Εννέα και ένα διηγήματα περιλαμβάνει η συλλογή του Κώστα Φρουζάκη «Ένας κάποιος θάνατος…» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Λυκόφως. Ιστορίες πρωτότυπες, συγγραφικό ύφος δηκτικό, λογοτεχνική ματιά διεισδυτική, γραφή παιγνιώδης, νοήματα συμπυκνωμένα. Ένας δημοσιογράφος που επηρεάζει ζωές. Μια προσευχή που δίνει συγχώρεση. Ένα παιδί θα ’ρθει αργά, ένα θα φύγει νωρίς. Το μυστήριο της σπηλιάς. Ένα απόκοσμο αγόρι. Μια συνάντηση κρυμμένη στην σκοτεινή γωνιά της μνήμης. Ένας άνθρωπος που δεν μοιάζει με άνθρωπος. Η φωνή ενός πατέρα και η αγωνία του γιου. Μια ακούσια θυσία. Και στον επίλογο, ο Δίας, που συνομιλεί με τον Ερμή, κάτι ετοιμάζει για τον Προμηθέα και τον Ηρακλή. Τι άραγε; Γιατί και οι θεοί έχουν ανθρώπινους χαρακτήρες.
3,5 stars. Βόλτα στον εκδότη μου και το μάτι μου πέφτει σε αυτό το βιβλιαράκι. Σιγά που θα το άφηνα στο ράφι με τέτοιο τίτλο, με γοήτευσε. Κοιτάζω το οπισθόφυλλο και με απογοήτευση συνειδητοποιώ πως πρόκειται για διηγήματα. Παρ' όλα αυτά, δεν μπόρεσα να αντισταθώ, με κέρδισαν το λιτό του εξώφυλλο και τα φανταχτερά πορτοκαλί σύμβολα που σχημάτιζαν μια λέξη γεμάτη μυστήριο. Φεύγοντας και περπατώντας στην Αθήνα ξεκίνησα να διαβάζω την πρώτη ιστορία. Παραλίγο να με πατήσουν 2-3 αυτοκίνητα, πάτησα με τη σειρά μου μερικούς πεζούς, αλλά δε θα έπαιρνα τα μάτια μου από το κείμενο. Το πρώτο διήγημα είναι και έξυπνο και με πολύ καλή γραφή. Την επόμενη ημέρα συνέχιζα να διαβάσω τα υπόλοιπα με την ίδια όρεξη, αλλά δεν μπορώ να πω πως μου άρεσαν το ίδιο. Το κάθε ένα έχει τη δικιά του φωνή, το δικό του βάρος, κάποιες μπορούν και ξεπερνούν τον μέσο όρο και μένουν στον αναγνώστη, αλλά στο σύνολό του το περίμενα πιο βαθύ. Με τον θάνατο δεν παίζεις, πρέπει να τον βάζεις ή να μπαίνεις στη θέση του.