What do you think?
Rate this book
Homo Necans. Interpretaciones de ritos sacrificiales y mitos de la antigua Grecia.
La religión de la antigua Grecia ocupa una posición única: entre las formas religiosas más antiguas es la más comprensible y la que se puede conocer desde más ángulos, pues no ha llegado a desaparecer del todo, sino que pervive en fenómenos de diversa índole, desde la superstición y el acervo literario hasta la liturgia y la teología cristianas.
528 pages, Paperback
First published January 1, 1972
12 people are currently reading
805 people want to read
About the author
Walter Burkert
43 books70 followersWalter Burkert was a German scholar of Greek mythology and cult. Professor Emeritus of Classics, University of Zurich, Switzerland, he taught in the UK and the US.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 13 of 13 reviews
July 24, 2010
What is it about animal sacrifice that makes otherwise staid European scholars and experts on go ape-shit crazy and start fantasizing about primal violence and making up strange myths of their own? I liked this book, actually, it's fun, but it's in a certain tradition, ranging from Robertson Smith to Rene Girard, of just making stuff up about how all religion goes back to some primal, orgiastic desire to kill and rip and eat the flesh of animals as a way of resolving our desires to kill and rip and eat the flesh of one another - and (usually) that it all goes back to a distant paleolithic time of origins when we became human by killing other living creatures. (Okay that's putting it crudely.) Maybe these gentlemen ought to speak for themselves.
Reality, it seems to me, is simpler: killing animals is almost always surrounded by elaborate ritual, often expressing ambivalence and guilt, because it's disturbing. Especially when it comes to domestic animals - since game is almost never sacrificed, anywhere - the problem, really, is you have to raise them, take care of them, tend to their needs - and then kill them. How can this not cause a certain ambivalence? The Greek ritual of pretending the animal agrees to the sacrifice, and then holding a trial for the axe on charges of murder, seems only one particularly elaborate working-out of a dilemma that must always exist. (This is also why we feel most ambivalent about pork, incidentally: it's both smarter and more like humans than the others, and it's the one animal we raise _only_ to eat. At least with cows and sheep and goats we can tell ourselves we're doing it for the fleece or milk, etc. Pigs you just eat.)
This stuff is disturbing as it dovetails with the "killer ape" theory of human evolution that is just pure and unadulterated myth - but it's also worth reading because it does have a lot of fascinating material.
Reality, it seems to me, is simpler: killing animals is almost always surrounded by elaborate ritual, often expressing ambivalence and guilt, because it's disturbing. Especially when it comes to domestic animals - since game is almost never sacrificed, anywhere - the problem, really, is you have to raise them, take care of them, tend to their needs - and then kill them. How can this not cause a certain ambivalence? The Greek ritual of pretending the animal agrees to the sacrifice, and then holding a trial for the axe on charges of murder, seems only one particularly elaborate working-out of a dilemma that must always exist. (This is also why we feel most ambivalent about pork, incidentally: it's both smarter and more like humans than the others, and it's the one animal we raise _only_ to eat. At least with cows and sheep and goats we can tell ourselves we're doing it for the fleece or milk, etc. Pigs you just eat.)
This stuff is disturbing as it dovetails with the "killer ape" theory of human evolution that is just pure and unadulterated myth - but it's also worth reading because it does have a lot of fascinating material.
March 2, 2020
A quote worthy to share:
“All attempts to create a new man have failed so far. Perhaps our future chances would be better if man could recognize that he still is what he once was long ago, that his existence is defined by the past.”
Walter Butkert
“All attempts to create a new man have failed so far. Perhaps our future chances would be better if man could recognize that he still is what he once was long ago, that his existence is defined by the past.”
Walter Butkert
November 21, 2019
Un libro imprescindible en el estudio de las religiones. Además, aporta una visión muy interesante sobre los orígenes de los ritos de la religión griega y la explicación naturalista del fenómeno de los sacrificios.
February 8, 2012
Excellent research on Greek sacrifice. Somewhat of an acidemic read. Berkert has some excellent explanations, and though this book may seem outdated, his theories on the topic may shed some light on both Jewish and Christian views concerning guilt, aggression, sacrifice, and redemption.
"The modern world, whose pride is in the full emancipation of the
individual, has gradually allowed the ritual tradition to break down.
At the same time, it has relegated death to the fringes of existence
and thought. As the idealistic tradition deteriorates, however, secret
societies, ecstatic behavior, love of violence and death spring up all
the more wildly and destructively amid seemingly rational orders'
Ritual cannot be produced artificially, much less its transcendent orientation,
which is no longer shrouded in superstition and secrets.
The ideal of a new, non-violent man is a protest of hope against the
tradition of violence and anxiety. But it is hard to foresee how the individual,
egocentric intelligence can be subordinated to the collective
need in order to make possible the continuance of mankind over the
breach between the generations. In the end, societal forms in which
man's archaic psyche will be granted its rights will presumably assert
themselves. We can only hope that primitivism and violence will not
be released unbridled. In any case, our knowledge of the traditions
that proved themselves in the past and thus survived in the various
experiments of human development should not be lost as we Proceed,
by trial and error, toward an uncertain future."- Homo Necans pg.297
"The modern world, whose pride is in the full emancipation of the
individual, has gradually allowed the ritual tradition to break down.
At the same time, it has relegated death to the fringes of existence
and thought. As the idealistic tradition deteriorates, however, secret
societies, ecstatic behavior, love of violence and death spring up all
the more wildly and destructively amid seemingly rational orders'
Ritual cannot be produced artificially, much less its transcendent orientation,
which is no longer shrouded in superstition and secrets.
The ideal of a new, non-violent man is a protest of hope against the
tradition of violence and anxiety. But it is hard to foresee how the individual,
egocentric intelligence can be subordinated to the collective
need in order to make possible the continuance of mankind over the
breach between the generations. In the end, societal forms in which
man's archaic psyche will be granted its rights will presumably assert
themselves. We can only hope that primitivism and violence will not
be released unbridled. In any case, our knowledge of the traditions
that proved themselves in the past and thus survived in the various
experiments of human development should not be lost as we Proceed,
by trial and error, toward an uncertain future."- Homo Necans pg.297
September 25, 2023
Burkert is at his best when analysing the source material, his analysis focusing on the (greek) rituals and corresponding myths is worthy of praise, and very insightful. Some reviewers have given too much weight to speculations that were meant to be simply speculations, such as, whenever he refers to the "hunter society" and the "Paleolithic rituals" there is no source of reference and the reader should be well aware of that. This book is marketed as an analysis of animal sacrifice - in general - but it's focus is ancient greece, only rarely does he stray away from this focus and draw parallels with external cultures, and as far as ancient greece goes, the author is more than reliable. I don't reccomend this to anyone interested in reading about - anthropology - as a general topic.
March 17, 2021
A truly wonderful book that seeks to link the evidence of the nature of primitive man's hunting based ritual sacrifice, presaged as it was with the need to atone for the death incurred in the taking of the life of beasts; to the funerary centered tenets of sacrifice, which grew out of the rituals accompanying hunting and sacrifice; and finally to the realm where, along with aggression and guilt, sexuality becomes infused with ritual, the Maiden sacrifice and Phallus cult. Subsequently, in Part II, the Lydaia and Lykaion, the rituals of Pelops at Olympia, of Thyestes and Harpagos and Aristaios and Aktaion, and, most suggestively, of Delphi and concerning Odysseus, are explored in considerable detail and with an associated ability to make complex ritual formations and ideas come alive in vividness and life. The author clearly delineates the binary nature of ritual, between life and death, and the dialectical nature of the woman's and men's roles, and their associated roles of birth and violence/death, in these pages and in the rituals described. These insights are proved with an exactitude and documentation that make them whole-heartedly acceptable and understandable. Hardly just a textbook, the book, at specific times, reads like a philosophical primer, a primer that is simultaneously an encyclopedic look at the details of Greek ritual and myth. The competence and completeness of such an undertaking makes the book an imminently satisfying one, as it brings solace and understanding to the heart as well as the head. Ultimately, the book then transitions to the celebrations associated with the dissolution of the old year and the initiation of the new one (Dipolieia, Skira, Arrhephoria, and Panathenaia); once again, Dr. Burkert's style, allusive and suggestive, 'initiates' the reader into the world of Greek ritual, bringing about enlightenment and always bringing the various permutations of myth and ritual back to their function, as revealed in the start of the book, in primitive man's nature and culture. The final two segment of the book, on the Anthesteria and Eleusis, round out this excursion into Greek ritual and myth by giving an understanding of the role Oresthes, with his polluted state, had in the formation and nature of the Dionysian festivities in Greece. Moreover, the chapter on Eleusis provides perceptive analysis of the rites associated with that location that was new to the reader and squared its insights with the previous outlining of primitive rites at the start of the book. Additionally, Burkert masterfully presents his material in a prose style that is as accessible as it is profound. Moreover, as the author say cogently opines in the final pages of the book, "Sacrifice as an encounter with death, an act of killing that simultaneously guarantees the perpetuation of life and food, grew up out of the existence of the Paleolithic hunter and remained the formative core of the sacred ritual..." And today's world, where pervasive individualism and the rationality that formed it have stripped us of the ability to atone for the violence that pervades life, and where we are left without collective, solidarity-inducing rites which create meaning, suggests that man is set adrift, bereft of the myths, rites, and associated deities that infused the youth of man. The widespread anomie, along with nihilism and materialistic vacuity, is the foreseeable result of a society devoid of ritual and myth; however, hope is not offered for man or his society in Burkert's vision. Perhaps a new writer, just as steeped as Burkert in the nature of man, will offer a humane yet realistic solution for our world without meaning. Until then, we have Burkert's wonderful tome to remind us of the nature of man, god, and ritual, an essential tale communicated so well in this sublime book.
January 15, 2024
"In the shock caused by the sight of flowing blood we clearly experience the remnant of a biological, life-preserving inhibition. But that is precisely what must be overcome. Feelings of fear and guilt are the necessary consequences of overstepping one's inhibitions; yet human tradition, in the form of religion, clearly does not aim at removing or settling these tensions. On the contrary, they are purposefully heightened.
Peace must reign within the group, for what is called for outside, offends within. Order has to be observed inside, the extraordinary finds release without. Outside, something utterly different, beyond the norm, frightening but fascinating, confronts the ordinary citizen living within the limits of the everyday world. It is surrounded by barriers to be broken down in a complicated, set way, corresponding to the ambivalence of the event: sacralization and desacralization around a central point where weapons, blood, and death establish a sense of human community."
~
A study into how blood-sacrifice became sacred.
Burkert argues that myth and ritual enjoyed a history of co-evolution, drawing upon and informing each other; an understanding of pre-historic ritual may therefore be gleaned by a close examination of certain myths. Discussed in this book are: the mysteries of Eleusis, funeral rites, Anthesteria, and werewolf myths - ritual killing as a transformation.
The core argument is that, along with such things as language and storytelling, mankind is primarily distinguished as a 'hunting ape'. The hunting rites and animal sacrifices were all imaginative exercises in deliberately humanising the quarry and then walking the hunters thought the necessary emotions needed to carry out this act of killing.
Peace must reign within the group, for what is called for outside, offends within. Order has to be observed inside, the extraordinary finds release without. Outside, something utterly different, beyond the norm, frightening but fascinating, confronts the ordinary citizen living within the limits of the everyday world. It is surrounded by barriers to be broken down in a complicated, set way, corresponding to the ambivalence of the event: sacralization and desacralization around a central point where weapons, blood, and death establish a sense of human community."
~
A study into how blood-sacrifice became sacred.
Burkert argues that myth and ritual enjoyed a history of co-evolution, drawing upon and informing each other; an understanding of pre-historic ritual may therefore be gleaned by a close examination of certain myths. Discussed in this book are: the mysteries of Eleusis, funeral rites, Anthesteria, and werewolf myths - ritual killing as a transformation.
The core argument is that, along with such things as language and storytelling, mankind is primarily distinguished as a 'hunting ape'. The hunting rites and animal sacrifices were all imaginative exercises in deliberately humanising the quarry and then walking the hunters thought the necessary emotions needed to carry out this act of killing.
January 10, 2018
So much about the ancient Greeks relates well to the modern world: democracy, logic, tragedy and comedy, etc. But Greek religion remains far estranged from our own religion and spirituality, above all in its emphasis on sacrifice. This was something that it had in common with many if not all ancient religions, including that of the Israelites depicted in the Hebrew Bible. Walter Burkert's "Homo Necans" (Sacrificing Man) is an attempt to explain the origins of religious sacrifice by delving deep into prehistory.
Burkert's thesis is that sacrifice comes out of rituals from the earliest hominid hunters, perhaps even before language arose. He draws some evidence from Egypt, Mesopotamia, Anatolia, and the Bible, but focuses primarily on ancient Greece, his area of expertise. Collecting together various myths and worship sites, he convincingly shows how they derive from these ancient sacrificial rites, even if no animals (that we know of) were actually sacrificed. For many of these myths, only sketchy details have come down to us, but by comparing them with similar archetypes, Burkert gives the reader a better idea of what might have been behind the stories.
"Homo Necans" greatly increased my understanding of Greek mythology, and of humanity's former reliance on sacrificial rituals. But it was a difficult book to read. The prose is quite dense, however interesting the content, making it hard to read long stretches at a time. Nonetheless, I would recommend the book to anyone interested in the subject matter. I can imagine myself returning to various sections in the future to review what is known about various celebrations (Thesmophoria, Eleusinian mysteries, etc.).
Burkert's thesis is that sacrifice comes out of rituals from the earliest hominid hunters, perhaps even before language arose. He draws some evidence from Egypt, Mesopotamia, Anatolia, and the Bible, but focuses primarily on ancient Greece, his area of expertise. Collecting together various myths and worship sites, he convincingly shows how they derive from these ancient sacrificial rites, even if no animals (that we know of) were actually sacrificed. For many of these myths, only sketchy details have come down to us, but by comparing them with similar archetypes, Burkert gives the reader a better idea of what might have been behind the stories.
"Homo Necans" greatly increased my understanding of Greek mythology, and of humanity's former reliance on sacrificial rituals. But it was a difficult book to read. The prose is quite dense, however interesting the content, making it hard to read long stretches at a time. Nonetheless, I would recommend the book to anyone interested in the subject matter. I can imagine myself returning to various sections in the future to review what is known about various celebrations (Thesmophoria, Eleusinian mysteries, etc.).
September 10, 2022
This was hilarious to read right after Catherine Bell's textbook on Ritual, which provides a healthy dose of skepticism about armchair anthropologists projecting onto "primitive" cultures and just straight up making things up. My favorite part was when Burkert claimed that the idea of mother goddesses came from men getting very lonely and horny while they are hunting and starting to fantasize that they see female spirits. That's where lady gods come from, y'all! The hallucinations of hunters who are hungry and haven't had sex in a while. Sure!
I definitely enjoyed the first chapter, where Burkert throws out broad generalizations about sacrificial ritual. He argues that sacrificial ritual is ubiquitous across cultures because it evolved to enable early humans to reconcile their developing consciousness with the necessity of violence. It's an interesting argument, and one that Burkert makes interesting. The subsequent chapters exploring and theorizing about particular sacrificial rituals were less compelling to me.
I definitely enjoyed the first chapter, where Burkert throws out broad generalizations about sacrificial ritual. He argues that sacrificial ritual is ubiquitous across cultures because it evolved to enable early humans to reconcile their developing consciousness with the necessity of violence. It's an interesting argument, and one that Burkert makes interesting. The subsequent chapters exploring and theorizing about particular sacrificial rituals were less compelling to me.
May 17, 2024
Leí la versión en español, muy bien editada por Acantilado.
La tesis del libro es esta: la agresión es necesaria para construir comunidad. La caza paleolítica, el encuentro con la muerte propia y ajena conllevan a la religión. Aparece el sacrificio, el ritual y el misterio, lo que consagra.
En Colombia está de "de moda" linchar ladrones y grabar la golpiza para subirla a redes. De qué es lo que intentamos redimirnos ahí. ¿De la furia del trancón, los bajos salarios, el ruido de la motos? Quizá, pero no creo. Esta "moda" es urbana mayoritariamente. Pero también se quiere mostrar. No es un misterio. La cara del ladrón linchado es mi espejo pero yo no aparezco. Pero no se mata, sólo se exhibe.
La tesis del libro es esta: la agresión es necesaria para construir comunidad. La caza paleolítica, el encuentro con la muerte propia y ajena conllevan a la religión. Aparece el sacrificio, el ritual y el misterio, lo que consagra.
En Colombia está de "de moda" linchar ladrones y grabar la golpiza para subirla a redes. De qué es lo que intentamos redimirnos ahí. ¿De la furia del trancón, los bajos salarios, el ruido de la motos? Quizá, pero no creo. Esta "moda" es urbana mayoritariamente. Pero también se quiere mostrar. No es un misterio. La cara del ladrón linchado es mi espejo pero yo no aparezco. Pero no se mata, sólo se exhibe.
February 27, 2025
(η βαθμολογία αντικτοπτρίζει το βαθμό απόλαυσης της ανάγνωσης, όχι το ενδιαφέρον, το βάθος και την αρτιότητα του πονήματος)
Δύσκολη περίπτπωση βιβλίου, περισσότερο ακαδημαϊκού ενδιαφέροντος, μερικές φορές κάνει τον αναγνώστη να νιώθει ότι περπατάει σε βάλτο (ένας εξαιρετικά ενδιαφέρων βάλτος, κάτι που όμως δεν καθιστά ευκολότερο να σηκώσεις το ένα πόδι και να το βάλεις μπροστά από το άλλο).
Homo Necans, ο άνθρωπος φονιάς, ο άνθρωπος είναι δολοφόνος. Φονεύει ζώα για τροφή, φονεύει ανθρώπους. Ο Homo Necans είναι ο συνεχιστής του Homo Sapiens, η επόμενη εξελικτική βαθμίδα. Σύμφωνα με τον Burket, πάντα, ο Sapiens έγινε Necans όταν άρχισε να επιδίδεται στο κυνήγι για τον προσπορισμό των προς το ζην (και χοληστερήναι θα προσθέσω εγώ) και οι τελετουργίες και οι μύθοι οι σχετικοί με τις θυσίες είναι αντηχήσεις αυτής της προπολιτιτσμικής εξελικτικής διαδικασίας, κατά συνέπεια το πρίσμα μέσα από το οποίο πρέπει να ιδωθούν είναι αυτό της ανθρωπολογίας (ου μην και της εξελικτικής βιολογίας).
Σίγουρα μια προκλητική σκέψη ακόμη και στη διατύπωσή της.
Ο Homo Necans, είναι ο άνθρωπος που σκοτώνει εκ του μακρόθεν, έχει τη δυνατότητα να φονεύει χωρίς να έρχεται σε άμεση επαφή με το θύμα του (ακόντια, τόξα και βέλη) κάτι που συνέβη πρακτικά για πρώτη φορά στα εξελικτικά «χρονικά» (εξαιρώ κάτι ιοβόλα φίδια και τους βαράνους που πετάνε σάλιο, γιατί σίγουρα το βεληνεκές τους είναι πολύ μικρότερο). Έτσι λοιπόν, το πιο ευφυές αρπακτικό απέκτησε και τη δυνατότητα να σκοτώνει εξ αποστάσεως (κάτι που -ακόμη και για τους κρανιοκενότερους μεταξύ μας- σημαίνει μικρότερη έκθεση και στον κίνδυνο).
Φυσικά ο κίνδυνος είναι πάντα εκεί, απλώς αλλάζει η χροιά του. Τώρα ο άνθρωπος πρέπει να ελέγξει τα ίδια του τα ένστικτα, να καταστείλει (σύμφωνα με τον συγγραφέα) «τις αναστολές του προς όφελος του κυνηγιού» με συνέπεια η να στραφεί η λανθάνουσα επιθετικότητα από το ίδιο του το είδος προς το θήραμα, ωστόσο ο θήραμα αποκτά έτσι σχεδόν ανθρώπινη υπόσταση και αντίστοιχα αντιμετωπίζεται (οιονεί άνθρωπος), σε μια διαδικασία που θα καταλήξει να γίνει η τελετουργία της θυσίας, όπου η συλλογική επιθετικότητα προκαλεί αίσθηση ομαδικότητας, του κοινού (βλ. και «Ανταπόδοση και τελετουργία» του Seaford). Έτσι, οι αθρωποθυσίες δεν απηχούν εποχές όπου η τελετουργική ανθρωποκτονία ήταν ζοφερή πραγματικότητα, αλλά περισσότερο το ότι οι κυνηγοί αντιμετωπίζουν το θήραμα ως ίσο και όμοιο με τους ίδιους, κάτι που παριστάνεται με την αντικατάσταση στο μύθο των θυσιαζόμενων με κάποιο ζώο.
Στις πέντε ενότητες του βιβλίου παρουσιάζονται τελετουργίες/τελετές γνωστές σε εμάς από την αρχαιότητα υποστηρικτικά ως προς τις θέσεις αυτές, με την εξαίρεση των ελευσινίων μυστηρίων (τελευταία ενότητα) για τα οποία είναι γνωστά ελάχιστα (ωστόσο δεν παύει να έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον η αντιμετώπιση του ζητήματος).
Όπως είπαμε και στην αρχή, βαρύ και δύσκολο για τον απλό αναγνώστη (απαιτεί αρκετή γνώση «πεδίου», αλλιώς συνεχή πηγαινέλα σε πηγές και αναφορές), αλλά είναι με τον τρόπο του ανταποδοτικό. Μην το συστήσετε στο book club της γειτονιάς σας. Διαβάστε το και μετά κάντε τους έξυπνους σε κάποιο φιλόλογο από τις σχολικές σας μέρες, καλύτερα.
Δύσκολη περίπτπωση βιβλίου, περισσότερο ακαδημαϊκού ενδιαφέροντος, μερικές φορές κάνει τον αναγνώστη να νιώθει ότι περπατάει σε βάλτο (ένας εξαιρετικά ενδιαφέρων βάλτος, κάτι που όμως δεν καθιστά ευκολότερο να σηκώσεις το ένα πόδι και να το βάλεις μπροστά από το άλλο).
Homo Necans, ο άνθρωπος φονιάς, ο άνθρωπος είναι δολοφόνος. Φονεύει ζώα για τροφή, φονεύει ανθρώπους. Ο Homo Necans είναι ο συνεχιστής του Homo Sapiens, η επόμενη εξελικτική βαθμίδα. Σύμφωνα με τον Burket, πάντα, ο Sapiens έγινε Necans όταν άρχισε να επιδίδεται στο κυνήγι για τον προσπορισμό των προς το ζην (και χοληστερήναι θα προσθέσω εγώ) και οι τελετουργίες και οι μύθοι οι σχετικοί με τις θυσίες είναι αντηχήσεις αυτής της προπολιτιτσμικής εξελικτικής διαδικασίας, κατά συνέπεια το πρίσμα μέσα από το οποίο πρέπει να ιδωθούν είναι αυτό της ανθρωπολογίας (ου μην και της εξελικτικής βιολογίας).
Σίγουρα μια προκλητική σκέψη ακόμη και στη διατύπωσή της.
Ο Homo Necans, είναι ο άνθρωπος που σκοτώνει εκ του μακρόθεν, έχει τη δυνατότητα να φονεύει χωρίς να έρχεται σε άμεση επαφή με το θύμα του (ακόντια, τόξα και βέλη) κάτι που συνέβη πρακτικά για πρώτη φορά στα εξελικτικά «χρονικά» (εξαιρώ κάτι ιοβόλα φίδια και τους βαράνους που πετάνε σάλιο, γιατί σίγουρα το βεληνεκές τους είναι πολύ μικρότερο). Έτσι λοιπόν, το πιο ευφυές αρπακτικό απέκτησε και τη δυνατότητα να σκοτώνει εξ αποστάσεως (κάτι που -ακόμη και για τους κρανιοκενότερους μεταξύ μας- σημαίνει μικρότερη έκθεση και στον κίνδυνο).
Φυσικά ο κίνδυνος είναι πάντα εκεί, απλώς αλλάζει η χροιά του. Τώρα ο άνθρωπος πρέπει να ελέγξει τα ίδια του τα ένστικτα, να καταστείλει (σύμφωνα με τον συγγραφέα) «τις αναστολές του προς όφελος του κυνηγιού» με συνέπεια η να στραφεί η λανθάνουσα επιθετικότητα από το ίδιο του το είδος προς το θήραμα, ωστόσο ο θήραμα αποκτά έτσι σχεδόν ανθρώπινη υπόσταση και αντίστοιχα αντιμετωπίζεται (οιονεί άνθρωπος), σε μια διαδικασία που θα καταλήξει να γίνει η τελετουργία της θυσίας, όπου η συλλογική επιθετικότητα προκαλεί αίσθηση ομαδικότητας, του κοινού (βλ. και «Ανταπόδοση και τελετουργία» του Seaford). Έτσι, οι αθρωποθυσίες δεν απηχούν εποχές όπου η τελετουργική ανθρωποκτονία ήταν ζοφερή πραγματικότητα, αλλά περισσότερο το ότι οι κυνηγοί αντιμετωπίζουν το θήραμα ως ίσο και όμοιο με τους ίδιους, κάτι που παριστάνεται με την αντικατάσταση στο μύθο των θυσιαζόμενων με κάποιο ζώο.
Στις πέντε ενότητες του βιβλίου παρουσιάζονται τελετουργίες/τελετές γνωστές σε εμάς από την αρχαιότητα υποστηρικτικά ως προς τις θέσεις αυτές, με την εξαίρεση των ελευσινίων μυστηρίων (τελευταία ενότητα) για τα οποία είναι γνωστά ελάχιστα (ωστόσο δεν παύει να έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον η αντιμετώπιση του ζητήματος).
Όπως είπαμε και στην αρχή, βαρύ και δύσκολο για τον απλό αναγνώστη (απαιτεί αρκετή γνώση «πεδίου», αλλιώς συνεχή πηγαινέλα σε πηγές και αναφορές), αλλά είναι με τον τρόπο του ανταποδοτικό. Μην το συστήσετε στο book club της γειτονιάς σας. Διαβάστε το και μετά κάντε τους έξυπνους σε κάποιο φιλόλογο από τις σχολικές σας μέρες, καλύτερα.
February 27, 2025
(η βαθμολογία αντικτοπτρίζει το βαθμό απόλαυσης της ανάγνωσης, όχι το ενδιαφέρον, το βάθος και την αρτιότητα του πονήματος)
Δύσκολη περίπτπωση βιβλίου, περισσότερο ακαδημαϊκού ενδιαφέροντος, μερικές φορές κάνει τον αναγνώστη να νιώθει ότι περπατάει σε βάλτο (ένας εξαιρετικά ενδιαφέρων βάλτος, κάτι που όμως δεν καθιστά ευκολότερο να σηκώσεις το ένα πόδι και να το βάλεις μπροστά από το άλλο).
Homo Necans, ο άνθρωπος φονιάς, ο άνθρωπος είναι δολοφόνος. Φονεύει ζώα για τροφή, φονεύει ανθρώπους. Ο Homo Necans είναι ο συνεχιστής του Homo Sapiens, η επόμενη εξελικτική βαθμίδα. Σύμφωνα με τον Burket, πάντα, ο Sapiens έγινε Necans όταν άρχισε να επιδίδεται στο κυνήγι για τον προσπορισμό των προς το ζην (και χοληστερήναι θα προσθέσω εγώ) και οι τελετουργίες και οι μύθοι οι σχετικοί με τις θυσίες είναι αντηχήσεις αυτής της προπολιτιτσμικής εξελικτικής διαδικασίας, κατά συνέπεια το πρίσμα μέσα από το οποίο πρέπει να ιδωθούν είναι αυτό της ανθρωπολογίας (ου μην και της εξελικτικής βιολογίας).
Σίγουρα μια προκλητική σκέψη ακόμη και στη διατύπωσή της.
Ο Homo Necans, είναι ο άνθρωπος που σκοτώνει εκ του μακρόθεν, έχει τη δυνατότητα να φονεύει χωρίς να έρχεται σε άμεση επαφή με το θύμα του (ακόντια, τόξα και βέλη) κάτι που συνέβη πρακτικά για πρώτη φορά στα εξελικτικά «χρονικά» (εξαιρώ κάτι ιοβόλα φίδια και τους βαράνους που πετάνε σάλιο, γιατί σίγουρα το βεληνεκές τους είναι πολύ μικρότερο). Έτσι λοιπόν, το πιο ευφυές αρπακτικό απέκτησε και τη δυνατότητα να σκοτώνει εξ αποστάσεως (κάτι που -ακόμη και για τους κρανιοκενότερους μεταξύ μας- σημαίνει μικρότερη έκθεση και στον κίνδυνο).
Φυσικά ο κίνδυνος είναι πάντα εκεί, απλώς αλλάζει η χροιά του. Τώρα ο άνθρωπος πρέπει να ελέγξει τα ίδια του τα ένστικτα, να καταστείλει (σύμφωνα με τον συγγραφέα) «τις αναστολές του προς όφελος του κυνηγιού» με συνέπεια η να στραφεί η λανθάνουσα επιθετικότητα από το ίδιο του το είδος προς το θήραμα, ωστόσο ο θήραμα αποκτά έτσι σχεδόν ανθρώπινη υπόσταση και αντίστοιχα αντιμετωπίζεται (οιονεί άνθρωπος), σε μια διαδικασία που θα καταλήξει να γίνει η τελετουργία της θυσίας, όπου η συλλογική επιθετικότητα προκαλεί αίσθηση ομαδικότητας, του κοινού (βλ. και «Ανταπόδοση και τελετουργία» του Seaford). Έτσι, οι αθρωποθυσίες δεν απηχούν εποχές όπου η τελετουργική ανθρωποκτονία ήταν ζοφερή πραγματικότητα, αλλά περισσότερο το ότι οι κυνηγοί αντιμετωπίζουν το θήραμα ως ίσο και όμοιο με τους ίδιους, κάτι που παριστάνεται με την αντικατάσταση στο μύθο των θυσιαζόμενων με κάποιο ζώο.
Στις πέντε ενότητες του βιβλίου παρουσιάζονται τελετουργίες/τελετές γνωστές σε εμάς από την αρχαιότητα υποστηρικτικά ως προς τις θέσεις αυτές, με την εξαίρεση των ελευσινίων μυστηρίων (τελευταία ενότητα) για τα οποία είναι γνωστά ελάχιστα (ωστόσο δεν παύει να έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον η αντιμετώπιση του ζητήματος).
Όπως είπαμε και στην αρχή, βαρύ και δύσκολο για τον απλό αναγνώστη (απαιτεί αρκετή γνώση «πεδίου», αλλιώς συνεχή πηγαινέλα σε πηγές και αναφορές), αλλά είναι με τον τρόπο του ανταποδοτικό. Μην το συστήσετε στο book club της γειτονιάς σας. Διαβάστε το και μετά κάντε τους έξυπνους σε κάποιο φιλόλογο από τις σχολικές σας μέρες, καλύτερα.
Δύσκολη περίπτπωση βιβλίου, περισσότερο ακαδημαϊκού ενδιαφέροντος, μερικές φορές κάνει τον αναγνώστη να νιώθει ότι περπατάει σε βάλτο (ένας εξαιρετικά ενδιαφέρων βάλτος, κάτι που όμως δεν καθιστά ευκολότερο να σηκώσεις το ένα πόδι και να το βάλεις μπροστά από το άλλο).
Homo Necans, ο άνθρωπος φονιάς, ο άνθρωπος είναι δολοφόνος. Φονεύει ζώα για τροφή, φονεύει ανθρώπους. Ο Homo Necans είναι ο συνεχιστής του Homo Sapiens, η επόμενη εξελικτική βαθμίδα. Σύμφωνα με τον Burket, πάντα, ο Sapiens έγινε Necans όταν άρχισε να επιδίδεται στο κυνήγι για τον προσπορισμό των προς το ζην (και χοληστερήναι θα προσθέσω εγώ) και οι τελετουργίες και οι μύθοι οι σχετικοί με τις θυσίες είναι αντηχήσεις αυτής της προπολιτιτσμικής εξελικτικής διαδικασίας, κατά συνέπεια το πρίσμα μέσα από το οποίο πρέπει να ιδωθούν είναι αυτό της ανθρωπολογίας (ου μην και της εξελικτικής βιολογίας).
Σίγουρα μια προκλητική σκέψη ακόμη και στη διατύπωσή της.
Ο Homo Necans, είναι ο άνθρωπος που σκοτώνει εκ του μακρόθεν, έχει τη δυνατότητα να φονεύει χωρίς να έρχεται σε άμεση επαφή με το θύμα του (ακόντια, τόξα και βέλη) κάτι που συνέβη πρακτικά για πρώτη φορά στα εξελικτικά «χρονικά» (εξαιρώ κάτι ιοβόλα φίδια και τους βαράνους που πετάνε σάλιο, γιατί σίγουρα το βεληνεκές τους είναι πολύ μικρότερο). Έτσι λοιπόν, το πιο ευφυές αρπακτικό απέκτησε και τη δυνατότητα να σκοτώνει εξ αποστάσεως (κάτι που -ακόμη και για τους κρανιοκενότερους μεταξύ μας- σημαίνει μικρότερη έκθεση και στον κίνδυνο).
Φυσικά ο κίνδυνος είναι πάντα εκεί, απλώς αλλάζει η χροιά του. Τώρα ο άνθρωπος πρέπει να ελέγξει τα ίδια του τα ένστικτα, να καταστείλει (σύμφωνα με τον συγγραφέα) «τις αναστολές του προς όφελος του κυνηγιού» με συνέπεια η να στραφεί η λανθάνουσα επιθετικότητα από το ίδιο του το είδος προς το θήραμα, ωστόσο ο θήραμα αποκτά έτσι σχεδόν ανθρώπινη υπόσταση και αντίστοιχα αντιμετωπίζεται (οιονεί άνθρωπος), σε μια διαδικασία που θα καταλήξει να γίνει η τελετουργία της θυσίας, όπου η συλλογική επιθετικότητα προκαλεί αίσθηση ομαδικότητας, του κοινού (βλ. και «Ανταπόδοση και τελετουργία» του Seaford). Έτσι, οι αθρωποθυσίες δεν απηχούν εποχές όπου η τελετουργική ανθρωποκτονία ήταν ζοφερή πραγματικότητα, αλλά περισσότερο το ότι οι κυνηγοί αντιμετωπίζουν το θήραμα ως ίσο και όμοιο με τους ίδιους, κάτι που παριστάνεται με την αντικατάσταση στο μύθο των θυσιαζόμενων με κάποιο ζώο.
Στις πέντε ενότητες του βιβλίου παρουσιάζονται τελετουργίες/τελετές γνωστές σε εμάς από την αρχαιότητα υποστηρικτικά ως προς τις θέσεις αυτές, με την εξαίρεση των ελευσινίων μυστηρίων (τελευταία ενότητα) για τα οποία είναι γνωστά ελάχιστα (ωστόσο δεν παύει να έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον η αντιμετώπιση του ζητήματος).
Όπως είπαμε και στην αρχή, βαρύ και δύσκολο για τον απλό αναγνώστη (απαιτεί αρκετή γνώση «πεδίου», αλλιώς συνεχή πηγαινέλα σε πηγές και αναφορές), αλλά είναι με τον τρόπο του ανταποδοτικό. Μην το συστήσετε στο book club της γειτονιάς σας. Διαβάστε το και μετά κάντε τους έξυπνους σε κάποιο φιλόλογο από τις σχολικές σας μέρες, καλύτερα.
July 23, 2008
Who knew Germans were so sensitive? :)
Displaying 1 - 13 of 13 reviews