What do you think?
Rate this book
Heute leben wir
EIN SS-OFFIZIER RETTET JÜDISCHES MÄDCHEN:
Renée ist 6 oder 7, ganz genau weiß sie es nicht. Als elternloses jüdisches Mädchen wird sie im letzten Kriegswinter vor den Deutschen versteckt – bei den Nonnen, dem Pfarrer, den Bauern in den Ardennen. Bis sie dem SS-Offizier Matthias in die Hände fällt. Er verschwindet mit ihr im Wald, um sie zu erschießen, aber plötzlich nimmt alles einen ganz anderen Lauf. Dieses Mädchen mit den dunklen Augen wird Matthias Leben für immer verändern.
Renée ist 6 oder 7, ganz genau weiß sie es nicht. Als elternloses jüdisches Mädchen wird sie im letzten Kriegswinter vor den Deutschen versteckt – bei den Nonnen, dem Pfarrer, den Bauern in den Ardennen. Bis sie dem SS-Offizier Matthias in die Hände fällt. Er verschwindet mit ihr im Wald, um sie zu erschießen, aber plötzlich nimmt alles einen ganz anderen Lauf. Dieses Mädchen mit den dunklen Augen wird Matthias Leben für immer verändern.
288 pages, Hardcover
First published September 2, 2015
26 people are currently reading
461 people want to read
About the author
Emmanuelle Pirotte
12 books8 followersEmmanuelle Pirotte est une historienne, scénariste et femme de lettres belge, née en 1968. Elle est la fille de Jean-Claude Pirotte. L'auteur vit actuellement à Ohey, non loin de Namur, en Belgique.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 79 reviews
February 4, 2023
Ако “Интервю с вампир” (първият филм) се развиваше през късната зима на 1944 г. нейде из заледените поля на Белгия, малко преди последната нацистка офанзива на Ардените, сигурно щеше да е нещо подобно.
Един уплашен селски свещеник подхвърля в джипа на двама случайно преминаващи американски офицери 6 годишно дете, еврейче, укривано през войната в различни семейства, но при поредния яростен щурм на германци към селото, страхът надделява. Само дето двамата американци в джипа всъщност са германци. Нещо по-лошо, те са преоблечени есесовци, които щом се окопитват от първоначалната изненада, решават да приключат въпроса с детето в близката гора с един куршум. Обаче куршумът отива по друга траектория, защото в последния момент единият внезапно премисля.
Оттук нататък следва една почти сюрреалистична история, в която Животът среща Смъртта, а Смисълът - Празнотата. Не, в тази история няма розови сантименти. Няма и покаяние, нито посипване главата с пепел. Няма сърцераздирателно разкаяние за лагерите на смъртта. Има просто нова посока, която даже не подлежи на обяснение, освен може би със старата като света причина, че човешкото все пак е неизтребимо, като то съвсем не оправдава злото. Само при циничния късмет от колелото на Фортуна дава шанс за едно наистина различно бъдеще.
Образът на Матиас много ми хареса, беше пълнокръвен. Рьоне обаче съвсем не можах да я възприема като 6 годишно дете. Вярно е, че травмите и собственият и определено хладно рационален и силен характер си казват думата, но нещо през цялото време ми се губеше. Леко насмешливият, напълно лишен от илюзии поглед към “янките” пък беше страхотно поднесен - напълно лишен от сантименталната патетика на нароилите се напоследък концентрационнни чик-лити, където посланието е: американски пагон = ангелоподобно същество без нито един недостатък и също така без нито една допирна точка с реалността на епохата и живота като цяло + сълзлива сантименталност от сапунена опера + патетика в стил “Ние направихме Америка велика и покрай другото спасихме света, спазвайки Евангелието по точки и запетаи”.
Книгата нямаше да загуби, ако беше малко по-дълга (каква рядкост!) и имаше малко повече информация какво се е случило после. И ако преводът не беше толкова нескопосан с неподходящи опити за жаргон и разчупване, и странен избор на някои думи. Дори и така си я изчетох на един дъх, ще я търся на руски или немски (английски превод няма, има си хас с тази липса на преклонение пред Големия Брат!) - там преводът със сигурност би бил по-качествен.
3,5⭐️
Един уплашен селски свещеник подхвърля в джипа на двама случайно преминаващи американски офицери 6 годишно дете, еврейче, укривано през войната в различни семейства, но при поредния яростен щурм на германци към селото, страхът надделява. Само дето двамата американци в джипа всъщност са германци. Нещо по-лошо, те са преоблечени есесовци, които щом се окопитват от първоначалната изненада, решават да приключат въпроса с детето в близката гора с един куршум. Обаче куршумът отива по друга траектория, защото в последния момент единият внезапно премисля.
Оттук нататък следва една почти сюрреалистична история, в която Животът среща Смъртта, а Смисълът - Празнотата. Не, в тази история няма розови сантименти. Няма и покаяние, нито посипване главата с пепел. Няма сърцераздирателно разкаяние за лагерите на смъртта. Има просто нова посока, която даже не подлежи на обяснение, освен може би със старата като света причина, че човешкото все пак е неизтребимо, като то съвсем не оправдава злото. Само при циничния късмет от колелото на Фортуна дава шанс за едно наистина различно бъдеще.
Образът на Матиас много ми хареса, беше пълнокръвен. Рьоне обаче съвсем не можах да я възприема като 6 годишно дете. Вярно е, че травмите и собственият и определено хладно рационален и силен характер си казват думата, но нещо през цялото време ми се губеше. Леко насмешливият, напълно лишен от илюзии поглед към “янките” пък беше страхотно поднесен - напълно лишен от сантименталната патетика на нароилите се напоследък концентрационнни чик-лити, където посланието е: американски пагон = ангелоподобно същество без нито един недостатък и също така без нито една допирна точка с реалността на епохата и живота като цяло + сълзлива сантименталност от сапунена опера + патетика в стил “Ние направихме Америка велика и покрай другото спасихме света, спазвайки Евангелието по точки и запетаи”.
Книгата нямаше да загуби, ако беше малко по-дълга (каква рядкост!) и имаше малко повече информация какво се е случило после. И ако преводът не беше толкова нескопосан с неподходящи опити за жаргон и разчупване, и странен избор на някои думи. Дори и така си я изчетох на един дъх, ще я търся на руски или немски (английски превод няма, има си хас с тази липса на преклонение пред Големия Брат!) - там преводът със сигурност би бил по-качествен.
3,5⭐️
December 7, 2017
Belgialaisen Emmanuelle Pirotten esikoiskirja Vielä tänään olemme elossa sijoittuu Belgian ja Ranskan rajalle ja vuosiluvut ovat 1944-45. Saksan armeijan erikoisjoukkojen sotilas Mathias on soluttautunut valeasussa siviilien pariin. Hän esiintyy kanadalaisena sotilaana, sillä hän puhuu sujuvasti englantia ja ranskaa. Mutta kohdattuaan pienen Réneen, hänen maailmankuvansa muuttuu. Jostakin syystä hän ei pysty tappamaan Réneetä, suojelemaan vain. Ensi kohtaamisesta alkaa Réneen ja Mathiaksen yhteinen taival sodan viimeisinä kuukausina.
Mathias jätti Réneen maalaistaloon, jonka kellarissa oli ihmisiä sotaa piilossa. Mutta hän seurasi lähettyvillä, että tyttö pysyi hengissä. Lopulta hän palasi hakemaan tytön takaisin, mutta talo oli täynnä amerikkalaisia sotilaita. Alkoi viiltävä kissa ja hiiri-leikki. Paljastuisiko Mathias amerikkalaisille vai ei? Kirja ei loppunut tähän selkkaukseen, vaan pahempaa oli tulossa.
Mathias jätti Réneen maalaistaloon, jonka kellarissa oli ihmisiä sotaa piilossa. Mutta hän seurasi lähettyvillä, että tyttö pysyi hengissä. Lopulta hän palasi hakemaan tytön takaisin, mutta talo oli täynnä amerikkalaisia sotilaita. Alkoi viiltävä kissa ja hiiri-leikki. Paljastuisiko Mathias amerikkalaisille vai ei? Kirja ei loppunut tähän selkkaukseen, vaan pahempaa oli tulossa.
January 21, 2016
Un très beau roman revenant sur une période trouble de l'Histoire de l'Europe, les dernières années de la Seconde Guerre mondiale, le déclin de l'armée nazie et les dernières exactions gratuites perpétrées par les SS avant de signer leur reddition.
Une petite fille juive confiée à un soldat américain qui est en réalité un SS infiltré, et qui ne peut se résoudre à la tuer. Deux destins bouleversés par cette rencontre tellement improbable. Un huis clos, des paysans locaux qui "font avec". Une réalité dépeinte avec un réalisme criant : face à l'horreur, personne n'est bon ou mauvais, noir ou blanc. Chacun a sa part d'ombre, son fardeau à porter, ses craintes prêtes à le rattraper à tout moment, et à lui faire commettre l'irréparable.
Ce premier roman brillant sera sans doute l'une des petites pépites de la rentrée littéraire 2015.
À paraître le 3 septembre.
Chronique : http://unjour-unlivre.fr/2015/10/emma...
Une petite fille juive confiée à un soldat américain qui est en réalité un SS infiltré, et qui ne peut se résoudre à la tuer. Deux destins bouleversés par cette rencontre tellement improbable. Un huis clos, des paysans locaux qui "font avec". Une réalité dépeinte avec un réalisme criant : face à l'horreur, personne n'est bon ou mauvais, noir ou blanc. Chacun a sa part d'ombre, son fardeau à porter, ses craintes prêtes à le rattraper à tout moment, et à lui faire commettre l'irréparable.
Ce premier roman brillant sera sans doute l'une des petites pépites de la rentrée littéraire 2015.
À paraître le 3 septembre.
Chronique : http://unjour-unlivre.fr/2015/10/emma...
March 28, 2017
3,5 Sterne
Eine lesenswerte Geschichte, die einen nachdenklich zurücklässt - auch wenn sie mich letztendlich nicht ganz so sehr begeistern konnte, wie ich es mir gewünscht hätte.
Wenn man sich den Klappentext durchliest, könnte das ein kitschiges Buch sein. Doch wenn dieser Roman eines definitiv nicht ist, dann Kitsch. Die Charaktere, allen voran Matthias und Renée, sind alles andere als gefällig oder leicht durchschaubar und das macht die Geschichte so faszinierend. Gleichzeitig hält es den Leser aber eben auch emotional auf Distanz.
Eine lesenswerte Geschichte, die einen nachdenklich zurücklässt - auch wenn sie mich letztendlich nicht ganz so sehr begeistern konnte, wie ich es mir gewünscht hätte.
Wenn man sich den Klappentext durchliest, könnte das ein kitschiges Buch sein. Doch wenn dieser Roman eines definitiv nicht ist, dann Kitsch. Die Charaktere, allen voran Matthias und Renée, sind alles andere als gefällig oder leicht durchschaubar und das macht die Geschichte so faszinierend. Gleichzeitig hält es den Leser aber eben auch emotional auf Distanz.
February 23, 2017
Livre encensé mais qui, pour moi, ne tient pas la route.
Rebondissements prévisibles, grosses ficelles et personnages principaux pas réalistes (le trappeur, amoureux des grands espaces, tout à la cause indienne devient un des pires sanguinaire officiers SS mais sauve une enfant juive parce qu'elle est "différente". Mais oui bien sûr) .
Or, c'est le réalisme dans le romanesque qui rend le récit crédible.
L'auteure a écrit deux livres que j'ai lus. Mais je n'en lirai plus à l'avenir.
Rebondissements prévisibles, grosses ficelles et personnages principaux pas réalistes (le trappeur, amoureux des grands espaces, tout à la cause indienne devient un des pires sanguinaire officiers SS mais sauve une enfant juive parce qu'elle est "différente". Mais oui bien sûr) .
Or, c'est le réalisme dans le romanesque qui rend le récit crédible.
L'auteure a écrit deux livres que j'ai lus. Mais je n'en lirai plus à l'avenir.
August 16, 2018
Jotenkin ulkokohtaisesti kuvattu, mutta siltikin koskettava tarina yllättävästä kiintymyssuhteesta.
April 7, 2018
Töksähtelevä lauserakenne ei anna mahdollisuutta päästä sisälle kirjaan. Kumpikin päähenkilö käyttäytyy todella ailahtelevin tavoin (esim. Mathias ei kestä erästä laulua, mutta seuraavassa lauseessa sen sanotaan tuntuvan hänestä rauhoittavalta; Renée käyttäytyy kuin tunnevammainen aikuinen ja seuraavassa silmänräpäyksessä kuin tavallinen lapsi) hyvin usein, eikä kummastakaan saa kiinni. Mathiaksen ja Renéen suhteen laatu jää todella epäselväksi ja sen kuvailu välillä ihan häiritsee. Kertojanäkökulma vaihtuu lennosta yhden hahmon pään sisältä toisen pään sisälle kesken kappaleen ja tekee lukemiseen lisää katkoksia. Historiapalkinnon tämä kirja on saanut pelkästään aiheen vuoksi, ei varmastikaan kirjallisista ansioista.
August 9, 2017
Необычно, очень берет за душу, заставляет задуматься, не оставляет равнодушным.
February 12, 2018
Une belle histoire entre un soldat allemand et une petite fille juive. Une relation forte mais incompréhensible : une touche d'espoir dans la noirceur de la guerre. Très beau premier roman de cette autrice belge.
March 31, 2018
Une belle histoire au moment de la guerre 39-45. Ne pas se fier aux apparences, croire en son instinct, être doué pour la vie, rejeter tout ce qu'on nous a toujours appris, se laisser prendre au piège par une enfant ...tout ça résume un peu ce qu'on traverse en lisant ce livre. Très belle lecture.
May 27, 2018
3,5 tähteä. Lauserakenne on hiukan töksähtelevää ja tarina jäi joiltain osin etäiseksi. Pidin kuitenkin päähenkilöiden välisestä kemiasta ja luin teoksen lähes yhteen menoon.
April 8, 2019
Hienolle tarinalle pisteet.
June 17, 2017
Încă o carte despre holocaust, dar cu o istorie inedită. Scris binișor, dar cu anumite deficiențe.
January 29, 2020
Emmanuelle Pirotte ha scritto questo libro più come una piece teatrale che come un vero romanzo. La storia si svolge tutta in un mese ( dicembre 1944)nelle Ardenne, quando gli alleati Americani stavano arrivando e l’esercito tedesco è ormai in fuga , sconfitto ma non del tutto vinto.
Qui si dipana la storia che vede protagonisti un soldato nazista ( Mathias) e una piccola ebrea ( Renée); il loro è uno strano legame che inizia quando Mathias risparmia la bambina e decide di portarla con se’ attraverso le Ardenne innevate e i pericoli che circondano un soldato nemico in fuga è una bambina ebrea che nessuno vuole.
La storia non è male, è originale, piuttosto ben scritta, ma anche statica ( gran parte del romanzo si svolge in una cantina) e ha poco mordente.
Peccato perché l’idea iniziale era buona ma forse l’inesperienza della scrittrice ha influito sulla riuscita dell’opera.
Qui si dipana la storia che vede protagonisti un soldato nazista ( Mathias) e una piccola ebrea ( Renée); il loro è uno strano legame che inizia quando Mathias risparmia la bambina e decide di portarla con se’ attraverso le Ardenne innevate e i pericoli che circondano un soldato nemico in fuga è una bambina ebrea che nessuno vuole.
La storia non è male, è originale, piuttosto ben scritta, ma anche statica ( gran parte del romanzo si svolge in una cantina) e ha poco mordente.
Peccato perché l’idea iniziale era buona ma forse l’inesperienza della scrittrice ha influito sulla riuscita dell’opera.
August 20, 2018
La vita è fatta di scelta e spesso quelle che prendiamo condizionano il nostro percorso. Lo sa molto bene Mathias, un soldato delle SS che, durante la battaglia delle Ardenne, siamo nel 1944, compie una scelta terribile che avrà ripercussioni sulla sua vita.
Oggi siamo vivi è o per lo meno dovrebbe essere la storia di una amicizia tra Renée, una bambina ebrea e Mathias, appunto, ma il rapporto tra i due non è molto ben sviluppato e i due riescono a condividere davvero poco insieme. Lo sfondo della Seconda Guerra Mondiale è descritto molto bene con con diversi particolari e aneddoti, ma il resto è superficiale e poco approfondito. Non si riesce ad emozionarsi, a provare empatia per i vari personaggi.
Forse siamo noi gli artefici del nostro destino o forse la vita ha già in mente un piano per ognuno di noi, ma cambiare il proprio percorso e iniziare un nuovo capitolo della nostra vita è davvero possibile e la storia di Mathias è un esempio in tal senso.
Oggi siamo vivi è o per lo meno dovrebbe essere la storia di una amicizia tra Renée, una bambina ebrea e Mathias, appunto, ma il rapporto tra i due non è molto ben sviluppato e i due riescono a condividere davvero poco insieme. Lo sfondo della Seconda Guerra Mondiale è descritto molto bene con con diversi particolari e aneddoti, ma il resto è superficiale e poco approfondito. Non si riesce ad emozionarsi, a provare empatia per i vari personaggi.
Forse siamo noi gli artefici del nostro destino o forse la vita ha già in mente un piano per ognuno di noi, ma cambiare il proprio percorso e iniziare un nuovo capitolo della nostra vita è davvero possibile e la storia di Mathias è un esempio in tal senso.
May 9, 2017
Este libro llamó mi atención por su portada y la sinopsis, y la verdad es que me he encontrado una historia dura, sin caer tampoco en la típica novela desgarradora de la 2GM. Por la forma de narrar, bastante fría desde mi punto de vista, conocemos la relación de esta niña judía y un soldado nazi, pero también de los demás personajes que intervienen. Me ha gustado, no esta mal, pero quizás esperaba una historia más emotiva o que despertara algún sentimiento, sobre todo si tenemos en cuenta que la niña tiene unos 7 años; Renée es bastante peculiar, ya vereis.
January 16, 2025
Una historia dura de la segunda guerra mundial, pero también en cierto sentido fría. Tal vez la sinopsis promete más carga emotiva entre esta niña judía de siete años y el soldado nazi que la que luego encontramos.
https://www.micaminoblanco.blogspot.c...
https://www.micaminoblanco.blogspot.c...
November 7, 2016
http://matilda-hermione-et-moi.blogsp...
J'étais partie pour un 3/5 mais finalement 4/5 juste pour l'épilogue.
J'étais partie pour un 3/5 mais finalement 4/5 juste pour l'épilogue.
February 23, 2018
Touching.
December 1, 2019
Krátký, ale výstižný příběh z druhé světové války o židovské dívce a německém vojákovi, který ušetří její život.
March 19, 2021
https://stonasterismotouvivliou.blogs...
Συγκινητικό, ενδιαφέρον και αγωνιώδες- από την αρχή ως το τέλος- το "Σήμερα Είμαστε Ζωντανοί" ανήκει σε κείνα τα βιβλια- γέφυρες ανάμεσα στους έφηβους και τους ενήλικες αναγνώστες, καθώς μπορεί άνετα να κατακτήσει και τις δυο ηλικιακές ομάδες.
Είναι ένα από τα μυθιστόρημα που δε χρειάζεται να "πείσουν" τον αναγνώστη, γιατί έχουν έχουν το ατού να αιχμαλωτίζουν αυτόματα την προσοχή του, καθώς η ακαταμάχητη δυναμική τους προκύπτει αυταπόδεικτα, από την αρχική τους έμπνευση: Όποια κι αν είναι η διαχείριση της πλοκής, θέλεις οπωσδήποτε να μάθεις τι θα συμβεί!
Θεματολογικά το "Σήμερα Είμαστε Ζωντανοί", έντάσσεται σε μια ιδιότυπη ομάδα βιβλίων που κομίζουν το αντιπολεμικό τους μήνυμα μέσα από μιαν αυτονότητη -σχεδόν αρχέγονη- συγκίνηση, όπως αυτή προκύπτει από αρχέτυπα αθωότητας αδιαπραγμάτευτης κι από τους πιο αγνούς δεσμούς που μπορεί να υπάρξουν- είτε πρόκειται για παιδική φιλία, είτε για δεσμούς ανθρώπων και ζώων , είτε για την πατρική στοργή.
Το δίπολο σαφές και απόλυτο: ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ ΚΑΙ ΚΟΡΙΤΣΙ.
Ένας ενήλικας Γερμανός και μια Εβραιοπούλα! Από τη μια το σύμβολο της Ισχύος και της Φαυλότητας κι από την άλλη το σύμβολο της Αγνότητας, το αιώνιο Θύμα στην Παγκόσμια Ιστορία.
Ο Ματτίας είναι ένας 35χρονος SS Γερμανός με παρελθόν συναρπαστικό και ομιχλώδες, όπως ο μέντοράς του, ο θρυλικός Όττο Σκορτσένυ. Ο Σκορτσένι από τη Luftwaffe μετατέθηκε στα Waffen SS.
Έμεινε γνωστός για την προπσπαθεια απελυθερωση του ΜΟΥΣΟΛΙΝΙ αλα και για την τρομερή προβοκάτσια όταν έντυσε με αμερικάνικες στολες μερικούς επίλεκτους κατά τη Μάχη των Αρδεννών φέρνοντας σύγχυση στις γερμανικές γραμμές... Εδώ διασταυρώνεται με τον ήρωα του μυθιστορήματος.
Αν και η Pirot δεν εκμεταλλεύεται επαρκώς το συγγραφικό πλεονέκτημα από μια τόσο ξεχωριστή προσωπικότητα των ναζί, η σκιά του δαιμόνιου Skorzeny πλανάται σε όλο το μυθιστόρημα πάνω στην ανεξιχνίαστη ψυχή του σκοτεινού Ματτίας που συνιστά ένα περιπετειώδες alter ego του γνωστού ναζί στο βιβλίο της Pirot.
Η ψυχή του Ματίας με τις αντιφάσεις της σκιαγραφείται ακροθιγώς αλλά όχι πλήρως.
Οι αποφάσεις του αναδεικνύονται απο τις ανατρεπτικές του αντιδράσεις κι οχι απο την ψυχική του διαδρομή.
Στον αντίποδα αυτού του παράξενου στρατιώτη έρχεται μια μικρούλα, η "Ρενέ" που "έκανε το έγκλημα" να γεννηθεί Εβραία την εποχή κυριαρχίας του Ράιχ.
Κατά τη διάρκεια της Μάχης των Αρδεννών θα τη συναντήσει ο Ματτίας και η ματιά της θα αφυπνίσει την πιο τρυφερή γωνιά της καρδιάς του.
Έτσι εξελίσσεται μια ιστορία δρόμου με ενα ορφανό , περιπλανώμενο κοριτσάκι κάτω απο την κυριαρχία και τη βλοσυρή θλίψη ενός αυστηρού μα στοργικού συνοδού.
Το μοτίβο αυτό το συνατήσαμε και στο έργο του Γκαμπριελ Σάβιτ "Η Άννα Κι ο Χελιδονάνθρωπος", με την Πολωνοεβραία Άννα στη δικαιοδοσία ενός ακατανόητου φυγά, μέσα στην κόλαση του Ανατολικού Μέτωπου, ενώ μια περιπλανώμενη Εβραιοπούλα είχαμε πρωταγωνίστρια και στο χιονισμένο οδοιπορικό διάσωσης δυο αλόγων Πιτσέρκσι στα "Άλογα Του Χειμώνα" από τον ανεπανάληπτο Filip Kerr...
Αναπτύσσεται και εδώ η πατρική τρυφερότητα που μου έφερε στο μυαλό την ιδιότυπη και τόσο τρυφερή συνύπαρξη του Αετού και της μικρής Ελένης στο διήγημα του Μπάμπη Τσικληρόπουλου "Ο Αετός Που Δάκρυζε"- μονάχα που εδώ χαρακτηρίζεται κι από αληθοφάνεια, προσλαμβάνοντας και μια ψυχαναλυτική χροιά με ψήγματα οιδιποδειακών συναισθημάτων να αναφύονται αιφνιδίως.
Το σχετικά μικρό μέγεθος του μυθιστορήματος και η παράξενα ταξιδιάρικη διάθεσή του προσιδιάζουν σε εφηβικό ανάγνωσμα κι όχι σε ένα πλήρες μυθιστόρημα- παρόλο το ιστορικό του υποβαθρο που απαιτεί γνώσεις πιο εξειδικευμένες.
Χωροχρονικά το "Σημερα Ειμαστε Ζωντανοί" τέμνεται ιστοριογραφικά με τον νεανικό "Εχθρό" του Riordan, όπου μια γαλλική οικογένεια περιθάλπει ταυτόχρονα έναν Βρετανό κι έναν Γερμανό τραυματία ,σε μια επικίνδυνη συνύπαρξη ερήμην τους...
Και στα δυο αυτά νεανικά βιβλια, το αιτημα της συναδέλφωσης των λαών προβάλλει σπαρακτικό μέσα από τη "χειμαζόμενη νιότη" και τα ευγενεστερα ανθρωπιστικά ιδεώδη...
Στο "Σήμερα Είμαστε Ζωντανοι" υπάρχει πυκνότητα εξελίξεων κι η αγωνία παραμένει αμείωτη πορεία των ηρώων κλείνει με πειστικό αν και κάπως απότομο τρόπο τον κύκλο της. Υπάρχει δηλαδή μια λίγο βεβιασμένη μετάβαση στην κατάληξη.
Στην τελευταια , ωστόσο,σελίδα ανατέλλει η ελπίδα με την ίδια διάθεση που άνθισε στα κοντυλογραμμενα χείλη της Βιβιαν Λι όταν ως Scarlett o Hara-καθημαγμένη πια- προσέβλεπε στην Τάρα με την αποστρόφή
"After all tomorrow, it will be another day"...
Ένα από τα πιο περιεκτικά μυθιστορήματα με ατόφιο το αντιπολεμικό μήνυμα ,ύμνος στην επιβίωση με όπλο την ανθρωπιά.
https://stonasterismotouvivliou.blogs...
Συγκινητικό, ενδιαφέρον και αγωνιώδες- από την αρχή ως το τέλος- το "Σήμερα Είμαστε Ζωντανοί" ανήκει σε κείνα τα βιβλια- γέφυρες ανάμεσα στους έφηβους και τους ενήλικες αναγνώστες, καθώς μπορεί άνετα να κατακτήσει και τις δυο ηλικιακές ομάδες.
Είναι ένα από τα μυθιστόρημα που δε χρειάζεται να "πείσουν" τον αναγνώστη, γιατί έχουν έχουν το ατού να αιχμαλωτίζουν αυτόματα την προσοχή του, καθώς η ακαταμάχητη δυναμική τους προκύπτει αυταπόδεικτα, από την αρχική τους έμπνευση: Όποια κι αν είναι η διαχείριση της πλοκής, θέλεις οπωσδήποτε να μάθεις τι θα συμβεί!
Θεματολογικά το "Σήμερα Είμαστε Ζωντανοί", έντάσσεται σε μια ιδιότυπη ομάδα βιβλίων που κομίζουν το αντιπολεμικό τους μήνυμα μέσα από μιαν αυτονότητη -σχεδόν αρχέγονη- συγκίνηση, όπως αυτή προκύπτει από αρχέτυπα αθωότητας αδιαπραγμάτευτης κι από τους πιο αγνούς δεσμούς που μπορεί να υπάρξουν- είτε πρόκειται για παιδική φιλία, είτε για δεσμούς ανθρώπων και ζώων , είτε για την πατρική στοργή.
Το δίπολο σαφές και απόλυτο: ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ ΚΑΙ ΚΟΡΙΤΣΙ.
Ένας ενήλικας Γερμανός και μια Εβραιοπούλα! Από τη μια το σύμβολο της Ισχύος και της Φαυλότητας κι από την άλλη το σύμβολο της Αγνότητας, το αιώνιο Θύμα στην Παγκόσμια Ιστορία.
Ο Ματτίας είναι ένας 35χρονος SS Γερμανός με παρελθόν συναρπαστικό και ομιχλώδες, όπως ο μέντοράς του, ο θρυλικός Όττο Σκορτσένυ. Ο Σκορτσένι από τη Luftwaffe μετατέθηκε στα Waffen SS.
Έμεινε γνωστός για την προπσπαθεια απελυθερωση του ΜΟΥΣΟΛΙΝΙ αλα και για την τρομερή προβοκάτσια όταν έντυσε με αμερικάνικες στολες μερικούς επίλεκτους κατά τη Μάχη των Αρδεννών φέρνοντας σύγχυση στις γερμανικές γραμμές... Εδώ διασταυρώνεται με τον ήρωα του μυθιστορήματος.
Αν και η Pirot δεν εκμεταλλεύεται επαρκώς το συγγραφικό πλεονέκτημα από μια τόσο ξεχωριστή προσωπικότητα των ναζί, η σκιά του δαιμόνιου Skorzeny πλανάται σε όλο το μυθιστόρημα πάνω στην ανεξιχνίαστη ψυχή του σκοτεινού Ματτίας που συνιστά ένα περιπετειώδες alter ego του γνωστού ναζί στο βιβλίο της Pirot.
Η ψυχή του Ματίας με τις αντιφάσεις της σκιαγραφείται ακροθιγώς αλλά όχι πλήρως.
Οι αποφάσεις του αναδεικνύονται απο τις ανατρεπτικές του αντιδράσεις κι οχι απο την ψυχική του διαδρομή.
Στον αντίποδα αυτού του παράξενου στρατιώτη έρχεται μια μικρούλα, η "Ρενέ" που "έκανε το έγκλημα" να γεννηθεί Εβραία την εποχή κυριαρχίας του Ράιχ.
Κατά τη διάρκεια της Μάχης των Αρδεννών θα τη συναντήσει ο Ματτίας και η ματιά της θα αφυπνίσει την πιο τρυφερή γωνιά της καρδιάς του.
Έτσι εξελίσσεται μια ιστορία δρόμου με ενα ορφανό , περιπλανώμενο κοριτσάκι κάτω απο την κυριαρχία και τη βλοσυρή θλίψη ενός αυστηρού μα στοργικού συνοδού.
Το μοτίβο αυτό το συνατήσαμε και στο έργο του Γκαμπριελ Σάβιτ "Η Άννα Κι ο Χελιδονάνθρωπος", με την Πολωνοεβραία Άννα στη δικαιοδοσία ενός ακατανόητου φυγά, μέσα στην κόλαση του Ανατολικού Μέτωπου, ενώ μια περιπλανώμενη Εβραιοπούλα είχαμε πρωταγωνίστρια και στο χιονισμένο οδοιπορικό διάσωσης δυο αλόγων Πιτσέρκσι στα "Άλογα Του Χειμώνα" από τον ανεπανάληπτο Filip Kerr...
Αναπτύσσεται και εδώ η πατρική τρυφερότητα που μου έφερε στο μυαλό την ιδιότυπη και τόσο τρυφερή συνύπαρξη του Αετού και της μικρής Ελένης στο διήγημα του Μπάμπη Τσικληρόπουλου "Ο Αετός Που Δάκρυζε"- μονάχα που εδώ χαρακτηρίζεται κι από αληθοφάνεια, προσλαμβάνοντας και μια ψυχαναλυτική χροιά με ψήγματα οιδιποδειακών συναισθημάτων να αναφύονται αιφνιδίως.
Το σχετικά μικρό μέγεθος του μυθιστορήματος και η παράξενα ταξιδιάρικη διάθεσή του προσιδιάζουν σε εφηβικό ανάγνωσμα κι όχι σε ένα πλήρες μυθιστόρημα- παρόλο το ιστορικό του υποβαθρο που απαιτεί γνώσεις πιο εξειδικευμένες.
Χωροχρονικά το "Σημερα Ειμαστε Ζωντανοί" τέμνεται ιστοριογραφικά με τον νεανικό "Εχθρό" του Riordan, όπου μια γαλλική οικογένεια περιθάλπει ταυτόχρονα έναν Βρετανό κι έναν Γερμανό τραυματία ,σε μια επικίνδυνη συνύπαρξη ερήμην τους...
Και στα δυο αυτά νεανικά βιβλια, το αιτημα της συναδέλφωσης των λαών προβάλλει σπαρακτικό μέσα από τη "χειμαζόμενη νιότη" και τα ευγενεστερα ανθρωπιστικά ιδεώδη...
Στο "Σήμερα Είμαστε Ζωντανοι" υπάρχει πυκνότητα εξελίξεων κι η αγωνία παραμένει αμείωτη πορεία των ηρώων κλείνει με πειστικό αν και κάπως απότομο τρόπο τον κύκλο της. Υπάρχει δηλαδή μια λίγο βεβιασμένη μετάβαση στην κατάληξη.
Στην τελευταια , ωστόσο,σελίδα ανατέλλει η ελπίδα με την ίδια διάθεση που άνθισε στα κοντυλογραμμενα χείλη της Βιβιαν Λι όταν ως Scarlett o Hara-καθημαγμένη πια- προσέβλεπε στην Τάρα με την αποστρόφή
"After all tomorrow, it will be another day"...
Ένα από τα πιο περιεκτικά μυθιστορήματα με ατόφιο το αντιπολεμικό μήνυμα ,ύμνος στην επιβίωση με όπλο την ανθρωπιά.
https://stonasterismotouvivliou.blogs...
January 8, 2021
Dicembre 1944. Sullo sfondo della seconda guerra mondiale e dell’intensificarsi dei crimini disumani nei confronti di quelle popolazioni ritenute dai tedeschi di razza inferiore, avviene un incontro insolito.
Renée è una bambina orfana di sette anni ed ebrea, abituata a scappare dai soldati nazisti. Ora però che sembrava aver trovato riparo presso la canonica di un paesino nelle Ardenne deve di nuovo nascondersi. I tedeschi stanno arrivando. Il prete deve nasconderla ma d’un tratto come per miracolo, si trova davanti una jeep guidata da due soldati americani e così affida loro la bambina. Ma i due soldati, Hans e Mathias, di americano hanno solo la divisa, perché sono due infiltrati nazisti. Hans decide che devono liberarsi della bambina e la porta in una radura dove le punta una pistola alle spalle, ma quando tentenna nel premere il grilletto Mathias decide che sarà lui a sparare. Renée sa che sta per morire ma non ha paura e decide di voltarsi per guardare negli occhi chi le sta puntando l’arma. È in quel preciso istante che i suoi occhi neri e profondi incontrano quelli azzurri ghiaccio di Mathias. In quel momento si sente uno sparo. Ma a cadere sulla neve morto è Hans.
“𝑺𝒆𝒏𝒕𝒆 𝒊𝒍 𝒔𝒖𝒐𝒏𝒐 ��𝒆𝒍𝒍𝒂 𝒑𝒊𝒔𝒕𝒐𝒍𝒂 𝒄𝒉𝒆 𝒗𝒊𝒆𝒏𝒆 𝒂𝒓𝒎𝒂𝒕𝒂. 𝑺𝒆𝒏𝒕𝒆 𝒍’𝒆𝒔𝒊𝒕𝒂𝒛𝒊𝒐𝒏𝒆 𝒅𝒆𝒍𝒍’𝒖𝒐𝒎𝒐 𝒄𝒉𝒆 𝒎𝒊𝒓𝒂 𝒂𝒍𝒍𝒂 𝒔𝒖𝒂 𝒕𝒆𝒔𝒕𝒂, 𝒏𝒆 𝒔𝒆𝒏𝒕𝒆 𝒍𝒂 𝒑𝒂𝒖𝒓𝒂. 𝑷𝒐𝒊 𝒍’𝒂𝒍𝒕𝒓𝒐 𝒑𝒂𝒓𝒍𝒂. 𝑯𝒂 𝒖𝒏𝒂 𝒗𝒐𝒄𝒆 𝒄𝒂𝒍𝒅𝒂, 𝒖𝒏 𝒑𝒐' 𝒓𝒐𝒄𝒂. 𝑺𝒂𝒓𝒂̀ 𝒍𝒖𝒊 𝒂 𝒔𝒑𝒂𝒓𝒂𝒓𝒍𝒆. 𝑹𝒆𝒏𝒆́𝒆 𝒔𝒂 𝒄𝒉𝒆 𝒆̀ 𝒍𝒂 𝒇𝒊𝒏𝒆, 𝒎𝒂 𝒗𝒖𝒐𝒍𝒆 𝒗𝒆𝒅𝒆𝒓𝒍𝒐, 𝒔𝒐𝒍𝒐 𝒖𝒏 𝒊𝒔𝒕𝒂𝒏𝒕𝒆. 𝑪𝒐𝒔𝒊̀ 𝒔𝒊 𝒗𝒐𝒍𝒕𝒂, 𝒆 𝒅𝒊𝒆𝒕𝒓𝒐 𝒍𝒂 𝒑𝒊𝒔𝒕𝒐𝒍𝒂 𝒑𝒖𝒏𝒕𝒂𝒕𝒂 𝒊𝒏𝒄𝒐𝒏𝒕𝒓𝒂 𝒊 𝒔𝒖𝒐𝒊 𝒐𝒄𝒄𝒉𝒊. 𝑳𝒐 𝒔𝒈𝒖𝒂𝒓𝒅𝒐 𝒅𝒆𝒍 𝒕𝒆𝒅𝒆𝒔𝒄𝒐. 𝑴𝒆𝒕𝒂𝒍𝒍𝒊𝒄𝒐, 𝒔𝒆𝒏𝒛𝒂 𝒆𝒔𝒑𝒓𝒆𝒔𝒔𝒊𝒐𝒏𝒆; 𝒏𝒐, 𝒏𝒐𝒏 𝒅𝒆𝒍 𝒕𝒖𝒕𝒕𝒐, 𝒊𝒏 𝒒𝒖𝒆𝒍𝒍’𝒂𝒛𝒛𝒖𝒓𝒓𝒐 𝒈𝒆𝒍𝒊𝒅𝒐 𝒒𝒖𝒂𝒍𝒄𝒐𝒔𝒂 𝒔𝒊 𝒔𝒄𝒂𝒍𝒅𝒂, ����𝒂𝒎𝒃𝒊𝒂 𝒍𝒖𝒄𝒆, 𝒈𝒊𝒖𝒔𝒕𝒐 𝒖𝒏 𝒂𝒕𝒕𝒊𝒎𝒐 𝒑𝒓𝒊𝒎𝒂 𝒅𝒆𝒍𝒍𝒂 𝒅𝒆𝒕𝒐𝒏𝒂𝒛𝒊𝒐𝒏𝒆”.
⚠️ 𝗔𝗧𝗧𝗘𝗡𝗭𝗜𝗢𝗡𝗘! 𝗖𝗼𝗻𝘁𝗶𝗲𝗻𝗲 𝘀𝗽𝗼𝗶𝗹𝗲𝗿 ⚠️
Le emozioni provate una volta terminata la lettura sono tante, è quasi difficile quando un libro prende così tanto farne una recensione adeguata e attribuirne il giusto valore.
L’incontro tra una bambina ebrea dagli occhi nerissimi e un soldato tedesco dagli occhi di ghiacco. L’incontro tra due anime così diverse. L’incontro tra due mondi opposti che inevitabilmente non possono convivere. Eppure questo incontro è tenero, delicato, profondo, tocca le corde del cuore ma soprattutto è silenzioso e cambia il destino dei due protagonisti di “Oggi siamo vivi”.
Renée è solo una bambina, rimasta sola al mondo, costretta ad una fuga continua per poter sopravvivere all’odio razziale dei tedeschi. Mathias invece è un soldato delle SS, ormai troppo saturo di crimini, morti e violenza per provare ancora delle emozioni. Eppure in quella radura lo sguardo profondo e coraggioso di quella bambina che non teme la morte lo cambia e lo destabilizza per sempre. Si crea un legame tra i due difficile da spezzare e difficile anche da comprendere, anche per lo stesso lettore, al quale in realtà non verrà mai svelato il perché quello sguardo abbia cambiato i destini dei due protagonisti. Ma forse il bello è proprio questo. Perché tra i due da quel momento in avanti si instaura un rapporto fatto di molti silenzi e poche parole, ma caratterizzato da una forte connessione che li unisce profondamente e che diventa l’unica speranza per sopravvivere.
Se Renée è la protagonista perfetta, coraggiosa, senza paura che quasi a tratti sembra un po' surreale dal momento che è semplicemente una bambina, Mathias è l’antagonista - protagonista di cui il lettore si innamora e che regala le emozioni più grandi. Poche volte i personaggi mi entrano davvero nel cuore, soprattutto quando sono personaggi caratterizzati da valori e ideali diversi dai miei ma questa è una di quelle. Mathias è un soldato, è freddo, si è macchiato di molte morti, ma quando si tratta di Renée diventa un altro, e anche quando è ferito mortalmente il suo unico pensiero è quello di mettere in salvo quegli occhietti neri che l’hanno conquistato.
“Oggi siamo vivi” è una storia meravigliosa e delicata che merita di essere letta e amata.
Ho temuto il peggio per il finale ma per fortuna l’autrice, nonostante la triste e difficile pagina di storia che fa da sfondo, ha voluto regalarci un lieto fine. E come dice Mathias:
“𝑊ℎ𝑎𝑡 𝑑𝑖𝑓𝑓𝑒𝑟𝑒𝑛𝑐𝑒 𝑑𝑜𝑒𝑠 𝑖𝑡 𝑚𝑎𝑘𝑒? 𝑇𝑜𝑑𝑎𝑦, 𝑤𝑒 𝑙𝑖𝑣𝑒”.
Renée è una bambina orfana di sette anni ed ebrea, abituata a scappare dai soldati nazisti. Ora però che sembrava aver trovato riparo presso la canonica di un paesino nelle Ardenne deve di nuovo nascondersi. I tedeschi stanno arrivando. Il prete deve nasconderla ma d’un tratto come per miracolo, si trova davanti una jeep guidata da due soldati americani e così affida loro la bambina. Ma i due soldati, Hans e Mathias, di americano hanno solo la divisa, perché sono due infiltrati nazisti. Hans decide che devono liberarsi della bambina e la porta in una radura dove le punta una pistola alle spalle, ma quando tentenna nel premere il grilletto Mathias decide che sarà lui a sparare. Renée sa che sta per morire ma non ha paura e decide di voltarsi per guardare negli occhi chi le sta puntando l’arma. È in quel preciso istante che i suoi occhi neri e profondi incontrano quelli azzurri ghiaccio di Mathias. In quel momento si sente uno sparo. Ma a cadere sulla neve morto è Hans.
“𝑺𝒆𝒏𝒕𝒆 𝒊𝒍 𝒔𝒖𝒐𝒏𝒐 ��𝒆𝒍𝒍𝒂 𝒑𝒊𝒔𝒕𝒐𝒍𝒂 𝒄𝒉𝒆 𝒗𝒊𝒆𝒏𝒆 𝒂𝒓𝒎𝒂𝒕𝒂. 𝑺𝒆𝒏𝒕𝒆 𝒍’𝒆𝒔𝒊𝒕𝒂𝒛𝒊𝒐𝒏𝒆 𝒅𝒆𝒍𝒍’𝒖𝒐𝒎𝒐 𝒄𝒉𝒆 𝒎𝒊𝒓𝒂 𝒂𝒍𝒍𝒂 𝒔𝒖𝒂 𝒕𝒆𝒔𝒕𝒂, 𝒏𝒆 𝒔𝒆𝒏𝒕𝒆 𝒍𝒂 𝒑𝒂𝒖𝒓𝒂. 𝑷𝒐𝒊 𝒍’𝒂𝒍𝒕𝒓𝒐 𝒑𝒂𝒓𝒍𝒂. 𝑯𝒂 𝒖𝒏𝒂 𝒗𝒐𝒄𝒆 𝒄𝒂𝒍𝒅𝒂, 𝒖𝒏 𝒑𝒐' 𝒓𝒐𝒄𝒂. 𝑺𝒂𝒓𝒂̀ 𝒍𝒖𝒊 𝒂 𝒔𝒑𝒂𝒓𝒂𝒓𝒍𝒆. 𝑹𝒆𝒏𝒆́𝒆 𝒔𝒂 𝒄𝒉𝒆 𝒆̀ 𝒍𝒂 𝒇𝒊𝒏𝒆, 𝒎𝒂 𝒗𝒖𝒐𝒍𝒆 𝒗𝒆𝒅𝒆𝒓𝒍𝒐, 𝒔𝒐𝒍𝒐 𝒖𝒏 𝒊𝒔𝒕𝒂𝒏𝒕𝒆. 𝑪𝒐𝒔𝒊̀ 𝒔𝒊 𝒗𝒐𝒍𝒕𝒂, 𝒆 𝒅𝒊𝒆𝒕𝒓𝒐 𝒍𝒂 𝒑𝒊𝒔𝒕𝒐𝒍𝒂 𝒑𝒖𝒏𝒕𝒂𝒕𝒂 𝒊𝒏𝒄𝒐𝒏𝒕𝒓𝒂 𝒊 𝒔𝒖𝒐𝒊 𝒐𝒄𝒄𝒉𝒊. 𝑳𝒐 𝒔𝒈𝒖𝒂𝒓𝒅𝒐 𝒅𝒆𝒍 𝒕𝒆𝒅𝒆𝒔𝒄𝒐. 𝑴𝒆𝒕𝒂𝒍𝒍𝒊𝒄𝒐, 𝒔𝒆𝒏𝒛𝒂 𝒆𝒔𝒑𝒓𝒆𝒔𝒔𝒊𝒐𝒏𝒆; 𝒏𝒐, 𝒏𝒐𝒏 𝒅𝒆𝒍 𝒕𝒖𝒕𝒕𝒐, 𝒊𝒏 𝒒𝒖𝒆𝒍𝒍’𝒂𝒛𝒛𝒖𝒓𝒓𝒐 𝒈𝒆𝒍𝒊𝒅𝒐 𝒒𝒖𝒂𝒍𝒄𝒐𝒔𝒂 𝒔𝒊 𝒔𝒄𝒂𝒍𝒅𝒂, ����𝒂𝒎𝒃𝒊𝒂 𝒍𝒖𝒄𝒆, 𝒈𝒊𝒖𝒔𝒕𝒐 𝒖𝒏 𝒂𝒕𝒕𝒊𝒎𝒐 𝒑𝒓𝒊𝒎𝒂 𝒅𝒆𝒍𝒍𝒂 𝒅𝒆𝒕𝒐𝒏𝒂𝒛𝒊𝒐𝒏𝒆”.
⚠️ 𝗔𝗧𝗧𝗘𝗡𝗭𝗜𝗢𝗡𝗘! 𝗖𝗼𝗻𝘁𝗶𝗲𝗻𝗲 𝘀𝗽𝗼𝗶𝗹𝗲𝗿 ⚠️
Le emozioni provate una volta terminata la lettura sono tante, è quasi difficile quando un libro prende così tanto farne una recensione adeguata e attribuirne il giusto valore.
L’incontro tra una bambina ebrea dagli occhi nerissimi e un soldato tedesco dagli occhi di ghiacco. L’incontro tra due anime così diverse. L’incontro tra due mondi opposti che inevitabilmente non possono convivere. Eppure questo incontro è tenero, delicato, profondo, tocca le corde del cuore ma soprattutto è silenzioso e cambia il destino dei due protagonisti di “Oggi siamo vivi”.
Renée è solo una bambina, rimasta sola al mondo, costretta ad una fuga continua per poter sopravvivere all’odio razziale dei tedeschi. Mathias invece è un soldato delle SS, ormai troppo saturo di crimini, morti e violenza per provare ancora delle emozioni. Eppure in quella radura lo sguardo profondo e coraggioso di quella bambina che non teme la morte lo cambia e lo destabilizza per sempre. Si crea un legame tra i due difficile da spezzare e difficile anche da comprendere, anche per lo stesso lettore, al quale in realtà non verrà mai svelato il perché quello sguardo abbia cambiato i destini dei due protagonisti. Ma forse il bello è proprio questo. Perché tra i due da quel momento in avanti si instaura un rapporto fatto di molti silenzi e poche parole, ma caratterizzato da una forte connessione che li unisce profondamente e che diventa l’unica speranza per sopravvivere.
Se Renée è la protagonista perfetta, coraggiosa, senza paura che quasi a tratti sembra un po' surreale dal momento che è semplicemente una bambina, Mathias è l’antagonista - protagonista di cui il lettore si innamora e che regala le emozioni più grandi. Poche volte i personaggi mi entrano davvero nel cuore, soprattutto quando sono personaggi caratterizzati da valori e ideali diversi dai miei ma questa è una di quelle. Mathias è un soldato, è freddo, si è macchiato di molte morti, ma quando si tratta di Renée diventa un altro, e anche quando è ferito mortalmente il suo unico pensiero è quello di mettere in salvo quegli occhietti neri che l’hanno conquistato.
“Oggi siamo vivi” è una storia meravigliosa e delicata che merita di essere letta e amata.
Ho temuto il peggio per il finale ma per fortuna l’autrice, nonostante la triste e difficile pagina di storia che fa da sfondo, ha voluto regalarci un lieto fine. E come dice Mathias:
“𝑊ℎ𝑎𝑡 𝑑𝑖𝑓𝑓𝑒𝑟𝑒𝑛𝑐𝑒 𝑑𝑜𝑒𝑠 𝑖𝑡 𝑚𝑎𝑘𝑒? 𝑇𝑜𝑑𝑎𝑦, 𝑤𝑒 𝑙𝑖𝑣𝑒”.
January 3, 2021
"Oggi siamo vivi" di Emmanuelle Pirotte
297 pagine
Lui è alto, snello, con occhi di ghiaccio e le labbra che sembrano disegnate. Veste la divisa dei soldati americani, ma risponde al Reich.
Lei ha sette anni, una folta chioma di riccioli corvini e uno sguardo selvatico, profondo pieno di coraggio. La sua colpa è quella di essere nata ebrea.
La neve fredda fa da cornice al loro incontro, in un paesino delle Ardenne, un giorno di metà dicembre del 1944.
Lui, Mathias, sa che dovrebbe ucciderla. È stato addestrato per questo, ucciderli tutti in nome della supremazia della razza ariana. Eppure, quando punta la pistola per sparare alla nuca di quella piccola testolina piena di ricci, succede qualcosa.
Lei, Renée, si volta, il suo sguardo fiero si intreccia a quello glaciale di lui, senza paura, senza esitazione.
Echeggia uno sparo e la neve si tinge di rosso. Ma non è il sangue della bambina quello che spicca nel candore del terreno.
Mathias ha ucciso il suo compagno, tradendo il Reich, come ipnotizzato da quella bambina appartenente alla razza che dovrebbe contribuire a sterminare.
I due scappano, insieme, consapevoli di aver bisogno l'uno dell'altra per sopravvivere alla guerra e alla neve. In un legame inspiegabile, ma più forte di ogni forma di odio, che va al di là dei giuramenti, un'amicizia profonda e primitiva.
"Renée continuava a camminare guardando dritto davanti a sé. Aveva tanta sete. Sentiva il grande corpo del tedesco alle sue spalle, la presenza della pistola, di sicuro puntata su di lei. Stava davvero per morire in quel bosco dopo averla scampata così tante volte? E cosa voleva dire esattamente morire? Sapeva che la morte era una faccenda definitiva, quello sì, e ne conosceva i segnali sul corpo di chi ne veniva colpito. Inoltre lei aveva il dono di sentirla arrivare, e di sfuggirle... Ma sembrava che stavolta le fosse andata male."
Può un libro sull'olocausto ispirare dolcezza, calore e tenerezza? Può un libro che parla di razza, sterminio e guerra sembrare a tratti una favola? E può, ancora, un libro con protagonista uno spietato killer, addestrato a uccidere senza pietà, farti innamorare?
Un titolo che non conoscevo, una lettura imposta per una sfida di lettura, la scoperta di un piccolo tesoro.
Generalmente non amo troppo i libri sull'olocausto, così cupi e crudi, trasbordanti di morte e impregnati di dolore. Ma questo, questo titolo fa la differenza.
Certo, c'è la guerra, il sangue, i riferimenti alle atrocità di quel periodo non mancano, eppure...
È una lettura che mi ha riempita, che mi ha scaldata, che mi ha fatto un po' innamorare di quella bambina coraggiosa e del rapporto con il suo amico improbabile. Un rapporto che cresce piano piano, ma che entra dentro.
La lettura scorre via lieve, veloce, dal freddo della neve al tepore della cantina di una cascina.
I personaggi sono tutti ben caratterizzati, tanto che sembra di essere lì in mezzo a loro.
I pensieri e le sensazioni di Renée e di Mathias aiutano a creare un legame unico con loro.
I riferimenti ai fatti reali tengono il lettore ben conscio della situazione di quegli anni, facendo però dimenticare a tratti la crudeltà e il sangue versato inutilmente.
Una storia bellissima, stupenda, che sicuramente porterò dentro per un bel po'. Un libro che consiglierei a chi mi chiedesse un titolo sull'argomento. Un libro delicato, che mostra un'altra faccia della guerra e dell' antisemitismo.
Ne potrebbe uscire davvero un bel film
Peccato che questo libro sia poco conosciuto, perché meriterebbe davvero molto di più.
Ringrazio Sara per la scelta di questo titolo che, probabilmente, non avrei mai avuto l'occasione di leggere.
⭐ ⭐ ⭐ ⭐ ⭐
297 pagine
Lui è alto, snello, con occhi di ghiaccio e le labbra che sembrano disegnate. Veste la divisa dei soldati americani, ma risponde al Reich.
Lei ha sette anni, una folta chioma di riccioli corvini e uno sguardo selvatico, profondo pieno di coraggio. La sua colpa è quella di essere nata ebrea.
La neve fredda fa da cornice al loro incontro, in un paesino delle Ardenne, un giorno di metà dicembre del 1944.
Lui, Mathias, sa che dovrebbe ucciderla. È stato addestrato per questo, ucciderli tutti in nome della supremazia della razza ariana. Eppure, quando punta la pistola per sparare alla nuca di quella piccola testolina piena di ricci, succede qualcosa.
Lei, Renée, si volta, il suo sguardo fiero si intreccia a quello glaciale di lui, senza paura, senza esitazione.
Echeggia uno sparo e la neve si tinge di rosso. Ma non è il sangue della bambina quello che spicca nel candore del terreno.
Mathias ha ucciso il suo compagno, tradendo il Reich, come ipnotizzato da quella bambina appartenente alla razza che dovrebbe contribuire a sterminare.
I due scappano, insieme, consapevoli di aver bisogno l'uno dell'altra per sopravvivere alla guerra e alla neve. In un legame inspiegabile, ma più forte di ogni forma di odio, che va al di là dei giuramenti, un'amicizia profonda e primitiva.
"Renée continuava a camminare guardando dritto davanti a sé. Aveva tanta sete. Sentiva il grande corpo del tedesco alle sue spalle, la presenza della pistola, di sicuro puntata su di lei. Stava davvero per morire in quel bosco dopo averla scampata così tante volte? E cosa voleva dire esattamente morire? Sapeva che la morte era una faccenda definitiva, quello sì, e ne conosceva i segnali sul corpo di chi ne veniva colpito. Inoltre lei aveva il dono di sentirla arrivare, e di sfuggirle... Ma sembrava che stavolta le fosse andata male."
Può un libro sull'olocausto ispirare dolcezza, calore e tenerezza? Può un libro che parla di razza, sterminio e guerra sembrare a tratti una favola? E può, ancora, un libro con protagonista uno spietato killer, addestrato a uccidere senza pietà, farti innamorare?
Un titolo che non conoscevo, una lettura imposta per una sfida di lettura, la scoperta di un piccolo tesoro.
Generalmente non amo troppo i libri sull'olocausto, così cupi e crudi, trasbordanti di morte e impregnati di dolore. Ma questo, questo titolo fa la differenza.
Certo, c'è la guerra, il sangue, i riferimenti alle atrocità di quel periodo non mancano, eppure...
È una lettura che mi ha riempita, che mi ha scaldata, che mi ha fatto un po' innamorare di quella bambina coraggiosa e del rapporto con il suo amico improbabile. Un rapporto che cresce piano piano, ma che entra dentro.
La lettura scorre via lieve, veloce, dal freddo della neve al tepore della cantina di una cascina.
I personaggi sono tutti ben caratterizzati, tanto che sembra di essere lì in mezzo a loro.
I pensieri e le sensazioni di Renée e di Mathias aiutano a creare un legame unico con loro.
I riferimenti ai fatti reali tengono il lettore ben conscio della situazione di quegli anni, facendo però dimenticare a tratti la crudeltà e il sangue versato inutilmente.
Una storia bellissima, stupenda, che sicuramente porterò dentro per un bel po'. Un libro che consiglierei a chi mi chiedesse un titolo sull'argomento. Un libro delicato, che mostra un'altra faccia della guerra e dell' antisemitismo.
Ne potrebbe uscire davvero un bel film
Peccato che questo libro sia poco conosciuto, perché meriterebbe davvero molto di più.
Ringrazio Sara per la scelta di questo titolo che, probabilmente, non avrei mai avuto l'occasione di leggere.
⭐ ⭐ ⭐ ⭐ ⭐
February 19, 2018
Cela fait quelques jours que j’ai terminé ce roman et je reste dubitative.
Je préfère considérer ce roman comme un conte car trop d’invraisemblances s’agitent au fil des pages.
C’est une rencontre plus qu’improbable que l’auteur nous décrit et elle aurait été plus crédible si le nazi avait été un soldat lambda car nous savons très bien que la totalité des allemands n’adhéraient pas à l’idéologie de leur chef et que beaucoup ont très mal vécu cette guerre et les horreurs perpétrées sous le régime nazi.
Hors ici, Mathias est une machine de guerre, engagée dans une élite tueuse, le symbole dans toute sa cruauté du parfait petit nazillon lobotomisé. Il prend plaisir à tuer, n’a aucun d’état d’âme et d’un coup, il a une illumination d’humanité devant une gamine qui bouffe de la neige avant d’être exécutée?
Si le combat intérieur de cet homme est décrit, le lecteur a du mal à accepter ce « miracle »!
Renée est une petite fille juive de sept ans. Sept ans et pourtant une maîtrise de ses nerfs que tout vieux sage lui envierait. Là aussi j’y ai vu un symbole: le symbole de la tragédie juive dans son ensemble, des enfants dont on a coupé les ailes au mieux, dont on a fauché la vie le plus souvent, dont les survivants sont ressortis de la guerre marqués et traumatisés à vie, des enfants obligés de grandir très vite, trop vite. Traumatisme de tout un peuple qui est passé dans les générations d’après (tout comme la culpabilité des allemands portant encore le poids assassin de leurs aînés) mais autant de maturité chez une petite fille de sept ans apparaît étrange.
Alors oui, ce coup de foudre entre ce tueur allemand et cette petite juive est mignon et plein de bons sentiments mais totalement inimaginable.
L’auteur a peut-être voulu glisser du symbolisme entre ses pages mais sans finesse et par conséquent, je n’ai pas adhéré à l’histoire. Trop ambitieux, à mon sens. Bien entendu, on identifie les messages que l’auteur a certainement voulu transmettre: que personne n’est blanc ou noir, bon ou mauvais, que les mêmes sentiments sont présent en chaque individu, américains, allemands, français, homme ou femme… etc… Mais ces messages s’intègrent peu dans ce joli conte de fées…
Une lecture rapide, sans la puissance des romans historiques auxquels je suis habituée et que j’oublierai donc très vite. Dommage car la plume de l’auteur est pourtant de qualité!
Je préfère considérer ce roman comme un conte car trop d’invraisemblances s’agitent au fil des pages.
C’est une rencontre plus qu’improbable que l’auteur nous décrit et elle aurait été plus crédible si le nazi avait été un soldat lambda car nous savons très bien que la totalité des allemands n’adhéraient pas à l’idéologie de leur chef et que beaucoup ont très mal vécu cette guerre et les horreurs perpétrées sous le régime nazi.
Hors ici, Mathias est une machine de guerre, engagée dans une élite tueuse, le symbole dans toute sa cruauté du parfait petit nazillon lobotomisé. Il prend plaisir à tuer, n’a aucun d’état d’âme et d’un coup, il a une illumination d’humanité devant une gamine qui bouffe de la neige avant d’être exécutée?
Si le combat intérieur de cet homme est décrit, le lecteur a du mal à accepter ce « miracle »!
Renée est une petite fille juive de sept ans. Sept ans et pourtant une maîtrise de ses nerfs que tout vieux sage lui envierait. Là aussi j’y ai vu un symbole: le symbole de la tragédie juive dans son ensemble, des enfants dont on a coupé les ailes au mieux, dont on a fauché la vie le plus souvent, dont les survivants sont ressortis de la guerre marqués et traumatisés à vie, des enfants obligés de grandir très vite, trop vite. Traumatisme de tout un peuple qui est passé dans les générations d’après (tout comme la culpabilité des allemands portant encore le poids assassin de leurs aînés) mais autant de maturité chez une petite fille de sept ans apparaît étrange.
Alors oui, ce coup de foudre entre ce tueur allemand et cette petite juive est mignon et plein de bons sentiments mais totalement inimaginable.
L’auteur a peut-être voulu glisser du symbolisme entre ses pages mais sans finesse et par conséquent, je n’ai pas adhéré à l’histoire. Trop ambitieux, à mon sens. Bien entendu, on identifie les messages que l’auteur a certainement voulu transmettre: que personne n’est blanc ou noir, bon ou mauvais, que les mêmes sentiments sont présent en chaque individu, américains, allemands, français, homme ou femme… etc… Mais ces messages s’intègrent peu dans ce joli conte de fées…
Une lecture rapide, sans la puissance des romans historiques auxquels je suis habituée et que j’oublierai donc très vite. Dommage car la plume de l’auteur est pourtant de qualité!
May 11, 2021
Emmanuelle Pirotte’ nin Historia ödüllü 'Bugün Hayattayız Ya' romanı, 2. dünya savaşının son yıllarında, Belçika’nın Arnandes bölgesinde geçiyor.
Eser başta Yahudiler olmak üzere, insanoğlunun yaşadığı kan donduran dramın izlerini, bir asker ve küçük bir Yahudi kızın hikayesi üzerinden sürüyor. Kitap bana baştan sona Leon filmindeki tetikçi Tony ve küçük Matilda’ nın sevgisini anımsattı. Kitaptaki Alman askeri Mathias Jean Reno siluetinde, küçük Yahudi kız Renee ise Natalie Portman’ın filmdeki hali olarak imgelendi beynimde.
Açıkça belirtmeliyim ki, savaş konulu kitaplar ve filmler artık beni aşırı bunaltıyor. Bununla birlikte kitapta edebi lezzet maalesef yoktu ve ayrıca betimlemeler yetersizdi. Pek çok yardımcı karakter mevcuttu ve kimin kim olduğu ancak son çeyrekte oturdu. Emmanuelle Pirotte bir tarih profesörü ve bunun neticesinde tarihi içerik bakımından oldukça başarılı. Edebi anlamda her ne kadar beklentimin altında kalmış olsa da, Mathias ve Renee’nin hikayesi yüreğime dokundu.
Ne fark eder ki, bugün hayattayız ya...
Bence kitabın sonu hakkında oldukça spoiler içeren bir başlık olmuş.
Hayatta kalabildiğimiz sürece yaşadıklarımızın, gördüğümüz savaşların bir önemi kalmıyor mu, gerçekten böyle mi? Hayır böyle değil, bu motto bizlerin görüp geçirdiğimiz savaşlarla ilgili konuşmak ve hatırlamak istemeyişimizin sadece. Yaşadıklarımız fark ediyor. Bunu hepimiz biliyoruz.
Güzel bir gün geçirin dostlarım.
Ne fark eder ki, bugün hayattayız ya...
Eser başta Yahudiler olmak üzere, insanoğlunun yaşadığı kan donduran dramın izlerini, bir asker ve küçük bir Yahudi kızın hikayesi üzerinden sürüyor. Kitap bana baştan sona Leon filmindeki tetikçi Tony ve küçük Matilda’ nın sevgisini anımsattı. Kitaptaki Alman askeri Mathias Jean Reno siluetinde, küçük Yahudi kız Renee ise Natalie Portman’ın filmdeki hali olarak imgelendi beynimde.
Açıkça belirtmeliyim ki, savaş konulu kitaplar ve filmler artık beni aşırı bunaltıyor. Bununla birlikte kitapta edebi lezzet maalesef yoktu ve ayrıca betimlemeler yetersizdi. Pek çok yardımcı karakter mevcuttu ve kimin kim olduğu ancak son çeyrekte oturdu. Emmanuelle Pirotte bir tarih profesörü ve bunun neticesinde tarihi içerik bakımından oldukça başarılı. Edebi anlamda her ne kadar beklentimin altında kalmış olsa da, Mathias ve Renee’nin hikayesi yüreğime dokundu.
Ne fark eder ki, bugün hayattayız ya...
Bence kitabın sonu hakkında oldukça spoiler içeren bir başlık olmuş.
Hayatta kalabildiğimiz sürece yaşadıklarımızın, gördüğümüz savaşların bir önemi kalmıyor mu, gerçekten böyle mi? Hayır böyle değil, bu motto bizlerin görüp geçirdiğimiz savaşlarla ilgili konuşmak ve hatırlamak istemeyişimizin sadece. Yaşadıklarımız fark ediyor. Bunu hepimiz biliyoruz.
Güzel bir gün geçirin dostlarım.
Ne fark eder ki, bugün hayattayız ya...
July 5, 2019
There isn't very much to say about this little novel.
The text in the cover paper tells that this novel has been awarded and acknowledged in several occasions in France (Prix Edmée de la Rochefoucauld, Prix de l'Office Central des Bibliothéques, Prix Palissy, Prix Lilly dans la Vallée...) which makes me slightly wonder the standards of new literature in France. If this is one of the best, how bad are the worse...
This wasn't a very good novel. Almost on the contrary; this was artless, naive and partly childish tale, full of clichés and minor mistakes.
Perhaps one excuse is that the novel is based on a movie manuscript by Pirotte and Sylvester Sbillen. That would explain the simplicity and movie-like unbelievable turns of events in the story.
One of the awards granted was "The best historical novel in 2016".
Historical novel?! Give me a break. The story happens during "The Battle of the Bulge", the Ardennes Counteroffensive, which took place from 16 December 1944 to 25 January 1945; the last major German offensive campaign on the Western Front during World War II.
But that's about it. If the minor references to the offensive makes a novel the best historical novel of the year... there really hasn't been very much competition.
This was quite a thin book. So read this fast and forget as fast.
Vielä tänään olemme elossa
Minerva Kustannus Oy 2017
The text in the cover paper tells that this novel has been awarded and acknowledged in several occasions in France (Prix Edmée de la Rochefoucauld, Prix de l'Office Central des Bibliothéques, Prix Palissy, Prix Lilly dans la Vallée...) which makes me slightly wonder the standards of new literature in France. If this is one of the best, how bad are the worse...
This wasn't a very good novel. Almost on the contrary; this was artless, naive and partly childish tale, full of clichés and minor mistakes.
Perhaps one excuse is that the novel is based on a movie manuscript by Pirotte and Sylvester Sbillen. That would explain the simplicity and movie-like unbelievable turns of events in the story.
One of the awards granted was "The best historical novel in 2016".
Historical novel?! Give me a break. The story happens during "The Battle of the Bulge", the Ardennes Counteroffensive, which took place from 16 December 1944 to 25 January 1945; the last major German offensive campaign on the Western Front during World War II.
But that's about it. If the minor references to the offensive makes a novel the best historical novel of the year... there really hasn't been very much competition.
This was quite a thin book. So read this fast and forget as fast.
Vielä tänään olemme elossa
Minerva Kustannus Oy 2017
April 3, 2018
RECENSIONE COMPLETA QUI: https://arcadialoscaffalesullalaguna....
Può esistere un lieto fine quando una bambina ebrea incontra un soldato nazista? Può la guerra regalare un piccolo miracolo o almeno un bagliore di speranza in mezzo alle atrocità e alla morte?
Emmanuelle Pirotte crede di sì e, con una scrittura semplice e allo stesso tempo incisiva, ci racconta quella che potrebbe sembrare una favola di natale dove l’umanità, l’amore e la speranza riescono a vincere sul male, la paura e la cattiveria del mondo.
Renée è una bambina di origine ebraica e fin dalle prime pagine si distingue per la sua prontezza di spirito e per il suo carattere fiero e sfrontato.
Mathias è l’ariano per eccellenza: perfetto sotto ogni punto di vista e tormentato dai fantasmi del passato e dalla sua coscienza.
Entrambi i personaggi sembrano due animali selvatici “costretti” ad allesarsi per sopravvivere.
Un romanzo piacevole che, nonostante le brutte avventure che i due protagonisti affrontano, regala al lettore un lieto fine e gli permette di tirare un sospiro di sollievo dopo trecento pagine in apnea.
Può esistere un lieto fine quando una bambina ebrea incontra un soldato nazista? Può la guerra regalare un piccolo miracolo o almeno un bagliore di speranza in mezzo alle atrocità e alla morte?
Emmanuelle Pirotte crede di sì e, con una scrittura semplice e allo stesso tempo incisiva, ci racconta quella che potrebbe sembrare una favola di natale dove l’umanità, l’amore e la speranza riescono a vincere sul male, la paura e la cattiveria del mondo.
Renée è una bambina di origine ebraica e fin dalle prime pagine si distingue per la sua prontezza di spirito e per il suo carattere fiero e sfrontato.
Mathias è l’ariano per eccellenza: perfetto sotto ogni punto di vista e tormentato dai fantasmi del passato e dalla sua coscienza.
Entrambi i personaggi sembrano due animali selvatici “costretti” ad allesarsi per sopravvivere.
Un romanzo piacevole che, nonostante le brutte avventure che i due protagonisti affrontano, regala al lettore un lieto fine e gli permette di tirare un sospiro di sollievo dopo trecento pagine in apnea.
February 17, 2019
Helmet-ryhmässä osan kehuma kirja, joka omalla kohdalla ei ollut mikään suuren suuri lukuelämys. Mielestäni kirjasta paistaa läpi se, että se on tehty elokuvan käsikirjoituksen pohjalta. Kirja ei jotenkin ole riittävän kirjallinen. Luin aiemmin tänä vuonna kirjan Satakieli, joka sijoittuu myös ranskankieliseen, toisen maailmansodan aikaiseen kuvitteelliseen kyläympäristöön. Tämä Vielä tänään olemme elossa ei ollut niin vakuutta tai vaikuttava kirja kuin tuo Satakieli. Ehkä jo sen takia, että tämän kirjan lähtöasetelma on vielä absurdimpi kuin Satakielen. Ja sen tiedän, että Satakielen tarina voisi olla totta, tämän Vielä tänään olemme elossa -kirja tarina tuntuu liian uskottomattomalta, että se voisi edes teoriassa olla totta.
Jos on kiinnostunut toisen maailmansodan ajasta, tämä voi olla ihan suositeltava kirja. Mutta nimenomaan sepitteellis-dokumentoivana kirjana, ei kirjallisena lukuelämyksenä.
Jos on kiinnostunut toisen maailmansodan ajasta, tämä voi olla ihan suositeltava kirja. Mutta nimenomaan sepitteellis-dokumentoivana kirjana, ei kirjallisena lukuelämyksenä.
November 3, 2022
Dans ce roman, nous sommes en 1944 pendant la Seconde Guerre Mondiale.
Renée, une petite fille juive, a été confiée à une famille pour la cacher mais l'armée allemande va débarquer dans ce petit village et la vie de la petite fille va être mis en danger.
La famille décide donc de confier Renée au curé, qui ce dernier, pris de panique va remettre Renée à 2 soldats grimés en soldats américains. Or, il s'avère que ces 2 soldats sont des SS.
Ces derniers avaient pour but de tuer la petite mais un regard va lui sauver la vie...
🗨️ Mon avis
J'ai bien aimé l'histoire.
J'ai trouvé ce roman très intéressant.
Il est rare de voir un soldat allemand se lier d'amitié pour une petite fille juive ou très peu de romans évoquent cela.
Leur destin va être comme lié.
La petite fille est très attachante, et très intelligente. Elle comprend tout de suite ce qui est en train de se passer.
C'est un joli roman !!
Renée, une petite fille juive, a été confiée à une famille pour la cacher mais l'armée allemande va débarquer dans ce petit village et la vie de la petite fille va être mis en danger.
La famille décide donc de confier Renée au curé, qui ce dernier, pris de panique va remettre Renée à 2 soldats grimés en soldats américains. Or, il s'avère que ces 2 soldats sont des SS.
Ces derniers avaient pour but de tuer la petite mais un regard va lui sauver la vie...
🗨️ Mon avis
J'ai bien aimé l'histoire.
J'ai trouvé ce roman très intéressant.
Il est rare de voir un soldat allemand se lier d'amitié pour une petite fille juive ou très peu de romans évoquent cela.
Leur destin va être comme lié.
La petite fille est très attachante, et très intelligente. Elle comprend tout de suite ce qui est en train de se passer.
C'est un joli roman !!
October 10, 2017
Un livre intéressant mais dont l’écriture est peut être trop directe ou trop abrupte, je ne sais pas.
Et même si je comprends que la guerre ait pu endurcir certains enfants j’ai trouvé que le caractère de Renée ne collait pas vraiment à une petite fille de 8 ans. Nous sommes en 1944, elle n’avait donc que 3 ans au début de la guerre. Même en ayant vu que mort et destruction autour d’elle, j’ai trouvé que ça clochait un petit peu. Je lui aurais donné volontiers deux ou trois ans de plus.
Mais ça n’en reste pas moins une belle histoire, assez différente de ce que j’ai pu lire sur le sujet. J’ai aimé.
Et même si je comprends que la guerre ait pu endurcir certains enfants j’ai trouvé que le caractère de Renée ne collait pas vraiment à une petite fille de 8 ans. Nous sommes en 1944, elle n’avait donc que 3 ans au début de la guerre. Même en ayant vu que mort et destruction autour d’elle, j’ai trouvé que ça clochait un petit peu. Je lui aurais donné volontiers deux ou trois ans de plus.
Mais ça n’en reste pas moins une belle histoire, assez différente de ce que j’ai pu lire sur le sujet. J’ai aimé.
Displaying 1 - 30 of 79 reviews