Jump to ratings and reviews
Rate this book

La Chair

Rate this book

Soledad engage un gigolo pour l'accompagner à l'opéra et rendre jaloux l'amant qui l'a quittée. Mais à la sortie un événement inattendu et violent bouleverse la situation et marque le début d'une relation trouble, volcanique et peut-être dangereuse. Elle a 60 ans, le jeune homme en a 32.


Soledad se rebelle contre le destin avec rage et désespoir, avec humour aussi, et le récit de son aventure se mêle aux histoires des écrivains maudits de l'exposition qu'elle prépare pour La Bibliothèque nationale.


La Chair est un roman audacieux et plein de surprises, l'un des plus libres et personnels de l'auteur. Son intrigue touchante nous parle du passage du temps, de la peur de la mort, de l'échec et de l'espoir, du besoin d'aimer et de l'heureuse tyrannie du sexe, de la vie comme un épisode fugace au cours duquel il faut dévorer ou être dévoré. Le tout dans un style allègrement lucide, cruel et d'une ironie vivifiante.


Une grande romancière raconte une séductrice impénitente aux prises avec les ravages du temps qui passe.

190 pages, Broché

First published September 8, 2016

174 people are currently reading
3340 people want to read

About the author

Rosa Montero

100 books2,981 followers
Rosa Montero Gayo is an award-winning journalist for the Spanish newspaper El País, and an author of general fiction and Children's fiction.

Ratings & Reviews

What do you think?
Rate this book

Friends & Following

Create a free account to discover what your friends think of this book!

Community Reviews

5 stars
1,072 (23%)
4 stars
1,852 (40%)
3 stars
1,239 (27%)
2 stars
304 (6%)
1 star
70 (1%)
Displaying 1 - 30 of 676 reviews
Profile Image for Gabriel.
901 reviews1,136 followers
September 2, 2021
Una historia sobre la vejez, el amor y el horrible sentimiento de que has desperdiciado gran parte de tu vida.

No había leído nada de Rosa Montero con anterioridad y la verdad es que me he encontrado ante una narración tremendamente adictiva. Donde las metáforas y dar en el clavo sin tantas vueltas y dilaciones ha hecho que terminara esta historia en menos de un día. Y es que no es para menos si tiene los ingredientes que me gustan en un libro; empezando por los capítulos cortos que te impulsan a seguir leyendo y terminando con un personaje protagonista súper cuestionable y retorcido consigo misma y con los demás. La delgada línea que separa a víctimas y victimarios, o tal vez no. Donde cada quien vive diariamente con demonios internos.

La historia comienza con una mujer de avanzada edad que contrata a un gigoló para poder darle celos al amante; quien va a asistir a una obra de teatro en compañía de su esposa. Pero eso solo es el anzuelo para mostrarnos toda la psiquis de la protagonista y lo jodida y amargada que está con su propia existencia.

«Porque a ese cuerpo mutante que de pronto se plisaba, se ablandaba, se cuarteaba, se desplomaba y se deformaba, a ese cuerpo traidor, en fin, no le bastaba con humillarte: además cometía la grosería suprema de matarte.»

Soledad es una mujer de sesenta años que lleva una vida al margen de lo que se considera convencional. Vive sola, no tiene esposo, no tiene hijos, se podría decir que tampoco tiene familia y la pasa mal. Terriblemente. Y todo eso por las seis décadas que lleva cargando encima y que poco a poco la están llevando a ese otro lado al que nadie quiere ingresar: la muerte, y más cuando siente que desperdició toda su vida y no logró lo que anhelaba con intensidad.

Pero no es solo por ella por lo que reluce. Se tiene también un sentimiento de que nada está bien con Soledad y que la historia no terminará de buena manera, porque efectivamente hay intriga y suspenso. Es así, poco a poco donde se van desvelando más cosas de su pasado que te permiten como lector saber qué clase de persona es ella más allá de su tristeza, los nervios, la inseguridad, la envidia que la corroe y ese insufrible vacío con el que vive continuamente.

Dentro de la misma historia Soledad nos habla de otras personas malditas, con las que ella se siente enormemente identificada; que han sufrido sin amor, que han tenido pasados tormentosos, vidas deprimentes y resultados igual de funestos. Nos narra las desdichas en su mayoría de escritores, que son cien por ciento reales y que yo desconocía. Se habla de Mark Twain, Philip K. Dick, Guy de Maupassant, María Geel, etc. y otros tantos más. Así que lo recomiendo y más si deseas una lectura corta y al grano.

Ya por otro lado, las únicas dos cosas que no me han gustado ha sido la integración de la misma escritora como personaje dentro del libro. No diré porqué, es algo muy subjetivo y personal así que medio lo menciono. Y lo segundo, que no es menos importante; es que me ha hecho severos spoilers sobre dos novelas que pienso leerme. En una me ha contado el final; hablo de Anna Karénina. Y en la otra me ha destripado todo el argumento del comienzo hasta el desenlace (Muerte en Venecia). Así que dudo seriamente que las lea en varios años hasta que se me borre de la mente (que no lo creo) o hasta que se me pase el fastidio.
Profile Image for Maria Clara.
1,238 reviews716 followers
April 4, 2017
Sencillamente me ha encantado. :)
Profile Image for Metodi Markov.
1,726 reviews437 followers
October 22, 2025
Чудесен кратък роман, издържан в типичния стил на Монтеро, който аз толкова харесвам.

Засяга няколко теми от съвремието ни, които няма как да не заинтересуват модерния читател - самотата, отчуждението, липсата на любов и имитациите ѝ, настъпването на така наречената трета възраст.

Текстът е написан стегнато и свършва преди да досади. Бонус са интересните части от биографиите на "Прокълнатите писатели", включени в текста като част от въображаем авангарден художествен проект.

Моята оценка - 4,5*.

Препоръчвам и другите ѝ книги, излезли на български - "Дъщерята на канибала" и "Указания за спасяването на света".

P.S. И да, няма как да знаеш, кога си се влюбил за последно, кога си видял морето за последно, кога си разгърнал любима книга за последно или си погледнал за последно обичен човек...

Бях на читателска среща с писателката преди десетина години в София - интересен, ироничен и лъчезарен човек е.
Profile Image for Cláudia Azevedo.
394 reviews218 followers
September 3, 2023
Rosa Montero cativa-me sempre com a sua prosa realista e acutilante. A Carne não foi exceção.

A história gira à volta de Soledade. Ao fazer 60 anos, esta mulher solitária tem pavor de envelhecer, sente-o verdadeiramente na carne, e fará tudo para continuar a sentir o seu corpo vivo e em chamas por uma nova paixão.

Mas no fundo, Soledade debate-se com dúvidas e inseguranças e, enquanto recorda os traumas de infância, teme a loucura e a aproximação da negra Parca.

Pelo meio, conhecemos detalhes dos escritores malditos que irão constar da exposição que está a comissariar. Todos existiram, excetuando Josefina Aznarez, transformada em Luis Freeman, uma personagem maravilhosa criada pela própria Rosa Montero.

Gostei muito.
Profile Image for Teresa.
1,492 reviews
October 21, 2017
"Sermos malditos é sabermos que o nosso discurso não tem eco, porque não há ouvidos que consigam entender-nos. Sermos malditos é não coincidirmos com o nosso tempo, com a nossa classe, com o que nos rodeia, com a nossa língua, com a cultura a que se supõe pertencermos. Ser maldito é desejarmos ser como os outros, mas não conseguirmos. E querer que nos amem, mas só causarmos medo, talvez riso. Ser maldito é não suportarmos a vida e, sobretudo, não nos suportarmos a nós próprios."
Profile Image for Rita.
904 reviews186 followers
May 25, 2023
Querido leitor, gostaria de pedir-te um favor. Que consiste em guardares silêncio.

Uma história que fala sobre a passagem do tempo, dos fantasmas do passado, da solidão, da tirania do sexo, do medo da morte, do fracasso, mas também de esperança, da necessidade de amar, da vida entendida como um jogo em que se devora ou é devorado.

– Sermos malditos é sabermos que o nosso discurso não tem eco, porque não há ouvidos que consigam entender-nos – disse Soledad de repente. – Sermos malditos é não coincidirmos com o nosso tempo, com a nossa classe, com o que nos rodeia, com a nossa língua, com a cultura a que se supõe pertencermos. Ser maldito é desejarmos ser como os outros, mas não conseguirmos. E querer que nos amem, mas só causarmos medo, talvez riso. Ser maldito é não suportarmos a vida e, sobretudo, não nos suportarmos a nós próprios.
Profile Image for MA®IBEL.
364 reviews90 followers
November 16, 2016
'La carne' es una historia sencilla pero muy humana donde la soledad y el transcurso del tiempo son los ejes principales de la trama. Destaco la prosa de la escritora y a la protagonista, a Soledad; una mujer madura, imperfecta, insegura y con una peculiar personalidad que me ha conquistado. Es el primer libro que leo de Rosa Montero pero seguro que repito.
Profile Image for Sandra .
29 reviews20 followers
April 24, 2018
Este livro e esta escrita encheram-me as medidas!
Emocionei-me, ri, sorri, aprendi sobre temas que adoro e pensei sob diferentes perspectivas.
Gostei muito. Mesmo!
A estrutura narrativa é maravilhosa. Rosa Montero é uma escritora fantástica.
Este foi o primeiro livro que li dela, mas não será o último.
Adorei!
Profile Image for Laura.
123 reviews363 followers
October 3, 2017
#1 #LeoAutorasOct

EDITO. Vídeo reseña: https://www.youtube.com/watch?v=PimTd...

Haré vídeo sobre mi opinión del libro, porque tiene muchas partes positivas y otras tantas negativas.
Lo cierto es que escribe tan maravillosamente bien que ha sido imposible que no me gustase, pero... ya contaré más.
Profile Image for Celeste   Corrêa .
381 reviews322 followers
April 5, 2020
Cumplicidade total. Deixo-me levar por Rosa Montero, permito que a personagem me conte a sua história, me envolva nela.
«É como fazer surf (..) como subir à crista de uma onda enorme e salpicada de espuma e deixar que ela nos arraste e nos leve até à praia.»

Cinco estrelas.
Profile Image for Alma.
751 reviews
October 22, 2021
“La vida es un pequeño espacio de luz entre dos nostalgias: la de lo que aún no has vivido y la de lo que ya no vas a poder vivir. Y el momento justo de la acción es tan confuso, tan resbaladizo y tan efímero que lo desperdicias mirando con aturdimiento alrededor.”
Profile Image for Elena.
239 reviews199 followers
July 22, 2017
3'5/5 Rosa Montero, vuelve a sorprenderme de nuevo, por lo que cuenta y por como lo cuenta, porque su pluma es de alabar, es culta hasta decir basta. Con una protagonista como Soledad, muy diferente a todo lo que haya leído y sobretodo por conocer a los "escritores malditos" (ver para creer).
Profile Image for Henry.
124 reviews102 followers
August 31, 2017
Quería que me gustase, pero desde el principio se me ha hecho muy difícil empatizar con los personajes. Todos me caían mal. Hacia la mitad he encontrado partes muy interesantes, como todo lo referente a los escritores malditos, y alguna reflexión sobre la vida o la vejez. Pero entonces llega el cameo de la propia Rosa Montero (¿qué necesidad había de este narcisismo?) y como colofón, ese epílogo donde la autora nos explica el libro, por si somos un poco cortos y no nos hemos enterado. Decepcionante.
Profile Image for Diana Stoyanova.
608 reviews160 followers
August 27, 2020
В този кратък роман, Роса Монтеро навлиза в дълбочина в мислите и живота на своята героиня. В заника на дните си, Соледад прави своята равносметка и размишлява върху старостта, самотата и сивотата на дните, прекарани без любов. Изоставена от по- младия си любовник, Соледад търси утеха в едно жиголо, което да събуди повяхнялата й плът и да й върне донякъде усещането за близост, потребност, смисъл и живец.
Роса Монтеро излива думите си с ясна категоричност, облича ги в метафори и ги пуска да се вихрят със своята прямота. " Плът" носи наситени емоции, въпреки малкия си обем, и ясно послание за същественото в живота, онова непреходното, значимото, което остава да трепти и след нас.

=====

" Животът е тясно пространство от светлина между две носталгии: по онова, което още не си преживял, и по онова, което не можеш вече да преживееш. А точният миг на действието е толкова размит, толкова хлъзгав и мимолетен, че докато се оглеждаш объркано, вече си го пропилял."
Profile Image for Telma Castro.
132 reviews6 followers
August 11, 2022
"A vida é um pequeno espaço de luz entre duas nostalgias. A nostalgia do que ainda não vivemos e a do que já não poderemos viver."

É com estas duas frases que Rosa Montero inicia esta obra. Duas frases curtas, mas muito assertivas, que nos fazem adivinhar a qualidade da narrativa. E ao longo da leitura vamos bebendo as suas palavras com goles muito pequenos, mas que nos saciam com a sua subtil profundidade.

Soledad é uma mulher de 60 anos, atraente, sedutora, culta, sem filhos, que gosta de homens bonitos e bem mais novos.
Colecionadora de fracassos amorosos, Soledad soma mais um à sua existência e com o intuito de fazer ciúmes ao ex amante contrata um gigolô para acompanha-la a uma ópera Tristão e Isolda, de Wagner. Adam, o acompanhante é um arquétipo de perfeição para o universo feminino.
Porém, o que seria apenas uma saída sem qualquer pretensioso envolvimento, à conta de um incidente tudo mudará. E, assim, abriu-se a porta para Adam entrar na vida de Soledad.
Depois deste entrelaçar de vidas começamos a perceber que os medos de ambos são muito análogos, estigmatizados pelo abandono, pela dor e solidão.

No decorrer de toda a acção Soledad é comisária de uma exposição para a Biblioteca Nacional cuja temática é "Escritores malditos". Com este pano de fundo a autora tece algumas histórias e invoca nomes de conhecidos escritores, que se fundem magistralmente na narrativa.

Um romance que foca a pressão social em possuir uma relação amorosa, marginalizando a diferença etária e as mulheres sem filhos. Uma obra que espelha o envelhecimento, o passar do tempo, as mudanças físicas da velhice que teima em chegar. E, essencialmente, a vivência de um amor como condição necessária para se ter "vivido": "Morreria sem ter conhecido o amor. Isso é que era ser pobre, não o facto de não conseguir pagar o raio de uma fatura".

Soledad parece ver Adam como um antídoto para a sua velhice, capaz de a fazer recuperar o tempo perdido. Como se as rugas, os cabelos brancos e as carnes flácidas se dissipassem por si só, com a vivência deste amor.

Com esta obra, Rosa Montero provoca-nos uma espécie de fissura emocional quando nos deparámos com o destino trocista. É, de certa forma, um "abre olhos" para não deixarmos a vida passar ao lado como meros espectadores e sermos "enterrados em vida".
Recomendo muito esta leitura.
Profile Image for Sub_zero.
752 reviews325 followers
November 3, 2016
He de reconocer que esta novela me llamaba mucho más la atención por su autora que por la historia en sí. Ya había leído otras obras de Rosa Montero con bastante grado de satisfacción y me apetecía comprobar hasta qué punto se pueden hacer milagros partiendo de una premisa imposible; a saber, la de una mujer de 60 años que decide contratar los servicios de un gigoló con el objetivo de dar celos a su amante, que la ha abandonado para estar con otra. Sin embargo, lo que empieza siendo un simple juego de deslealtades se convierte rápidamente en algo más complejo cuando clienta y empleado se ven envueltos en un sangriento accidente que los unirá de un modo inesperado. Y es entonces cuando la novela se convierte en un gender bender de Pretty Woman en el que la protagonista se enamora hasta las trancas del atormentado prostituto ruso mientras se lamenta capítulo tras capítulo de sus miserables arrugas y la flacidez de su carne. Con unas cantidades industriales de autocompasión impregnando cada página, una prosa que ya quisiera Danielle Steel para ella, absurdas decisiones narrativas e incoherencias varias, además de una imperdonable ausencia de trama y/o personajes mínimamente interesantes, La carne ha puesto a prueba mis niveles de eyerolling como ningún otro libro en varios meses. La lectura de esta novela, no obstante, se me ha hecho mucho menos insufrible de lo que pudiera parecer en un primer momento gracias a las breves anécdotas protagonizadas por los denominados 'escritores malditos' que Rosa Montero incluye en la historia como parte de un proyecto artístico que emprende la protagonista. Por lo demás, un libro inane, prescindible y repleto de carencias que se olvida tan pronto como se cierra la última página.
Profile Image for Mónica .
374 reviews
June 11, 2017
He flipado (pero mucho) con las historias de los "escritores malditos".
Va a ser verdad que la realidad supera a la ficción.
Profile Image for Marta Silva.
298 reviews102 followers
August 12, 2023
4.5⭐️
“Sim, tinha tanto para dar, o caudal do seu carinho em remanso, as pregas delicadas da sua sensibilidade, a sua enorme necessidade de afeto, que era uma bola de fogo que lhe ardia no peito, consumindo todo o oxigénio da sua vida e ameaçando asfixiá-la.”

Um livro escrito com mestria, onde a história inquietante de Soledad, os seus medos, angústias e obsessões, se entrelaçam com outras histórias de escritores que, por amor (ou desamor), também cometeram as suas loucuras e crueldades.
Recomendo!
Profile Image for Dina.
646 reviews400 followers
September 5, 2017
Es curioso que solo le de 3 estrellas a este libro, de hecho me sorprende hasta a mi! Pero es q hubo un momento en el que la lectura se hizo muy muy pesada, de hecho pensé en abandonarlo...Luego la cosa mejoró y mucho y en realidad adoré toda la parte de referencias a "malditos" aunque en el fondo sean deprimentes.
Igualmente me muero de ganas de leer el otro libro de Rosa Montero que tengo!
Profile Image for Claudia.
345 reviews207 followers
October 17, 2017
O contraste de duas pessoas perante o abandono e o amor.

O gigolô Adam é contratado para fazer ciúmes ao ex marido de Solelad num evento de arte. De forma subtil acabar por invadir a vida desta mulher insegura. Durante o prazer e conversas fugidias as histórias entrelaçam-se num sofrido sentimento de solidão. A necessidade de amor ou uma simples companhia acaba por juntar este improvável casal . Solelad é uma mulher madura com extremas inseguranças em relação a si mesma. E na verdade, não é tão madura assim. Desde crises de meia idade a lutas com a razão ela transmite energias negativas durante todo o livro. A nível profissional é segura e muito disciplinada. Mas as aparências iludem. Os seus medos são extremamente expostos após o fim da sua relação, sobretudo com a vida bela das pessoas à sua volta. Ela tem 60, não tem filhos (nem quer), nem aparentemente uma vida amorosa dentro dos padrões.

Este livro foi uma experiência de leitura angustiante. Nunca senti simpatia pela Soledad, nem entendi as suas motivações. Também nunca a julguei, apesar das atitudes que demonstram um enorme desequilíbrio emocional. Nem o rumo que a autora decide dar à história me convenceram. O melhor deste livro são os apontamentos relativos aos escritores malditos que faz parte de um projeto da Soledad. Uma ideia absolutamente interessante que merecia todo o protagonismo.

Pensei muito no mundo injusto construído para julgar as mulheres. As mulheres que não querem ter filhos e ainda são muito criticadas. Não podem simplesmente dedicar a vida à carreira, nem estar sozinhas. São trocadas por mulheres mais novas por homens que não suportam a ideia de ficarem velhos. A carne marcada pela vida, atingida inevitavelmente pela idade pode transformar o rosto e não transformar a alma. A loucura presa a fantasmas e uma grave necessidade de amor.

O desenvolvimento do casal pouco convencional deixa muito a desejar. Com cenas incoerentes, parecidas com um argumento de uma comédia romantica fiquei um bocadinho desiludida depois de tantos elogios à escritora espanhola Rosa Montero. No entanto, não vou desistir dela. Apesar das personagenas gostei das reflexões consequentes desta história e fiquei imersa na leitura. Nada é bonito neste livro, nem é para ser. A verdade pode provocar repulsa.

Não foi o livro certo para começar a ler Rosa Montero. Tenho ainda na estante "Instruções para salvar o Mundo", editado também pela Porto Editora.
Profile Image for Ana Lanuwe.
117 reviews531 followers
July 11, 2023
Que cosa con la vejez … es el tercer libro que me leo este año con el mismo tema: mujeres en sus sesenta y pico cuestionándose su vida, el amor y la posibilidad de empezar algo nuevo a esa edad. ¡Qué buen tema!
Podría resumir esa horrible sensación de que el tiempo se agota con estas dos frases del libro:

1. “La vida es un pequeño espacio de luz entre dos nostalgias: la de la que aún no has vivido y la de lo que ya no vas a poder vivir.”

2. “¿Y si no volvía a tener un amante? La gente casi nunca sabía cuándo era la última vez que hacía algo que le importaba. La última vez que subes a un monte. La tima vez que esquías. La última vez que tienes un encuentro sexual. Porque a ese cuerpo mutante que de pronto se plisaba, se ablandaba, se cuarteaba, se desplomaba y se deformaba, a ese cuerpo traidor, en fin, no le bastaba con humillarte: además cometía la grosería suprema de matarte.”


La carne, título perfecto para la historia que arranca con Soledad contratando un escort para darle celos a un ex amante, es una novela fácil de leer, donde encontramos los ingredientes de “intriga” de Rosa Montero, para quedarnos pegados hasta el final con tal de saber que va a suceder con sus personajes. Soledad como personaje es perfecto precisamente por la imperfección de su vida, de su niñez y de sus relaciones. Inevitable no amarla con sus obsesiones “¿todos los amores eran obsesivos? O quizás las obsesiones se disfrazaban con la apariencia del amor para parecer algo más bello que un simple desequilibrio mental?”.

Todavía no sé si me gustó el final, me alcancé a imaginar uno más “maldito” (como la exposición que está organizando Soledad) mientras leí la escena de la ducha en la últimas páginas. Pero supongo que se vale reivindicar la esperanza con los personajes.

Ya que menciono la exposición que organiza Soledad, debo decir que siempre me ha gustado la referencia a otras referencias reales que aparecen en sus libros y las recibo feliz como una clase de biografías increíbles.

Pd: en este libro y en Colombian Pyscho de los libros que me he leído este año, aparece el escritor como personaje…. tengo mis dudas sobre si ese recurso me gusta…. De pronto con los años valoraré que los escritores vivan también dentro de sus historias.. pero ahora no sé.

Otras frases:

- “Moriría sin haber conocido el amor. Eso sí que era ser pobre, y no el hecho de no poder pagar un maldito recibo.”

- “La vida es una aventura que siempre acaba mal, porque termina con la muerte.”
Profile Image for Catalina López.
52 reviews
July 27, 2020
"Soledad sabia bien cuál era su futuro, sabía en qué se iba a convertir, porque Dolores era su retrato de Dorian Gray, Dolores había ido envejeciendo con ahínco en su encierro mientras ella corría por el mundo; pero por mucho que Soledad se esforzará, por mucho que le diera siete vueltas al parque del Retieo al trote todos los dias, al final sería atrapada por su retrato."

Debo decir que hubo partes que me aburrieron pero la mezcla entre los escritores malditos y la vida de soledad se me hizo interesante.

Porque a pesar de tener sesenta años no se deja de amar. Es claro que Soledad no soltó sus fantasmas y por eso era muy aprensiva en sus relaciones y le faltaba un poco de seguridad. Ella sentía que se le acababa la vida poco a poco, y la verdad es que todavía tenía mucho por vivir.


Buena historia Rosa Montero.
Profile Image for Ana Cristina Lee.
765 reviews400 followers
December 23, 2020
El amor, el miedo a envejecer y a la muerte son temas que suelen estar presentes en la obra de Rosa Montero. En esta novela seguimos la relación de una mujer solitaria de sesenta años con un gigoló ruso que contrata para darle celos a su ex-pareja.

Aunque está bien escrita y tiene algunos apuntes interesantes - como las historias sobre los escritores y la locura - en conjunto no me ha acabado de interesar. Se me ha hecho algo lenta y los personajes no me han convencido. Hay otros libros de la autora que me han gustado más.
Profile Image for Lidia.
347 reviews88 followers
June 17, 2017
Me ha gustado mucho. El personaje de Soledad... tan bien retratado (ese miedo al paso del tiempo, especialmente). Y cómo va entretejiendo pequeñas historias sobre escritores malditos. Una siente que Rosa es un pozo de memoria y conocimientos (supongo que eso también lo darán las muchas lecturas que llevará a sus espaldas) y suele conseguir que acabe señalando párrafos con ideas que comparto.
Es un libro corto, se lee en dos ratos.
Profile Image for Carmen.
765 reviews76 followers
November 19, 2017
4,5 estrellas para esta novela que te atrapa por su narración, por la historia que nos va contando y por las referencias reales que hay en ella. Sorprende la trama, sorprenden sus personajes y sorprende la construcción de la realidad de Soledad, quizá por toda la verdad que hay en sus palabras, en sus pensamientos. Me ha gustado muchísimo

https://millibrosenmibiblioteca.blogs...
Profile Image for Elsa.
64 reviews37 followers
April 15, 2021
Mais uma obra muito bem escrita de Rosa Montero recheada de referências literárias maravilhosas fazendo-me achar que a estória principal no fundo é apenas” secundária.

Um aspecto curioso é o facto de Rosa Montero ser também uma personagem no seu próprio romance...
muito bom, repleto de pensamentos para reflectir.

Aconselho vivamente.
Profile Image for Irunesa.
159 reviews37 followers
October 29, 2016
Me ha gustado mucho y me ha sorprendido como la autora conjuga dramatismo, ironía y reflexión añadiendo además un toque de intriga
Profile Image for Ronald.
105 reviews14 followers
January 7, 2023
Me gusta mucho la escritora de Rosa Montero, es ágil y muy bien escrita, pero si no sentí una verdadera esencial que me tocara profundamente, debo reconocer que me parece interesante el tema de los escritores malditos, eso me gustó, pero lo demás si no conecté con la historia ni con el personaje de Soledad.
Displaying 1 - 30 of 676 reviews

Can't find what you're looking for?

Get help and learn more about the design.