What do you think?
Rate this book
Του λιναριού τα πάθη - Ο μέγας μυρμηκοφάγος
«Σ’ αυτό που ρωτούν δακρυσμένες οι φράουλες, θα απαντήσουν μια μέρα τα ρόδια με γέλια. Χειμωνιάτικα αινίγματα, για καρύδια, για κάστανα, θα τα λύσει μια άνοιξη απλά, με λουλούδια. Θα μιλήσει μια μέρα ο Νοέμβρης στο Μάρτιο, θ’ απαντήσει ο Δεκέμβρης στο Μάη. Μα εγώ δεν θα βρίσκομαι κει για ν’ ακούω. Με τις φράουλες μιας άνοιξης περασμένης θα έχω περάσει, με τα μυστήρια καρύδια, τ’ ανεξιχνίαστα κάστανα».
ΝΙΚΗ– ΡΕΒΕΚΚΑ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ
Τούτα τα κομμάτια είναι διαποτισμένα από την εκμηδένιση ενός κόσμου που δύει, μιας ζωής που ναυαγεί σ’ ένα βυθό πραγμάτων και πράξεων, που φωτίζονται από την αναπόληση. Υπάρχει κάτι ελάχιστο κι απροσδιόριστο, ο μαραμένος σπόρος μιας ευτυχίας περασμένων καλοκαιριών. Η ζωή, εδώ, δεν περιβάλλεται από ιδέες, περνάει, πολύ διακριτικά, ανάμεσα στο φως και στη σκιά, είναι πιο αμίλητη και πιο ελαφριά κι από ένα φύσημα ανέμου, που αναταράζει την επιφάνεια μιας κουρτίνας.
Αλλ’ αυτό που αξίζει περισσότερο κι από τις λέξεις, περισσότερο κι από τις φωτοσκιάσεις των σημασιών, είναι ίσως η διάρθρωση του λόγου, η στίξη, η σύνταξη, ο τρόπος που σβήνει το κείμενο, πέφτοντας απότομα, αλλά δίχως ήχο ή βάρος, σ’ ένα απροσδιόριστο βάθος, χωρίς να κλείνει, χωρίς να τελειώνει : «Ζουν ακόμα ο πατέρας και η μάνα μου. Μα πού να ’ναι ο μπαμπάς και η μαμά; Σε μια δασωμένη εποχή κατοικούν τα κορίτσια που υπήρξα, σε μια περασμένη εξοχή, σε μια πατρίδα στο χρόνο που δεν μπορώ να επιστρέψω. Ένας καιρός ανάποδος με τραβάει στ’ ανοιχτά. Κι απομακρύνονται παραλίες και κήποι. Γερνώ, ξενιτεύομαι».
–ΕΥΓΕΝΙΟΣ ΑΡΑΝΙΤΣΗΣ,
«Οι ιστορίες του λιναριού», Ελευθεροτυπία, 17.7.1986
Αμάγαλμα πεζογραφήματος, ποίησης και παραμυθιού, οι μικρές αυτές νησίδες λόγου κλείνουνε μέσα τους μια αδυσώπητη μοναξιά, μια απέραντη θλίψη, που διαχέεται σε μικρούς κυματισμούς, διακριτικά, σχεδόν αθόρυβα, γι’ αυτό και πειστικά, και μόνο την τελευταία στιγμή, στην τελευταία σελίδα ακούγεται μια και μοναδική κραυγή, που η σκληρότητά της δένει έναν κόμπο στο λαιμό: « Ω άνδρες Αθηναίοι, Κορίνθιοι, Ψυχίατροι και άλλοι ! Με σακατέψατε ».
– ΤΑΚΗΣ ΜΕΝΔΡΑΚΟΣ,
«Πικρές νησίδες λυρισμού», 1994
Ο παραπειστικός υπότιτλος Πεζά μόλις που καλύπτει την αληθινή φύση των γραπτών της: λυρικές πρόζες. Στην πραγματικότητα, μυθολογήματα που συνέχει με τη συνέπειά της η όλη ατμοσφαιρική ενότητα: υπαρξιακή αυτοανάλυση, έλεγχος της μοναχικότητας, αναπολήσεις, ανάπλαση των περασμένων καιρών. [...] Η ψυχή της ποιήτριας ζει έντονες ταραχές· ο πόνος είναι κατάδηλος παντού· και, φυσικά, το μίγμα αλληγορίας και «μαύρου αστεϊσμού» κάνει απλά πιο ανάγλυφα τα «πάθη», που δεν είναι «του λιναριού».
– ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΡΜΑΟΣ
«Βιβλιοδείκτες », Η Πρώτη, 26.9.1986
ΤΟΥ ΛΙΝΑΡΙΟΥ ΤΑ ΠΑΘΗ
Αίγινα
Φελλοί
Ζήλια
Οι επισκέψεις
Το φίδι
Η αντίζηλη
Σε θυμάμαι σαν πόλη
Το κρυφτό
Το δέντρο
Έκθεση
Το κατσαβίδι
Το εύρημα
Ο ελέφαντας και το γατί
Το βραχιόλι
Το ηλεκτρικό καράβι
Ράψιμο
Ο Μονόκερως
Ο λαβύρινθος
Το σπάνιο πουλί
Τα έντομα
Συναλλαγές
Οι οργαντίνες
Η σβούρα
Το οικόσημο
Το φυλαχτό
Η γάτα
Γερνώ, ξενιτεύομαι
Εύνοια
Ο αχινός
Οι δύο λαγοί
Υποσχέσεις
Αστράκια
Στο βυθό
Πύργοι
Ο βολβός
Ερώτηση
Οι λακκούβες
Οι απαντήσεις
Ο ΜΕΓΑΣ ΜΥΡΜΗΚΟΦΑΓΟΣ
Ο μέγας μυρμηκοφάγος
Οι πασχαλίτσες
Από χρυσό και μαύρο
Παιχνίδι
Η πριγκίπισσα των ανθράκων
Ιπποδρόμιο
Κύκλος
Η φακή
Τα βουνά της Σερίφου
Fuga
Εσωτερικές ειδήσεις
Το ναυάγιο
Η κούκλα με το βαρίδι
Γλέντι
Νεράκι, λάδι και κρασί
Πόρτες
Φροξυλάνθη
Το αόρατο
Απολιθώματα
Φυγή
Σαν απανθισμένη ταξιανθία
Η πέστροφα
Μάγια
Καρναβάλι
Σύμφωνα
Στ' απόκρημνα
Ο μυστήριος
Το παλαιό βιβλίο
Ο πεθαμένος
Φρούτα
Χειμώνας
Της αναλήψεως
Το παράδοξο
Αράμ
Ο Αισχύλος
Χορεύτριες
Γρύλοι, τριζόνια
Η αλεπού
Οδύσσεια
Με την ταχύτητα του φωτός
Φύλλα
Μίμηση
Σάρκα
Υποδεκάμετρα, κοινώς χαρακάκια
Το δάσος που μεγαλώνει
Άνοιξη
Παροιμία
Το Μεγάλο Παιχνίδι
Προσφώνηση
ΝΙΚΗ– ΡΕΒΕΚΚΑ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ
Τούτα τα κομμάτια είναι διαποτισμένα από την εκμηδένιση ενός κόσμου που δύει, μιας ζωής που ναυαγεί σ’ ένα βυθό πραγμάτων και πράξεων, που φωτίζονται από την αναπόληση. Υπάρχει κάτι ελάχιστο κι απροσδιόριστο, ο μαραμένος σπόρος μιας ευτυχίας περασμένων καλοκαιριών. Η ζωή, εδώ, δεν περιβάλλεται από ιδέες, περνάει, πολύ διακριτικά, ανάμεσα στο φως και στη σκιά, είναι πιο αμίλητη και πιο ελαφριά κι από ένα φύσημα ανέμου, που αναταράζει την επιφάνεια μιας κουρτίνας.
Αλλ’ αυτό που αξίζει περισσότερο κι από τις λέξεις, περισσότερο κι από τις φωτοσκιάσεις των σημασιών, είναι ίσως η διάρθρωση του λόγου, η στίξη, η σύνταξη, ο τρόπος που σβήνει το κείμενο, πέφτοντας απότομα, αλλά δίχως ήχο ή βάρος, σ’ ένα απροσδιόριστο βάθος, χωρίς να κλείνει, χωρίς να τελειώνει : «Ζουν ακόμα ο πατέρας και η μάνα μου. Μα πού να ’ναι ο μπαμπάς και η μαμά; Σε μια δασωμένη εποχή κατοικούν τα κορίτσια που υπήρξα, σε μια περασμένη εξοχή, σε μια πατρίδα στο χρόνο που δεν μπορώ να επιστρέψω. Ένας καιρός ανάποδος με τραβάει στ’ ανοιχτά. Κι απομακρύνονται παραλίες και κήποι. Γερνώ, ξενιτεύομαι».
–ΕΥΓΕΝΙΟΣ ΑΡΑΝΙΤΣΗΣ,
«Οι ιστορίες του λιναριού», Ελευθεροτυπία, 17.7.1986
Αμάγαλμα πεζογραφήματος, ποίησης και παραμυθιού, οι μικρές αυτές νησίδες λόγου κλείνουνε μέσα τους μια αδυσώπητη μοναξιά, μια απέραντη θλίψη, που διαχέεται σε μικρούς κυματισμούς, διακριτικά, σχεδόν αθόρυβα, γι’ αυτό και πειστικά, και μόνο την τελευταία στιγμή, στην τελευταία σελίδα ακούγεται μια και μοναδική κραυγή, που η σκληρότητά της δένει έναν κόμπο στο λαιμό: « Ω άνδρες Αθηναίοι, Κορίνθιοι, Ψυχίατροι και άλλοι ! Με σακατέψατε ».
– ΤΑΚΗΣ ΜΕΝΔΡΑΚΟΣ,
«Πικρές νησίδες λυρισμού», 1994
Ο παραπειστικός υπότιτλος Πεζά μόλις που καλύπτει την αληθινή φύση των γραπτών της: λυρικές πρόζες. Στην πραγματικότητα, μυθολογήματα που συνέχει με τη συνέπειά της η όλη ατμοσφαιρική ενότητα: υπαρξιακή αυτοανάλυση, έλεγχος της μοναχικότητας, αναπολήσεις, ανάπλαση των περασμένων καιρών. [...] Η ψυχή της ποιήτριας ζει έντονες ταραχές· ο πόνος είναι κατάδηλος παντού· και, φυσικά, το μίγμα αλληγορίας και «μαύρου αστεϊσμού» κάνει απλά πιο ανάγλυφα τα «πάθη», που δεν είναι «του λιναριού».
– ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΡΜΑΟΣ
«Βιβλιοδείκτες », Η Πρώτη, 26.9.1986
ΤΟΥ ΛΙΝΑΡΙΟΥ ΤΑ ΠΑΘΗ
Αίγινα
Φελλοί
Ζήλια
Οι επισκέψεις
Το φίδι
Η αντίζηλη
Σε θυμάμαι σαν πόλη
Το κρυφτό
Το δέντρο
Έκθεση
Το κατσαβίδι
Το εύρημα
Ο ελέφαντας και το γατί
Το βραχιόλι
Το ηλεκτρικό καράβι
Ράψιμο
Ο Μονόκερως
Ο λαβύρινθος
Το σπάνιο πουλί
Τα έντομα
Συναλλαγές
Οι οργαντίνες
Η σβούρα
Το οικόσημο
Το φυλαχτό
Η γάτα
Γερνώ, ξενιτεύομαι
Εύνοια
Ο αχινός
Οι δύο λαγοί
Υποσχέσεις
Αστράκια
Στο βυθό
Πύργοι
Ο βολβός
Ερώτηση
Οι λακκούβες
Οι απαντήσεις
Ο ΜΕΓΑΣ ΜΥΡΜΗΚΟΦΑΓΟΣ
Ο μέγας μυρμηκοφάγος
Οι πασχαλίτσες
Από χρυσό και μαύρο
Παιχνίδι
Η πριγκίπισσα των ανθράκων
Ιπποδρόμιο
Κύκλος
Η φακή
Τα βουνά της Σερίφου
Fuga
Εσωτερικές ειδήσεις
Το ναυάγιο
Η κούκλα με το βαρίδι
Γλέντι
Νεράκι, λάδι και κρασί
Πόρτες
Φροξυλάνθη
Το αόρατο
Απολιθώματα
Φυγή
Σαν απανθισμένη ταξιανθία
Η πέστροφα
Μάγια
Καρναβάλι
Σύμφωνα
Στ' απόκρημνα
Ο μυστήριος
Το παλαιό βιβλίο
Ο πεθαμένος
Φρούτα
Χειμώνας
Της αναλήψεως
Το παράδοξο
Αράμ
Ο Αισχύλος
Χορεύτριες
Γρύλοι, τριζόνια
Η αλεπού
Οδύσσεια
Με την ταχύτητα του φωτός
Φύλλα
Μίμηση
Σάρκα
Υποδεκάμετρα, κοινώς χαρακάκια
Το δάσος που μεγαλώνει
Άνοιξη
Παροιμία
Το Μεγάλο Παιχνίδι
Προσφώνηση
118 pages, Paperback
First published July 1, 1986
4 people are currently reading
54 people want to read
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 18 of 18 reviews
February 22, 2022
Μια ακόμα εκπρόσωπος της γυναικείας ταξιανθίας (η λέξη ανήκει στη Νίκη). Ένα ακόμα μαύρο πουλί της σκοτεινής γειτονιάς των γυναικών, αυτών που έχουν ένα κύμα μέσα στο μυαλό, αυτών που άφησαν μόνο ένα μικρό, μικρούτσικο σημάδι της θλιμμένης ψυχής τους βάζοντας λέξεις στη σειρά, και μετά εξαφανίστηκαν για πάντα.
Η Νίκη-Ρεβέκκα Παπαγεωργίου πήδηξε από το μπαλκόνι της όταν ήταν 52 χρονών∙ κουβαλούσε μια ψυχική ασθένεια από πιο νέα.
--------------------------------
Προσφώνηση
«Ω άνδρες Αθηναίοι, Κορίνθιοι, Ψυχίατροι και άλλοι! Με σακατέψατε.»
--------------------------------
Μικρό, μικρούτσικο το δείγμα γραφής λοιπόν που άφησε. «Του λιναριού τα πάθη – Ο μέγας μυρμηγκοφάγος» είναι μια συλλογή από πεζοποιήματα να τα πιείς σ’ ένα μικρό ποτήρι το βράδυ όταν όλοι έχουν κοιμηθεί κι είναι η ώρα η δική σου. Σε κάθε γουλιά, σιγοπίνεις τη Γυναίκα, κι έχει κυρίως μια πικρή γεύση αυτό. Κάποτε γίνεται γλυκόπικρη. Σε κάθε γουλιά μια φοβερά μεγάλη ποσότητα μοναχικότητας, μοναξιάς, ενεργητικής αποστασιοποίησης – σαν να βλέπεις μια γυναίκα στο παράθυρο ακίνητη, χωρίς να σαλεύει, μα μέσα της να βράζει ένας παράξενος ζωμός από μελαγχολία, βροχή, πυγολαμπίδες, ζωή και απόσυρση. Ησυχία στο κάθε πεζοποίημα και στο τέλος ένας γδούπος στο πάτωμα, μια μοιραία –συνήθως– κατάληξη. Η πανεμορφιά της θλίψης, η κρούση με το «αφού έτσι είναι τα πράγματα».
--------------------------------
Η κούκλα με το βαρίδι
«Η γυναίκα είναι μια κούκλα που έχει μέσα βαρίδι. Όπως και να τη γυρίσει κάνεις, πάντα γυρνά στην αρχική της θέση, ορθή, με τα μάτια ανοιχτά. Στην αρχή ο άντρας διασκεδάζει. Μετά όμως κάτι τον εκνευρίζει. Έχει σπουδάσει Φυσική και γνωρίζει τόσο τη Στατική όσο και τη Δυναμική των γυμνών σωμάτων. Ξέρει πού βρίσκεται ακριβώς το βαρίδι, και χωρίς μάταιες αναζητήσεις το αφαιρεί, ξαπλώνει ανάσκελα, πλάι του, την ωραία γυναίκα, και σε λίγη ώρα κοιμάται βαθιά. Μα παράξενα πράγματα συμβαίνουν στην κούκλα. Δάκρυα κυλούν απ'τα κλεισμένα της μάτια. Στάλες ιδρώτα εμφανίζονται στ' ακίνητα μέλη της, κι η αγωνία μιας τεράστιας προσπάθειας τα εμψυχώνει, δίνοντάς τους παλμό στην αρχή ανεπαίσθητο να σιγά σιγά όλο και πιο δυνατό. Δε θα ξαναβρεί ποτέ βέβαια την αρχική της θέση. Μα επιτέλους τα μάτια της, μια στιγμή πριν το παιχνίδι τελειώσει, ανοίγουν διάπλατα.»
--------------------------------
Το αόρατο
«Το ζώο είν' αόρατο, μου είπε ο Κ. Πάρε τούτο το ντουφέκι κι άντε να το βρεις. Μέρες γύριζα κι έψαχνα στα σκοτεινά δάση. Στον Αμαζόνιο. Πίσω απ' τις κουρτίνες με τις πυκνές πτυχές. Μέσα σε όλα τα κλειδωμένα συρτάρια. Το ζώο δεν έλεγε να φανεί. Μια νύχτα κάθιδρη ξαγρυπνούσα και το σκεφτόμουν. Τότε εδέησε να εμφανιστεί στο περβάζι. Τριχωτό, φουντωτό. Με κάτι αυτιά συγκινητικά. Πρώτη φορά φανερώνομαι σε άνθρωπο, μου είπε. Θα μπορούσες, ίσως, να με χαϊδέψεις;»
--------------------------------
Μερικά πλάσματα είναι επουράνια και απλώς κάνουν μια γρήγορη βούτα στη γη για να ξανατιναχτούν προς τα πάνω, εκεί όπου ανήκουν. Εμείς καρπωνόμαστε τις επίγειες γέννες τους.
Θα την βάλω εκεί δίπλα στην Πισαρνίκ, στη Μανσούρ, τη Γουλφ, τη Λε Γκεν και άλλες, θα γίνουν φιλενάδες, αν μη τι άλλο θα τα πούνε.
Η Νίκη-Ρεβέκκα Παπαγεωργίου πήδηξε από το μπαλκόνι της όταν ήταν 52 χρονών∙ κουβαλούσε μια ψυχική ασθένεια από πιο νέα.
--------------------------------
Προσφώνηση
«Ω άνδρες Αθηναίοι, Κορίνθιοι, Ψυχίατροι και άλλοι! Με σακατέψατε.»
--------------------------------
Μικρό, μικρούτσικο το δείγμα γραφής λοιπόν που άφησε. «Του λιναριού τα πάθη – Ο μέγας μυρμηγκοφάγος» είναι μια συλλογή από πεζοποιήματα να τα πιείς σ’ ένα μικρό ποτήρι το βράδυ όταν όλοι έχουν κοιμηθεί κι είναι η ώρα η δική σου. Σε κάθε γουλιά, σιγοπίνεις τη Γυναίκα, κι έχει κυρίως μια πικρή γεύση αυτό. Κάποτε γίνεται γλυκόπικρη. Σε κάθε γουλιά μια φοβερά μεγάλη ποσότητα μοναχικότητας, μοναξιάς, ενεργητικής αποστασιοποίησης – σαν να βλέπεις μια γυναίκα στο παράθυρο ακίνητη, χωρίς να σαλεύει, μα μέσα της να βράζει ένας παράξενος ζωμός από μελαγχολία, βροχή, πυγολαμπίδες, ζωή και απόσυρση. Ησυχία στο κάθε πεζοποίημα και στο τέλος ένας γδούπος στο πάτωμα, μια μοιραία –συνήθως– κατάληξη. Η πανεμορφιά της θλίψης, η κρούση με το «αφού έτσι είναι τα πράγματα».
--------------------------------
Η κούκλα με το βαρίδι
«Η γυναίκα είναι μια κούκλα που έχει μέσα βαρίδι. Όπως και να τη γυρίσει κάνεις, πάντα γυρνά στην αρχική της θέση, ορθή, με τα μάτια ανοιχτά. Στην αρχή ο άντρας διασκεδάζει. Μετά όμως κάτι τον εκνευρίζει. Έχει σπουδάσει Φυσική και γνωρίζει τόσο τη Στατική όσο και τη Δυναμική των γυμνών σωμάτων. Ξέρει πού βρίσκεται ακριβώς το βαρίδι, και χωρίς μάταιες αναζητήσεις το αφαιρεί, ξαπλώνει ανάσκελα, πλάι του, την ωραία γυναίκα, και σε λίγη ώρα κοιμάται βαθιά. Μα παράξενα πράγματα συμβαίνουν στην κούκλα. Δάκρυα κυλούν απ'τα κλεισμένα της μάτια. Στάλες ιδρώτα εμφανίζονται στ' ακίνητα μέλη της, κι η αγωνία μιας τεράστιας προσπάθειας τα εμψυχώνει, δίνοντάς τους παλμό στην αρχή ανεπαίσθητο να σιγά σιγά όλο και πιο δυνατό. Δε θα ξαναβρεί ποτέ βέβαια την αρχική της θέση. Μα επιτέλους τα μάτια της, μια στιγμή πριν το παιχνίδι τελειώσει, ανοίγουν διάπλατα.»
--------------------------------
Το αόρατο
«Το ζώο είν' αόρατο, μου είπε ο Κ. Πάρε τούτο το ντουφέκι κι άντε να το βρεις. Μέρες γύριζα κι έψαχνα στα σκοτεινά δάση. Στον Αμαζόνιο. Πίσω απ' τις κουρτίνες με τις πυκνές πτυχές. Μέσα σε όλα τα κλειδωμένα συρτάρια. Το ζώο δεν έλεγε να φανεί. Μια νύχτα κάθιδρη ξαγρυπνούσα και το σκεφτόμουν. Τότε εδέησε να εμφανιστεί στο περβάζι. Τριχωτό, φουντωτό. Με κάτι αυτιά συγκινητικά. Πρώτη φορά φανερώνομαι σε άνθρωπο, μου είπε. Θα μπορούσες, ίσως, να με χαϊδέψεις;»
--------------------------------
Μερικά πλάσματα είναι επουράνια και απλώς κάνουν μια γρήγορη βούτα στη γη για να ξανατιναχτούν προς τα πάνω, εκεί όπου ανήκουν. Εμείς καρπωνόμαστε τις επίγειες γέννες τους.
Θα την βάλω εκεί δίπλα στην Πισαρνίκ, στη Μανσούρ, τη Γουλφ, τη Λε Γκεν και άλλες, θα γίνουν φιλενάδες, αν μη τι άλλο θα τα πούνε.
April 20, 2017
Κείμενα που σπαρταρούν μες στο φως των λιγοστών τους παραγράφων. Άλλοτε χαμένα στον ονειρόκοσμο του υπερρεαλισμού κι άλλοτε αψιά και άγρια σαν ποιήματα ερωτικού σπαραγμού, τα αριστουργηματικά πεζά της Παπαγεωργίου υπερβαίνουν σε μεγαλείο σύλληψης κι εκτέλεσης τη φόρμα της μινιατούρας μ' έναν τρόπο που δεν έχω συναντήσει παρά μόνο στον Γονατά και στον Μπέρνχαρτ.
Ένα σπάνιο, σαγηνευτικό βιβλίο. Απ' τη μια να μετανιώνεις που η συγγραφέας του δεν έγραψε περισσότερα, κι απ' την άλλη να ευγνωμονείς την τύχη που μας χάρισε έστω κι αυτές τις ακριβές λέξεις.
Ένα σπάνιο, σαγηνευτικό βιβλίο. Απ' τη μια να μετανιώνεις που η συγγραφέας του δεν έγραψε περισσότερα, κι απ' την άλλη να ευγνωμονείς την τύχη που μας χάρισε έστω κι αυτές τις ακριβές λέξεις.
September 21, 2020
Διαμάντι άγνωστο, καλά κρυμμένο.
"Τι δουλειά είχα γω με ανθρώπους σαν πύργους, που 'μαι φτιαγμένη από τραπουλόχαρτα, που κινδυνεύει απ' τον άνεμο η λεπτεπίλεπτη ισορροπία μου, κι έτσι και πέσω θα μείνει ανέστιο το λαμπερό πουλί που με κατοικεί".
***
"Κι ήρθε ένας χειμώνας βαρύς, όπως στα βιβλία. Χιόνια σκεπάσαν τα ψηλά βουνά. Στις πεδιάδες καπνίζαν τα τζάκια. Τρένα αχνισμένα περνούσαν μακριά. Με το ψιλό μπλουζάκι, και με τα πέδιλα, έτρεμα σαν απανθισμένη ταξιανθία".
Νομίζω ότι μπορώ να πω με σιγουριά ότι είναι στα πέντε αγαπημένα μου. Ένα βιβλίο που με συντάραξε για τον γεμάτο, συμβολικό του λόγο, τον σουρεαλισμό, την αιχμηρότητα των λέξεων, τα συμπυκνωμένα νοήματα. Λέει πολλά με λίγα, κεντημένα λόγια, μια ιδιοφυΐα η συγγραφέας. Πολλά ονειρικά στοιχεία, στα όρια του literary nonsense -εξ ου και τα original σκίτσα, από την Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων, που περιέχει.
"Τι δουλειά είχα γω με ανθρώπους σαν πύργους, που 'μαι φτιαγμένη από τραπουλόχαρτα, που κινδυνεύει απ' τον άνεμο η λεπτεπίλεπτη ισορροπία μου, κι έτσι και πέσω θα μείνει ανέστιο το λαμπερό πουλί που με κατοικεί".
***
"Κι ήρθε ένας χειμώνας βαρύς, όπως στα βιβλία. Χιόνια σκεπάσαν τα ψηλά βουνά. Στις πεδιάδες καπνίζαν τα τζάκια. Τρένα αχνισμένα περνούσαν μακριά. Με το ψιλό μπλουζάκι, και με τα πέδιλα, έτρεμα σαν απανθισμένη ταξιανθία".
Νομίζω ότι μπορώ να πω με σιγουριά ότι είναι στα πέντε αγαπημένα μου. Ένα βιβλίο που με συντάραξε για τον γεμάτο, συμβολικό του λόγο, τον σουρεαλισμό, την αιχμηρότητα των λέξεων, τα συμπυκνωμένα νοήματα. Λέει πολλά με λίγα, κεντημένα λόγια, μια ιδιοφυΐα η συγγραφέας. Πολλά ονειρικά στοιχεία, στα όρια του literary nonsense -εξ ου και τα original σκίτσα, από την Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων, που περιέχει.
October 29, 2024
Σε θυμάμαι σαν πόλη
Σε θυμάμαι σαν πόλη, σα να υπήρξε μια χώρα με πρώτευσα εσένα. Για να ξεφύγω από σένα έπαιρνα τα όρη και τα βουνά, και τριγυρνούσα, τις Κυριακές, στα προάστια. Σε θυμάμαι με κήπους κι ανάκτορα με δικαστήρια και θέατρα, τώρα που πλήττω μες στα μικρά χωριά και το χορτάρι ψηλώνει.
Σε θυμάμαι σαν πόλη, σα να υπήρξε μια χώρα με πρώτευσα εσένα. Για να ξεφύγω από σένα έπαιρνα τα όρη και τα βουνά, και τριγυρνούσα, τις Κυριακές, στα προάστια. Σε θυμάμαι με κήπους κι ανάκτορα με δικαστήρια και θέατρα, τώρα που πλήττω μες στα μικρά χωριά και το χορτάρι ψηλώνει.
September 3, 2020
Ένα από τα πιο αγαπημένα μου βιβλία των τελευταίων χρόνων, ένα διαμάντι ακατέργαστο και λαμπερό.
November 15, 2022
Αριστούργημα.
August 3, 2023
«Τα φρέσκα φασολάκια καθαρίσανε τις προάλλες μια νοικοκυρά»
October 26, 2018
"Όταν έρχεσαι σπίτι μια μπάλα μού πέφτει απ' τα χέρια", "Εκεί που έπαιρνα θαυμαστικό, τώρα μου βάζαν αποσιωπητικά", "Τα φρέσκα φασολάκια καθαρίσανε τις προάλλες μια νοικοκυρά", "Τα φοβούνται οι φράουλες τα κεράσια, ειδικά το κουκούτσι τους", "Να παντρευτείς τον Κύκλωπα, μου λέγαν όλοι", "Το πρόβλημα όλων λυνόταν στον πίνακα".
Απολαυστικό. Σε κάθε ανάγνωση.
Απολαυστικό. Σε κάθε ανάγνωση.
November 30, 2018
Ω άνδρες Αθηναίοι, Κορίνθιοι, Ψυχίατροι και άλλοι ! Με σακατέψατε.
July 15, 2023
"Κι έχω τη βεντάλια μου κλειστή. Τα μαλλιά μου πλεγμενα στεφάνι. Κυκλοφορώ σκοτεινή, φοδραρισμενη μ' ένα κόκκινο μεταξωτό, λείπεις πού θα με γυριζες τα μέσα έξω μ'αστρακια." Νίκη- Ρεβέκκα Παπαγεωργίου "Αστράκια" από: "Του Λιναριου τα πάθη- Ο μέγας μυρμηκοφαγος" μικρά πεζά, εκδόσεις Άγρα. Για σένα που "σε θυμάμαι σαν πόλη" μεθυσμενη ΥΓ τελικά συνέχεια ο επίμονος αναγνώστης ή καλύτερα η αναγνώστρια πού χάνεται μέσα σε σελίδες μικρών ιστοριών ή καλύτερα σε βιβλιοθήκες φίλων της σε ήσυχα χωριά ή δωμάτια και διαβάζει μισοζαλισμενη συντροφιά τους τυχαία ένα βιβλίο, ανακαλύπτει αργότερα στο δικό της μοναχικό δωμάτιο τις λέξεις που κεντουν τις δικές της αναμνήσεις, αναγνώσματα και τις ιστορίες που φτιάχνει η ίδια για να μπορεί να ανασαινει ♥️📖
This entire review has been hidden because of spoilers.
December 1, 2024
Μοναδική αναγνωστική εμπειρία.
July 31, 2025
Τι υπέροχη σύνοψη του κόσμου;!
Read
December 7, 2023Περίεργο μικρό βιβλιαράκι, κομματιασμένο σε πεζοποιήματα της μιας σελίδας, άντε δυο. Σουρεαλιστικό όσο δεν πάει, ξεκάθαρα γραμμένο από Ελληνίδα Γυναίκα Συγγραφέα™️, νιώθεις ότι παρακολουθείς τα βραδινά της όνειρα. Υπάρχουν μερικά (λίγα) νήματα που συνδέουν κάποια από τα κειμενάκια, είναι όμως αδιόρατα, και δεν έχει, εντέλει, καμία σημασία το αν θα τα εντοπίσεις ή όχι. Ένα από αυτά, αυτό που διαπερνούσε τα κείμενα που μου έμειναν περισσότερο, εξερευνούσε (με αυτόν τον ονειρικό, απόκοσμο τρόπο) τη σχέση Άντρα - Γυναίκας, την αδυναμία τους να βρεθούν στο ίδιο σημείο, να αλληλοκατανοηθούν. Παράλληλα, είναι φανερή η ύπαρξη μιας σκληράδας στον Άντρα, μια ακαμψία, κατώτερη μεν από το βάθος, την ελαφράδα και την ευαλωτότητα της Γυναίκας, αλλά που καταφέρνει να επιβληθεί σε Αυτήν. Δεν ξέρω, ένιωσα οτι η συγγραφέας έχει υποφέρει στα χέρια κάποιου άντρα (ίσως των αντρών, γενικότερα)...
Δεν θα το περιορίσω σε βαθμολογία με αστεράκια, δεν του αρμόζουν. Ας πούμε ότι δε με σόκαρε, αλλά με άγγιξε και το εκτίμησα. Σίγουρα να μη διαβαστεί μονοκοπανιά, και σίγουρα να μην αναζητηθεί σε αυτό λογικός ειρμός. Go with it.
Δεν θα το περιορίσω σε βαθμολογία με αστεράκια, δεν του αρμόζουν. Ας πούμε ότι δε με σόκαρε, αλλά με άγγιξε και το εκτίμησα. Σίγουρα να μη διαβαστεί μονοκοπανιά, και σίγουρα να μην αναζητηθεί σε αυτό λογικός ειρμός. Go with it.
June 27, 2025
Καταπληκτική ποιητρια! Ιδιοφυής! Γιατι δεν ειναι περισσότερο γνωστή; (ρητορική η ερώτηση). Οι δυο συλλογές αποτελουνται από πεζά ποιηματα, κυρίως αλληγορικά και με μια δόση υπερρεαλισμού κάποιες φορές, στα οποια ένιωσα την εύθραστη και ξεχωριστή φύση αυτής της ποιητριας, η οποια προσπάθησε να αυτοπροσδιοριστεί μέσω της φύσης, του έρωτα και των κοινωνικών ρολων που της επιβάλλονταν ως γυναίκα.
September 8, 2021
«Σε μια δασωμένη εποχή κατοικούν τα κορίτσια που υπήρξα, σε μια περασμένη εξοχή, σε μια πατρίδα στο χρόνο που δεν μπορώ να επιστρέψω.»
*
«Χειμωνιάτικα αινίγματα, για καρύδια, για κάστανα, θα τα λύσει μια άνοιξη απλά, με λουλούδια.»
🌰
*
«Χειμωνιάτικα αινίγματα, για καρύδια, για κάστανα, θα τα λύσει μια άνοιξη απλά, με λουλούδια.»
🌰
March 13, 2025
Pure blessing!
July 16, 2024
Με ύφος σουρεαλιστικό, οξυδερκές, ποιητικό, τα κείμενα της Ν.-Ρ. Παπαγεωργιου στέκονται ανάλαφρα στην αριστουργηματικότατα τους.
Read
May 22, 2018Σε θυμαμαι σαν πόλη. Σαν να υπήρξε μια χώρα με πρωτεύουσα εσένα. Για να σου ξεφύγω έπαιρνα τα όρη και τα βουνά, τριγυρνούσα τις Κυριακές στα προάστια. Σε θυμάμαι με κήπους κι ανάκτορα, με δικαστήρια και θέατρα, τώρα που πλήττω μες στα μικρά χωριά και το χορτάρι ψηλώνει.
Displaying 1 - 18 of 18 reviews