Μετά τα μεσάνυχτα

Manhattan #2

by Τατιάνα Τζινιώλη

Σεμπάστιαν:
Πριν έξι χρόνια έχασα τα πάντα.
Λένε πως δεν ήταν δικό μου λάθος.
Κανείς τους όμως δεν ήταν εκεί.
Το μόνο σίγουρο, είναι πως δε μπορώ να ξεχάσω.
Μέχρι που γύρισε εκείνη.

Λέξι:
Είναι ο κολλητός του αδελφού μου.
Είναι χαμένος στα σκοτάδια του και εγώ δε θέλω δεσμεύσεις.
Οι δυο μας είμαστε μία καταστροφή που πρόκειται να συμβεί.
Ή μήπως όχι;


Αυτοτελής ιστορία.
Το δεύτερο βιβλίο από την ερωτική τριλογία Manhattan.

Genres: Romance, Contemporary Romance

345 pages, Paperback

First published March 1, 2017

About the author

Η Τατιάνα Τζινιώλη γεννήθηκε ένα μεσημέρι Ιανουαρίου του 1987. Από τότε έως σήμερα άλλαξαν πολλά. Οι βάτες και η περμανάντ είναι πλέον κατακριτέα και οι Spice Girls έκλεισαν τα 20 χρόνια καριέρας.

Το 2006 αποφοίτησε από το τμήμα σκηνοθεσίας του Εργαστήριου Ελευθέρων Σπουδών του Ομίλου ANT1. Εργάστηκε ως ραδιοφωνική παραγωγός της ομογένειας της Αμερικής για μερικά χρόνια, και το 2009 αποφοίτησε από το Εργαστήρι Επαγγελματικής Δημοσιογραφίας. Μετά από διάφορες συνεργασίες σε εφημερίδες και περιοδικά, το 2012 ξεκίνησε το site τοπικού ενδιαφέροντος Alimos Online και το 2016 το site Book City. Συνεργάζεται με διάφορες ιστοσελίδες ως freelance editor και διδάσκει μαθήματα δημιουργικής γραφής σε εφήβους και ενήλικες στη Δημοτική Βιβλιοθήκη Αλίμου.

Δηλώνει περήφανα πως έχει μεγάλη αντοχή στη ζάχαρη, λατρεύει την early 00s pop και μπορεί να μείνει ξύπνια πολλές ώρες προκειμένου να κάνει binge-watching στις αγαπημένες της σειρές. Α, και πιστεύει πως η Geri Halliwell δεν έπρεπε να αφήσει τις Spice Girls.

Από τις Πρότυπες Εκδόσεις Πηγή κυκλοφορούν τα βιβλία της:
Road Trip (2015)
Ένα Βράδυ -Manhattan #1 (2016)
Μετά τα Μεσάνυχτα – Manhattan #2 (2017)
Πριν το Ξημέρωμα – Manhattan #3 (2018)
18 Σκαλιά (2018)

Reviews

[~Calliope~ · Rating 3 out of 5]

"Αν είχα ζήσει ένα εκατομμύριο ζωές και είχα βιώσει ένα εκατομμύριο συναισθήματα, τότε να είσαι σίγουρη πως θα σε ερωτευόμουν ένα εκατομμύριο φορές"


"Γιατί εκείνη είναι το φως στα σκοτάδια μου"


Το βιβλίο αυτό μου δημιούργησε πολλά συναισθήματα!! Σε γενικές γραμμές μου άρεσε η ιστορία τους, είχε αγωνία κλπ αλλά έγινε κάτι στο τέλος που απλά δεν μου έκατσε καλά!

Ο Σεμπάστιαν εδώ και έξι χρόνια πάλευε να ξεπεράσει το χαμό της κοπέλας του που αγαπούσε πάρα πολύ! Όταν ξαναβλέπει την Λέξι την μικρή αδερφή του κολλητού του κάτι αρχίζει να αισθάνεται γι'αυτή αλλά δεν θέλει να το παραδεχτεί. Έτσι αναπτύσσεται σιγά σιγά μια περίπλοκη σχέση μεταξύ τους που είχε πολλά σκαμπανεβάσματα. Ο Σεμπάστιαν ένιωθε τύψεις που προχωράει τη ζωή του ενώ η Λέξι είχε τρομερές ανασφάλειες. Αλλά στο τέλος νίκησε η αγάπη!! Λοιπόν το θέμα μου ήταν στο τέλος συγκεκριμένα στις 10 Αυγούστου μια ημερομηνία που δεν ξεχνούσε εδώ και έξι χρόνια ο Σεμπάστιαν γιατί εκείνη την ημέρα πέθανε η Σάρα! Και την ξέχασε. Καταλαβαίνω ότι προχώρησε με την ζωή του και αγαπάει τη Λέξι και σε καμία περίπτωση δεν ήθελα να δω να πίνει όπως έκανε κάθε χρόνο τέτοια μέρα.. Απλά εγώ δεν μπορώ να καταλάβω πως ξέχασε μια μέρα που τον είχε σημαδέψει τόσο πολύ!

[Μaria Vrisanaki · Rating 4 out of 5]

Αν έγραφα κάθε φράση του βιβλίου στην οποία η Λέξι έκανε τον Σεμπαστιαν να γελάει, θα γέμιζα ένα δεύτερο βιβλίο με αυτές <3

Πόσο απολαμβάνω μία σχέση όταν δεν χρειάζεται οι χαρακτήρες να στήνονται!
Η Λέξι ήταν πάντα χαλαρή, χαμογελαστή, γεμάτη χιούμορ και ενέργεια. Σχεδόν δεν βαφόταν καθόλου, ντυνόταν απλά, καταβρόχθιζε πίτσες και φαγητά!

Λυτρώθηκα επιτέλους!

Το ίδιο εκτίμησα και τον Σεμπάστιαν, για διαφορετικό όμως λόγο. Ένα συνηθισμένο φαινόμενο των ερωτικών ιστοριών, όσων έχω διαβάσει τουλάχιστον, είναι ο άντρας συνήθως να, συγχωρέστε με, “γαμάει και δέρνει” όποιο θηλυκό βρίσκει μπροστά του, ακόμα και την ίδια τη γυναίκα της ζωής του που στο τέλος θα καταφέρει τελικά να τον αλλάξει. Να του μάθει τον έρωτα.
Με τον Σεμπάστιαν αυτό ήταν διαφορετικό. Ο Σεμπάστιαν είχε ήθος. Δεν χρειάστηκε η Λέξι να τον αλλάξει σαν άνθρωπο, να τον μάθει να ερωτεύεται ή να φέρεται σωστά σε γυναίκες, να να να… Χρειάστηκε απλώς να τον “ξεκλειδώσει”, να του θυμίσει όσα είχε ξεχάσει.

Οι φορές που δεν φέρθηκε σωστά ήταν σπάνιες, όμως δεν μπορώ να του κρατήσω κακία. Τον θαύμαζα πάντα. Τον θαύμαζα ακόμα και για την αφοσίωσή του στη Σάρα. Εκείνες τις στιγμές που είχε τα θέματά του δεν με θύμωσε, με στενοχώρησε και με έκανε να τον πονέσω



Ps: Λάτρεψα το Μανχάταν από τις περιγραφές! Ήταν σαν να βρισκόμουν εκεί!

[Katerina · Rating 5 out of 5]

Since Μετά τα μεσάνυχτα is written by a Greek author, the following review is also written in greek. And it's a shame because there's not a chance you wouldn't love it, my friends!

Ίσως η καλύτερη δουλειά της Τατιάνας μέχρι σήμερα.

Κάθε φορά που ένα βιβλίο της πέφτει στα χέρια μου, ξέρω πως θα βιώσω μία ιστορία αγάπης φρέσκια, με setting και χαρακτήρες πρωτόγνωρους για τα ελληνικά δεδομένα. Το Μετά τα μεσάνυχτα πάντως, κατέχει μία ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μου. Θες επειδή είχα την τύχη να το παρακολουθήσω εν τη γενέσει του, θες επειδή είχα ανάγκη να χαθώ σε μία ιστορία δυνατή, συγκινητική και γλυκόπικρη, θες επειδή η Τατιάνα έδωσε όλη της την ψυχή και οι σκέψεις της έγιναν προτάσεις, σελίδες και σκηνές που σε κομμάτιαζαν και μετά από λίγο επούλωναν τις πληγές σου για να σε κομματιάσουν ξανά, όποιος και αν είναι ο λόγος, το αγάπησα. Παρά τον πόνο, τα δάκρυα και τον θυμό, παρά τους αποχωρισμούς και τα σκληρά λόγια που ειπώθηκαν έχοντας την γεύση αλκοόλ και τύψεων, ναι, το αγάπησα.

“Με έκανες να την ξεχάσω.”

Μια κατηγορία που ψιθυρίστηκε με τρεμάμενη φωνή, ποτισμένη από ενοχές, και ίσως μία στάλα θαυμασμού που κάτι τέτοιο κατέστη εφικτό. Ο Σεμπάστιαν έχασε την γυναίκα της ζωής του σε ένα ατύχημα που τον σημάδεψε για πάντα. Βουτηγμένος στο πένθος, ορκισμένος να κρατήσει τη μνήμη της Σάρα ζωντανή, ακόμα και αν αυτό σήμαινε ότι ο ίδιος θα ήταν πάντα ένα βήμα πίσω από τους υπόλοιπους ανθρώπους, βουλιάζοντας στην απελπισία και τη νοσταλγία, δεν περίμενε ότι αυτή η γνώριμη ρουτίνα του θα άλλαζε ποτέ. Μέχρι που εκείνη γύρισε από το Λονδίνο. Η αδελφή του καλύτερού του φίλου. Η Λέξι. Το κορίτσι με το λαμπερό χαμόγελο, που φώτισε τα βάθη της ανταριασμένης του ψυχής. Θα περίμενε κανείς ότι ο Σεμπάστιαν θα γράπωνε την ευκαιρία να ζήσει ξανά. Να αγαπήσει ξανά. Όμως δεν μπορεί να ξεπεράσει το παρελθόν του, να αθετήσει την υπόσχεση που είχε δώσει εκείνο το μοιραίο βράδυ, όταν έχασε τον κόσμο του. Δεν θέλει να προχωρήσει. Μέσα από μία ατέρμονη (και αμφίρροπη) μάχη ανάμεσα στο πένθος και την ελπίδα, το φως και το σκοτάδι, η Λέξι καλείται να ανακαλύψει, να σώσει και να ενώσει τον Σεμπάστιαν. Ακόμα και αν αυτό σημαίνει πως θα πρέπει εκείνη να διαλυθεί.

Κουβάρι οι σκέψεις και τα συναισθήματά μου όσο διάβαζα το Μετά τα Μεσάνυχτα. Και ο Σεμπάστιαν και η Λέξι με στενοχώρησαν, με θύμωσαν, με έκαναν να νιώσω και να ζήσω τη θυελλώδη σχέση τους όχι σαν αμέτοχος θεατής, αλλά σαν να συνέβαινε σε μένα. Ίσως τα πιο ρεαλιστικά και ελαττωματικά "παιδιά" της Τατιάνας, ακόμα και οι αποφάσεις τους που με πλήγωναν ήταν συνεπείς προς τους χαρακτήρες τους. Πόσες φορές καυτά δάκρυα αυλάκωσαν το πρόσωπό μου με την εμμονή του Σεμπάστιαν στο παρελθόν, με τον σκληρό τρόπο που αντιμετώπιζε τη Λέξι κάθε φορά που καταλάβαινε πως πλησιάζε στη λύτρωση, την οποία με πείσμα αρνιόταν. Με τον τρόπο που η Λέξι πέθαινε σιγά-σιγά για να δώσει σ' εκείνον ζωή. Αλλά, καμιά φορά, πρέπει να πιάσεις πάτο για να μπορέσεις να σηκωθείς. Να είσαι εξοικειωμένος με τη μαυρίλα του σκοταδιού για να εκτιμήσεις και την πιο μικρή ακτίνα φωτός. Μέσα από την ιστορία τους, διαπιστώνεις πως όταν αγαπάς, είσαι εγωιστής και ανιδιοτελής ταυτόχρονα. Ότι όσες είναι οι πιθανότητες να αναγεννηθείς μέσα από τις στάχτες σου, άλλες τόσες είναι και να σε σκορπίσει ο άνεμος, μέχρι να μην μείνει τίποτα από σένα πια. Πώς να νικήσεις μία εξιδανικευμένη ανάμνηση; Μία σκιά που στοιχειώνει ακόμα και τις πιο ευτυχισμένες σου στιγμές; Πόσο να αντέξεις να είσαι δεύτερη στη ζωή εκείνου που θέλεις να του δοθείς ολοκληρωτικά αλλά δεν μπορείς; Αυτά τα ερωτήματα αντιμετωπίζει η Λέξι, και παρόλο που καμιά φορά οι αντιδράσεις της είναι αυτές ενός ανθρώπου που φοβάται, τις καταλαβαίνεις.

Η χημεία ανάμεσα στον Σεμπάστιαν και τη Λέξι, εξαιρετική. Μπορούσα να νιώσω στο δέρμα μου ακόμα και τα βλέμματά τους, άγγιζε ο Σεμπάστιαν τη Λέξι και ορδές πεταλούδων χόρευαν στο δικό μου στομάχι. Όλες οι σκηνές τους ήταν δοσμένες με μαεστρία, με πάθος, με αγάπη. Η Τατιάνα επέλεξε ένα δύσκολο θέμα, τη διαχείριση του πένθους ενός ανθρώπου που δεν ήθελε να σταματήσει να πενθεί, αλλά το αντιμετώπισε με σεβασμό, χωρίς υπερβολές, και έκανε την μετάβαση προς τα μετέπειτα στάδια και την κάθαρση να μοιάζει φυσική. Με έξυπνο χιούμορ, που έσπαγε τη μελαγχολία, και δυνατούς δευτερεύοντες χαρακτήρες (για να μην αναφέρω την guest εμφάνιση γνώριμων και αγαπημένων προσώπων), το Μετά τα Μεσάνυχτα είναι ένα άρτιο, μεστό και άκρως συναισθηματικό έργο, που δεν μπορείς να το ξεχάσεις. Θα θυμάσαι για πάντα αυτό το πετάρισμα το στήθος. Την υγρασία στα μάτια σου. Το σφίξιμο στο στομάχι. Και θα ευγνωμονείς τον άνθρωπο πίσω από όλα αυτά.

Σ'ευχαριστώ, Τατιάνα. Για όλα.

[Olga therebelreader · Rating 5 out of 5]

Αυτό το “φίλοι με προνόμια” είναι πολύ πιο δύσκολο απ΄ όσο φανταζόμουν. Περνάμε κάθε μας βράδυ μα��ί, οπότε νομίζω πως είμαστε κάτι παραπάνω από αυτό. Εγώ είμαι ερωτευμένη μαζί του, οπότε και αυτό είναι κάτι παραπάνω από το απλοί φίλοι με προνόμια. Όμως έχει δίκιο, δεν υπάρχει ταμπέλα γι΄αυτό που έχουμε. Εκτός και αν υπάρχει λέξη για το είμαι ερωτευμένη με τον κολλητό του αδερφού μου που εκείνος είναι κολλημένος με τη νεκρή κοπέλα του και κάνουμε σεξ κάθε μέρα. Ναι, φαντάστηκα πως δεν υπάρχει. (…)
«Είμαστε πολλά παραπάνω από φίλοι, απλά δεν έχουμε βρει ακόμη τι».
«Το δέχομαι» απαντώ χαμογελαστά και τυλίγει το χέρι του γύρω από τους ώμους μου. Τον αγκαλιάζω από τη μέση και όλο αυτό το νιώθω τόσο… σωστό.

Το μικρό αυτό απόσπασμα περιγράφει συνοπτικά πιστεύω την απόλυτη ιστορία αγάπης που εκτυλίσσεται στις σελίδες του βιβλίου αυτού που τα έχει όλα… συγκίνηση, απόγνωση, φόβο να εμπιστευτείς με αποτέλεσμα να πληγώνεις και να πληγώνεσαι, παράφορο πάθος, αγάπη.
Το Μετά τα μεσάνυχτα είναι ένα πανέμορφο βιβλίο, γεμάτο δυνατές εικόνες για ένα ζευγάρι, τον Σεμπάστιαν και τη Λέξι, που ζει μια εκρηκτική σχέση και προσπαθεί να βρει την ευτυχία υπό τη σκιά θλιβερών αναμνήσεων και τη νοσταλγία ενός χαμένου παρελθόντος. Η ζωηρή και ευχάριστη Λέξι όμως θα καταφέρει να απελευθερώσει τον Σεμπάστιαν από τα δεσμά του εαυτού του, θα πυροδοτήσει το πάθος μέσα του και θα αναζωογονήσει την επιθυμία του για ζωή.
Το βιβλίο αυτό είναι τολμηρό, σέξι και καλογραμμένο! Καθώς θα το διαβάζεις θα νιώσεις και όλα τα είδη των συναισθημάτων… τον θυμό, τον ενθουσιασμό, την αγάπη, την ενσυναίσθηση, τη θλίψη. Αν σ’ αρέσουν τα ερωτικά μυθιστορήματα, μην το χάσεις!


*** Ευχαριστώ τη συγγραφέα για τη δωρεάν διάθεση αντίγραφου του βιβλίου σε ψηφιακή μορφή με σκοπό την ειλικρινή κριτική μου. ***

[Evgnossia O'Hara · Rating 5 out of 5]

4.5 🌟

[Vaso · Rating 5 out of 5]

Σεμπάστιαν και Λέξι.
Εκείνος, προσπαθεί ακόμη να διαχειριστεί τον πόνο της απώλειας και τα τελευταία χρόνια, έχει κάνει θεαματική πρόοδο. Εκείνη, επιστρέφει σπίτι μετά από έναν επεισοδιακό χωρισμό. Λόγω της φιλίας του με τον αδερφό της, συναντιούνται και βγαίνουν κάποιες φορές οι δυο τους. Ανάμεσά τους ξεκινά μία σχέση, που τους μπερδεύει και τους δύο, γιατί δεν θέλουν να της αποδώσουν κάποιο χαρακτηρισμό. Αφήνονται να παρασυρθούν σε αυτή και να το ζήσουν..
Όλα τα παραπάνω εκτυλίσσονται στη Νέα Υόρκη, μία πόλη που η συγγραφέας αγαπά και οι περιγραφές της είναι τόσο ρεαλιστικές, που σε μαγεύουν και σε κάνουν να νιώθεις ότι βρίσκεσαι κι εσύ εκεί.
Η Τατιάνα έχει δουλέψει πάρα πολύ το στήσιμο των χαρακτήρων, έχουν βάθος, δεν είναι επιφανειακοί και δικαιολογούνται οι όποιες αντιδράσεις τους. Το ίδιο το βιβλίο σε τραβάει από την πρώτη ως την τελευταία σελίδα. Η ιστορία τους σου προξενεί πληθώρα συναισθημάτων.
Το δεύτερο μέρος της τριλογίας "Μανχάταν", είναι πολύ καλύτερο από το πρώτο και δείχνει πόσο πολύ αγαπά η συγγραφέας αυτό που κάνει.
Με αυτό το βιβλίο η Τατιάνα, πραγματικά ξεπέρασε τον πρότερο καλό εαυτό της και εκπλήρωσε στο έπακρο τις προσδοκίες που είχα από εκείνη.. Για να είμαι ειλικρινής, δεν περίμενα τίποτε λιγότερο...


Ένα μεγάλο ευχαριστώ στη συγγραφέα για την δωρεάν διάθεση του βιβλίου σε ηλεκτρονική μορφή με σκοπό την ειλικρινή κριτική μου...

[Νόρα · Rating 5 out of 5]

Όποιος παρακολουθεί τις κριτικές μου θα γνωρίζει την ιδιαίτερη συμπάθεια και αδυναμία που της έχω.

Ένα υπέροχο,βαθύτατα συναισθηματικό,και συγκινητικό βιβλίο,με θέμα τον έρωτα,τον ανθρώπινο πόνο,τη στάση ζωής και τις απαντοχές για προβλήματα και καταστάσεις που ξεπερνούν την καθημερινότητα,γραμμένο με μεγάλη ευαισθησία και τρυφερότητα.

Όπως και στα προηγούμενα βιβλία της κυρίαρχο στοιχείο είναι τα συναισθήματα που σε κάνουν να νιώθεις.Υπάρχει ρεαλισμός,πόνος,τραυματικές εμπειρίες,συγκίνηση,έρωτας,αγάπη,ευτυχία και χαρά.

Οι ιστορίες μπορεί να θυμίζουν χόλυγουντ,λόγω γεωγραφικής θέσης,αλλά οι χαρακτήρες της είναι άνθρωποι καθημερινοί και όχι ατσαλάκωτοι ήρωες ταινιών.

Θίγει θέματα εξαιρετικά σοβαρά,θέματα που έχουν να κάνουν με την ίδια τη ζωή και το τέλος της και όμως, μέσα από την σοβαρότητα,αναδύεται με έναν παράξενο τρόπο η ελπίδα... η μορφή εκείνη που μόνο η αγάπη γεννάει.

Το βιβλίο της είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον,με μία πλοκή που σε καθηλώνει,δημιουργώντας σου ανάμεικτα και εναλλασσόμενα συναισθήματα σύμφωνα πάντα με την εξέλιξη της ιστορίας!Επίσης αποπνέει ένα βαθύτερο νόημα ενταγμένο σε σημαντικά και ουσιώδη διδακτικά μηνύματα,τα οποία ο αναγνώστης καλείται να αποκρυπτογραφήσει εφόσον το επιθυμεί,μη διαβάζοντας δηλαδή απλώς επιφανειακά το βιβλίο.

Η χημεία ανάμεσα στο πρωταγωνιστικό μας δίδυμο νομίζω πως είναι το κλειδί της επιτυχίας της ιστορίας αυτής,αφού χωρίς αυτούς δεν θα ήταν το ίδιο απολαυστικό.Θεωρητικά οι δυο τους είναι μια καταστροφική ιδέα αλλά εγώ τους λάτρεψα.




Η πένα της βρίθει από αγάπη,αποτελεί βέλος που βρίσκει πάντα το στόχο του: τη συγκίνηση.Ένα βιβλίο που σκιαγραφεί τις συμφορές που μπορεί να φέρει η μοίρα στο δρόμο των ανθρώπων,από τις οποίες μπορούν να αναδυθούν τα αληθινά αισθήματα τους.Ένα βιβλίο αφιερωμένο στην αγάπη,η οποία χαράσσεται ανεξίτηλα μέσα στην καρδιά του ανθρώπου.

Η ζωή κυλά μέσα από νηνεμίες και φουρτούνες αλλά η καρδιά αγρυπνά έως ότου έρθει η ώρα της να αναγεννήσει από τις στάχτες όλα όσα λείπουν απ' τη ζωή των ανθρώπων για να βρουν ξανά την ευτυχία!!

Η Τατιάνα μου χάρισε άλλο ένα συγκλονιστικό βιβλίο.Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς; Την μοναδικά γλαφυρή γραφή της;Τα δυνατά συναισθήματα που πλημμυρίζουν τις σελίδες και την καρδιά του αναγνώστη;Την ρομαντική ατμόσφαιρα ή τον αινιγματικό ήρωα που σε συνεπαίρνει από την πρώτη στιγμή; Χίλια μπράβο!

[Χρύσα Βασιλείου · Rating 5 out of 5]

★★★★★★★★★★

Το "Μετά τα μεσάνυχτα" είναι το δεύτερο βιβλίο της τριλογίας #Manhattan της Τατιάνας Τζινιώλη.

Ο Σεμπάστιαν παλεύει ακόμα να ξεπεράσει τον χαμό της κοπέλας του,που σκοτώθηκε σε τροχαίο πριν από έξι χρόνια,να διαχειριστεί την απώλεια και να μάθει να ζει χωρίς εκείνη. Επιφυλακτικός και κλειστός χαρακτήρας,το τελευταίο που θέλει στη ζωή του είναι μια άλλη γυναίκα. Η Λέξι έχει μόλις επιστρέψει από το Λονδίνο,μετά από έναν χωρισμό,ονειρεύεται να κατακτήσει επαγγελματικά τη θεατρική σκηνή της Νέας Υόρκης και το τελευταίο που θέλει στη ζωή της είναι ένας ακόμα ανάξιος εμπιστοσύνης άντρας.
Οι δυο τους γνωρίζονται ήδη,μιας και η Λέξι είναι η μικρή αδελφή του κολλητού του Σεμπάστιαν,και από την πρώτη στιγμή που ξανασυναντιούνται συνειδητοποιούν πως κάτι έχει αλλάξει,κάτι διαφορετικό πλανιέται στον αέρα κάθε φορά που συναντούν ο ένας τον άλλον. Όμως τα εμπόδια είναι πολλά. Κανείς από τους δυο τους δεν μπορεί να φανταστεί έστω πως μπορεί να υπάρξει οποιοδήποτε είδος σχέσης ανάμεσά τους. Ο Σεμπάστιαν δεν είναι διατεθειμένος να προδώσει τη νεκρή κοπέλα του,αντικαθιστώντας την με μια άλλη γυναίκα,και η Λέξι δεν έχει επίσης καμία όρεξη να μοιράζεται έναν άντρα με την ανάμνηση ενός φαντάσματος.
Κι όμως,ανάμεσά τους θα αναπτυχθεί ένας δεσμός τον οποίο ακόμα κι οι ίδιοι δεν ξέρουν πώς να ονομάσουν. Αυτό που ξέρουν,που είναι ολοφάνερο,είναι πως ο ένας γίνεται σιγά σιγά κομμάτι του κόσμου του άλλου,γίνεται απαραίτητος ο ένας στον άλλον. Κι αυτή η μικρή σπίθα που ξεκίνησε δειλά να καίει αρχικά σιγά σιγά μετατρέπεται σε καυτή φωτιά που ξυπνάει ελπίδες,επιθυμίες,πόθους και φέρνει στην επιφάνεια συναισθήματα που ο μεν Σεμπάστιαν πίστευε πως δεν θα νιώσει ποτέ ξανά,η δε Λέξι πως είχε θάψει πια για πάντα...

Η Τατιάνα είχε να κερδίσει πολλά στοιχήματα γράφοντας αυτό το βιβλίο. Πρωτον, έπρεπε να αποδείξει πως η επιτυχία του "Ένα βράδυ" δεν ήταν απλά πυροτέχνημα και πως το δεύτερο μέρος θα ήταν εξίσου συναρπαστικό και εθιστικό. Όσοι αγαπήσαμε το ζευγάρι και το στόρυ του προηγούμενου βιβλίου και περιμέναμε με αγωνία το δεύτερο οπωσδήποτε δεν απογοητευτήκαμε. Η Τατιάνα ξέρει να γράφει σύγχρονες ιστορίες αγάπης όσο λίγες Ελληνίδες συγγραφείς και,επιπλέον,όταν γράφει για Νέα Υόρκη και Αμερική ��ενικότερα νομίζεις πως γράφει για το σαλόνι του σπιτιού της! Κατά την άποψή μου,η ιστορία του Σεμπάστιαν και της Λέξι καταφέρνει να ξεπεράσει εκείνη του Τζέισον και της Κίρστεν,πρωτίστως γιατί η ίδια η συγγραφέας κατάφερε να ξεπεράσει τον εαυτό της από κάθε άποψη!
Δεύτερον, έπρεπε να αποδείξει πως μπορεί να γράψει μια ιστορία βασισμένη σε έναν κοινό άξονα (contemporary romance στο σύγχρονο Μανχάταν) αλλά που να μη θυμίζει σε τίποτα την προηγούμενη. Και εδώ τα κατάφερε λαμπρά! Η γραφή της είναι πιο μεστή και ώριμη από ποτέ,οι περιγραφές ολοζώντανες σε μεταφέρουν στις γωνιές και τις γειτονιές της λατρεμένης μεγαλούπολης,το 'άρωμα' του βιβλίου γνώριμο αλλά τόσο φρέσκο. Οι χαρακτήρες εντελώς διαφορετικοί,ολοκαίνουριοι,δεν θυμίζουν σε τίποτα άλλους που έχουμε διαβάσει,δ��ν αποτελούν σε καμία περίπτωση ξαναμασημένη τροφή. Προσωπικά, συμπάθησα και ταυτίστηκα με τη Λέξι πολύ περισσότερο απ' ότι με την Κίρστεν και συμπόνεσα,αγάπησα,λάτρεψα τον Σεμπάστιαν πολύ περισσότερο από τον Τζέισον. Είναι τόσο προσεκτικά πλασμένοι,τόσο πολυδιάστατοι,που αποκλείεται ο αναγνώστης να μην νιώσει αρχικά μια άφατη επιθυμία να τους ανακαλύψει,να τους ξεδιπλώσει μέχρι να φτάσει στην ψυχή τους και στη συνέχεια να αφεθεί να τους λατρέψει και να συμπάσχει μαζί τους σε όλο το ευρύτατο φάσμα των συναισθημάτων τους.
Τρίτον - και σημαντικότερον: η Τατιάνα έπρεπε να διαχειριστεί ένα ιδιαίτερα ευαίσθητο θέμα: τη διαχείριση της απώλειας ενός αγαπημένου προσώπου. Είχα την τύχη να μην ζήσω ποτέ κάτι παρόμοιο και δεν μπορώ να φανταστώ τι μπορεί να περνάει όποιος το έχει ζήσει. Το θεωρώ τρομακτικό. Η Τατιάνα θα μπορούσε να 'ξεφύγει' λεκτικά ή συναισθηματικά,και να αποδώσει υπερβολικά τα συναισθήματα του Σεμπάστιαν,δημιουργώντας μια εικόνα που δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα όσων βιώνουν ή έχουν βιώσει κάτι αντίστοιχο. Όμως κατάφερε να διατηρήσει εκπληκτικές ισορροπίες και να μην υπερβάλει στα συναισθήματα,τις αντιδράσεις και τις σκέψεις ενός ανθρώπου που πενθεί ένα πρόσωπο που έχει αγαπήσει και χάσει. Ως προς αυτό,μιλάμε για ένα κείμενο αξιοπρεπέστατο,ρεαλιστικό,τίμιο,δωρικό όπου πρέπει και λυρικό όπου απαιτείται,που σέβεται το γεγονός αυτό καθεαυτό και δεν υπερβαίνει πουθενά τα όρια. Πιστεύω πως,αν κάποιος που έχει βρεθεί ποτέ στη θέση του Σεμπάστιαν διαβάσει το βιβλίο,θα κλάψει αρκετά γιατί σίγουρα θα θυμηθεί τις δικές του τραυματικές αναμνήσεις (εδώ κλάψαμε εμείς που δεν έχουμε βιώσει τέτοια απώλεια,να χτυπήσω ξύλο!) αλλά σε καμία περίπτωση δεν θα προσβληθεί/θυμώσει,θεωρώντας τη γραφή και την περιγραφή ψεύτικη και υπερβολική.

Το "Μετά τα μεσάνυχτα",εκτός από μια υπέροχη ιστορία αγάπης,είναι η έμπρακτη απόδειξη της ωρίμανσης της πένας της Τατιάνας Τζινιώλη και του γεγονότος πως υπάρχουν συγγραφείς εν Ελλάδι που δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από αντίστοιχους του εξωτερικού. Η Τατιάνα είναι μια τέτοια συγγραφέας. Τα βιβλία της είναι αντάξια του οποιουδήποτε best seller της κατηγορίας romance και,αν είχαν την ευκαιρία να ταξιδέψουν κι εκτός συνόρων,είμαι σίγουρη πως θα κέρδιζαν και το ξενόγλωσσο κοινό. Της το εύχομαι ολόψυχα!

[Andrie · Rating 5 out of 5]

Η Τατιάνα Τζινιώλη στα καλύτερά της ή μάλλον στο καλύτερό της!

Η Τατιάνα με το «Μετά τα μεσάνυχτα» αποφασίζει να μιλήσει για ένα δύσκολο θέμα και αποφασίζει να το διαχειριστεί με ειλικρίνεια. Κι αυτό πάνω από όλα είναι εκτιμητέο, γιατί πραγματικά το κάνει τόσο καλά και με τέτοια δόση ρεαλισμού που σου μεταδίδει εν μέρει αυτό το «σπάσιμο» της καρδιάς και τη μετέπειτα αγωνία για την τύχη των ηρώων της ιστορίας της.
Ο Σεμπάστιαν και η Λέξι είναι τόσο διαφορετικοί και τόσο όμοιοι ταυτόχρονα και καταφέρνουν τόσο εύκολα να σε βάλουν στη ζωή τους που δεν μπορείς παρά να τους λατρέψεις. Ολοκληρωμένοι χαρακτήρες και πολύ καλά ψυχογραφήματα από την πένα της Τατιάνας που όσο προχωρά γίνεται καλύτερη.
Όσο για το Μανχάταν; Βρίσκεται κάπου εκεί στις σελίδες, ολοζώντανο μπροστά σου, εκλιπαρώντας σε να το επισκεφτείς και να περάσεις υπέροχα μετά τα μεσάνυχτα.
Ε λοιπόν το κατευχαριστήθηκα και το προτείνω ανεπιφύλακτα.

[Γιώργος Δάμτσιος · Rating 5 out of 5]

Ok, δεν διαβάζω ερωτικά βιβλία οπότε εύλογα μπορεί να αναρωτηθεί κανείς για το πώς γίνεται να βάζω 5 αστεράκια στο συγκεκριμένο. “Δηλαδή στα άλλα τα είδη τα είδη τι βάζεις, ρε φίλε; Εφτά αστεράκια;”

Δεν πάει έτσι ακριβώς. Καταρχάς, το θέμα μου δεν έχει να κάνει με τα “ερωτικά βιβλία”, αλλά με τα “σαχλά ερωτικά βιβλία”. Και τούτο ’δω είναι αληθινό. Οι ήρωες αντιδρούν τόσο λάθος όσο και στην πραγματικότητα. Βρίζουν, πράγμα σπάνιο στα βιβλία του είδους, πράγμα εντελώς αληθινό για το 99 τοις 100 των ανθρώπων που έχω συναναστραφεί στη ζωή μου. Βλέπουν Star Wars και παίζουν Assassins Creed, πράγματα που δεν κάνουν στα υπόλοιπα, λες και είναι απαγορευμένες γνώσεις.
Ή, με μια φράση όλα αυτά, δεν είναι σαχλές καρικατούρες.

Εκτός όλως αυτών, μου αρέσει πολύ και αυτό που, εγώ το λέω, το “γύρισμα της κάμερας”. Όπως και στο “ένα βράδυ”, έτσι κι εδώ, η γραφή είναι πρωτοπρόσωπη και ανά 5 σελίδες η οπτική γωνία αλλάζει μεταξύ των δύο βασικών πρωταγωνιστών. Το αποτέλεσμα είναι να βλέπεις ξαφνικά “τον εαυτό σου”, τον ήρωα δηλαδή που μέσω αυτού έβλεπες και τον υπόλοιπο κόσμο της ιστορίας, να βρίσκεται απέναντι. Και τώρα πια δεν ξέρεις την αντίδρασή του αλλά πρέπει να τη μαντέψεις. Και μέχρι να το κάνεις, γίνεται καινούργια αντιστροφή!
Λειτουργεί εξαιρετικά αυτό…

Στα επιπλέον + του βιβλίου, η πολύ καλή επιμέλεια και ένα πολύ ωραίο easter egg στο τέλος…

[Λίνα Θωμάρεη · Rating 3 out of 5]

Σεμπάστιαν:
Πριν έξι χρόνια έχασε τα πάντα.
Λένε πως δεν ήταν δικό του λάθος.
Κανείς τους όμως δεν ήταν εκεί.
Το μόνο σίγουρο, είναι πως δε μπορεί να ξεχάσει.
Μέχρι που γύρισε εκείνη.

Μετά τα μεσάνυχτα (λένε) ότι βγαίνουν τα φαντάσματα...
Εν μέρει έχουν δίκιο.
Διότι μετά τα μεσάνυχτα που η πόλη κοιμάται (ή τουλάχιστον το μεγαλύτερο μέρος της) και είναι ο καθένας μόνος, στο προσωπικό του χώρο... οι αναμνήσεις, οι σκέψεις, οι φόβοι και τα "φαντάσματα" του παρελθόντος ή του παρόντος, βρίσκουν χώρο και εισχωρούν στο είναι του καθενός.
Το βιβλίο μιλά για την απώλεια... μιλά για τα φαντάσματα και πως, στην προκειμένη περίπτωση, ο Σεμπάστιαν κάνει τα πάντα για να κρατηθεί από αυτή την απώλεια. Να αυτοτιμωριθεί. Να σταματήσει να ζει ή και αν ζει να το κάνει με το ζόρι.
Βαριά κατάσταση περνούσε το παλικάρι και πραγματικά φύσαγα και ξεφύσαγα μαζί του.

Λέξι:
Είναι ο κολλητός του αδελφού της.
Είναι χαμένος στα σκοτάδια του και εκείνη δεν θελει δεσμεύσεις.
Οι δυο τους είναι μία καταστροφή που πρόκειται να συμβεί.
Ή μήπως όχι;

Ή μήπως ναι???

Λέξι η μικρή αδελφή του κολλητού. Το κορίτσι που τον ξέρει σχεδόν όλη της την ζωή. Το κορίτσι που ξαφνικά ο Σεμπ (σόρυ Σεμπ δέχομαι και να μην μου ξανά μιλήσεις) την βλέπει ως γυναίκα... ως μια πολύ ενδιαφέρουσα γυναίκα η οποία έχει μια πολύ θετική επίδραση πάνω του ως την στιγμή που καταλαβαίνει ότι δεν θέλει αυτή την επίδραση πάνω του ... διότι πονάει, του λείπει και δεν το βλέπει δίκαιο η Σάρα να έχει φύγει και αυτός να γελάει και να περνάει καλά.

Ο Σεμπ λοιπόν είναι ένα διαφορετικό είδος άντρα. Ήταν αυτός που ήξερε να σέβεται, να αγαπά και να εκτιμά, και να γελά σε μία σχέση. Απλά τα έχει ξεχάσει ή τουλάχιστον κρατάει αυτά τα αισθήματα για το παρελθόν... για να του θυμίζουν πως ήταν τότε. Με εκείνη.
Η Λέξι είναι μια γυναίκα που ξέρει τι θέλει και προσπαθεί να το πραγματοποιήσει. Λίγο πολύ σχεδόν από πάντα καψούρα με τον Σέμπ αλλά ποτέ σε σημείο να σκεφτεί να κάνει κτ μαζί του. Μέχρι που γυρνάει από το Λονδίνο... και εκεί αλλάζουν όλα και για τους δύο.

Το βιβλίο ήταν αρκετά καλό.... και έφτιαξε πάρα πολύ προς τα τελευταία κεφάλαια....
Η ιστορία ήταν ιδιαίτερη όπως και οι χαρακτήρες οι οποίοι ήταν όλοι τους ένας και ένας. Από την Κάρα μέχρι την Άμπερ και από τον Τζος μέχρι τον Τομ.
Οι εικόνες της Νέας Υόρκης γέμισαν το μυαλό μου και ήταν σαν να πετάχτηκα για ένα 2ημερο στο μεγάλο μήλο.
Το τελικό αποτέλεσμα μου άρεσε αρκετά και χαίρομαι που όλα συνδέθηκαν έτσι όπως συνδέθηκαν...

Τα αρνητικά του βιβλίου δεν είναι πολλά.. άρα δεν θα τα αναλύσω...

3,5 αστέρια στο Μανχάταν φωτισμένα...

[Χριστίνα Ψύλλα · Rating 4 out of 5]

"Αν είχα ζήσει ένα εκατομμύριο ζωές και είχα βιώσει ένα εκατομμύριο συναισθήματα, τότε να είσαι σίγουρη πως θα σε ερωτευόμουν ένα εκατομμύριο φορές".

Χαρακτήρες: 4/5
Υπόθεση: 3-/5

-> Γιατί να διαβάσετε αυτό το βιβλίο...
Αυτό που με τράβηξε από την πρώτη στιγμή ήταν η ατμόσφαιρα που μου δημιουργούσαν οι λέξεις. Ένιωθα σαν να βρίσκομαι στο Μανχάταν και να διασχίζω τους δρόμους του. Από την πρώτη στιγμή αισθανόμουν θαρρείς και ήμουν δίπλα στη Λέξι και απολάμβανα τις βόλτες, την πίτσα και τον καφέ από τα Στάρμπακς μαζί της.
Ύστερα έμεινα για τους χαρακτήρες. Α��άπησα την Λέξι, τον Τζος και εννοείται τον Σεμπάστιαν. Όπως και τους δευτερεύον χαρακτήρες -βλέπε γονείς και φιλενάδα. Πραγματικά μπορούσες να συνδεθείς μαζί τους και να τους αισθάνεσαι αληθινούς, να αναπνέουν να ζουν και να αισθάνονται όπως εσύ. Και για να μην παραλείψω την απίστευτη χημεία των δύο αγαπημένων μας πρωταγωνιστών. Απόλαυσα και αφέθηκα στον έρωτα και τον πόνο τους.

"Υπάρχουν ρωγμές σε όλα και από εκεί μπαίνει το φως".

Τέλος, λάτρεψα τα τελευταία κεφάλαια τα οποία έφυγαν νερό, όπως και την έξτρα σκηνή στο τέλος!

-> Γιατί έχασε 2 αστεράκια...
Από τις πρώτες κιόλας σελίδες διαβάζουμε απο την μεριά της Λέξι αλλα και του Σεμπάστιαν, πράγμα που μέχρι να συνηθίσεις τους χαρακτήρες, σε μπερδεύει αφού δεν σου είναι ξεκάθαρο ποιος μιλάει.
Ένας ακόμη λόγος ήταν το γεγονός ότι ενώ ο Σεμπάστιαν είναι σε κατάθλιψη για τον χαμό της αγαπημένης του φαίνεται να ενδιαφέρεται γρήγορα για την Λέξι. Αυτό δεν θα με επηρέαζε τόσο αν αυτή η αντίδραση κυλούσε ομαλά. Δηλαδή, δείχνω ενδιαφέρον, αντιστέκομαι, τελικά ενδίδω. Όχι δείχνω ενδιαφέρον, αλλάζω γνώμη 50 φορές ενώ έχω δείξει τις διαθέσεις μου και τελικά ενδίδω. Μου φάνηκε λίγο αλλοπρόσαλλη η συμπεριφορά, πηγαίνοντας την ιστορία μπρος- πίσω.
Το τελευταίο που με έκανε να μειώσω την βαθμολογία ήταν ότι για ένα μεγάλο κομμάτι του βιβλίου υπήρχε ένας φαύλος κύκλος. Τι εννοώ... Γινόντουσαν τα ίδια πράγματα ξανά και ξανά για τους ίδιους λόγους. Θα το απολάμβανα περισσότερο αν υπήρχαν περισσότερα "εμπόδια" στη σχέση τους και όχι μόνο ένα/ δύο. Μου έλειψε το καλό δράμα που περιμένεις από μια τέτοια ιστορία, κάνοντας με να τελειώσω το βιβλίο χωρίς να έχω χορτάσει την ιστορία τους.

-> Το Συμπέρασμα...
Ήταν ένα βιβλίο με αστείες, καυτές, ρομαντικές, συγκινητικές και ατμοσφαιρικές σκηνές. Ένα βιβλίο που θα σου κρατήσει ευχάριστη συντροφιά στις γιορτές ή τις διακοπές. Θα μπορούσε να περιγραφεί σαν ένα γρήγορο ανάγνωσμα που θα ελαφρύνει την καθημερινότητα σου και θα σε κάνει να το σκέφτεσαι κάθε φορά που το αφήνεις. Αν ψάχνεις κάτι από τα παραπάνω, άρπαξε το και χάσου στις σελίδες του.

[Μαρία Γεωργοπούλου · Rating 5 out of 5]

Το βιβλίο αυτό μίλησε στη ρομαντική ψυχή μου... Αχ...

Ο Σεμπάστιαν, αν και δεν το παραδεχόταν, είχε ανάγκη κάποια να γκρεμίσει το τείχος που είχε φτιάξει τριγύρω του και που τον εμπόδιζε να βρει την ευτυχία...
Η Λέξι είχε ανάγκη εκείνον γιατί την έκανε να νιώθει όσα κανένας άλλος...
Το ταξίδι τους δεν ήταν εύκολο, αλλά ήταν πανέμορφο!
Το βιβλίο αυτό είναι μια ιδανική επιλογή για όσες και όσους αγαπούν το contemporary romance!
Πολλά συγχαρητήρια στη συγγραφέα!

[Antonia · Rating 5 out of 5]

"Με έκανες να την ξεχάσω."

Γνωρίζοντας την υπέροχη πένα της Τατιάνας Τζινιώλη εδώ και αρκετό καιρό, αφού έχω διαβάσει τα προηγούμενα βιβλία της, παίρνοντας το "Μετά τα Μεσάνυχτα" στα χέρια μου, ήμουν σίγουρη ότι θα το αγαπήσω. Αυτό, όμως, που δεν περίμενα ήταν το πόσο πολύ ταυτίστηκα με την συγκεκριμένη ιστορία και, κυρίως, με τους δύο πρωταγωνιστές. Σίγουρα, το "Μετά τα Μεσάνυχτα" είναι το καλύτερο βιβλίο που η Τατιάνα έχει γράψει μέχρι σήμερα. Πρώτον, γιατί διαχειρίζεται ένα εξαιρετικά δύσκολο και λεπτό θέμα, και δεύτερον γιατί η ιστορία αυτού του βιβλίου είναι πολύ περισσότερο πολυδιάστατη από ό,τι οι πλοκές των προηγούμενων βιβλίων της. Κατά την γνώμη μου τουλάχιστον.

Σε ό,τι αφορά τους δύο υπέροχους πρωταγωνιστές αυτού του βιβλίου, μπορώ να πω ότι τους λάτρεψα. Στην Λέξι, βρήκα να αντανακλώνται πτυχές του δικού μου εαυτού, αγωνίες και όνειρα που είτε έχω εκφράσει με λόγια, είτε έχω διατηρήσει κλειδωμένα μέσα μου. Ο Σεμπάστιαν, έχοντας χάσει την γυναίκα της ζωής του, την Σάρα, σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα έξι χρόνια πριν από το ξεκίνημα αυτής της ιστορίας, βασανίζεται από ενοχές και τις αναμνήσεις μιας γυναίκας που αγάπησε με όλο του το είναι. Από την άλλη πλευρά, η Λέξι είναι μια γυναίκα που δεν είναι διατεθειμένη να "χαρίσει" τον εαυτό της σε μια σχέση, τουλάχιστον όχι ακόμη, καθώς γυρίζοντας από το Λονδίνο όπου εργαζόταν τον τελευταίο χρόνο, η προηγούμενη σχέση της έληξε άδικα, καταστρέφοντας συγχρόνως και μια -σχεδόν σίγουρη- επαγγελματική της επιτυχία. Η Λέξι θα φωτίσει την ζωή και την ψυχή του Σεμπάστιαν με ένα φως, το οποίο αρχικά θα τον τυφλώσει και θα τον κάνει να αρνηθεί την ύπαρξή του και στην συνέχεια θα τον κάνει να αναγεννηθεί μέσα από τις στάχτες του. Με οποιοδήποτε κόστος και οποιαδήποτε συνέπεια μπορεί να έχει αυτό και για τους δυο τους.

Η χημεία μεταξύ του Σεμπάστιαν και της Λέξι ήταν, από τις πρώτες κιόλας σελίδες του βιβλίου, μοναδική. Δυο χαρακτήρες αντίθετοι, μα συγχρόνως τόσο εναρμονισμένοι ο ένας με τον άλλον. Τα λόγια τους και οι πράξεις τους κατά την διάρκεια της ιστορίας με θύμωσαν, με έκαναν να γελάσω, να κλάψω και να αναρωτηθώ για την άβυσσο των ανθρωπίνων σχέσεων. Η σχέση του Σεμπάστιαν και της Λέξι είναι μια σχέση που αν κάποιος την τραβήξει από τις σελίδες του βιβλίου και προσπαθήσει να την αναγάγει στην πραγματικότητα, θα καταλάβει ότι διδάσκει πολλά μαθήματα ζωής και αγάπης σε άτομα που έχουν βρεθεί σε παρόμοιες καταστάσεις. Ο θάνατος ενός αγαπημένου προσώπου, και μάλιστα τόσο νέου, πάντα βυθίζει το άλλο του μισό σε μια επαναλαμβανόμενη αυτοκαταστροφική κατάσταση, κάνοντάς τον τυφλό στην ύπαρξη μιας επόμενης ευτυχίας. Οι πράξεις και οι αποφάσεις που ο Σεμπάστιαν και η Λέξι έπαιρναν κατά την διάρκεια της ιστορίας ήταν συνεπείς με τους χαρακτήρες τους και απέδειξαν, τελικά, πόσο πολύ ήθελαν να παλέψουν ο ένας για τον άλλον. Αν και ιδιαίτερα φοβισμένοι και οι δυο τους, κατάφεραν να προχωρήσουν μπροστά.

Η πένα της Τατιάνας είναι, για μια ακόμη φορά, εξαιρετική και μέσα από την γραφή της μπορούσα να βλέπω τους χαρακτήρες ολοζώντανα. Ένιωθα τα γεμάτα τρυφερότητα και αγάπη βλέμματά τους πάνω στο δέρμα τους, ένιωθα την καρδιά μου να χτυπάει κάθε φορά που ξεστόμιζαν λόγια αγάπης και ταυτόχρονα πονούσα όταν κι εκείνοι θρυμματίζονταν σε κομμάτια. Έμαθα για μια ακόμη φορά πόσο πολύτιμο είναι να μην σταματήσεις να παλεύεις για τα άτομα που αγαπάς και πόσο πρέπει να τους θυμίζεις ότι θα είσαι πάντα εκεί γι'αυτούς. Η ιστορία του Σεμπάστιαν και της Λέξι θα μείνει σίγουρα χαραγμένη στο μυαλό μου, κατατάσσοντας το συγκεκριμένο βιβλίο σε ένα από τα αγαπημένα μου. 5 από 5 αστεράκια, και τα δίνω με όλη μου την καρδιά. Συνιστώ ανεπιφύλακτα το βιβλίο σε όσους αγαπούν την ρομαντική λογοτεχνία (New Adult Contemporary Romance στα αγγλικά), καθώς η Τατιάνα αποτελεί την κορυφαία συγγραφέα του λογοτεχνικού αυτού είδους στην Ελλάδα. Διαβάστε το, είναι εξαιρετικό. Ανυπομονώ για την συνέχεια.

Υ.Γ Η extra scene στο τέλος του βιβλίου κυριολεκτικά με απογείωσε! Πραγματικά δεν μπορώ να περιμένω μέχρι να μάθω την ιστορία του Λόγκαν! Τατιάνα, όσο πιο σύντομα γίνεται σε παρακαλώ! :-)

[Lena Papanikolaou · Rating 5 out of 5]

Σεμπάστιαν και Λέξι !!!
Δύο από παλιά γνωστοί που γίνονται «φίλοι με προνόμια».
Δύο άνθρωποι που εκ πρώτης όψεως μοιάζουν διαφορετικοί αλλά που στην ουσία μοιάζουν περισσότερο από όσο και οι ίδιοι θέλουν να παραδεχθούν.
Ο καθένας τους κουβαλά το δικό του φορτίο, είτε αυτό είναι τύψεις και κατ’ επέκταση καταδίκη στο σκοτάδι –Σεμπάστιαν- είτε αυτό είναι ανασφάλεια που οδηγεί σε φοβία κατά της δέσμευσης –Λέξι.
Εκείνος έχασε την αγαπημένη του σ’ ένα ατύχημα για το οποίο κατηγορεί τον εαυτό του ακόμη και έξι χρόνια μετά. Τα βήματα που κάνει για να απεγκλωβιστεί από το παρελθόν του και τις τύψεις του, είναι αργά αν και σταθερά. Κρατά τον εαυτό του δέσμιο θέλοντας έτσι να τον τιμωρήσει που εκείνος έζησε και η αγαπημένη του χάθηκε.
Η Λέξι επιστρέφει στην πατρίδα της για να κάνει μια νέα επαγγελματική αρχή και βρίσκεται αντιμέτωπη με τον άνθρωπο που θα την κάνει να θέλει να αποβάλλει τις ανασφάλειες της.
Πάντα πίστευα ότι η επιτυχία ενός βιβλίου αφορά στο τι και πόσο έντονα συναισθήματα σου προκαλεί. Το «Μετά τα Μεσάνυχτα» τα κατάφερε και με το παραπάνω ακόμη και όταν οι ήρωες της ιστορίας μου προκαλούσαν νευρικό κλονισμό με τις αντιδράσεις τους!!! Εκνευρίστηκα σε υπερθετικό, θα έλεγα βαθμό, με τον Σεμπάστιαν και στενοχωρήθηκα για την Λέξι. Όμως ένα μόνιμο χαμόγελο εγκαταστάθηκε στα χείλη μου κάπου εκεί προς το τέλος της υπέροχης αυτής ιστορίας …
Αν είστε του αισθηματικού, γραπώστε το ανεπιφύλακτα!
https://lovebooksloveread.blogspot.co...

[gigi_booksworld · Rating 5 out of 5]

Συγκινητικό, τρυφερό, διαφορετικό από το "Ένα βράδυ" αλλά το ίδιο ερωτικό. Περιγραφικό, με πολλές εικόνες, περπατάς και εσύ μαζί τους στη Νέα Υόρκη, κι ας μην έχεις πάει ποτέ σου. Βρήκα πιο συγκινητική την ιστορία τους και πιο ευαίσθητη. Σε γεμίζει αισιοδοξία και όταν φτάνεις στο τέλος του βιβλίου εκνευρίζεσαι που τελειώνει.

[Ελίζα Νάστου · Rating 5 out of 5]

“Ακόμα και με τα σκοτάδια του, είναι ο μόνος που έχει αυτή την επίδραση πάνω μου. Είναι όπως το φεγγάρι στον σκοτεινό ουρανό. Είναι τόσο όμορφη αυτή η μικρή λάμψη μέσα στο μαύρο, που δεν μπορείς να κοιτάξεις αλλού.”

Για ακόμη μία φορά, η Τατιάνα κατάφερε να με συνεπάρει και να με συγκινήσει με μια ιστορία διαφορετική από αυτές που μας έχει χαρίσει τα τελευταία χρόνια: περισσότερο σκοτεινή και δραματική, αλλά παράλληλα εξίσου φρέσκια και δυναμική.

Η Λέξι δεν κάνει σχέσεις, καθώς μισεί τη δέσμευση. Ο Σεμπάστιαν, από την άλλη, έχασε τον έρωτα της ζωής του σε τροχαίο έξι χρόνια πριν και έκτοτε ακροβατεί μεταξύ των αναμνήσεών του και της πραγματικής ζωής. Οι δυο τους μαζί είναι μια καταστροφική ιδέα. Κι όμως, ερωτεύονται. Κι όμως, αποφασίζουν να ξεκινήσουν ένα ταξίδι χωρίς να είναι βέβαιοι για τον προορισμό, αποφασίζουν να ζουν περισσότερο και να σκέφτονται λιγότερο. Η τέλεια συνταγή… Κι ας υπάρχουν στον δρόμο τους πολλά εμπόδια που πρέπει να ξεπεράσουν.

Με μοντέρνο ύφος και έκδηλη την αγάπη της για τη Νέα Υόρκη, η Τατιάνα Τζινιώλη μάς διηγείται την ιστορία ενός φαινομενικά αταίριαστου ζευγαριού. Αυτό που θαυμάζω στη γραφή της είναι το πώς καταφέρνει να ζωντανέψει τους ήρωές της στα μάτια μας. Δεν είχα προλάβει να διαβάσω 2 σελίδες από την πρωτοπρόσωπη αφήγηση της Λέξι και την έβλεπα ήδη μπροστά μου, χωρίς να έχει γίνει ακόμα περιγραφή της εμφάνισής της!

Τα ψυχογραφήματα των ηρώων είναι το δυνατό σημείο του βιβλίου και η προσωπική ιστορία του Σεμπάστιαν δεν μπορεί παρά να αγγίξει τον αναγνώστη. Οι φόβοι, οι ανασφάλειες, οι αμφιβολίες, αλλά και τα δυνατά συναισθήματα των δύο ηρώων αποδίδονται με τρόπο που ο καθένας μας μπορεί να κατανοήσει σε βάθος και ίσως σε πολλά σημεία να ταυτιστεί.

Μπόνους για όσους έχουν διαβάσει και το 1ο (ανεξάρτητο) μέρος της τριλογίας Manhattan, είναι η καμέο εμφάνιση της Κίρστεν και του Τζέισον, ενώ η συγγραφέας μας δίνει μια γλυκιά πρόγευση από το επόμενο βιβλίο της, για το οποίο ήδη ανυπομονώ! Και είμαι σίγουρη πως η γραφή της Τατιάνας θα ωριμάσει ακόμα περισσότερο και θα μας παρασύρει σε ακόμα μία συναρπαστική ερωτική ιστορία.

[Αθηνά Καμάτσου · Rating 4 out of 5]

«Γιατί με έχει ανάγκη όσο τον έχω και εγώ. Γιατί εμείς μπορούμε να κάνουμε καλό ο ένας στον άλλο»

Υπάρχουν βραδιά που ο θρήνος και η θλίψη δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας ζωντανός εφιάλτης. Είναι σκιές που παραμονεύουν στα πιο απόκρυφα σημεία του μυαλού σου και σε τσακίζουν. Σε ραγιζουν. Ο Σεμπάστιαν, μαχομενος με όλα αυτά τα φαντάσματα, με τον φρικτο ψυχικό πόνο, κατάφερε να σταθεί και παλι στα πόδια του. Με την Λεξι να τον στηρίζει και να μάχεται μαζί του καθε στιγμή. Άψογα γραμμένο, που σε κρατάει μέχρι το τελευταίο λεπτό σε αγωνία. Τυλιγμένο με το άρωμα του μπισκότου και της Νέας Υόρκης.
Η σκηνή στο αεροδρόμιο δηλωνω πως με συγκλόνισε. Χαμογελουσα και έκλαιγα ταυτόχρονα. Και το τελος...🤍

[Maria Stefanou · Rating 5 out of 5]

Αν έχετε ήδη διαβάσει κάποιο από τα προηγούμενα βιβλία της Τατιάνας Τζινιώλη και το αγαπήσατε, είναι σίγουρο πως το συγκεκριμένο θα το λατρέψετε γιατί το θέμα του είναι πολύ ιδιαίτερο και άκρως συγκινητικό.
Η ζωή του Σεμπάστιαν, σταμάτησε τη μέρα που έχασε την αγαπημένη του σε τροχαίο αυτοκινητιστικό δυστύχημα και έξι χρόνια μετά, παλεύει ακόμα με τύψεις κι ενοχές ενώ προσπαθεί να κρατηθεί από μια ανάμνηση για να διατηρήσει ζωντανό το πνεύμα της.
Από την άλλη πλευρά έχουμε τη Λέξι, ένα νέο, ζωντανό και δροσερό κορίτσι, που επιστρέφει στην πατρίδα του για να βάλει τη ζωή της σε τάξη και να κάνει νέα επαγγελματικά ξεκινήματα.
Ο Σεμπάστιαν και η Λέξι δεν είναι δύο άγνωστοι άνθρωποι, αντίθετα, γνωρίζονται από το παρελθόν και όταν ξανασυναντιούνται, γεννιούνται μεταξύ τους συναισθήματα που δεν μπορούν να αγνοήσουν.
Πόσο εύκολο θα είναι όμως για τον Σεμπάστιαν να ξεπεράσει το πένθος του και να προχωρήσει μπροστά ενώ παράλληλα η Λέξι ν’ ανταγωνιστεί μια νεκρή, ιδανική αγαπημένη;
Οπωσδήποτε, το θέμα που επέλεξε ν’ ασχοληθεί η Τατιάνα είναι πολύπλοκο, πολυδιάστατο και βαθύτατα συναισθηματικό. Ωστόσο, θα έλεγα πως υπηρετεί πιστά το σύγχρονο ρομαντικό είδος και όσοι έχουμε διαβάσει τα βιβλία της, συμφωνούμε πως δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από αντίστοιχα του εξωτερικού. Επίσης, γνωρίζει πάρα πολύ καλά το Μανχάταν όπως και την Αμερικανική κουλτούρα.
Όλο το εγχείρημα λοιπόν δικαιώνει τη συγγραφέα για τις επιλογές της αλλά και για τον τρόπο που το διαχειρίζεται. Είναι ξεκάθαρο πως η Τατιάνα αγαπά πολύ αυτού του είδους τα μυθιστορήματα και γράφοντας το συγκεκριμένο θα έλεγα ότι ξεπέρασε τον εαυτό της.
Συστήνεται ανεπιφύλακτα λοιπόν για όποιον θέλει να διαβάσει ένα ρομαντικό, ερωτικό και συγκινητικό βιβλίο.

[Dora Koutsoukou]

Βλεπω ολα αυτα τα σχολια και αστερακια και τρομοκρατουμαι!!!! Πως θα καταθεσω τωρα τις δικες μου σκεψεις που καπως αποκλινουν;;;;;;
Ας κανω εναν μικρο προλογο μηπως σωσω το μαλλακι μου το σγουρο!
Αγαπω Τατιανα Τζινιωλη (το γνωριζει).
Αγαπω βιβλια Τατιανας (το γνωριζει).
Το συγκεκριμενο βιβλιο της το ολοκληρωσα με μεγαλη προσπαθεια (το γνωριζει).

Οπως στο πρωτο βιβλιο ετσι και στο δευτερο, λατρεψα την εξιστορηση και απο τους δυο πρωταγωνιστες!!! Αξια ανεκτιμητη!!!!
Ζωντανοι χαρακτηρες, ρεαλιστικοι, μια ιστορια γεματη συναισθημα και με πολλα μηνυματα.
Ομως.......
Ποσο πολυ με εκνευρισε ο Σεμπαστιαν!!!! Χριστε μου, ηθελα να τον χτυπησω τοσο πολυ!!!! Ποσο πια κολλημενος με την Σαρα!!! Εξι χρονια;;;; Ελεος!!! Ολες αυτες οι φωτογραφιες και βιντεο για να κρατησει ζωντανη τη μνημη της και ολες αυτες οι τυψεις που τον συνοδευαν οοοοοολα αυτα τα χρονια και δεν το ξεπερνουσε, με εφτασαν στα ορια μου.
Τα νευρα μου κροσσια!!!!
Τελως παντων, καταφερα τελικα και εφτασα στο τελος της ιστοριας, χωρις να περασω σελιδες Τατιανα!!!!
Τωρα που ειμαι ηρεμη μπορω να ξεκινησω την ιστορια του Λογκαν....

[Georgia Retetakou · Rating 4 out of 5]

Το δεύτερο μέρος της Ερωτικής Τριλογίας, με μια ακόμα αυτοτελή ιστορία γεμάτη Ένταση, Ερωτικό Πάθος, και πολλές πολλές Συναισθηματικές Εξάρσεις. Με το βλέμμα στραμμένο στους δυο κεντρικούς ήρωες που θα παλέψουν με τους εφιάλτες τους και τις προσωπικές τους αδιάλλακτες και αμετακίνητες πεποιθήσεις, θα ζήσουμε και θα νιώσουμε τον Πόλεμο της Ψυχής τους και την αγωνία να κυριαρχήσουν στα δεδομένα που είχαν κτίσει ως τώρα στην ζωή τους. Οι πρωταγωνιστές μας συστήνονται με εξαιρετικό τρόπο μέσα απο τις γλαφυρές σκέψεις τους, που μας διοχετεύει παραστατικά η πένα της Τατιάνας Τζινιώλη.
Σεμπάστιαν ένας άντρας που παλεύει με τους εφιάλτες του και τις ενοχές του. Δεν μπορεί να ξεχάσει την γυναίκα που αγάπησε και έχασε σε ατύχημα πριν έξι χρόνια. Κολλημένος στο Παρελθόν και στις στιγμές που έζησε μαζί της, Στοιχειωμένος απο τις τύψεις, θεωρεί τον εαυτό του υπεύθυνο για τον χαμό της. Ζει με τις αναμνήσεις, τις φωτογραφίες και τα βίντεο που μπορούν να τον φέρνουν σε επαφή με την μορφή της. Κάπου κάπου προσπαθεί με εφήμερες και επιφανειακές σχέσεις να ξεμπλοκάρει το μυαλό και την καρδιά του. Τίποτα δεν φαίνεται να μπορεί να τον βγάλει απο τα σκοτάδια του. Όταν ξαναβλέπει την Λέξι την μικρή αδερφή του κολλητού του, το γέλιο της ακουμπάει στην θλίψη του και κάτι αρχίζει να ραγίζει.
Λέξι μια γυναίκα που έψαξε την επαγγελματική της τύχη στο Λονδίνο αναζητώντας το όνειρο της. Μια αποτυχημένη σχέση όμως αλλά κυρίως η άρνηση της που προκύπτει εκ πεποιθήσεως να δεσμευτεί με κάποιον σε μόνιμη βάση, θα την αναγκάσει να επιστρέψει στην Νέα Υόρκη και στην ασφάλεια της οικογένεια της. Είναι μια γυναίκα δυναμική, ανεξάρτητη αλλά και με πολλές πολλές ανασφάλειες. Κάνει σχέσεις αλλά αρνείται τις δεσμεύσεις. Όποτε νιώσει την πίεση απλά φεύγει διεκδικώντας να αναπνεύσει μόνη τον αέρα της ελευθερίας της. Το μόνο που δεν θέλει αυτή την στιγμή στην ζωή της είναι μια σχέση που θα ξυπνήσει μέσα της πρωτόγνωρα συναισθήματα που θα την ταρακουνήσουν και θα κοντράρουν την κοσμοθεωρία της. Η συνάντηση της όμως με τον Σεμπάστιαν είναι ακριβώς το αντίθετο απο αυτό που θέλει και απο αυτό που περιμένει. Η θλίψη του θα ακουμπήσει επάνω της και η δύναμη των όσων κουβαλάει θα θρυμματίσουν την δικιά της δεδομένη πραγματικότητα.
Δυο διαφορετικοί χαρακτήρες, που ζητάνε εκ διαμέτρου αντίθετα πράγματα την δεδομένη στιγμή , θα συναντηθούν και θα μπλεχθούν στο χάος των συναισθημάτων τους. Το Παρελθόν και το Παρόν θα γίνουν ένα, θα παλέψουν με αμείλικτη ορμή μετατρέποντας τους ήρωες σε κάτι άλλο σε κάτι καινούργιο σε κάτι διαφορετικό. Ότι σχέδιο επιβά��ουν οι σκληρές αναμνήσεις του Σεμπάστιαν. Ότι πλάνο σκηνοθετούν οι αδιάλλακτες πεποιθήσεις της Λέξι θα ακυρωθούν απο έναν έρωτα που εισβάλει μέσα τους και τους δοκιμάζει με απρόβλεπτες συνέπειες. Τα σύνορα που έχει οριοθετήσει το μυαλό τους, θα παραβιαστούν απο την δύναμη της αγάπης. Αλλά και η δύναμη με την οποία κοντράρει η λογική το συναίσθημα θα προκαλέσουν φθορές και ρήγματα στον ψυχολογικό κόσμο των δυο ηρώων. Με μετέωρα βήματα, με πισωγυρίσματα και πολλά σκαμπανεβάσματα θα αναζητήσουν διέξοδο στο απόλυτο αδιέξοδο των αντιφατικών συναισθημάτων τους. Το ποιός θα βγεί νικητής σε αυτή την δυνατή ερωτική διαμάχη θα σας αφήσω να το διαπιστώσετε διαβάζοντας το βιβλίο. Ο εγωισμός και ο φόβος να αλλάξουν την ροή της ζωής τους ή η δυνατή αγάπη και η αποδοχή της συνύπαρξης τους θα αποδώσει το τέλος της ιστορίας μας; Δύναμη, πείσμα, εμμονές, αδυναμίες και ανασφάλειες αλλάζουν διαδοχικά ρόλους μέσα στην δίνη του έρωτα και μετατρέπουν τους ήρωες με έναν τρόπο μαγικό σε κάτι εντελώς καινούργιο.
Είναι δύσκολο για έναν συγγραφέα να κεντράρει την ιστορία του στους δυο πρωταγωνιστές και να δέσει αποκλειστικά την πλοκή γύρω απο αυτούς χωρίς να κουράζει. Και όμως η Τατιάνα Τζινιώλη κατορθώνει να γράψει μια ιστορία ολοκληρωμένη και δυνατή γεμάτη απο την προσωπικότητα των ηρώων της. Με γεμάτο κείμενο που εναλλάσσετε ανάμεσα στην αφήγηση πότε του Σεμπάστιαν και πότε της Λέξι γνωρίζουμε μέσα απο τις αδυναμίες των ηρώων την δύναμη που έχουν κρυμμένη μέσα τους. Που θα βγάλει απο μέσα τους η ίδια η αγάπη και ο δυνατός έρωτας.
Τρυφερό και ευαίσθητο με γρήγορο ρυθμό και όμορφους διαλόγους. Με δυνατούς εσωτερικούς μονολόγους. Με δυνατές και αισθησιακές ερωτικές σκηνές που κατορθώνουν πότε να αποκρύπτουν και πότε να φανερώνουν τα δυνατά αλλά πάντα αντικρουόμενα συναισθήματα.
Το προτείνω ανεπιφύλαχτα σε όλους αυτούς τους αναγνώστες που λατρεύουν την ερωτική Λογοτεχνία και το Ρομαντικό μυθιστόρημα. Και χαίρομαι πολύ που μια Ελληνίδα συγγραφέας μπόρεσε να γράψει ένα τόσο όμορφο και ρομαντικό μυθιστόρημα και μάλιστα να το τοποθετήσει στην Νέα Υόρκη, στην πόλη που ονειρεύομαι κάποια στιγμή να επισκεφτώ.

[Πάνος Τουρλής · Rating 4 out of 5]

Ο Σεμπάστιαν πριν έξι χρόνια έχασε σε τροχαίο τον έρωτα της ζωής του κι από τότε έχει κλειστεί στον εαυτό του, αρνούμενος να ξαναζήσει το παραμικρό. Νιώθει τύψεις κι ενοχές γιατί οδηγούσε αυτός το αμάξι και δεν μπορεί να κοιμηθεί τα βράδια ενώ βλέπει συνέχεια τα βίντεο και τις φωτογραφίες του με εκείνη. Χάρη στη βοήθεια του κολλητού του, Τζος, με τον οποίο ιδρύουν μια διαφημιστική εταιρεία, αρχίζει κάπως να επανέρχεται στη ζωή. Από την άλλη, η Λέξι, είναι η αδελφή του Τζος και είναι θεατρική συγγραφέας. Ζει στο Λονδίνο κι ύστερα από μια αποτυχημένη σχέση επιστρέφει στη Νέα Υόρκη, μόνο και μόνο για να διαπιστώσει πως αρχίζει να νιώθει αισθήματα για τον Σεμπάστιαν. Το ίδιο κι ο Σεμπάστιαν. Κι αυτό είναι η αρχή μιας αταίριαστης σχέσης που θα εξουθενώσει ψυχικά και τους δύο, θα τους φέρει αντιμέτωπους με τις αλήθειες της ζωής και θα τους οδηγήσει σε πρωτόγνωρα μονοπάτια. Η Τατιάνα Τζινιώλη επέστρεψε με το δεύτερο αυτοτελές βιβλίο της τριλογίας Manhattan, αφηγούμενη αυτήν τη φορά την ιστορία του Σεμπάστιαν και της Λέξι, με τον γνωστό, κινηματογραφικό, ρεαλιστικό και βαθιά ανθρώπινο τρόπο γραφής της. Μια ερωτική ιστορία με τα σκαμπανεβάσματά της, τις αναποδιές και τα εμπόδια που προκύπτουν στην πορεία. Και δεν είναι εμπόδια που τους βάζουν άλλοι αλλά ο ίδιος τους ο εαυτός.

Ο Σεμπάστιαν είναι ένας άντρας με την εξής ρουτίνα: «…θέλω να μένω στο σπίτι όσο το δυνατόν λιγότερο, ίσως αύριο το βράδυ να βγω χωρίς άλλους μαζί ώστε να καταλήξω μέσα σε κάποια για αν μη νιώθω τόσο μόνος. Μία γυναίκα χωρίς πρόσωπο και χαρακτηριστικά, μία που δεν θα μου θυμίζει όλα αυτά που έχασα, αλλά θα μου θυμίζει γιατί θέλω να ζήσω» (σελ. 28). Σε όλο το βιβλίο ξεδιπλώνεται μια προσωπικότητα κολλημένη σε μια γυναίκα που έχει φύγει από τη ζωή. Αρνείται να την αφήσει να φύγει από τη ματιά του και να ξεκουραστεί στη μνήμη του κι όταν γνωρίζει καλύτερα τη Λέξι αγωνίζεται να ισορροπήσει αρμονικά ανάμεσα στο παρελθόν και το μέλλον, κάνοντάς τα, ως γνήσιος άντρας, μαντάρα. Δοκιμάζει και δοκιμάζεται, θέλει τη Λέξι αλλά νιώθει χειρότερες τύψεις αν αφήσει τον εαυτό του να ξεχάσει τον έρωτα της ζωής του. Ένα συναισθηματικό κουβάρι που τον οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην αύξηση του αλκοόλ στο αίμα του.

Η Λέξι είναι μια νέα κοπέλα με ένα αβέβαιο στην Ελλάδα επάγγελμα, έξυπνη και απόλυτα συναισθηματική. Η εξέλιξη μιας σχέσης στην Αγγλία θα την οδηγήσει ουσιαστικά να το σκάσει πίσω στην οικογένειά της για να νιώσει ασφάλεια και να ανασυντάξει τις δυνάμεις της. Τα αισθήματά της για τον Σεμπάστιαν ξυπνούν και είναι αμείλικτα. Είναι έτοιμη να αντιμετωπίσει τα φαντάσματά του και να σταθεί στο πλάι του, όμως τα δικά της κολλήματα είναι άλλα: είναι κολλητός του αδελφού της. Και δώστου σκέψεις και δώστου πισωγυρίσματα και να οι τύψεις και να τα νεύρα κλπ.

Το κείμενο είναι αληθινό, άμεσο και ολοζώντανο. Κινηματογραφικό στυλ, έντονες και ρεαλιστικές σκηνές, καθημερινοί διάλογοι, αληθινοί χαρακτήρες, ό,τι αγάπησε κανείς δηλαδή στην Ελληνίδα Cecilia Ahern είναι εδώ. Αν και άρρεν αναγνώστης το βιβλίο το ρούφηξα ως το τέλος ακριβώς λόγω του υφολογικού στυλ της συγγραφέως που δεν αφήνει τίποτα όρθιο. Ξεδιπλώνει και αναλύει όλες τις ψυχολογικές παραμέτρους σαν παραμύθι, εύληπτα και καταιγιστικά, οπότε παρασύρθηκα. Και όσο διάβαζα σημείωνα σε ποιον να πρωτοδώσω σφαλιάρες γιατί η πρωτοκαθεδρία άλλαζε σχεδόν ασκαρδαμυκτί. Ήθελα να μπουφλίσω τον Σεμπάστιαν για τις τόσο πολλές και έντονες τύψεις που ένιωθε γιατί προχωράει στη ζωή του, ήθελα να πλακώσω τη Λέξι με τις δικές της ανασφάλειες και που δεν άφηνε το σώμα της να δράσει αλλά το μυαλό της να σκέφτεται (αγάπη μου, άμα σκέφτεσαι έχουμε Φιλοσοφία, αν πράττεις έχουμε σχέση!), ύστερα ο Σεμπάστιαν δεν ήθελε το ένα και το άλλο, μετά η Λέξι είπε μια βλακεία και πάμε πάλι από την αρχή. Αυτό το παιχνίδι είχε πολύ ενδιαφέρον και το παρακολούθησα με άνεση, επεξηγήθηκε και τεκμηριώθηκε η κάθε κίνηση των παιδιών, όμως ήθελα να τους πω: «Νέοι είστε, απολαύστε το!»

Είναι πολυδιάστατη η ιστορία που διάλεξε να γράψει η Τατιάνα. Γιατί ο κάθε ήρωας έχει τα δικά του ψυχολογικά αδιέξοδα, τον λάθος τρόπο να εκφράσει τα θέλω του και επιπλέον αγωνίζονται να δώσουν όνομα στη σχέση τους. Τα έχουμε ή δεν τα έχουμε; Αν τα έχουμε γιατί νιώθουμε έτσι; Αν δεν τα έχουμε τι είμαστε, «φίλοι με προνόμια;» (η νέα μόδα στην Αμερική που μας έχει κυριεύσει κι εδώ). Η συγγραφέας θα μπορούσε να ξεφύγει σε πολλά σημεία ή να μην καταφέρει να περιγράψει σωστά τον ψυχικό κόσμο των δύο πρωταγωνιστών, έχει όμως τη σύνεση, την εμπειρία και το γνώθι σαυτόν να παραμείνει πιστή στην κεντρική ιδέα της ιστορίας και να μην παρασυρθεί επ’ ουδενί.

Ο Σεμπάστιαν και η Λέξι θα χαρίσουν άλλη μια τρυφερή, ρομαντική και αληθινή ιστορία στους αναγνώστες τους, αν και προσωπικά περιμένω τη συγγραφέα κάποια στιγμή να τολμήσει να γράψει κάτι διαφορετικό. Κάτι ανατρεπτικό; Κάτι με πρωτότυπη θεματολογία ή έναν άλλον τρόπο γραφής; Δεν ξέρω πώς να το εκφράσω. Έχει τα εχέγγυα να ταξιδεύει τον αναγνώστη της με το πλούσιο λεξιλόγιο και τη διεισδυτική ματιά της, θα ήθελα όμως κι ένα πιο τολμηρό βήμα.

[Δήμητρα Ιωάννου · Rating 5 out of 5]

Ποια είναι τα συστατικά μιας τέλειας σχέσης;
Ένα ερώτημα που έχει απασχολήσει τόσο τις γυναίκες, όσο και τους άντρες. Ένα ερώτημα τόσο περίπλοκο που χανόμαστε μέσα του, προβληματιζόμαστε, ξενυχτάμε, βασανίζουμε τους φίλους μας, ξοδεύουμε απίστευτο χρόνο και ενέργεια ή ίσως συμβιβαζόμαστε και κάποια στιγμή παρατάμε το όλο θέμα στην τύχη του.
Φυσικά υπάρχουν ορισμένα κοινά στοιχεία που αναζητούμε όλοι (έλξη, ζεστασιά, φροντίδα, στοργή) αλλά η τέλεια σχέση και οι αναλογίες των συστατικών της που θα μας καλύψουν είναι τελικά κάτι υποκειμενικό.
Κι είναι και κάποιοι τυχεροί που βρίσκουν αυτό ακριβώς που χρειάζονται για να είναι ευτυχισμένοι. Αυτό συνέβη και στον Σεμπάστιαν με τη Σάρα, την πρώτη του αγάπη. Ένιωθε για εκείνη τα πάντα έλξη, οικειότητα, αγάπη. Ήταν πλήρης, ήταν γεμάτος!
Και τη χάνει… Ξαφνικά… Ακαριαία…
Κι όχι μόνο τη χάνει, αλλά θεωρεί τον εαυτό του υπεύθυνο για αυτό… Εκείνος οδηγούσε το μοιραίο αυτοκίνητο, τη μοιραία μέρα, στο μοιραίο δρόμο, τη μοιραία στιγμή…
Φαντάζομαι πως ο καθένας από εμάς καταλαβαίνει ότι όσο πιο δυνατή είναι μια σχέση τόσο πιο βαθειά είναι η απώλεια και το πένθος.
Η Τατιάνα έχει δημιουργήσει ένα πολύ ισχυρό χαρμάνι: Έντονο συναίσθημα, ξαφνικός θάνατος, οδύνη, τύψεις, ενοχές και σε αυτό το σημείο ξεκινούν όλα. Ο Σεμπάστιαν καθηλώνεται στο παρελθόν, καταλήγει εγκλωβισμένος και μοιάζει να μη μπορεί να συνεχίσει τη ζωή του.
Από τη μια κατηγορεί τον εαυτό του που είναι ζωντανός και από την άλλη υπόσχεται στη νεκρή αγαπημένη του ότι δε θα την αφήσει ποτέ, πιστεύοντας ότι είναι υποχρέωσή του να διατηρήσει ζωντανή την εικόνα της μέσα του. Ούτως ή άλλως αυτό είναι το λιγότερο που μπορεί να κάνει! Μπορεί να φανταστεί κανείς λοιπόν με πόσο βάρος επιφορτίζεται.
Οι μελετητές της ανθρώπινης ψυχής έχουν διερευνήσει πέντε στάδια της απώλειας και του πένθους προκειμένου να αποδεχτεί ο άνθρωπος το τραυματικό γεγονός και να προχωρήσει.
Στο πρώτο στάδιο συναντάμε την άρνηση και την απομόνωση. Ο ήρωάς μας μένει σε αυτήν την κατάσταση έξι περίπου χρόνια, απλά μουδιάζοντας τον πόνο του με πρόσκαιρες και επιδερμικές γνωριμίες. Και για όποιον πει ότι έξι χρόνια είναι πολλά για έναν άνθρωπο σε αυτήν την ηλικία, σε κάποιο σημείο του βιβλίου απαντά πολύ σοφά ο ίδιος ο Σεμπάστιαν :
«Ποιος σου ορίζει τι είναι ο πολύς καιρός όταν βλέπεις τον κόσμο να χάνεται μπροστά στα μάτια σου;»
Συμπέρασμα πώς η ένταση και ο τρόπος που βιώνει ο καθένας την απώλεια είναι μοναδικός, υποκειμενικός και πολύ προσωπικός. Ότι για κάποιον άνθρωπο είναι ασήμαντο για κάποιον άλλον είναι συντριπτικό, τον ξεπερνά, δεν μπορεί να το διαχειριστεί, τον συνθλίβει. Και το αντίθετο. Καθένα από τα πέντε αυτά στάδια που μελετάμε μπορεί να διαρκέσει πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα. Επειδή κάθε ανθρώπινο σύστημα είναι μοναδικό, το ίδιο μοναδικές είναι και οι συμπεριφορές και οι αντιδράσεις του. Δεν υπάρχουν συνταγές και νόρμες.
Μετά από αυτά τα έξι χρόνια αρχίζει να σπαρταρά μέσα του το πανάρχαιο και πανανθρώπινο ένστικτο που τον ωθεί να επιβιώσει, να χαρεί, να ζήσει. Στη ζωή του επανεμφανίζεται ένας καταλύτης που τον ταρακουνά…
Και το όνομα αυτής Λέξι!
Ο Σεμπάστιαν μαγεύεται από τη ζωντάνια της και έτσι δημιουργούνται οι πρώτες ρωγμές στον τοίχο του πένθους και της μοναξιάς του.
Η Τατιάνα έχει πράξει σοφά που έχει επιλέξει να είναι η Λέξι σε καλύτερη ψυχολογική κατάσταση. Φαντάζομαι ότι καταλαβαίνουμε όλοι πως τα ανθρώπινα συστήματα είναι σαν τα συγκοινωνούντα δοχεία και αυτό με τη λιγότερη ενέργεια μοιραία θα εισπράξει ένα ποσοστό ενέργειας από εκείνο με την περισσότερη. Κι εκείνη του συμπαρίσταται και του χαρίζει γενναιόδωρα την ενέργειά της.
Οι δυο πρωταγωνιστές αρχίζουν να έχουν έντονα συναισθήματα ο ένας για τον άλλον κι αμέσως προσπαθούν να τα εκλογικεύσουν. Ονοματίζονται «φίλοι με προνόμια» σε μια προσπάθεια να βάλουν ότι νιώθουν σε ένα ασφαλές καλούπι γιατί τους τρομάζει, τους ταρακουνά και τους απομακρύνει από την γνωστή τους πεπατημένη. Οπωσδήποτε θα αναρωτηθεί κανείς, το πένθος είναι μια ευχάριστη πεπατημένη; Φυσικά και όχι, εννοείται πως είναι μια πολύ βαριά περίοδος, αλλά δεν πρέπει να ξεχνά κανείς πως είναι απόλυτα γνωστή και οικεία στο Σεμπάστιαν.
Και τότε έρχεται ο θυμός. Μισεί τη Σάρα που τον άφησε, μισεί τον εαυτό του που δεν έστριψε γρηγορότερα το τιμόνι, μισεί και τη Λέξι που τον βγάζει από το πένθος του και θολώνει την ανάμνηση της Σάρας. Πώς τολμά να τον παρασύρει και να μην τον αφήνει να κρατήσει την υπόσχεσή του; Ο Σεμπάστιαν έχει πλέον περάσει στο σημείο όπου ο άνθρωπος «ξυπνά» από τη χειμερία νάρκη του, βιώνει το άγριο δάγκωμα του πόνου και τον ανακατευθύνει στον θυμό απλά για να μπορέσει να τον αντέξει.

Και μετά αρχίζει να διαπραγματεύεται στο μυαλό του τι θα μπορούσε να είχε γίνει διαφορετικά για να αποφευχθεί όλη αυτή η τραγωδία. Αυτή είναι μια υποσυνείδητη προσπάθεια να ανακτήσει τον έλεγχο και να απομακρύνει το κακό. Τι θα γινόταν αν έστριβε νωρίτερα το τιμόνι; Αν δεν πήγαιναν στα Χάμπτονς; Αν δεν οδηγούσε εκείνος; Αν δεν έβρεχε;
Όλα αυτά είναι λογικά σκευάσματα για να του προσφέρουν ανακούφιση και η τελευταία γραμμή άμυνας του εγκεφάλου που προσπαθεί να απομακρύνει το κακό.
Οι δυο πρωταγωνιστές αυτής της ιστορίας απομακρύνονται, όταν εκείνος κάνει μια βαθιά βουτιά στην κατάθλιψη για να μπορέσει να πάρει τις αποφάσεις του, φτάνοντας στην αποδοχή της απώλειας.
Αν εξετάσουμε το βιβλίο από την πλευρά του Σεμπάστιαν το όλο κείμενο είναι ένα υπέροχο γκελ ανάμεσα στο τραύμα από το πένθος του και στα νέα συναισθήματα που τον κυριεύουν για τη Λέξι. Θα τα καταφέρει τελικά να αποδεχτεί την απώλεια της Σάρας και να συνεχίσει τη ζωή του; Θα αφεθεί στα συναισθήματά του για τη Λέξι; Αυτά είναι ερωτήματα που απαντώνται κατά την ανάγνωση του βιβλίου.
Αυτό που παρατήρησα είναι πως τα βήματα ενορχηστρώνονται από τη συγγραφέα μας με όμορφη και σωστή ροή. Τίποτα δε δείχνει βεβιασμένο, τραβηγμένο ή παράλογο στην πορεία της ίασης της ψυχής του Σεμπάστιαν αλλά και στη λήψη των αποφάσεων για την περαιτέρω πορεία της ζωής του, όποιες κι αν είναι αυτές.
Κι εκεί που νομίζει κανείς ότι κάπου έχει κατανοήσει και κατακτήσει την ψυχοσύνθεση εκείνου και το ρόλο που παίζει το τραύμα του στο ενδεχόμενο της δόμησης μιας σχέσης με τη Λέξι, η Τατιάνα σου τραβά το χαλί κάτω από τα πόδια σου.
Γιατί;
Γιατί έχει απόλυτο δίκιο!
Γιατί σε μια σχέση δεν συμμετέχει μόνο ένας, αλλά δύο.
Γιατί σε αυτή τη σχέση υπάρχει και η Λέξι!
Η Λέξι που δεν κάνει εύκολα σχέσεις. Που φοβάται να δεσμευτεί. Που όταν ερωτεύεται τελικά το Σεμπάστιαν και προσπαθεί, πληγώνεται από την εμμονή του με τη Σάρα. Που δε μπορεί να νικήσει ένα φάντασμα. Που αν και κατανοεί και δεν τον βάζει να διαλέξει, χρειάζεται εντούτοις να νιώθει σημαντική στη ζωή του. Και για αυτό αποχωρεί… Προς το παρόν; Για πάντα; Θα το δείτε…
Ο χαρακτήρας της Λέξι είναι εξαιρετικά δομημένος. Έχει υπέροχες ισορροπίες και αρμονικές φρεσκάδας, ζωντάνιας και χαράς, όπως την υπαγορεύει η ηλικία της, αλλά και από την άλλη τα δικά της κρατήματα και τα δικά της τραύματα που τη φοβίζουν και την απομακρύνουν από αυτό που θέλει τόσο πολύ. Μια σχέση μαζί του.
Θα τα καταφέρουν αυτοί οι δύο τελικά; Παρότι τα συναισθήματα που βιώνουν είναι έντονα, σε σημείο που θα σας καθηλώσουν και θα σας κάνουν να ερωτευτείτε το βιβλίο, το πάθος τους και την ιστορία τους, εντούτοις είναι θα τα καταφέρουν να ξεπεράσουν όλες τις φοβίες και τον πόνο;
Τελειώνοντας θα αναφέρω πως πολύ σημαντικό ρόλο παίζουν κι οι φίλοι που παραστέκονται στους ήρωες και τους καθρεφτίζουν την αλήθεια. Εκπληκτικά δομημένος ο χαρακτήρας του Τζος, ο οποίος δε λειτουργεί σα μονοδιάστατος προστάτης της αδερφής του, της Λέξι, αλλά κρατά ίσες αποστάσεις από τους δυο τους και προσπαθεί να προστατέψει κι εκείνη αλλά και τον καλύτερο του φίλο, το Σεμπάστιαν, που είναι πολύ ευάλωτος κι ο ίδιος ο Τζος ως τώρα τον έχει στηρίξει και τον έχει στήσει στα πόδια του.
Ένα βιβλίο βαθύ αλλά και δροσερό, που έχει όλες τις απαραίτητες δόσεις φρεσκάδας και προβληματισμού για να σας κάνει να μην το αφήνετε από τα χέρια σας. Ο πόνος και η ελπίδα συγκρούονται και όταν θα διαβάσετε την τελευταία σελίδα μόνο τότε θα καταλάβετε ποιο από τα δυο είναι πιο δυνατό και ποιο τελικά θα νικήσει. Προσωπικά θα πω πως αγάπησα το ΜΕΤΑ ΤΑ ΜΕΣΑΝΥΧΤΑ και διαβάζοντας την τελευταία σελίδα, ένιωσα πως σε αυτό το βιβλίο της Τατιάνας τελικά νικητής βγαίνει η ίδια η ζωή!

[Georgia · Rating 5 out of 5]

Δείτε επίσης και στο Chill and read


Το δεύτερο μέρος της τριλογίας Μανχάταν είναι εδώ και είναι ακόμα καλύτερο από το πρώτο!

Σεμπάστιαν και Λέξι. Λέξι και Σεμπάστιαν. Τι ζευγάρι!

Ο Σεμπάστιαν είναι ένας όμορφος άντρας που προσπαθεί να ζήσει αφού έχασε τη γυναίκα της ζωής του σε ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Πάνε πλέον έξι χρόνια εκείνη τη μέρα, όμως εκείνος ζει ακόμα με τη θύμησή της και την αγάπη τους. Δεν έχει προχωρήσει καθόλου από τότε, αλλά δεν είναι και κάτι που θα ήθελε να κάνει. Ναι, έχει βρεθεί με άλλες γυναίκες, περισσότερες από μία φορές με κάποιες από αυτές, αλλά μέχρι εκεί. Τίποτε παραπάνω.

Η Λέξι είναι η προσωποποίηση της χαράς και της ζωντάνιας. Είναι θεατρική συγγραφέας και επιστρέφει από το Λονδίνο όπου είχε πάει να παρακολουθήσει κάποιες παραστάσεις και έμεινε λίγο παραπάνω. Ο Σεμπάστιαν είναι ο κολλητός του αδερφού της, κάποιος που γνωρίζει εδώ και χρόνια, αλλά που μετά το Λονδίνο τον βλέπει πια με άλλο μάτι. Το πάθος που θα ανάψει μεταξύ τους θα γίνει φωτιά που θα τους κάψει.

Η συγγραφέας μας δείχνει ότι με την τελευταίο της βιβλίο, έχει ωριμάσει αρκετά και η ίδια αλλά και η γραφή της. Η πένα της είναι μεστή, χαρακτηριστική με τον τρόπο της και πιο πλούσια από πριν. Έχει εξελιχθεί στην περιγραφή των σκηνών γενικότερα και ο τρόπος με τον οποίο φέρνει τον αναγνώστη κοντά στα γεγονότα είναι απολαυστικός. Η Νέα Υόρκη είναι η πόλη που λατρεύει και με τη γραφή της, δε μένει παρά να τη λατρέψει κι ο αναγνώστης, που νιώθει σαν πραγματικά να βρίσκεται εκεί τη στιγμή των γεγονότων και να βλέπει την πόλη μέσα από τα μάτια των ηρώων.

Τα συναισθήματα που κατακλύζουν αυτό το βιβλίο είναι πολύ δυνατά. Μιλάει για τις ανθρώπινες σχέσεις, την αγάπη, τη φιλία, τη συντροφικότητα, την οικογένεια, χωρίς να ξενίζει. Μιλάει όμως και για το πένθος. Πως το αντιμετωπίζουν οι ήρωές της αλλά και πως περνούν από τα διάφορα στάδιά του. Όλα όσα περιγράφονται για το δύσκολο αυτό θέμα, γίνονται με σεβασμό και λεπτότητα. Χωρίς υπερβολές ή ξεσπάσματα. Με υπέροχη συμπεριφορά και αντιμετώπιση, που κάνουν τον αναγνώστη να σκεφτεί λίγο παραπάνω.

Μιλάει και για τη συνήθεια, χωρίς να είναι τόσο φανερό. Ένας ακόμη από τους λόγους που ο ήρωας μένει στην ίδια κατάσταση και θέλει να παραμείνει εκεί για όσο περισσότερο μπορεί, ίσως είναι και η συνήθεια του να μένει σε κάτι γνωστό και η ασφάλεια που αυτό του παρέχει, ακόμη και αν καταβαραθρώνει την ψυχή του όλη αυτή η κατάσταση. Μένοντας εκεί που είναι, δεν χρειάζεται να μισήσει τον εαυτό του, δεν χρειάζεται να νιώσει για κάποια άλλη ότι νιώθει για τη γυναίκα της ζωής του. Είναι πολλές οι φορές που ο άνθρωπος προτιμά να αυτοτιμωρείται από το να προσπαθήσει να αλλάξει μια κατάσταση, από το να αναγκαστεί ο ίδιος να αλλάξει.

Η Τατιάνα Τζινιώλη έχει μπει στη βιβλιοθήκη και στην καρδιά μας και θα παραμείνει εκεί! Έχει ακόμα πολλά να δώσει σε ένα είδος που λίγοι καταφέρνουν να δουλέψουν αξιοπρεπώς, χωρίς να γεμίσουν το γραπτό τους με πορνογραφικό περιεχόμενο, απλά και μόνο για να το κάνουν πιο εμπορικό ή γιατί πιο απλά δεν έχουν την ικανότητα να το κάνουν. Γράφει γιατί αγαπάει να το κάνει και γράφει για όσα αγαπάει. Συνθήκες ικανές να την πάνε ψηλά και να την κρατήσουν εκεί για πολύ καιρό!!

Διαβάστε περισσότερα για το πρώτο μέρος της τριλογίας Manhattan, Ένα βράδυ αλλά και για το βιβλίο με το οποίο γνωρίσαμε τη συγγραφέα, Road Trip.

[Χρήστος Αναστασόπουλος · Rating 5 out of 5]

Μετά το υπέροχο 'Ένα βράδυ' ήρθε το εκπληκτικό 'Μετά τα μεσάνυχτα'. Δε θα γράψω τίποτα για την ιστορία, άλλωστε τα λέει όλα το οπισθόφυλλο, αλλά για το ταξίδι που μου πρόσφερε στο αγαπημένο πλέον Μανχάταν. Το ταξίδι λοιπόν ήταν εξαιρετικό!!! Περπάτησα μαζί με τους ήρωες, οσμίστηκα, γεύτηκα και απόλαυσα, όσο δεν πάει άλλο, την ιστορία τους! Η Τατιάνα έχει το χάρισμα να σε βάζει κατευθείαν στην ιστορία της από τις πρώτες γραμμές και σε κάνει να αισθάνεσαι πάρα πολύ οικεία με τις περιοχές, τα μέρη, τα σπίτια, τα γραφεία και ό,τι άλλο περιγράφει. Οι χαρακτήρες, εκτός από ολοκληρωμένοι, έχουν βάθος και δε σε αφήνουν να βαρεθείς ούτε στιγμή. Υπομονή τώρα μέχρι να κυκλοφορήσει το τρίτο της σειράς…
p.s. Κάποιες στιγμές ήθελα να δείρω τη Λέξη και κάποιες άλλες τον Σεμπάστιαν. Παιδιά, πρέπει να λέμε όσα μας βασανίζουν και όχι να κάνουμε σενάρια επιστημονικής φαντασίας με το κλούβιο μας… Παρόλα αυτά εγώ σας αγάπησα και θα σας έχω στην καρδιά μου!

[Arietta Papaioannou · Rating 3 out of 5]

Μού άρεσε η κύρια ιδέα της ιστορίας. Οι σκέψεις των ηρώων είναι τόσο πραγματικές! Μειονεκτεί σε σημεία έκφρασης και σύνταξης, ίσως και απόδοσης από την αγγλική γλώσσα. - Ευχάριστο ανάγνωσμα!

[Lilly · Rating 5 out of 5]

Είχα την τύχη να το διαβάσω προ έκδοσης (για να μην απορείτε πώς έβαλα αστεράκια)

[Elisavet · Rating 5 out of 5]

  Ένα ακόμα υπέροχο εξώφυλλο, άκρως αντιπροσωπευτικό του βιβλίου. Ένα ζευγάρι στο κρεββάτι, μέσα σε τσαλακωμένα σεντόνια, να κοιτά με αγάπη ο ένας τον άλλο. Το δεύτερο βιβλίο της σειράς #MANHATTAN έρχεται με μια ακόμα σύγχρονη ιστορία αγάπης που όλα μοιάζουν αδύνατα. Θα καταφέρουν οι ήρωες να τα κάνουν δυνατά;
     Ο Σεμπάστιαν είναι ένας άντρας καταρρακωμένος, γεμάτος τύψεις και ψυχικό πόνο. Πριν έξι χρόνια η ζωή του καταστράφηκε και εκείνος έμεινε να μαζεύει τα κομμάτια του. Η ζωή του πλέον είναι μες το σκοτάδι και τη δυστυχία. Μόνη του παρηγοριά ο φίλος του Τζος και η οικογένεια του φίλου του. Όσο κι αν οι άλλοι του λένε ότι δεν έφταιγε, εκείνος έχει άλλη άποψη και εμμένει σ' αυτή. Μέχρι τη στιγμή που μπαίνει στη ζωή του εκείνη...
     Η Λέξι είναι μια κοπέλα ελεύθερη που στην πρώτη πίεση το βάζει στα πόδια. Αυτό λειτουργούσε τέλεια μέχρι στιγμής. Ο Σεμπάστιαν ήταν μέρος της ζωής της από τότε που έγινε φίλος με τον αδελφό της. Από την πρώτη στιγμή της έκανε φοβερή εντύπωση αλλά στην αρχή ήταν δεσμευμένος και αργότερα ένα ερείπιο από τύψεις και πόνο. Τα τελευταία δύο χρόνια εκείνη ήταν στο Λονδίνο μέχρι που αποφάσισε να επιστρέψει. Πίστευε ότι όλα θα ήταν όπως πριν αλλά έκανε λάθος. Ο Σεμπάστιαν που βρήκε στην επιστροφή δεν ήταν αυτός που άφησε... Ο νέος Σεμπάστιαν είχε αφήσει μια χαραμάδα ανοικτή κι εκείνη τρύπωσε μέσα. Εκείνος ήταν ακόμα στα σκοτάδια του κι εκείνη δεν ήθελε δεσμεύσεις. Τι είχε αλλάξει;
     Δύο άνθρωποι τελείως διαφορετικοί, τους ενώνει το πάθος και ο έρωτας. Κανένας από τους δύο δεν είναι έτοιμος να παραδεχτεί τα αισθήματα του και να αφήσει το παρελθόν στην άκρη. Τα εμπόδια που μπαίνουν ανάμεσά τους είναι πολλά και τους χωρίζουν. Είναι διατεθειμένοι να ρισκάρουν για την αγάπη ακόμα κι αν πληγωθούν; Πόσο δυνατά είναι τα αισθήματα τους και μέχρι που μπορούν να φτάσουν γι' αυτά; Θα καταφέρουν να είναι μαζί;
      Ένα φοβερό βιβλίο αγάπης, έρωτα και συγχώρεσης. Η αληθινή αγάπη σε αλλάζει, διαμορφώνει τον χαρακτήρα σου και ο χαμός της αφήνει μεγάλη και αγιάτρευτη πληγή. Ο χρόνος όμως είναι γιατρός και επουλώνει τις πληγές που αφήνει ο χωρισμός με οποιοδήποτε τρόπο κι αν επέλθει. Μια νέα αγάπη έρχεται να σου δείξει ότι η ζωή συνεχίζεται όσο κι αν εσύ έχεις κολλήσει στο παρελθόν. Η ζωή είναι μικρή και πρέπει να κυνηγάς και να αρπάζεις την ευκαιρία να ζήσεις μια νέα αγάπη χωρίς να σημαίνει ότι ξέχασες την παλιά. Απλά προχωράς μπροστά και αφήνεις τις αναμνήσεις στο παρελθόν που ανήκουν για να μην επηρεάζουν το παρόν και το μέλλον.
     Έγινα θεατής της δυνατής αγάπης που γεννήθηκε μεταξύ των ηρώων και κάνεις από τους δύο δεν είχε συνειδητοποιήσει. Ένα βιβλίο που χαρίζει ελπίδα καθώς σου δίνει να καταλάβεις ότι μια μεγάλη απώλεια δεν σημαίνει το τέλος του κόσμου. Απλά ότι μετά από κάποιο εύλογο χρονικό διάστημα κάτι άλλο θα σου δώσει ώθηση για να ζήσεις.  Μου άρεσε πάρα πολύ και σας το προτείνω...💘

[Εβελίνα · Rating 2 out of 5]

Σορυ

[Αναστασια · Rating 5 out of 5]

Υπεροχο , εντονα συναισθηματικο και συγχρονο!Ταυτιζεσαι με τους ηρωες γινεσαι ενα μαζι τους..Ενας σαρωτικος ερωτας που σε παιρνει μαζι του ..η συναισθηματικη απωλεια αλλα και μια καινουργια αρχη που σε γεμιζει ελπιδα και αισοδοξια ..τοσο ζωντανοι χαρακτηρες που τους νιωθεις να ζωντανεουν πανω στις σελιδες του βιβλιου.Μπραβο δεν περιμενα κατι λιγοτερο..