apache, blindati.

I poveri, i giusti sono stretti uno all'altro, solidali: e muoiono uccisi, vittime della violenza del potere.

A'ida scrive a Xavier, gli trasmette l'amore sulla carta delle sue lettere, gli racconta la vita e la morte e la lotta.
Riuscirà a farlo evadere? Sarà catturata anche lei? O forse seppellirà il suo amato?

Ho un debole per i romanzi costruiti con assemblaggio di materiali diversi: lettere, diari, telefonate, articoli di giornale, brani di film o telenovelas (il grande Puig docet).
Però, se l'autore non ha la mano felice, il risultato è solo una noiosa e faticosa frammentarietà.
Berger ha la mano felice, davvero molto.



Racconta un grande amore, di quelli che non finiscono mai, che sono belli luminosi e vivi, e rendono belli, luminosi e vivi gli amanti - un amore che tu sei con me dovunque vada - un amore che so che per te sono la vita, e il dolore che le si accompagna, e la sua gioia - un amore che non è me stessa che ti offro questa notte nella tua cella... quel che ti offro è te stesso, te stesso amato in ogni tua parte - un amore che io morirò in te e se tu muori prima di me, mi chiamerai.



E' molto forte la sensazione che in questo libro non ci sia una sola parola di troppo, una sola parola sprecata: al punto che, come purtroppo succede molto raramente, viene voglia di leggere e rileggere la stessa frase alla ricerca di toni, sensi, suoni diversi.
Come si fa con una poesia.
E si ha sempre l'impressione che ogni parola nasconda una pregnanza, un mistero, dietro l'apparenza pur banale.
Era da molto tempo che non leggevo un libro così bello, così meravigliosamente devastante.

[Helga · Rating 4 out of 5]

The ephemeral is not the opposite of the eternal. The opposite of the eternal is the forgotten. Some pretend that the forgotten and the eternal are, when it comes down to it, the same thing. And they're wrong.

Xavier is a prisoner in cell no. 73. He is accused of being a founder of a terrorist network in a fictional country and is serving two life sentences.

Every night I put you together -bone by delicate bone.

A'ida who is a pharmacist and Xavier's lover, is sending letters to him, in which she describes her daily life, telling him about their mutual friends and the events happening in their suppressed country.

It's the small things which frighten us. The immense things, which can kill, make us brave.

Her letters are filled with love, hope and despair.

There's such a difference between hope and expectation. At first I believed it was a question of duration, that hope was awaiting something further away. I was wrong. Expectation belongs to the body, whereas hope belongs to the soul. That's the difference. The two converse and excite or console each other but the dream of each one is different. I've learnt something more. The expectation of a body can last as long as any hope. Like mine expecting yours.

This book is a collection of letters written by a woman who is never going to see her lover again, yet perseveres in turning her sorrow and grief into yearning and hope.

When I hold a letter of yours in my hand, what I feel first is your warmth. The same warmth that's in your voice when you sing. I want to press myself against it but I don't, for, if I wait, the warmth will surround me on every side. Then when I reread the letter and I'm surrounded by your warmth, the words you've written belong to the distant past and we are looking back at those words together. We are in the future. Not the one we know so little about. We are in a future which has already begun. We are in a future that has our name. Hold my hand. I kiss the scars on your wrist.

[Paula Mota · Rating 4 out of 5]

4,5*

Há uma diferença muito grande entre esperança e espera. Ao princípio, eu acreditava que era uma questão de duração, que a esperança era esperar qualquer coisa futura. Estava enganada. A espera pertence ao corpo, enquanto a esperança pertence à alma. A diferença é essa. Elas conversam as duas e animam-se ou consolam-se uma à outra, mas o sonho de cada uma é diferente. Eu aprendi mais uma coisa. A espera de um corpo pode durar tanto como qualquer esperança. Tal como o meu à espera do teu. Assim que te deram duas penas perpétuas, eu deixei de acreditar no tempo deles.

X está preso por actos terroristas e recebe cartas da mulher que ama, A, que também é activista política na clandestinidade e o espera cá fora, não sabemos onde, nem quando, nem há quanto tempo, na impossibilidade de o visitar por não serem casados. Ambos se opõem a um regime tirano e militarizado, que às vezes dá ares de ser no Médio Oriente e, outras, na América do Sul, o que me parece apontar para o carácter universal da luta contra a repressão, aliado ao poder da palavra e da voz que não pode ser silenciada.

“Nenhuma história é muda. Não importa o quanto eles a dominam, o quanto a cortam e mentem sobre ela, a história humana recusa-se a calar a boca. Apesar da surdez e da ignorância, o tempo que existiu continua a bater dentro do tempo que existe.”
Contou-nos o Galeano. Obrigado, Eduardo.

Nunca tinha ouvido falar de Eduardo Galeano até há poucos meses, e aqui está ele de novo, em obra alheia, a de John Berger, que só conheci recentemente através do livro “Smoke” e que escreve aqui de uma forma bastante poética e tocante, a adoçar, na medida do possível, uma realidade extremamente dura.
Neste belo e triste romance epistolar, nunca temos as respostas de X, apenas ficamos a conhecer alguns episódios na cadeia ou lemos apontamentos políticos que ele escreve no verso das cartas que recebe e que estão compiladas na ordem em que foram encontradas, podendo, portanto, ser lidas como nos aprouver.

Tu dizes que os desenhos das mãos que eu faço para ti estão colados à parede, logo por baixo da janela - assim, tu dizes que elas voam para onde quiserem. Elas querem tocar-te, elas querem virar a tua cabeça quando desejas desviar o olhar, elas querem fazer-te rir. E se os bebés se rissem depois de nascerem em vez de chorarem? Estranha questão, porque nós sabemos que isso não seria a vida.

[Patrizia · Rating 5 out of 5]

Ogni notte ti metto insieme - osso per osso, delicatamente.

A’ida scrive a Xavier, rinchiuso in carcere, condannato a due ergastoli. Lei non può andarlo a trovare, perché non sono sposati e la loro richiesta di matrimonio è respinta più volte.
Le lettere che si scambiano superano il muro alto e grigio che li separa, annullano il rumore dei carri armati e degli Apache, si beffano dei guardiani e del regime, creando un ponte invisibile che imbriglia anche il tempo.

“La parola ultimamente è cambiata da quando ti hanno preso. Stanotte non voglio scrivere quanto tempo fa è successo. La parola ultimamente copre tutto quel tempo”.

Due ergastoli sono un tempo impossibile, se si pensa che la vita è una sola. Così, aggrappati a una speranza altrettanto impensabile, contano i giorni e non gli anni della loro separazione, perché attesa e speranza sono diverse,

“L’attesa appartiene al corpo, mentre la speranza appartiene all’anima.
[...]
Quando ti hanno condannato a due ergastoli, ho smesso di credere nel loro tempo”.

Le parole di A’ida portano il mondo esterno nella cella di Xavier. Ricreano per lui il calore del sole, il profumo dell’aria prima della pioggia, i piccoli gesti quotidiani di cui sono fatte le sue giornate. Raccontano storie e ricordi d’infanzia perché, non potendo vivere lo stesso presente, il loro tempo è il passato, che possono ricostruire e costruire come vogliono. Poi c’è il futuro, quello che A’ida guarda dal tetto della sua casa, dove il suo sguardo si spinge lontano. Sono parole che consolano, che amano, che toccano. Sono corpi, là dove non c’è contatto fisico possibile. Portano le mani di A’ida, disegnate più volte sui fogli

“Adesso guardo le mie mani che vorrebbero toccarti e mi sembrano obsolete perché è da così tanto che non ti toccano”.

Portano luce nella cella in cui, per vedere il cielo, Xavier deve salire su una pila di libri, con la spalla che tocca il soffitto. Un soffitto che le parole di A’ida incurvano, fino ad avvolgere il suo uomo in un abbraccio. Ogni notte un pensiero, perché

“Di notte il tempo è molto più gentile. Non c’è niente da aspettare e niente che sia superato”.

Ma è di notte che i pensieri sottolineano la solitudine e l’assenza. Alle sue lettere A’ida affida i suoi doni per il buio, dal profumo dei fiori al ricordo di una passeggiata in collina in quel pochissimo tempo trascorso insieme; sogni e immagini per quando Xavier è in isolamento e non potrà leggere.

“Non è me stessa che ti offro questa notte nella tua cella - sarebbe troppo semplice - quel che ti offro è te stesso, te stesso amato in ogni tua parte”.

Quando la consegna delle lettere è sospesa, non resta che rileggere le ultime, ingannando ancora una volta il tempo. Ogni rilettura trasforma i giorni in mezzi giorni che scorrono meno lentamente.
Intorno, rumori di carri armati e degli Apache che sorvolano continuamente la città. La lotta prosegue, seminando morte e, allo stesso tempo, la speranza in un futuro senza oppressori. Non c’è rimpianto, c’è l’orgoglio di una scelta condivisa e consapevole, nonostante il prezzo pagato.
È un romanzo breve e denso, lacerante e commovente, in cui anche l’episodio apparentemente più insignificante parla di un amore che nulla può scalfire.

“Il sonno è la prima casa, una casa senza tetto, pareti o letto. Sono venuti più tardi, ispirati dal sonno. Stanotte, amore mio, ti porterò nella prima casa. La faccio scivolare sotto la porta mostruosa e dentro ci troverai me”.




Inviato da iPad

[صان · Rating 4 out of 5]

جان برجر چشمای خیلی دقیقی داره و قلم خیلی روون و صمیمی‌ای. کتاب نامه‌های آيدا به دوست‌پسرش هست که در حال حاضر به حبس ابد در زندان به‌سر می‌بره. تمام موقعیت‌ها به دلیل این قضیه یه غمی توی خودش داره و امید بی‌نهایت آیدا رو نشون می‌ده. توی نامه‌ها از همه چی حرف می‌زنه، از هوا و آدما و اتفاقا و خوراکیا و همه چیز. مثل کتاب دیگه‌ی جان برجر که اون رو از این یکی بیشتر دوست داشتم و اسمش <<اینجا محل دیدار ماست>>‌بود.
این کتاب هم کم از چیزهای جالب نیست و درکل برجر تبدیل به یکی از نویسنده‌های موردعلاقه‌ی من شده.

[Hilda hasani · Rating 4 out of 5]

از آ به خ :
آ به خ مدت ها در کتابخانه ام بود. منتظر بودم زمان مناسب خواندنش برسد. ماه پیش دربارۀ نگریستن از جان برجر را خواندم و در میان جستارهایش «لاتور و اومانیسم» سوگولی ام شد. همین کافی بود تا این دفعه آ به خ با یکی از نقاشی های لاتور روی جلدش و عنوان جان برجر به عنوان نویسنده مرا فرا بخواند. محتوای از آ به خ عجیب است. "خ" یا همان خاویر به اتهام ریاست گروههای تروریستی و در شرایط اشوب سیاسی به زندان می افتد و دوبار به حبس ابد محکوم می شود. راه های حضور در دنیای آزاد بسته می شوند. "آ" یا همان آیدا معشوق خاویر است. آن ها نمیتوانند ملاقاتی داشته باشند زیرا ازدواج نکرده اند. تنها راه ارتباطشان نامه هایی است که رد و بدل میشود. جان برجر این نامه ها را پیدا کرده و مجموعه شان را در اختیار ما گذاشته است. این نامه ها اوج و خلوص دلتنگی را به نمایش میگذارد، هنگامی که مطمئنی دیگر امیدی به دیدن معشوقت نداری و با درخواست ازدواج غیابیتان هم مخالفت می شود، آن موقع است که روزمرگی هایت، خیال پردازی هایت، زمزمه هایت رنگ و بوی دلتنگی و معاشقه می گیرند. آیدا از خودش برای خاویر می گوید از مردم شهر و داستان هایشان. آیدا بلد است چگونه ببیند و بشنود و حس کند. حال و هوای شهر به هم ریخته و اشوب است اما او از تشت قرمز روی پشت بام می گوید، از باقلوای روی طاقچه، از بستنی های میوه ای یخچال داروخانه، از چیزهایی که در هر صورت اتفاق می افتند، هر آشوبی که میخواهد در دنیا برقرار باشد. حتی اگر معشوقت نباشد باز هم پرنده ها روی درخت جمع می شوند و باز هم اِما برایت ژله با تکه های میوه درست می کند. این نامه ها از بس که در روزمرگی جریان دارند برایم دلچسبند از بس که زجر روزهای زندان خاویر را بازمیتابانند و امید رو به ناکجای آیدا را. سوالی در ذهنم است که آیا جان برجر این نامه هارا فقط گردآوری کرده است یا دستی هم در نگارش آن ها برده؟ اینکه آیدا در ذاتش شاعر بوده شکی نیست، اما به نظرم حضور جان برجر و ردپای او هم در این کتاب به خوبی دیده می شود، خیلی ساده انگارانه میخواهم باور کنم نقاشی لاتور روی جلد نماد حضور جان برجر لابه لای نامه های ایدا به خاویر است! از آ به خ را می شود همیشه روی پاتختی گذاشت و هرازچندگاهی برداشت و تورقی کرد و بازهم کیف کرد. از آ به خ رنگ خود آدم ها را میگیرد. آقای برجر مخلص شما هستم که انقدر خوش سلیقه و خوش طبعید!

[piperitapitta · Rating 5 out of 5]

Ovunque, in nessun dove.



A'ida scrive a Xavier lettere d'amore e di resistenza.
Ai'da è libera, Xavier è in carcere, condannato a due ergastoli per attività terroristiche.
A'ida e Xavier non sono sposati (e continuano a negargli il permesso per farlo) e per questo l'unico strumento che hanno per restare in contatto, poiché le visite gli sono negate, è scriversi.
A noi Berger, che utilizza l'espediente del ritrovamento in carcere delle lettere scritte "da A a X", consente di leggere solo quelle di A, ma di X, pur non potendo leggere le risposte, comprendiamo molto: ce lo racconta A'ida, farmacista e militante, forse combattente, ricordando tessere della loro storia d’amore, ce lo racconta Xavier stesso, che dietro alle lettere di A’ida appunta pensieri che descrivono le ragioni della sua lotta, delle iniquità della politica e dell'economia e il suo ribellarsi al regime*.
Dove siano A e X non lo sapremo mai, potrebbero essere in America del Sud, come alcune parole e il nome di Xavier ci lasciano intendere, o in Palestina (dei quali diritti Berger era un sostenitore), come il nome A'ida e altre parole ci suggeriscono. O in Egitto, o in Siria, o in Nigeria.
Oppure potrebbero essere solo un'allegoria, A e X, ed essere ovunque, in nessun dove e in ogni dove - Questa prigione non è da nessuna parte, mi guapo, mi suplete, my kanadim, ya nour, mia luce - in ogni luogo dove, America, Asia o Africa, esista un regime che opprime i più deboli, un popolo che soffre, un amore che non può volare, una lingua comprensibile a tutti.
Quello che sappiamo, invece, che ci avvince lettera dopo lettera, è che l'amore che da A arriva a X tiene in vita entrambi, che libera entrambi offrendo loro uno spicchio di cielo dove non c'è posto per altri che i loro ideali e il loro amore struggente.
Sembra parlare da sola A'ida, più che scrivere, e forse è così, perché mentre scrive a Xavier parla anche a noi: di ingiustizia e libertà, di sofferenza e solidarietà, di resistenza e uguaglianza, di speranza e attesa**, di presente e futuro***.




Parla anche di lotta, ci suggerisce Berger nel breve preambolo introduttivo, lasciandoci intendere che i due innamorati potrebbero avere trovato un codice per comunicare, insinuando il dubbio che le partite a canasta cui A'ida fa a volte riferimento potrebbero essere invece episodi di guerriglia e lei non aver mai giocato una sola partita a carte; e in effetti, dopo aver insinuato il dubbio, si diverte, fra le righe, a regalarci anche la soluzione: Ieri abbiamo giocato. In otto. - scrive A a X - Nell'ultima partita il tre rosso è capitato in cima al mazzo degli scarti così il pozzo si è gelato e noi abbiamo vinto: e chi gioca a canasta, che non può essere così, lo sa bene.
Il codice degli innamorati, invece, si nutre di alcune delle più belle dichiarazioni e riflessioni mai lette e sempre sul filo del romanticismo, senza mai scadere nella sdolcinatura, Berger scrive parole uniche, ma universali: perché Nessun altro [uomo] è come te. Ogni cosa è fatta della stessa pasta, ma ognuno di noi è messo insieme in modo diverso.

* Delocalizzazione. Si riferisce non solo alla pratica di trasferire produzione e servizi la dove la manodopera è più a buon mercato, ma anche al progetto di distruggere lo status di tutti i luoghi un tempo fissi, in modo che l’intero mondo diventi un Da nessuna parte, e un unico mercato liquido. […] Questa prigione non è da nessuna parte.

**C'è un'enorme differenza tra speranza e attesa. All'inizio credevo fosse una questione di durata, che la speranza consistesse nell'aspettare qualcosa di più lontano. Mi sbagliavo. L'attesa appartiene al corpo, mentre la speranza appartiene all'anima.

***Prima che ti prendessero, pensavo poco al futuro. I nostri genitori avrebbero detto che lottavamo per il futuro. Non noi. Noi stavamo combattendo per rimanere noi stessi.
Da quando ti hanno preso, il futuro è costantemente con me, perché ti aspetto.

15 aprile 2016
Porto con me questo libro, domani, il sonetto di Shakespeare, e l'errore di stampa, che attribuisce al sonetto 1161, quel che è il 116.

Let me not to the marriage of true minds
Admit impediments. Love is not love
Which alters when it alteration finds,
Or bends with the remover to remove:
O no! it is an ever-fixed mark
That looks on tempests and is never shaken;
It is the star to every wandering bark,
Whose worth's unknown, although his height be taken.
Love's not Time's fool, though rosy lips and cheeks
Within his bending sickle's compass come;
Love alters not with his brief hours and weeks,
But bears it out even to the edge of doom.
If this be error and upon me proved,
I never writ, nor no man ever loved.

[Fateme Beygi · Rating 5 out of 5]

ماه‌ها با آیدا زندگی کردم. اول فکر می‌کردم اگه یه نفس بخونمش انسجام حسی متن توی ذهنم و روانم حفظ می‌شه اما به دلایلی نشد و نشد و چقدر این نشدن خوب بود چون من عادت دارم به مزه‌مزه کردن برخی کتاب‌ها و بخت یارم شد که مزه‌مزه‌ش کنم و بیشتر و بیشتر به آیدا که شبیهم بود نزدیک بشم.
از آ به خ یه برای من یه عاشقانه‌ی معاصر بی‌همتاست. روایتی اول شخص متکی به نامه‌های یه زن به معشوق زندانی‌ش که برجر ابتدای کتاب ادعا می‌کنه این نامه‌ها واقعی‌ن و مدام حرف خودش توی مصاحبه‌ش با سوزان سانتاگ میاد توی ذهنم که من از آدمای واقعی اطرافم برای قصه گفتن استفاده می‌کنم. داستان آیدا می‌تونه کاملا واقعی باشه می‌تونه هم فقط یه سرچشمه‌ی واقعی برای گفتن یه داستان باشه. حقیقت رو بخواین برای منی که مجذوب داستانام هیچ فرقی نداره که واقعی باشن یا نباشن چون برای اون مدتی که می‌خونمشون حقیقت محضن.
آیدا توی نامه‌هاش برای معشوقش که توی زندانه از روزمرگی‌هاش، دلتنگیاش، خیالاتش، آدمای تازه‌ای که می‌بینه، تغییر نگاهش، اعتراض و انقلابی که هنوز درش می‌جوشه و ... می‌نویسه و این بین، تکه‌هایی جدای از نامه‌ها به مخاطب داده می‌شه که در مورد سیاست، تاریخ، فلسفه و... است. تکه‌هایی که کاملا با موضوع و درون‌مایه‌ی کار مرتبطن و مخاطب رو به فکر وامی‌دارن.
برای من این میزان از جزئیات تصویری و این میزان از حسی بودن آیدا در عین منطقی بودنش و خیال‌پردازی‌هاش کاملا ملموسه و خیلی جاها همذات‌پنداری‌م باهاش به یه هم‌نشینی کامل می‌رسید. انگار که واقعا خودمم. در تمام مدت خوندن کتاب به این فکر می‌کردم که فقط و فقط جان برجر عزیزم می‌تونه چنین روایت عاشقانه‌‌ی بی‌مرزی رو در بستر سیاست زده‌ی تاریخ و جامعه‌ی امروزی بنویسه. هربار که به برش‌ها می‌رسیدم حرفاش توی مستندش میومد توی ذهنم که چطور می‌شه از داستان چنین استفاده‌ای کرد و حرفای مهم ساده‌ای رو زد.

البته که ترجمه‌ی اثر واقعا جای کار داشت و ویرایشش هم خیلی جاها باید اصلاح بشه اما در کل می‌شه به عنوان یه کار قابل قبول پذیرفتش که می‌تونه خیلی خیلی بهتر هم بشه.

بتونم بیشتر و منسجم‌تر ازش می‌نویسم؛ اگه اگه اگه بتونم حسی که نسبت بهش دارم رو مرتب کنم یا این که اصلا بخوام این رابطه‌ی درونی با کتاب رو بیرون بریزم یا برای خودم نگهش دارم.

[notgettingenough · Rating 4 out of 5]

Please go here for the photo: https://alittleteaalittlechat.wordpre...

We should all be glued to this story of the Stansted 15 with not only their fate in the balance, but that of democracy and protest in the Western world. https://www.theguardian.com/uk-news/2...

In the UK as I write, these people are waiting to be sentenced, having been convicted under anti-terrorism legislation. I think it's obvious what a hardened bunch they are. They are called the Stansted 15.

...

The terrorist may be a hardened killer of his fellow man. Or she may be that smiling face in the middle of the front row, wearing a fetching yellow coat and a pink scarf. She may feel that injustice must be protested against. And in the UK right now, the freedom to protest is being dismantled by the politicians. So far the legal system is still on the side of the protesters, but for how long, we may wonder. Around the world politicians are at war with the legal system...or doing dirty deals with it. We knew when we started giving increased powers to 'deal' with terrorism, that people like those photographed would eventually pay a price.

This book is about two terrorists. One is in gaol for two life-times. We don't know whether it is for death and destruction or for some simple peaceable act of bravery, such as carried out by these fine young people who were willing to stand in front of a plane. The other, his lover, is on the outside. She writes him letters, the intimacy of which are supposed to make them feel that they are together. She weaves together reports of the small acts of living with the acts of war being carried out against them. We don't know where it is.

rest here: https://alittleteaalittlechat.wordpre...

[Sabrisab · Rating 5 out of 5]

Il caso ha voluto che leggessi una recensione appassionata di questo libro e che due giorni più tardi lo ritrovassi in una bancarella dell'usato addirittura nuovo.
Si tratta di una raccolta di lettere e io ho un debole per le lettere (e i diari). Sono scritte da una donna innamorata di un uomo chiuso in carcere che deve scontare due ergastoli, per definire questo contesto e' stata utile l'introduzione dell'autore secondo me.
Nelle lettere A'ida vuole condividere con Xavier il mondo che lei vive ogni giorno, i suoi pensieri, il suo lavoro di farmacista, le persone che incontra, l'ambiente circostante, per mantenere l'intimità con l'amato, per suggerirgli immagini per confortarlo dalla solitudine in una cella. Scrive anche dei loro ricordi per poterli rivivere insieme.
Non è chiaro il contesto geografico ma non è essenziale, nemmeno la loro attività di lotta lo è, però e' chiara la loro convinzione di lottare per una giusta causa.
A'ida avrebbe potuto scrivere molto e bene con la sua dolcezza, risolutezza e umanità, credo che le sue pagine sarebbero state molto apprezzate.

[Amir · Rating 2 out of 5]

بر خلاف انتظارم نامه‌های کتاب بسیار رقیق و بی‌رمق بودند و تک‌لحظه‌های خیلی خیلی نادر [مثل بخش شیر بر زمین خفته] نتونستند انگیزه‌ی ادامه دادن کتاب باشند. رها کردم. کتاب جلد متناسب و ترجمه‌ی یک‌دستی نداره؛ مترجم هنوز بین انتخاب زبان محاوره و زبان رسمی دو به شک هست. اتفاقی که کسایی که کار ترجمه کردن می‌دونن دلیلش چیه: چون کتاب به بخش‌های کوچیک تقسیم شده مترجم موقع ترجمه برای هر نشست چندتایی از نامه‌ها رو انتخاب می‌کنه. بعد به مرور زمان که بین ترجمه‌ی کار فاصله می‌افته مترجم استراتژی انتخابیش رو فراموش می‌کنه و مدام بین دو لحن و زبان رفت‌و‌آمد می‌کنه
...
آیا باید ستایش‌های هارولد پینتر از این کتاب رو گذاشت به حساب تعارف‌ها و مهربون شدن‌های روزگار پیری یا توی ترجمه چیزی از دست رفته که نباید؟ آی دونت نو. بگذریم

[Teresa · Rating 1 out of 5]

Xavier, o recluso da cela número 73, está a cumprir duas penas perpétuas. Tem tempo para ler as cartas da sua amada A'ida. Eu não.

São as pequenas coisas que nos assustam. As coisas imensas, que nos podem matar, tornam-nos corajosos.

[emily · Rating 3 out of 5]

‘The universe resembles a brain, not a machine. Life is a story being told now. The first reality is a story. This is what being a mechanic has taught me—Did you receive my last parcel? In it I put Marlboros, Zambrano, green mint, and coffee.’

Probably my least favourite Berger (didn't like the style and repetition of text enough), but still one that promises layered and beautiful wonderful prose, and so much brilliance (and Berger always delivers without fail, I think so anyway).

‘I couldn't invent you, even if I lived a hundred lives.’

‘We did embroider before we arranged explosives. Both require enormous patience.’

‘Despite her cataracts, she is still dressmaking. Without money, she repeats, there's nothing, nothing. But now she says this with another intonation, as if the observation itself clarified the solution. She insists that we eat an apricot tart she has made—I couldn't eat the tart, I couldn't explain.’

‘She laments every evening and God knows she has reason enough, and in her nightly lamentation all the misfortunes become equal so she can weave them together as strands in the same continuous prayer asking God to forgive and have mercy on her, Amen.’

‘Fatigue waits and is like rust. It eats into the strongest wills, turns into red dust the most fervent hopes, undermines our energies. Fatigue wants to put an end to the endless putting off and putting off. It finally chooses the shorter answer. Most of all, fatigue opts for quiet, not caring any more that it's the quiet of the dead. At some point when tending to someone you love who is in pain, you reach the edge of a lake, and you look at each other with such joy at the stillness. [Letter unsent]’

‘When I think now about what we were doing twenty years ago, I 'm struck by the precariousness of our situation then, a precariousness which we, engaged in our struggle, mostly ignored or didn't see. And this is strangely reassuring in face of what we are up against today, for it suggests precariousness is our strength.’

‘Yet this silence is lined, I promise you, it is lined with tenderness.’

‘Despite the white frost, the blue of the plums was sunny and incandescent. Make no mistake about it, it wasn't the blue of any sky, it was the blue of small ripe plums. And their blue is what I send you in your cell tonight as I write in the dark.’

‘Every night I put you together—bone by delicate bone.’

‘Bolivia. 12 million acres of /and given to landless rural workers. Another 142 million hectares will be redistributed, if the plan works out, to 2.5 million people. A quarter of the population.’

‘Price of gold over US$700 an ounce.’

‘The ephemeral is not the opposite of the eternal. The opposite of the eternal is the forgotten. Some pretend that the forgotten and the eternal are, when it comes down to it, the same thing. And they're wrong.’

‘As soon as they gave you two life sentences, I stopped believing in their time.

P.S. Did you get the radishes sent by courier?’

[Hugh · Rating 4 out of 5]

I was aware of this book because of its Booker longlisting, and I couldn't resist picking it up when I saw it in my local library. I have now read three Berger novels (the others being To the Wedding and his Booker winner G., and they are all very different. This one is perhaps the one that most reflects his interest in radical left wing politics, and consists almost entirely of letters.

The correspondence is mostly letters sent to a prisoner of conscience (Xavier) by his partner A'ida, hence the little, with occasional short responses. This has the effect of fracturing the narrative, and what we learn of A'ida's life has to be pieced together, but it seems clear that the setting is South American (though what place names are used seem to be borrowed from much older civilisations), that A'ida is also involved in the revolutionary struggle and that her life is a difficult one.

Quite an enjoyable and interesting book, but I think To the Wedding is a better starting point for anyone new to Berger's fiction.

[Ioulia Ilvanidou · Rating 4 out of 5]

3,5

[سپیده سالاروند · Rating 5 out of 5]

هشدار: این ریویو به‌شدت شخصی است.

کتاب حجمی نداره اما من بیشتر از دو ماه کشش دادم چون با آداب خاصی خوندمش. اوایل هر شب یک نامه‌ی آیدا به خاویر رو خوندم و صدام رو ضبط کردم و گذاشتم یه جای امن برای کسانم، بعد فاصله افتاد و روتین شبی یک نامه به هم خورد و از یک جایی به بعد به‌عمد بین نامه‌ها فاصله می‌نداختم که تموم نشه. تو این مسیر گاهی با آیدا یکی شدم و دیگه نمی‌فهمیدم این صدای منه یا آیدا. الف، که یکی از شنونده‌هاست، برام نوشته بود که گاهی قاطی می‌کنه که اینا حرف‌های منه یا آیدا و منم می‌دیدم که در عین حال که دوریم واقعا شبیهیم. گاهی به سرم می‌زد که وسطش نامه‌ای از خودم بذارم ولی نکردم این کار رو. خلاق نبودم به اندازه‌ی جان برجر.
خلاصه‌ش اینه که من با کتاب زندگی کردم. می‌دونم کمی و کاستی‌هایی داره اما انگار که نتونم به نامه‌های عزیزم نمره بدم. برای من اتفاقی فرای نمره و مقایسه و اینا افتاده با کتاب..

[Stephen P(who no longer can participate due to illness) · Rating 5 out of 5]

an exquisite story of love without the word, love, mentioned. the narrative unfolds through letters from a woman to her love who is a political prisoner. less often is his reaction to her letters. one never knows which side of the political battle he is on nor does it matter. what matters is the love that is evoked, that is so palpable, as only berger can create. he is one of the finest, most honest writers writing today.

[Parnian Sajjadpour · Rating 5 out of 5]

چندباری نوشتم و پاک کردم. در این دوهفته‌ای که این کتاب همه‌جا همراهی‌م کرد، به‌قدری از مواجهه با برجر شگفت‌زده و مسحور بودم که احساس می‌کنم چیزی که در قلبم دارم رهاتر و شخصی‌تر اونیه که بشه در قالب کلمه‌ها زندانی‌شون کرد؛ یا حداقل من فعلاً ناتوانم. نامه‌ها و دفترهای خاطرات در نظرم واقعی‌ترین و ارزشمندترین شکل ادبیات اند. نویسنده‌ی یک نامه هیچ‌وقت فکرش رو هم نمی‌کنه که کلماتی که در خلوت خودش به رشته‌ی تحریر درآورده، روزی قراره در معرض دید اشخاصی به‌جز خودش و گیرنده قراره بگیره و این دقیقاً همون چیزیه که من از ادبیات می‌خوام و دلم می‌خواد از آدم‌ها بخونم و ببینم.
مجموعه‌ی نامه‌های آیدا به خاویر یک عاشقانه‌ی ملموس، روان و بی‌نظیره. آیدا زنیه که در نامه‌هاش به معشوقش، خاویر، که به اتهام عضویت در گروهک‌های تروریستی در زندان به‌سر می‌بره و به دو بار حبس ابد محکوم شده از ریزودرشت جزئیات روزمره‌اش، خیالاتش، دلتنگی‌ها و آدم‌هایی که باهاشون سروکار داره می‌نویسه؛ از طعم بستنی یخی‌هایی که در یخچال داروخونه نگهداری می‌کنه و با همکارش تقسیم می‌کنه، مردم شهر و داستان‌هاشون، بیمارانی که به‌صورت روزمره ملاقات می‌کنه، باقلواهای روی طاقچه، دلتنگی‌ها و عشقی که برای خاویر داره، بریده‌هایی از خاطرات مشترک و ژله‌ها با تکه‌های میوه. برجر در ابتدای کتاب ادعا می‌کنه که این نامه‌ها واقعی‌اند و تعدادی نامه‌ی فرستاده‌نشده هم در بین اون‌ها هست که از خوانندگان می‌خواد ازش نپرسند از کجا پیداشون کرده؛ اما نمی‌تونم باور کنم که خودش دستی در نگارششون نبرده باشه. در مصاحبه‌ای به سانتاگ (To Tell a Story) که امروز پیداش کردم می‌گه که «من از آدم‌های واقعی اطرافم برای قصه‌گفتن استفاده می‌کنم» و من واقعاً می‌میرم برای دیدن، خوندن و تجربه‌کردن این شکل از به‌اشتراک‌گذاشتن جزئیات روزمرگی‌ها. درهم‌آمیختگی با چنین اثری چیزی بود که هر لحظه و هر ثانیه شگفت‌زده‌ام کرد و خیلی وقت‌ها به این فکر کردم که کلمات آیدا به‌قدری واقعی و ملموسن که می‌تونستند کلمات من باشند.

ترجمه‌ی ندا احمدی واقعاً ناراحتم کرد یک جاهایی. به‌صورت کلی فارسی قابل‌قبولیه اما در بعضی جاها اون‌قدر تحت‌الفظی و گنگ و بده که مجبور شدم از یک جایی به بعد مدام به متن اصلی رجوع کنم. ویراستاری کتاب هم چنگی به دل نمی‌زنه که البته جای تعجب نداره.

[Kimiya · Rating 5 out of 5]

«آخرین لحظات تاریکی شب، هنوز نخوابیده‌ام. داشتم به آینده فکر‌ می‌کردم. نه هر آینده‌ای و هر جایی. نه آینده‌ی خودمان باهم. راجع به آینده‌ای که آنها می‌خواهند در نطفه خفه کنند. موفق نخواهند شد. آینده‌ای که از آن می‌ترسند خواهد آمد و در آن، آنچه از ما باقی می‌ماند، ایمانی است که در تاریکی نگه داشتیم.»

[Maede jadidi · Rating 5 out of 5]

ما در زندگی امروزمان محکوم به یک بی نظمی ناتمام شده ایم.کسانی که این را بر ما تحمیل کرده اند،از بی قاعدگی ما ترسیده اند.برای همین است که دورمان دیوار کشیده اند تا ما را بیرون نگاه دارند.با این حال دیوارهایشان هیچ وقت به اندازه ی کافی بلند نیستند و همیشه از زیر،رو یا پشتشان،راه فراری پیدا می شود.

[Elly Tarahimofrad · Rating 5 out of 5]

نامه های قشنگ. صمیمی. پر از آرزو و حسرت آیدا به خاویرهر شب قلب من رو به درد می‌آورد.
خاویر ـ که مشخص نیست به چه اتهامی ـ به حبس ابد محکوم شده و آیدا پرستاری که توی داروخانه‌ای در شهری کوچک زندگی می‌کنه و چونکه هنوز به صورت رسمی و شرعی به همسری خاویر درنیومده و حق ملاقات .
حضوری نداره ، شروع می‌کنه به نوشتن نامه و فرستادن اون به سلول شماره ۷۳ زندان سوس
نامه‌ها بیشتر به قصد شرح اتفاقات معمولی و روزمره آیدا نوشته شده . گفتگوهاش با بیمارانی که به داروخانه مراجعه می‌کنن، یادآوری خاطرات با دوستانشون و توضیحی درمورد اتفاقات سیاسی اجتماعی که در شهر در جریانه.

[Malcolm · Rating 4 out of 5]

John Berger has the eye for detail we’d expect of a figurative painter rooted firmly in a realist tradition and the silver tongue of a storyteller able to convince us that what we are getting from his work is simple tales of simple lives, but the lives of A’ida and Xavier (‘A’ & ‘X’) are anything but simple (just as the villagers in Pig Earth and many of his other fictional works are anything but simple). A&X are activists in whatever country they live in, with Xavier imprisoned and their story told in three bundles of letters from A’ida found in a deserted prison. These letters, some of which answer Xavier but most of which do not, recount for the most part small things – two women preparing a basin of beans for cooking, the daily interaction between A’ida and her boss at the pharmacy where she works, nights spent playing canasta, a first meeting of lovers – alongside the big – a group of women acting as human shields to protect activists from the military, a house destroyed by drone fire with the loss of a lifetime’s mementoes, a business relocated to make space for an office complex and shopping mall. They tell a story of a life, a community, a circle of friends (present and gone) and a life of two lovers separated by the state and the struggle against it.

There are moments where A’ida does the things many separated do; she imagines them doing things at the same time; she draws hands in her letters to evoke touch; she re-reads Xavier’s letters recalling the time between his arrest and the moment of reading, but must read his letters from prison outdoors where the space is expansive. Many of the more explicitly activist letters are unsent (leave aside disbelief or confusion about how they got into the prison cell), while much of A’ida’s activism seems to be as a health worker (pharmacist) dealing with both the violence of the poverty she lives in and the violence of the state that oppresses. These poignant, personal moments of love and the public events of work and/as resistance are inseparable: as with so many activists, her politics are rich, deep and complex – and distinctively hers.

All this makes the novel profoundly political not by showing the major events of a war of movement (when there are major shifts in the political order and balance of forces) but the everyday actions the reveals the spaces of resistance in the war of position (the small shifts that challenge power by opening up the gaps between and within, and thereby giving the lie to, its comprehensive coverage). These are moments of cooperation and resistance, of ordinary people’s lives taking on a however-brief moment of clarity and autonomy, but also of despair – of A’ida’s friend who sees an actor who looks just like her dead lover, and who then wonders if her grief at his death is legitimate and if his death in the struggle has meaning if there is another man out there who looks like him or of the death at the hands of the military of a music teacher, even though mourners thumb their noses by singing her songs at the funeral.

Berger has a distinctive way that allows him to expose the general in the specific, to tease out tales of everyone in the intimate moments of the few – and in this case he does so in rich and elegant ways, in the dignity of the minutiae of the mundane. There is a further layer to this storytelling; the location of A’ida and Xavier’s struggle is unclear – many of the names seem of Spanish or Portuguese origin, locating the events in South America, but others, including place names, have a North African or Arabic tone to them while the only place name I recognise as actual is Turkish and the descriptions of prison life Xavier has recorded on the back of some of the letters conjure images of American occupied Iraq: Berger’s intimate story is both nowhere and everywhere, just as A’ida and Xavier seem both ageless and everyperson. This is not just the general in the specific; this is the universal in the minute.

The temptation may be to read this book quickly; avoid that, take it slowly, soak up and roll around in lives being invoked and recounted in A’ida’s moving stories of love and loss, of despair and optimism and her refusal to be cowed.

[Sara Dehghani · Rating 5 out of 5]

از آیدا به خاویر.
این کتاب زیبا بود.
اولش که دنبال داستان واحد بودم حوصله‌م داشت سر می‌رفت اما چند تا نامه که گذشت فهمیدم هر نامه مثل شعر می‌مونه و دارم دنبال چیز اشتباهی می‌گردم.
آیدا همه ی جزئیات رو برای خاویر تبدیل به شعر کرده بود.
هر اتفاقی که می‌افتاد٫ هرکاری که می‌کرد و هرکسی که می‌دید.
آیدا روزهاش رو برای خاویر از نو می‌سرود.
جوری با جریان زندگی همراه بود که انگار نه انگار رنج های زیادی رو به دوش می‌کشه.
اینقدر قوی بودنش خیلی منو تحت تاثیر قرار داد.
شاید یه وقتی اگه رنج های زندگی آزارم دادن ٫ دوباره بخونمش.

[Parisa Pezeshkpour · Rating 5 out of 5]

یکم فروردین، نشسته زیر آفتاب و در سکوت تمامش کردم.

همیشه زیبایی رو بیش از هر چیز در روزمره پیدا کردم و این کتاب شبیه کپسولیه از زیبایی و زیستن با تمام جزئیات بی‌اهمیتش. فکر میکنم همینه. تمام زندگی همین لحظه‌هاست. همین آفتاب. همین نامه نوشتن، چیدن داروها توی قفسه، لوبیا پاک کردن، گریستن. همین هدیه‌های کوچک روی طاقچه، لباس‌های روی بند رخت، پیراهن‌های اتو شده‌ی توی کمد. همین دوستان در بند. دوستان کشته شده. همین رو در روی تانک‌ها ایستادن، دست هم رو گرفتن، قهوه خوردن، قصه گفتن.
زندگی شبیه حریره. ظریف و نازک و هر لحظه در آستانه‌ی فروپاشیدن. یک گلوله بسه. یا چند ثانیه انسولین دیرتر.

[Pooriya · Rating 4 out of 5]

جهنم ساخته‌ی سرمایه‌دارها بوده است و هدفش این بوده که توجه فقرا را از رنجی که درحال حاضر می‌برند منحرف کند. اول اینکه مدام تهدید می‌شوند که شارایطشان می‌تواند خیلی بدتر از این هم بشود. و دوم اینکه به فرمان‌بُردارها و وفادارها این وعده را می‌دهد که در یک زندگی دیگر، در ملکوت خداوند، از آنچه ثروت در این دنیا فراهم می‌آورد و حتی بهتر برخوردار خواهند شد.



بدون تصور جهنم، ثروت شایان و قدرت ظالمانه‌ی کلیسا بیش از این‌ها زیر سوال می‌رفت چون در تعارض مستقیم با تعالیم انجیل‌هاست.



جهنم به این ثروت انبوه نوعی تقدس می‌بخشد.



امروزه جریان از این هم بالاتر گرفته. هیچ احتیاجی به تصور جهنم در دنیای دیگر نیست. در همین دنیا برای محرومان جهنمی برپا کرده‌اند که همان چیز را نشان می‌دهد: که تنها ثروت است که به زنده بودن معنا می‌بخشد.

[Alexandru Gogoașă · Rating 5 out of 5]

O carte...wow.
O poveste despre rezistenta, a omului în fața terorii și a persecuției, o rezista a dragostei, a sacrificiului.
Dozarea prin scrisori a fost potrivita, bine aleasa, precum o ceașcă de ceai verde cu iasomie de dimineață, nu mai mult, căci altfel se pierde se pierde savoarea. Am păstrat multe paragrafe.
Pentru mine este o carte care mă trezește, mă introduce in Ideea rezistentei, a luptei.
Generația mea a fost ferita momentan de asta, dar amenințarea exista, a existat dintotdeauna, uneori a fost mai blândă, alteori a muscat mai tare.
Oamenii nu mai sunt băgați la închisori pentru a li se închide gura, li se creează, li se construiește închisoarea acasă, oamenii înșiși devin închisori, purtând în ei, ținând captivi Adevărul, Ambiția, Curajul, Lupta.
Recomand!

[Asma Albasri · Rating 5 out of 5]

خمس نجوم وأنا مغمضة عيني على طووول <3

بعض الاقتباسات اللي عجبتني:

"نحن لا نملك الأمل، بل نحن نحمي الأمل."

"كانت ثابتة، مثل لون صبغة، لم تكن هي ذلك اللون، بل كانت إرادتها. هل يتعلّق الأمر بالعمر؟ نعم ولا. كل الألوان تفقد بريقها، ولكنني آمل أن يكون لوني مازال مشعّاً مثلها."

"الأشياء الصغيرة هي التي تخيفنا، والأشياء الضخمة التي بإمكانها أن تقتل هي التي تمنحنا الشجاعة."

"لا يمكنهم توقع ما ننوي القيام به في المرحلة الآتية. لذا يفقدون أعصابهم. ليس بإمكانهم عبور منطقة الصمت التي ساقونا إلى داخلها كقطيع. منطقة يحدّها من جهتهم الضجيج البعيد لاتّهاماتهم المزيّفة، وتحدّها من جهتنا نوايانا النهائية الصامتة."

"عندما تكون بمفردك لوقت طويل، كما هو حالي الآن، يمكنك اختراع افتراضات لا تنتهي حول مواضيع سخيفة مثل هذه. لو كنت معي لما أوليت الأمر لحظة من تفكيري."

"هناك أوقات أعتقد فيها أن ما تبقى لي لا يتجاوز بضعة شهور أحياها قبل موتي؛ بعد حياة طويلة. وفي أوقات أخرى، أشعر وكأن عمري هو أحد عشر عاماً، وأنني أنتظر اكتشاف كل شيء تقريباً."

"ربما، لا يكتب أي شاعر أكثر من قصيدة واحدة. قصيدة تمتد مسافة العمر كله، وقد يظن أنه يكتب قصائد قصيرة مختلفة. لكن في الحقيقة، إنها جميعاً أجزاء من القصيدة الطويلة ذاتها."

"يمكن للمرء أن يتحدث عن الموتى بصمت. ربما يشعر الموتى بارتياح أكثر في الحديث الصامت."

"ولكن، وبطريقة غريبة فإن ما يطمئننا، ونحن نواجه ما نواجهه اليوم، هو إدراكنا أن الحياة المحفوفة بالمخاطر وعدم الاستقرار، هي مصدر قوتنا."

لوهلة فقط شعرت بأني سأقتبس الكتاب كاملاً .. قراءة ممتعة :)

[Mohammad · Rating 3 out of 5]

هيچ شناختي از نويسنده نداشتم و چند چيز باعث شد اين كتاب رو بخرم: جلد به سبك انتشارات پنگوئن. سبكي و بوي خوب كتاب. و البته يك اسم!

نامه هايي كه توسط جان برجر جمع آوري شدند.
كتاب با اين تيتر شروع مي شه و نويسنده ي كتاب خودش رو وارد داستان مي كنه و مدعي مي شه نامه هايي كه زن براي معشوقه ي زنداني اش فرستاده، پس از اينكه توي يكي از سلول هاي زندان قديمي شهر پيدا شده، توسط خود برجر جمع آوري شده.
زن در مورد اتفاقات روزمره ي شهر و دلتنگي هاش نامه مي نويسه و با قدرت تخيل و هوشش سعي داره به مرد روحيه بده. پشت همه ي نامه هايي كه زن فرستاده، مرد يادداشت هايي در مورد اقتصاد، انقلاب و اين موضوعات نوشته. كه نويسنده از اين طريق نشان داده مرد كه جرم اش سياسيه، حتي در زندان هم نگذاشته دلتنگي و حسرت اون رو از آرمان هاش دور كنه.

بعضي از نامه هارو خيلي دوست داشتم. مثل انتهاي يكي از نامه ها كه هر چي ميخوندمش سير نمي شدم:
به طرف مزرعه اي راه مي افتم كه لباس هاي نشسته روي بند هستند. از تپه اي پر از سنگلاخ پائين مي روم و آنجا روي علف هاي هرز بين دو تا تخته سنگ سگ در حال آميزش است. نه با همان ماده سگ - اين يكي تيره تر و كوچك تر است و با لذت زوزه مي كشد. لرزان به طرف ماشين راه مي افتم. وقتي روي صندلي راننده مي نشينم، پيشاني ام را روي فرمان مي گذارم و گريه مي كنم. با گريه به خواب مي روم. نمي دانم چقدر طول مي كشد. كاميوني كه در آنجا مي گذرد بيدارم مي كند.

كتاب دوست داشتني و دلنشينيه. فكر مي كنم يك زن، بهتر آيداي داستان رو بفهمه و درك كنه.

[Alba Guerra · Rating 5 out of 5]

Lo recomendaría a absolutamente cualquier persona, sin dudarlo. Me he enamorado por completo de este libro y de sus dos personajes principales (dos enamorados a los que me referiré como "él" y "ella").
Tras una crítica sociopolítica que impregna cada página encontramos algunos retazos del amor de estas dos personas, separadas. Él, en la cárcel; ella, en el pueblo. No llegamos a saber nunca dónde están exactamente, ni cuál es el delito que se le imputa al chico (con dos cadenas perpetuas como resultado), y a mi me corroe la necesidad de saber -pediría 100 páginas más si pudiera-.
La sensibilidad con -y desde la- que John escribe me tienen completamente fascinada, ha sido imposible no devorarlo. Es un estilo poético y pulido, que te permite imaginar absolutamente todo lo que describe. Todo lo que ella como narradora trata de hacerle llegar a él a la celda, primero en forma de palabras y después como recuerdos, lo recibes tú como lector.
Imposible no enamorarse de ambos. Me duele un poquito el corazón porque me ha parecido precioso y duro todo el tiempo, en fin.
Poco más que decir que pueda hacerle justicia, al menos por ahora.

[Marie · Rating 4 out of 5]

I love every book written by Berger - no one else has his voice and his way with words which are timeless. Book is series of letters from a woman lover of a man imprisoned for his radical actions... alot is left unexplained, but you are let in to their relationship and the little acts of insurrection that the woman undertakes while still allowed to be freely living in her community.